Είμαι σίγουρος πως συμβαίνει σε όλους. Κάποια αντικείμενα , συνηθισμένα η ασυνήθιστα, κάποια στιγμή αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία. Κάτι ακούμε, κάτι βλέπουμε, κάτι συμβαίνει και αυτό το αντικείμενο μας μένει άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας. Ένα από αυτά για μένα, είναι το ταπεινό κωλόχαρτο...
Η εικόνα που τα ξεκίνησε όλα για μένα ήταν αυτή:
την εικόνα πρωτοαντίκρυσα, όταν κάποιος φίλος αγόρασε το άλμπουμ. Μεγάλη ιστορία τότε, είχε γίνει σούσουρο, οι παπάδες ωρύονταν και για το εξώφύλλο , αλλά ακόμη περισσότερο για τους στίχους του τραγουδιού:
αααααχχχχχ.... συγκινήθηκα! Γιατί μου θυμίζει τα νιάτα μου, και πως ένιωθα τότε για πολλά... αφήστε που είχα να το ακούσω και καιρό...
Να επιστρέψω όμως στο κωλόχαρτο?
Στην εικόνα με τη χοντρούλα, διακρίνουμε στο κομοδίνο μαζί με τη λάμπα και το τηλέφωνο (?) και ένα ρολό χαρτί υγείας. Όπως ήμουν μικρός και αφελής, κάποιος που δεν θυμάμαι πια, ανέλαβε να με διαφωτίσει για τον λόγο ύπαρξης του ρολού εκεί, και γενικότερα του τι μπίζνες γίνονται σε τέτοια δωμάτια...
Εε τι το ήθελε? Από τότε όταν βλέπω ρολό κωλόχαρτο δίπλα σε κρεβάτι, το μυαλό μου πάει στις... πουτάνες!
Γιαυτό και στο σπίτι μου το χαρτί υγείας έχει μόνο μια θέση... στην τουαλέτα!
Τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο. Όταν ήμουν φαντάρος στο Λιτόχωρο, και είχα έξοδο ανέβαινα καμιά φορά Θσσαλονίκη, όπου είχα φίλους φοιτητές και μη. Το ΚΤΕΛ της Κατερίνης ήταν τότε κάπου κοντά στον Βαρδάρη. Κατέβαινα από το λεωφορείο και ανηφόριζα ένα δρόμο για να πάω στο κέντρο. Εκεί είδα για πρώτη φορά και γω "επαγγελματίες" σε βιτρίνα. Ήταν 2 κορίτσια καθισμένα σε σκαμπώ, φωτισμένα από σποτάκια κόκκινα, κλασικά! την πρώτη φορά που πέρασα, με σταμάτησαν και με ρωτούσαν την ώρα, αν θέλω να περάσω μέσα, να πιω κάνα ποτό... κόμπλαρα άσχημα, έβαλα την ουρά στα σκέλια και την κοπάνησα... από τότε όποτε πέρναγα, από τη απέναντι μεριά και πάντα κοίταζα μπροστά. Δεν ξέρω γιατί , μάλλον ντρεπόμουν. Δεν πήγα ποτέ μου, ούτε τότε ούτε κι αργότερα. Και μια που τ'αναφέραμε, η λέξη κώλος δεν είναι φοβερό που γράφεται με ωμέγα? πιο ταιριαστό γράμμα για την λέξη αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει...
άσχετο τώρα τελείως αλλά πρόσφατα ξαναθυμήθηκα τους Turin Brakes, ένα γκρουπάκι που έμαθα από τον φίλο μου τον David Good. Στην παλιά μου μπάντα παίζαμε κι ένα τραγούδι τους, το painkiller.
Σας αφιερώνω τα δύο μου αγαπημένα τραγούδια τους...
το δεύτερο βίντεο αφιερωμένο ειδικά στην Φραντζέσκα και την Γεωργία...
Φιλάκια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου