Περισσότερες σκέψεις από την πλατεία...

Κοντεύουν 40 μέρες τώρα που τραβιόμαστε στις πλατείες. Και παρόλο που κάποιοι από μας πρόσφατα πήραμε και γεύση από Σύνταγμα, (πράγμα το οποίο μας "ανανέωσε" το κουράγιο και την αγάπη για την πλατεία) απορίες και δυσκολίες ακόμη υπάρχουν πολλές.

Καταρχήν αναρωτιόμουν πως και πότε μεταλλάχτηκαν οι "Αγανακτισμένοι" σε "Άμεση Δημοκρατία τώρα" και κατά πόσο αυτό εκφράζει τους πάντες η όχι. Και θα απαντήσω όσο μπορώ στον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι θα συνεισφέρετε και σεις με τις απόψεις σας.

Καταρχήν η "αλλαγή" σε "Άμεση Δημοκρατία Τώρα"  είχε σαφώς να κάνει με το Democracia Real, ya των ισπανών, αλλά νομίζω ότι ήταν και κάτι που βγήκε κάπως από μόνο του. Όταν μαζεύετε τόσος κόσμος είναι φυσικό να βγει μια ανάγκη για οργάνωση, μια ανάγκη για συσπείρωση, κάτι σαν ένστικτα της άγελης (με την καλή έννοια...) Την Άμεση Δημοκρατία όμως δεν την "ασπάζονται" όλοι. Κάποιοι δεν πιστεύουν ότι είναι εφικτή. Κάποιοι απλά δεν πιστεύουν σε αυτή ως λύση. Και κάποιοι, ελπίζω λίγοι, δεν την δέχονται κάν. Συνεχίζουν όμως να έρχονται είτε γιατί κάποιος τους το είπε να το κάνουν, είτε γιατί ελπίζουν ότι κάτι θα βγει αλλά δεν έχουν τα κότσια να αφήσουν το παρελθόν τους.

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι κομματικά ενταγμένοι που δεν επιθυμούν να αποκηρύξουν την κομματική τους ιδιότητα. Και στο κάτω κάτω κανείς δεν μπορεί να τους αναγκάσει το κάνουν. Έχουν κάνει και κάποιους αγώνες... Για τα εξωκοινοβουλευτικα κόμματα ,μπορώ να το διακιολογήσω. Πολύ από αυτούς έχουν χρόνια στους δρόμους, τους χρειάζεται και λίγο κατανόηση. οι κοινοβουλευτικοί όμως?

Τους απευθύνω μόνο την γνώμη μου. Σέβομαι την πίστη σας, τα ιδανικά σας, σέβομαι όσους από σας πράξατε πάντα ΄συμφωνα με αυτά που πιστεύατε. Δεν έχω όμως κανένα σεβασμό για τη βουλή και τους βουλευτές από όπου κι αν προέρχονται. Είναι πεποίθηση μου πως χρόνια τώρα , στη Βουλή, παίζεται ένα θέατρο το οποίο σκοπό έχει μόνο τον αποπροσανατολισμό όλων μας. Οι πράσινοι τα βάζουν με τους γαλάζιους, οι κόκκινοι και με τους δύο, οι κίτρινο κόκκινοι τα δικά τους. Κι όλα αυτά είναι ένα θέατρο, έτσι ώστε να νομίζετε ότι κάποιοι ασχολούνται με το θέμα σας, ότι σας εκπροσωπούν...
Μην μασάτε ρεεεε.....
μόνο στην πλατεία εκπροσωπείστε... γιατί εκεί είσαστε ο εαυτός σας.
Επίσης εδώ και καιρό ακούγονται και παράπονα:
"δεν έχουμε στόχους..."
"δεν έχουμε οργανωθεί καλά"
"δεν έχουμε οργανωθεί καθόλου" (ΣΣ πιο αληθινό αυτό...)
"δεν θα πετύχουμε τίποτα έτσι"
"κάποιοι την έχουν  δει αρχηγοί"
"κάποιοι καπελώνουν το κίνημα"
"είναι όλα οργανωμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ" (αυτό το λένε περισσότερο οι εκτός πλατείας...)
κ.ο.κ ο κατάλογος είναι ατελείωτος...


Εγώ έχω να πω τα εξής: Υπάρχει μια έλλειψη επικοινωνίας. Σε τι οφείλετε? ΄Ωρες-ώρες μου θυμίζουμε κάτι γάμους που είναι στα βράχια και πάνε κατά διαόλου. ξέρετε τι εννοώ, την φάση που ο ένας δεν μιλάει στον άλλον, αλλά οι διάλογοι τρέχουν μέσα στα κεφάλια μας και οι αποφάσεις παίρνονται... κάτι σαν το "αει γαμήσου και συ κι ο γρύλος σου..." κάπως έτσι...
Αυτή τη φάση καλά θα κάνουμε να την ξεπεράσουμε και γρήγορα.
Αυτή τη φάση δεν τη χρειαζόμαστε καθόλου. Είμαστε ακόμη πολύ λίγοι για να έχουμε την πολυτέλεια να "χάνουμε" συμμετοχές...
Σε τι οφείλετε η έλλειψη επικινωνίας λοιπόν. Στο ότι δεν μιλάμε, κουτά! Δεν μιλάμε μεταξύ μας αρκετά. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια αρκετά. Θέλω να θυμίσω σε όλους ότι είναι αδύνατο να συμπαθιόμαστε όλοι μεταξύ μας. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι είμαστε εδώ για κάποιου κοινούς σκοπούς.

Θέλω εδώ και καιρό να σας πω μια μικρή ιστορία, να σας εμπνεύσω λίγο ομόνοια...

Στην πλατεία συναντιούνται συχνά δύο πρώην σύζυγοι. Αυτή έρχεται μαζί με τον νυν, μεταξύ του οποίου και του πρώην ουκ ολίγα θέματα κι εντάσεις είχαν δημιουργηθεί όταν το ζευγάρι χώρισε. Κι όμως τώρα είναι συναγωνιστές στην πλατεία. Και αυτό τα αλλάζει όλα!! Εκεί που κάποτε ήταν ανταγωνιστές τώρα βλέπουν ότι απλά αγάπησαν την ίδια γυναίκα. Όπως αγαπούν και την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Και αυτές είναι έννοιες που δεν είναι ιδιοκτησίες κανενός και φέρνουν τον κόσμο κοντά. Τώρα στην πλατεία συναντιώνται και κοιτιούνται στα μάτια, δίνουν τα χέρια.

Έχουν κοινό σκοπό!