Το γονίδιο του διαζύγιου...

Το 1987 τον Αύγουστο, πήρα μετάθεση από την αυλώνα, όπου είχα περάσει τους πρώτους 6 μήνες της θητείς μου και πήγα στην 26η ΕΜΑ στο Λιτόχωρο. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω για κούρεμα και έτσι επισκέφτηκα τον κουρέα του χωριού...
Με έβαλε κάτω, τσικ από δω , τσικ από κει, και άρχισε την ανάκριση. Πως με λένε από που είμαι, αν έχω σπουδάσει και τι, αν έχω περιουσία(!). Κάπου εκεί μου εξήγησε ότι εκτός από κουρέας είναι και ο προξενητής του χωριού και πάντα ψάχνει για κάνα καλό γαμπρό, εξ ου και οι ερωτήσεις. Στην κουβέντα προέκυψε ότι οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, οπότε εκεί μου λέει: "Άστο , δεν μας κάνεις" και κόβεται η κουβέντα. Ρωτάω κι εγώ να μάθω το γιατί, οπότε ακούω την εξής λαική σοφία. Τα παιδιά χωρισμένων, χωρίζουν και αυτά! Άρα λοιπόν δεν "κάνουν" για γάμο...

Μπορεί να μην εδωσα ιδιαίτερη σημασία τότε, αλλά θα ήταν ψέμα να πω ότι το θέμα δεν με απασχόλησε. Ο χωρισμός των γονιών μου ήταν σχετικά πρόσφατος, 2-3 χρόνια πιο πριν. Ήμουν 17 όταν έγινε, και σε μια εποχή αμφισβήτησης τόσων, προστέθηκε απλά μια αμφισβήτηση ακόμα... του θεσμού του γάμου. Το ενδιαφέρον ήταν ότι και η γιαγιά μου είχε χωρίσει και ξαναπαντρευτεί, πράγμα σχετικά ασυνήθιστο για την εποχή (το '40...)

Μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε και η δική μου σειρά να παντρευτώ... Δεδομένης της αμφιβολίας μου για τον θεσμό, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Επίσης δεν υπήρχε εγκυμοσύνη στην μέση, πράγμα που ώθησε πολλούς φίλους μου να πουν "μα, γιατί παντρεύεσαι τότε?"
Την απάντηση τότε την είχα έτοιμη. Απλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν. Στα 24 που ήμουν τότε αυτό αρκούσε. Δεν είχα αμφιβολία, ήμουν σίγουρος.

Μετά από 1,5 χρόνο ήρθε και το πρώτο μας παιδί, επισφράγισμα της ευτυχίας μας...

Παράλληλα ο πατέρας μου ήταν στον 2ο γάμο του. Η μάνα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί και ούτε ξαναπαντρεύτηκε ποτέ.

Ο γάμος μας άντεξε τυπικά σχεδόν 15 χρόνια, και 5 που είμασταν μαζί πριν σχεδόν 20 χρόνια σύνολο. Αποκτήσαμε και δεύτερο παιδί, κι έτσι βρέθηκα το 2006 χωρισμένος με 2 παιδιά... Όπως πολλοί από μας μπήκαμε από νωρίς σε μια σχέση, αν όχι χωρίς ωριμότητα, τουλάχιστον χωρίς εμείς οι ίδιοι να έχουμε ωριμάσει. Εκεί προσδιορίζω κι ένα από τα κεντρικά προβλήματα στις σχέσεις/γάμους σήμερα, την ωριμότητα των μελών.
Όταν λέω άντεξε τυπικά, το λέω γιατί ουσιαστικά έληξε πολύ πριν το επίσημο τέλος του. Αλλά εγώ διάλεξα να εθελοτυφλώ.
Υπήρξαν προβλήματα, πάντα διάλεγα όμως να τα εξομαλύνω, προσπαθώντας να κρατήσω τον γάμο μου σταθερό, δυνατό. Έφτιαξα ένα παραμύθι το οποίο έλεγα στους άλλους για το πόσο καλά είμαστε και το οποίο βέβαια πίστευα κι εγώ. Κάπως εγωιστικά δεν ήθελα να χωρίσω και δεν είχα σκοπό να το επιτρέψω να συμβεί ποτέ! Δεν ήθελα βέβαια να περάσουν και τα παιδιά το τραύμα του χωρισμού. Ευτυχώς ο ένας από τους δυό μας ήταν πιο στα καλά του κι έκανε το πρώτο βήμα.

Με την κατάρρευση του γάμου μου, παρολίγο να καταρρεύσω κι εγώ, αλλά το γεγονός πως είχα τα παιδιά μου κοντά μου δεν μου επέτρεπε να το κάνω.

Να λοιπόν που ο κουρέας/προξενητής/γενετιστής είχε δίκιο! Είχα το γονίδιο του διαζύγιου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. όταν έγιναν όλα αυτά ο πατέρας μου ειχε χωρίσει και με την 3η του γυναίκα...

Τώρα, στο δεύτερο γάμο μου, έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με αυτό τον "ρατσισμό" κατά των διαζευγμένων αφού θεωρούμαι "ανάξιος" ως γαμπρός. Κάπως σαν μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, δεν έχω "εγγύηση"... Αλλά δεν πειράζει! Έτσι κι αλλιώς "άμα θέλει η νύφη κι ο γαμπρός..."

Μετά από όλη αυτή την εμπειρία πρέπει να πω ότι βρίσκω ενδιαφέρον το πως τελικά λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε τις ίδιες η έστω παρόμοιες, αντιδράσεις σε τετοια ζητήματα. Υπάρχει ένας κύκλος συναισθημάτων που περνά κανείς. Σε ένα βαθμό εξαρτάται από το αν είναι αυτός που "φεύγει" η αυτός που "μένει". Κλασσικά αυτός που φεύγει, δεν λέει και πολλά, ενώ αυτός που μένει "διαφημίζει" το πάθημα του! Ο πονεμένος περνά κάποια στιγμή σε ένα μίσος προς τον άλλον, σαν αντίδραση στον πόνο. Ο άλλος συνήθως τραβάει μια γρήγορη αλλαγή προς το καλύτερο, χάνει βάρος, αλλάζει κόμμωση...

Μετά περνά λίγος καιρός και συνήθως γλυκαίνει η πίκρα, η τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.
Σε κάθε χωρισμό, ευθύνη φέρουν και οι δύο. Πρέπει λοιπόν αργά η γρήγορα να έρχεται η κατανόηση. Και βέβαια όλα αυτά ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν παιδιά τα οποία δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους σε κόντρα.

Σαν παιδί χωρισμένων μπορώ να πω πως και τα παιδιά καταλβαίνουν τι γίνεται αλλά δεν υπάρχει λόγος για μίσος, τίποτε δεν γίνεται καλύτερο με το μίσος...

Γιατί τα έγραψα όλα αυτά?

Έτσι προς ενημέρωση...

Δείτε το σχετικό τραγούδι



Και πως το διασκευασε ο εκπληκτικός κύριος Billy Connolly!