Περισσότερες ιστορίες αγάπης...

Κατά τη διάρκεια των τριών χρόνων που πήγαινα γυμνάσιο, είχα προσέξει πως στο διπλανό σπίτι, από την άλλη μεριά μας παλιάς τούβλινης και χορταριασμένης μάντρας, κάποιος έφτιαχνε ένα σκάφος. Τότε ακόμη δεν είχα κολλήσει το μικρόβιο και τα χρόνια περνούσαν χωρίς να του δίνω ιδιαίτερη σημασία. Κι όμως το σκάφος αυτό έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ιστιοπλοική μου εκπαίδευση και στη ζωή μου γενικότερα.

Το σκάφος αυτό λεγόταν "Λένα" και ανήκε στον Αντρέα Μπότη η αλλιώς κυρ-Αντρέα...

Ο Αντρέας Μπότης ήταν μια από τις αθάνατες φυσιογνωμίες της Κέρκυρας. Παλιά οικογένεια, σπουδαγμένος ναυπηγός στη Γερμανία, αναγκάστηκε να επβραχύνει τις σπουδές του, λόγω της έναρξης του Β'Π.Π. Παρόλα αυτά σχεδίασε και ναυπήγησε έναν ικανό αριθμό σκαριών, καραβιών, καικιών και μέσα σ'όλα σχεδίασε και το "Λένα".

Το "Λένα" είναι ένα σκάφος θρύλος. Σχεδιάστηκε κάπου γύρω στο 1967. Εκείνη την εποχή μόλις είχαν αρχίσει να κατασκευάζονται τα πρώτα σκάφη από ένα επαναστατικό νέο υλικό. Την πολυεστερική ρητίνη ενισχυμένη με υαλόνημα γνωστή και ως fibreglass η GRP. Ο κυρ-Αντρέας είχε σκοπό να φτιάξει την "Λένα" του από ξύλο, όπως κάθε σκάφος ως τότε. Βρέθηκε όμως τότε ο ιδιοκτήτης ενός από τα καινούρια ναυπηγεία της Κέρκυρας και τον έψησε να το φτιάξει πολυεστερικό, για λόγους πιο γρήγορης αλλά και ανθεκτικής κατασκευής. Για λόγους που δεν ξέρω, ίσως οικονομικούς, ο κυρ-Αντρέας ξεκίνησε να φτιάξε το σκάφος μόνος του, στην αυλή του σπιτιού του.Κι όταν λέμε μόνος του, εννοούμε μόνος του. Ενας θεός ξέρει ήταν αγύριστο κεφάλι...
Τα χρόνια πέρασαν και το σκάφος φτιαχνόταν αργά. Κάποια στιγμή ήρθε η στιγμή της καθέλκυσης. Χρειάστηκε να γκρεμίσουν τον τοίχο της αυλής για να βγάλουν το σκάφος!
Λέγεται πως όταν ήρθε η ώρα να το δηλώσει και να φτιάξει τα χαρτιά, είχε μόλις γίνει ο νόμος που θεωρούσε τεκμήριο κάθε σκάφος πάνω από 10 μέτρα. Ο κυρ-Αντρέας είχε μια απέχθεια προς τους φόρους οπότε πήρε ένα πριόνι κι έκοψε τους τριάντα πόντους που περίσσευαν...
Το σκάφος με την χαρακτηριστική γαμψή πλώρη και το ψηλό freeboard(ύψος του καταστρώματος από τη θάλασσα), ξεχώριζε από μακρυά. Η κατασκευή του ήταν απίστευτα γερή. Από φινίρισμα όχι και πολλά πράγματα. Βίδες περίσσευαν από μέσα, δεν υπήρχαν ταπετσαρίες κλπ, ούτε πολλές ανέσεις. Ήταν όμως πύραυλος!
Πολλά χρόνια αργότερα, το σκάφος έτρεχε σε αγώνες επιπέδου με καλό πλήρωμα και τα αποτέλεσμα του ήταν πολύ αξιόλογα. Κέρδισε σκάφη κατά πολύ νεώτερα του και πιο μοντέρνας σχεδιαστικής αντίληψης... Το 2009 ήταν τρίτο στο πρωτάθλημα!

Με αυτό το σκάφος έβγαλα την σχολή ιστιοπλοίας. Μάλιστα εκείνη την εποχή, είχε κάποια ζημιά στον άξονα με αποτέλεσμα να βγάλουμε όλη τη σχολή χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τη μηχανή, φεύγοντας και γυρνώντας μόνο με πανιά! Κάτι που κάθε ιστιοπλόος θα ΄πρεπε να ξέρει να κάνει...

Μετά από την σχολή, συνέχισα να τρέχω κάποιους αγώνες μέχρι που απηύδησα με την ξεροκεφαλιά του κυρ-Αντρέα...

Μια φορά ,μετά το σχολείο, με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί του στον Παγανιά να φέρουμε τυρί. Φύσαγε ένας ωραίος μαίστρος. Πήρα τον φίλο μου το Σπύρο και φύγαμε. Σύντομα καταπλέαμε στον στενό κόλπο Παγανιά (κάτι σαν φιόρδ να φανταστείτε) Ρίξαμε άγκυρα, όσο να πάει ο κυρ-Αντρέας να πάρει τυρί. Όταν γύρισε σηκώσαμε άγκυρα και φύγαμε κάνοντας ένα απίστευτο αριθμό tack για να βγούμε, μια και ο αέρας ήταν τώρα κατάορτσα...
Στην πλώρη είχαμε τον Σπύρο να βλέπει μπροστά. όποτε φτάναμε κοντά στην ακτή φώναζε αυτός TACK!! και ε΄γωκι ο κυρ Αντρέας κάναμε την μανούβρα. με τα πολλά καταφέραμε να βγούμε, οπότε ο κυρ-Αντρέας, που είχε κουραστεί, κατέβηκε να ξαπλώσει, κι άφησε εμένα και τον Σπύρο, να κάνουμε ίσως και την καλύτερη ιστιοπλοία που έχουμε κάνει ποτέ... Με ένα πενταράκι, πλαγιοδρομία, το σκάφος να πηγαίνει σαν τραίνο...

Ξέχασα να πω πως μηχανή δεν είχαμε, εξ ου και τα tack, και ήταν και νύχτα αφού ήταν χειμώνας... Το ταξίδι αυτό έμεινε στην ιστορία.

Στη σχολή και στο ίδιο σκάφος, ήταν τότε κι ένα παιδί που σπούδαζε στο ΚΕ.ΜΕ.ΔΙ. Μεταξύ μας δημιουργήθηκε μια φιλική σχέση, που κρατά μέχρι σήμερα. Τον ευχαριστώ που μου έδωσε το έναυσμα να θυμηθώ όλες αυτές τις ιστορίες. Σίγουρα έπονται κι άλλες...

Σ.Σ. Ας με συγχωρήσουν όσοι βρουν ίσως κάποιο λάθος σε όσα γράψω παραπάνω. Είναι όπως τα θυμάμαι και έχουν περάσει μπόλικα χρόνια...

ΥΓ το βιντεο ασχετο αλλα ενδιαφέρον και μακάβρια αστείο...

Μια ιστορία αγάπης...

Ήταν χειμώνας του 1993 και μόλις είχα γίνει μπαμπάς. Δούλευα τότε ,τα πρωινά σε μια εταιρία που συντηρούσε σκάφη, και τα απογεύματα είχα πιάσει δουλειά σε μια pizzeria κάνοντας delivery. Για να τα φέρω βόλτα... Το ενδιαφέρον ήταν ότι όντως κατάφερα να μαζίεψω λεφτά μια και απλά δεν ειχα χρόνο να τα χαλάσω... Σχόλαγα από τη μια δουλειά και πήγαινα στην άλλη...Είχα μια Vespa και με αυτήν έκανα τις παραδόσεις. Ένα βράδυ έκανα 130km εντός πόλης...

Ένα άλλο βράδυ, όπως οδηγούσα, χάζευα, δεν πρόσεξα ένα αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά μου κι έπεσα πάνω του. Ο οδηγός ήταν πολύ ευγενικός κι ούτε μου ζήτησε τίποτα για την μικρή ζημιά που του έκανα. Τι χάζευα? Μπααα, δεν ήταν γκόμενα... σκάφος ήταν!
Σκάφη χάζευα πάντα... και ενίοτε και καμιά γκόμενα!
Ξεκίνησα να κάνω ιστιοπλοία στα 17 μου. Ένας φίλος, είχε τα κλειδιά του σκάφους του θείου του και το ελεύθερο να το χρησιμοποιεί και πηγαίναμε βόλτες. Είμασταν μια παρέα μισοί από το τεχνικό λύκειο και μισοί από το γενικό. Η Έλενα, ο Σπύρος, ο Κώστας, ο Πέτρος, η Ντίνα και άλλοι. Σύντομα κάθε φορά που είχαμε χρόνο, βγαίναμε για ιστιοπλοία. Το σκάφος ήταν ένα Carter 30. Όσο μαθαίναμε καλύτερα , τόσο γουστάραμε να βγαίνουμε κι όταν φυσούσε περισσότερο. Μέχρι που η τότε διοίκηση τουομίλου, μας ζήτησε να "ηρεμήσουμε" λίγο. Το μικρόβιο όμως το είχα κολλήσει! Όλα αυτά έγιναν το 1983-84. Εκείνη τη χρονιά ο πατέρας μου άλλαξε επάγγελμα και ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά. Πήγε στη σχολή ιστιοπλοίας για να μάθει πέντε πράγματα σχετικά με τη δουλειά και ακολούθησα κι εγώ. Παρακολούθησα τα μαθήματα τότε χωρίς να είμαι γραμμένος κανονικά μια και οι θέσεις είχαν ήδη κλείσει. Η ελπίδα ήταν ότι κάποιος θα τα παράταγε και θα έπαιρνα τη θέση του, αλλά δεν... Έτσι ξαναπήγα την επόμενη χρονιά και αποφοίτησα από την 10η ΣΙΑΘ το 1986. Πήγαιν τότε Γ' λυκείου ,αλλά δεν είχα μυαλό για μαθήματα. Όλο σκάφη ζωγράφιζα στα βιβλία μου. ονειρευόμουν κρουαζιέρες, αγώνες, ιστιοπλοία...
Κάπως έτσι ξεκίνησε μια ενασχόληση την οποία ίσως δεν πήγα μέχρι τα άκρα, αλλά σίγουρα αποτελεί μεγάλο μερος της ζωής μου. Και συνεχίζω να ονειρεύομαι να την κάνω ακόμη μεγαλύτερο...

The Carter 30 Sailing Yachts Class 2009 movie from Seb on Vimeo.

Τα επόμενα χρόνια κατάφερα να τρέξω αρκετούς αγώνες, με διάφορα σκάφη του ομίλου. Ήμουν πλήρωμα κυρίως στα εξής σκάφη: Kyma Too του αείμνηστου Πέτρου Καρδάκη, Γλαύκη ΙΙ, τοτε ιδιοκτησία του Κώστα Μπούμπουκα και Musica τότε με τον Ηλία Τησαρχόντου. Πέρασα πολλές όμορφες στιγμές με όλους αυτούς τους πολύ ωραίους ανθρώπους πάνω στα σκάφη τους. Ο καημός όμως ήδη υπήρχε, να είχα ένα σκάφος δικό μου...

Τότε απέκτησε κι ο πατέρας μου σκάφος και θα μου πείτε δεν είναι το ίδιο? Εμ δεν είναι... Δικό σου είναι κάτι όταν εσύ παοφασίζεις για την τύχη του και όχι οταν απλά το χρησιμοποιείς...

Πάμε τώρα ένα fast forward... Από τότε μέχρι σήμερα ασχολούμαι επαγγελματικά με... σκάφη! Αρκετές φορές και ειδικά τα τελευταία 3 χρόνια, οι διακοπές? Με σκάφος! Έχω ένα μικρούλη βέβαια μισό-μισό με τον κουμπάρο μου και κάνω λίγο extreme sailing για να ξεχαρμανιάζω... Κάτι τέτοιο ας πούμε:



Αυτά για απόψε όμως η συνέχεια στο επόμενο...

όταν η κινηματογραφική φαντασία γίνεται rock πραγματικότητα...

Το 1986, ο Aki Kaurismaki, ένας φινλανδός σκηνοθέτης επινόησε για τις ανάγκες μιας ταινίας μικρού μήκους που γύριζε, το συγκρότημα Leningrad Cowboys. Το συγκρότημα έμφανίστηκε και στις επόμενες ταινίες του. Τελικά πήρε σάρκα και οστά και άρχισαν να εμφανίζονται και ζωντανά. Το σήμα κατατεθέν τους ήταν τα extreme μυτερά παπούτσια και οι extrem κομμώσεις μαζί με weird κουστούμια. Έπαιζαν κυρίως covers αλλά και δικά τους χιουμοριστικά τραγούδια. Το 1993 έκαναν ένα όραμα τους αληθινό. Έπαιξαν στην κεντρική πλατεία του ελσίνκι, μπροστά σε 70.000 άτομα μαζί με την 160-μελή χορωδία του Ρωσικού Κόκκινου Στρατού. Κάποιοι λένε ότι το cover που έκαναν του stairway to heaven είναι από τα καλύτερα...




Η συναυλία έγινε παράλληλα και ταινία. Το συγκρότημα συνεχίζει να υπάρχει κι έχουν υπάρξει νέα άλμπουμ, συναυλίες και ταινίες...

Στην Ιρλανδία τώρα το 1991 γυρίζεται μια ταινία βασισμένη σε ένα βιβλίο του Roddy Doyle. Για τις ανάγκες της ταινίας δημιουργείται ένα γκρουπ οι ομώνυμοι με την ταινία Commitments. Πέρα από τη φοβερή επιτυχία της ταινίας και των δύο άλμπουμ που βγήκαν από το soundtrack, οι μουσικοί που αποτέλεσαν το κινηματογραφικό γκρουπ, συνεχίζουν, άλλοι μαζί και άλλοι μόνοι την μουσική τους καριέρα. Χαρακτηριστικά η Andrea Corr, στην audition μαζί με τα αδέρφια της, τράβηξαν την προσοχή του John hughes, μουσικού διευθυνή της ταινίας ο οποίος και έγινε manager τους. Είναι πια γνωστοί ως The Corrs! Ο τραγουδιστής των Commitments στην ταινία, Andrew Strong, συνέχισε κι έκανε solo καριέρα. Δείτε τον εδώ. Καταπληκτική φωνή!



κι εδώ από την ταινία



Παρεπιπτόντως οι commitments στην ταινία παίζουν και αυτό. Εδώ στη version που μάθαμε όλοι μας στη coca flash...



Και θα κλείσουμε την μικρή αυτή αναδρομή όπως έκλεινε και ο Αντρέας...



Καληνύχτα...

Κάνε κι εσύ μια επανάσταση! Μπορείς!

Είμαι γραμμένος στο facebook περίπου 4 χρόνια τώρα (νομίζω) Έχω αποχωρήσει μια φορά αλλά ξαναγύρισα. Είχα ανεβάσει ένα βίντεο τότε , δική μου δημιουργία, μια σειρά φωτό, επενδεδυμένες με μουσική. (Η μουσική όχι δική μου...) Το κομμάτι ήταν το meltin'pot των Booker T. and the MG's. Μετά από 2-3 βδομάδες μου κατέβασαν το βίντεο γιατί δεν είχα λέει το copyright για τη μουσική. Τσαντίστηκα κι αποχώρησα.

Ξαναγύρισα όμως γιατί με τσίγκλαγε το ενδιαφέρον, της επαφής με παλιούς φίλους κλπ. Και πρέπει να πω ότι η μόνες "χρησιμότητες" που βλέπω πια σε αυτό είναι αυτές. Η επανασύνδεση με παλιούς φίλους και η προώθηση του blog μου η διάφορων συνδέσμων μέσω κοινοποίησης.

Είναι βέβαια γεγονός πως επιτρέπει και σε διάφορες ομάδες να συντονίζονται όσον αφορά συναντήσεις, happening κλπ.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ΚΕΡΚΥΡΑΙΚΟΙ ΠΟΔΗΛΑΤΟΔΡΟΜΟΙ, ένα από τα group των ποδηλάτων της Κέρκυρας που συντονίζει μέσω αυτού και προωθεί τις ποδηλατικές του συναντήσεις και δράσεις. Όπως το πολύ ωραίο Flower Power Ride το περασμένο Σάββατο. Στο group είναι μέλη 2086 μέλη εκ των οποίων στο flower power ride δήλωσαν συμμετοχή 193 άτομα και είπαν ότι ίσως παρευρεθούν άλλα 456.



Τελικά στο σημείο συνάντησης και την συμφωνημένη ώρα είμασταν καμιά 20ριά άτομα οι οποίοι μετά από πολύ υπομονή έγινα οι διπλάσιοι ίσως...

Παλιά τις επαναστάσεις τις κατέπνιγαν κυρίως με αίμα. Άντε και καμιά φορά με χρήμα... Στην πιο πρόσφατη ιστορία όμως χρησιμοποιούνται άλλα μέσα. Κάποιοι πιστεύουν ότι την επανάσταση των νέων στη δεκαετία του '60 την κατέπνιξαν με ναρκωτικά. Αργότερα με οτιδήποτε άλλο νεκρώνει την επιθυμία για αλλαγή. Τηλεόραση, ποδόσφαιρο, σεξ στη TV, αλκοόλ, playstation, ιντερνετ. Όλα έχουν παίξει τον ρόλο τους στο να σταματήσουν τους πιθανούς επαναστάτες από το να πάρουν τον δρόμο της επανάστασης...

Και σήμερα? Σήμερα μήπως οι επαναστάσεις καταπνίγονται στο facebook? Κάνεις ένα group για τον αγαπημένο σου επαναστατικό σκοπό, αμα λέει γίνονται μέλη μπόλικοι, κάνετε σχέδια για δράση, πετάγονται και διάφοροι ξεκάρφωτοι να στη σπάσουν αλλά δεν πειράζει, οργανώνετε μια δράση, καλείτε κόσμο, όλοι λένε θα έρθουν, ελπίζεις κάτι θα αλλάξει, αλλά τελικά δεν έρχεται σχεδόν κανείς, εκτός από τους δύο τρελούς της γειτονιάς, που δεν είναι καν στο facebook, δεν ξέρουν καν τι είναι , απλά πέρναγαν και είπαν να δουν τι γίνεται. Μπορεί να έρθουν και κάποιοι κολλητοί σου στην καλύτερη περίπτωση , και τελικά η επανάσταση αναβάλλεται λόγω μικρής συμμετοχής και πάτε για μπύρες στη πλατεία...

έτσι αναίμακτα, ξεκούραστα, τέρμα η επανάσταση.



Η καλή θέληση ποτέ δεν ήταν τόσο εύκολη να επιδειχτεί. Ουσία όμως μηδέν. Όλοι το έχουμε κάνει. Κατά κάποιον τρόπο, όσο εύκολα πια γνωρίζεσαι με κάποιον μέσω ιντερνετ, με την ασφάλεια της ανωνυμίας και της δυνατότητας του delete η του disconnect, άλλο τόσο εύκολα δηλώνεις συμμετοχή σε μια επανάσταση, μια δράση, ένα καλό σκοπό... Και μετά? Οι δικαιολογίες είναι εύκολες κι άλλωστε κανείς δεν πρόκειται να σου ζητήσει εξηγήσεις. Ένα group στο facebook είναι, δεν υπάγραψες δα και κάνα συμβόλαιο...

Εδώ και καιρό, κάποιοι παίζουν με τι τύχες μας. Είτε σε εθνικό η σε τοπικό επίπεδο, πολλά αλλάζουν (και άλλα πάλι όχι...) τα οποία θα εχουν ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι από μας να μην δούμε ποτε σύνταξη, η αν προλάβουμε να είναι της πείνας. όσον αφορά τους ποδηλατόδρομους κάποιοι τους έχουν βάλει στο στόχαστρο για κάποιο λόγο. Είτε για αντιπερισπασμό, είτε από κακεντρέχεια και χαζομάρα, θα ήταν κρίμα για μια φορά ακόμα να θυμηθούμε εκείνο το τραγούδι του Ππακωνσταντίνου που έλεγε "φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα"...

Απείρως καλύτερο από την απλή δήλωση συμμετοχής, είναι η διεκπεραίωση της υπόσχεσης, η ολοκλήρωση. Εκτός του ότι είναι για καλό, στις συγκεντρώσεις αυτές κυκλοφορούν πολλά γκομενάκια, (αυτό απευθύνεται στους "ελεύθερους" από σας...) αλλά και πολλοί αξιόλογοι , ωραίοι άνθρωποι γενικότερα! επαναστήστε λοιπόν έστω εναντίον της πλεοψηφίας που δεν το κάνει και βάλτε τον εαυτό σας στην μειονότητα αυτών που πράττουν ανάλογα με αυτό που πιστεύουν. όπως λένε και οι Άγγλοι put your money where your mouth is!!!!

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
papapete

Εκεί θέλω να ζήσω!

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, όπως αυτό με την επίθεση των ισραηλινών πειρατών στα σκάφη της Free Gaza πλακώνομαι κι αρχίζω να διαβάζω πάλι ιστορίες συνομωσίας. Και πόσο αληθινές φαντάζουν. Δεν μπορώ να τις αμφισβητήσω αλλά ούτε και να τις πιστέψω απόλυτα. Είναι όμως κάποιες οι οποίες είναι απίστευτα πιστευτές (καλό ε?)



Ένας λόγος που τα ψάχνω είναι ότι αρνούμαι να βάλω ετικέτες σε λαούς, θρησκείες και ανθρώπους. Όσο και αν θυμώνω δεν μπορώ να ξεγράψω όλους τους Εβραίους ως φιλοχρήματους μαλάκες, ούτε τους Τούρκους ως εχθρούς, ούτε τους Άγγλους ως πούστηδες, ούτε τους Γάλλους σαν άξεστους σερβιτόρους...

ίσως να φταίει σε αυτό και λίγο το δικό μου background. Πατέρας έλληνας, μάνα αγγλίδα, γιαγιά μικρασιάτισσα, κι όσο για την άλλη γιαγιά και τον παππού καταγωγές Αγγλία και Γερμανία, κι ένα γενεαλογικό δέντρο που φτάνει στην Ισπανία διαμέσου Γαλλίας και Ολλανδίας...

Μάλιστα σε μια μικρή έρευνα που έκανα κατέληξα ότι το επώνυμο της μάνας μου δείχνει μαλλον και ρίζες εβραικές από τη Βενετία...!

Homo internationalis!

Λόγω της δουλειάς μου έρχομαι σε επαφή με πολλούς ξένους κι Έλληνες. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι μαλάκες υπάρχουν παντού, σε κάθε χώρα. Όπως επίσης εθνικιστές, αριστεροί , δεξιοι κ.ο.κ. Είναι γεγονός , και το λέω εκ πείρας ότι το Ισραήλ όταν μοίραζαν τους μαλάκες πήρε μεγαλύτερη μερίδα. είναι γεγονός πως πολλοί από δαύτους έχουν απίστευtα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και τη χώρα τους. Είναι προγραμματισμένοι να σκέφτονται έτσι. Δεν είναι όμως όλοι έτσι, υπάρχουν και καλοί ισραηλινοί. Όπως υπήρχαν και καλοί (λευκοί) Νοτιοαφρικανοί, όπως και υπήρχαν καλοί Έλληνες στη χούντα, όπως υπάρχουν ακόμη και κάποιοι καλοί μπάτσοι...



τώρα λοιπόν που οι χώρες όλες κατευθύνοντε από συμφέροντα σκιώδη, που οι βιομηχανίες όπλων, φαρμάκων και χημικών ελέγχουν τα πάντα, που υπάρχουν μόνο 5 (!!) χώρες σε όλο τον κόσμο των οποίων οι ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ τράπεζες δεν ελέγχονται από εβραικά συμφέροντα, εγώ επιλέγω την χώρα, της οποίας θέλω να είμαι πολίτης.

Θέλω να είμαι πολίτης της χώρας των καλών ανθρώπων. Εκεί που οι μαλάκες είναι λίγοι κι ακόμη κι αυτοί χαμογελούν φιλικά. Εκεί που σου λένε καλημέρα και το εννοούν. Εκεί που τα παιδιά παίζουν στους δρόμους ασφαλή. Εκεί το αβέβαιο αύριο είναι επιλογή και όχι εξαναγκασμός. Εκεί κανείς δεν μισεί. Εκεί όλοι οι λαοί είναι αδέρφια. Και δεν κυβερνούν οι κακομούτσουνοι. Και δεν σου στερούν την ελευθερία στο όνομα της ασφάλειας.

Εκεί θέλω να ζήσω!

ΥΓ Απόψε ελπίζω ότι , καλώς εχόντων των πραγμάτων, θα επιστρέψει στην Ελλάδα ο Θόδωρος, ο Μπούκας, μετά από τις περιπέτειες που είχε τις τελευταίες μέρες στα χέρια των Ισραηλινών. Νιώθουμε όλοι ανακούφιση, που ξέρουμε ότι είναι καλά (δηλ. ζωντανός) και θέλω να πω πόσο θαυμάζω τον Θοδωρή, γιατί κάνει αυτό που θα ήθελα να κάναμε όλοι. Πράττει σύμφωνα με τα ιδανικά του και μπράβο του!!! Άξιος!