Η Μαιρούλα και η Ελενίτσα...

Όταν ήταν μαζί ο κόσμος γύρω τους μαγικά εξαφανιζόταν, η γινόταν όπως τον ήθελαν αυτές. Ήταν φίλες από μωρά. Η Ελενίτσα ήταν λίγο μεγαλύτερη, μερικούς μήνες, και αυτή η διαφορά ήταν η πηγή του πρώτου τους καημού, που δεν ήταν στην ίδια τάξη... Εν τω μεταξύ οι γονείς τους είχαν προ πολλού παραδεχτεί ότι είχαν να κάνουν με δύο μικρές τσαούσες... Όπου κέφι και χορός, η Μαιρούλα και η Ελενίτσα, πρώτες.
Το περασμένο καλοκαίρι είχαν πάει στην ίδια κατασκήνωση, αλλά σε διαφορετικές περιόδους όμως. Άλλος καημός κι αυτός. Είχαν σκοπό βέβαια, να μην το αφήσουν να ξανασυμβεί. Καθισμένες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, κατάστρωναν σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι, πως θα κατάφερναν να πάνε σε όλες (!) τις περιόδους. Εν τω μεταξύ τι μαζί τι χώρια, σαν γνήσιες τσαούσες, θυμόταν απέξω όλα τα τραγουδάκια που τους έμαθαν, μαζί με τις αντίστοιχες χορευτικές κινήσεις. Μόνο και μόνο για αυτό, δεν αισθάνονταν σαν να είχαν πάει χωριστά, μια και είχαν κοινές μνήμες από τις μέρες που πέρασαν εκεί...
Σαν χαρακτήρες, είχαν ομοιότητες και διαφορές. Η Ελενίτσα είχε ένα μόνιμα ονειρικό βλέμμα και η Μαιρούλα ότι έλεγε το τελείωνε με χαμόγελο.Μιλούσαν και οι δύο πολύ και συνεχώς. Όταν ήταν μαζί ήταν σαν πολυβόλο. Μια φορά που έμεινε στο σπίτι της Μαιρούλας η Ελενίτσα, είχαν ξυπνήσει από τις 6 το πρωί και μιλούσαν. Ήταν ναζιάρες και οι δύο από μωρά. Το μόνιμο παράπονο τους ήταν που δεν ήταν αδερφούλες... κι όμως στον φανταστικό τους κόσμο, συχνά ήταν. Προσπαθούσαν συνεχώς να βρουν τρόπους να είναι μαζί. Μια φορά η Ελενίτσα σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να μείνει στην ίδια τάξη για να μπορούν να είναι παρέα, αλλα έλα που στο δημοτικό δεν σε αφήνουν να μείνεις! Υποσχέθηκε λοιπόν στη Μαιρούλα να μείνει στην ίδια τάξη όταν πάει γυμνάσιο, για να την περιμένει...

Οι γονείς της Ελενίτσας ήταν χωρισμένοι, και η μαμά εξαφανισμένη. Ζούσαν λοιπόν, αυτή και ο αδερφός της με τον μπαμπά τους. Ήταν καλός άνθρωπος, προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο για τα παιδιά του. Μόνο που ένιωθε βαριά την μοναξιά και προσπαθούσε συχνά να την απαλύνει, μπλέκοντας όμως συνήθως με τις λάθος γυναίκες... Όταν η Μαιρούλα πήγαινε πρώτη δημοτικού, χώρισαν και οι δικοί της γονείς. Η Μαιρούλα έμενε με τη μαμά της, ενώ η μεγάλη της αδερφή με τον μπαμπά τους. Οι δυό φίλες τα έλεγαν συχνά στο σχολείο και παρηγορούσαν η μία την άλλη. Παράλληλα ο μπαμπάς της Ελενίτσας, έκανε παρέα με τη μαμά της Μαιρούλας, που ήταν και αυτή καλή, και την βοηθούσε να "ξεπεράσει" τα πρώτα στάδια του χωρισμού... Και εκεί ήταν που μέσα στις δύο μικρές φούντωσε η ελπίδα πως ίσως το όνειρο τους να γινόταν πραγματικότητα... Αν ο μπαμπάς της Ελενίτσας και η μαμά της Μαιρούλας τα "βρίσκανε" θα μπορούσαν να γίνουν μια οικογένεια! Θα μπορούσαν να λέγονται αδερφούλες, να ζουν στο ίδιο σπίτι! Θα ήταν καταπληκτικά! Έβαλαν λοιπόν εμπρός, να σπρώξουν την κατάσταση όσο μπορούσαν.
Όταν πήγαιναν όλοι μαζί για μπάνιο αν κάποιος ρωτούσε, έλεγαν πως είναι αδερφές. Η Ελενίτσα δασκάλεψε τον μικρό της αδερφό να λέει πότε-πότε την μαμά της Μαιρούλας "μαμά"! Έκανε κι αυτή το ίδιο. Αντίστοιχα το ίδιο έκανε και η Μαιρούλα με τον επίδοξο "μπαμπά" της. Επίσης δεν έχανε ευκαιρία να πει στη μαμά της πόσο καλά περνάνε όταν είναι όλοι μαζί και πόσο ωραία μαγειρεύει ο μπαμπάς της Ελενίτσας, η τι ωραίο αυτοκίνητο που έχει. Για ένα διάστημα κόντευαν και οι ίδιοι οι γονείς να το πιστέψουν, κάτι η μοναξιά, κάτι ο πόνος των χωρισμών, ταίριαζαν κιόλας σε αρκετά πράγματα. Δεν ήταν όμως γραφτό. Η χημεία, όσο κι αν το θες, δεν φτιάχνεται, η υπάρχει η δεν υπάρχει. Και έτσι μετά από κάνα δυό μήνες αραίωσε η παρέα...

Η Μαιρούλα και η Ελενίτσα συνεχίζουν κάνουν παρέα, και τώρα πια όταν αναπολούν εκείνους τους δύο μήνες, κάτι που κάνουν συχνά, λένε "Θυμάσαι? Ήταν τότε... τότε που ήμασταν κοντά!"...

Και συνεχίζουν βέβαια να λένε, κυρίως σε ανθρώπους που μόλις γνώρισαν, πως είναι αδερφούλες...