Money can't buy me love!! Bye bye 2016...

Από τότε που ξεκίνησα το μπλογκ, συνήθως κάθε τέλος του χρόνου με πιάνει μια "φαγούρα" να γράψω ένα τελευταίο κείμενο της χρονιάς...
Η έμπνευση δεν μου κάνει πάντα τη χάρη, ούτε κι ο απαιτούμενος χρόνος παντα βρίσκεται...ουτε και τωρα ξερω αν θα βγει κατι, αλλα καποιες σκέψεις υπάρχουν κια ζητάνε διέξοδο...

Ανατρέχω σε παρόμοια κείμενα του παρελθόντος, κ είναι ένας τρόπος να δω και να θυμηθώ, τι σκεφτόμουν τότε, τι ήταν στο μυαλό μου, πως ήμουν, ποιά ηταν η κατάσταση γενικότερα...

Το 2011 υπήρξε μια χρόνια καταλυτική απο πολλές απόψεις. Ειχαν προηγηθεί βεβαια γεγονότα διάφορα, και τότε καταλήξαμε στς πλατείες τον Μάιο, όπου και καποιοι από μας έμειναν για αρκετό καιρό. Η πλατεία είχε ελπίδα, ηταν όμορφα. Κι ας τη γαμησε την ελπίδα η πρωτη φορα αριστερα που μην ξεχναμε γεννηθηκε εκει... (η μαλλον γεννηθηκε αφου ηπιε το αιμα της πλατείας)

Θυμάμαι να γράφω τότε αυτό:  "Το 2011 δεν επιδέχεται ανασκόπηση"

Διαβάζοντας το τώρα βλέπω πως δεν έχουν αλλάξει οι σκέψεις μου ιδιαίτερα, αλλά παρόλα αυτά αναγνωρίζω πως χρειάστηκαν 5 χρόνια για να επέλθει κάποια εξέλιξη, κι αυτή παλι σχετική είναι.

Τότε έλεγα πως δεν με ευχαριστούσε πια η δουλειά μου. Και βέβαια δεν με ευχαριστούσε και η κατάσταση, ¨εθνικά", "ευρωπαικά" είτε "παγκόσμια".

Έγραψα κάποτε ένα άλλο κείμενο περί της επίδρασης των αγορών στην ζωή μας, πως η "αγοραία" αντίληψη, διαβρώνει τη ζωή μας, τις ηθικές αξίες. 

Αυτές τις μέρες διαβάζω ένα ββλίο του Michael J. Sandel Καθηγητή Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Χαρβαρντ. Λέγεται "ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να αγοράσει το χρήμα"

Ομολογουμένως έχω εκπλαγεί κι εγώ που ας πουμε ήμουν ψυλλιασμένος από τα άκρα στα οποία έχει φτάσει η αγοραία ανηθικότητα.

Ξέρατε ας πούμε ότι μπορείτε να αγοράσετε "νόμιμα" το δικαίωμα να σκοτώσετε έναν Μαύρο Ρινόκερο? (διαβάστε το άρθρο, έχει και τα επιχειρήματα του κυνηγού, τα οποία έχουν κι αυτά το "δίκιο" τους)

Μπορείτε επίσης να νοικιάσετε το μετωπο καποιου για να βαλετε διαφήμιση... η να αναβαθμίσετε το κελί σας στη φυλακή με 82 δολάρια την ημερα, η ακομη και να αγοράσετε το δικαίωμα να κινείστε σε ειδικες λωρίδες των δρόμων (σε καποιες πολεις) που σας επιτρέπουν να πατε γρηγορότερα στον προορισμό σας (γρηγορότερα από αυτούς που δεν μπορουν η δεν θελουν να πληρώσουν...)

Οι περισσότεροι οικονομολόγοι πιστεύουν ότι όλα μπορουν να οριστούν με όρους αγοράς. Δεν είναι όμως ετσι.

Ξεφυγα όμως λιγάκι.

Το point μου είναι ότι οι αγορές έχουν γαμήσει το σύμπαν.

Φέτος κατάφερα να χρεωκοπήσω ουσιαστικά. Ηξερα εδώ και χρόνια ότι η δουλειά μου δεν "πήγαινε" για διάφορους λόγους. Κάποιοι είναι δικοί μου (κακή διαχείριση, αδυναμία να λειτουργήσω "επιθετικά" όσον αφορά τον ανταγωνισμό, δανεισμός κλπ) Αλλοι είναι εξωγενείς, αυξηση του ανταγωνισμού, αυξηση των φόρων, υπερβολικές απαιτήσεις από κράτος, τράπεζες, μείωση τζίρων λόγω κρίσης κλπ.) Οδηγήθηκα στην απόφαση να "κλείσω" και να γυρίσω την πλάτη μου σε όλο αυτό, όταν έμαθα πως συντομα θα κατάσχονταν και οι επιχειρηματικοί μου λογαριασμοί, οι προσωπικοί είχαν κατασχεθει πριν δυο χρόνια...

Μέχρι τέλους παρέμενε μια επιχείρηση η οποία δούλευε μεν, αδυνατούσε όμως δε να βγάλει αρκετά για να καλύψει αυτή τη μαυρη τρύπα, η οποία αποδείχτηκε ότι ήταν τα οικονομικά μου...

Η χρεωκοπία, φέρει ένα στίγμα, όπως και να το κάνεις... προσπαθώ να το παλέψω, φιλοσοφώντας το με διαφορους τρόπους και θέλω να πιστεύω ότι δεν με παίρνει από κατω.

Η ζωή είναι πράγματι πολύ μικρή για να αφήσουμε πράγματα ασήμαντα όπως τα λεφτά να μας τη χαλάσουν...
Μιλάω εγώ βέβαια που βρήκα δουλειά αμέσως και καταφερνω κουτσα στραβα να τα βγαλω πέρα.

Για πόσο ακόμα δεν ξέρω. Φέτος θα κλείσω τα πενήντα, δεν πρόκειται να παρω συνταξη ποτε και το ξερω. Ολοι μου οι λογαριασμοί στην τράπεζα ειναι κλεισμένοι από την εφορία και τελευταία μια τράπεζα στην οποία χρωστάω ενα δανειο αποφάσισε να μου καταργήσει και την μοναδική πιστωτική κάρτα την οποία μπορουσα  να χρησιμοποιήσω, ενώ σε αυτην δεν χρώσταγα! (προφανως με "τιμωρούν") Από την άλλη το κράτος μου ζητάει πληρωμες με καρτα για το αφορολόγητο, πραγμα το οποίο μου στερουν οι ιδιοι την δυνατότητα.

Δεν μπορουν να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να μου παρουν τίποτα γιατι απλούστατα δεν εχω τίποτα να μου πάρουν... Μόνο την ελευθερία μου. Αν γίνει κι αυτό? Επιτέλους θα βρω τον χρόνο να γράψω εκείνο το βιβλίο που ονειρεύομαι.

Μιλώντας με γνωστούς και φίλους, μαθαίνω πως η χρεωκοπία δεν είναι ασυνήθιστη. Πελάτες μου άγγλοι, κονομημένοι, εχουν χρεωκοπήσει δυο-τρεις φορές. Ο Ντονλαντ Τραμπ εχει χρεωκοπήσει 8 φορές και τωρα ειναι προεδρος της Αμερικής.. (Υπαρχει ελπίδα και για μενα.. αντε και... πρωθυπουργός!!)

Παρένθεση. Η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική. Τι απόλυτη ξεφτίλα. Και τι πιο μτρανή απόδειξη πως ο κόσμος πράγματι παει κατά διαόλου... κλεινει η παρενθεση, νομιζω δεν χρειαζεται να επιχειρηματολογήσω...

Έχω το κράτος, τις τράπεζες και το όλο σύστημα γραμμένο στα αρχίδια μου. Δεν μπορώ να κανω κι αλλιώς. Outlaw...

Υπήρξα στο μεγαλύτερο μερος της ζωής μου ένας ανθρωπος που πλήρωνε τους φόρους του, που έπαiξε το "παιχνίδι" πολύ τίμια.

Εχω υπολογίσει καποια στιγμη πως έχω πληρώσει φόρους εμμεσως και αμεσως πανω απο μισο εκατομμυριο ευρω.

Νιωθω (εδώ και χρόνια) καταφανώς αδικημένος. Και όχι μονο εγω, δεν ειμαι δα και τοσο εγωιστής. Ολοι μας αδικούμαστε. Που ειναι η παιδεία? Που είναι τα σχολεια? Που είναι οι γιατροι και η υγεία? Γιατι τα νοσοκομεία είναι αδεια? (απο προσωπικό) Που ειναι οι δρόμοι? που είναι οι παροχές που υποτίθεται πρέπει να εχουμε από το γεγονός ότι φτιαξαμε μια κοινωνία για να αλληλοβοηθηθούμε και να επιβιώσουμε?

Αυτός είναι ο σκοπός της κοινωνίας ξέρετε. Η επιβίωση.

Κι όμως εμείς έχουμε καταφέρει και καναμε μια κοινωνία, η οποία μας κατασπαράσσει, μας θεωρεί αναλώσιμους.

Είναι μια αλλαγή δυνατή? Μπορουμε να ξεφορτωθούμε την ανηθικότητα που μας έχουν επιβάλλει οι αγορές? Ο "ζυγός" τους δυστυχώς είναι βαρύς πια στο μυαλο μας, στη σκέψη μας.

Ξερετε τι ειναι το Ιωβηλαίο? Είναι στη Βίβλο. Οι Εβραίοι λέει καθε 7 κυκλους 7 χρονων, ειχαν μια χρονιά (αλλοι λενε την 49η κι αλλη την 50η) στην οποία οι δουλοι αφηνονταν ελευθεροι, τα χρεη χαρίζονταν και δεν δουλευε κανεις. Κατι σαν μια χρονια Σαββατα...

Η πλακα είναι οτι δεν το τηρουν ουτε αυτοι πια. Διαβρώθηκαν κι αυτοί...

Ιωβηλαια ειχαν κι οι Ασσυριοι. Η ιδεα του Χρεους υπαρχει εδω και χιλιάδες χρόνια. Παντα δημιουργουσε προβλήματα για διαφορους λογους. Κυριως τις διαφορες μεταξυ πλουσιων και φτωχων, την λεγομενη ψαλιδα που λεμε, αλλα και λογω καιρου κακων εσοδειων κλπ.

Το Ιωβηλαίο είναι μια λύση.

Οι μισοί και βαλε ελληνες είναι καταχρεωμενοι οπως εγω με καμια ελπίδα να ξεπληρωσουν τα χρεη τους.  Θα επρεπε να μας χαριστούν. Στην ουσια δεν θα ειχαν να χασουν τιποτα, απλά λεφτα ειναι. χαρτια, μια ιδεα... μια ιδεα χτισμενη πανω στην υπεραξια της εργασίας και στο αιμα των φτωχων.. πωπω ακουγομαι πολυ κομμουνιστής!! Δεν είμαι. οχι πολύ...

Αλλα ενα Ιωβηλαιο χρειάζεται. Κι ενα reset στην ανθρώπινη νοοτροπία, Διότι η απληστία δεν βγάζει πουθενα. Και δυστυχως ειναι ενα γνωρισμα που μας διακρινει.

αααααχχχχχχ...  (αναστεναγμός)

Ωρα να σηκωθω και να παω μια βόλτα. Εχω να κανω και ψωνια, οσο μπορω ακομα όσο τα μετρητα μου ειναι αποδεκτά.. μετά θα πληρώνω με...φιλάκια!

Πάρτε τωρα εσεις μια προκαταβολή, σας φιλώ όλους, και σας  ευχομαι μια καλή χρονιά το 2017 και να αλλάξουν πολλά!!!! Με υγεία!!!

Ψηφιακός ρετροκαταναλωτισμός (ενα σεντόνι αρλούμπες)

(Η παρακάτω ανάρτηση είναι από τα "πρόχειρα" που δεν τελείωσα ποτέ. Χρονολογείται κάπου από το 2013 ίσως και πιο πριν... την ξεσκονίζω και σας την στέλνω με αγάπη...)

Κέρκυρα, Δεκαετία του'80.

Στην πιάτσα είναι ένα δισκάδικο, το ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ. Τα καλοκαίρια περνάς απέξω και παίζει αρκετά δυνατά, όλα εκείνα τα κλασσικά Greek Syrtaki, Zorba, Ξαρχάκος κλπ. Τα καλοκαίρια όταν περνάω πάντα χαιρετάω, ο ιδιοκτήτης είναι φίλος του πατέρα μου και το εγκάρδιο χαμόγελο του δεν κρύβεται όσα μούσια και να έχει...

Μερικές φορές, όταν το "χαρτζιλίκι" μου το επιτρέπει μπαίνω και "ξεφυλλίζω" τα βινύλια. Τα cd δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνιση τους, τουλάχιστον όχι ακόμα στα δικά μας μέρη. Και να υπήρχαν δεν θα ήταν για την τσέπη μας...

Deepest Purple, Argus-Wishbone Ash, Scorpions, Santana...αλλά και Orchestral Maneuvers in the dark, Big Country, A Flock of Seagulls είναι μερικά από τα LP που θυμάμαι να αγοράζω από κει. Όμορφα μεγάλα πακέτα, γέμιζε το χέρι σου, χόρταινε το μάτι σου, ακουμπούσες προσεκτικά επάνω τη βελόνα όταν ερχόταν η ώρα και άκουγες...

Κάθε δίσκος είχε την αξία του. Καταρχήν δεν μπορούσες να τον μεταφέρεις σε κάποιο άλλο μέσο πέραν της κασσέτας. Η  κασσέτα ήταν ο τρόπος που είχαμε για να φτιάξουμε ένα compilation συνήθως για κάποιο αγαπητό πρόσωπο. Οι επιλογές προσεκτικές, μελετημένες. Παρόλα αυτά η κασσέτα είχε κάτι το αναλώσιμο, ήταν κι ευπαθής...

Μετά ήρθε το CD, ακολούθησε το MP3 και τέλος το downloading και κάπου εκεί νιώθω πως άρχισε να χάνεται κάτι από την αξία που είχε η μουσική στη ζωή μας η τουλάχιστον η εκτίμηση της.
(τα παιδιά μου δεν ξέρουν καν τι είναι δίσκος, κάτι με σερβιτόρους έχει σχέση...)

Κάποια στιγμή άρχισα να περνάω τα cd μου στον υπολογιστή, μετά άρχισα τα πρώτα "κατεβάσματα" με το Napster και από κει και πέρα χάθηκε η μπάλα. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ αυτό που ακούω. Αλλά ο τρόπος που αποκτώ αυτή τη μουσική, αν και υπέροχα "δωρεάν" με έχει κάνει λίγο έως πολύ "καταναλωτικό τέρας" όσον αφορά τη μουσική. Η μόνη περίπτωση να κατεβάσω ένα τραγούδι είναι άν ο καλλιτέχνης έχει βγάλει μόνο ένα! αλλιώς? Δισκογραφίες!!

Την πρώτη φορά που κρασάρισε ο δίσκος μου έκλαιγα. Την δεύτερη είπα "γαμώτο!" Ε από την τρίτη κι έπειτα στα τέτοια μου...

Έχω πάνω από 40000 τραγούδια από τα οποία ακούω τα 1000-1500? και αν...τι ωραία...

Η πρώτη μου κάμερα τώρα, ήταν μια AGFA Instamatic. Έπαιρνε εκείνα τα φιλμάκια που ήταν σαν κασέτα. Ήμουν μικρός και μου έπαιρναν 12άρια για να μην χαλάω και πολλές...
Κάποια στιγμή αρκετά αργότερα, μου έδωσε η μάνα μου μια Minolta SR-7 η οποία θεωρούνταν top στην εποχή της με φωτόμετρο κλπ. άλλαζε φακούς και τα πάντα! Άρχισα να παίρνω και ασπρόμαυρα φιλμ και έβγαζα "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες, τουτέστιν εμένα και φίλους σε διάφορες πόζες με περισπούδαστο ύφος και να αγναντεύουμε το υπερπέραν.

Είχα ένα πρόβλημα με τις φωτό ως διοπτροφόρος, συχνά μου βγαίναν φλου. αργότερα έπεσε στα χέρια μου μια Nikon autofocus (πάντα με φιλμ)  και άρχισα να βγάζω μερικές πιο καθαρές φωτογραφίες... Αλλά προσέχαμε πάντα. Η εμφάνιση και η εκτύπωση κόστιζαν.

Κάπου στη δεκαετία του 90, πήρα την πρώτη μου ψηφιακή. 1,6 mpixel ανάλυση!!! Ήταν μια HP την πήρα από την 4Α απέναντι από το νοσoκομείο (το παλιό)

Ξαφνικά μπορούσα να βγάζω όσες φωτό ήθελα. Όριο η χωρητικότητα της κάρτας.  Οι φωτογραφικές μηχανές εξελίχθηκαν και τα μεγέθη των καρτών αυξήθηκαν. Τώρα μπορώ να βγάλω 100άδες φωτογραφίες, οι μπαταρίες να ναι καλά.... τώρα πια δεν καταναλώνω χαρτί και φιλμ, καταναλώνω μπαταρίες και κάμερες!

Και βέβαια οι φωτογραφίες σχεδόν καταντούν δευτερεύουσες... Τις τραβάς, τις χαζεύεις, αν δε σου αρέσουν κιόλας τις τραβάς κι ένα photoshop...και μετά? τις ποστάρεις σου πατάνε και 5 like οι φίλοι και ξεχνιούνται... Καταναλώνονται κι αυτές όπως όλα...

Κάποτε ερωτευμένος ων, έγραφα. Γέμιζα τετράδια ολόκληρα με τον πόνο της καρδιάς μου και τα γαλαζοπράσινα όνειρα μου (όχι δεν ήμουν ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΝΔ, απλά είχα ένα κόλλημα με τη θάλασσα) Τα ορνιθοσκαλίσματα  μου πια, με δυσκολία τα βγάζω και όσα βγάζω μου φαίνονται τρομερά αφελή 30 χρόνια μετά. Είπα 30? πωπω...

Αργότερα το κόλλημα με το γράψιμο εξελίχτηκε. Φαντάρος ήμουν δακτυλογράφος. Όλη μέρα με τη γραφομηχανή μπροστά μου, έγραφα ένα γράμμα στην τότε καλή μου ανά 2-3 μέρες... Λέτε να ήταν αυτό που μας κράτησε μαζί για κείνους τους δύσκολους 12 μήνες? Ίσως. Πάντως τηλέφωνο μιλήσαμε 2-3 φορές σε όλο το χρόνο...

(Τελικά ο έρωτας και το γράψιμο, πάνε μαζί... ξανα-ερωτεύτηκα κι άρχισα πάλι να γράφω,  κι ο πόνος φέρνει έμπνευση, κι όταν ματα-ξανα-ερωτεύτηκα δώστου πάλι κι από την αρχή...)

Συχνά αστειευόμουν κι έλεγα πως οι γραφομηχανές και αργότερα τα pc με τα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου φτιάχτηκαν για ανθρώπους σαν κι εμέ, αριστερόχειρες που έκαναν απαίσια γράμματα και σωθήκαμε με αυτές τις εφευρέσεις...

Και φτάνουμε βέβαια στο blogging. (από την αρχή της ανάρτησης είχα μια αίσθηση αυτοκτονίας...) Γιατί με το blogging έγινε κι αυτή η "συγγραφική"  τέχνη, όπως η μουσική και η φωτογραφική, μια τέχνη που αν όχι έχασε κάποια αξία σίγουρα όμως ευτελίζεται, χάνεται, και οπωσδήποτε καταντά πολύ πιο δύσκολο να "αναγνωριστεί" και να εκτιμηθεί.

Από τη μια υπάρχουν πολλοί εκεί έξω οι οποίοι γράφουν εκπληκτικά, έχουν άρτιο λόγο, σκέψη και έκφραση, και γράφουν κείμενα που εμπνέουν, αρέσουν, διασκεδάζουν και σοκάρουν...

Γελωτοποιός, Theorema, Fran, Georgina, Πατέρας, Equally Depressed,

...κάπου κει είχε μείνει αυτή η "αρχαία" για τα σημερινά δεδομένα ανάρτηση... νομίζω θα κατέληγε στο συμπέρασμα (?) ότι και το γράψιμο, ειδικά μέσω του blogging κατέληξε και αυτό, κατανάλωση... κάτι σαν να γράφεις μηνύματα σε βοτσαλάκια και να τα πετάς στην θάλασσα ελπίζοντας ότι θα το διαβάσουν όλα τα ψάρια... δεεεν πρόκειται!

Όμως, συνεχίζουμε και γράφουμε! Γιατί? Μάλλον ο καθένας για τους λόγους του, για μένα το γράψιμο λειτουργεί ως μέσο σκέψης. και υποτίθεται οργάνωσης της σκέψης!! Ναι ξέρω..

Το 2016 οδεύει στο τέλος του και συνεχίζω σήμερα, Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου...

ψηφιακός ρετροκαταναλωτισμός. Δική μου έκφραση αν θυμάμαι καλά, δεν την έχω δει αλλού, την κατοχυρώνω λοιπόν ως δική μου...

Άκουγα ένα τραγούδι σήμερα, από τα αγαπημένα μου. Είναι αυτό:



Ένα τραγούδι που μιλάει για επανάσταση, για χαμένο χρόνο στις ουρές της ανεργίας, για καταστάσεις που επιτέλους αλλάζουν, για μια επανάσταση που είναι ψίθυρος αλλά τουλάχιστον ακούγεται, για το να κάθεσαι να περιμένεις μια προαγωγή, για φτωχούς , για ξεσηκωμούς, για το μερίδιο τους, για αυτό που είναι δικό τους...

Inspirational stuff, ναι γαμώ το κέρατο μου..

Βγήκε το 1988. Κάντε ένα τσεκ εδώ για να δείτε τι επαναστάσεις έχουν γίνει έκτοτε στον κόσμο. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε και μια εδώ, αν και το 2011, εκεί με τους αγανακτισμένους, παίχτηκε κάνα δίμηνο μια πιθανότητα, υπήρξε μια δυναμική...

Θα έγραφα για αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην κυβέρνηση και τότε εκμεταλλεύτηκαν την δυναμική του κόσμου στον δρόμο για να προωθηθούν... Δεν θέλω όμως ούτε καν να αναφέρω τα ονόματα τους, τα κόμματα τους... Έχω πια χάσει κάθε εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε από αυτούς. Δε νομίζω να υπάρχει πολιτικός  που να θέλει και σίγουρα κανείς που να μπορεί να φροντίσει για το καλό μας...

Ξαναγυρίσαμε λοιπόν, στον ψηφιακό μας ρετροκαταναλωτισμό. Τώρα πια μας αρκεί να διαβάζουμε για την επανάσταση, την κάναμε κι αυτήν πασατέμπο...

Η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Κι εμείς εκεί. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Όπως οι περισσότεροι παλεύω να επιβιώσω, που χρόνος για επανάσταση?

Τις επαναστάσεις τελικά, έχω την εντύπωση, τις οργανώνουν , όσοι έχουν πολύ χρόνο και χρήμα, η όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν... Freedom's just another word, for nuthin' left to lose.. ετσι λεει και ο Kris...

Πέθανε κι ο Φιντέλ. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μια ενδιαφέρουσα χώρα, μια προσπάθεια για μια άλλη ζωή... Κάποιοι τον είπαν χαρισματικό ηγέτη, άλλοι πάλι δικτάτορα. Άκουσα κι εγώ κάποιον στο ραδιόφωνο να λέει πως δεν γινόταν εκλογές, βιάστηκα κι εγώ να αμφισβητήσω. Διαβάζω όμως εδώ, πως γινόταν εκλογές! Απλά ίσως και πιο δημοκρατικές? Η συμμετοχή ήταν πάντα πάνω από 82% και εκλέγονταν δημοτικοί, επαρχιακοί και εθνικοί αντιπρόσωποι. Όσοι ήταν άνω των 16 και δεν είχαν ποινικό μητρώο μπορούσαν να συμμετέχουν ψηφίζοντας η ως υποψήφιοι...

Δεν ξέρω. Δεν πήγα, δεν έζησα εκεί. Δεν εκφέρω γνώμη. Δεν μπορώ να πω ότι η Αριστερά , ως κόκκινη σημαία, ως οργανωμένο κόμμα, ως ΚΚΕ, η κάτι παρόμοιο με ενέπνευσε ποτέ. Πιστεύω πως τα "πιστεύω" μας οφείλουν να εξελίσσονται με τους καιρούς. Δεν μπορεί κανείς λογικά να περιμένει από τον σημερινό κόσμο, από τα σημερινά νέα παιδιά, συμμετοχή σε οτιδήποτε τόσο ξεκάθαρα αναχρονιστικό όσο το ΚΚΕ η την ορθόδοξη εκκλησία, η ένα κόμμα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις ιδέες τους και κυρίως τον τρόπο λειτουργίας των βαθιά ριζωμένο σε πρακτικές νεποτισμού και δημαγωγίας

Η σημερινή πολιτική σκηνή, ειδικά εδώ, αλλά κι έξω, είναι ακριβώς αυτό. κι ένα σωρό άλλα...

Αν Αριστερά, σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, την ειρήνη, αν σημαίνει διαλλακτικότητα και ανοχή, αν περιλαμβάνει Παιδεία και Δημοκρατία, τότε είμαι μέσα.

Αυτό που ζούμε δεν έχει καμιά σχέση όμως. Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση μας προσπαθεί να τα βάλει με το κατεστημένο, και δεν είναι εύκολο...

Ναι δεν το αρνούμαι , δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί έτσι κατάντησαν κι αυτοί, κατεστημένο...

Η εξουσία διαφθείρει. Και δεν βρίσκεται κανείς να τους το θυμίσει...

ΥΓ ζητώ συγγνώμη για τις σίγουρα σε αρκετό βαθμό ασυνάρτητες σκέψεις μου. Κάτι παλεύει να βγει. Σε μια εποχή όπου οποιοσδήποτε βγει και πει ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο τον πιθανότερο είναι να τον κλείσουν μέσα η να γελάνε, θα ήθελα πολύ να βρω ένα τρόπο, να βάλω κάτω να δημιουργήσω μια άρτια πρόταση... Θα πείτε ποιος είμαι εγώ για να το κάνω αυτό και θα χετε δίκιο.

Δεν μπορώ όμως να βγάλω την σκέψη από το μυαλό μου, πως κάπου κάπως θα υπάρχει ένας τρόπος, να μαζέψει κανείς ένα μάτσο καλές ιδέες, να τις βάλει μαζί με μια ικανή ποσότητα καλών προθέσεων και να προσθέσει μια ποσότητα σωστών ανθρώπων, ούτως ώστε να πετύχει μια συνταγή ικανοποιητική.. να φτιαχτεί κάτι καινούριο από την αρχή...

Death of a Ladies man ... (my tribute to Leonard Cohen)

Φτάνουμε στο φανάρι, έχουμε αργήσει λιγάκι για το σχολείο, κάτι η αντιβίωση, κάτι η ανανεωμένη διάθεση του μικρού να φροντίσει την στοματική του υγιεινή.. φτάνουμε στο φανάρι, παίζει το ραδιόφωνο, Take this waltz, αι γιαι γιαι... το τραγούδι fade η εκφωνήτρια μπαίνει με ευλογίες για τον καλλιτέχνη κι αναρωτιέμαι τι συμβαίνει γιατί οι πρωινές εκπομπές δεν πιάνουν καθημερινά να παινεύουν τους καλλιτέχνες των τραγουδιών που βάζουν...εκτός κι αν κάτι έχει συμβεί.

...και καταλήγει εκεί που.... τι να πω ? δεν θέλω, δεν θέλαμε? 82 χρονών, live στις αρχές του χρόνου, καινούριο άλμπουμ πρόσφατα. 82 χρονών, πλήρης ημερών, 82 χρονών, δυο χρόνια μεγαλύτερος από τη μάνα μου. 82 χρονών, αυτή η φωνή δεν θα πεθάνει ποτέ.

Κλαίω γαμώ τη μου.

Κλαίω για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ μου κι όμως ήταν εκεί κοντά μου σε κάθε δύσκολη στιγμή...

Θυμάμαι το πρώτο τραγούδι του που άκουσα. Ήμουν κάπου στα 13-14, ήταν μια σειρά δίσκοι που λεγόταν κάτι σαν 80's Rock Volume 1 κλπ... ήταν αυτό

Μια κιθάρα, μια φωνή, πολεμική. Δε νομίζω πως τότε στην πρώτη μου εφηβεία καταλάβαινα και τόσο καλά περι τίνος μιλούσε, αλλά η μουσική, η αίσθηση, μιλούσαν στην ψυχή μου...ακόμη και τα γαλλικά που δεν καταλάβαινα...

Αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιστορία στο να ακούμε τραγούδια που ίσως δεν καταλαβαίνουμε και τόσο καλά...χαχαχα... παρόλα αυτά μας αγγίζουν.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η σχέση μου με τη φωνή του Leonard Cohen...

Κανα δυο χρόνια αργότερα κάποιος μου έδωσε ένα μάτσο βινύλια που δεν χρειαζόταν πια. Ανάμεσα τους ήταν δύο άλμπουμ του Cohen. Από το ένα ξεχώρισα αμέσως αυτό.

Αυτό κι αν άγγιξε κάθε εσωτερική χορδή...
Σε μια προβληματισμένη και μοναχική εφηβεία, τρικυμία, αυτή η μουσική λειτούργησε ηλεκτρικά, ενισχύοντας αισθήματα... Σκοτεινό τραγούδι...

the crumbs of love that you offer me,
are the crumbs I've left behind,
your pain is no credential here,
it's just the shadow of my wound...

Κι έτσι αγάπησα κι εγώ το σκοτάδι... και τους ενίοτε "σκοτεινούς" ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου...

Αλλά όχι τους σκοταδιστές.

Ενα χρόνο αργότερα, έβγαλε ένα καινούριο άλμπουμ και έτσι ανακάλυψα ότι ο μάστορας συνέχιζε να "μαστορεύει" με τραγούδια όπως αυτό.

Μετά ήρθε  το "I'm your Man"... Ο Cohen δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει στο "μέσα" μας... με τραγούδια ίσως πιο Pop, αν και ποιος το κρίνει? Εδώ από πρόσφατο Live...


Θα μπορούσα να κάτσω εδώ όλη μέρα και να βάζω το ένα μετά το άλλο τραγούδια του που αγαπήσαμε...

Σας καλημερίζω όμως και σας αποχαιρετώ  με αυτό... ένα cover από έναν αδικοχαμένο...



Οι άνθρωποι φεύγουν, η μουσική μένει. Ποιός μπορεί να πει πως οι ψυχές τους δεν ζουν μέσα από τα τραγούδια τους?
Ο Leonard Cohen και όλοι οι μεγάλοι σαν κι αυτόν, ζουν μέσα μας και θα ζουν μέσα σε κάθε άνθρωπο που θα αγγίξει η μουσική τους στο μέλλον...

Να ναι καλά...που ομορφαίνουν τη ζωή μας...που ήταν και ειναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε...

Περί δυο τροχών...

Το 1986 τελειωσα το σχολείο κι έπιασα την πρώτη μου δουλειά, ως τυπωτής μπλουζακίων σε ένα ιστορικό μαγαζί της Κέρκυρας, ονόματι Things. Το Things, που ίσως κάποιοι παλιότεροι μπορει άν θυμάστε ήταν το μισό σουβενίρ και διαφορα ωραία, και το αλλο μισό τύπωνε στάμπες σε μπλουζάκια και είχε κονκάρδες...πολλές κονκάρδες!!

Ακόμη δεν ξεκίνησα την ανάρτηση και ξέφυγα όμως...

Δυο-τρεις βδομάδες αφού έπιασα δουλειά, χρειάστηκε να φύγω Αθήνα για να δώσω εξετάσεις σοτ σχέδιο και η αδερφή μου πήρε τη θέση μου για μερικές μέρες...μόνο που όταν γύρισα μου είπαν ότι προτιμούσαν να κρατήσουν την αδερφή μου, κι ετσι αναγκάστηκα να ψάξω για αλλη δουλεια.

Βρέθηκα λοιπόν έτσι να εργάζομαι σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, που ήταν και ασφαλιστικο πρακτορείο, που ήταν και ναυτικό πρακτορείο, που ήταν και το Νορβηγικό Προξενείο...

Ως το "παιδί" είχα όλες τις αγγαρείες του τύπου τράπεζες, γραφειοκρατίες και θελήματα στην πόλη...
μάλιστα επειδή από το διπλανό γραφείο δεν είχαν "παιδί" χρησιμοποιούσαν εμενα ενίοτε και για τα δικά τους... με αποτέλεσμα μια φορα να παω να φερω κι εφημερίδα του Λάτση... μια και δίπλα ήταν οι πράκτορες του στην Κέρκυρα.

Η προισταμένη μου, η φημισμένη Κ., κλασσική τρελοκερκυραία κι ένας από τους πιο αγχωμένους ανθρώπους στον κόσμο, μου παραπονιόταν συχνά ότι αργούσα στα θελήματα. Εγω τι να πω, πηγαινα κι ερχόμουν, δεν χασομερούσα ούτε στιγμή. Μια μέρα έτυχε να είναι έξω την ώρα που ξεκινουσα να πάω για κάποια δουλεια και με ρωτάει έκπληκτη: "που πας?" - "Στην τράπεζα..." - "Με τα πόδια?" "Εεεε... ναι, πως αλλιώς?"

"Πάρε παιδί μου το μηχανάκι, τι το έχουμε εδώ, για μόστρα?"

"μα' ψελλισα εγώ, " αφού δεν ξέρω να οδηγάω μηχανάκι..και δεν εχω και δίπλωμα..."

"Και τι με ενδιαφέρει εμενα? Να μάθεις. Τώρα. Δεν γίνεται να πηγαίνεις για δουγειές με τα πόδια.

Κι έτσι άρχισε η ομολογουμένως καθυστερημένη σχέση μου με τα μηχανοκίνητα δίκυκλα... (ήμουν 19...)

Το μηχανάκι ήταν ένα Piaggio Boxer.
και αυτό συνειδητοποιώ ήταν σημαδιακό...!

λιγο πολυ ιδιο, ακομη και στο χρώμα...

Μου επιτράπηκε η χρήση κι εκτός ωρών εργασίας και με αυτό το μηχανάκι αλώνισα την Κέρκυρα, πηγαίνοντας για μπανιο τις Κυριακές, και σε κάτι τρελά ξενύχτια στην πρώτη "Πέτρα" που ήταν τότε στο Κοντόκαλι και πηγαινα όλους τους φίλους άνευ "μέσου", τρικάβαλο...

Παράλληλα όμως οι μοτοσυκλετιστικές μου εμπειρίες είχαν και μια άλλη πλευρά. Ο κολλητός μου είχε ένα τέτοιο:

Για όσους δεν "ξέρουν" ήταν ένα R25/3 του 1952. Μονοκύλινδρο, ένας μονόχειρας boxer με λίγα λόγια, μάξιμουμ ταχύτητα γύρω στα 100... και fun factor 1000!!!!
Πολύ σύντομα μπλέξαμε με "κακές παρέες"...

Έναν που είχε ένα τέτοιο....

1973 Triumph Trident T150 

κι έναν που είχε ένα τέτοιο...

1952 Vincent Black Shadow

κάπου έπαιζε κι ένα τέτοιο:

αλλά "βίδες" και δεν το είδα ποτε σε λειτουργία...

Το Vincent ήταν το κάτι άλλο... 1000 κυβικά, δυο κύλινδροι, δυο μπουζί ανά κύλινδρο και πίσω ανάρτηση μονοσόκ... Για το 1952 ήταν μια μοτοσυκλέτα, πολύ μπροστά για την εποχή της... Η ομόσταυλη Vincent Black Lightning κατείχε για χρόνια το ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλέτας παραγωγής...

Είχα την ευχαρίστηση να ανέβω έστω κι ως συνεπιβάτης... ο κινητήρας γουργούριζε, το κοντέρ έγραφε 100+ (σε μίλια...) κι ένιωθες σα να είσαι καβάλα σε ένα πολύ άνετο πύραυλο...

Αυτές ήταν εμπειρίες που σημάδεψαν την μοτοσυκλετιστική μου πορεία.

Παράλληλα χρησιμοποίησα δανεικό από το γραφείο της μάνας μου, ετούτο για λίγο:

Gilera Eco

Το Gilera Eco δυστυχώς ήταν και το πρώτο μηχανάκι που μου έκλεψαν... το βρήκα σχεδον 12 χρόνια αργότερα παρατημένο έξω από ένα σπίτι στον Ποταμό... το κυκλοφορούσαν κατι παιδάκια στην γειτονιά.. δεν τους είπα τίποτα...

Πήγαμε φαντάροι, γυρίσαμε, κι απέκτησα το πρώτο "δικό μου" μηχανάκι. Για λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω εδώ ήταν ένα τέτοιο:

Σχεδόν ίδιο αλλα σε ασημί με μπλε.

Το Motobecane ηταν μια τρανή απόδειξη πως οι Γάλλοι μηχανικοί καλά θα κάνουν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο, πχ μαγειρική, και να αφήσουν τα μηχανολογικά σε κάποιον άλλο λαό...
Οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει και η πιο απλή δουλειά επανω του κατέληγε σε πολύ ξύσιμο κεφαλιών και ατέλειωτες βλαστήμιες, αλλά και... γέλια!
Συντομα κατέληξε στα άχρηστα.. δεν θυμαμαι καν τι το εκανα...

Περασα σε ενα δανεικό παπί, σταθερή αξία:

κι αργότερα ένα πιο μοντέρνο, δικό μου αυτό, μεταχειρισμένο

Αυτό το δεύτερο αν θυμαμαι καλά το πούλησα σε ένα φίλο της αδερφής μου ο οποίος κατάφερε να το βουλιάξει στην Μαρίνα Γουβιών...

Κι ήρθε ο καιρός να ανέβω κυβικά... και πήρα το γνωστό απο το παρελθόν μου, R25/3...

Υπέροχη αίσθηση, νόμιζες ότι ζούσες σε άλλη εποχή...

Ο Σπύρος μου το πούλησε για να πάρει ένα Cagiva Elephant (Lucky Strike) Tο είχα αγοράσει θυμάμαι 300.000 δραχμές. Το πούλησα όταν άρχισε να "ζητάει" πίσω διαφορικό και μεγάλα έξοδα... 450.000! και με αυτά πήρα ένα XL600 (270.000, με τα ρέστα άλλαξα λάστιχα και αλυσιδογραναζο...)

Το Honda ήρθε σε μια εποχή που ήρθε και τo πρώτο μου παιδί... και η πώληση του για λόγους οικογενειακών αναγκών αλλού μεταφορικού μέσου, σημάδεψε ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων στην μοτοπορεία μου... με μια μικρή εξαίρεση, ένα βεσπάκι που μου επέτρεψα για δουλειές στην πόλη! Με το Neos με έπιασαν και για πρώτη φορά χωρίς δίπλωμα κι έτσι αναγκάστηκα να βγάλω κι από αυτό.. σκεφτείτε , είχα αλλάξει 6-7 μηχανάκια χωρίς να έχω δίπλωμα.. Αθανάτη Ελλάδα!!!

Yamaha Neos 100

Μερικά χρόνια αργότερα και σε ένα νέο αιώνα πια, και νέα χιλιετηρίδα, εγώ έκανα όνειρα...δίτροχα... αν και τελικά μου βγήκαν ..τρίτροχα!

Υπήρξα ανέκαθεν ρομαντικός σε πολλές πλευρές της ζωής μου, σε βαθμό κουταμάρας ίσως...αλλα εγω εκεί!!
Έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν motorbike... και εβλεπα ένα σχήμα... μια φιγούρα, κάπως έτσι

Κατέληξα μετά από αρκετό ψάξιμο σε αυτό:

Ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα (έτσι νόμιζα) κι ειχε και χώρο για τα παιδια... ημουν μεταξύ αυτού και μιας Triumph Bonneville αλλα υπήρχε και μια διαφορά τιμής και τελικα πήγα για το ρωσικό ατσάλι...

Με το κλασσικό "στερνή μου γνώση να σ ειχα παντα" πρέπει να παραδεχτώ πως δεν΄ηταν καλή αγορά, παρόλα αυτά πέρασα αρκετές διασκεδαστικές στιγμές μαζί του. Ένα πρωτο πρόβλημα ήταν πως η τότε γυναίκα μου αρνούνταν κατηγορηματικά να μπει καν μεσα στο sidecar, έστω και σταματημένο. Λέτε να είχε ακούσει πως στην Φινλανδία τα λένε wifekillers?
αλλά το σημαντικότερο ήταν πως η Ρωσσική τεχνολογία και προσοχή στο φινίρισμα, ήταν καπως λειψή, με αποτέλεσμα το Ural να ζητάει συνεχώς την προσοχή μου και να περνάνε διαστήματα που δεν το χρησιμοποιούσα μέχρι να φτιαχτει κάποιο πρόβλημα.
Κάποια στιγμή γνώρισα έναν Άγγλο, ο οποίος ζουσε εδω με τους γονείς του και είχε αντιπροσωπεια Ural παλιά στην Αγγλία. Του το έδωσα και μου το σενιάρισε, αναβαθμίζοντας πολλά πράγματα και στήνοντας το πολύ καλά.

Οι μηχανές με sidecar είναι κατι τελείως διαφορετικό, όπως έλεγε και ξανάλεγε το Manual το οποίο είχα κατεβάσει από το ιντερνετ πριν καν το πάρω στα χέρια μου. Δεν οδηγούν σαν κανονικές μοτοσυκλέτες λόγω της "τρίτης" ρόδας. Θες να στρίψεις αριστερά? Στρίβεις με δύναμη το τιμόνι αριστερά! Το sidecar, που βρίσκεται δεξιά σου, λειτουργεί σαν μια τεράστια βοηθητική ρόδα επιτρέποντας μέχρι κι ελεγχόμενες πλαγιολισθήσεις... Στρίψε όμως δεξιά και το sidecar μετατρέπεται σε ένα τεράστιο βάρος που θέλει να σε τουμπάρει... Συμβουλή φίλου τότε : "Βάλε ένα σακι τσιμεντο στο sidecar μεχρι να συνηθίσεις...
Για τους γνώστες όταν έχεις τρεις ρόδες το γυροσκοπικό φαινόμενο βάσει του οποίου πλαγιάζουν και στρίβουν όλα τα δίκυκλα απλά δεν ισχύει... μόλις όμως σηκωθει η ροδα του sidecar από το δρόμο για οποιοδήποτε λόγο....ισχύει!!

Το 2005 οργανώθηκε στην Κέρκυρα ένα πρώτο Classic bike rally, στο οποίο και συμμέτειχα ως όχημα υποστήριξης κουβαλώντας μια από τους φωτογράφους. Άρχισα να συμμετέχω στις δράσεις της τότε ΚΕΛΕΜΟ και συντομα βρέθηκα να ασχολούμαι ολοένα και περισσότεορ αλλα και να θέλω να τους ακολουθήσω σε μοτοσυκλετιστικες διαδρομές. Μόνο που το Ural δεν ήταν κατάλληλο για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι είχαν καινούριες μοτο και σίγουρα πολύ πιο γρήγορες από τα 100 που μετα βιας πηγαινα εγώ...

Αρχισα λοιπόν να ψαχνω για κατι πιο σύγχρονο και γρήγορο. Κατέληξα σε ένα Suzuki V-strom 650, το οποίο παρότι σχεδόν δυο χρονών είχε κάνει μόνο 4000 χιλιόμετρα... Εγώ κατάφερα σε λίγο πάνω από ένα χρόνο να κάνω 18000...

Πήγα με αυτό επανειλλημένα Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως για συναυλίες, αλλά και Τζουμέρκα, Γιάννενα, Πρέβεζα, τον γύρο της Πελλοπονήσου, τον γύρω των Ακαρνανικών ορέων, Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Ναύπλιο, Μεσολόγγι...το φχαριστήθηκα!

Βάλια κάλντα Φεβρουάριος 2006

Μόλις έχω κλείσει 2000 χιλιόμετρα σε 4 μέρες...

Με το "τσιράκι" μου στον Ολυμπο-Καταφύγιο Πριόνια

Το V-Strom μου χάρισε πολλές όμορφες στιγμές, βόλτες, αποδράσεις... Συνέπεσε με μια φάση της ζωής μου περίεργη, μια φάση από την οποία  καταλαβαίνω τώρα ότι ήθελα διακαώς να αποδράσω γενκότερα, και η μοτοσυκλέτα υπήρξε το όχημα πολλών απόπειρων...

Πρωινά φερυμπωτ, δρόμοι με δέντρα, φθινοπωρινά χρώματα, παρέες, μηχανάκια διάφορα, rafting, πλάκες,  τσίπουρα...
Μοναχικές περιπλανήσεις, μοναχικά γεύματα σε φαγάδικα της Εθνικής, κρύες νύχτες, κρυα χέρια, κρυα γονάτα, μυγάκια...

Απο τι μπορεις να καταλάβεις έναν ευτυχισμένο μοτοσυκλετιστή?


...


από τα μυγάκια στα δόντια...

Οι ατέλειωτες διαδρομές στην εθνική για απόδραση, με οδήγησαν σε μια απόφαση, να πάρω κατι πιο γρήγορο να μειώσω το χρόνο αυτού του Αθήνα-Κέρκυρα... με την ελπίδα και για καποιο ταξίδι εξωτερικό..

Κι έτσι πήρα την πρώτη μου καινούρια μοτοσυκλέτα.

Θυμάμαι την πρώτη μερα...φοβόμουν να ανέβω πάνω σε αυτό το μπλε ηλεκτρίκ εγγλέζικο τερατάκι...αλλά ανέβηκα...

Ηταν εμπειρία. Πρώτο ταξίδι Αθήνα, πρώτη κλήση για υπερβολική ταχύτητα. Το στήσιμο του ήταν το κάτι άλλο, σταθερό, στιβαρό, ευέλικτο... το φτασα μια φορά ως τα 229 στην Εγνατία, πριν ανοίξουν οι δυο παρακάμψεις εκαν Ηγουμενίτσα-Γιάννενα 35 λεπτά... και ναι το ξερω υπήρχαν και πιο γρήγοροι, ποτέ δεν θεώρσα τον εαυτό μου ούτε έμπειρο , ούτε γρήγορο οδηγό...

Το Sprint SΤ 1050 με τα 125 του άλογα ήταν το κάτι άλλο, όμως...δεν ήμουν εγώ. Καινούρια σχέση, δεύτερος γάμος, παιδί και ξαφνικά τα 125 αλογα τα είχα μόνο για να πηγαίνω για δουλειές στην πόλη..ηταν κρίμα.

Εκτός αυτού πρέπει να ομολογήσω πως η έστω και λίγο "σκυφτή" του ΄θεση οδήγησης μου ήταν άβολη. Τα on-off πιστεύω μου ταίριαζαν καλύτερα, κι ας μην είχα πείρα από... "off"...

το πούλησα λοιπόν σε κάποιον πιο ταξιδιάρη, ο οποίος δυστυχώς είχε ένα άσχημο ατύχημα. Ευτυχώς επιβίωσε. Ο αναβάτης...

Εγώ πάλι χωρίς μηχανή αλλά είχα μια "φαγούρα"... βρέθηκε ένας φίλος με ένα Tiger 900 απο τα πρώτα injection. Είχε ένα θεματάκι ΄με το ύψος του Tiger, και πήρε ένα Fazer. Εγώ πήρα το Tiger ανταλλαγή με ανταλλακτικά για το σκάφος του...

Κι έτσι είχα και το on-off μου και συνέχιζα και τον έρωτα με τα εγγλέζικα μηχανάκια...

Η μοτοσυκλέτα έχει την καθημερινότητα, όμως έχει και το όνειρο της κι αυτό είναι τα ταξίδια... ειχα την χαρα να κανω κανα δυο, το πιο όμορφο μόνος μου σε κάτι που ονόμασα "επαναστατικό" τουρισμό... πήγα λοιπόν στην Χαλκιδική και πιο συγκεκριμένα στην Ιερισσό και τον Χολομώντα...

Μπανάκι σε ποτάμι, βόλτες στο απαράμιλλης ομορφιάς δάσος, μαρτυρία της καταστροφής των μεταλλείων...

Η επιστροφή επεφύλασσε μια μικρή καταστροφή... έξω από το σπίτι μου έπεσε λόγω φόρτωσης και λάθους στήριξης με αποτελεσμα να πανε λάδια στον κύλινδρο, υδραυλική και δυο μέρες αργότερα να πάρω μπιέλα και μοτέρ στο χέρι.. η μαλλον στο..πόδι μια και το παπούτσι μου γέμισε λάδια...

Η αντικαταστάτρια βρέθηκε άμεσα και ετσι γύρισα στα... γερμανικά!

Bmw F650GS Dakar στην Ορεινή Ναυπακτία

ετσι έμπλεξα με μια παρέα φίλων των bmw και δη των boxer...αλλα εγω δεν είχα boxer...

Το f650GS Dakar μου χάρισε και αυτό όμορφες στιγμές αλλα επίσης έστω και αργά μια μεγαλ΄τερη άνεση στο χώμα...

Κι ήρθε η ώρα να αλλαξει κι αυτό χέρια μια κι εγω βρήκα άλλη αγάπη...

Bmw R80GS τρακαρισμένο και κομματια

Ηταν λίγο ταλαιπωρημένη..αλλά με λιγο δουλειά και μπικικίνια...εγινε κάπως έτσι..

Bmw R80GS ισιο και in one piece...

Κι έτσι ξαναγύρισα σε ενα boxer... αληθινό αυτή τη φορά.

Η πρώτη μου βόλτα ήταν κάπως άγαρμπη και μου πήρε λίγο να την συνηθίσω...αλλά καθε φορά που πάω μια βόλτα, βρίσκω εκεινο το χαμόγελο να ξαναγυρνά στο πρόσωπο μου, τη χαρά του να νιώθεις μια στιβαρή μηχανή από κάτω σου που γουργουρίζει και χαίρεται να γυρνάς το γκάζι και να πλαγιάζεις στην στροφή, και την επόμενη στροφή, και την επόμενη...

νομίζω ότι είμαι "home" ...

κάτι μου λέει ότι ταιριάξαμε...

 αν και...  :-)

Πρέπει να κατέβω και πάλι στη θάλασσα...

Πρέπει να κατέβω και πάλι στη θάλασσα, τη μοναχική θάλασσα και τον ουρανό,
ένα μεγάλο ιστιοφόρο και ένα αστέρι για σημάδι, είναι το μόνο που ζητώ...
Το τράβηγμα της λαγουδέρας, τ ανέμου το τραγούδι, ρυθμό να χτυπά στο γραντί
γκριζο στο γκριζο, ομίχλη, νερό, γκρίζα να σκάει κι η αυγή...

Πρέπει να κατέβω και πάλι στη θάλασσα, η παλίρροια που τρέχει καλει,
τρελο κάλεσμα, ξεκάθαρο κάλεσμα, που άρνηση δεν θα δεχτει,
και το μονο που ζητώ ειναι να φυσάει γερά, και λευκά σύννεφα να πετούν,
και αλμύρα στον αέρα, και γλάρων κραυγές, σαν τρεχαντήρια κυνηγούν...

Πρέπει να κατέβω και πάλι στη θάλασσα, τσιγγάνικη ζωή, ποιος ξέρει τι θα φέρει...
στο δρόμο του γλάρου, το δρόμο της φάλαινας,  με τον άνεμο  σαν ακονισμένο μαχαίρι,
Και το μόνο που ζητώ είναι μια ευχάριστη ιστορία, από συνταξιδιώτη γελαστό,
Ήρεμο ύπνο κι ενα όνειρο γλυκό, σαν το μακρύ ταξίδι τελειώσει κι αυτό...

Το ποίημα λέγεται Sea Fever, και στην original μορφή του γράφτηκε από τον John Masefield.
Εδώ ταπεινά το μετέφρασα εγώ, ακονίζοντας για μια φορα ακόμη λιγάκι την πένα μου πανω στις λέξεις της άλλης μου μητρικής γλώσσας... 

Γράφω απο δω κι απο κει κατι χρόνια τώρα, κυρίως σε blog και κυρίως στα ελληνικά αλλά και στα αγγλικά. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θα έπρεπε όλα μου τα άρθρα να τα γράψω και στις δυο γλώσσες, αν θέλω να είμαι εντάξει προς όλο μου το αναγνωστικό κοινό... (αχ αυτή η ματαιοδοξία του επίδοξου συγγραφέα, που θεωρεί πως έχει και κοινό!!!)

Είναι όμως γεγονός πως κάποιες αναρτήσεις συχνά απευθύνονται και σε αυτούς στων οποίων τη γλώσσα είναι γραμμένες, η έστω υπάρχει μια εξειδίκευση που δεν ευνοεί απλές μεταφράσεις...

Αλλά ξεφεύγω...

Ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση ως απλή μετάφραση μιας προηγούμενης στα αγγλικά. Επειδή όμως απευθύνομαι σε σας, τους Έλληνες, που ίσως κι επειδή ζείτε αυτό που ζω κι εγώ, μπορείτε να καταλάβετε κατιτις καλύτερα, όλο και κάτι θα αλλάξει στα γραφόμενα, κατι παραπανω θα βγει......

Αγαπητοί μου φίλοι και πελάτες,
Τα νέα στις μέρες μας κυκλοφορούν γρήγορα, και όλο και κάποιοι απο σας θα έχουν ακούσει κάποια κουτσομπολιά... Αποφάσισα λοιπόν ότι θα ήταν καλύτερα να ακούσετε ότι είναι να ακούσετε, απευθείας από το "στόμα του αλόγου" που θα έλεγαν και οι συμπατριωτές μου... (το αλογο ειμαι εγω)
Μετά από 15 χρόνια και 3 μήνες (συν αλλα τρία ως Force 5 Marine Too πριν απο αυτα) το Boatman's World θα πάψει να εκτελει συναλλαγές, κοινώς θα κλείσει.
Δεν είναι, ούτε ήταν μια εύκολη απόφαση και δεν ήταν και μια βιαστική απόφαση...μάλιστα ίσως θα μπορουσα να πως πως ήταν μια απόφαση που έπρεπε να είχε παρθεί νωρίτερα...

Ξεκίνησα αυτή την επιχείρηση το 1998, με πολύ λιγα κεφάλαια και πολλή καλή θέληση, από την πλευρά των προμηθευτών αλλα και των πελατών μου...
Ακολούθησα αρχικά στα χνάρια του πατέρα μου, όταν ξεκίνησα το force 5 Marine Too, το οποίο σύντομα μεταλλάχθηκε σε Boatman's World. 

Πήρε αρκετό καιρό αλλά κάποια στιγμή σταμάτησα να είμαι ο Πήτερ από το Force 5 κι έγινα ο Πήτερ του Boatsman, όπως το έλεγαν οι περισσότεροι...
Το Boatman's World ολοενα κα μεγάλωνε, και η Εφορία με λάτρεψε, και η τράπεζα με λάτρεψε, και οι περισσότερες αλλες τράπεζες με λάτρεψαν επίσης...
Αγάπησα τη δουλειά μου και πραγματικά με έφτιαχνε όταν είχα ακριβώς ότι μου ζήτούσατε, η μπορούσα να τα βρω γρήγορα κι αποτελεσματικά. Απέκτησα υπερβολικά πολύ στοκ, κι άργησα πολυ να μαθω πολύτιμα μαθήματα, όπως "πως λέμε όχι σε πωλητές" η πως να είμαι πιο σκληρός...

Πάντα το κύριο μέλημα μου ήταν να κρατώ τους πελάτες μου ευχαριστημένους.
Αντίθετα με αυτό που θα έλεγα ότι είναι μια λαική πεποίθηση, η ακομα και ενας αστικός μύθος, ουδέποτε πλούτισα... Έζησα για καποιο διάστημα αρκετά άνετα, αλλά μετά από 18 χρόνια, δυο διαζύγια, μια οικονομική κρίση και το μόνιμο γδάρσιμο της κυβέρνησης, αποχωρώ με σχεδόν τίποτα περισσότερο απο τα ρούχα μου, την μοτοσυκλέτα μου και το πιάνο μου...και πολλές καλές αναμνήσεις!!!

Το Boatman's World οπως και πολλές επιχειρήσεις στην ελλάδα, εκτός ίσως από τις μεγάλες και πολύ οργανωμένες, υποφέρει τις συνέπειες τις κρίσης... Εγώ δυστυχώς στηριχτηκα πολύ σε τραπεζική χρηματοδότηση η οποία βέβαια "στέγνωσε" πολύ γρήγορα μόλις τα πράγματα άρχισαν α πηγαίνουν κατά διαόλου στη μικρή μας χώρα...

Ξέρετε την ιστορία...

μονο που απο οτι ξερω το ειπε ο Robert Frost...

Βρέθηκα σε μια κατάσταση όπου δεν μπορούσα πια να δω κάτι καλύτερο στον ορίζοντα, να δω να έρχεται μια "άσπρη μέρα"...

Όπως είπα και πριν το μόνο που ήθελα ήταν να μπορώ να κρατώ τους πελάτες μου ευτυχισμένους και μέσα από αυτή τη διαδικασία να βγάζω κι εγω τα "προς το ζείν" αξιοπρεπώς για μένα και τα παιδιά μου. Αυτό η κατάσταση πια μου το αρνείται... Είναι λοιπόν επιλογή μου να αλλάξω κατεύθυνση και να προπαθήσω να κάνω καλύτερη χρήση των ταλέντων και των γνώσεων μου με κάποιον άλλο τρόπο.

Σύντομα θα είμαι μέρος της εταιρίας που λέγεται Sail Your Soul, του Klaus Mayer. Γνωρίζω κι εκτιμώ τον Klaus από τότε που τον γνώρισα, και μου αρέσει ο τρόπος που δουλεύει. Ανυπομονώ να γίνω μέρος κι εγώ του Sail Your Soul , και να μπορώ να προσφέρω στους ιδιοκτήτες σκαφών τις υπηρεσίες μου ως μέρος της ομάδας του.

Έχω δουλέψει πανω και γύρω από σκάφη από τότε που τελείωσα το σχολείο. Αυτό ήταν μόλις πάνω από 30 χρόνια πριν, αλλά τα σχεδόν 4 χρόνια που πέρασα δουλεύοντας σε καρνάγιο και Μαρίνα, δηλαδή κυριολεκτικά πανω στα σκάφη ήταν τα πιο ευχάριστα. Ανυπομονώ να γυρίσω σε αυτό...

Ως έφηβος άκουγα πολύ Neil Young. Ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια του ήταν το "My. My, Hey, Hey..." κι αγαπημένος μου στίχος εκεί που λέει "it's better to burn out than to fade away..."

Θα μπορούσα ίσως να είχα πουλήσει το "Boatman's World", και πείτε με χαζό αν θέλετε, αλλά δεν πιστεύω ότι εύκολα θα μπορούσε κάποιος άλλος να το δουλέψει όπως το δουλέψαμε εμείς... Θα προτιμούσα λοιπόν να burn out, παρα να fade away...

όπως ο Paul από το Agiotfest ξέρει πολύ καλά, το Boatman's World ήταν/είναι τo rock'n'roll κατάστημα ναυτιλιακών... χαχα!!

Δεν μου αρέσει η ιδέα πως αν το κατάστημα συνέχιζε, ίσως θα κατέληγε μια κακοδιαχειρισμένη σκια του παλιού του εαυτού... Καλύτερα λοιπον να κλείσει με ενα "σμπάρο" κι όσο περισσότερες καλές αναμνήσεις...
Θα παραμείνω αθέραπευτα ρομαντικός κόντρα σοτους καιρούς...
Και θα σας δω εκεί έξω, στη θαλασσα και τα σκάφη...

Ο σύντομα-πρώην-εμπορος-ναυτιλιακών σας,

 

Πέτρος

 

ΥΓ όπως ξέρετε οι περισσότεροι, έχω ΠΟΛΥ  στοκ. Πρέπει να το ξεφορτωθώ. μέχρι το τέλος του μηνός λοιπόν θα έχουμε προσφορές σε καλές τιμές! Ελπίζω να φύγουν όλα και γρήγορα... Θα χρειαστώ λοιπόν την βοήθεια και την υποστήριξη σας. Ελατε στο μαγαζί, οπλισμένοι με χρόνο και λεφτά, ρωτήστε και ξοδέψτε... θα ειναι μια μεγάλη βοήθεια.. όσο πιο "περίεργο" το αντικείμενο τόσο καλύτερη τιμη θα έχετε!

 

ΥΓ2 Για όσους ανησυχούν, η  Τζοάννα έχει ηδη ξεκνήσει να δουλεύει για την Sailing Ηolidays, και ήδη ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της στην χώρα των τράνσφερ και των μανιφέστων επιβατών...

 

 ΥΓ3 Ένα πράγμα, ΔΕΝ θα μου λείψει, κι αυτό είναι ότι επιτέλους δεν θα χρειάζεται να εξηγώ σε όλους ότι η Τζοάννα δεν είναι γυναίκα μου... (χμ, οι περισσότεροι απο σας τους Ελληνες πελάτες μου το ξέρατε, αλλά αν σας πω πόσοι νόμιζαν οτι είναι, ειδικά απο τους ξένους, αφού λέγαμε να φτιαξουμε τ-σερτ που να το λενε επανω...)

ΥΓ4 Για όσους ενδιαφέρονται το οριτζιναλ ποίημα της αρχής...

"I must go down to the seas again, to the lonely sea and the sky,

And all I ask is a tall ship and a star to steer her by,
And the wheel's kick and the wind's song and the white sail's shaking,
And a grey mist on the sea's face, and a grey dawn breaking.

I must go down to the seas again, for the call of the running tide
Is a wild call and a clear call that may not be denied;
And all I ask is a windy day with the white clouds flying,
And the flung spray and the blown spume, and the sea-gulls crying.

I must go down to the seas again, to the vagrant gypsy life,
To the gull's way and the whale's way, where the wind's like a whetted knife;
And all I ask is a merry yarn from a laughing fellow-rover,
And quiet sleep and a sweet dream when the long trick's over."

Sea Fever, by John Masefield

 

μπορουσα και καλυτερα πιστεύω αλλα με πίεζε ο χρόνος...

Σας φιλώ.

Του μυαλού μου ροκανίδια....

 Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
άλλο ο ανοιχτομάτης κι άλλο ο αυγουλομάτης
Όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια.

Στο `πα μια και στο `πα δύο, στο `πα χίλιες δέκα δύο
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
βρε δεν είναι εδώ το Σούλι, εδώ είναι του Ρασούλη
Στο `πα μια και στο `πα δύο, στο `πα χίλιες δέκα δύο.

Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Έχω καταλάβει ήδη της ζωής μου το παιχνίδι
Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς κι Ιούδας.

Είναι 5 Δεκεμβρίου 2015. Χτες επιδιόρθωνα μια ντουλάπα, χρειάστηκε να προσαρμόσω κάτι συρτάρια οπότε έβγαλα το ροκάνι και τα πλάνισα λίγο... γέμισε ο τόπος ροκανίδια, του μυαλού μου ροκανίδια, μου θυμήθηκε το τραγουδάκι.. τι φευγάτος ο Παπαζόγλου...τι μορφή και τι φωνή, τι ψυχή...

Πάνε 6 μήνες και βάλε που έκοψα το Facebook και 3 μήνες και βαλε που έκοψα το τσιγάρο...είχα κόψει και το φαί αλλα αυτό με ταλαιπωρει λιγο ακομα... δυστυχως είχα κόψει και το γράψιμο, αλλα αυτό ούτε παχαίνει, ουτε κανει κακό στην υγεία οποτε ισως το ξαναρχίσω...

Θα αναρωτηθείτε ίσως τι κακο στην υγεία μου έκανε το facebook...

Με έχουν ρωτήσει αρκετοί γιατί το έκοψα, κι έχω βρει ως πιο "βολική" την εξής απάντηση:

"Μου δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από ότι μου έλυνε"

Πέραν από οτιδήποτε αλλο, το κυριότερο, συνειδητοποιώ σήμερα, είναι πως άδειασε η ζωή μου από ένα μεγάλο όγκο "σκουπιδιών"...

Ειδήσεις-σκουπίδια, νεα-σκουπίδια, πληροφορίες-σκουπίδια, όλο ίδια και τα ίδια, του μυαλού σου ροκανίδια...

νομίζω ήμουν στο facebook από το 2007..καπου εκει, για ενα διάστημα, μετα διέγραψα το προφίλ μου για ένα διάστημα και μετά ξανά... δικαιολογίες ειχα, για τη δουλεια βρε παιδί μου, γιατί όλοι έχουν, γιατί είναι εύκολη η επικοινωνία με φίλους και συγγενείς... γιατί θέλω να προωθήσω το blog μου...

Το γεγονός παραμένει πως είναι  εθιστικό...και χρονοβόρο...αλλά ίσως αυτό που μου την έσπασε το περισσότερο ήταν το πως έφτασα να εμπιστεύομαι ένα ιδιωτικό site που έχει φτιαχτεί για κέρδος, να του ανεβάζω τις φωτογραφίες μου, να του λεω τα νέα μου, να διαφημίζω το πως αισθάνομαι, και το τι σκέφτομαι... να φακελώνομαι απο μόνος μου...
Να υπερεκτίθομαι....
Ε όχι! Δεν ήθελα να το συνεχίσω. Και ήθελα να δώσω κι ενα καλό παράδειγμα στα παιδιά μου, έχοντας ήδη δώσει το "κακό" βέβαια...

Σημείωση. Για να θυμηθώ πότε πρωτομπήκα στο φατσοβιβλίο, εβαλα μια αναζήτηση "facebook history" μου βγήκε το σχετικό wiki. Το διαβάζω. Μαθαίνω τα εξής: ένας από τους πρώτους χρηματοδότες του Zuckerberg ήταν ο Peter Thiel. Ο οποίος είναι γνωστός και ως ο "νονός" της Μαφίας του Paypal... ο  οποίος έχει ιδρύσει μια εταιρεία, μεταξυ αλλων, την Palatin, με χρηματοδότηση της IQT... η οποία είναι μια ιδιωτική ΜΚΟ που χρηματοδοτείται απο την CIA, ουσιαστικα μια εταιρεια συμφερόντων CIA. Αντικείμενο της η διατήρηση της τεχνολογικής υπεροχής των κυβερνητικών οργανώσεων των ΗΠΑ....  

Και μετά σου λένε θεωρίες συνομωσίας.... αφου ειναι ολα εκει.. αλήθεια? ψέματα? νομίζω στη νεα εποχή της άκρατης ληροφορίας, το καλύτερο μέρος να κρύψεις μια πληροφορία είναι ανάμεσα σε όλες τις άλλες, "άχρηστες" πληροφορίες... ποιός θα ΄δωσει σημασία όταν βομβαρδίζεται με άπειρες πληροφορίες κάθε ώρα και στιγμή?
όπως ακριβώς το σύστημα της χώνεψης μας, "ατονεί" και αρρωσταίνει, με όλα τα σκουπίδια που του σερβίρουμε, έτσι και το μυαλό μας... "ατονεί" και αρρωσταίνει και αδυνατεί να χωνέψει, να επεξεργαστεί...

Καταλήγει απλά να "καταναλώνει"... όπως κάνουμε γενικότερα, όπως μας θέλουν... να καταναλώνουμε. Πληροφορία, προιόν... αγορά! Η "αγορά" και οι νόμοι, κανόνες και όροι της συνυφασμένοι με την ίδια τη ζωή μας... ακόμη και τη ζωή, δεν την ζούμε, την καταναλώνουμε...τις περισσότερες φορές άσκοπα...


(Η ανάρτηση ξεκίνησε απο μια ανάγκη να ξαναγράψω μετά απο πολύ καιρό...για όσους δεν ξέρουν πως λειτουργεί το blogger, ξεκινας να γραφεις μια ανάρτηση κι αυτόματα αποθηκεύεται σαν πρόχειρο..κάτι όπως τα μειλ και τα sms στα smartphone...αν δεν το δημοσιεύσεις, παραμένει στα πρόχειρα.. καταλαβαίνετε λοιπόν πως αν "εκλείπει" ενα κλείσιμο κι ενα κλικ στο "δημοσίευση" τα πρόχειρα μαζεύονται...αντι λοιπόν να ξεκινήσω ένα ακόμη εν δυνάμει πρόχειρο, βρήκα ένα παλιό...είχε τίτλο "Μουσική" και το μόνο που περιείχε ήταν αυτή η φωτό στην αρχή, ενός εισιτηρίου σκαναρισμένου από συναυλία του μεγάλου Νίκου Παπαζόγλου... στην οποία είχα πάει...)

Υπάρχουν πράγματα που κάνουν την ζωή άξια να τη ζεις, που κάνουν τη ζωή, ΖΩΗ και όχι απλά "ύπαρξη"...

Πράγματα όπως μια ματιά της αγαπημένης σου, ένα αυθόρμητο φιλί από το παιδί σου, εκείνη η ώρα που φυσούσε 5 μποφώρ, κι εσύ κρατούσες σταθερά το τιμόνι στο σκάφος που πήγαινε σαν τραίνο, εκείνη η στιγμή που γυρνώντας απο κάποιο θέλημα πανω στη μοτοσυκλέτα, συνειδητοποίησες πόσο διασκέδαζες να οδηγάς κι είπες απλά να συνεχίσεις..να μην σταματήσεις...

Πράγματα όπως ένα γεύμα με καλούς φίλους, η εκείνη τη μέρα που εσύ κι η αγάπη σου γελούσατε σαν τρελοί, κοντεύατε να κατουρηθείτε από το γέλιο... έτσι για μια χαζομάρα...την πιο αστεια χαζομαρα...

Η εκείνο το απόγευμα που ξαπλώσατε στη ζεστή άμμο, κι έλιωναν τα χρόνια...

Το φατσοβιβλίο δεν είναι ένα από αυτά...

Μπήκα στον πειρασμό να φτιάξω τελικα ενα καινούριο προφίλ, και το έκανα... για δουλειά.. όμως δεν μπορώ βαριέμαι, δεν το θέλω.. δεν ασχολούμαι...

Κι αυτή την ανάρτηση δεν θα την βάλω εκεί να την διαλαλήσω.. αν τυχεί και την βρείτε και την διαβάσετε με γειά σας και χαρά σας...

Βοτσαλάκι...

Βοτσαλάκι που πετώ μέσα στη λίμνη του διαδικτύου.. ίσως να χαθεί σοτ βυθό.. δεν πειράζει..εκει θα ειναι κι όποιος το βρει..

Στα βαθιά...