Το 2011 δεν επιδέχεται ανασκόπηση...

Τεμπέλιασα λίγο με το μπλογκ τελευταία και πολλές σκέψεις διέφυγαν. Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς και θέλω να πω κάτι ακόμα, κάτι τελευταίο (έστω για λίγο...)

Έχω 4-5 αναρτήσεις στα σκαριά, αλλά όλες τους είναι μισές η λιγότερες κι έτσι όπως έχουν ξεκινήσει δύσκολα θα μπορούσα να τις τελειώσω μέσα στις λίγες ώρες που απομένουν...

Θα κλέψω όμως κάποιες ιδέες από κει και θα κάνω ένα patchwork σκέψεων για να αποχαιρετίσουμε το χρόνο που φεύγει.

Το 2011 ξεκίνησε με κάτι που ήταν ένα υπέροχο δώρο και μια ανάμνηση που θα θυμάμαι πάντα γλυκά. Ο φίλος μου ο Γιώργος Πήττας, έκανε την πρώτη του εκπομπή της "Κινούμενης Άμμου" για την χρονιά παίζοντας μουσική επιλεγμένη από μένα και διαβάζοντας τα σχετικά σχόλια που του είχα στείλει...

Το 2011 λοιπόν μπήκε καλά. Ξεκινήσαμε και τους Καντουνίστας, μια ομάδα που πιστεύαμε θα εξελίσονταν σε μια ομαδα αστικού ακτιβισμού, και σε ένα βαθμό το έκανε. Ήταν και είναι μια όμορφη προσπάθεια να πάρουμε ένα μέρος της τύχης μας στα χέρια μας, να δείξουμε σε κάποιους, αλλά και στον εαυτό μας, ότι μπορεί να είναι κι αλλιώς, μπορεί να είναι και καλύτερα...

Από τους Καντουνίστας εκτός από το μπλουζάκι και μερικές καλές εμπειρίες, κέρδισα και μερικούς καινούριους φίλους, Και νομίζω ότι αυτό αξιζε πραγματικά. Βρήκα κι έναν soul brother...

.Με τον soul brother μου αυτόν, και τη φίλη του, μαζί με τη σύντροφο μου και το γιό μου, ξεκινήσαμε ένα σαββατοκύριακο για περπάτημα σε ένα από τα φαράγγια του Αωού. Περπατώντας συναντήσαμε στο δρόμο έναν κύριο με, καπέλο και κυάλια . Κοιτούσε κάτι απέναντι.

 Αυτό που κοιτούσε ήταν κάτι γίδια σκαρφαλωμένα πάνω στο βουνό. Στην φωτογραφία από κάτω μπορείτε να τα δείτε. την πήρα με full zoom 18x!

Τον ρωτήσαμε τι κάνει εκεί και μας λέει "βόσκω τα γίδια!" Τον ρώτησα αν τα έχουν για το γάλα η το κρέας τους και είπε πως τα έχουν  για το γάλα. Αναρωτήθηκα κάθε πότε τα αρμέγουν και εξέφρασα την απορία μου ρωτώντας κάθε πότε κατεβαίνουν. Η απάντηση ήταν  "Όποτε θέλουν".

Αυτή σίγουρα ήταν μια από τις πιο "κουλές" συζητήσεις κι εμπειρίες που είχα το 2011. Θυμήθηκα τον χάρρυ Κλυν και εκείνον τον χαρακτήρα που έλεγε με αφέλεια "...εγώ δεν ξέρω τίποτα, εγώ έβοσκα τα πρόβατα εδώ πάρα πέρα..." Πάρτε μια δόση χάρρυ να θυμηθείτε...



Αν και είχε ήδη προηγηθεί το ξεκίνημα της αραβικής Άνοιξης από το Δεκέμβρη στην  Τυνησία, κάπου στα μέσα Μαίου, αρχίσαμε να ακούμε για τους Ισπανούς Indignados και πως μας "τσίγκλαγαν" να κάνουμε κάτι κι εμείς.

25 Μαίου κατεβήκαμε στις πλατείες. Και μείναμε εκεί για αρκετό καιρό. Κάποιοι από μας είναι ακόμα εκεί, με τον τρόπο τους...
Αλλά τον Μάιο και τον Ιούνιο, ο κόσμος στην πλατεία ήταν πολύς... Αισθανόμασταν μεθυσμένοι από αυτή την  αίσθηση ότι κάπως, κάπου, προσπαθούσαμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Δεν το καταφέραμε, όχι ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα γίνει. Κάπως θα γίνει η θα πεθάνουμε προσπαθώντας...

Δεν έχω καμία όρεξη να μπω στο θέμα του αν οι πλατείες λειτούργησαν σωστά η όχι. Αυτό που ήταν να γίνει, έγινε. Και ότι έγινε, έγινε.


Στο τέλος του Ιουνίου, αποφάσισα να κατέβω μαζί με φίλους στο Σύνταγμα. μαζί κι ο soul brother που λέγαμε ;-)

Εκεί στο Σύνταγμα νομίζω ότι ένιωσα ξεκάθαρα πια, ότι αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος στον οποίο ο ρόλος μας είναι του θύματος. Μέσα σε ένα τεράστιο, αυστηρό κτίριο, κεκλεισμένων των θυρών αλλά και των παραθύρων, κάποιοι έπαιρναν αποφάσεις για μας, ενώ εμείς απέξω φωνάζαμε ΟΧΙ. Δεν θέλουμε να πάρετε αποφάσεις για μας, δεν σας θέλουμε, θέλουμε να φύγετε. Αλλά αυτοί οι μέσα είχαν και μερικές χιλιάδες τσιράκια απέξω, εξοπλισμένα να μας κρατήσουν μακριά, να μας εξοντώσουν χημικά.


Η αίσθηση του πολέμου ήταν διάχυτη στον αέρα. Φτάνοντας στο Σύνταγμα η ένταση ήταν απίστευτη. Και μεις είμασταν σχεδόν τουρίστες-διαδηλωτές, άσχετοι, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Στην ομάδα υποδοχής ήταν εθελόντρια μια φίλη Κερκυραία. Ανέλαβε να μας προετοιμάσει. Έγραψε με μαρκαδόρο στο χέρι μας τηλέφωνα δικηγόρων κι εκπροσώπων. Μας ψέκασε με Maalox  μας έδωσε μάσκες, και κάπου εκεί  αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε... Μάθαμε όμως σύντομα τι εστί βερίκοκο. Μια-δυό ώρες αργότερα φάγαμε τα πρώτα μας δακρυγόνα και τα είδαμε όλα...

Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλα αυτά με άλλαξαν. Ω, σίγουρα ήμουν  ένας ψυλλιασμένος, ψιλοεπαναστάτης του κώλου εδώ κι χρόνια. Βολεύτηκα όμως. Βολεύτηκα να κάνω μια δουλειά που μου ταίριαζε, που χρησιμοποιούσα τις ικανότητες μου και τα ενδιαφέροντα για να εξυπηρετώ κόσμο και να βγάζω κι εγώ κάτι να ζήσω. Κι έπεσα κι εγώ θύμα στο τριπάκι πως αφού δουλεύω και μάλιστα πολύ, μου αξίζει κάτι να ΕΧΩ. Κάποια πράγματα να δείξω ότι ΕΧΩ που μου αξίζουν γιατί είμαι ΑΞΙΟΣ. Δεν μιλάω για βίλλες η κότερα. Άντε για καμιά μοτοσυκλέτα και διακοπές... αλλά ήμουν σπάταλος. Η ας πούμε "γενναιόδωρος"

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους σας που είσασταν η είστε σαν κι εμένα:





Η ιδέα πως η ζωή που ζούσα ήταν αν όχι κενή, σίγουρα στηριγμένη σε σάπια θεμέλια, ήταν μια ιδέα που είχα κοιτάξει να θάψω στα πιο βαθιά ντουλαπάκια του μυαλού μου. Όπως χιλιάδες η εκατομμύρια ίσως άλλοι, κι εγώ έβρισκα κάτι που ήθελα ότι κι αν ήταν αυτό, από ένα cd μέχρι μια μοτοσυκλέτα και πάσχιζα να το αποκτήσω, βέβαιος ότι θα με έκανε ευτυχισμένο. Μάταια. Σύντομα μετά από κάθε απόκτηση, δημιουργούνταν μέσα μου η ανάγκη για μια καινούρια "ανάγκη".

Ήταν όλη αυτή η αέναη και άσκοπη αναζήτηση, αποτέλεσμα ανωριμότητας η αποτέλεσμα του "ψησίματος" που τρώμε ότι μόνο άμα έχεις, είσαι κάποιος? Δεν ασπάστηκα ποτέ το δεύτερο αυτό είναι σίγουρο. Και ομολογώ πως συχνά όταν έπρεπε να παρουσιαστώ κάπου "κάπως" από θέμα εμφάνισης λόγω επαγγελματικής διάστασης η οτιδήποτε, μου την έσπαγε. Σε οποιοδήποτε περίγυρο και με οποιαδήποτε ενδυμασία, μου αρέσει να πιστεύω πως μέσα μου παραμένω ένας τύπος με τζην κι ένα απλό μπλουζάκι με το όνομα μιας μπάντας που αγαπώ, ίσως και λίγο σκισμένο. Δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα τα λούσα, αλλά παρόλα αυτά μπήκα στο τρυπάκι να "ανήκω" κι εγώ κάπου. Στην φυλή των μηχανόβιων πχ για ένα διάστημα... Με το σχετικό "κόστος"... Δεν απάντησα στην ερώτηση μου όμως. την απέφυγα επιδέξια αλλα είχα να κάνω με τον εαυτό μου. Ας δηλώσω ανώριμος λοιπόν.


45 λεπτά μένουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω μέσα σε αυτά τα 45 λεπτά να come clean να νιώσω ότι είπα ότι είχα να πω.

Μέσα στο 2011 ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι όλα αυτά που μέχρι τώρα ζούσα η αποζητούσα, απαξιώθηκαν. Η δουλειά μου δεν με ικανοποιεί πια. Η πελατεία μου είναι στο μέγιστο ποσοστό της κομμάτι του 1%. κι εγώ νιώθω περισσότερο από ποτέ πως είμαι στο 99%... θέλω να ξεφορτωθώ ότι έχω, να μην έχω τίποτα.

Αλλά. ευτυχώς υπάρχει ένα αλλά. Μεσα στο 2011 ένιωσα και κάτι άλλο. Κάτι που είμαι βέβαιος ότι το ένιωσαν πολλοί. Ότι εκεί έξω υπάρχουμε πολλοί σαν κι εμάς. Με τις διαφορές μας, και τα χούγια μας, με τις παραξενιές και τις καλοσύνες μας. Με τα κοτσίδια και τις φαλάκρες μας. Με τις χαρές μας και με τις λύπες μας. Και μοιραστήκαμε κάτι μαζί. Όσοι κι αν γύρισαν μετά στον καναπέ τους η όχι, το γεγονός παραμένει ότι υπάρχουμε και νιώθουμε κάτι μέσα μας, την ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή. Την ανάγκη για να σταθούμε κάπως, όρθιοι, αξιοπρεπείς και τίμιοι, σωστοί, απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στους διπλανούς μας και να φωνάξουμε: "Οχι άλλο, φτάνει"




Μέσα στην μιζέρια του 2011, των περικοπών, της εφεδρείας, των σκανδάλων και των γελοίων, τιποτένιων που μας κυβερνούν, έλαμψε κάτι . Νιώθω ελπίδα. Σβήνω το παρελθόν μου με αισιοδοξία. Γιατί πιστεύω ότι η γνωριμία των άνθρωπων με τους οποίους συμπορεύτηκα τους τελευταίους μήνες αξίζει πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε υλιστική αναζήτηση η φτιαχτή ανάγκη. (βλέπε μπουτσούνι)
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που γνώρισα. Είναι και η βεβαιότητα πως υπάρχουν  κι άλλοι!


Το 2012 μπορεί να φέρει ότι θέλει. έχω καλή παρέα και θα το αντιμετωπίσω!!


ΥΓ όσο για το 2011 όχι ανασκόπηση. Ανασκολόπηση θέλει!!

Το ταπεινό maalox...

Τα 101 κιλάκια μου μαρτυρούν ότι σπάνια μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα καλό φαγοπότι. Το καλό φαί σίγουρα για μένα είναι κει πάνω με τις μεγάλες χαρές της ζωής (live blues, sex, ιστιοπλοία και μάσα. όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά...)

Και όπως κάθε καλοφαγάς έμαθα από νωρίς κι εγώ τη χρήση του Maalox. Όταν βογγάς από το υπερβολικό φαί, 2 κουταλιές Maalox βοηθούν να ηρεμήσεις. Αφού υπάρχουν άνθρωποι που το κουβαλούν μαζί τους.

Φέτος ανακάλυψα ότι το Maalox έχει και μια ακόμα χρήση. Ανακουφίζει από τα συμπτώματα των δακρυγόνων. Εννοείται το δοκίμασα και όντως δουλεύει!)

Ψέκασμα Maalox από μέλος της ομάδας ψυχραιμίας. Ήμουν κι εγώ εθελοντής στο διήμερο 28-29 Ιουνίου στο Σύνταγμα κι έκανα την ίδια δουλειά!!

Ο παππούς μπορεί να μην έχει Maalox υπήρξε όμως μορφή του αγώνα και είμαι περήφανος να πω ότι ξέρω την κόρη του!!

Έτσι λοιπόν, το Maalox είναι το προιόν όνειρο για τον αντιπρόσωπο του. Όσο στην Ελλάδα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, δώστου και το Maalox για τις καούρες. Και τώρα που υπάρχει κρίση, κι αυξάνονται οι πεινασμένοι, θα βγαίνουν στους δρόμους, θα τρώνε δακρυγόνα, πάλι maalox θα χρειάζονται. Μήπως είναι κάποια συνομωσία πίσω από αυτό?

Καλή Χρονιά σε όλους!!!!

Ο κουλτουροφιλόσοφος

25 Μαίου 2011.

Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες. Αν έπρεπε να αριθμήσω 3 πράγματα που μου άρεσαν και με κράτησαν στην πλατεία θα έλεγα ότι ήταν:
1) Η υπέροχη ανακάλυψη ότι υπάρχουν κι άλλοι. Άνθρωποι.
2) Η ελπίδα ότι μαζί μπορούμε να πετύχουμε μια αλλαγή.
3) Η υποψία που έγινε βεβαιότητα, ότι αυτό που ζούμε είναι ένα αίσχος.

Τώρα αν έπρεπε να αριθμήσω και τα 3 πράγματα που δεν μου άρεσαν από την πλατεία?

1) Η αίσθηση ότι κάποια στιγμή τα πράγματα "ξέφυγαν". Μεταλλάχτηκε σε κάτι άλλο το οποίο αισθανόμουν ότι απείχε από την αρχική ιδέα. Άρχισα να αισθάνομαι πως τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου. Την μια μέρα φωνάζαμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και ξαφνικά φωνάζαμε για Άμεση Δημοκρατία... (ίσως όμως να είναι και λάθος μου αυτό)
2) Οι άνθρωποι που επιμένουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις "εγώ" και "πρέπει" και λένε "να κάνουμε" ενώ όταν "κάνουμε" δεν είναι ποτέ εκεί...
3) Οι κουλτουροφιλόσοφοι.

Σε αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ. Κουλτουροφιλόσοφο με έλεγε ένας καθηγητής μου στο Λύκειο. Ο Κριτσέλλης για όσους τον θυμούνται... Οι λόγοι που μου βγήκε το "παρατσούκλι" είχαν μάλλον να κάνουν με το "λουκ" μου...

Γιατί μου τη σπάνε οι κουλτουροφιλόσοφοι? Γιατί έχουν μια αγάπη στις δύσκολες λέξεις... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τις χρησιμοποιούν σαν "όπλο". Άμυνας και επίθεσης...

Όπως αναρωτιέμαι και αν το κάνουν επίτηδες η όχι... Η κατάρα της πλατείας ήταν συχνά-πυκνά οι ρήτορες που χρησιμοποιώντας αυτό το λεξιλόγιο-οπλοστάσιο έδιωχναν τον απλό κόσμο από κοντά τους.

Σε αυτό τον καινούριο κόσμο που ονειρευόμαστε, είπε κανείς ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν οι αναλφάβητοι, οι απόφοιτοι δημοτικού η γυμνασίου και οι απόφοιτοι λυκείου? Ο καινούριος κόσμος αυτός θα κατοικείται μόνο από μορφωμένους με κλασσική παιδεία? Σίγουρα όχι. Ο κόσμος που ονειρευόμαστε θα έχει μέσα και την γιαγιά μας και τον παππού μας, και τον θείο μας τον καθηγητή, αλλά και το παιδί μας. Και τον γείτονα που σκάβει μια ζωή για να ζήσει...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν λέξεις όπως "λούμπεν", "μόρφωμα", "νομοτέλεια" και "σεισάχθεια". Υπάρχουμε! (LOL!)

Η άγνοια όμως αυτή δεν τους καθιστά σε τίποτα "λιγότερους" η "μη κοινωνούς" κάποιας "ιδανικής" αλήθειας.

Ο καθένας μας ζει την δική του αλήθεια. Η πορεία μας μέσα από τη ζωή θα φέρει την γνώση και τη σοφία. Κάποιοι μπορεί να την αποκτήσουν και στα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής τους, κάποιοι ίσως δεν προλάβουν ούτε αυτό. Δεν πειράζει.

Σημασία έχει αυτό που ονειρευόμαστε, αυτός ο καλύτερος και σωστότερος τρόπος ζωής, να είναι κάτι που το νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας. Κάποιοι μπορεί να το ένιωσαν στην πλατεία, ανάμεσα στους συνανθρώπους τους, άλλοι όταν ακούσαν ένα τραγούδι. Και άλλοι όταν διάβασαν ένα κείμενο η είδαν μια ταινία. Δεν έχει σημασία.

Αυτός ο "καλύτερος κόσμος" θα είναι φτιαγμένος από όλες αυτές τις μικρές, αλλά δυνατές αλήθειες που νιώθει ο καθένας μας. Όχι μόνο από κάποιο βιβλίο που έγραψε κάποιος χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά από αυτές που νιώθουμε όλοι, καθε μέρα.

Υπάρχουν τόσοι δρόμοι προς την αλήθεια, όσοι υπάρχουν και άνθρωποι. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Τα παιδιά μου, το λάδι. το κρασί μου... (update 2013)

(Σήμερα 23/12/2013, δυο χρόνια αφού δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο, έχω κάτι να προσθέσω. Αφού το διαβάσετε θα το βρείτε στο τέλος...)

Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα η περισσότερο καιρό θα ξέρουν ότι είμαι πολύ ψημένος με την όλη φάση των παιδιών και της τεκνοποίησης. Δώδεκα χρονών κρατούσα στα χέρια μου ένα μωρό, την μικρή Helen, κόρη μιας φίλης της μαμάς μου. Θυμάμαι τόσο έντονα να κοιτώ το μουτράκι της και να σκέφτομαι "Μια μέρα θα γίνω κι εγώ πατέρας!" Και να το θέλω τόσο πολύ.

Δώδεκα χρόνια αργότερα ήρθε αυτή η στιγμή κι εγώ έκλαιγα από συγκίνηση. Ο πεθερός μου, που ήταν αυτό που λέμε macho man, (ελληνιστί... μπουνταλάς ίσως) ένας πολύ καλός άνθρωπος που πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο, από την Αλβανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του ότι έκλαιγα που δεν ήταν αγόρι...
Πόσο λάθος έκανε! Πολύ σύντομα έλεγα πως τα παιδιά είναι το νόημα της ζωής...
Ομολογώ υπήρξαν στιγμές που ήμουν λίγο απόλυτος επ' αυτού. Πίστευα δηλαδή πως τα παιδιά είναι τόσο πολύ το νόημα της ζωής, ώστε όποιος δεν κάνει, κάτι τρέχει η δεν ξέρει τι χάνει... Καταλαβαίνω τώρα πια πως υπάρχουν κάποιοι λόγοι να μην κάνει κάποιος παιδιά, όπως επίσης ότι δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Μέσα στο μυαλό μου όμως παραμένει, δυνατά, η ιδέα πως τα παιδιά είναι η μόνη ουσιαστική δημιουργία που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι. Γιατί το να δημιουργήσεις περιουσία η ένα σπίτι η οτιδήποτε υλικό δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο! Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να πλησιάσουμε στο να γίνουμε μικροί θεοί...

Πριν κάποια χρόνια, ένα χειμώνα, είχα την ευχάριστη εμπειρία να ασχοληθώ με την οινοποιία σε ένα βαθμό. Κάποιοι φίλοι είχαν φτιάξει κρασί και χρειάστηκε να φύγουν εκτάκτως για αγγλία. Ανέλαβα λοιπόν να φροντίζω το κρασί μέχρι να γυρίσουν. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε την έμπνευση να γράψω ένα ποίημα. Είδα την όλη διαδικασία σαν ένα παραλληλισμό με την διαδικασία του να μεγαλώσεις ένα παιδί. Το ποίημα ήταν το εξής:

The winemakers blues

You plant a seed, and from it comes a vine,
You watch it grow, it makes you feel fine,
It’s what you call creation.

You trim the leaves and clip a twig,
You want to make it strong and big
They call that education

You tend it, care for all it’s needs
Water the ground on which it feeds
That’s what you call commitment.

Then comes a day that fruit appears
Allaying all your secret fears
You’re closer to contentment.

You pick the fruit, and take it in
You squeeze the juice out of the skin,
This is a new beginning.

You watch it foam and froth and boil
You seal the spirit with a drop of oil
You sense that you are winning.

In darkness time will pass so slow
It’s time to wait not time to go
It’s called the age of wisdom.

The day will come, when you’ll break the seal
You realize that it was all for real
This is what they call freedom.



But comes a day, yeah comes a day
When you will drink the wine
That came from your sweet vine
It sure did make us feel fine...

Η ιδέα είναι ότι είναι κάτι μεταξύ ποίημα και τραγούδι, τότ έπαιζα και μουσική εξ ου και ο τίτλος...

Πριν μερικές μέρες έζησα για πρώτη φορά την εμπειρία του λαδιού. Εντάξει είχα ξεχερσώσει και καθαρίσει κτήματα για ελιές και μικρός για να βοηθήσω φίλους. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έφτασα μέχρι το ελαιοτριβείο...

Όταν βγήκε το λάδι, το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς. Τα μάτια ορθάνοιχτα, ρουφούσαμε την μυρωδιά, την εμπειρία, χαζεύαμε το χρώμα το χρυσοπράσινο καθώς γέμιζε το δοχείο μας. Η δοκιμή οξύτητας και το αποτέλεσμα 0,4 (!) με έκανε να αισθάνομαι όπως όταν η νοσοκόμα μου είπε πως ο γιος μου ζύγιζε 4,200! Το γεγονός αυτό με έκανε να καταλάβω πως η αίσθηση της αληθινής δημιουργίας δεν κολλά μόνο στην τεκνοποίηση αλλά και σε οτιδήποτε φυσικό. Το λάδι βγήκε από τις ελιές που εμείς μαζέψαμε με τα χέρια μας και κουβαλήσαμε στο ελαιοτριβείο. Το κρασί βγήκε από τα σταφύλια που μαζεύτηκαν με το χέρι, πατήθηκαν με τα πόδια (!) και μπήκαν σε κάποια νταμιτζάνα για να ζυμωθούν κι από μούστος να γίνουν κρασί, να αποκτήσουν πνεύμα.

Είναι λοιπόν η συμμετοχή μας που έδωσε σε αυτά τα πράγματα μια υπόσταση άλλη, πιο μαγική. Το λάδι μας είναι πιο νόστιμο γιατί το μαζέψαμε εμείς. Το κρασί μας πιο καλό γιατί του δώσαμε κάτι από τον εαυτό μας, τον χρόνο μας, την υπομονή μας. Και το παιδί μας? Αυτό κι αν έχει κάτι από μας... Τα ματια μας, το πηγούνι μας, το τούτο μας η το κείνο μας... κι έχει και κάτι από τους τρόπους μας, έχει πολλή από την αγάπη μας, και το χρόνο μας και την υπομονή μας κι αυτό. Του αξίζει. Αυτά τα δικά μας είναι που θα το κάνουν αυτό που είναι.

Όσο περισσότερο γεύομαι αυτού του είδους την δημιουργία, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Τόσο περισσότερο σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τη δημιουργία. Αυτήν που συμμέτεχω με όλο μου το είναι. Όταν κάνεις έρωτα, χάνεσαι... κι εννιά μήνες αργότερα παρουσιάζεται ένα μικρό θαύμα που σου μοιάζει... έτσι κι όταν μαζεύεις ελιές χάνεσαι...στις κινήσεις, στην προσπάθεια, στη φύση. Και μερικές μέρες αργότερα βουτάς το ψωμί σου σε ένα ακόμα μικρό θαύμα. Και πίνεις και λίγο από το κρασάκι σου κι έρχεσαι στο ίσο σου...

Στην υγειά σας!

 

έγραψα αυτό το άρθρο το δεκέμβρη του 2011, έχοντας μόλις ασχοληθεί με το λάδι, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Γράφω σήμερα για να συμπληρώσω κάτι το οποίο νιώθω ότι ήταν μια "παράλειψη" την οποία θα ήθελα να "διορθώσω". εκεί που περιγράφω την επίσκεψη στο λουτρουβιό λέω "το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς". Ποιοι το χαζεύαμε όμως? Στο λουτρούβιο ήμουν με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Τον Μανώλη τον Φιλιππίδη... 

Ο Μανώλης ήταν ήδη τότε καταβεβλήμένος από τις θεραπείες και τα φάρμακα... Κατά τη διάρκεια των εργασιών μας στις ελιές, κλαδέματα και μαδήματα, ήταν συνεχώς εκεί. κάποιες μέρες δεν μπορουσε να βγει, και μας χάζευε απο το παραθυρο, αλλες παλι ερχόταν κοντά μας και πρόσφερε συμβουλές και την χαρούμενη παρουσία του. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή, με τα πάνω του και τα κάτω του, με τις δουλειές τους τις εμπειρίες του, τους έρωτες του, τους χωρισμούς του, τα παιδιά του τα οποία υπεραγαπούσε κι ηταν όλη του η περηφάνεια να τα βλέπει να πετυχαίνουν στη ζωή. Τα καλά του και τα στραβά κι ανάποδα του... Ο Μανώλης ήταν ένας Άνθρωπος.

Ο Μανώλης δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. αντιστάθηκε σθεναρά. Κάποιοι μπορεί να πουν "έχασε τη μάχη". Εγώ θα έλεγα ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο προ πολλού...

Καλό δρόμο φίλε Μανώλη, σου εύχομαι, έστω και κάπως καθυστερημένα...

Πέτρος

Απεργία, πορεία, συλαλλητήριο....boring.....!

Πριν αρπαχτεί κανείς από τον τίτλο να πω ότι σέβομαι όλους αυτούς που έχουν περπατήσει χιλιόμετρα, φωνάζοντας συνθήματα κι έχουν απεργήσει χάνοντας συχνά από τις αποδοχές τους για τα δικαιώματα τους. Τα δικαιώματα αυτά που τώρα πια, μέρα με τη μέρα, χάνονται, διαλύονται, απαξιώνονται, μηδενίζονται...

Τον τελευταίο καιρό έχω πάει σε περισσότερες πορείες από ότι σε όλη μου τη ζωή. Αυτό βέβαια δεν ήταν και δύσκολο γιατί αν είχα πάει σε μία πορεία ήταν ζήτημα.

Πάντα ένιωθα στην καρδιά μου κάπως αριστερός, αλλά το να συνδυάζει κανείς επιχειρηματικότητα, και δη μάλιστα σε έναν αρκετά "καπιταλιστικό" κλάδο, και πορείες με συνθήματα εναντίον αυτών που περίμενα να έρθουν να ψωνίσουν από μένα, θα ήταν το λιγότερο υποκριτικό. Έτσι όλο αυτόν τον καιρό "πούλαγα" τα ιδιανικά μου στο βωμό του κέρδους ουσιαστικά...

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν πάω σε πορείες. Κι ακούω , και συχνά φωνάζω κι εγώ, συνθήματα υπέρ των εργατών ,εναντίον των αφεντικών κλπ. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως όλοι εμείς οι μικρομεσαίοι έμποροι, καταστηματάρχες κι επαγγελματίες είμαστε το ίδιο θύματα με τον μέσο εργάτη στην κοινωνία που ζούμε. Γρανάζια όλοι μας. Παρόλα αυτά συχνά η συνεχής επιμονή στα δικαιώματα του εργάτη (που ομολογουμένως δεν είμαι) μου φαίνεται λίγο κάπως. Το λιγότερο μένω με το παράπονο πως δεν υπάρχει κάποιος να φωνάξει και να υποστηρίξει τον δικό μου αγώνα. Τον αγώνα ενάντια στο άδικο κράτος το οποίο μου ρουφάει το μεδούλι με την φορολογία, φτάνοντας με σε ένα σημείο να μην βγαίνω, και χωρίς να μου δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα. Είμαι 45 χρονών. Πέρασα τα τελευταί 25 χρόνια της ζωής μου δουλεύοντας ασταμάτητα. 12 χρόνια στο μεροκάματο, 13 ελεύθερος επαγγελματίας. Τα παιδιά μου πάνε ακόμα στο ίδιο σχολείο που πήγαιναν οι γονείς τους, ενώ ζητάμε καινούριο 25 χρόνια τώρα, γιατί το παλιό διαλύεται, δεν υπάρχει σχεδόν. Το ωραίο, μεγάλο, καινούριο νοσοκομείο που χτίστηκε εδώ, δεν έχει προσωπικό κι όταν πήγαμε να βγάλουμε τα ράμματα και το γύψο της κόρης μου για τρίτη ανεπιτυχή φορά, αναγκάστηκα να πάω σπίτι να βγάλω το γύψο μόνος και να βάλω ΜΕΣΟ μια φίλη νοσοκόμα να βγάλουμε τα ράμματα (για την ακρίβεια ήταν ένα ράμμα...) συνταξη έχω δεχτεί πια ότι δεν θα πάρω ποτέ. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα αντέξουν μέχρι τότε... τι κάνω? που πάω? (ακαδημαικές ερωτήσεις, στον εαυτό μου τις έχω απαντήσει αλλά δεν είναι του παρόντος)

ξέφυγα, κλασσικά, από το θέμα. Απεργίες, συλαλλητήρια, πορείες. Ναι πρέπει να γίνοται, αλλά έχουν καταντήσει βαρετά και ολίγον γραφικά.
Αντί για αυτά θα πρότεινα τα εξής:

Αντί για απεργία στα μεταφορικά μέσα, πάμε στη δουλειά μας και αφήνουμε τον κόσμο να ταξιδέψει δωρεάν.
Αντί για απεργία στην ΠΟΣΠΕΡΤ, δουλεύουμε και προωθούμε μόνο αντικυβερνητικά και αντικρατικά ρεπορτάζ, ενημερώονυμε τον κόσμο για αυτό που πραγματικά συμβαίνει!!
Αντί για απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες , εξυπηρετούμε τον κόσμο χωρίς χρέωση και του δίνουμε ότι χρειαστεί πιο γρήγορα απο το κανονικό.
Αντί για απεργία στα νοσοκομεία, εξετάζουμε και νοσηλεύουμε δωρεάν (αυτό έχει ήδη γίνει)
Αντί για απεργία στην Εφορία, εκδίδουμε φορολογικές ενημεροτητες σε όλους! (οκ δεν το βλέπω αλλά τουλάχιστον προσπάθησα!)
Αντί για απεργία στη ΔΕΗ γυρνάμε και μηδενίζουμε ολονών τα ρολόγια!!

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Η ιδέα είναι μια. Ποιόν θέλουμε να πονέσουμε? Τον λαό? τον αδελφό, τον γείτονα μας? Η το κράτος? Ε ας στοχεύσουμε λίγο καλύτερα ρε γμτ!

Την ιδέα του να σκεφτούμε άλλους τρόπους "αντίστασης" την συνδέω και με το γεγονός ότι η κατάσταση που ζούμε δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Σε μένα και πιστεύω και σε πολλούς είναι προφανές ότι το σύστημα τα έχει βάλει με όλους μας. Καλό θα ήτνα λοιόν οι ενέργειες μας να είναι τέτοιες που θα παροτρύνουν και θα βοηθήσουν ούτως ώστε η συμμετοχή να είναι το δυνατόν ευρύτερη.

venceremos!!