'Αγγελοι και δαίμονες

Την περασμένη εβδομάδα, έκανα μια εκπομπή αφιέρωμα στην Dolores O Riordan, τους cranberries και την δεκαετία του '90, την οποία η μουσική τους τόσο χαρακτήρισε...

Είχα σκοπό να διαβάσω διάφορα σχετικά, να πω κάτι για το θάνατο, για τους καλλιτέχνες που είναι ευαίσθητες και παράξενες ψυχές, για το πως καμιά φορά περνάνε από τη ζωή μας, αφήνοντας σημάδια εκεί που η τέχνη τους χάιδεψε την ψυχή μας, για το πως καμιά φορά φεύγουν με ένα μπαμ κι άλλες φορές ανεπαίσθητα σαν ανάσα από πρωινό αεράκι καλοκαιρινό...

μάζεψα το λοιπόν ένα μάτσο τραγούδια, ένα μπουκέτο τραγούδια που ομοιοκαταληκτούν με τα λουλούδια, να τα ακουμπήσω κι εγώ σε ένα διαδικτυακό μνημείο...να θυμηθούμε, να ακούσουμε...

Τα λόγια δε μου βγήκαν , αισθάνθηκα μαγκωμένος, δεν το είχα...σαν κάπως στο δέος μπροστά στη στιγμή δεν ήμουν προετοιμασμένος...

Ακόμη και που υποτίθεται είχα προετοιμαστεί...δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτή την  "αδειοσύνη" για το πόσο λίγα τελικά φαίνονται τα λόγια μπροστά στην όποια απώλεια...

Αυτή τη βδομάδα η εκπομπή θα έχει θέμα της "Άγγελους και δαίμονες"... Έβαλα μια αναζήτηση στο iTunes τραγουδια με το Angel στον τίτλο, μπορείτε να φανταστείτε πως βγήκε ένα κατεβατό.. κι άρχισα να τα ακούω ένα - ένα...

Και να σου κάπου 20-25 τραγούδια μέσα στη λίστα το Angel Fire της Dolores O'Riordan... Αυτή η φωνή ξαφνικά γεμίζει τα ηχεία, το δωμάτιο... η φωνή που έφυγε και ξαφνικά με πλημμυρίζει αυτή η αίσθηση της απώλειας... του "ποτέ ξανά δεν θα σε ακούσω και να είσαι ζωντανή"...

Το  διαδίκτυο, τα ψηφιακά μέσα, το φατσοβιβλίο έχουν κάνει αυτές τις στιγμές πολλαπλάσιες... και δεν εννοώ μόνο σε σχέση με την Dolores... αλλά με πολλές απώλειες που βιώνουμε...

Πριν μερικά χρόνια, χάσαμε ένα φίλο, έναν απίθανο, πανέμορφο και πανέξυπνο άνθρωπο, τον Raul Scacchi. Ο Raul ηταν μουσικός και παίζαμε μουσική μαζί. Ειχε μια αγάπη στο progressive και avante garde rock και έγραψε πολλά τραγούδια τα οποία έχω σε cd αλλα και mp3. Μάλιστα κάποτε με τον φίλο του τον Jim μου έγραψαν ένα τραγούδι... ήταν τότε που κατέβαινα υποψήφιος στις εκλογές με το κόμμα Πειρατών... 

Τις προάλλες ξεκαθάριζα τα cd μου κι έβαλα ένα μέσα το οποίο είχε τραγούδια του,... ξαφνικά αυτή η χαρακτηριστική φωνή, βγαίνει από τα ηχεία μου... μια ψηφιακή ανάμνηση του φίλου μου... αποθηκευμένη σε bits and bytes στο σκληρό μου δίσκο...

Και το φατσοβιβλίο γεμάτο προφίλ ανθρώπων που έχουν φύγει προ πολλού και να μπαίνουν κάθε χρόνο όσοι δεν το πήραν χαμπάρι να τους εύχονται χρόνια πολλά...

Τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στην τηλεόραση, προς θεού όχι κανάλια αλλά ταινίες και σειρές...

Κόλλησα με το Black Mirror... ψάξτε να δείτε το Be Right Back... απίστευτο σενάριο, φανταστικό κι όμως τόσο κοντά στην πραγματικότητα, όλα τα επεισόδια είναι αυτοτελή... ριξτε μια ματιά...

Όπως πέφτει ένα φύλλο...

Για να μην κλαίς που χουν οι φίλες σου και συ δεν έχεις...

Σαρκαστικός, εριστικός, μελωδικός, συχνά κιτς, αλλά αυτο το κιτς το "πάρε να'χεις", ευαίσθητος και συνάμα τραχύς, ακραίος που δοκίμαζε μόνιμα τα όρια, και τα ξεπερνούσε, πολλοί τον αγάπησαν και πολλοί δεν τον άντεχαν...

Αν ήταν αρχαίος Έλληνας σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε σε κωμωδίες του Αριστοφάνη, αν δεν έγραφε ο ίδιος και καλύτερες... και πιθανώς σαν άλλος Σωκράτης θα αναγκαζόταν να πιει το Κώνειο η στην καλύτερη να εξοστρακιστεί, όταν για πολλοστή φορά θα πατούσε τον "κάλο" κάποιου Αρχαίου "Νταλάρα"...

Τώρα που το σκέφτομαι την συχνή έκφραση "άσε μας ρε Νταλάρα" την χρωστάμε μάλλον σε αυτόν...

Ο Τζίμυς, ο Τζιμάκος, Ο Πανούσης, ειδικά το δεύτερο δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσεις και να μην ξέρεις σε ποιον αναφέρεται..

Τον καθένα μας σίγουρα θα τον άγγιξε με διαφορετικό τρόπο, εμένα που ήμουν στην εφηβεία μου τότε παντως το πρώτο μου άκουσμα του ήταν αυτό




Εξόχως ευαίσθητο και αληθινό, μελωδικά "μινόρε" κι αληθινά λυπητερό, εξέφραζε πλήρως κι από κάθε άπoψη την απελπισία μιας γενιάς... μιας γενιάς που ονειρευόταν άλλα και παράλληλα ένιωθε να σπρώχνεται χωρίς οίκτο σε μια πορεία, όμοια με όλων, σε μια μηχανή του κιμά, που λέγεται "καθώς πρέπει κοινωνία"... μια γενιά που μάλλον όπως και οι προηγούμενες αντιμετώπιζε τις επιταγές των "μανάδων" και των "πατεράδων" της, ως ένα μάτσο συντηρητικές μαλακίες.

Νομίζω μόνο άλλο ένα τραγούδι ξέρω το οποίο να εκφράζει έτσι τον πόνο και την απελπισία αυτής της γενιάς που ήθελε να αντισταθεί αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο να το κάνει αποτελεσματικά κι αυτό θα ήταν του Μηλιώκα το "Για το καλό μου"...




Χρόνια αργότερα θα κυκλοφορούσε στο Ιντερνετ εκείνο το γράμμα παραίτησης του Τζιμάκου από την Εθνική Τράπεζα. Προφανώς λοιπόν τα είχε ζήσει όλα αυτά στο πετσί του...σε κάποιο βαθμό.

Το επόμενο μου σταθερό άκουσμα του θα ήταν σε κασσέτα βέβαια το Live στο Κύτταρο η αλλιώς και Hard Core.

Η Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή, το σεξ-φαί -σκατά και ύπνος ήταν σκληρές αλήθειες κι ο Τζιμάκος τα λόγια του δεν τα μάσαγε... έλεγε πιστεύω όλα αυτά που οι περισσότεροι μας σκεφτόμασταν, αλλά λίγοι θα τολμούσαν να εκφράσουν... τουλάχιστον έτσι!



Και μετά? "Κάγκελα παντού..." Ενας δίσκος (ακόμη ήταν δίσκοι τότε) που και πάλι θα έπιανε διάφορα θέματα της ελληνικής "πραγματικότητας" και θα τα ξεφτίλιζε όπως, για μένα, τους άξιζε...

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Όλο εμένανε σηκώνει
να πω μάθημα η δασκάλα
θα τη σφάξω σαν κουνέλι
και θα βγω να παίξω μπάλα

Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού
και τα μυαλά στα κάγκελα
του αόρατου εχθρού

Βούλγαροι, Βούλγαροι, 
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες

Είμαστε η αδικημένη
γενιά του εξήντα
δίχως κατοχή και πείνα
χωρίς ρετσίνα

Τα μπούτια σου Μαρία
σκοπιά καψιμί αγγαρεία

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Μια ζωή παρουσιάστε
σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος

Η ελληνική πραγματικότητα σε  5 στροφες ενα κουπλε κι ενα ρεφραιν...

Δεν θα τον λιβανήσω άλλο... να 'ναι καλά εκεί που πήγε, μαζί με τις άλλες μορφές του ελληνικού ροκ...στη μεργάλη συναυλία στομ ουρανό...

Χέντριξ και Καζαντζίδης 10000 watt να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ...

  

Ραδιοφωνικές περιπέτειες...

Πάνε τρεις  μήνες και κάτι που ο Μικρόκοσμος απλώθηκε από το χώρο του γραπτού λόγου και στο χώρο του ραδιοφώνου... δίνοντας μου τη χαρά να επιστρέψω μετά από μια μακρά, ομολογουμένως, απουσία στις αγαπημένες μου μουσικές.

Σε μια από τις πρώτες εκπομπές, άκουγε ένας φίλος και έτυχε να ακούσει κάποια "καινούρια" για αυτόν κομμάτια.  Λέγαμε μετά πόση μουσική είναι εκεί έξω... Δεν ξέρω αν θα μπορουσα να την πω "άπειρη" αν και δεδομενου το γεγονότος ότι οσο να την μετρήσουμε θα έχει δημιουργηθεί και καινούρια ίσως θα είναι πρακτικά άπειρη?  Ενας φίλος μαθηματικός θα μπορουσε να μας επιβεβαιώσει αν η θεωρία μου είναι "σωστή"...

Αλλα ξεφεύγω...ως συνήθως.

Πόση μουσική είναι εκεί έξω? Τόση ώστε αρκετά συχνά να ακούω κάτι καινούριο... όπως κι  ο φίλος ακροατής μου.

Θυμάμαι στην εφηβεία τον φίλο μου το γιάννη ο οποίος είχε δει περισσότερες ταινίες του μουσικού είδους από ότι εγώ... Ταινίες όπως το "Φράουλες και αίμα" , Pink Floyd The Wall, Tommy των Who και άλλες πολλές. Με ρώταγε: "'Εχεις δει αυτο?" "Οχι" εγώ... Α έχεις χάσει 2-3-4-5 χρόνια από τη ζωή σου!! (το ποσό πήγαινε  ανάλογα τη "βαρύτητα" της ταινίας...) Πολύ σύντομα και με ενα πρόχειρο υπολογισμό, φαινόταν πως αν δεν έπρεπε να έχω ήδη πεθάνει, τότε ήταν ζήτημα..ημερών!

Οπότε ξεκίνησα να βλέπω μουσικές ταινίες...

Είχα βέβαια μια φιλική σχέση με το είδος από τα πρώτα μου ακούσματα. Στο σπίτι μας υπήρχε πικάπ, σε όμορφο βερνικωμένο ξύλινο κουτί, και καμιά 100αρια δίσκοι... Ανάμεσα στους οποίους το Sound of Music, γνωστό στην ελλάδα ως "Η Μελωδία της Ευτυχίας..."

Μαζί με αυτό ήταν και ενα αλλο βινύλιο το Soundtrack του The King and I (Ο Βασιλιάς κι εγώ) με την Deborah Kerr και τον Yul Brynner...

Αλλα κι ενα άλλο διαμάντι την συνομοταξίας των musical, και της rock opera...το Jesus Christ Superstar!!

Την ιδια εποχή ο Bob Dylan, έγραφε τη μουσική για την ταινία western Pat Garret and Billy the Kid στην οποία μάλιστα έπαιζε ως πλανόδιος μουσικός...

Ακολουθώ μια χαλαρή χρονολογική σειρά και πάμε στο tommy! Η ιστορία ενός τυφλού, κουφού και μουγκού παιδιού, του Tommy  ο οποίος όμως παίζει pinball, και ειναι και ο καλύτερος... Pinball wizard! Στο ρόλο του Tommy o Rofer Daltrey η μουσική των Who και στις εκτελέσεις των τραγουδιών στην ταινία πολλοί guests όπως ο elton John στο Pinball Wizard και η Tina Turner στο Acid Queen... (καπως τρομακτική, όπως έπρεπε...)

The Acid Queen!

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και μια ήπειρο μακρύτερα, ο Peter Fonda, ο Dennis Hopper και ο Jack Nicholson πρωταγωνιστούν σε ενα απο τα εικονικά road trip movies ολων των εποχών..αλλη μια ταινια που σημάδεψε τα νιάτα μας (τα δικά μου με καθυστέρηση...χαχαχα!!) Easy rider!! Και ξαφνικά όλοι θέλαμε μια chopper...

Και φτάνουμε στο musical που ίσως μπορει να θεωρηθεί ως αυτό που πραγματικά σημαδεψε την γενιά μας... Pink floyd The Wall! Για μενα ήταν ουσιαστικα η πρώτη ροκ μουσική άκουσα... Hey teacher leave them kids alone!!

Κάτι διαφορετικό τώρα... μια ταινία οχι και τόσο mainstream το Bagdad Cafe, για μια γερμανίδα που καταλήγει να πιασει δουλεια σε μια  απομακρυσμενη καφετέρια στην ερημο Mojave... και αλλαζει τη ζωή όλως όσων συναντά... κι εμενα η μουσικη αυτής της ταινίας έμεινε μαζί μου μια ζωή...

Εχουμε μπει στα 80s και ο Spike Lee εμφανίζεται με ταινίες που αναδεικνύουν την μαύρη κουλτούρα.. όπως το Mo' Better Blues...

Εκεί στα 80s αλλη μια ταινία που σημάδεψε τα νιάτα μας... Blues Brothers...θυμαμαι σαν σημερα τα club της εποχής να παιζουν το Peter Gunn Theme...

Έκαναν μόδα τα rayban Wayfarer γυαλια ηλίου και επανεφεραν στο προσκήνιο το Blues και την soul. O Gim Belushi όμως, ροκ σταρ κωμικός της εποχής που μεσουρανούσε το Saturday Night Live δεν θα αντέξει τις καταχρήσεις και θα μας αφήσει...

Προχωράμε σε μια ταινία που για μενα αφησε εποχή τόσο όσο και οι Blues Brothers...ειναι το The Commitments του Alan Parker...

Το 2000 θα ακολουθήσει  το Blues Brothers 2000, το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν θα φτάσει σε ποιότητα και γέλιο το πρώτο αλλά μουσικά είχε ένα απίστευτο καστ... BB king, Eric Clapton και δεκάδες άλλοι, ολοι ενας κι ενας...

Η λίστα είναι ατέλειωτη... η έτσι φαίνεται... Μουσικές ταινίες η ταινίες όπου η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο, υπάρχουν πολλές...

The Legend of 1900, ο θρύλος του 1900 η ο Πιανίστας των Ωκεανών!

Το Moulin Rouge! Ομολογώ πως μεχρι τότε είχα αναπτύξει μια άρνηση ως προς το musical αλλα το είδα και ήταν βέβαια καταπληκτικό... και πολλες άλλες.. περισσοτερα για αυτές και πολύ μουσική απόψε στον Μικρόκοσμο!!

Τελικά όλες αυτές οι ταινίες έχουν κάτι να δώσουν...δεν ξέρω αν θα ζήσω περισσότερο τώρα που τις είδα, αλλά σίγουρα οι μοσικές τους και οι ιστορίες τους έχουν εμπνεύσει και διευρύνει το μυαλό μας...

Κι εχω να πω και σαν γνήσιος κουκουβάγιος και χαζομπαμπάς πως χαίρομαι πολύ που και τα παιδια μου αγάπησαν το είδος, ειδικα η μικρή μου που ασχολείται χορεύοντας, παίζοντας και τραγουδώντας σε μιούζικαλ εδώ στο νησί μας...

Η Ισαβέλλα,  με το μπουκάλι...