Πεποίθηση

Βρισκόμαστε υπό επίθεση. Κυβέρνηση, μήντια ξένα κι ελληνικά, όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο μια διέξοδος υπάρχει. Να σκύψουμε το κεφάλι, (για να μην πω απλά να σκύψουμε...) και να δεχτούμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα τα ζήσουμε μίζερα, προκειμένου να σωθεί η χώρα.
Καταρχήν να σωθεί γιατί? για ποιούς? σε 20 χρόνια όλα τα παιδιά θα έχουν φύγει, οι συνταξιούχοι θα έχουν πεθάνει της πείνας και όσοι μείνουμε ένα είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνουμε. Σεξ. Και χωρίς σεξ δεν έχει καινούρια παιδιά. Οπότε για ποιόν οι αιματηρές θυσίες? ακόμη και οι φίλοι μας από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα θα την έχουν κοπανήσει, γιατι τι να κάνουν εδώ? να μου σκουπίζουν το τιμόνι από το ποδήλατο? το αυτοκίνητο το βλέπω να το κόβω λίαν συντόμως...
Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... Κι όμως υπάρχει. Μπορούν να φύγουν και να μας αφήσουν ήσυχους. Ω ναι σίγουρα θα είναι δύσκολα. Αλλά πιο μίζερα από ότι με αυτούς πάνω από το κεφάλι μας σε καμία περίπτωση!

Σαν άλλος Alessio Rastani, (δείτε όμως και αυτό) ευχαριστώ το θεό καθημερινά για αυτή την κρίση. Τον ευχαριστώ γιατί η κρίση με έκανε να δω τα πράγματα πιο καθαρά. Και να καταλάβω πως τίποτε από όλα όσα αγόρασα όλα αυτά τα χρόνια, δεν αξίζει ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που κέρδισα μέσα στους τελευταίους μήνες. Ανακάλυψα ένα θησαυρό από όμορφους, απλούς, χαμογελαστούς άνθρωπους. Aνθρώπους που ξέρω ότι θα σταθούν δίπλα μου άμα the going gets tough. ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με μυαλό , με κριτική σκέψη, και πάνω από όλα με καρδιά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκοντε στην πλατεία. Ίσως όχι κάθε μέρα, αλλά συχνά. Και όλο και συχνότερα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κάνουν την εναλλακτική λύση, αυτήν στην οποία δεν θέλουν να πιστέψουμε, τόσο ελκυστική για μένα. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο από το να παλέψω για μια κοινωνία, σωστή, δίκαιη και αυτάρκη, μαζί τους, πλάι τους.

Εκείνη την πρώτη μέρα που κατεβήκαμε, στις 25 Μαίου, μπορούσαμε να σκεφτούμε τι θα γινόταν μέσα στους επομενους μήνες? Πως θα συγκεντρωνόμασταν καθημερινά, πως πολλοί από μας που δεν είχαν ξαναμιλήσει μπροστά σε κοινό, θα σηκώνονταν, ντροπαλοί αλλά αποφασισμένοι να εκφράσουν τις ανησυχίες και την αγανάκτηση τους? Η πως μια μέρα θα αναγκάζαμε απλά με την παρουσία μας ένα μάτσο βουλευτές να την κάνουν με...καίκι? Η πως κάποιοι από μας θα κατέβαιναν παρέα στο Σύνταγμα, όπου ξεστραβωθήκαμε και καταλάβαμε ότι πρόκειται για πόλεμο? Έναν άνισο ίσως πόλεμο, αλλά σίγουρα πόλεμο. Η ακόμα τέλος πως μια Κυριακή μεσημέρι θα την περνάγαμε οργώνοντας ένα χωράφι ξεκινώντας την πρώτη μας κοινή καλλιέργεια...?
Το ευχάριστο είναι πως αυτά ήταν μόνο η αρχή. Έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε. Μεταξύ σποράς και κολατσιού, ίσως να ρίξουμε και καμιά κυβέρνηση...

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους αφανείς ήρωες της Πλατείας Αξιοπρέπειας οι οποίοι δεν το έβαλαν κάτω και κράτησαν ζωντανή τη σπίθα για να ξαναφουντώσει τώρα. Venceremos αδέρφια!!

Ένα γράμμα προς τα παιδιά μου.

Γιέ μου, κόρες μου. Σας έχω άσχημα νέα. Η κυβέρνηση και όλοι οι πολιτικοί σε συνεργασία με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν έχουν ξοδέψει ήδη όλο το μέλλον σας. Και δεν μένει πια μέλλον για σας... Το χειρότερο είναι πως εμείς οι γονείς, και οι παπούδες και γιαγιάδες σας, είμασταν παρόντες όταν έγινε αυτό. Και δεν κάναμε τίποτα. Κάποιοι λίγοι φώναζαν, μας προειδοποιούσαν, αλλά γινόταν ένα μεγάλο φαγοπότι, πέφταν και κάτι ψίχουλα από το τραπέζι και τα πιάναμε εμείς, και δεν προσέξαμε... άλλωστε τους θεωρούσαμε και λίγο γραφικούς (αν και μέσα μας ζηλεύαμε την πεποίθηση τους...) Σε αυτό το φαγοπότι ίσως είσαστε καλεσμένοι κι εσείς, αλλά όταν κάτσετε στο τραπέζι θα ανακαλύψετε πως όλοι οι άλλοι την έχουν "κάνει" και ο σερβιτόρος θα φέρει σε σας το λογαριασμό... Είδατε πως ζούσαμε μέχρι τώρα. Λοιπόν εσείς ξέχαστε το. Θα έχετε πιο μικρό σπίτι και πιο μικρό αυτοκίνητο, για να μην πω κάνα υπόγειο και εισιτήριο για λεωφορείο. Πρέπει βέβαια να σας ευχαριστήσουμε γιατί χάρη σε σας περάσαμε καλά ως τώρα! Αλλά πρέπει να προετοιμαστείτε γιατί θα σφίξουν τα πράγματα. Στον αυριανό κόσμο, τον κόσμο σας, θα υπάρχει περισσότερη κυβέρνηση, περισσότεροι κανόνες, αλλά λιγότερες ευκαιρίες και λιγότερος πλούτος. Θα έχετε δίκιο να θυμώσετε. Στην δεκαετία των 60s οι hippys έλεγαν "μην εμπιστεύεσαι οποιονδήποτε πάνω από 30"... Τώρα βέβαια όλοι αυτοί είναι 6οάρηδες και βγάλαν το σκασμό, δεν τους παίρνει, αλλά η συμβουλή παραμένει καλή για σας. Και για να την εκφράσουμε πιο σωστά: Μην εμπιστεύεστε σε κανένα πάνω από 30 να παίρνει αποφάσεις για το μέλλον σας!" Παιδιά μου αισθάνομαι πραγματικά άσχημα και υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό, για αυτό που συμβαίνει. Ήμουν εκεί. Γιατί δεν έκανα κάτι? Και τι το κάνανε το μέλλον σας? Δεν ξέρω αν θέλετε να ξέρετε... Το έκαναν επιδοτήσεις σε εταιρείες, μικρές και μεγάλες, (παρολίγο να πάρουμε κι εμείς μια κάποτε) με φουσκωμένες προσφορές σε τιμές πιο πάνω από αυτές τις αγοράς, προκειμένου να μην βάλουμε τίποτα από τη τσέπη μας. Το έκαναν μεγάλα έργα. Μόνο που αυτά τα μεγάλα έργα κόστιζαν τρεις και τέσσερις και πέντε φορές πάω από όσο έπρεπε. Ο λόγος? Οι εργολάβοι τα έκαναν πλακάκια με αυτούς που ανέθεταν το έργο. Έτσι και οι πολιτικοί έπαιρναν το μερίδιο τους, προκειμένου να στείλουν τα παδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, να αγοράσουν SUV, να πανε διακοπές στο Dubai, και να βάλουν επιτέλους και μια πισίνα στο 2ο εξοχικό που είναι στο νησί... Το έκαναν θέσεις στο δημόσιο. Μόνο που κάποια στιγμή το δημόσιο γέμισε, δεν υπήρχαν άλλες καρέκλες για κανέναν. Απτόητοι, άρχισαν να εφευρίσκουν ανάγκες και θέσεις, άνευ ουσίας παντελώς και βόλευαν τους δικούς τους... Το έκαναν επιδόματα. Επιδόματα τρελά, για κάθε κατηγορία εργαζόμενου, και με κάθε δικαιολογία. Έτσι φούσκωσαν οι ισθοί και φτάσαμε να παίρνουν κάποιοι απίστευτα λεφτά... Τα έκαναν υποβρύχια κι αεροπλάνα και τανκς. Και πάντα κάποιος έπαιρνε μια μίζα από το κάθε τι. Το έκαναν κτήματα και ακίνητα που ανταλάσανε με διάφορους, ακόμη και μοναχούς! Το έκαναν βουλευτικά προνόμια. Οι κύριοι αυτοί , τους οποίους εμείς σαν τα ζώα τόσα χρόνια ψηφίζαμε, για να μας δουλεύουν ψιλό γαζί, είχαν (κι έχουν προς το παρόν) βρει την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά. Το μέλλον σας παιδιά μου, είναι να δουλεύετε σαν σκλάβοι, για να πληρώνετε φόρους κι εισφορές προκειμένου να τσιμπάνε αυτοί τρελούς βουλευτικούς μισθούς και συντάξεις. Το έκαναν αέρα φρέσκο, κοπανιστό, και τώρα κοπανάμε κι εμείς τα κεφάλια μας που τα βλέπαμε και ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε... Σήμερα μάλιστα έρχονται και εκτός από το δικό σας μέλλον, που στο κάτω-κάτω είναι σε μερικά χρόνια κι εύκολο για κάποιους να μην του δώσουν και πολύ σημασία, σήμερα έρχονται λοιπόν και θέλουν ακόμη και το δικό μας άμεσο μέλλον. Οι υποσχέσεις ότι όλα θα πήγαιναν καλά, ότι η Ελλάδα μας ήταν σε καλή πορεία και τα πράγματα θα πήγαιαν απλά από το καλό στο καλύτερο ήταν ψέμματα. Ίσως όμως εδώ φανείτε τυχεροί. Γιατί αν αποφασίσετε να παλέψετε για το μέλλον σας, θα είμαστε κι εμείς δίπλα σας... Αν μη τι άλλο σας το χρωστάμε. Κι αυτό κι αν είναι ένα ΧΡΕΟΣ σοβαρό! Όχι άλλα χαράτσια-όχι άλλοι φόροι χωρίς αντίκρυσμα-όχι άλλη τρομοκρατία με χρεωκοπίες κλπ. Οφείλουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο. Και πρέπει να τους τον δώσουμε!

Not the nine o clock news...

Αλήθεια θυμάται κανείς σας αυτή την εκπομπή? Παιζόταν στην Αγγλία από το 1979 ως το 1982. Μικρός τότε την έβλεπα πότε-πότε όταν πήγαιναν διακοπές στο σπίτι του παππού μου. Αργότερα κάποια στιγμή το είδα να παίζει και στην ελληνική τηλεόραση...
Θα μου πείτε που τη θυμήθηκα... και θα έχετε δίκιο...

Απλά σκεφτόμουν πως έχω αποκτήσει ένα κόλλημα με τις ειδήσεις κι έλεγα να σας πω για αυτό...

Αλλά ας δούμε πρώτα ένα σκετσάκι από το Not the nine o clock news.
Εεεε...  οκ αυτές ήταν οι διαφημίσεις!

τώρα για τις ειδήσεις

και


χαχαχαχα!!!

Λοιπόν σας ελεγα ότι έχω ένα κόλλημα με τις ειδήσεις... Και πως να μην έχω? Οι εξελίξεις τρεχουν ραγδαία, υπάρχουν συνεχώς θέματα που μας απασχολούν, η οικονομία, η χρεωκοπία, τι γνώμη έχουν για μας οι ξένοι, εκρήξεις ηφαιστείων, τσουνάμια, καταιγίδες, αεροπλάνα πέφτουν, η Πετρούλα δεν λέει άλλο τον καιρό (ωιμέ!), η Βίσση κι η Βανδή βγάζουν καινούριο δίσκο κλπ κλπ...

Η σχέση μου με τις ειδήσεις ήταν πάντα αγάπης και μίσους. Μου αρέσει η ενημέρωση. Αλλά απεχθάνομαι τα ρεπορτάζ τα οποία προκειμένου να βγάλουν τηλεθέαση ενοχλούν αυτούς που εμπλέκονται. Το χειρότερο που θυμάμαι είναι όταν είχε πέσει ένα λεωφορείο στο ποτάμι και οι δημοσιογράφοι έπιαναν τους συγγενείς και τους ρωτούσαν "πως αισθάνεστε?" Τα είχα πάρει τεείως πήρα τηλέφωνο και στον σταθμό και παραπονέθηκα...

Όμως τι σημασία έχουν πια οι ειδήσεις? Αν δεν μάθεις από αυτούς που εμπλέκονται άμεσα, δεν μαθαίνεις τίποτα. Νομίζαμε ότι με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών θα υπήρχε πιο καλή ενημέρωση... Χαχαχα!! Πριν το κράτος πλήρωνε και οι ειδήσεις έλεγαν ότι ήθελε το κράτος. Τώρα τα μεγάλα συμφέροντα πληρώνουν και καονίζουν αυτά τι θα ακουστεί. Άλλαξε τίποτα?

Anyway να κλείσω γιατί νομίζω το κούρασα... κι ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω είναι γιατί ήθελα να γελάσετε με μερικούς τίτλους ειδήσεων που βρήκα στο google ειδήσεις...

ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΔ 4,5% Η απίστευτα γελοία είδηση... καλά δεν είμαι ουτοπιστής, ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι ακόμα που εμπιστεύονται το...κόμμα τους. αλλά μιλάμε για ποσοστά ΠΑΣΟΚ 15,5% και ΝΔ 20%. Τι ποσοστά είναι αυτά? (Και πολύ που είναι για μένα αλλά λέω τώρα...)

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ - ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ.
αχαχαχαχαχα!!!!!! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?

Κι ένα ακόμη που έκλεψα από τα ΝΕΑ...

"Ο κ. Ταμβακάκης καλεί «να κάνουμε όλα αυτά που όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να γίνουν» και σε αυτήν την περίπτωση «η αλληλεγγύη και η στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους μας θα συνεχιστεί. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα φέρει η χώρα δεκαετίες πίσω». «Πιστεύω ότι η λογική τελικά θα επικρατήσει. Γιατί μόνο έτσι θα παραμείνει σταθερός ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας» προσθέτει."

Κι έχω να απαντήσω στον κ. Ταμβακάκη τα εξής:

Αποστόλη το ότι η χώρα θα πάει δεκαετίες πίσω το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε ότι αυτό θα γίνει είτε παραδεχτείτε την χρεωκοπία είτε όχι. Η μόνη διαφορά είναι το αν προτιμάμε να είμαστε δεκαετίες πίσω, με σας πάνω από το κεφάλι μας, η μόνοι μας και κυρίαρχοι της τύχης μας...

Εγώ σαφώς προτιμώ το δεύτερο.

Αυτά που θέλετε ΕΣΕΙΣ να κάνουμε ΕΜΕΙΣ για να συνεχίσετε ΕΣΕΙΣ να έχετε την στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων ΣΑΣ, λυπάμαι αλλά... δεν... μπα δεν νομίζω... σε καμία περίπτωση.

Πάρτε τους φόρους και τα μέτρα σας, και βάλτε τα στο κοστουμαρισμένο κωλαράκι σας!

Ε/Γ-Ο/Γ "Αγία Πλατεία"...

Φανταστείτε ένα φέρρυ μπωτ, στο οποίο οι επιβάτες σε κάθε διαδρομή, να μπορούσαν να ψήφιζαν σε ποιό λιμάνι θέλουν να πάνε και πως. Πολύ γρήγορα δεν θα έμεναν και πολύ επιβάτες, μια και θα υπήρχε συνεχώς η αβεβαιότητα για το τι απόφαση θα βγει στο επόμενο δρομολόγιο.

Κάπως έτσι πάσχουν και οι πλατείες μας, των αγανακτισμένων...

Καταρχήν είναι χαζό, να βγαίνουν ψηφίσματα και αποφάσεις χωρίς να υπάρχει μια σχετική σταθερότητα στους συμμετέχοντες. Κοροιδεύουμε και αρνούμαστε την αποτελεσματικότητα των εκλογών, ενώ από την άλλη βγάζουμε ψηφίσματα και αποφάσεις από έντονα διαφοροποιημένα σώματα λαικής συνέλευσης. Θα μου πείτε τι να κάνουμε, να παίρνουμε απουσίες? Ίσως ναι. Έτσι κι αλλιώς η σοβαρότητα των συμμετεχόντων φαίνεται από την συμμετοχή. (με κάποιες εξαιρέσεις πάντα...:-)  ) Εναλλακτικά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να ψηφίζουν το δυνατόν περισσότεροι, ίσως και διαδικτυακά. Το βρίσκω το λιγότερο άσκοπο να βγαίνουν ψηφίσματα, τα οποία συνήθως είναι για εσωτερική κατανάλωση, συχνά δεν φτάνουν καν στα αυτιά που υποτίθεται πρέπει να φτάσουν, και ακόμη πιο συχνά, απλά δημιουργούν θέματα μεταξύ μας. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο.

Νομίζω όλοι συμφωνούμε σε κάποια πράγματα. Γιαυτό το λόγο είμαστε και στην πλατεία. Το λέμε και το ξαναλέμε. Επικεντρωθείτε στα κοινά σημεία. Πιστεύουμε, άλλοι σε μεγαλύτερο, και άλλοι σε μικρότερο, βαθμό, ότι τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου. Η χώρα μας είναι χρεωκοπημένη, οικονομικά αλλά και ηθικά. Ακόμη και στις πρώτες μέρες της πλατείας, που τα νούμερα ήταν φουσκωμένα, ποιός μπορεί να πει ότι όλοι όσοι ήταν εκεί, υποστήριζαν και πίστευαν τα ίδια?

Κανείς.

Ήταν προφανές από την αρχή ότι στην πλατεία υπήρχαν πολλές διαφορετικές απόψεις. Μερικά παραδείγματα?
- Οι επαναστάτες. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα.
- Οι ακροδεξιοί. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα αλλά πρώτα να κρεμάσουμε τους λαθρομετανάστες.
- Οι συναισθηματικά δεμένοι με το κόμμα τους. Όλοι οι πολιτικοί φταίνε, εκτός από αυτούς του κόμματος μου (κάτι σαν το όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μου...)
- Οι επιθυμούντες να φτιάξουν νέο κόμμα. Αφού δεν είχα τι να ψηφίσω στις τελευταίες εκλογές, θα ψηφίσω τον εαυτό μου...
- Οι επιθυμούντες να φτιαχτεί από τους άλλους νέο κόμμα. Μπεεεε....!
- Οι παλαβοί. Από μωρό κι από τρελό... αλλά τέλος πάντων...
- Τα κογιότ. Πολύς κόσμος μαζεύεται...χμμμ κι ωραία γκομενάκια! Ας περιμένω να ξεμοναχιάσω κανένα...
- Ο Σπύρος ο Απέργης. Αυτός είναι σε μια κατηγορία από μόνος του.

- Τα κομματόσκυλα. Που θα μας πάει θα τους καπελώσουμε. εμείς δεν μαζεύαμε ποτέ τόσο κόσμο!!.
- οι Ξερόλες. Μα καλά γιατί δεν κάθονται να με ακούσουν μόνο μισή ώρα μιλάω!!
- Οι μπάτσοι σε εντεταλμένη υπηρεσία… Παίδες βαρέθηκα, μια από τα ίδια πάλι, δεν πάμε για κανα σουβλάκι?
- Και τέλος οι απλοί, αγανακτισμένοι, νέοι, γέροι, μεσήλικες, άντρες και γυναίκες, φοιτητές κι επιχειρηματίες, άνεργοι κι εργαζόμενοι, χρεωκοπημένοι από λεφτά αλλά όχι από ψυχή και καρδιά, που πολλοί από αυτούς σηκώθηκαν και κατέθεσαν την εμπειρία τους, και κάναν και λίγη ψυχοθεραπεία σε αυτό τον μεγάλο καναπέ που λέγεται πλατεία. Και μετά έκατσαν κι αυτοί με τη σειρά τους κι άκουσαν τον άλλον, τον διπλανό τους, τον άγνωστο, τον εν δυνάμει φίλο. Και τον ένιωσαν. Κι ένιωσαν καλύτερα γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν είναι μόνοι, πως υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι αυτούς. που θέλουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν...

Πολλοί από τους παραπάνω έφυγαν από την πλατεία. Άλλοι έμειναν. Κι άλλοι θα ξανάρθουν. Αν πάμε πίσω στην αρχή του κειμένου και δούμε την πλατεία μας σαν ένα φέρρυ μπωτ, πιστεύω πως οφείλουμε σε όλους αυτό το φέρρυ, να μην αλλάζει ρότα και προορισμό. Να είναι σταθερό, να φεύγει στην ώρα του, και όλο το πλήρωμα κι οι επιβάτες να κάνουν ότι μπορούν να φτάσει στον προορισμό του. Βλέπετε το φέρρυ μας είναι παλιό στυλ, πάει με κουπιά. Δεν είναι γαλέρα, αλλά καράβι πειρατικό.Επιλέξαμε όλοι να μπούμε σε αυτό. Και ο προορισμός μας είναι μια καλύτερη ζωή.

Land ho!