Brasileiro

Τελικά δεν την αποφύγαμε την προσφυγή... Ελπίζει όμως πραγματικά κανείς ότι ο Έλληνας μπορεί να αλλάξει? Κοιτώ γύρω μου και βλέπω ανθρώπους στον κόσμο τους. Πολλοί δεν συνειδητοποιούν τι συμβαίνει και άλλοι πιστεύουν πως ότι και να γίνει με τη λαμογιά και την κουτοπονηριά θα τα βγάλουν πέρα όπως και πριν...

Προσφυγή σημαίνει πως παραδώσαμε τα ηνία της χώρας σε αυτούς που (ελπίζουμε) ξέρουν καλύτερα. Δεν ξέρουν όμως τι εστί Έλληνας, τι εστί αθάνατο ελληνικό (και πατεντιάρικο) πνεύμα, αλλα σίγουρα θα το μάθουν και σύντομα...

Ο Έλληνας όταν δεν έχει τίποτα να χάσει, πολεμάει καλύτερα... Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα να χάσουμε. Δεν θα προσβλέπουμε σε σύνταξη, διορισμό, ούτε βέβαια σε επιδοτήσεις...

Αναρωτιέμαι αν γυρίστηκε ποτέ σε άλλη χώρα ταινία με θέμα τις απατεωνιές εις βάρος των επιδοτήσεω της ΕΕ. Αναφέρομαι βέβαια στην ταινία "Μπραζιλέιρο". Εκπληκτική ταινία και πολύ του παρόντος...

Ας ακούσουμε και το σχετικό τραγουδάκι να το θυμηθούμε και όσοι δεν την είδατε, να την δείτε!!!



Ας με συγχωρήσει ο νίκος για την παράφραση... μπορείτε να τραγουδήσετε μαζί σας επιτρέπω...

Τα είχα όλα μια φορά, μα ήθελα παραπάνω...
Αχ ΔΝΤ μου σκοτεινό, ΔΝΤ μου αγριεμένο
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε ποια στεριά μου ξένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε πιά στεριά μου ξένη
αχ ΔΝΤ μου σκοτεινό,ΔΝΤ αγριεμένο

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια
απόψε που με χάνω

Μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου
αχ ΔΝΤ μου εσύ τσέπη βαθιά
που κρύβεις το νησί μου
αχ ΔΝΤ μου εσύ τσέπη βαθιά
που κρύβεις το νησί μου
μέσα στα μαύρα σου νερά
κομμάτια η ζωή μου

Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω
τι να τα κάνω τώρα πια
απόψε που με χάνω

Corfu by Night...

Corfu by Night...

Μια σειρά φωτογραφιών, με μουσική επένδυση των Booker T. and the MG's.



οι φωτογραφίες είναι παρμένες από την μικρή μου κόρη, Ισαβέλλα, το 2006 από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, κατά τη διάρκεια μια βραδινής βόλτας στην πόλη...

Enjoy!!

Το ταπεινό κωλόχαρτο…

Είμαι σίγουρος πως συμβαίνει σε όλους. Κάποια αντικείμενα , συνηθισμένα η ασυνήθιστα, κάποια στιγμή αποκτούν μια ιδιαίτερη σημασία. Κάτι ακούμε, κάτι βλέπουμε, κάτι συμβαίνει και αυτό το αντικείμενο μας μένει άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτό για την υπόλοιπη ζωή μας. Ένα από αυτά για μένα, είναι το ταπεινό κωλόχαρτο...

Η εικόνα που τα ξεκίνησε όλα για μένα ήταν αυτή:



την εικόνα πρωτοαντίκρυσα, όταν κάποιος φίλος αγόρασε το άλμπουμ. Μεγάλη ιστορία τότε, είχε γίνει σούσουρο, οι παπάδες ωρύονταν και για το εξώφύλλο , αλλά ακόμη περισσότερο για τους στίχους του τραγουδιού:




αααααχχχχχ.... συγκινήθηκα! Γιατί μου θυμίζει τα νιάτα μου, και πως ένιωθα τότε για πολλά... αφήστε που είχα να το ακούσω και καιρό...

Να επιστρέψω όμως στο κωλόχαρτο?

Στην εικόνα με τη χοντρούλα, διακρίνουμε στο κομοδίνο μαζί με τη λάμπα και το τηλέφωνο (?) και ένα ρολό χαρτί υγείας. Όπως ήμουν μικρός και αφελής, κάποιος που δεν θυμάμαι πια, ανέλαβε να με διαφωτίσει για τον λόγο ύπαρξης του ρολού εκεί, και γενικότερα του τι μπίζνες γίνονται σε τέτοια δωμάτια...

Εε τι το ήθελε? Από τότε όταν βλέπω ρολό κωλόχαρτο δίπλα σε κρεβάτι, το μυαλό μου πάει στις... πουτάνες!

Γιαυτό και στο σπίτι μου το χαρτί υγείας έχει μόνο μια θέση... στην τουαλέτα!

Τώρα θυμήθηκα και κάτι άλλο. Όταν ήμουν φαντάρος στο Λιτόχωρο, και είχα έξοδο ανέβαινα καμιά φορά Θσσαλονίκη, όπου είχα φίλους φοιτητές και μη. Το ΚΤΕΛ της Κατερίνης ήταν τότε κάπου κοντά στον Βαρδάρη. Κατέβαινα από το λεωφορείο και ανηφόριζα ένα δρόμο για να πάω στο κέντρο. Εκεί είδα για πρώτη φορά και γω "επαγγελματίες" σε βιτρίνα. Ήταν 2 κορίτσια καθισμένα σε σκαμπώ, φωτισμένα από σποτάκια κόκκινα, κλασικά! την πρώτη φορά που πέρασα, με σταμάτησαν και με ρωτούσαν την ώρα, αν θέλω να περάσω μέσα, να πιω κάνα ποτό... κόμπλαρα άσχημα, έβαλα την ουρά στα σκέλια και την κοπάνησα... από τότε όποτε πέρναγα, από τη απέναντι μεριά και πάντα κοίταζα μπροστά. Δεν ξέρω γιατί , μάλλον ντρεπόμουν. Δεν πήγα ποτέ μου, ούτε τότε ούτε κι αργότερα. Και μια που τ'αναφέραμε, η λέξη κώλος δεν είναι φοβερό που γράφεται με ωμέγα? πιο ταιριαστό γράμμα για την λέξη αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρξει...

άσχετο τώρα τελείως αλλά πρόσφατα ξαναθυμήθηκα τους Turin Brakes, ένα γκρουπάκι που έμαθα από τον φίλο μου τον David Good. Στην παλιά μου μπάντα παίζαμε κι ένα τραγούδι τους, το painkiller.

Σας αφιερώνω τα δύο μου αγαπημένα τραγούδια τους...




το δεύτερο βίντεο αφιερωμένο ειδικά στην Φραντζέσκα και την Γεωργία...









Φιλάκια...

फूंकी Blues

The winemakers blues

You plant a seed, and from it comes a vine,
You watch it grow, it makes you feel fine,
It’s what you call creation.

You trim the leaves and clip a twig,
You want to make it strong and big
They call that education

You tend it, care for all it’s needs
Water the ground on which it feeds
That’s what you call commitment.

Then comes a day that fruit appears
Allaying all your secret fears
You’re closer to contentment.

You pick the fruit, and take it in
You squeeze the juice out of the skin,
This is a new beginning.

You watch it foam and froth and boil
You seal the spirit with a drop of oil
You sense that you are winning.

In darkness time will pass so slow
It’s time to wait not time to go
It’s called the age of wisdom.

The day will come, when you’ll break the seal
You realize that it was all for real
This is what they call freedom.

This poem is missing a final verse. This maybe because each one of us has his own different one...

Παίξε όπως είσαι...

Η διαφήμιση αυτή υπάρχει εδώ και κάποιους μήνες στο νησί. Συνήθως σε στάσεις λεωφορείων αλά και σε κάποια ταμπλώ. Πορτραίτα ανθρώπων "διαφορετικών" μέσω των οποίων ο διαφημιστής προτρέπει τους ομοίους των (?) να παίξουν οπως είναι. Τι να παίξουν? Μα διαδικτυακό τζόγο βέβαια!!!

Δεν φτάνει λοιπόν που μας προτείνουν να παίξουμε σε online casino (κατά τη γνώμη αν δεν είναι παράνομο, θα έπρεπε να είναι) αλλά και μέσω της κάθε εικόνας περνάνε κι ένα μύνημα-κρίση για την κάθε κοινωνική ομάδα. Έχεις σκουλαρίκια και μούσι? Μην βγεις από σπίτι σου, δεν μπορείς να πας σε ένα "αληθινό" καζίνο! Παίξε όπως είσαι στο virtual casino! φοράς ρολέυ στα μαλλιά? που πας κυρά μου, παίξε όπως είσαι! Είσαι μελαμψός? Πως την είδες ρε μεγ΄λε, δεν έχεις θέση στο γκλάμουρ του καζίνου... παίξεόπως είσαι, κλεισμένος μέσα στο σπίτι σου μηνπάει και σε δει κανείς...

Ρε δε μας γ....τε λέω εγώ!

Βόλτα στην παραλία μια συννεφιασμένη Δευτέρα..

Είναι κάτι μέρη που πάμε καμιά φορά και όλο πάμε στο ίδιο σημείο η μαγαζί, κι έτσι ποτέ δεν βλέπουμe τι έχει παρακάτω. Έτσι κι εμείς σημερα πήγαμε σε μια παραλία που πάμε σχετικά συχνά. Προσπεράσαμε το συνηθισμένο μας στέκι και περπατήσαμε παρακάτω, ως την άκρη.

Με βομβάρδισαν διάφορες εντυπώσεις και μου γέμισαν το μυαλό σκέψεις. Πρώτα από όλα το όλο μέρος φαινόταν να βρίσκεται ακόμα πιασμένο γερά από τα νύχια του χειμώνα. Εμείς που ζούμε σε τουριστικά μέρη ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό. Τα ίδια μέρη που τόσο ζεστά, φιλόξενα και χαρούμενα φαντάζουν το καλοκαίρι, γίνονται γκρίζα και λυπηρά το χειμώνα. Κάποιες φορές και άσχημα, δεν βλέπονται...

Μετά τα σκουπίδια. Εντάξει τα ξεβράζει η θάλασσα (αλλά άνθρωποι τα έριξαν κι εκεί...) αλλά η παραλία ήταν γεμάτη με μπουκάλια νερού και μπύρας όρθια απομεινάρια από το πάρτυ της προηγούμενης βραδιάς. Κανείς δεν είχε το φιλότιμο να μαζέψει...

Παρακάτω προσπερνάμε ένα κτίριο όπου γίνονται εργασίες και τα μπάζα ξεχειλίζουν ως την αμμουδιά. Πιο κάτω ακόμα ένα ΕΚΤΡΩΜΑ το οποίο δεν περιγράφεται. Δεν είχα κάμερα κοντά αλλά θα προσπαθήσω με λόγια. Φανταστείτε ένα οικοδόμημα φτιαγμένο από ξύλα, τσιμέντο, τούβλα, πέτρες, λαμαρίνες με τις μπετοβέργες όχι μόνο να φαίνονται αλλά σε κάποια μέρη να έχει μόνο τον οπλισμό χωρίς τσιμέντο! Και το τσιμέντο να φαίνεται σαν να το εβαλε κάποιος με τα χέρια όπου έφτανε... Και όλο αυτό σε μία από τις πιο πολυσύχναστες παραλίες του νησιού.

Στο τέλος της παραλίας ήταν ένα εστιατόριο πάνω στα βράχια,εμφανώς εγκαταλελειμμένο με τους τοίχους να ξεφλουδίζουν και φύκια παντού... Τέτοια υπάρχουν μπόλικα παντού! Κι όμως πολλά από αυτά μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν φάει ένα χέρι χρώμα, ένα σκούπισμα κα ένα σουλούπωμα και θα αποτελέσουν τόπο ευχάριστων διακοπών και αναμνήσεων για κάποιους.

Ο μικρός μου έπαιζε ανέμελος παίρνοντας πέτρες και πετώντας τες στη θάλασσα που άφριζε φουσκωμενη. Τον κοίταζα και σκέφτηκα εκείνο το "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι". Όχι ότι είναι "πτωχός τω πνευματι" ο καημένος αλλά τουλάχιστον δεν ξέρει τίποτα από τα εξής:

- Δάνεια
- Επιταγές
- λογαριασμοί
- τόκοι
- πιστωτικές κάρτες
- οικονομική κρίση
- spreads
- κερδοσκόποι
- κινητά τηλέφωνα
- τράπεζες
- κλπ, κλπ, κλπ...
για να μην πω βέβαια για τα μεγάλα όπως:
- AIDS
- πόλεμοι
- πετρέλαιο
- γενοκτονίες
- όλα τα κακά του κόσμου

Γιαυτό λοιπόν και είναι ευτυχισμένος. Δεν ξέρει. Εμείς κι αν ακόμη κλείναμε τα αυτιά μας σε κάθε νέο από δω και στο εξής, πότε δεν θα ανακτούσαμε αυτήν την ηρεμία και την ανεμελιά. Αυτό είναι το τίμημα του να μεγαλώνεις και να σκέφτεσαι...

Πολλοί από μας ίσως προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από αυτή τη γνώση. Φαίνεται κρίμα να τους αφαιρέσεις αυτή τη φυσική ευτυχία με την οποία γεννιούνται.
αααχχχχ... (βαρύς αναστεναγμός)

Η σκέψη μου γύρισε και στο κλασσικό θέμα των ημερών. Ευρώπη εναντίον Ελλάδος. Κατηγορούμαστε ότι είμαστε λαός σπάταλος, ότι ζούσαμε πέραν των δυνατοτήτων μας, ότι χρεωκοπήσαμε την χώρα. Είναι εύκολο για κάποιους να κάνουν γενικολογίες. Ναι, πολλοί από μας έπεσαν θύματα του νεοπλουτισμού, του έυκολου, έστω και δανεικού, χρήματος. Κάποιοι λίγοι όμως καταχράστηκαν τεράστια ποσά τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς. Ποσά τα οποία εμείς δεν τα έχουμε δει ούτε στα πιο άγρια όνειρα μας...

Είδα αυτή την παραλία σήμερα σαν ένα μικρόκοσμο της Ελλάδας. Άναρχη δόμηση, σκουπίδια, γεμάτη φύκια και κάτω από ένα γκρίζο ουρανό. Σε λίγο καιρό θα λάμψει ο ήλιος και θα τυφλώσει τους τουρίστες τόσο όσο χρειάζετε για να τους φαίνεται παράδεισος. Άλλωστε όταν ο ήλιος σου λείπει τόσο (μ.ο.ηλιοφάνειας Γερμανία 1000 ω./έτος- ελλάδα 3000!!) δέχεσαι και κάποια μειονεκτήματα...

Θυμήθηκα και για κάποιο λόγο το φοβερό αυτό τραγούδι. Ο Τζιμάκος είναι από τους λίγους που έχουν πιάσει πολύ καλά τον παλμό της Ελλάδας... Σας το αφιερώνω...

Χριστός Ανέστη...

Είναι η ώρα 12.33, βράδυ Μεγαλου Σαββάτου. Ομολογώ φέτος ένιωσα (και νιώθω) ίσως το λιγότερο "πασχαλινός" από ποτέ. Αντιμετώπιζα κάτι προβλήματα και με το "Χριστουγεννιάτικο" πνεύμα, ήρθε τώρα να προστεθεί σε αυτό και η έλλειψη του "Πασχαλινού" πνεύματος.

Και πως να αισθανθώ? Έτσι κι αλλιώς η σχέση μου με την Χριστιανική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα στενή. Τα πιστεύω μου όσον αφορά τον Ιησού κλπ. είναι προσωπικά. Ας πω απλά ότι δεν είμαι άθεος. Αλλά η εκκλησία? Μια απογόητευση σκέτη.

Είμαι από τους πρώτους που υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να φορολογηθεί. αλλά αυτοί δεν μασάνε, αρνούνται. Γελοίοι εκπρόσωποι (νομίζουν) του Θεού. Μήπως όμως τελικά αυτοί είναι οι ξύπνιοι και μεις οι πιστοί-ιδεαλιστές οι χαζοί?

Κατά τη γνώμη μου η Εκκλησία δεν θα έπρεπε να έχει οποιαδήποτε περιουσία πέραν των ναών (και αυτό μόνο για λόγους οργάνωσης, συντήρησης) και κοινωφελών ιδρυμάτων. Όλοι οι ιερείς θα έπρεπε να είναι φτωχοί , σεμνοί και τίμιοι.


Τα είπαν και καλύτερα από μένα τα παιδιά του Ράδιο Αρβύλα... Λλλά δεν βρήκα το σχετικό βίντεο να το αναρτήσω.


Τώρα σχετικά με την... κρίση, μια περίεργη ησυχία δεν έχει πέσει? Είχαμε όλη αυτό το πανηγύρι με την ΕΕ και την ΕΚΤ να "υποχρεούνται να μας βοηθήσουν (υποσχόμενοι μια βοήθεια την οποία επίσημως δεν έχουμε ζητήσει, ούτε χρειαζόμαστε...) Καλά μας περνάνε για ηλίθιους?

Αυτή η ησυχία με φοβίζει... κάτι σαν την ηρεμία πριν από την καταιγίδα μου φαίνεται...

Η κατάσταση φαίνεται πραγματικά αδιέξοδη. Και σε ένα παραλληλισμό με πολλούς δανειολήπτες, η χώρα μας συνεχίζει να δανείζεται, για να παρατείνει λίγο ακόμη την κατάσταση μπας και τι? Μήπως κερδίσουμε κάποιο λαχείο?

Στους οικονομικούς κύκλους του εξωτερικού δεν συζητιέται πια το αν αλλά το πως θα ήταν καλύτερο να χρεωκοπήσουμε. Αλά Ουρουγουάη η αλά Αργεντινή? Εν τω μεταξύ το χρέος της Ελλάδας είναι όσο ήταν της Αργεντινής ΚΑΙ της Ρωσίας όταν χρεωκόπησαν τελευταία φορά...

Οι τράπεζες εδώ ήδη μας καλούν όλους σε αναδιαπραγμάτευση των δανείων μας. Έχω ακούσει και το εξής, ότι είναι ασφαλισμένες αλλά όχι για όλο το ποσό και πανε να καλύψουν τώρα το υπόλοιπο με την αναδιαπραγμάτευση. Ποιός ξέρει?

Διαβάζω το blog μου από πέρσι τέτοια εποχή και δεν βλέπω ουσιαστικές διαφορές, αναρωτιέμαι όμως τι θα γράφω του χρόνου τέτοια εποχή...

Άντε Χριστός Ανέστη αναγνώστες μου!!