Το συνάφι

Βάζω (κλασσικά) μια αναζήτηση στο Google για τη λέξη "συνάφι" ψάχνοντας μια βοήθεια για την αρχή του άρθρου μου και με το που φτάνω στο "συν" αυτόματα μου πετάει προτάσεις, εκ των οποίων η πρώτη είναι "λαική συνέλευση" και πολύ χαίρομαι για αυτό!!

Όμως δεν βρίσκω κάτι για το συνάφι που εννοώ. Το συνάφι με την κακή έννοια, του συναφιού που λέμε, της συμμορίας, των παρανόμων συνεργατών...

Πριν χρόνια, πολλά, είχα την πρώτη μου εμπειρία τους όταν κάποιος από αυτούς ήρθε στο μαγαζί του πατέρα μου και υπήρξε μια παρεξήγηση σχετικά με μια τιμή σε κάποιο είδος. Υπήρχε κάποιο αυτοκόλλητο με τιμή χαμηλότερη μέσα από τον προμηθευτή μας και η δική μας ήταν ψηλότερη. Με ύφος κατηγόρησε τον πατέρα μου για κλέφτη. Αυτός τα πήρε και όντας Αύγουστος του βγήκαν και μαζεμένα οπότε είπε του κυρίου να μην το αγοράσει και να φύγει. Ο κύριος ήθελε να φωνάξει την αστυνομία και όταν άρχισαν τις σμπρωξιές η γυναίκα του φώναζε: "Ηλίθιε!! δεν ξέρεις τι κάνεις!! Είναι βουλευτής!!" Οπότε εγώ και ο Σπύρος φωνάξαμε σαν χορωδία "Χεστήκαμε!!

Αυτοί οι άνθρωποι (ο θεός να τους κάνει...) έτσι είναι. κι αν δεν ήταν απο γεννησιμιού τους, έτσι γίνονται. Πιστεύουν ότι είναι υπεράνω. Υπεράνω του νόμου, υπεράνω κριτικής,υπεράνω ανθρωπιάς, υπεράνω εμάς! Ένα μέρος τους , κάποιος αριθμός δεν είναι από "οικογένειες" απλά έχουν παίξει το παιχνίδι καλά. Είμαι σίγουρος πως θα έχετε συναντήσει το είδος. Ασχολούνται με τα κοινά, είναι καθηγητές, δάσκαλοι, η επαγγελματίες που φαίνονται να ενδιαφέρονται για τα κοινά αλλά στην ουσία ενδιαφέρονται για την δική τους πολιτική καριέρα. Και ένα μικρό ποσοστό που ίσως έχει αγνές προθέσεις όταν ξεκινά, σίγουρα τις χάνει στο δρόμο...
Οι υπόλοιποι είναι από "οικογένειες". Όπως συμβαίνει σε πολλές οικογένειες τα παιδιά ακολουθούν στα χνάρια των γονιών... Εμείς βέβαια εδώ στην Ελλάδα το έχουμε παραχέσει... Γενιές ολόκληρες μας ταλαιπωρούν...Ο ένας χειρότερος από τον άλλον...
Αυτοί οι άνθρωποι υποτίθεται ενδιαφέρονται για το καλό μας. Και κάθε τέσσερα χρόνια περίπου, καταφέρνουν να πείθουν ένα ικανό αριθμό ψηφοφόρων για αυτό, τόσο όσο χρειάζεται για να πάρουν τις θέσεις τους. Θέσεις τις οποίες ακριβοπληρώνουμε, ψηφίσαμε δεν ψηφίσαμε. Θέσεις που θα πληρώνουν και τα αγέννητα παιδιά κι εγγόνια μας αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό...
Και βρίσκουν ψηφοφόρους γιατί πολλοί Έλληνες δεν ψηφίζουν κατά συνείδηση αλλά κατά παράδοση, η κατά απαίτηση της οικογένειας... Πολλοί Έλληνες υποστηρίζουν το ένα η το άλλο κόμμα γιατί αυτό έκανε κι ο πατέρας τους κι ο παππούς τους και ούτω καθεξής...

Θυμάμαι πέρσι το καλοκαίρι, σε μια κουβέντα που είχα να μου λέει ένας γνωστός, επιχειρηματίας του χώρου των αυτοκινήτων, πως σε κάποιο τραπέζι που τον κάλεσαν, σκάει μύτη και ο τοπικός βουλευτής του κόμματος της απελθούσας... Όπως ήταν σηκώθηκε και έφυγε, λέγοντας στον οικοδέσποτη "Δεν μου είπες ότι θα ήταν κι αυτός εδώ!" Και δεν ήταν προσωπικό το θέμα αλλά καθαρά πολιτικό. Δεν ήθελε καμία σχέση. Τους είχε σιχαθεί πια.

Τώρα, ένα χρόνο μετά, όλη η Ελλάδα φαίνεται να τους έχει σιχαθεί πια. Δεν ονειροβατώ, σίγουρα έχουν τους υποστηρικτές τους και οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν έτσι εύκολα, αλλά το ξέσπασμα που υπάρχει και φαίνεται καθε μέρα από τις διάφορες κινήσεις "προπηλακισμών"  λέει πολλά.

Σύντομα θα μπορούν να κυκλοφορούν μόνο με προστασία η μόνο "εντός των τοιχών". Και ολοένα και περισσότερος κόσμος απλά θα σηκώνεται και θα φεύγει όταν κάθεται κάποιος από αυτούς κοντά τους... Και τα επιφωνήματα θαυμασμού που ακολουθούσαν την διαπίστωση "Είναι βουλευτής!" θα αντικατασταθούν από μειδιάματα και εκφράσεις αηδίας "Είναι.... βουλευτής!" (και θα φτύνουμε τον κόρφο μας...)

Έτσι θα γίνει. Και την συμπεριφορά αυτή πρέπει να την εισπράξουν και όλοι όσοι τους υποστηρίζουν, όλοι όσοι τους γλύφουν και όλοι όσοι τους θαυμάζουν... το συνάφι τους δηλαδή!

Τέρμα η συμμοριοκρατία!

Μην τους ψηφίζετε! Τους δίνετε θάρρος!

Δανείστηκα τον τίτλο της σημερινής μου ανάρτησης από τον PJ o'Rourke (Και αυτός με την σειρά του από τον Dick Tuck, υπεύθυνο πολιτικής καμπάνιας του Robert Kennedy).
Πρόσφατα έκανα ένα ταξίδι αστραπή στην Ιταλία. Κυριολεκτικά βγήκαμε από το ένα καράβι και μερικές ώρες αργότερα μπήκαμε στο άλλο. (Όχι δεν μεταφέραμε λαθρομετανάστες ούτε ναρκωτικά) Ένα σκάφος φέραμε, σε τρέιλερ... Στο γυρισμό καταφέραμε να πάρουμε μια πολυπόθητη καμπίνα, για να κοιμηθούμε σαν άνθρωποι και να κάνουμε κι ένα μπάνιο. Εκεί συνέβη η εξής spooky σύμπτωση. Ανοίγω το συρτάρι στο γραφειάκι, και βρίσκω μέσα ένα βιβλίο. Ήταν το Don't vote! It just encourages the bastards.(Μην ψηφίζετε, απλά τους δίνετε θάρρος, τους μπάσταρδους) Και λέω spooky σύμπτωση, δεδομένης της εποχής που "εμφανίστηκε" αυτό το βιβλίο μπροστά μου. Αγανακτισμένοι στους δρόμους, κουβέντες για Άμεση Δημοκρατία, τα κόμματα στο ναδίρ της δημοτικότητας τους, ειδικά τα δύο μεγάλα...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα ότι οι εκλογές ήταν μια φαρσοκωμωδία. Ήμουν 17 χρονών και χρωστώ αυτή την πληροφορία σε ένα φίλο εκείνης της εποχής που παραμένει φίλος ως και σήμερα κι ας μην βλεπόμαστε συχνά... Ξέρει αυτός ποιός είναι...  :-)

Την πληροφορία μου την τεκμηρίωσε πλήρως και δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι έτσι ακριβώς είναι... Κι όμως αργότερα εγώ όπως κι οι περισσότεροι συμπολίτες μου, ψήφισα και ξαναψήφισα και ξαναματαψήφισα, με το σκεπτικό να μην πάει "χαμένη" η ψήφος μου και να την δώσω σε κάποιο μικρό κόμμα. Το άλλο σκεπτικό που έπαιξε βέβαια, ήταν το κλασσικό "ψηφίζω αυτούς, για να μην βγουν εκείνοι..."

Αν το καλοσκεφτείς βέβαια και τα δύο "σκεπτικά" αυτά, απλά αποδεικνύουν το άχρηστον του ψηφίζειν...

Αν και δεν αξίζει να αναφερθώ στα σκεπτικά αυτών που ψηφίζουν τα "δαγκωτά" θα το κάνω... Λόγους έχω ακούσει πολλούς.
"Θα με διορίσουν" (δεν τον διόρισαν ποτέ) Και αναρωτιόμουν εγώ, αφού η ψηφοφορία είναι μυστική πως το ξέρει αυτός αν θα τον ψηφίσεις η όχι?
"Η οικογένεια μου είναι δεξιοί από τότε που ο παππούς μου είδε τα κομμένα κεφάλια να πέφτουν από τα φορτηγά των Αριστερών στον Εμφύλιο" (Αυτά βέβαια από κάποιον ο οποίος δεν είχε καν γεννηθεί τότε, τι να πω δεν ξέρω... Τελικά η βλακεία είναι κληρονομική, όπως και η ψήφος!)
"Ψηφίζω γιατί έτσι λαμβάνω μέρος στις αποφάσεις που με αφορούν!" (Αχαχαχα!!! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?)

κουλουπουκουλουπου που λέει κι ένας φίλος...

Οι Αγανακτισμένοι στις πλατείες, σε όλες τις πλατείες, μιλούν για ακομμάτιστες συγκεντρώσεις, μιλούν για Άμεση Δημοκρατία, μιλούν για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, μιλούν για αλλαγή πολιτεύματος. Υπάρχουν όμως κάποιοι (αρκετοί ίσως, δεν έχουν καταμετρηθεί) οι οποίοι υποστηρίζουν ότι η αλλαγή μπορεί να επέλθει μόνο μέσω της δημιουργίας κάποιου κόμματος. Προσωπικά το θεωρώ άτοπο. Και εξηγώ τον συλλογισμό μου:

Είμαστε αγανακτισμένοι. Αγανακτισμένοι με το σύστημα, αγανακτισμένοι με τους πολιτικούς μας, αγανακτισμένοι με τους φόρους, με την αδικία, με το ξεπούλημα της χώρας, με τη δικαιολογία της αποφυγής της χρεωκοπίας κλπ. Νομίζω ότι σε αυτά όλοι συμφωνούμε. Επίσης θέλουμε να κηρυχθεί το χρέος απεχθές, να τιμωρηθούν όσοι έχουν ευθύνη, να μην πληρώσουμε τίποτα, να πληρώσουν με οποιονδήποτε τρόπο, αυτοί που φέρουν την ευθύνη.

Θέλουμε λοιπόν να αλλάξουμε το σύστημα. Δεν μας ικανοποιεί το υπάρχον. Γιατί? Γιατί απλά το υπάρχον σύστημα δεν μας δίνει καμία ελπίδα για αλλαγή. Μικρή παρένθεση εδώ για να εξηγήσω γιατί οι εκλογές είναι κοροιδία. (άποψη μου πάντα...)
Ποιές είναι οι επιλογές μας στις εκλογές? Συνήθως κάποιοι, ήδη βουλευτές που κυνηγάνε 2η, 3η κλπ θητεία, η κάποιοι καινούριοι που έχουν αναρριχηθεί τα σκαλοπάτια των συνδικάτων για να καταλήξουν υποψήφιοι βουλευτές. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι από τα μικρότερα κόμματα, οι οποίοι είναι η βαρεμένοι, η άπειροι, η πολύ των άκρων και για τους οποίους φοβόμαστε ότι δεν έχουν το σθένος η την ώριμότητα να κάνουν τη διαφορά. Ειδικά τώρα πια, μετά από όλα αυτά που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό ξέρουμε ότι είναι όλοι τους συνενόχοι. Ακόμη και τα κόμματα της Αριστεράς (κατά τη γνώμη μου πάντα) απλά παίζουν τον ρόλο του αντίπαλου δέους, ούτως ώστε αυτοί από μας που ανυσηχούν για το τι μέλλει γενέσθαι, να εφυσηχάζονται ότι κάποιος φροντίζει για τα συμφέροντα του...

Είναι όλοι τους απατεώνες! Το έχουμε πάρει χαμπάρι. Σκάνδαλα, μίζες, ρουσφέτια, όλοι είναι βουτηγμένοι στα σκατά, όλοι. Οι περισσότεροι από πλούσιες οικογένειες, παιδιά πολιτικών οι ίδιοι, παιδιά που τα μεγάλωσαν προετοιμάζοντας τα να γίνουν οι δυνάστες μας. Άνθρωποι χωρίς καμία επαφή με τον λαό που διαφεντεύουν. Έναν λαό που μπορεί να άργησε αλλά άρχισε να καταλαβαίνει ότι για χρόνια απλά τον κορόιδευαν. Ένα λαό συνένοχο στην τρέλα, ας μην ξεχνιόμαστε. Δεν υπάρχουν επιλογές λοιπόν. Ακόμη κι αν δεχτώ πως υπάρχουν και 10 άτομα με τίμιες προθέσεις, και το λέω επειδή είμαι αισιόδοξος άνθρωπος, αυτοί οι 10 δεν αρκούν για να αλλάξουν μια κρατική μηχανή που αριθμεί εκατοντάδες χιλιάδες και δη εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές αυτού του συστήματος που τους έφερε εκεί που είναι...
Δεν έχουμε καμιά δουλειά, σαν αγανακτισμένοι να δημιουργήσουμε κόμμα.
Και θεωρώ ότι ένας τελευταίος λόγος για αυτό είναι ότι απλά θα ήταν ανήθικο από μέρους μας να επιδιώξουμε να αλλάξουμε κάτι, ενδυόμενοι τον μανδύα του και αποδεχόμενοι τους όρους του παιχνιδιού του όπως παίζεται μέχρι σήμερα. Θα ήταν σαν να πήγαινε ένας vegetarian σε σουβλατζίδικο να φάει, προκειμένου να βρει την ευκαιρία να μιλήσει με τους άλλους πελάτες και να τους κάνει vegetarian κι αυτούς... (δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποια καλύτερη παρομοίωση...αλλά ευχαρίστως να ακούσω ιδέες!!)

Δεν υπάρχει λοιπόν ελπίδα οι εκλογές να καταλήξουν κάπου.

αλλά for argument's sake που λέει κι η μάνα μου, ας πούμε ότι δημιουργείται ένα κόμμα. Και κατεβαίνει στις εκλογές. Και παίρνει το 45 η το 50% (λέμε τώρα), νομίζετε ότι αυτό θα γίνει αποδεκτό από το σύστημα το οποίο ελέγχει τα πάντα? Και ότι από τη μια μέρα στην άλλη θα αλλάξουν οι Έλληνες και όλα θα γίνουν καλά? Πλανάσθαι πλάνην οικτράν...


Η αλλαγή μπορεί να επέλθει με πολλούς άλλους τρόπους αλλά με εκλογές όχι.
Οι αλλαγές που χρειάζονται δεν είναι μόνο στο πολιτικό σύστημα. Είναι και σε μας, στην πολιτική μας παιδεία. Είμαστε ικανοί να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων? Είμαστε ικανοί να πράξουμε αυτό που είναι σωστό για το γείτονα μας, (η ακόμη και τον εχθρό μας!) εφόσον αυτό είναι κοινωνικά δίκαιο? Είμαστε ικανοί να βάλουμε στην άκρη τις διαφορές του παρελθόντος, τις διαφορές που μας φόρεσαν, προκειμένου να μας κρατούν χωριστά?

ΥΓ  είδα σήμερα σε σχετικό thread στο φόρουμ κάποιον να υποστηρίζει ότι η άρνηση να συζητηθεί το θέμα της δημιουργίας κόμματος είναι αντίθετη με τον θεσμό της Αμεσης Δημοκρατίας, και των ΛΣ όπου όλες οι προτάσεις πρέπει να συζητούνται. Και του απαντώ: "Είναι τόσο αντίθετη όσο θα ήταν το να πάμε εμείς στη βουλή και να πούμε "Γεια χαρά, είμαστε οι Αγανακτισμένοι και θέλουμε να φτιάξουμε ένα κόμμα, με σκοπό την διάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και την αλλαγή του πολιτεύματος. Και θέλουμε να μας χρηματοδοτήσετε κιόλας!" 

Κάποια πράγματα απλά δεν στέκουν....

Προ(φ)υλακισμοί βουλευτών...

Λοιπόν λένε ότι η Κέρκυρα και οι αγανακτισμένοι της έδειξαν το δρόμο στο θέμα των προπηλακισμών των βουλευτών. Η γνωστή (πια) ιστορία με τους βουλευτές, το εστιατόριο του ομίλου και το καίκι...

Ήμουν εκεί. δεν μπορώ να το αρνηθώ, υπάρχει και το σχετικό βίντεο. Με την ντουντούκα στο χέρι δίνω κάποια συνθήματα. Δεν αισθάνομαι καμιά ανάγκη να δικαιολογηθώ. (αλλά κ.Πρωθυπουργέ, σας διαβεβαιώ, δεν είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ...) Η κίνηση μας τότε ήταν καθαρά αυθόρμητη. Έχω ακούσει διάφορα σχόλια εν τω μεταξύ, ως εξής:

Σχόλιο 1:
"Καλά κάνατε και τους ρίξατε πέτρες, κρίμα που δεν πετύχατε κανέναν..." "Μα δεν ρίξαμε!!" "Α, κρίμα, έπερεπε να είχατε ρίξει...."
Σχόλιο 2
"Συγχαρητήρια, αλλά..."  "Ξέρεις δεν ρίξαμε πέτρες..."  " Αμ το'λεγα εγώ αποκλείεται ο Πέτρος να είχε σχέση με κάτι τέτοιο!!"
Σχόλιο 3
"Θέλω να σου σφίξω το χέρι, καλά τους κάνατε..."

Τέλος πάντων για να κλείσω το θέμα αυτό και να πάω στο προκείμενο, πέτρες δεν ρίχτηκαν. Κάποιος έριξε ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι κάποια στιγμή, και μπορεί να γλίστρησε κάνα χαλικάκι από όσους ανέβηκαν στα τείχη για να βλέπουν καλύτερα... Μίλησα όμως με φίλους που ήταν κάτω στον όμιλο για φαγητό και μου είπαν ότι δεν είδαν πέτρα να πέφτει... Ο κ. Βρεττός και οι όμοιοι του φρόντισαν βέβαια να δημιουργήσουν τις χειρότερες εντυπώσεις... Από την άλλη πρέπει να πω ότι νιώσαμε πολύ ωραία όταν μάθαμε για το καίκι και ακόμη καλύτερα όταν είχαμε την ευκαιρία να τραγουδήσουμε εκείνο το αγαπημένο τραγούδι των εκδρομών, από τα σχολικά μας χρόνια, με ανανεωμένο μπρίο... "Ήταν ένα μικρό καράβι, ήταν ένα μικρό καράβι..."

Τις τελευταίες μέρες βέβαια έχουν αυξηθεί οι περιπτώσεις "ενοχλήσεων" και "προπηλακισμών" βουλευτών...

Και βέβαια αρχίζουν και σφίγγουν οι κώλοι...
Μάθαμε κι εμείς λοιπόν ότι η αξιότιμη βουλευτής μας κ. Γκερέκου, διοργάνωνε Φεστιβάλ Τεχνών 4ήμερο και σκεφτήκαμε, σαν γνήσιοι αγανακτισμένοι "μήπως να κάναμε μια έξυπνη δράση?" Ευκαιρία είναι. Ε λοιπόν δεν χρειάστηκε. Μαθαίνω σήμερα ότι έχουν γίνει ήδη ρεζίλι από μόνοι τους...

Προχτές, στην παρουσίαση του φεστιβάλ η κ. Γκερέκου, έκανε την εξής δήλωση: "Πέρα από αυτό, έχει δημιουργηθεί ένα συνολικά έντονο αρνητικό κλίμα, με τα καθημερινά περιστατικά και τις πράξεις βίας κατά προσώπων που σχετίζονται με την πολιτική. Για το εξαιρετικά σημαντικό αυτό θέμα, έχω συγκεκριμένη άποψη, την οποία είμαι πρόθυμη να την καταθέσω δημόσια ανά πάσα στιγμή μου ζητηθεί - αλλά θα παρακαλούσα η στιγμή αυτή, να μην είναι τώρα."

Σήμερα πρώτη μέρα του φεστιβάλ, μαθαίνω ότι έγινε έλεγχος στις τσάντες όλων των παρευρισκομένων και υπήρξε και αρκετά μεγάλη, για τα Κερκυραικά δεδομένα, αστυνομική παρουσία.... Επίσης η κ. Γκερέκου μαθαίνω πως κυκλοφορεί με μπράβους... Ωραία εικόνα!!

Φεστιβάλ τεχνών μετά σωματικής έρευνας και πολιτικοί που φοβούνται να κυκλοφορούν στους δρόμους. Δεν ξέρω για σας αλλά μου θυμίζει άλλες εποχές...

Προσωπικά δεν έχω καμία επιθυμώ να ασκήσω οιαδήποτε βία εναντίον οποιουδήποτε, έστω κι αν αυτοί μας ασκούν την δική τους μορφή βίας εδώ και καιρό. Δεν μπορώ να πω όμως ότι δεν χαίρομαι που αρχίζουν να φοβούνται και λιγάκι. Γιατί μέχρι τώρα πολύ "άτρωτοι" την είχαν δει, και "υπεράνω"...

Ελπίζω πάντως τους μπράβους να μην τους πληρώνουμε πάλι εμείς!! Κι οσο για τους προπηλακισμούς δεν με ενδιαφέρουν, προφυλακισμούς θέλω να δω εγώ!!! (των υπευθύνων βουλευτών κλπ.,εννοείται)

Περισσότερες σκέψεις από την πλατεία...

Κοντεύουν 40 μέρες τώρα που τραβιόμαστε στις πλατείες. Και παρόλο που κάποιοι από μας πρόσφατα πήραμε και γεύση από Σύνταγμα, (πράγμα το οποίο μας "ανανέωσε" το κουράγιο και την αγάπη για την πλατεία) απορίες και δυσκολίες ακόμη υπάρχουν πολλές.

Καταρχήν αναρωτιόμουν πως και πότε μεταλλάχτηκαν οι "Αγανακτισμένοι" σε "Άμεση Δημοκρατία τώρα" και κατά πόσο αυτό εκφράζει τους πάντες η όχι. Και θα απαντήσω όσο μπορώ στον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι θα συνεισφέρετε και σεις με τις απόψεις σας.

Καταρχήν η "αλλαγή" σε "Άμεση Δημοκρατία Τώρα"  είχε σαφώς να κάνει με το Democracia Real, ya των ισπανών, αλλά νομίζω ότι ήταν και κάτι που βγήκε κάπως από μόνο του. Όταν μαζεύετε τόσος κόσμος είναι φυσικό να βγει μια ανάγκη για οργάνωση, μια ανάγκη για συσπείρωση, κάτι σαν ένστικτα της άγελης (με την καλή έννοια...) Την Άμεση Δημοκρατία όμως δεν την "ασπάζονται" όλοι. Κάποιοι δεν πιστεύουν ότι είναι εφικτή. Κάποιοι απλά δεν πιστεύουν σε αυτή ως λύση. Και κάποιοι, ελπίζω λίγοι, δεν την δέχονται κάν. Συνεχίζουν όμως να έρχονται είτε γιατί κάποιος τους το είπε να το κάνουν, είτε γιατί ελπίζουν ότι κάτι θα βγει αλλά δεν έχουν τα κότσια να αφήσουν το παρελθόν τους.

Αυτοί οι τελευταίοι είναι οι κομματικά ενταγμένοι που δεν επιθυμούν να αποκηρύξουν την κομματική τους ιδιότητα. Και στο κάτω κάτω κανείς δεν μπορεί να τους αναγκάσει το κάνουν. Έχουν κάνει και κάποιους αγώνες... Για τα εξωκοινοβουλευτικα κόμματα ,μπορώ να το διακιολογήσω. Πολύ από αυτούς έχουν χρόνια στους δρόμους, τους χρειάζεται και λίγο κατανόηση. οι κοινοβουλευτικοί όμως?

Τους απευθύνω μόνο την γνώμη μου. Σέβομαι την πίστη σας, τα ιδανικά σας, σέβομαι όσους από σας πράξατε πάντα ΄συμφωνα με αυτά που πιστεύατε. Δεν έχω όμως κανένα σεβασμό για τη βουλή και τους βουλευτές από όπου κι αν προέρχονται. Είναι πεποίθηση μου πως χρόνια τώρα , στη Βουλή, παίζεται ένα θέατρο το οποίο σκοπό έχει μόνο τον αποπροσανατολισμό όλων μας. Οι πράσινοι τα βάζουν με τους γαλάζιους, οι κόκκινοι και με τους δύο, οι κίτρινο κόκκινοι τα δικά τους. Κι όλα αυτά είναι ένα θέατρο, έτσι ώστε να νομίζετε ότι κάποιοι ασχολούνται με το θέμα σας, ότι σας εκπροσωπούν...
Μην μασάτε ρεεεε.....
μόνο στην πλατεία εκπροσωπείστε... γιατί εκεί είσαστε ο εαυτός σας.
Επίσης εδώ και καιρό ακούγονται και παράπονα:
"δεν έχουμε στόχους..."
"δεν έχουμε οργανωθεί καλά"
"δεν έχουμε οργανωθεί καθόλου" (ΣΣ πιο αληθινό αυτό...)
"δεν θα πετύχουμε τίποτα έτσι"
"κάποιοι την έχουν  δει αρχηγοί"
"κάποιοι καπελώνουν το κίνημα"
"είναι όλα οργανωμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ" (αυτό το λένε περισσότερο οι εκτός πλατείας...)
κ.ο.κ ο κατάλογος είναι ατελείωτος...


Εγώ έχω να πω τα εξής: Υπάρχει μια έλλειψη επικοινωνίας. Σε τι οφείλετε? ΄Ωρες-ώρες μου θυμίζουμε κάτι γάμους που είναι στα βράχια και πάνε κατά διαόλου. ξέρετε τι εννοώ, την φάση που ο ένας δεν μιλάει στον άλλον, αλλά οι διάλογοι τρέχουν μέσα στα κεφάλια μας και οι αποφάσεις παίρνονται... κάτι σαν το "αει γαμήσου και συ κι ο γρύλος σου..." κάπως έτσι...
Αυτή τη φάση καλά θα κάνουμε να την ξεπεράσουμε και γρήγορα.
Αυτή τη φάση δεν τη χρειαζόμαστε καθόλου. Είμαστε ακόμη πολύ λίγοι για να έχουμε την πολυτέλεια να "χάνουμε" συμμετοχές...
Σε τι οφείλετε η έλλειψη επικινωνίας λοιπόν. Στο ότι δεν μιλάμε, κουτά! Δεν μιλάμε μεταξύ μας αρκετά. Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια αρκετά. Θέλω να θυμίσω σε όλους ότι είναι αδύνατο να συμπαθιόμαστε όλοι μεταξύ μας. Πρέπει όμως να θυμόμαστε ότι είμαστε εδώ για κάποιου κοινούς σκοπούς.

Θέλω εδώ και καιρό να σας πω μια μικρή ιστορία, να σας εμπνεύσω λίγο ομόνοια...

Στην πλατεία συναντιούνται συχνά δύο πρώην σύζυγοι. Αυτή έρχεται μαζί με τον νυν, μεταξύ του οποίου και του πρώην ουκ ολίγα θέματα κι εντάσεις είχαν δημιουργηθεί όταν το ζευγάρι χώρισε. Κι όμως τώρα είναι συναγωνιστές στην πλατεία. Και αυτό τα αλλάζει όλα!! Εκεί που κάποτε ήταν ανταγωνιστές τώρα βλέπουν ότι απλά αγάπησαν την ίδια γυναίκα. Όπως αγαπούν και την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Και αυτές είναι έννοιες που δεν είναι ιδιοκτησίες κανενός και φέρνουν τον κόσμο κοντά. Τώρα στην πλατεία συναντιώνται και κοιτιούνται στα μάτια, δίνουν τα χέρια.

Έχουν κοινό σκοπό!

Σας περιμένω

Μετα από τις δυό μέρες που πέρασα, με φίλους, στο Σύνταγμα, μου έμειναν κάποιες εντυπώσεις και δημιοργήθηκαν κάποια συναισθήματα. Θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.
Εντυπωσιάστηκα από το εύρος των κοινωνικών ομάδων με παρουσία στην Πλατεία. Από κυρίες μιας κάποιας ηλικίας με συνολάκια καλοκαιρινά και βάψιμο στην τρίχα μέχρι χιπιά, από συνταξιούχους γέρους μέχρι οικογένειες με παιδιά. Καθόμουν κάποια στιγμή να ξαποστάσω από τα χημικά που καίγαν το πρόσωπο μου και γνώρισα έναν ταβερνιάρη από το Μπουρνάζι ενώ δίπλα μου ήταν φοιτητές και άνεργοι...
Αισθανόμουν φόβο στην αρχή αλλά γρήγορα πήρε τη θέση του το θάρρος. Πήρα θάρρος γιατί έβλεπα παντού γύρω μου αλληλεγύη και αδελφοσύνη. Μπορούσες να μπεις σε ποιαδήποτε κουβέντα χωρίς να σε κοιτάξει κανείς λοξά. Κι όταν έπεφταν τα δακρυγόνα βροχή, μπορούσες να είσαι σίγουρος πως αν έπεφτες, θα βρισκόταν κάποιος να σε σηκώσει...
Εντυπωσιάστηκα όμως και από την αγριότητα των ΜΑΤ. Ποτέ δεν τους γούσταρα, μόνο τώρα όμως κατάλαβα πραγματικά γιατί. Αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά χαίρονται για αυτό που κάνουν. Δεν είναι δυνατόν να κάνεις αυτή τη δουλειά με τέτοιο σθένος και ενθουσιασμό αν δεν σου δίνει μεγάλη χαρά... Είναι βάναυσοι εγκληματίες που κρύβονται πίσω από τη νομιμότητα που πιστεύουν ότι τους δίνει ένα εθνόσημο, ένα γκλομπ και μια ασπίδα...
Γυρνώντας πίσω στο νησί, όλα αυτά τα τετριμμένα, τα απλά, τα καθημερινά, αλλά και τόσα άλλα που κάποτε με ευχαριστούσαν, τώρα μου φαίνονται απολύτως ανούσια. Βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Το κράτος μας έχει κηρύξει τον πόλεμο. Κάτι πρέπει να κάνουμε... Δεν μπορούμε να στεκόμαστε απαθείς.

Απευθύνω μια έκκληση προς όλους τους φίλους που τυχόν με διαβάζουν. Ανοίξτε τα μάτια σας. Ενημερωθείτε. Συζητείστε. Ρωτήστε. Ψάξτε μέσα σας. Είναι αυτός ο κόσμος στον οποίο θέλετε να ζήσουν τα παιδιά σας? Κατεβείτε στις πλατείες σας. Οργανωθείτε. Αντισταθείτε.

σας περιμένω στην πλατεία

ΥΓ έχουν υπάρξει αρκετοί που μου είπαν ότι ήρθαν μια φορά στην πλατεία, είδαν κάποιες εντάσεις η κάτι που δεν τους άρεσε και δεν ξαναήρθαν. Λάθος σας φίλοι μου. Το κράτος σας πηδάει χρόνια τώρα κι όμως πληρώνετε και ξανπληρώνετε, χωρίς να παίρνετε ποτέ ένα αντάλλαγμα. Και την πλατεία που προσπαθεί να γεννήσει μια δημοκρατία πραγματική και κοιλοπονάει, την διαγράφετε έτσι εύκολα? Λάθος σας. Φροντίστε να το διορθώσετε. Αυτά που δεν σας αρέσουν στην πλατεία, ελάτε εσείς εκεί να τα αλλάξετε και να τα κάνετε καλύτερα. Σας περιμένω.