Αζίζ ο Τυνήσιος

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν ένας από τους πρώτους "λαθρο"μετανάστες . Χρησιμοποιώ το "λάθρο" μόνο και μόνο για λόγους σύνδεσης και όχι γιατί πιστεύω στον όρο.

Μετανάστης λοιπόν ο Αζίζ. Έφτασε εδώ ως πλήρωμα σε ένα ψαράδικο. Του άρεσε το νησί, δεν ήθελε να γυρίσει στην Τυνησία. Ο Αζίζ είχε ένα θέμα με την εξουσία. Δεν την άντεχε. Και όταν έφυγε από την πατρίδα του το έκανε για να γλυτώσει τον στρατό. Τον γνώρισα κάπου το 1992. Μιλούσε καλά Γαλλικα αλλά και Αγγλικά, είχε μάθει αρκετά καλά Ελληνικά. Και βέβαια αραβικά η Τυνησιακά τέλος πάντων... Όταν τον γνώρισα δούλευε μπογιατζής σε αυτοκίνητα. ΄Ηταν καλός στη δουλειά του, προσεκτικός και λεπτολόγος. Εγώ δούλευα στα σκάφη κι ήθελε να μπει κι αυτός στον χώρο επειδή τα μεροκάματα ήταν καλύτερα. Έτσι βρεθήκαμε μερικές φορές να δουλεύουμε και μαζί.

Σας είπα ότι είχε ένα θέμα με την εξουσία. Κατ' επέκταση είχε κι ένα θέμα με τα αφεντικά... Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι κάποιος που δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να κανονίζει την δουλειά και τα υλικά, κερδ΄ζει περισσότερα από αυτόν που κάνει τη δουλειά...και δεν είχε κι άδικο εδώ που τα λέμε...

Ο Αζίζ όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα και στην Κέρκυρα, έχοντας επαναστατήσει ενάντια στο κράτος, επαναστάτησε και κατά του Ισλάμ. Έπινε, κάπνιζε, δεν προσευχόταν, έκανε κάποιους ηθικούς κανόνες στην άκρη. Η γνωριμία μου μαζί του, μου ήταν πολύ ευχάριστη. Μιλούσαμε για τη ζωή στην Τυνησία, για το Ισλάμ, για τη δικαιοσύνη... Ήταν σαν ένα παράθυρο ανοιχτό σε έναν άλλο κόσμο.

Ο Αζίζ κάποια στιγμή μετάνιωσε για τις ατασθαλίες του και αποφάσισε να είναι πιο σωστός ως Μωαμεθανός. Αυτό δεν σήμανε ότι ξαφνικά τον έβρισκα γονατιστό προς τη Μέκκα η τίποτα τέτοιο. Απλά έκοψε το αλκοόλ, το τσιγάρο και κοιμόταν νωρίς. Έτσι κι αλλιώς οι υπόλοιπες ηθικές αξίες του δεν είχαν υποστεί καμία φθορά. Ήταν ένας από τους πιο τίμιους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Η κλοπή ήταν για αυτόν αδιανόητη. Για αυτό βέβαια είχε και θέμα με αφεντικά, έβλεπε τη δική τους στάση ως ανέντιμη.

Αυτό που έβρισκα πιο αστείο τότε, αλλά μπορώ να σεβαστώ, ήταν η στάση του προς τις γυναίκες. Τους είχε απόλυτο σεβασμό. Πράγμα πολύ θετικό. Σύμφωνα όμως με το Ισλάμ, την παρθενία τους δεν την φυλάνε μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άντρες! Ο Αζίζ λοιπόν αν και άνω των τριάντα ήταν αγνός σαν την απάτητη άμμο της έρημου...

Κάποιο χειμώνα σε ένα σκάφος στην Μαρίνα, έμενε μια Ολλανδέζα αρκετά ελευθέρων ηθών. Αυτή τον είχε πάρει χαμπάρι, και του τα έριχνε. Αυτός το φύλαγε για τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Η Ολλανδέζα το πήρε πατριωτικά. Δεν είχε γεννηθεί ακόμα ο άντρας που θα της έλεγε όχι! έτσι πίστευε... Το πέσιμο ήταν ανελέητο. Ο Αζίζ ερχόταν και μου τα έλεγε:
"Πέτρο, δεν ξέρω τι να κάνω! Είμαι άντρας, άντρωπος είμαι κι εγώ... δεν αντέχω!"

Η Ολλανδέζα όποτε τον πετύχαινε, από δίπλα και του τριβόταν... Ο Αζίζ βράχος ηθικής, το τσαγάκι του και στην γωνία... Ένα πρωί ήρθε να με βρεί με τα μούτρα κατεβασμένα...

 "Αααχχχ Πέτρο, ένας άντρωπος είμαι κι εγώ, ένας άντρας αντύναμος..." "Χτες βράντυ ήρτε πάλι και με βρήκε, έκατσε ντίπλα μου, μύριζε ομορφα , σαν λουλούντι..."
"Άντρωπος είμαι κι εγώ ντεν είμαι Σούπερμαν...δεν άντεξα..."
"Και τι έκανες ρε Αζίζ?", τον ρώτησα εγώ.
"Δεν άντεξα Πέτρο, δεν άντεξα...



και την φίλησα..."


ΥΓ Ο Αζίζ κάποια στιγμή έφυγε και πήγε στο Αιγαίο. Τα τελευταία του χρόνια εδώ ασχολήθηκε με το ψαροντούφεκο. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε, είχε ένα παλιό ποδήλατο και με αυτό πήγαινε στις βόρειες ακτές της Κέρκυρας, μια απόσταση 45 χιλιομέτρων με ένα υψόμετρο 900 μέτρα στη μέση (τον Παντοκράτορα). Όταν έφτανε εκεί, έριχνε κι ένα τρέξιμο στην άμμο! Μετά βουτούσε και ψάρευε. Σύντομα κατέβαινε με άνεση στα 15 και 20 μέτρα και ψάρευε καρτέρια. (κοινώς περίμενε τα ψάρια να περάσουν από μπροστά του...) Στο Αιγαίο που πήγε κατέληξε σε κάποιο νησί, νομίζω την Κω, όπου πήγε σε ένα μοναστήρι "δικό" μας. Τους έκανε διάφορες δουλειές και τους ψάρευε ψάρια. Σε αντάλλαγμα του έδωσαν στέγη και φαί. Κάποια στιγμή μάζεψε αρκετά λεφτά και πήγε Συρία, Ισραήλ και Αίγυπτο. Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο από την Τυνησία. Είχε γυρίσει πίσω. Έχασα πια τα ίχνη του. Δεν έχασα ποτέ όμως αυτή την θέα από το παράθυρο που μου έδωσε στον άλλο κόσμο, τον κόσμο του. Ένα παράθυρο μέσα από το οποίο κατάλαβα πως δεν έχει σημασία τι χρώμα έχει το δέρμα σου και τι προφορά η γλώσσα σου. Ένα παράθυρο μέσα από το οποίο είδα πως υπάρχουν άνθρωποι παντού. Και κατά βάση είναι όλοι ίδιοι...