ανησυχίες...

Τις τελευταίες μέρες κινδυνεύω να χαρακτηριστώ απαισιόδοξος, γκαντέμης, βαρεμένος και ίσως και λίγο psycho... Ο λόγος είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με τα της κρίσης που διανύουμε. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όντως απλώς τα έχω παίξει και δεν τρέχει τίποτα, αλλά δεν το πιστεύω.

Θυμάμαι μια φορά στο παρελθόν να έχω τέτοιο άσχημο προαίσθημα. Ήταν όταν είχαν ρίξει τους διδύμους πύργους. Βλέποντας τα γεγονότα στην τηλεόραση μετά το αρχικό disbelief, με είχε πιάσει μια φρίκη, ένας φόβος. Ήθελα να αρχίσουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας και να πάμε σε κάποιο ερημονήσι η βουνό να κρυφτούμε. Πίστευα πραγματικά πως θα ήταν η αρχή του τέλους. Τελικά διαψεύστηκα (?)...

Και ερχόμαστε στην παρούσα κατάσταση, την φοβερή οικονομική κρίση... Η οποία αν το ψάξετε λιγάκι έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, έτσι? Κάπου το 2006, αν όχι πιο παλιά και βέβαια ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας.

Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε "ειδικός", ούτε "ειδήμων". Ούτε καν μια πλήρως τεκμηριωμένη άποψη δεν έχω να προσφέρω... Μόνο ένα κακό προαίσθημα το οποίο στηρίζω σε κάποια καταφανή στοιχεία.

Βλέπω την κοινωνία μας, και ειδικότερα το οικονομικό σύστημα στο οποίο στηρίζεται αυτή, να καταρρέει. Εδώ και χρόνια, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου της Δύσης, στηρίζεται στην επιθυμία όλων για υλικά αγαθά, για το περισσότερο, γρηγορότερο, πλουσιότερο ,ακριβότερο ΠΡΑΓΜΑ που θα μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε μέσα από τις μάζες... Η να μας κάνει να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου, σε κάποια "ομάδα" ανθρώπων που έχει κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον... Καταναλώνω, άρα υπάρχω. Ολότελα τεχνητές (και ανυπόστατες) ανάγκες μας έχουν φορεθεί, μέσω των media, μέσω της πίεσης της ομήγυρης, μέσω και του σχολείου η και των γονιών μας ακόμα. Ανάγκες όπως το Audi TT, το nokia Communicator, το sony Vaio, το Wii, το Playstation 3, το rolex, το BMW 1200GS, το Beneteau 50, το armani, το nike. Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη...

Γιατί βλέπω κατάρρευση? Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πιστεύω πως οι "ανάγκες" που προανέφερa καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη. Με δύο τρόπους. Πρώτον ο φόβος και μόνο της επερχόμενης κρίσης, δημιουργεί ανασφάλεια και το αγοραστικό κοινό τείνει να σκέφτεται δυό φορές πριν αγοράσει.Τι λέω δηλαδή, απλώς δεν αγοράζει! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ξεκίνημα ενός φαύλου κύκλου όμως. Η δουλειά μειώνεται, οι τζίροι πέφτουν, τα έξοδα πρέπει να μειωθούν, αρχίσουν οι απολύσεις, η ανεργία αυξάνεται. Ξαφνικά πολλοί άνθρωποι όχι μόνο φοβούνται να αγοράσουν, αλλά απλά δεν έχουν πια την δυνατότητα. Πράγμα που οδηγεί σε περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης και ούτω καθ'εξής...

Που θα φτάσει? Μήπως στην φημολογουμένη απο-ανάπτυξη? Στην επανάσταση? Ολοένα και περισσότεροι άνεργοι, ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις βαράνε "κανόνι". Η Δύση πιθανώς βουλιάζει. Υπάρχουν καταστήματα, αποθήκες, κοντέινερ γεμάτα καταναλωτικά αγαθά, τα οποία κανείς ουσιαστικά δεν χρειάζεται και μάλλον κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει. Και όμως από την διακίνηση αυτών περιμένει να ζήσει πολύς κόσμος.

Είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αλυσίδας. Η δουλειά μου περιστρέφεται σχεδόν κατ'αποκλειστικότητα γύρω από την επιδίωξη της πολυτέλειας. Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε λεφτά σε πράγματα τόσο άχρηστα, τόσο ανούσια, που καταντά ανήθικο. Τα περασμένα χρόνια με έχει ενοχλήσει αρκετές φορές το ότι λαμβάνω μέρος σε αυτό. Αλλά συνεχίζω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Και θα ήταν ψέμα να πω ότι είναι μόνο έτσι. Μου αρέσει η δουελιά μου σε μεγάλο βαθμό. Παρόλα αυτά, τώρα που φοβάμαι για το μέλλον, νιώθω σε ένα βαθμό άχρηστος.

Τι έχω να προσφέρω στο σύνολο? Στον μέσο άνθρωπο, στον γείτονα μου? Στον συνάνθρωπο μου? Όλη μου η γνώση , όλη μου η εξειδίκευση έχει να κάνει με τα ...λούσα! Με τα σκάφη. Σε ένα πιθανό αυριανό κόσμο, πολύ διαφορετικό από τον σημερινό, θα πρέπει να αναθεωρήσω πολλά...

Και αυτό ισχύει για τους περισσότερους από μας.

Μια και το ιντερνετ έχει γίνει τόσο μέρος της ζωής μας (απόδειξη αυτό το blog και εκατομμύρια άλλα...) έψαξα κι εγώ να βρω πληροφορίες σχετικά με την παγκόσμια κρίση. Βρήκα βέβαια πολλά αλλά δεν έλαβα και καμιά επιφοίτηση του Αγίου (Web) Πνεύματος...

Βασικά ο καθένας κολλημένος με τα δικά του, άλλοι συνιστούν την αγορά χρυσού, άλλλοι την αγορά γης κάπου απόμερα για καλλιέργεια και επιβίωση, άλλοι την αγορά όπλων και πυρομαχικών και φαγητού σε κονσέρβες...

Μια καλή συμβουλή που βρήκα (για την περίπτωση βέβαια που όλα θα πάρουν σχήμα αχλαδιού- άλλη μια καταπληκτική αγγλική έκφραση ) είναι να έχουμε ένα καλό δίκτυο φίλων με τους οποίους μπορούμε να αλληλουποστηριχτούμε και αλληλοβοηθηθούμε. Έχει μια λογική. Σε μια πιθανή αυριανή κοινωνία χωρίς τόσο εκτεταμένο τεχνολογικό υποβάθρο και ίσως χωρίς κυβέρνηση (τολμώ να πω!) θα υπάρξει σίγουρα μια επιστροφή στις μικρές, δεμένες κοινωνικές ομάδες.




Ως επιχειρηματίας εύχομαι η κρίση να καταλαγιάσει. Εύχομαι οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεχάσουν τις ανησυχίες τους και να συνεχίσουν να σπαταλάνε τα χρήματα τους σε βλακείες. Για να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Να συνεχίσουμε όλοι μαζί να μολύνουμε το περιβάλλον με όλα αυτά τα πλαστικά, χημικά ηλεκτρονικά και ρυπογόνα που έχουμε επινοήσει ώστε να εξαγοράσουμε το κενό μας (που λέει και η Άλκηστη)

Σαν άνθρωπος όμως ελπίζω να συνεχιστεί η κρίση, και να φτάσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Να τα αναθεωρήσουμε όλα. Να ξημερώσει μια μέρα ένας διαφορετικός καλύτερος, ΠΙΟ ΑΠΛΟΣ κόσμος να τον χαρούν τα παδιά μας και τα εγγόνια μας. Ίσως τότε αισθανθούμε το κενό μας να γεμίζει με την αίσθηση ότι κάτι καταφέραμε τελικά.


Και κάτι ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, όλοι ανησυχούμε για το τι θα μας φέρει το αύριο. Για άλλους σημαίνει ότι δεν θα μπορέσουν να πάρουν την Cayenne και για άλλους ότι θα πουλήσουν και το Lada. Για το 95% του πλυθησμού της γης όμως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αυτοί δεν έχουν τίποτα, δεν ξέρουν καν αν θα έχουν νερό να πιούν αύριο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι.

Απλά μια σκέψη...

2000 χειμωνιάτικα χλμ. με λίγο Violent Femmes στη μέση... Νο3(παράρτημαααα!!!)

Ξέχασα μια μικρή ιστορία, μέρος του προηγούμενου επεισόδιου...

Είμαι καθoδόν για Ιωάννινα και πεινάω. Γουργουρίζει το στομάχι μιλάμε... Έχουν προηγηθεί και κάτι απίστευτοι Θεσσαλονικιοι γύροι το προηγούμενο βράδυ, που ως γνωστόν εντείνουν την πείνα της επομένης...

Ψάχνω απεγνωσμένα για εστιατόριο, ταβέρνα... Κάπου μετά από την Κοζάνη και πριν τα Γρεβενά, βλέπω το επιθυμητόν. Παρκάρω στο μεγάλο και άδειο πάρκιν και μπαίνω μέσα. Οικογενειακή ταβέρνα, φέρνει σε αίθουσα, με πληθώρα στρωμένων τραπεζιών και χωριστό παταράκι με τζάκι αναμμένο. Κάνει κρύο έξω οπότε πάω κατευθείαν στο τζάκι δίπλα και κάθομαι. Μια σαλάτα, μπιφτέκια και πατάτες. Μπύρα. Το φαί έρχεται γρήγορα. Προπορεύεται η υπέροχη μυρωδιά του. Την ίδια στιγμή 2 λεωφορεία παρκάρουν και αδειάζουν κόσμο. Εισρέουν όλοι στο μαγαζί, μαυροφορεμένοι και κατηφείς. Η χήρα και τα παιδιά κάθονται σε κεντρικό τραπέζι και γύρω οι λοιποί συγγενείς και φίλοι. Μαζί και ο παπάς. Καμιά εκατοστή άτομα όλοι μαζί. Πρέπει να ήταν σημαίνων πρόσωπο ο εκλειπών.

Τρώω παρατηρώντας φάτσες. Τους σερβίρουν τους σχετικούς καφεδες και κόλυβα. Θέλω να πάω τουαλέτα. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή η οποία είναι ολοφάνερο ότι έχει περάσει και δεν πρόκειται να επιστρέψει...

Κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και σηκώνομαι. Το θρόισμα του cordura παντελονιού μου φαίνεται γελοία δυνατό μέσα στην σιωπηλή αίθουσα. Και η τουαλέτα καταφύγιο... Βγαίνοντας νομίζω πως όλοι με κοιτούν...

Πληρώνω και φεύγω. άλλη μια σουρρεαλιστική στιγμή προστέθηκε στον κατάλογο...

Μωρό μου καληνύχτα, σαν κι εσένα καμιά...

2000 χειμωνιάτικα χλμ. με λίγο Violent Femmes στη μέση... Νο3

Ταριάζει κάπως το τρίτο και τελευταίο επεισόδιο να γραφτεί τώρα που βρίσκομαι στην πόλη από όπου και ξεκινά!

Βρίσκομαι στην συναυλία των Violent Femmes στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2006. Ομολογώ είχα να τους ακούσω καιρό, αλλά μου ήταν τόσο γνώριμος ο ήχος , τόσο ευχάριστος. Ανακαλύπτω πως ξέρω περισσότερα τραγούδια τους από όσο νόμιζα και μου αρέσουν πολύ.

Είμαι μόνος εδώ κατά καποιο τρόπο, αλλά όχι για πολύ. Να'ναι καλά οι διπλανοί μου.

Οι Violent Femmes μας φτιάχνουν όλους παίζοντας ένα τραγούδι με στίχο ελληνικό, και ένα cover των Πυξ Λαξ!!!

Αργότερα το βράδυ έχουμε μοτοσυκλετιστική αναπόληση με τον Πόντιο. Την επομένη το πρωί, ξεκινώ για Ιωάννινα, όπου βρίσκεται η μέλλουσα γυναίκα μου και μητέρα του παιδιού μου, αλλά εγώ δεν το ξέρω ακόμα και έτσι δεν σταματάω και συνεχίζω για Πρέβεζα... Ωραία διαδρομή όμως!

Τα φέρρυ έχουν απεργία και δεν μπορώ να γυρίσω στο νησί. Μένω Πρέβεζα, κοιμάμαι σε ένα φιλικό καναπέ με ένα psycho bull terrier να με παραφυλάει. Από το διπλανό δωμάτιο ακούω τον ήχο δυό φίλων που κάνουν έρωτα. Τρία χρόνια αργότερα η μια από τους δύο δεν θα υπάρχει πια αλλά ούτε αυτό το ξέρω... Θα άλλαζε κάτι? Μπα...


Αυτό που ξέρω είναι ότι κάτι πάει στραβά στη ζωή μου. Κάνω πως δεν ξέρω τι, αλλά μερικούς μήνες αργότερα θα αναγκαστώ να το αντιμετωπίσω. Κάθε εμπόδιο για καλό.

Φεύγω από Πρέβεζα και πάω Σαγιάδα. Εκεί αφήνω το V-Strom πίσω από μια ταbέρνα και γυρνω με ταχύπλοο στο νησί. 2000 χιλιόμετρα χειμωνιάτικα σε 4 μέρες. Αισθάνομαι την μηχανή προέκταση του εαυτού μου περισσότερο από ποτέ. Για μια ακόμη φορά το ταξίδι ήταν φυγή και γυρισμός μαζί...

Return of the Jedi...

Λοιπόν, αν ενδιαφέρεται κανείς δλδ, όχι δεν έπαθα τίποτα. Η αλήθεια βρίσκεται κάπου μεταξύ καθημερινών προβλημάτων, web detox και προβλημάτων με την παροχή web access μας.
Μετά από 10 μέρες δέησε ο ΟΤΕ να μας στείλει τεχνικό ο οποίος και μας αντικατέστησε το router ,μάλλον αφιλοκερδώς. (για την ακρίβεια είπε, "θα το κανονίσω εγώ...") Τεσπα να ναι καλά το παιδί, δεν μπορούσε 'όμως να κάνει και μια αναβάθμιση το laptop μου? Αν και κατάφερα την πρώτη μέρα μια σύνδεση wifi δεν το ξανακατάφερα και αναγκάστηκα να συνδεθώ "καλωδιακά".

Η κατάσταση εδώ (στο νησί) όπως την αφήσαμε εδώ και λίγο καιρό. Το νοσοκομείο φαίνεται να προχωράει κάπως πιο γρήγορα, τουλάχιστον γίνονται πολλές εργασίες στον περιβάλλοντα χώρο. Οπότε φαίνεται και το κτίριο πια!

Πολλά φανάρια δεν λειτουργούν, βροχές είχαμε πολλές βέβαια οπότε μάλλον αυτό φταίει...
Για την ακρίβεια οι βροχές μας έχουν τσακίσει. Την περασμένη εβδομάδα που είχε κυρίως ήλιο, ήταν η πρώτη βδομάδα με ήλιο από τον Νοέμβριο μάλλον. Επιτέλους είδαμε και μερικά χαμόγελα... Η οικονομική κρίση χτυπά ήδη τις πόρτες μας. Πολλά ταξιδιωτικά γραφεία καθυστερούν το άνοιγμα τους, απολύσεις έχουν ήδη αρχίσει (ΔΕΝ εξαιρούνται οι παρόντες) και στον δικό μου χώρο εργασίας βλέπουμε μειώσεις σε σύγκριση με πέρσι από 20 έως 40 η και 50%!

Ειλικρινά αναρωτιέμαι που θα πάει όλο αυτό. Το σίγουρο είναι πως είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουμε τους τρόπους που λειτουργούσαμε ως τώρα ειδικά βέβαια όσον αφορά τα οικονομικά μας. Αλλά και τη ζωή μας και τις προτεραιότητες μας...


Σήμερα , Καθαρά Δευτέρα, τη βγάλαμε σπίτι, λόγω βροχής, καταρρακτώδους σε φάσεις. Έφτιαξα ντολμαδάκια για πρώτη φορά και λαγάνες. Οπτικά τις πέτυχα τις λαγάνες αλλά δεν κατάφερα να κολλήσει το σουσάμι πάνω τους... Τα ντολμαδάκια ήθελαν περισσότερο βράσιμο και μυρωδικά. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρω καλύτερα.

Το μεγάλο νέο της ημέρας?


Περπάτησε ο γιός μου!!!!!


Αυτά για σήμερα, ελπίζω περισσότερα σύντομα...

Papapete