Έξω ένας εντυπωσιακά μεγάλος και γαλανός ουρανός, προσπαθεί να με εντυπωσιάσει. Μέσα στο καράβι, καθισμένος, νιώθω εκείνο το σφίξιμο της προσμονής λίγο πριν I hit the road. Τα σύννεφα, που τόσο μου αρέσει να φωτογραφίζω, κάνουν την απουσία τους αισθητή. Βαστιούνται στις άκρες του ορίζοντα, κάνοντας θαρρείς στην άκρη για να περάσουμε. Γυρνώ και κοιτάζω από το παράθυρο και εκεί που υπήρχε ανοιχτή θάλασσα, είναι τώρα ένα νησί. Καλυμμένο από πράσινο χορτάρι και καφετιούς ξερούς θάμνους, και στολισμένο με μια κορδέλα άσπρου βράχου γύρω-γύρω. Πάει καιρός που έγραψα. Αναρωτιέμαι τελικά αν οι μικρές εξορμήσεις - βλέπε δραπετεύσεις - είναι αυτές που δίνουν καύσιμο στην ώθηση για γράψιμο που ένιωσα τον τελευταίο καιρό. Το ταξίδι ξεκινά ξανά.
Πίσω στο νησάκι, που παρεμπιπτόντως δεν φαίνεται πια, πετούν φαντάζομαι ακόμα γλάροι. Αναρωτιέμαι αν νιώθουν και αυτοί αγουροξυπνημένοι όπως ο μπάρμαν που μου έδωσε τον πρώτο μου, για σήμερα, καφέ.. Είχε εκείνο το σοβαρό ύφος που έχουν συχνά οι άνθρωποι νωρίς το πρωί. Όταν αισθάνονται πως το πρόσωπο τους κρέμεται απλώς πάνω στο κεφάλι τους, βαρύ, κοιμισμένο. Μπαίνοντας στο καράβι, με την πλήρη μου εξάρτιση και τη μηχανή φορτωμένη τα του ταξιδιού, αισθάνθηκα ξανά εκείνο το κάπως ηρωικό feeling. Θαρρείς τα μαύρα προστατευτικά ρούχα που φορώ για να κοροϊδέψω τον κρύο με μεταμορφώνουν σε κάποιον από τους σούπερ-ήρωες για τους οποίους με τόση μανία διάβαζα μικρός. Κάτι μεταξύ του Silver Surfer και του Batman φαντάζομαι...
Το καράβι είναι σχετικά άδειο, και κοντά μου κάθεται μια παρέα νεαρά παιδιά, οι οποίοι ήσυχα κουβεντιάζουν για το επικείμενο ταξίδι τους. κάποιος από αυτούς μάλλον πάει φαντάρος γιατί ένας από τους άλλους του δίνει συμβουλές και τον προετοιμάζει. Δίπλα ένας κύριος κάθεται και χαζεύει ένα σημείο στο πάτωμα ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια του. Κι άλλος που προσπαθεί να ξυπνήσει. Αντίθετα εγώ σχεδόν δεν κατάφερα να κοιμηθώ όλη νύχτα. Η προσμονή του ταξιδιού με κρατούσε σε εγρήγορση.
Ο ήλιος μόλις διάλεξε να κάνει την εμφάνιση του. Αν και δεν φαντάζομαι πως είχε και άλλη επιλογή. Κάνω έν διάλειμμα να σκουπίσω τα γυαλιά μου, κλασσική δικαιολογία, για όταν αρχίζεις να μένεις από πράγματα να γράψεις. Από το παράθυρο (φιλιστρίνι είναι το ξέρω αλλά δεν έχει το σωστό σχήμα ούτε μέγεθος) φάνηκε η πρώτη σημαδούρα του διαύλου. Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι , τώρα πέρασε και η δεύτερη. Το καράβι πάει αργά τώρα κι οι κραδασμοί του μου κουνάνε την οθόνη.
Θα τα ξαναπούμε σε λίγο....
Το λίγο τελικά, δεν ήταν και τόσο λίγο...
Η διαδρομή προς Αθήνα καλή, και αρκετά γνώριμη πια. Αυτό που δεν ήταν και τόσο γνώριμο ήταν το κρύο. Εντός μισής ώρας, τα χέρια νιώθουν σαν να καίγονται από το κρύο. Έψαχνα με μανία να βρώ ένα καφενείο ανοιχτό μπας και ζεσταθώ αλλά τίποτα. Τελικά έκανα υπομονή μέχρι την Πρέβεζα όπου και μια στάση για να δω φίλους μου έσωσε τα δάχτυλα. Κάπου εκεί πήρα και την απόφαση να βάλω τα θερμαινόμενα σκριπ. Σύντομα...
Συνεχίζοντας μετά από καφέ, βγήκα ξανά στην Εθνική. Όλα μια χαρά, κάποια στιγμή σταμάτησα για βενζίνη και ανακάλυψα το βενζινάδικο με το πιο loud καζανάκι στην Αιτολωακαρνανία. Βγαίνοντας από την τουαλέτα ένιωθα τα μάτια όλων επάνω μου! Το καζανάκι είχε βροντοφωνάξει το υγρό και δυνατό του μήνυμα: «Αυτός που βγαίνει τώρα μόλις ΚΑΤΟΥΡΗΣΕΕΕΕ!!!!! Και μορεί και να ΕΧΕΣΕΕΕΕΕΕ!!!!!!
Περνώντας το Ευηνοχώρι, θυμάμαι πως εκεί κοντά είναι και το μαγαζί που σταματάω πάντα για μια μπουκιά και ένα καφέ. Σταμάτησα και αυτή τη φορά για φαί και καφέ. Πιάσαμε την κουβέντα και προέκυψε ότι έχει και συγγενείς στην Κέρκυρα. Μικρός που είναι ο κόσμος. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, βρίσκομαι πίσω από ένα αυτοκίνητο, όταν ξαφνικά βλέπω να πετάει κάποιος από το παράθυρο ένα άδειο μπουκάλι. Το έχω δει τόσες φορές μα ακόμη δεν μπορώ να το συνηθίσω. Γιατί ρε γαμώτο? Δεν μπορούν να έχουν μια σακούλα να βάζουν τα σκουπίδια? Η να περιμένουν να βρουν ένα κάδο? Το ξέρω πως μάλλον θα πάω μακριά την κουβέντα, αλλά θεωρώ πως είναι ένδειξη της έλλειψης στοιχειώδους παιδείας αλλά και της αδιαφορίας που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Ζαμανφουτισμός. Και οι άκρες των εθνικών δρόμων μοιάζουν με χωματερές. Ωχ αδερφέ, αν δεν το ρίξω εγώ θα το ρίξει κάποιος άλλος…
Τελικά βρήκα και ένα κόλπο για να ζεσταίνω τα χέρια μου. Σταματάω κάθε φορά που δεν αντέχω άλλο το κρύο και τα ζεσταίνω πάνω στην εξάτμιση. Κάποια στιγμή έφτασα στον Πειραιά. Εκεί τρόμαξα για μια στιγμή ότι έχω πάθει κρυοπάγημα μια και δεν μπορούσα να λυγίσω τον αντίχειρα μου. Κατέβηκα Καστέλλα, βρήκα τους φίλους μου, πήγαμε για φαγητό και πέρασαν όλα…
Την επόμενη μέρα είχα να πάω σε ένα επαγγελματικό σεμινάριο. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Κεφαλάρι, μια περιοχή κάτω από το όρος Πεντελικόν. Στα στενά του σοκάκια, σπίτια από άλλη εποχή, μου θύμιζαν τα προσφυγικά όπως το πατρικό μου. Μερικοί δρόμοι παρακάτω η κατάσταση αλλάζει και παίρνει έναν αέρα αριστοκρατικό. Αποκορύφωμα, το ξενοδοχείο όπου πήγαινα για το σεμινάριο, χλιδάτο μιας άλλης εποχής…
Το ίδιο βράδυ επισκέφτηκα το καινούριο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που έχει και café στον όροφο. (ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟ ΣΧΟΛΙΟ…) Εκεί λοιπόν γνώρισα ένα μάτσο κούκλες, σερβιτόρες και μπαργουίμεν, και έμαθα πως ξεχωρίζουν τους φανατικούς άντρες από τους μη φανατικούς που συχνάζουν εκεί. Το μυστικό παίδες είναι ο ΦΡΑΠΕΣ! (το τελικό ς έχει σημασία και αυτό…) Έτσι λοιπόν αν σας βγάλει ο δρόμος στον Ιανό (Σταδίου 24) σας συνιστώ να πάτε στο καφέ και να παραγγείλετε φραπέ! Έτσι εγγυημένα θα έχετε την προσοχή από τουλάχιστον 5-6 κούκλες ξανθιές, μελαχρινές και καστανές… Η φίλη μου που δουλεύει εκεί λέει πως μόλις πέσει παραγγελία φραπέ, τρέχει μέσα στην κουζίνα και λέει «Κορίτσια, σύρμα, ήρθε άντρας!!»
Το ίδιο βράδυ, πήγαμε σε ένα ωραίο bar στο Κολωνάκι, το Low Profile. Ξέρεις πως μπαίνεις κάπου καλά, όταν το τραγούδι που παίζει εκείνη τη στιγμή, σου είναι γνωστό και σου αρέσει…
Το κείμενο θα συνεχιστεί σύντομα...
Θέλω έναν Freddo παρακαλώ! :-ppp
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ουχί στον Ιανό! Στο Μικρό!!! χεχεχε...