Προεκλογικά ξεποδαριάσματα!

Πήγα την πρώτη μου προεκλογική "γύρα" χτες μαζί με τον Σπύρο και την Λίτσα. Πήγαμε στους Σιναράδες.

Το χωριό, αν και μεγάλο, ήταν πιο ήσυχο από ότι το θυμόμουν. Πήγαινα παλιά κι επισκεπτόμουν τον φίλο μου τον Ραούλ, και θυμάμαι την πλατεία του χωριού γεμάτη ζωή, παρέες παιδιά να παίζουν, καφενεία και ταβέρνες γεμάτες.

Τα καφενεία που περάσαμε είχαν λίγους ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας με τους οποίους συνομιλήσαμε. Μπορώ να πω πως χάρηκα με το γεγονός ότι αυτοί που αντέδρασαν άμεσα και αρνητικά στην προτροπή μας να ενημερωθούν για το ΜεΡΑ25 και κυρίως στο όνομα του "διαβόλου" Γιάνη Βαρουφάκη, ήταν πολύ λίγοι.

Οι υπόλοιποι ήταν αρκετά πιο φιλικοί στο άκουσμα και αφήσαμε τους περισσότερους με φιλική διάθεση και χαμόγελα.

Ο Σπύρος Σαββανής, ο ένας εκ των υποψηφίων του ΜεΡΑ25 στην Κέρκυρα, είναι λιγάκι old school στην αντιμετώπιση του, και  αποτελεσματικός. Άλλωστε η κοινωνία μας αποτελείται από όλων των ειδών των ανθρώπων και χρειάζεται να "εκπροσωπηθεί" αντίστοιχα. Η Λίτσα κι εγώ πιο χαμηλών τόνων... Έχουμε κι εμείς το κοινό μας. Σύντομα θα είναι εδώ και ο Νίκος Βεντούρας και το team θα ενισχυθεί!

Αλλά αρκετά με μας.

Ο κόσμος που μιλήσαμε είναι κουρασμένος. Κυρίως  συνταξιούχοι που φέρουν στις πλάτες τους την ανάγκη υποστήριξης όχι μόνο παιδιών αλλά και εγγονιών σε πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι οι οποίοι δούλεψαν μια ζωή, κι αντί να βρουν λίγη ξεκούραση στα χρόνια της σύνταξης, βρίσκουν άγχος, αβεβαιότητα και έξτρα κούραση, ψυχική και σωματική.

Αυτή είναι η κατάσταση την οποία οι κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων και βάλε έχτισαν. Και την έχτισαν πάνω στα συντρίμμια των ονείρων μας...

Τα παιδιά μας φεύγουν. Και όχι μόνο. Ακόμη και στη δική μου γενιά των 50 και εκει γυρω υπάρχουν αρκετοί φίλοι που με την κρίση αναχώρησαν...

Οι φίλοι μας στους Σιναράδες είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Η ενημέρωση των μεγαλύτερων έρχεται κυρίως από την τηλεόραση που κάνει μεγάλη ζημιά. Κι ο πατέρας μου ως συνταξιούχος τα ίδια βλέπει, αλλά λέει πως ευτυχώς έχει εμένα και του εξηγώ καλύτερα τι παίζει...

Πολλά σπίτια στο ομολογουμένως μεγάλο χωριό, (είναι από τα μεγαλύτερα της Κέρκυρας) είναι άδεια κι εγκαταλελειμμένα. Οι νέοι του χωριού? Μάλλον στον κοντινό Αη Γόρδη όπου είναι το τουριστικό θέρετρο και οι δουλειές, η κολλημένοι σε οθόνες όπως είπαν μερικοί.

Όπως σε όλο το νησί και σε όλη την Ελλάδα, υπάρχει ένας αέρας εγκατάλειψης... Κτίρια άδεια, παλιές επιχειρήσεις κάποτε ζωντανές τώρα σε σκιές του γκρίζου, άδεια κουφάρια...

Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό? Μπορούμε να ξυπνήσουμε την αισιοδοξία?

Πιστεύουμε πως ΝΑΙ!

Στο "δρόμο" συναντηθήκαμε και με το αναμενόμενο κλιμάκιο του κυβερνώντος κόμματος σε αντίστοιχη πορεία με τη δικιά μας. Η αισιοδοξία δεν ήταν κάτι που μπορώ να πω ότι είδα ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Οι περισσότεροι τους είναι αξιόλογοι άνθρωποι και κατάλαβα πως νιώθουν ότι πολεμάνε σε μια μάχη ήδη χαμένη.

Σε μια κουβέντα συγκεκριμένη σχετικά με το θέμα των ερευνών για τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, ρωτήθηκα αν πιστεύω ειλικρινά ότι μπορούμε να σταθούμε απέναντι και να σταματήσουμε κάτι το οποίο θέλει η Αμερική να γίνει για να καλύψει τις ανάγκες της σε καύσιμα.

Η απάντηση μου είναι και πάλι ναι. Και πως ακόμη κι αν δεχτώ ότι είναι αδύνατον, προτιμώ να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να τα παρατήσω. Κάτι που ισχύει και για το άλλο "μικρό" θέμα που με απασχολεί... Πως θα αλλάξουμε τον κόσμο...

Εκλογές..ξανα και ξανα και ξανα...

Ψηφίζω σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, όντας μάλλον ονειροπόλος και κόντρα σε καθε λογική, μια και αποδέχομαι τα επιχειρήματα των "εναντίον στις εκλογές". Είναι γεγονός πως οι επιλογές μας είναι περιορισμένες έως ανύπαρκτες τις περισσότερες φορές.

Στο παρελθόν έχω περάσει από όλα τα στάδια αντιμετώπισης της διαδικασίας. Ακόμη και στη φάση που ήμουν κάθετα εναντίον και απόλυτα σίγουρος ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν κάτι, πήγαινα και ψήφιζα με την αμυδρή ελπίδα ότι μπορεί έστω να ξεκινήσει ένα μικρό βηματάκι στο δρόμο μιας κάποιας αλλαγής...

Έχω περάσει από όλα τα στάδια, λέω και μου 'ρχεται στο μυαλό ένα πολύ ιδιαίτερο στάδιο που πέρασα πριν 7 χρόνια και ήταν τότε που έβαλα υποψηφιότητα για βουλευτής με το Κόμμα Πειρατών Ελλάδος.

Ήταν τότε όπως και τώρα, εκλογές πόλωσης. Εδώ που τα λέμε στην Ελλάδα το χουμε λίγο με την πόλωση, την γουστάρουμε, μας ταιριάζει. Σίγουρα βέβαια η πόλωση αυτή είναι και κάτι που προωθείται από τα media, media τα οποία σχεδόν πάντα παίζουν τα αντίστοιχα παιχνιδάκια τους...
Πόλωση λοιπόν.

Ψηφίζω εκείνο για να αποφύγω το άλλο. Ψηφίζω το άλλο για να μην έρθει εκείνο.

Ένας λαός που δυστυχώς κουβαλάει μια βαθιά πληγή από τον Β.ΠΠ και τον εμφύλιο. την πληγή την οποία οι Μεγάλες Δυνάμεις εκείνης της εποχής αλλά και του σήμερα φρόντισαν να σημαδέψει τη χώρα μας ως τώρα και βάλε αυτός ο λαός λοιπόν μόνιμα είναι σε μια κατάσταση εμείς εναντίον εκείνων. Κάποιοι θα μπορούσαν να πουν εύκολα πως πέτυχαν κάτι φοβερό. Να μας διαιρέσουν εις τον αιώνα τον άπαντα ώστε να μην μπορέσουμε να συναινέσουμε ποτέ στην σωτηρία μας...

Πρόσφατα ήμουν στην Αγγλία, μάλιστα ήμουν εκεί κατά τη διάρκεια των Ευρωεκλογών τους. Πόσο πραγματικά διαφορετικές καταστάσεις...

Εκεί το κυβερνών κόμμα βγήκε πέμπτο (!) στις ευρωεκλογές, με ποσοστό 8,5%. αλλά δεν ίδρωσε το αυτί τους και σίγουρα δεν προανήγγειλαν  εκλογές... Βέβαια και εκεί τα πράγματα είναι σκατά απλά με άλλο τρόπο... Στην Αγγλία την χώρα του κομφορμισμού, ο πληθυσμός ραγδαία αρχίζει και παίρνει χαμπάρι ότι το πολιτικό τους σύστημα μπάζει από παντού και πως οι πολιτικοί τους είναι επί το πλείστον άχρηστοι.... Αχ μακάρι να το καταλαβαίναμε κι εμείς...

Εκεί όμως δεν έχουν αυτό το ρήγμα από το οποίο πάσχουμε εμείς... Υπάρχουν κι άλλα κόμματα με ικανά ποσοστά και αναγκάζονται σε συνεργασίες που  είναι καλό, αλλά κυρίως υπάρχει μια σύμπνοια σε κάποια πράγματα ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος... Κάποιοι βασικοί πυλώνες της κοινωνίας στηρίζονται από όλους ανεξάρτητα.

Εδώ, και είναι παράπονο, τείνουμε μόλις βγει ο ένας να κοιτάξει να καταστρέψει ότι καλό έκανε ο άλλος...

Θέλω να δω στις επόμενες εκλογές μια πολυκομματική βουλή.

Πιστεύω θα ήταν λάθος να επιλέξουμε το δίπολο γιατί απλά θα διαιωνίσουμε το πρόβλημα. Κι εγώ δεν θέλω να επανέλθει η Δεξιά. Αλλά επίσης δεν θέλω και να βγει αυτό που θεωρώ μια ξεθωριασμένη ιδέα Αριστεράς, που όχι απλά δε με πείθει αλλά έχει πάψει εδώ και καιρό να με πείθει πως θέλει η μπορεί να αλλάξει κάτι...

Μια Αριστερά η οποία πήρε το ΟΧΙ μου και το έκανε ΝΑΙ...

Και για να είμαι δίκαιος, ναι κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά πολύ λίγο...

Καιρός για περισσότερα!!

Υποστηρίζω λοιπόν το ΜεΡΑ25 το οποίο θεωρώ ότι είναι το μόνο κόμμα που έχει ένα πραγματικά ρεαλιστικό αλλά και διάφανο πρόγραμμα άλλα και το οποίο κυρίως εκφράζει σχεδόν απόλυτα την ανάγκη μου να αντισταθώ σε όλα αυτά που συμβαίνουν χρόνια στον τόπο μου αλλά και στην Ευρώπη.

Πριν δυο μερες ειχα την ευκαιρία να γνωριστώ με τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Ερικ Εντμαν, την Χριστίνα και τον Νίκο από το ΜεΡΑ25. Ενιωσα πως βρίσκομαι με ανθρώπους γνήσιους.

Είναι, είμαστε ονειροπόλοι. Ναι. και οραματιστές. και ορεξάτοι, και σύγχρονοι, και ενημερωμένοι, και ταλαντούχοι, και ρομαντικοί... όλα τα καλύτερα για μια στροφή προς το καλύτερο.. 

Ο σωφέρ του Γιάνη...

Είχα μια από αυτές τις στιγμές σήμερα που σκέφτεσαι πως είναι η κατάληξη μιας πορείας και κάποιων αποφάσεων, συμβάντων και γεγονότων που κατέληξαν σε αυτήν ακριβώς την στιγμή...

Εγώ στην Πλατεία Δημαρχείου  το 2011

Βέβαια κάποιος θα μπορούσε να πει πως όλες οι στιγμές της ζωής μας είναι κάτι τέτοιο. Αλλά όπως και να το κάνουμε κάποιες ξεχωρίζουν.

Οδηγούσα από το κέντρο της Κέρκυρας προς την περιοχή του Βρυώνη, με προορισμό τις εγκαταστάσεις του Start. Δίπλα μου στη θέση του συνοδηγού καθόταν ο Γιάνης.

Ναι ντε, ΑΥΤΟΣ ο Γιάνης. Ο Βαρουφάκης. Ο Γιάνης με το ένα ν.

Στο πίσω κάθισμα η Χριστίνα και ο Νίκος από το επιτελείο του ΜεΡΑ25. Ο Γιάνης ξεκινάει μια κουβέντα και φαντάζομαι πως μιλάει στους άλλους, μα γυρνάω και τον κοιτάω και καταλαβαίνω πως απευθύνεται σε μένα. Νιώθω μέρος της ομάδας.

Τα βήματα? Πλατεία 2011, Διάβασμα άρθρα και blog του Γιάνη, μετά βιβλία του, ελπίδα για αλλαγή  και ψήφος στο ΣΥΡΙΖΑ σε μεγάλο βαθμό λόγω της παρουσίας του to 2015, το δημοψήφισμα, η απογοήτευση, προσωπικές μεγάλες αλλαγές, μια άτυπη χρεωκοπία, κόκκινα δάνεια...μέχρι τη δημιουργία του Diem25 του οποίου γίνομαι μέλος, κατόπιν του ΜεΡΑ25, και φτάσαμε στο σήμερα, οδηγάω και δίπλα μου κάθεται ο Γιάνης...

Μερικές ώρες νωρίτερα τον είχα πάρει από το αεροδρόμιο στην πόλη, και λίγο αργότερα θα έκανα το ανάποδο μια και ο πολιτικός, προεκλογικός χρόνος είναι τρομακτικά συμπυκνωμένος και όλα τρέχουν με ρυθμούς τρελούς.

Ο Γιάνης είναι..  ανθρώπινος. Πιο κοντός από ότι περίμενα, ίσως γιατί τους ήρωες μας τους φανταζόμαστε πάντα πιο ψηλούς. Το βλέμμα του είναι σπινθηροβόλο και το χαμόγελο ειλικρινές. Καμιά φορά βαθαίνει το χαμόγελο και γίνεται πιο πονηρό. Τότε είναι το χαμόγελο κάποιου που ξέρει ότι έχει κάποια γνώση παραπάνω, μια καλύτερη κατανόηση μιας κατάστασης. Δεν θα ήθελα να είμαι στην άλλη πλευρά αυτού του χαμόγελου , που σίγουρα θα δέχτηκε πολλαπλά ο Γερούν πχ στα πλαίσια των ανεπίσημων Eurogroup που τόσο καταδυνάστευσαν τη ζωή μας.

Δεν του ζήτησα αυτόγραφο, αλλά δεν άντεξα και ζήτησα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί με την κόρη μου...

Αρκετά όμως με την έστω και χαλαρή προσωπολατρεία.

Θα ψηφίσω ΜεΡΑ25. Και θέλω να σας ζητήσω να κάνετε κι εσείς το ίδιο.
Στη δική μου λογική, η επιλογή είναι μονόδρομος.

Πολλοί από σας τείνετε να πέσετε στην παγίδα του δίπολου. Ότι δεν θέλετε να βγει η ΝΔ και γιαυτό πρέπει να ενισχύσετε τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Λυπάμαι που θα σας το πω, αλλά για λόγους που δεν μπορώ να κατανοήσω, μια και το συγκεκριμένο είδος βλακείας που κάνει κάποιους να ψηφίσουν ένα κόμμα γεμάτο διαπλεκόμενους, πολιτικούς λωποδύτες καριέρας είναι πέρα από την σφαίρα αντίληψης μου,  το πιθανότερο η μάλλον σίγουρο είναι οτι η ΝΔ θα κερδίσει τις εκλογές. Στην Κρήτη η τιμή του ψήφου έχει ήδη πιάσει τα 70 ευρώ...

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει με τόσο μεγάλη διαφορά που το ποσοστό του ΜεΡΑ25 και ολόκληρο να πήγαινε στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Το σλόγκαν του ΜεΡΑ25 λέει "αυτή η φωνή πρέπει να μπει στη βουλή" Και αυτό είναι μια πραγματικά σημαντική αλήθεια και όχι ένα πιασάρικο σλόγκαν...

Το ΜεΡΑ25 θέλει να αλλάξει τα πράγματα ριζικά, θέλει να μείνουμε στην Ευρώπη και να είναι μια Ευρώπη καλύτερη για όλους.

Το ΜεΡΑ25 δεν φοβάται να συγκρουστεί και το κυριότερο το ΜεΡΑ25 εκφράζει σε μεγάλο βαθμό τους περισσότερους από όσους ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα.

Αυτό που χρειάζεται είναι να σηκωθούμε όλοι να πάμε να ψηφίσουμε εκείνη την ημέρα στις 7/7 και να ρίξουμε την ψήφο μας εκεί που πραγματικά θα πιάσει τόπο. Σε ένα κόμμα που θέλει να αλλά και ήδη λειτουργεί πολύ διαφορετικά, με ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα προσβάσιμο σε όλους και καλό για όλους. Το ΜεΡΑ25 στελεχώνεται κι οργανώνεται και συμμετέχουν σε αυτό νέοι άνθρωπο και λιγότερο νέοι, αλλά κυρίως νέα πρόσωπα, πρόσωπα κοντινά μας, πρόσωπα από αυτά που καιρό τώρα έψαχναν ένα χώρο που να τους εκφράζει, ένα χώρο με τίμια στάση και άρτια σκέψη, ένα χώρο
που δεν αποκλείει δογματικά αλλά επιλέγει να συζητήσει να συνδιαμορφώσει και να δουλέψει πάνω σε ρεαλιστικές λύσεις.

ΜεΡα25 σημαίνει Μέτωπο ευρωπαικής Ρεαλιστικής Ανυπακοής 25.Το 25 στέκει για την ημερομηνία λήξης που έχει θέσει για τον εαυτό του...  Μέχρι το 2025 θέλουμε να έχουμε αλλάξει την Ελλάδα, την  Ευρώπη και ίσως και λίγο τον κόσμο...προς το καλύτερο.

Έχω αρκετούς φίλους με ενστάσεις σχετικά με κάποιες από τις επιλογές του ΜεΡΑ25. Προσωπική μου άποψη, πως καταρχήν είναι αδύνατον για ένα πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα, το οποίο απλά δεν έχει προλάβει να στήσει και να επανδρώσει κάποιες εσωτερικές και τοπικές δομές, να κάνει 100% σωστές επιλογές. Αυτό όμως αποδεικνύει και την ειλικρίνεια του. Στο ΜεΡΑ25 υπάρχουν και άνθρωποι που διαφωνούν σε αρκετά, έχουν όμως την ωριμότητα και την διάθεση να κάτσουν να βρουν την άκρη... Και όχι να περιμένουν κάποια τυφλή, δογματική υπακοή.

Στο ΜεΡΑ25 συμμετέχουν άνθρωποι που θα κάτσουν ευχάριστα γύρω από ένα τραπέζι με τσίπουρα και μεζέδες να συζητήσουν, να διαφωνήσουν και να ΒΡΟΥΝΕ την άκρη...

 Αξίζει λοιπόν πιστεύω μια ψήφος, σε ένα κόμμα που αποδεικνύει έμπρακτα πως γίνεται και διαφορετικά...

Εδώ στην Κέρκυρα στις Ευρωεκλογές πετύχαμε το μεγαλύτερο ποσοστό. Κάτι που δείχνει πως υπάρχει και η δυνατότητα να βγάλουμε και βουλευτή. Οι υποψήφιοι εδώ είναι οι Σπύρος Σαββανής, Νίκος Βεντούρας και Μαρία Μπιτσάνη.

Είναι όλοι τους άνθρωποι σαν κι εμένα κι εσάς, με κυρίαρχο χαρακτηριστικό την επιθυμία και την ελπίδα να αλλάξουν τον κόσμο.

Κάποιος πρόσφατα στο φόρουμ του ΜεΡΑ25, διαβάζοντας κάποια απάντηση μου με χαρακτήρισε Δον Κιχώτη της πολιτικής.

Με τιμά αυτός ο χαρακτηρισμός.

Ελάτε να πολεμήσουμε τους ανεμόμυλους παρέα. Η Δουλτσινέα μας θα είναι η Δημοκρατία!

Επιχειρήματα "καρδιάς"

Το παρακάτω άρθρο/blog γράφτηκε από μένα στα αγγλικά και δημοσιεύτηκε στο αγγλόφωνο blog μου στις 6 Ιουλίου του 2015 , για πρώτη φορά. Μπορείτε να το δείτε .Εδώ
Η μετάφραση είναι δική  μου. Έχω διορθώσει κάποια θέματα ημερομηνιών και χρόνου για να βγάζει νόημα.

"Πριν από περίπου 14 χρόνια βρισκόμουν στην αγορά για σπίτι. Ήταν τότε τα τελευταία δυο χρόνια των αποκαλούμενων"παχιών αγελάδων" ... Σύντομα μετά, το 2008, ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση και λίγο αργότερα, η Ελλάδα βρέθηκε κάτω από το "μανάτζμεντ" της Τρόικας (η μάλλον της απόπειρας της για "μανάτζμεντ"...) Τα οικονομικά μου μαζί με του υπόλοιπου κόσμου, κατέρρευσαν κάνοντας το όνειρο μου να μείνει ακριβώς αυτό, ένα όνειρο.

αλλά έχω ένα τέτοιο...

Τότε είχα κάτσει με ένα καλό φίλο και συνεργάτη, και μου εξήγησε με νούμερα και πολύ γερά επιχειρήματα τα οποία δεν μπορούσα να αντικρούσω το πως δεν είναι καλή ιδέα και δεν συμφέρει να δανειστεί κανείς για να αποκτήσει σπίτι.  Τα επιχειρήματα του όπως είπα, ήταν γερά, παραδεχόταν όμως πως υπήρχε ένα επιχείρημα "υπέρ" που δεν μπορούσε να αντικρούσει και αυτό ήταν το επιχείρημα "της καρδιάς". Εννοούσε το ευχάριστο αίσθημα του να έχεις το δικό σου σπίτι. Αυτό δεν μπορούσε να το καταρρίψει.

Η κατάσταση γινόταν ολοένα και πιο δύσκολη, μνημόνια μετά μνημονίων εφαρμόζονταν και ο Έλληνας ιδιοκτήτης σπιτιού φορολογούνταν μέχρι να ματώσει. Ευχαριστούσα το Θεό που δεν αγόρασα σπίτι.

Η ρευστότητα και τα τραπεζικά δάνεια στέγνωσαν και οι τράπεζες άρχισαν να ζητάνε τα λεφτά τους πίσω, κι εγώ ευχαριστούσα το θεό που δεν είχα οτιδήποτε ακίνητο.

Σήμερα (Σημ. 6/7/2015) ο Υπουργός Οικονομικών μας αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Πολλοί από μας τον θεωρούσαμε και τον θεωρούμε ακόμα, ήρωα. Τον έχουν κατηγορήσει ότι δεν είναι αρκετά "πολιτικός" και αυτό με κάνει να τον αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Αλλά η Ευρώπη πιστεύει ότι είναι ο διάβολος...

Διάβασα πρόσφατα το βιβλίο του "Μιλώντας στην κόρη μου για την οικονομία"

Προκαλώ οποιονδήποτε να διαβάσει τις απόψεις του και να τις βρει λάθος. Το μόνο επιχείρημα εναντίον του οποίου δεν θα είχα κάτι να πω, είναι αυτό το οποίο οποιοσδήποτε μπορεί να προφέρει, ότι δηλαδή οι απόψεις του για την οικονομία δεν συνάδουν με την συνεχιζόμενη υποστήριξη των "αγορών" και πως το "χρήμα" δεν θα έπρεπε να είναι ένα εργαλείο το οποίο πρέπει να χρησιμοποιείται εναντίον των ανθρώπων με τον χειρότερο τρόπο. Με άλλα λόγια αν το κέρδος και το χρήμα είναι ο θεός σου, δεν έχω κάποιο επιχείρημα να σε πείσω...καρδιά όμως έχεις?

Το Χρήμα και μαζί του το Χρέος, εφευρέθηκε για να διευκολύνει το εμπόριο και την ανταλλαγή προϊόντων , πολύ σύντομα όμως έγινε ένα εργαλείο για να κατακτά ζωές, κρατώντας τες κάτω από μια χρυσή η ασημένια και εν καιρώ χάρτινη "μπότα". Στο τέλος μέσω του σύγχρονου τραπεζικού συστήματος έγινε και "εικονικό".  Ένας "φανταστικός" τρόπος να κρατάει κανείς υποδουλωμένους τους ανθρώπους, όλα στο όνομα του ενός και μοναδικού, του αληθινού Θεού, του τραπεζικού συστήματος και της αγοράς χρήματος

Έχουμε δημιουργήσει και χρηματιστήρια, σύγχρονους ναούς, όπου το χρήμα λατρεύεται, δημιουργείται και πολλαπλασιάζεται με μόνο κόστος ανθρώπινες ζωές, οι οποίες δεν αξίζουν τίποτε σε όσους λατρεύουν το δολάριο η το Ευρώ...

Τις τελευταίες μέρες, η Ελληνική οικονομία βρίσκεται για μια ακόμη φορά στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Κι όμως εχτές στην παραλία, χαρήκαμε τον ήλιο και τη θάλασσα, οι ερωτευμένοι κοιταχτήκαμε στα μάτια, παίξαμε με τα παιδιά μας, οικογένειες διασκέδασαν. Αργότερα θα χαιρόμασταν ένα γεύμα, σε ένα εστιατόριο, όσο ακόμη μπορούμε, και η μέρα θα έκλεινε με εραστές αγκαλιασμένους.

Οι Beatles τραγούδησαν κάποτε "Money can't buy me love" κι αυτό είναι πολύ αληθινό.

Δείτε όλους τους υψηλούς και χαμηλούς "ιερείς" του κόσμου του χρήματος. η ΕΥτυχία τους στηρίζεται στην ΔΥΣτυχία των πολλών.

Είναι αυτός ένας κόσμος του οποίου θέλουμε να είμαστε μέρος?

Αυτοί που ζούμε και μεγαλώσαμε εδώ, γνωρίζουμε τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει η Ελλάδα και που συνεχίζει να αντιμετωπίζει. Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί θα ήθελαν να πιστέψετε πως θέλουν το καλό μας... αλλά αν ήθελαν να δουν πραγματικές αλλαγές στην Ελλάδα, τότε θα μας είχαν βοηθήσει να φέρουμε στη δικαιοσύνη τους διεφθαρμένους  πολιτικούς μας, αντί να τους αναθέσουν την αποστολή να εφαρμόσουν παράλογες περικοπές, λάθος ιδέες και ηλίθιες αποφάσεις πάνω στις ζωές μας. Για πολύ καιρό πολλοί έλεγαν πως η Ελλάδα ήταν ένα πείραμα. Ένα πείραμα πάνω στο πόσο μπορεί να αντέξει ο φορολογούμενος...
Πολλοί Έλληνες, κι εγώ μαζί τους αρνηθήκαμε να δεχτούμε ένα κακό σχέδιο διάσωσης το οποίο θα το εφάρμοζαν αυτοί ακριβώς που το έκαναν και αναγκαίο. Και είναι προφανές πια σε μένα, περισσότερο από ποτέ πως η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας μικρόκοσμος της Ευρώπης.

Διεφθαρμένοι πολιτικοί που μας δείχνουν υποτίθεται το σωστό δρόμο προς τη σωτηρία. Διεφθαρμένοι Ευρωπαίοι πολιτικοί δείχνουν σε διεφθαρμένους Έλληνες πολιτικούς πως να γ@μ...ν το πληθυσμό.

Πιστεύουν ότι είμαστε τόσο ηλίθιοι?

Ο κ. Βαρουφάκης προφανώς δεν ήθελε να παίξει το παιχνίδι τους και τον ξεφορτώθηκαν.  Αν είχαν έστω κι ένα ίχνος ακεραιότητας θα παραιτούνταν και αυτοί και θα επέτρεπαν σε άλλους να φτάσουν  σε μια κάποια συμφωνία.

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν είναι πως δεν είμαστε αριθμοί, Είμαστε άνθρωποι., που προσπαθούμε να ζήσουμε μια αξιοπρεπή ζωή, να αναθρέφουμε τα παιδιά μας σε ένα δίκαιο κόσμο, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε.

Έχουν χάσει πράγματι την μπάλα.

Όσο το χρήμα και το κέρδος παραμένουν το επίκεντρο της προσοχής και ο στόχος δεν υπάρχει ελπίδα.

Η καμπύλη της "ευτυχίας" την οποία η κοινωνία αλλά και η επένδυση σε αυτήν υποτίθεται θα πρέπει να φέρνει, βρίσκεται σε καθοδική τάση. Η ζωή πρέπει να γίνει πιο απλή. Οι αγορές θα καταρρεύσουν Τίποτα τόσο εγωκεντρικό δεν μπορεί να υποστηριχτεί επ' αόριστον...

Τα επιχειρήματα τους μπορεί να έχουν νούμερα πίσω τους αλλά δεν έχουν καρδιά και αυτό είναι το πρόβλημα.