The Sandwich Maker...

Είναι πολύς καιρός που το'χω καημό να γράψω ένα παραπονιάρικο αρθράκι για το πόσο δύσκολο είναι να βρει κανείς ένα καλό σάντουιτς στις μέρες μας.
Ποιά θα ήταν η ουσία όμως? Τι ωφελεί να κάτσω να γκρινιάξω αν δεν έχω κάτι να προσφέρω?

Γιαυτό λοιπόν θα κάνω κάτι καλύτερο. Σε ελεύθερη (δική μου) μετάφραση από το βιβλίο του Douglas Adams, "Mostly Harmless" το πέμπτο βιβλίο της τριλογίας (?) που ξεκίνησε με το "Hitch hiker's guide to the galaxy" το κεφάλαιο του σχετικά με την παρασκευή ενός σωστού σάντουιτς...

"Υπάρχει μια τέχνη στο να φτιάχνεις ένα σάντουιτς, την οποία λίγοι έχουν ποτέ το χρόνο να εξερευνήσουν σε βάθος. Είναι μια απλή δουλειά, αλλα οι ευκαιρίες για ικανοποίηση είναι πολλές και προφανείς. Η επιλογή του σωστού ψωμιού για παράδειγμα.
Το ψωμί πρέπει να είναι επαρκώς πυκνό ώστε να κόβεται εύκολα σε λέπτες φέτες παραμένοντας ελαφρύ, μαλακό και να έχει εκείνη την ελαφρώς φυστικένια γεύση που συμπληρώνει την γεύση της γέμισης...
Υπάρχει επίσης και ένα θέμα γεωμετρίας που χρήζει προσοχής. Οι ακριβείς σχέσεις μεταξύ του πλάτους και του ύψους όπως επίσης και του πάχους πρέπει να δίνουν την σωστή αίσθηση όγκου και βάρους στο τελειωμένο σάντουιτς. Εδώ και πάλι η ελαφρύτητα είναι προσόν, όπως επίσης και η πυκνότητα, η γενναιοδωρία και αυτή η υπόσχεση ζουμερής γεύσης που είναι η ένδειξη μια πραγματικά έντονης σάντουιτσοεμπειρίας.

Είναι βέβαια απαραίτητη και η επιλογή των σωστών εργαλείων. Χρειάζονται συνολικά τρία μαχαίρια. Πρώτα είναι το μαχαίρι για το κόψιμο του ψωμιού. Μια γερή και "εξουσιαστική" λάμα που ασκεί καθαρά την "εξουσία" της πάνω στο καρβέλι. Μετά είναι το μαχαίρι αλείματος του βούτυρου, πιο ελαστικό αλλά σύναμα σταθερό. Ο συνδυασμός των δύο αυτών ικανότητων προσδίδει την απαραίτητη ευκολία και χάρη στο άλειμμα.

Ο αρχηγός όμως είναι το μαχαίρι κοψίματος του κρέατος. Αυτό το μαχαίρι δεν πρέπει απλά να επιβάλλει την "εξουσία" του στο υλικό διαμέσου του οποίου κινείται. Πρέπει να δουλέψει μαζί του, να οδηγηθεί από τις ίνες του, να πετύχει φέτες έξοχης διαφάνειας και συνοχής, που να πέφτουν και να κάνουν δίπλες σαν φίνο μετάξι πάνω στην επιφάνεια κοπής.

Η κάθε φέτα μετά θα τοποθετηθεί πάνω στο ψωμί που αποτελεί το κάτω μέρος του σάντουιτς, και με γρήγορες και ακριβείς κινήσεις θα κοπούν αυτά που περισσεύουν και θα τοποθετηθούν στη μέση έτσι ώστε να συμπληρώνουν το ένα το άλλο σαν παζλ."

Κάπου εδώ τελειώνει κι η μετάφραση...Και συμπληρώνω Μερικές φέτες αγγούρι και ντομάτας κια μια δόση branston pickle η μουστάρδας κι έχουμε το τέλειο σάντουιτς.

Από το τέλειο σάντουιτς δεν τρέχουν ζουμιά, γιατί έχει ακριβώς την ποσότητα σάλτσας η υγρών που μπορεί να συγκρατήσει μέσα του. Τα συστατικά συμπληρώνουν το ένα το άλλο. Το ψωμί δεν πρέπει να είναι ποτέ βρεγμένο, γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο απαίσιο από την αίσθηση του βρεγμένου ψωμιού! Γιαυτό όταν βάζουμε τόνο νερού, στραγγίζουμε πρώτα πολύ καλά! Επίσης ότι βάζουμε που έχει ζουμιά φροντίζουμε να είναι ανάμεσα σε κάτι που δεν τα αφήνει να περάσουν στο ψωμί. Για έξτρα γεύση μπορούμε να προσθέσουμε κάπια μπαχαρικά 9δεν ταιριάζουν όλα...) πιπέρι, αλάτι.

Γνωστοί και αγαπημένοι συνδυασμοί. Ντομάτα,σαλάμι, φέτα και πιπέρι. Ντομάτα με Φιλαδέλφεια. Αγγούρι και Φιλαδέλφεια. Ζαμπόν, edam, ντομάτα και μαγιονέζα. (Η μαγιονέζα αλείφεται μεταξύ ζαμπόν και τυριού για να μην μπλεχτεί με τα ζουμιά της ντομάτας και τρέχει...) cheddar, καπνιστό και branston pickle. Κοτόπουλο, μπέικον και μαγιονέζα. Τόνος και gouda τριμμένη με λίγο μαγιονέζα και κρεμμύδι. Πολύ γνωστό αλλά ομολογώ δεν το έχω δοκιμασει είναι το φυστικοβούτυρο με μπανάνα!

Βρήκα και αυτόν τον μαθηματικό τύπο για την παρασκευή του τέλειου σάντουιτς...

S(√CM+C/P) x (B2)+(M1 +M2) = The perfect sandwich.

Κάποτε πριν από χρόνια παρήγγειλα σε διπλανό καφέ μπαρ που είχε μόλις ανοίξει ένα τοστ με ζαμόν τυρί και μαγιονέζα. Η κοπελίτσα ήταν τόσο άσχετη που όταν πήγα να το πάρω δεν ήξερε πως να μου το δώσει. Είχε αλείψει την μαγιονέζα από την έξω μεριά...(ναι και τις δύο!)
Και μερικά σχετικά βίντεο...







Αυτά...

θα ήθελα να πω ότι πάω να φάω ένα σάντουιτς τώρα αλλά είμαι σε.. δίαιτα!

See ya soon!

All her bags are packed, she's ready to go...

Από την ημέρα που γεννήθηκε πίστευα ότι μπορούσα να προετοιμαστώ αλλά κα να την προετοιμάσω για τη στιγμή που θα έφευγε. 17 χρόνια και 10 μήνες προετοιμασία και των δυό μας. Ώσπου έρχεται αυτή η μέρα και ανακαλύπτεις ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι προετοιμασμένος.



Τόσα χρόνια πέρασαν, όπου έριξα το βάρος στην "ψυχολογική" προετοιμασία. Κατά το "Ευρωπαϊκό" μοντέλο, δεν είχα καμιά επιθυμία να την κρατήσω κοντά μου περισσότερο από όσο χρειαζόταν.
"Οταν φτάσεις στα 18, θα είσαι ελεύθερη. Να κάνεις ότι θέλεις!"
Την έβλεπα χτες που έκλαιγε, κι έκλαιγε κι έλεγα από μέσα μου "Που πάει?"...



Μήπως έπρεπε να ήμουν πιο κακός, ώστε να θέλει να φύγει περισσότερο?
Μήπως τελικά αυτό που λένε ότι όσο πιο πολύ "διώχνεις" κάποιον τόσο θέλει να γυρίσει, είναι αλήθεια? Και το αντίθετο βέβαια...

Το είπε και ο Sting...



Όσο για την προετοιμασία την υπόλοιπη, ανησυχώ. Δυστυχώς όλοι μας, με λίγες ίσως εξαιρέσεις, τα κακομαθαίνουμε. Όλα στο χέρι τα έχουν. Πόσα παιδιά σήμερα βοηθάνε στις δουλειές του σπιτιού, η ξέρουν να μαγειρεύουν, πόσο μάλλον να πλένουν και να καθαρίζουν? (Αχ, σας παρακαλώ μην μου απαντήσετε δεν θέλω να ξέρω...!)



Αλλά στο "τέλος της μέρας" που λένε κι οι Άγγλοι, το ξέρω πως θα τα καταφέρεις μικρή μου...

Your face has fallen sad now
For you know the time is nigh
When I must remove your wings
And you, you must try to fly


...

Radio Days continued...

Το 1998 (νομίζω...) γνώρισα μέσω ενός φίλου μια κοπελιά που αγαπούσε τη μουσική οσο κι εγώ. Σε ένα πάρτυ την θυμάμαι σαν και τώρα, καθισμένη μπροστά στο στερεοφωνικό και τους δίσκους να ψάχνει-να ψάχνει... Μερικούς μήνες αργότερα μέσω του κοινού μας φίλου εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ραδιόφωνο. Εγώ είχα σταματήσει την ποηγούμενη εκπομπή μου, Blues with a Feeling λίγο καιρό πριν, αλλά διατηρούσα την επαφή με τα παιδιά από τον σταθμό και έτσι τους κάναμε την πρόταση. Μια δίωρη εκπομπή, κάθε Κυριακή βράδυ 10-12, με αντικείμενο κυρίως Jazz και Blues. Η κοπελιά, ας την πούμε Χριστιάνα, μια και έτσι την λένε, ήταν λάτρης και γνώστης της Jazz. Για παράδειγα τα γραφεία του περιοδικού Jazz & Τζαζ ήταν κάτω από το σπίτι της στην Αθήνα. Σύμπτωση, αλλά διαβολική...χαχα!

Έτσι ξεκίνησε η εκπομπή "Όμορφος κόσμος μουσικός, αγγελικά πλασμένος..." Βγαίναμε στον αέρα έναν ολόκληρο χειμώνα, και κάπου στο καλοκαίρι τα παρατήσαμε για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν έχει ουσία να αναλύσω. Η ουσία είναι ότι ήταν πολύ ωραία όσο κράτησε. Πρώτον γιατί ήταν μια πολύ καλή εκπομπή και δεύτερον γιατί από κει ξεκίνησε μια μακρόχρονη φιλία που διαρκεί ως σήμερα. Παράλληλα βέβαια μάθαμε και πολλά ο ένας, για το είδος μουσικής που αγαπούσε ο άλλος...

Κάθε Πέμπτη συναντιόμασταν συνήθως στο σπίτι της Χριστιάνας, πάνω από το Λιστόν για να καταστρώσουμε πλάνο για την εκπομπή. Επιλογές τραγουδιών, θέμα, κείμενα από διάφορα περιοδικά και το ίντερνετ, η δικά μας. Μια εκπομπή είχε θέμα τα χρώματα και βέβαια όλα τα τραγούδια είχαν κάτι να κάνουν με χρώμα κι αυτά. Rhapsody in Blue, Green Onions, Red House, Yellow Moon, Purple Haze, Pain it Black, White Rabbit. Ναι ξέρω, ξεφύγαμε λίγο από το blues και τη Jazz αλλά έτσι απλά για παράδειγμα τα βάζω...

Ας ακούσουμε εν τω μεταξύ το White Rabbit από την πολύ καλή Grace Potter και τους Nocturnals:



Σε μια άλλη εκπομπή, παίξαμε κομμάτια από όλα τα καινούρια CD που είχε φέρει ο φίλος μου ο Roy από την Αγγλία. Ο Roy ήταν από αυτούς μου έμαθαν για το blues, (τραγουδούσα στο group του) αλλά τότε είχε τύχει να πάρει αρκετά cd jazz. Ακούστηκαν εκείνη την μέρα ανάμεσα σε πολλά άλλα, και τα εξής:
Django Reinhardt



Fapy Lafertin



Jimmy Rosenberg



Για τον Jimmy Rosenberg θα ήθελα να πω τα εξής. Πρώτη ηχογράφηση στα 9 του. Στα 11 παίζει live με τον Stephane Grapelli.Δημιουργεί το group Gypsy kids (με τα επίσης ανήλικα φιλράκια του). Τους τη λένε οι Gypsy Kings και το αλλάζουν σε Rosenberg trio. Έχει γυρίσει όλο τον κόσμο με τις συναυλίες του. ΑΞΙΟΣ συνεχιστής του Django και εκπρόσωπος της Gypsy Swing Jazz. Κατάγεται από την φυλή των SINTI, ένα είδος Ρομά, αυτούς ακριβώς που ο κ. Σαρκοζί πετάει έξω από τη χώρα του ως ανεπιθύμητους... ασκώντας χιτλερικές πρακτικές... ο λάτρης κατά τα άλλα της δημοκρατίας!

Antonio Forcione
Για τον Forcione έχουν πει ότι «παίζει τα άχορδα μέρη της κιθάρας τα οποία άλλο κιθαρίστες δεν ξέρουν καν που είναι.»



Annie Raines & Paul Rishell



Λοιπόν έτσι όπως εξελίσσεται αυτό το blog είναι κάτι σαν εκπομπούλες που μπορείτε να ακούτε όποτε θέλετε...

Να προσθέσω εδώ πως το περασμένο Σάββατο, χτες δηλαδή, εγώ και ο theStyleCouncil ζήσαμε ένα γερό flashback. Ακούγαμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έναν αγαπημένο φίλο, να μας προσφωνεί όπως τότε εκείνα τα χρόνια, μέσα στη νύχτα...Συνταξιδιώτες!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γιώργο, που έκανε τις καρδιές μας να σκιρτήσουν τώρα όπως και τότε...

Και μια σημείωση. Nα πω ότι και για τις δύο εκπομπές με τις οποίες ασχολήθηκα, κανείς μας δεν πήρε φράγκο. Δεν μας προσφέρθηκαν λεφτα και δεν ζητήσαμε. Ήταν αυτό που λέμε labour of love, το κάναμε γιατί το αγαπούσαμε...

Radio Days...

Κάποτε, πολυ παλιά, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν cd, κινητά, flatscreen τηλεοράσεις, PC και Internet, ήμουν κάπου στην αρχή της εφηβείας μου... Πέρα από το βινύλιο και τις κασσέτες (ααααχχχχ...κασσέτες....θυμίζω ετικέτες, BASF90, Maxell, TDK...) η άλλη διέξοδος στις μουσικές μου αναζητήσεις ήταν το ραδιόφωνο. Γιάννης Πετρίδης, Τα τραγούδια της παρέας, αλλά και κάποιες μεταμεσονύχτιες εκπομπές, όπως και, κλασσικά, διάφοροι πειρατικοί σταθμοί φίλων. (Θυμάται κανείς το Ράδιο Φράουλα? Δημητριάδης, θεοτόκης και οι συνήθεις ύποπτοι...χαχα!)

Αγαπημένη τότε εκπομπή, και η πρώτη από την οποία άκουσα αυτό που έμελλε να γίνει ο ευρύς χώρος της Alternative μουσικής, ήταν "Τα Μονοπάτια του Γαλαξία". Ο Γιώργος Πήττας, νεαρός τότε δημοσιογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός, είχε την ιδέα για αυτή την εκπομπή, που το πρώτο πρόγραμμα αρνήθηκε να βγάλει στον αέρα γιατί όπως είπαν "δεν υπήρχε κοινό σχετικό..." Ευτυχώς στο δεύτερο πρόγραμμα ήταν στα καλά τους και έτσι βγήκε στον αέρα μια εκπομπή που έμεινε στην ιστορία του νεότερου ελληνικού ραδιοφώνου. Υπήρχαν παρέες που μαζεύοταν σε σπίτια για να την ακούσουν εν είδη συγκέντρωσης. Όταν κάποια στιγμή οργανώθηκε μια ανοιχτή ακρόαση-πάρτυ και ο Γιώργος έφτασε εκεί που θα γινόταν βρήκε μια ουρά εκατοντάδων ανθρώπων να περιμένουν απέξω...
Στα μονοπάτια του γαλαξία, εκτός από την υπέροχη και ακρως ραδιοφωνική βαρύτονη φωνή του Γιώργου, είχα τη χαρά να ακούσω: Ιστορίες με βαμπίρ, νέα σχετικά με ούφο, τους Died Pretty, τον εθνικό ύμνο του IRA (προς απόλυτη φρίκη της αγγλίδας μάνας μου) και άλλα πολλά.



Εκπομπές σαν κι αυτήν ενέπνευσαν μια μεγάλη αγάπη για το ραδιόφωνο και με έκαναν να ονειρεύομαι μια μέρα να κάνω κι εγώ εκπομπές στο ραδιόφωνο. Η πρώτη εκπομπή που έλαβα μέρος λεγόταν "τρεις στη βάρκα, χώρια ο σκύλος" και παιζόταν στον "διάσταση 2000" τον ραδιοσταθμό του Αγίου Προκοπίου. Δεν διήρκεσε πολύ αλλά αποτέλεσε ένα από τα πρώτα βήματα της κουμπάρας μου της Ινας Ταράντου η οποία σίγουρα τα κατάφερε μια χαρά κι έκανε καριέρα στον χώρο...

ακολούθησε η εκπομπή ενός φίλου, ο οποίος μας καλούσε κάθε Σάββατο και κάναμε εκπομπές-αφιερώματα, παρέα. Θα μου μείνει αξέχαστη μια εκπομπή αφιέρωμα στους Ramones που κάναμε και μας έπαιρναν τηλέφωνο από ηγουμενίτσα για να μας συγχαρούν , είχαν ενθουσιαστεί. Η εκπομπή λεγόταν "127 Decibel"και την παρουσίαζε ο Γιάννης Δημητριάδης.



Μερικά χρόνια αργότερα, έτυχε να ακούσω μια διαφήμιση σε έναν καινούριο τοπικό σταθμό, τον Heart Radio. Ζητούσαν νέους ραδιοφωνικούς παραγωγούς. πήρα τηλέφωνο κι έκλεισα ένα ραντεβού. Συνέντευξη μου πήρε ο πολύ καλός και γνωστός στο τοπικό ραδιόφωνο, Κώστας Κυπριώτης. Ο Κώστας ενθουσιάστηκε που δεν ήμουν κάποιο πιτσιρίκι που ήθελε απλά να βγάλει γκόμενες μέσω ραδιοφώνου. Ήθελα να κάνω μια εκπομπή κυρίως Blues αλλά και rock με διάφορα θέματα, όπου η επιλογή των τραγουδιών να γίνεται είτε με κάποιο κεντρικό θέμα, η να οδηγούν απλά το ένα στο άλλο. Θα έδινα και κάποιες πληροφορίες κλπ. έτσι λοιπόν απέκτησα την πρώτη ολόδικη μου εκπομπή. Λεγόταν Blues with a feeling. το σήμα της εκπομπής ήταν το ομώνυμο τραγούδι σε εκτέλεση των Blues Bug, ενός ελληνικού blues group που είχα δει live στο Jazz Rock Bar.



με την εκπομπή αυτή ασχολήθηκα περίπου 1μιση χρόνο αν θυμάμαι καλά. Ήταν κάθε κυριακή βράδυ από τις 10-12. Απέκτησα ένα κοινό καταρχήν από φίλους, ειδικά ξένους που γούσταραν blues αλλά και σιγά-σιγά και κάποιους άλλους που ήθελαν να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Είχα και μερικές θαυμάστριες, κυρίως πιτσιρίκες που κράτησα διακριτικά σε αποσταση λόγω του ότι ήμουν παντρεμένος και με παιδί...

Ήταν όμορφα
κάπου εδώ θα σας καληνυχτίσω και περισσότερα στο Radio days 2...

Κλείνω με ένα κομμάτι που μου ζητούσε μια από τις fans μου σχεδόν πάντα.



Καληνύχτα...

31 Αυγούστου 2010

Ως συνήθως, όταν έχουν περάσει λίγες μέρες χωρίς ανάρτηση, έχουν μαζευτεί κάποιες πρόχειρες, ημιτελείς, σπαρμένες και στους δύο "σκληρούς". Και αυτόν που βρίσκεται μέσα στο pc μου αλλά και αυτόν που έχω ανάμεσα στα αυτιά μου...που δεν είναι και τόσο σκληρός βέβαια...χαχα!

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού. Το τέλος του καλοκαιριού. Ήδη φάγαμε μια βροχούλα χτες βράδυ, ο αέρας εξώ φυσά δροσερός και σύννεφα σε διάφορα φανταστικά σχήματα και χρώματα, διατρέχουν τον ξάστερο ουρανό...

Σήμερα το πρωί πέρασα έξω από το Τεχνικό Λύκειο, και συνειδητοποίησα πως δεν θα ξαναπάρω την κόρη μου από το σχολείο... πάει, αποφοίτησε και φεύγει προς Salonica μεριά... Πως πέρασε έτσι ο καιρός?

Το Σάββατο φεύγουμε γα ολοήμερες διακοπές, όλοι μαζί, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία. Τις έχουμε ανάγκη, αυτό το καλοκαίρι δεν το φχαριστηθήκαμε ακόμα...

Άκουσα πριν λίγες μέρες , ότι το Υπουργείο οικονομικών ξεκίνησε ένα διαγωνισμό, όπου ο καθένας μας μπορεί να φτιάξει ένα βίντεο 60 δευτερολέπτων, μέσω του οποίου να προωθούμε την ιδέα της "φορολογικής συνείδησης". Να βρούμε δηλαδή εμείς, τον τρόπο να "ψήσουμε" τους υπόλοιπους από μας, πως είναι σωστό να πληρώνουμε φόρους και πως πρέπει να το αποζητούμε και όχι να το αποφεύγουμε.

Κάποτε, πριν από χρόνια, δούλευα στο Νορβηγικό προξενείο, με αποτέλεσμα να γνωρίσω αρκετές Νορβηγίδες τουρίστριες. Μην φανταστείτε τίποτε πονηρό... από όλες τις συζητήσεις μου έχει μείνει μια, με μια 16χρονη που μου έλεγε ότι εκεί μόλις κλείσεις τα 16 κάνεις φορολογική δήλωση. Μου εξήγησε πως για αυτούς μετρούσε σαν σημάδι ενηλικίωσης, η "φορολογική" ωριμότητα... Ήταν μια στιγμή που λαχταρούσαν! Ενώ εμείς...Καλά λένε πως είμαστε ένα έθνος αιώνια εφήβων...!



Από αύριο, 1η σεπτέμβρη, πάμε πάλι με την απαγόρευση του καπνίσματος. Είναι από μια πλευρά γελοίο, έτσι νομίζω. Νομοθετήσαμε ήδη μια φορά, αλλά δεν καταφέραμε τίποτα, οπότε πάμε πάλι. Η κυβέρνηση προσπαθεί να μάθει "τρόπους" στους πολίτες της. Το έχω ξαναπεί από αυτό το βήμα. Το θέμα του καπνίσματος είναι θέμα παιδείας, ευγένειας και τρόπων. Το να μην επιβάλλεις τον καπνό σου στα μούτρα του άλλου είνα θέμα ανθρωπιάς. Πραγματικά έχω βαρεθεί να ακούω καπνιστές να γκρινιάζουν και να το παίζουν ψευτοεπαναστάτες με το θέμα τους. Αι σιχτίρ...

Ο καπνός κάνει κακό,και όποιος προσπαθεί να μας πείσει για το αντίθετο, φέρεται το λιγότερο ανώριμα και εγωιστικά. Πως είναι δυνατόν να θεωρείται η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους αφαίρεση ελευθερίας στους καπνιστές? Για το καλό τους είναι...



Το πρόβλημα είναι ότι με το νόμο αυτό πάνε να μας μάθουν τρόπους. Δυστυχώς όμως ευγενικός δεν γίνεται κανένας με το ζόρι... όπως δεν αποκτά και φορολογική συνείδηση... κι εδώ που τα λέμε γιατί να αποκτήσει? Είδαμε κανέναν να δίνει το καλό πάράδειγμα?

Είδατε κανέναν Αλογοσκούφη, Καραμανλή, Λαλιώτη η Τσοχατζόπουλο να λέει "Ορίστε, πλούτισα και είμαι άνετος, ας πάρει και το κράτος ότι του αναλογεί..." χαχαχα σιγά μην γίνει ποτέ!

Όσο για τις δημοτικές εκλογές που πλησιάζουν, δεν βλέπω φως. Οι δήμοι, σαν μικρογραφίες της κυβέρνησης, γεμάτοι βολεψάκηδες, ρουσφετοθήρες και πασης λογής χαμένα κορμιά, είναι σάπιοι από την κρφή ως το πάτο. Στην περίπτωση που "βγεί" κάποιος από τους ήδη δοκιμασμένους, ξέρουμε ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Στην ομολογουμένως απίθανη περίπτωση να πάρουν την πλειοψηφία κάποια φρέσκα, καινούρια πρόσωπα τι θα μπορέσουν να αλλάξουν? Θα ηγούνται ενός σάπιου συστήματος, το οποίο ΔΕΝ ΘΑ ΘΕΛΕΙ να αλλάξει γιατί η αλλαγή του προς το καλύτερο θα ισοδυναμεί με την ουσιαστική κατάρρευση του.

Περπάτησα από το Σάροκο στο ΚΤΕΛ σήμερα. Στο δρόμο είδα μια Κέρκυρα βρώμικη, με σκουπίδια στις άκρες των δρόμων. Είδα μια κοπέλα με ένα μηχανάκι να ανεβαίνει ανάποδα την Ιωάννου Θεοτόκη, χωρίς κράνος και μέσα στον ποδηλατόδρομο. Είδα 3 οδηγούς λεωφορείων του ΚΤΕΛ να καπνίζουν μέσα στα λεωφορεία τους και τον ένα να πετά τη γόπα από το παράθυρο. Είδα ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο πάνω στον ποδηλατόδρομο να βρίζει τον ποδηλάτη ο οποίος με στωικότητα περίμενε να περάσει, αναγκάζοντας τον οδηγό στο τέλος να φύγει από τη παράνομη θέση του.

Κάτι μου λέει ότι όλοι αυτοί (εκτός ίσως του ποδηλάτη...) είναι και φοροφυγάδες. εσείς τι λέτε?

;-)