Περπατούσαμε όλοι κατά μήκος της παραλιακής,στο πεζοδρόμιο, βγαίνοντας από την πόλη. Ήταν πολύς κόσμος, όλες οι ηλικίες εκτός από παιδιά. Το πεζοδρόμιο ήταν φαρδύ και όσο προχωρούσαμε, τόσο χειροτέρευε η κατάσταση του. Σε κάποιο σημείο ο κόσμος είχε σταματήσει, σχηματίζοντας ένα χαλαρό ορθογώνιο σχήμα, πάντα στο πεζοδρόμιο. Όσοι βρίσκονταν στις άκρες, χτυπούσαν τα πόδια τους ρυθμικά και δυνατά, θέλοντας να εντυπώσουν αυτό το σχήμα στις πλάκες, να τις σπάσουν. Όσοι ήταν στη μέση, τους εμψύχωναν... Με αυτό τον τρόπο ήθελαν κάτι να φέρουν πίσω, αλλά δεν ξέρω τι. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η όλη κατάσταση θύμιζε χορό της βροχής.

Την προηγούμενη μέρα πήγα σε μια συναυλία και ο κιθαρίστας ήταν γνωστός μου. Ξεκίνησαν να παίζουν το Minnie the Moocher (Cab Calloway) και με φώναξαν επάνω να τραγουδήσω. Το φχαριστιόμουν πολύ... και μετά με ξύπνησε ένα alienaki.

Το σ/κ επισκέφτηκε ο θάνατος την ζωή μας. Πέθανε ο παππούς. Ήταν ο πρώτος κοντινός θανατος για τα παιδιά, κι έτσι είχαμε να δώσουμε εξηγήσεις. Πρόσφατα διάβασα σε ένα βιβλίο του Oliver Sacks (Musicophilia) μια αναφορά σε μια near death experience που είχε ένας χειρούργος. Ήταν πολύ πειστικός, και η εμπειρία του ήταν κατά βάση ευχάριστη, με μόνο δυσάρεστο για αυτόν ότι τελικά έζησε. Έτσι, οπλισμένος με επειχειρήματα και πιστεύοντας στο προιόν, σαν καλός πωλητής ξεκίνησα να πουλήσω την ιδέα του θανάτου στα παιδιά μου...

Πολλές ερωτήσεις, δάκρυα, αδυναμία κατανόησης, αποδοχής.Επέμεινα στην άποψη ότι ο παππούς είναι κάπου καλύτερα κι έτσι πέρασε η πρώτη μέρα...

Σας χαιρετώ προς το παρόν,

Papapete67 over and out!