[You are now in Belgium...]

- "You are now in Belgium..."

Τάδε έφη η ευχάριστη, αλλά εμφανώς ηλεκτρονική, γυναικεία φωνή του GPS στο αυτοκίνητο του φίλου μου. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι εστί ενωμένη Ευρώπη. Βρισκόμασταν καθοδόν για ένα παιδικό πάρτυ. Είχαμε ξεκινήσει από το σπίτι όπου φιλοξενούμασταν σε ένα προάστιο του Λουξεμβούργου, περάσαμε από το Βέλγιο (όπως μας είπε το GPS) και το πάρτυ ήταν στην Γαλλία!

Αργοτέρα θα το συζητούσαμε, και οι (Έλληνες) φίλοι μας θα αναπολούσαν τα πρώτα χρόνια που ζούσαν  εκεί, και πήγαιναν για φαγητό ποτό Λουξεμβούργο, φαγητό Γερμανία, και after στη Γαλλία...

Η Ελλάδα τελικά είναι μακριά από την Ευρώπη η όχι?

Ενωμένη Ευρώπη λοιπόν. Σύνορα δεν υπάρχουν, ο δρόμος απλά συνεχίζει, αν προλάβεις ίσως δεις κάποια ταμπέλα, εγώ πάντως δεν την είδα ποτέ... Κάτι σαν την διώρυγα της Κορίνθου που αν δεν κοιτάς συνεχώς από το πλαινό παράθυρο δεν την βλέπεις πια ποτέ...


Μια άλλη μέρα θα βρισκόμασταν στις όχθες του ποταμού Moselle. Ο δρόμος ακολουθεί τις όχθες του ποταμού. Σταματήσαμε, βγήκαμε και περπατήσαμε λίγο. Φτάσμαε σε μια μικρή γέφυρα, περάσαμε απέναντι και ξαφνικά είμασταν στην Γερμανία! Έτσι έλεγε η ταμπέλα:

έτσι προσθέσαμε άλλη μια χώρα στη λίστα αυτών που επισκεφτήκαμε!

Στα σύνορα του Λουξεμβούργου με την Γερμανία υπάρχει  εν τω μεταξύ ένας δρόμος ο οποίος έχει μόνο βενζινάδικα. Ατελείωτα (σαν τα πόδια της γυναίκας μου) βενζινάδικα, το ένα μετά το άλλο... Ο λόγος?
Η βενζίνη στο Λουξοχώρι (όπως το αποκαλούν οι Έλληνες που ζουν εκεί) είναι πολύ πιο φτηνή από ότι στην Γερμανία. έτσι οι Γερμανοί μπαίνουν μια Λουξοχώρι, γεμίζουν και πάνε στη δουλειά τους...

Ενωμένη Ευρώπη. Με τα καλά της και τα κακά της. Με τα ωραία της και τα κουλά της.

Το κοινό νόμισμα είναι μια μεγάλη εξυπηρέτηση για το εμπόριο, για τους τουρίστες, που δεν χρειάζονται να κάνουν συνάλλαγμα.Σε μας όμως τι έκανε? Τριπλασίασε τις τιμές σε χρόνο DT και χωρίς να το πάρουμε και πολύ χαμπάρι. Οι τράπεζες γέμισαν (και καλά) ζεστά ευρουδάκια, τα οποία φρόντισαν να μας "μοιράσουν" με την μορφή δανείων και καρτών. Όλα αυτά με την βεβαιότητα της αειφόρου ανάπτυξης. Και μετά ήρθε η αβεβαιότητα...Το ευρώ έκανε ακόμη ποιό έντονες τις άλλες μας διαφορές με την Ευρώπη, τις μισθολογικές. αλλά και της νοοτροπίας.

Θυμάμαι πολύ καιρό πριν το Ευρώ, δεκαετία του '80, ο πατέρας μου πήγε επίσκεψη σε φίλους του στη Γερμανία. Γύρισε πίσω και μας έλεγε ιστορίες! Οι  Γερμανοί λέει, τις φέτες το τυρί για τοστ μετράνε κεφάλια και παίρνουν από μια, δεν βάζουν ούτε μια παραπάνω. Το ίδιο και το ζαμπόν. Και τα φρούτα όλα συσκευασμένα, το καρπούζι με τη φέτα!

Που τα κουβαρνταλίκια τα δικά μας... είμαστε ρε παιδί μου, είμαστε χουβαρντάδες...!!

Και τώρα πάνε να μας πείσουν ότι αυτή η κουβαρντοσύνη είναι που μας έφτασε εδώ που είμαστε...

Την περασμένη Κυριακή οι 2 στους 3 Έλληνες ψήφισαν αντιμνημονιακά. Αν βάλεις και τους απέχοντες από την γελοία διαδικασία των εκλογών, είναι οι 4 στους 5! Και όμως συνεχίζουν να μιλάνε για Ευρωπαική προοπτική και Ευρωζώνη...

Τι θέλουμε? Ξέρουμε? Και πόσο μεγάλη είναι η απόσταση ανάμεσα σε αυτό που επιθυμούμε και αυτό που θα δεχόμασταν αντί αυτού?

Μήνες τώρα σκέφτομαι πως μπορώ να εκφράσω, να καταλάβουν όλοι, πως αυτό που ο καθένας μας θα δεχόταν έχει να κάνει με αυτό που επέλεξα να αποκαλώ "σφαίρες αντίληψης και αποδοχής". Ο καθένας μας έχει τη δική του. Συχνά κάποιες συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό και τότε έχεις ομάδες ανθρώπων με κοινές ιδέες και στόχους η ένα αγαπημένο ζευγάρι, η δυό καλούς φίλους...

Στην προκειμένη περίπτωση όμως  έχουμε ένα λαό. Και οι σφαίρες αντίληψης και αποδοχής μας έχουν μεγάλες αποστάσεις μεταξύ τους. Αλλιώς αντιλαμβάνεται την κατάσταση ο γιάπης διευθυντής πωλήσεων της πολυεθνικής, αλλιώς ο εργάτης που του κουβαλάει τα κιβώτια με τα εμπορεύματα στην αποθήκη, αλλιώς η μάνα του εργάτη που μετά από 40 χρόνια δουλειάς πήρε μια σύνταξη και την βλέπει να γίνοται μισή, αλλιώς ο νοικάρης της που είχε ένα μικρό μαγαζί με οικοδομικά υλικά και είδε την δουλειά να στερεύει αλλά τα έξοδα να τρέχουν...

Αλλιώς την αντιλαμβάνομαι εγώ κι αλλιώς, πιθανώς, εσείς.

Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους, μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου.

Θα στεναχωρηθώ πολύ να δω αύριο μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ των γνωστών. Ένας γνωστός μου είπε πρόσφατα:  "είμαστε στο χείλος του γκρεμού", "μπροστά στο χάος"

Και του απάντησα ότι το χάος είναι καλό. Από το χάος έρχονται μεγάλες και δυνατές αλλαγές.

άλλωστε κι αυτό που ζούμε τώρα χάος δεν είναι? Όλοι αυτοί οι αχρείοι το χάος δεν έφεραν? Προσπαθούν να τα μπαλώσουν για να συνεχίσει το χάος να χτυπά εμάς. Αυτοί τον μισθό τους θα τον πάρουν, τις επενδύσεις τους δεν θα τις χάσουν. Ότι έφαγαν θα μείνει φαγωμένο... (οκ σιγά, μας πέταξαν τον Άκη για να ησυχάσουμε...)

Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το χρηματιστήριο και τα εκατομμύρια φτωχών εργατών που βρίσκονται πίσω από τα κέρδη των μεγάλων εταιριών. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το σχολείο που πάει το παιδί μου. Φτιάχτηκε το 1952, δεν έχει θέρμανση, δεν έχει αρκετές αίθουσες κι έτσι νοικιάζονται πρώην μπαρ στην απέναντι μεριά του δρόμου για να κάνουν μάθημα. 50 μέτρα παρακάτω βρίσκεται και το μπουρδέλο της γειτονιάς. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι μια χώρα να δανείζεται για να πληρώσει δανεικά.που πήραν οι πολιτικοί της για να κάνουν έργα που δεν τελείωσαν ποτέ γιατί τα λεφτά τα έφαγαν. Τα έφαγαν μαζι , το παραδέχονται. Στη δική μου σφαίρα αντίληψης, χάος είναι το Βατοπέδι, η Siemens, τα υποβρύχια, η τρέλα της εξουσίας στα μάτια του Άκη. Χάος είναι οι πολιτικοί που νομίζουν ότι μπορούν να ορίζουν τις ζωές μας γιατί έχουν μια θέση, επειδή κάποια κορόιδα τους ψήφισαν.

Και στη δική μου σφαίρα αποδοχής, όλα αυτά δεν χωράνε. Δεν είμαι πρόθυμος να τους ανεχτώ πια. Είμαι όμως πρόθυμος να δεχτώ μια κατάρρευση αρκεί να καταρρεύσουν μαζί κι αυτοί. είμαι πρόθυμος να δεχτώ να ζήσω φτωχικά, να μειώσω τις απαιτήσεις μου, να βολευτώ με πολύ λιγότερα, αρκεί αυτοί που με έφεραν εδώ, μας έφεραν εδώ, να χάσουν κι αυτοί ,να τιμωρηθούν.

Είμαι πρόθυμος να δεχτώ ακόμη και το ότι θα πεινάσω, αρκεί να είναι δική μου επιλογή και για όφελος μου. Και όχι να πεινάσω για να συνεχίσουν κάποιοι να τρώνε με χρυσά κουτάλια...