Δεν μας έφταναν 3 θανάτοι, φίλων και συγγενών την περασμένη εβδομάδα, προστέθηκε και ο θάνατος (δολοφονία) του Αλέξη. Τον Αλέξη δεν τον ήξερα, είμαι σίγουρος, όμως ότι όπου βρίσκεται θα έχει πάθει πλάκα με τα επακόλουθα του χαμού του. Μετα θανατον ήρωας, μετα θάνατον αναρχικός, μετα θάνατον σύμβολο ενός μακροχρόνιου αγώνα.
Κάθε ανάξιο ανθρωπάκι/σκουπίδι/πολιτικός ήδη εκμεταλεύεται τον θάνατο του για την δική του ατζέντα. Τα ίδια συλλυπητήρια, τα ίδια ανούσια λόγια. Πράξεις μηδέν. Στην Ελλάδα του 2008, την Ελλάδα του 21ου αιώνα συνεχίζει να κυβερνά η κακομοιριά. Συνεχίζει να προστατεύεται η δημοκρατία από ανεγκέφαλους, επί το πλείστον άχρηστους, χαμένα κορμιά, που μην έχοντας άλλο διέξοδο για τον αποπροσανατολισμένο τσαμπουκά τους γίνονται αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Και να τα αποτελέσματα.
Σήμερα η κόρη μου αντιμετώπισε το πρώτο της δακρυγόνο. Στη πορεία στη λεωφόρο Αλεξάνδρας (της Κέρκυρας) Κάπως αρρωστημένα, την ζηλεύω. όταν ήμουν έφηβος, γνώρισα ένα παιδί σοτ σχολείο που είχε έρθει για ένα χρόνο από Πειραιά. Ήταν αναρχικός. Εγώ ήμουν άσχετος. Ενημερώθηκα, διάβασα, έμαθα για καταλήψεις, για τη Βαλτετσίου, για πολιτικούς κρατουμένους (στην ελλάδα του 1984-χρονιάς του big brother) για βασανιστήρια, συλλήψεις, εξακριβώσεις στοιχείων. Όμως ζούσα στην επαρχία.Όλα αυτά ήταν για μας μακρινά. Ειδικά με την τότε ενημέρωση από τα ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος δεν ήξερε τίποτε. Σάμπως όμως σήμερα που ξέρουν καταλαβαίνουν όμως και τίποτε παραπάνω? Έτσι εγώ δεν έφαγα ξύλοδεν πήγα ποτέ σε διαδήλωση, δεν είδα ΜΑΤ παρά μόνο στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Εκεί ήταν άκακοι, δεν βαράγανε. Και μου 'μεινε το παράπονο...
Το απόγευμα πήγα να πάρω τα κορίτσια από τα καλλιτεχνικά τους. Περιμένοντας να περάσει η ώρα, παρκάρω σε μια γωνία. Πίσω μου περνούσαν αυτοκίνητα. έρχεται όμως κι ένα vanάκι και σταματάει, μπλοκάροντας το δρόμο. κοιτάζω από τον καθρέφτη, δεν διακρίνω τίποτε ιδιαίτερο. Σβήνουν τα φώτα τους και παραξενεύομαι. Ξανακοιτάω και βλέπω μέσα άντρες να βάζουν κράνη. (Ήταν ΜΑΤ) Σοκαρίστηκα. Φεύγω και πάω να πάρω τα κορίτσια. Περνώντας μέσα από την πόλη, η ένταση ήταν φανερή παντού . Στην πλατεία Σαρόκου γινόταν ένας ψιλοχαμός. Με δύο 8χρονα και ένα μωρό στο αυτοκίνητο δεν το διακινδύνευα. Αυτές τις παράπλευρες απώλειες δεν θα τις άντεχα.
Αύριο το πρωί θα γίνει κι άλλη πορεία. Μαζί με την 16χρονη κόρη μου, αυτήν με το δακρυγόνο, θα βάλουμε μαύρα, θα πάρουμε τα κράνη μας, και θα πάμε. Δεν είναι περιέργεια, ούτε νιοραντιά που λένε οι Κερκυραίοι. είναι γιατί η κατάσταση μας χτυπάει την πόρτα και μεις δεν πάει άλλο να κρυφτούμε πίσω από τον καναπέ. Θα πάμε να ανοίξουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
Άκουσα κι ένα ωραίο σύνθημα. "Λαέ φάε σκατά, κερνάει το κράτος!"
Κάπως έτσι είναι δυστυχώς. Εδώ και καιρό το κράτος μας κερνάει σκατά. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για αυτό?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου