Χορεύοντας και τραγουδώντας...

"Αδερφια ημών
Οι παθών επί της γης
Θέλω να μάθω το όνομα σας.
Και να έρθει η δημοκρατία μας.
Ας είναι αυτό το θέλημα μας, να βλέπουμε τον ουρανό πατώντας επί της γης.
Και μαζί να ζυμώνουμε και να ψήνουμε και σήμερα και αύριο.
Να μην ξαναμιλήσει κανείς για οφειλή,
Και το «κέρδος» να μείνει μόνο στα βιβλία της ιστορίας ημών.
και να αντισταθούμε στον πειρασμό της εξουσίας
μόνοι μας, χωρίς βοήθεια, με αρωγό καρδιά και νου
Αμήν"

Ορίστε.

Βλασφήμησα κι εγώ...

Σκέφτομαι πόσο καλύτερα θα είμασταν, αν όλη αυτή την "πίστη", όλη αυτή τη "θέρμη" και τον "σεβασμό", που πολλοί στρέφουν προς ένα ανώτερο "ον", η μια "θρησκεία" είτε ασκούν την "λατρεία" στην εκκλησία είτε ακόμη και σε ένα γήπεδο με χιλιάδες άλλους, όλο αυτό, αν το στρέφαμε στο διπλανό μας, στο γείτονα, στο φίλο, στον άγνωστο στο δρόμο... the world might be a better place...

ψάχνοντας βενζινάδικο ένα Αυγουστιάτικο μεσημέρι...

Ήταν περίπου 3 το μεσημέρι, ντάλα έξω, να σκάει ο τζίτζικας όταν μπήκε στο μαγαζί ένας νεαρός και μας ρώτησε με ένα σχετικά απελπισμένο τόνο φωνής αν ξέραμε που είναι το κοντινότερο βενζινάδικο...

Όταν του εξηγήσαμε, απελπίστηκε ακόμη περισσότερο...

είχε μείνει από βενζίνη, η φιλενάδα του τον περίμενε στο ακινητοποιημένο μηχανάκι κι είχε ήδη περπατήσει κάνα δυό χιλιόμετρα σμπρώχνοντας...

Τον λυπήθηκα οπότε άρπαξα ένα μπιτονάκι, μπήκαμε στο αμάξι, πήγαμε στο κοντινότερο βενζινάδικο όπου πλήρωσε τη βενζίνη που πήραμε και μετά στο μηχανάκι. Ήταν γεννημένος Ρουμάνος, μεγάλωσε Αμερική και δούλευε στη Microsoft!

Αφού πήρε και μπρος το μηχανάκι, έκανε την λάθος κίνηση και πήγε να βάλει το χέρι στην τσέπη. Το είχα προβλέψει και ήμουν σχετικά ήρεμος. Του εξήγησα ότι σε καμία περίπτωση δεν ήθελα λεφτά για την εξυπηρέτηση, θα ήταν προσβλητικό. Το δέχτηκε και μου είπε "θα το χρεώσω στο Good Karma!!"(Αμερικανάκια...μάθανε και το κάρμα...)

Ο σκοπός της παραπάνω ιστορίας δεν ήταν να σας πω εμμέσως τι γαμάτος και καλοσυνάτος τύπος είμαι. αλλά να σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα σχετικά με κάτι που διαβάζω τώρα. Πιο συγκεκριμένα είναι ένα βιβλίο του Dan Ariely και λέγεται Predictably Irrational. Μιλάει για την παράλογη συχνά ανθρώπινη συμπεριφορά όταν πχ αυθυποβάλλουμε στους εαυτούς μας σχετικά με το πως  ένα ακριβό φάρμακο δουλεύει καλύτερα από ένα φτηνό η πως αν διαβάσουμε τις δέκα εντολές, μετά για λίγη ώρα τουλαχιστον λέμε λιγότερα ψέμματα!

Το κεφάλαιο όμως που με ώθησε να γράψω σήμερα και μου θύμισε την άνω μικρή ιστορία, λέγεται "Το κόστος των κοινωνικών κανόνων/θέσμιων"

Ξεκινά περιγράφοντας μια όμορφη οικογενειακή και γιορτινή σκηνή. Είναι Χριστούγεννα, είσαι με τη γυνακα σου στα πεθερικά, είναι εκεί όλοι οι συγγενείς...το τραπέζι είναι γεματο με κάθε λογής καλούδια, η πεθερούλα σου πραγματικά τα έχει δώσει όλα για να παρουσιάσει ένα έξοχο και πλούσιο δείπνο, και να φχαριστηθούν όλοι. ακόμη και το γλυκό είναι το αγαπημένο σου και είσαι μες την καλή χαρά...

Τελειώνοντας το δείπνο σηκώνεσαι βγάζεις το πορτοφόλι από την τσέπη και λές φωναχτά: "Λοιπόν πεθερούλα μου τι σου χρωστάμε για αυτό το λουκούλειο γεύμα? 300-400 ευρώ καλύπτουν τα έξοδα η παραπάνω?"

Όλοι παγώνουν. κάποιου τoυ πέφτει το κρασί από το χέρι, στην κουζίνα σπάνε πιάτα. Σοκ!

Τι έκανες? Μόλις μπέρδεψες τους κοινωνικούς κανόνες με τους κανόνες της αγοράς...

Η ζωή μας όλη, καλώς η κακώς διέπεται από αυτά τα δύο σετ κανόνων (και όχι μόνο) Οι περισσότερες μας επαφές με τους συνανθρώπους διέπονται από καποιας μορφής κανόνες είτε της αγοράς είτε κοινωνικούς. Και υπάρχουν αρκετά αυστηρές διαχωριστικές γραμμές, ακόμη κι αν το αντικείμενο της "σχέσης" είναι το ίδιο.

πχ το σεξ. υπάρχει το όμορφο,ζεστό, ερωτικό, συντροφικό σεξ (που ορίζεται από κοινωνικούς κανόνες) και υπάρχει και το αγοραίο. (ψέκαστε, σκουπίστε, ο επόμενος παρακαλώ...)

δεν θα δεις συχνά τη γυναίκα σου να σου ζητάει 50€ για να το κάνετε, ούτε όμως και περιμένεις από μια ιερόδουλη να σου ζητάει να της ορκιστείς αιώνια αγάπη...

Πως όμως επιδρούν πάνω μας αυτοί οι κανόνες?

Πχ σε ένα πείραμα που έγινε χώρισαν κάποια άτομα σε 3 ομάδες. Από την πρώτη ζητήθηκε να κάνει μια απλή εργασία στον υπολογιστή, με αντάλλαγμα 5 ευρω. Από τη δεύτερη η ίδια δουλειά με 50 σεντς. Και από την τρίτη ζητήθηκε η ίδια δουλειά ως φιλική χάρη.

Ποιά ομάδα νομίζετε ότι ήταν η πιο αποδοτική?


Η τρίτη!

Μετά άλλαξαν τις ομάδες με νέες και τους προσέφεραν δώρα αξίας ανάλογης (σοκολατάκια, σοκολάτα, τίποτα) αυτή τη φορά όλοι απέδωσαν το ίδιο!

Όταν όμως στην επόμενη δοκιμή είπαν στις ομάδες την αξία του δώρου, η ομάδα που απέδωσε περισσότερο ήταν και πάλι η τρίτη (με τη φιλική χάρη)

Αποδίδουμε λοιπόν καλύτερα, νιώθουμε πιο χαρούμενοι όταν προσφέρουμε αφιλοκερδώς.

Και όπως δείχνει το πείραμα, το δώρο υπόκειται στους κοινωνικούς κανόνες ενώ απλά και μόνο η αναφορά της αξίας το θέτει στις αγοραίες...

(λέω αγοραίο και μου ρχεται στο μυαλό το ταξί. Όταν παίρνω ωτοστόπ η αν βγει κάποιος από μπροστά και μου μείνει επιβάτης πίσω, τους ζητάω να έρθουν μπροστά για να μην νιώθω σαν ταξιτζής. λέτε να έχει κάποια σχέση?)

Προσωπικά είμαι κατά του χρήματος. Πράγματι πιστεύω ότι έχει διαλύσει τα πάντα, και είναι κυρίως βέβαια υπάιτια η εκμετάλευση του από κάποιους, που το χρησιμοποιούν (αλλά και το παράγουν!) προκειμένου να συσσωρεύουν ισχύ και να βάζουν στο χέρι τον κοσμάκη μέσω δανείων κλπ...

Τη περασμένη χρονιά στήσαμε ένα δίκτυο εναλλακτικής οικονομίας (και αλληλεγγύης) εδώ στο νησί, το Μπουτσούνι. Ακόμη αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα  στο ξεκίνημα του, αλλά έχει δείξει καλές δυνατότητες.

Από την αρχή μας είχε προβληματίσει το αν θα καθιερώσουμε εναλλακτικο νόμισμα η όχι. Υπήρξα από τους πρώτους που πείστηκαν ότι χρειάζεται.

Διαβάζοντας όμως αυτά που διαβάζω για τις "αξίες" και πως αλλοιώνουν τον χαρακτήρα μιας κοινωνικής συναλλαγής θέτοντας την σε όρους αογράς, έχω αρχίσει να έχω τις αμφιβολίες μου.

μόνο αν καταφέρουμε να διατηρήσουμετην ανθρωπιά μας και την καλή μας διάθεση μπορούμε να έχουμε ελπίδες να το καταφέρουμε. Όταν αρχίσουμε να μετράμε το τι κάνει ο ένας και ο άλλος και το αν δίνει η παίρνει λιγότερα μπαίνουν στην μέση οι κανόνες της αγοράς. Και ο κοινωνικός ιστός που επιχειρούμε να ανακατασκευάσουμε δεν χρειάζεται τέτοιους κανόνες. Είναι αντίθετοι στην ουσία του.

Κάνε το καλό και ρίξτο στο γιαλό. Έτσι λέει μια παροιμία.

Εκεί που βέβαια ίσως  σκοντάφτουν αυτές οι προσπάθειες, είναι στο ότι είναι πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο να οργανωθεί και να λειτουργήσει μια τόσο πολύπλοκη κοινωνία η μάλλον πολιτισμός, όσο είναι η δική μας σήμερα. Οι ανάγκες... αχ αυτές οι ανάγκες, που μας έχει φορέσει το σύστημα και η αγορά προκειμένου να πετύχει αυτή την τόσο αναγκαία του "αειφόρο ανάπτυξη" , η οποία βέβαια αποσκοπεί καθαρά στα υπερκέρδη των λίγων, οι ανάγκες αυτές λοιπόν έχουν καταστήσει οποιαδήποτε προσπάθεια αποδόμησης του οικονομικού συστήματος προς μια απλότερη και πιο ανθρώπινη κατεύθυνση, πολύ δύσκολη.

Που θα είμασταν χωρίς DVD, κινητό, Bluray, iPad, iPhone, PC, αυτοκίνητα, μηχανές, σκάφη, διακοπές στο Dubai, γυμναστήρια, και πόσα άλλα δεν μπορώ να θυμηθώ?

Πιθανώς κάτω από ένα δέντρο στη σκιά, να φιλοσοφούμε...για το πως θα μπορούσαμε να τα αποκτήσουμε!! χαχαχα.

Γιαυτό λοιπόν είναι σχεδόν βέβαιο ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να βγάλουμε από πάνω μας τον "ζυγό" του χρήματος, προυποθέτει μια μικρόττερη η μεγαλύτερη επιστροφή σε έναν πιο απλό αλλά και πιο ανθρώπινο τρόπο ζωής.

Είναι η ανθρώπινη φύση ένα περίεργο πράγμα. Ο μεγαλύτερος μας εχθρός είναι πράγματι ο εαυτός μας. Είμαστε το μόνο είδος στη γη νομίζω που συνειδητά κάνει κακό στην υγεία του σε καθημερινή βάση και πληρώνει για να ζει σε έναν πλανήτη όπου όλα τα άλα είδη ζουν τσάμπα!

Παρόλα αυτά πιστεύουμε όχι μόνο πως είμαστε ανώτεροι, αλλά  και κάποιοι από μας θεωρούμε πως είμαστε και ανωτεροι από τους ομοίους μας...

Ας κατέβουμε επιτέλους από το καλάμι που καβαλήσαμε τόσα χρόνια. Η ευτυχία δεν βρίσκεται στη συσσώρευση χρήματος και άχρηστων αντικειμένων στη ζωή μας.

Η ευτυχία βρίσκεται στις ανάμεσα μας σχέσεις. Σχέσεις που στηρίζονται στην αγάπη, στο να δίνεις χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα...

Γυμνός

Στα 4 χρόνια που γράφω έχω ασχοληθεί με μια πληθώρα θεμάτων, "βαρύτερων" η "ελαφρύτερων" (ας κρίνουν οι αναγνώστες μου ποιά είναι ποιά...)

Πρόσφατα μια "νέα" αναγνώστρια μου (και πολύ όμορφη...) σχολίασε πως της αρέσει αυτή η τάση που έχω σε μερικές αναρτήσεις να "ξεγυμνώνω" τη σκέψη μου, να αποκαλύπτω τις ευαισθησίες μου, να μην κρύβομαι πίσω από κάποιο "προσωπείο", σιωπηλό, κυνικό, αστείο η σκληρό...

What you see is what you get.

Τους τελευταίους μήνες συχνά "παίζει" μέσα στο κεφάλι μου ένας στίχος από τον Γάτο του Παπακωνσταντίνου.

"...άχ μη καλοί μου άνθρωποι, εγώ δεν είμαι γάτος,
εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος..."

Έτσι είναι.  Εγώ είμαι ένας άνθρωπος με αισθήματα γεμάτος...

(στα πλαίσια της ειλικρίνειας θα πω, πως εγώ θυμόμουν να λέει "σφάλματα" και όχι "αισθήματα". Αν και θα με βολεύε το "αισθήματα" γιατί δεν θα έπρεπε να παραδεχτώ πως έχω σφάλματα, δεν είναι έτσι. Ας πούμε πως είμαι γεμάτος αισθήματα και σφάλματα λοιπόν...)

Μου αρέσει να είμαι ανοιχτός σε αυτά τα θέματα. Πιστεύω πως τα αισθήματα μας και τα σφάλματα μας είναι που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Και πως, στην πορεία μας μέσα από τη ζωή, που επιθυμούμε να αναπτύξουμε σχέσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, είναι πάντα καλύτερο να είμαστε ο εαυτός μας. Γυμνός, χωρίς φτιασίδια, χωρίς μάσκες. I've been known και να το παρακάνω...

Αυτό τον εαυτό χρειαζόμαστε να αγαπήσει ο άλλος. Και όχι κάποιον άλλο, προσποιητό, για όποιο λόγο, είτε για να ικανοποιήσει δικές μας η δικές του ματαιοδοξίες κι επιθυμίες...


Πάτησα φέτος τα 45. Πέρσι συνάντησα μια παλιά φίλη και μου είπε πως με έβλεπε πάντα σαν παιδί, ένα μεγάλο παιδί. Και πως τώρα σαν παιδί της φαίνομαι...

Δεν  ήξερα αν έπρεπε να χαρώ η να στεναχωρηθώ...κατά βάθος χάρηκα, απλά ίσως ανησύχησα λίγο...για το πότε επιτέλους θα μεγαλώσω.

Φέτος το καλοκαίρι έκανα γυμνός μπάνιο νύχτα φεγγαρόλουστη, για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό. Βουτώντας ξανά και ξανά στο νερό με το φεγγάρι να φωτίζει τον άσπρο μου κώλο επιδεικτικά (θα ήθελα να πω κωλαράκι αλλά έχει περάσει ανεπιστρεπτί αυτή η εποχή...) αισθανόμουν πραγματικά ελεύθερος. Κολυμπούσα στη θάλασσα χωρίς φόβο κανένα, βουτούσα, ένιωθα σαν στο σπίτι μου.

Παρόλη την προσπάθεια μου να είμαι ανοιχτός και ειλικρινής, γυμνός, σίγουρα όμως κουβαλώ κι εγώ αρκετά "μπαγκάζια" από την μέχρι τώρα ζωή μου.Αυτό το κάνουμε όλοι.

Κολλήματα, νευρώσεις, φοβίες, προκαταλήψεις... κουμπωμένοι και κρυμμένοι πίσω από πανοπλίες και προσωπεία προσπαθούμε να προχωρήσουμε μέσα στη ζωή. Προσπαθούμε να στήσουμε σχέσεις, αφού τις έχουμε ανάγκη, είτε κοινωνικές, είτε ερωτικές, είτε φιλικές

Πως όμως όταν δυσκολεύουμε τόσο τους άλλους να μας γνωρίσουν?

"...ψάχνω για φίλους είπε ο Μικρός Πρίγκιπας...Τι σημαίνει "εξημερώνω"?

Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο, είπε η αλεπού...Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς"

Δημιουργώ δεσμούς

Ακριβώς, είπε η αλεπού..Για μένα δεν είσαι ακομα παρά ένα αγοράκι, όμοιο εντελώς με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. 

Ο γράφων πριν από περισσότερο χρόνια από όσα ήμουν τότε...

Και δεν έχω ανάγκη από εσένα...Αλλά ούτε εσύ έχεις ανάγκη από εμένα. Δεν είμαι για σένα παρά μία αλεπού, όμοια με εκατό άλλες αλεπούδες.
Ομως αν με εξημερώσεις, θα έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον.
Θα είσαι για μένα μοναδικός στον κόσμο...Και θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο...
Αν θέλεις...εξημέρωσέ με, είπε η αλεπού.

Το θέλω πολύ, απάντησε ο Μικρός Πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Εχω να ανακαλύψω φίλους και να γνωρίσω πολλά πράγματα.

Γνωρίζει κανείς μόνο τα πράγματα που εξημερώνει, είπε η αλεπού.
Οι άνθρωποι δεν έχουν πια τον χρόνο να γνωρίσουν τίποτα.
Αγοράζουν πράγματα έτοιμα στους εμπόρους. Αλλά καθώς δεν υπάρχουν έμποροι φίλων, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους"  ♥

(Αντουάν ντε σεντ Εξυπερύ)

Αγαπώ. Νοιάζομαι. Συχνά με πνίγει άισθημα δικαίου. Καμιά φορά νιώθω ανήμπορος να αλλάξω και πολλά. Καμιά φορά κουράζομαι με την επιμονή των ανθρώπων να μην κατανοούν από που ¨"προέρχεται" ο καθένας . Κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε περπάτησε ένα μονοπάτι στη ζωή που τον έβγαλε στο σημείο συνάντησης μας. Δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε αν δεν γνωρίζουμε το μονοπάτι που περπάτησε.

Αν δεν μπορούμε να βρούμε τον τρόπο η το χρόνο να το μάθουμε ας μην κρίνουμε τουλάχιστον. Αλλά ας τον αγαπάμε απλά για ότι καλό έφερε στη ζωή μας...ακόμη κι αν δεν το βλέπουμε άμεσα...

Θέλω να γράψω πως έχουμε περισσότερα να "κερδίσουμε" από το να στεκόμαστε "γυμνοί" απέναντι στους άλλους, αλλά προσπαθώ να αποφύγω το λεξιλόγιο που ανάγει κάθε τι στη ζωή μας, σε κέρδος, χασούρα, χρέος και πίστωση...τα βαρέθηκα, πολύ αξία τους δώσαμε...

Στεκόμενοι, λοιπόν, "γυμνοί΄" απεναντι στον άλλον του επιτρέπουμε να μας δει για αυτό που είμαστε. άλλος ένας άνθρωπος με αισθήματα και σφάλματα...

ένας αυριανός φίλος, σύντροφος, εραστής, συνάνθρωπος. άλλος ένας άνθρωπος "γυμνός"

όταν ποζάριζα για gay περιοδικά (αστειεύομαι εννοείται!)

Περί έρωτος

Σε θυμάμαι.

Θυμάμαι να σε συναντώ στα σκαλάκια του μαγαζιού των γονιών σου. Σου έριχνα ένα κεφάλι ακόμη και στο σκαλί που ήσουν πάνω, αλλά είχες μια απίστευτη ικανότητα να με κάνεις να μου κόβονται τα γονάτα και να με φέρνεις στο ύψος σου...

Θυμάμαι να σου γράφω γράμματα καθημερινά διατηρώντας την επαφή πέρα από την απόσταση.

Θυμάμαι να νιώθω πως ζω μόνο όταν είμαι μαζί σου.

Θυμάμαι να ενθουσιάζομαι στην ιδέα πως με αγαπούσες, έκανα χρόνια να το πιστέψω...

Θυμάμαι μια βόλτα στην πόλη μαζί σου, που σίγουρα σήμαινε πολύ περισσότερα για μένα από ότι για σένα.

θυμάμαι την πρώτη φορά που περπάτησα μαζί σου, έτσι απλά, σα να ταν κάτι το καθημερινό...

Θυμάμαι μετά που ερωτεύτηκα την αδερφή σου, αλλά με κράτησε σε απόσταση, όσο femme fatale κι αν την ήθελα στο μυαλό μου.

Θυμάμαι που σου έσπασε το δαχτυλίδι κι ήρθες να στο φτιάξω. Κρατούσα το χέρι σου για να το δοκιμάσεις κι έτρεμα μέσα μου. Ήσουν ένα μικρό πουλί λαβωμένο κι ήθελα να σε προστατέψω.

Θυμάμαι να μην μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Και τελικά να επιβιώνω.

Θυμάμαι να σου γράφω γράμματα και πάλι, αυτή τη φορά το καθένα με 454 λέξεις όσα και τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν... δεν μου απάντησες ούτε μια φορά.

Θυμάμαι να μου λες για κάποιον άλλον, κι εγώ να μη σε πιστεύω.

Θυμάμαι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και μια Πρωτοχρονιά χαμένη στον έρωτα.

Θυμάμαι να κλαίω από την Αθήνα ως την Πάτρα.

Θυμάμαι να σε φιλώ σε ένα παγκάκι στον κήπο μου. Ήσουν το πιο όμορφο λουλούδι μέσα του.

Θυμάμαι ένα αγωνιώδες τηλεφώνημα

Θυμάμαι μια νύχτα με φεγγάρι στην παραλία.

Θυμάμαι κάθε σου αναστεναγμό.

Θυμάμαι πως ψήλωσα μια μέρα 10 πόντους.

Θυμάμαι πως με έκανες να νιώθω.

Θυμάμαι που αργούσα κάθε μέρα στη δουλειά γιατί η αγκαλιά σου είχε κάτι το μαγνητικό κι εγώ ήμουν σίδερο...

Θυμάμαι κάποια τραγούδια που δεν μπορώ να ακούσω χωρίς να σκεφτώ εσένα...και μόνο εσένα.

Θυμάμαι όλα αυτά που θύμισες κι όλα αυτά που μου έμαθες.

Θυμάμαι πως με έκανες να γελώ.

Θυμάμαι όμως και τραγούδια που με έκαναν να κλαίω για σένα.

Θυμάμαι να κουρνιάζεις στην αγκαλιά μου ντάλα καλοκαίρι, και να μη ζεσταίνομαι.

Θυμάμαι πως με δρόσιζες και με ζέσταινες μαζί...

Θυμάμαι να σε χαζεύω να μπαίνεις στην θάλασσα, φιγούρα ονειρική, και γύρω η θάλασσα με διαμάντια να διαγράφει το μαγικό του κορμιού σου.

Θυμάμαι να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία και τα βιβλία να μου ψιθυρίζουν το όνομα σου...

Θυμάμαι να κλείνεις τα μάτια σου όταν σε είχα αγκαλιά, και να ξέρω πως με βλέπεις πραγματικά...

Θυμάμαι πως ένιωθα ότι αξίζαμε ον ένας τον άλλον..

Θυμάμαι αμέτρητες όμορφες στιγμές έρωτα που έζησα στη ζωή μου.

Θυμάμαι εσένα.