Θυμάμαι πριν από 7 χρόνια περίπου είχα πάει στην γιορτή που έστησαν στον παιδικό σταθμό της κόρης μου για την 28η Οκτωβρίου. Μέρες πριν η μικρή , που ήταν και τσαούσα πρώτης τάξης, μας είχε ζαλίσει με τραγουδάκια για τον Μουσολλίνι, τα φουσάτα, το κορόιδο, τον Ντούτσε... Εκείνη την χρονιά, στον παιδικό σταθμό πήγαινε κι ένας πιτσιρικάς, ξένος, Αυστριακής καταγωγής.Η μάνα του και ο θετός του πατέρας είχαν αποφασίσει να ζήσουν στην Ελλάδα. Ο μικρός πήγαινε στον σταθμό, σαν ένα πρώτο βήμα στο να μάθει την γλώσσα. Ήταν ενδιαφέρον να βλέπεις αυτόν τον κατάξανθο πιτσιρικά με τα γαλανά μάτια, τυπικό δείγμα της Άρειας φυλής να τραγουδάει με την γερμανική του προφορά (και με μπρίο, όχι αστεία!) όλα αυτά τα τραγούδια κατά των Γερμανών, των Ιταλών κλπ. Με έκανε να σκεφτώ...
Παρεπιπτόντως το όνομα του ήταν το ελληνικότατο Ιερώνυμος αν και στην πολύ πιο funky ξενική του μορφή Geronimo...
Τώρα ως γνωστόν στην παρέλαση στη Θεσσαλονίκη, ξεφτιλιστήκαμε για μια ακόμη φορά παγκοσμίως λόγω κάποιων εθνικιστικών ηλιθίων της ΜΥΑ (Μονάδα Υποβρύχιων Αποστολών) που τραγουδούσαν αντιαλλοδαπά τραγουδάκια.
Και είχαν και το θράσος να πουν ότι κάθε χρόνο τα τραγουδάνε και πότε δεν τους είπε κανείς τίποτα... Έχουν όμως δίκιο σε αυτό, έτσι είναι!!
Άλλο ένα παράδειγμα των αλλαγών που χρειάζεται να κάνει η Ελλάδα (και οι Έλληνες!) για να εναρμονιστούμε με τα Ευρωπαικά δεδομένα.
Είναι γεγονός πως μια ξενοφοβία την έχουμε. Θυμάμαι ιστορία με την μακαρίτισσα τη γιαγιά μου να φωνάζει "Ο αράπης, ο αράπης!!!" όταν κάποιος Πακιστανός χτύπησε την πόρτα, να ρωτήσει για το δωμάτιο που νοικιαζόταν...
Δεν είμαστε όμως οι μόνοι στον κόσμο που είναι έτσι. Η ξενοφοβία μπορεί και να είναι στην φύση του ανθρώπου. Κακά τα ψέματα, και οι Τούρκοι μας βλέπουν κάπως και οι Σκοπιανοί και οι Αλβανοί...
Μήπως και στην "Ευρώπη" όλοι οι Eυρωπαίοι τους αγαπάνε όλους? Δυστυχώς κάποιοι λίγοι, εθνικιστές, υπάρχουν παντού. Σε κάθε χώρα υπάρχουν και κάποιοι.
Τώρα που το σκέφτομαι περισσότερο, το πρόβλημα που δημιουργήθηκε με την ΜΥΑ δεν είναι η ύπαρξη εθνικιστικών στοιχείων. Είναι που σε μια δημόσια υπηρεσία, βρίσκονται άτομα που δεν έχουν τη στοιχειώδη παιδεία να καταλάβουν ότι όταν βρίσκεσαι σε μια θέση ευθύνης, όταν είσαι "δημόσιος υπάλληλος" οφείλεις να είσαι ΚΥΡΙΟΣ και να συμπεριφέρεσαι σαν ΚΥΡΙΟΣ γιατί πρέπει να δώσεις και ένα καλό παράδειγμα...
Θες να είσαι εθνικιστής? Θες να πιστεύεις ότι όλοι οι άλλοι λαοί εποφθαλμιούν την πατρίδα σου, η την ζωή σου ακόμα? Πρόβλημα σου. Και κράτα το για τον εαυτό σου...
Εγώ προσωπικά δεν έχω τίποτα να χωρίσω ούτε με Τούρκο ούτε με Αλβανό ούτε με Σκοπιανό. Αντίθετα φοβάμαι το χρήμα. Το χρήμα και τους πρεσβευτές του που θέλουν να τα σβήσουν όλα στο όνομα του κέρδους. Και το χρήμα δεν έχει πατρίδα... γιαυτό χώνεται παντού!
Δευτέρα, Μαρτίου 29, 2010
Τρίτη, Μαρτίου 23, 2010
Blues, σκάφη, αλλά όχι και ξερό ψωμί...
Ποτέ δεν είναι αργά να ανακαλύψεις κάτι, να χαρείς με κάτι καινούριο στη ζωή σου...
είμαι σίγουρα τυχερός, γιατί έχω τη χαρά να έχω τρια παιδιά, σε ευρεία κλίμακα ηλικιών με όλες τις συνεπακόλουθες χαρές τους. Πέρα όμως από την οικογένεια και τα παιδιά, κατά καιρούς έχω ανακαλύψει τρία πράγματα που πραγματικά με κάνουν να αισθανόμαι "καλά!"
Το πρώτο το ανακάλυψα από μικρός, αλλά μόνο τώρα τελευταία με έχει πραγματικά συνεπάρει. Και αυτό είναι το μαγείρεμα! Πήρα μάλιστα πρόσφατα κι μια μηχανή που βγάζει μακαρόνια και το'χω ρίξει στα φρέσκα ζυμαρικά. Φτιάχνω επίσης και μπισκότα, ζυμώνω ψωμί κάθε μέρα (σχεδόν) και πότε-πότε και κανένα κινέζικο η ινδικό. Το μαγείρεμα είναι μεγάλη ιστορία... Πέρα από καθημερινή ανάγκη, είναι μια τελετουργία της οποίας κατάληξη είναι να μαζευτούν όλοι γύρω από το τραπέζι και να share the love!
Το δεύτερο ήταν το blues. Εκεί γύρω στα 25 έγινα τραγουδιστής σε μια τοπική Blues band με κάτι φίλους Άγγλους και ανακάλυψα τα blues... Μ'αρέσουν πολλών ειδών μουσικές, αλλά όταν ακούω τις γνώριμες πενιές ενός twelve bar η κάποιον να βγάζει τα blue σεκλέτια του πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, είναι για μένα το κάτι άλλο...
Το τρίτο είναι η ιστιοπλοία και τα σκάφη. Εκεί γύρω στα 17, έκανα τις πρώτες μου ιστιοπλοϊες με ένα Carter 30. I was hooked! Δεν είμαι και κανένας βαρεμένος αγωνιστικός ιστιοπλόος αλλά μου αρέσει να αισθάνομαι ένα ιστιοφόρο να "ζωντανεύει" στα χέρια μου ... εκείνη η στιγμή που τα πανιά γεμίζουν και το σκάφος πλαγιάζει σαν να παίρνει δύναμη για να ξεχυθεί μπροστά! Και δεν είναι μόνο το ταξίδεμα αλλά ότι έχει σχέση με το σκάφος, ακόμη και η συντήρηση. Η μυρουδιά του ξύλου... Το απαλό κούνημα στο αγκυροβόλιο... Η επιστροφή στο λιμάνι την ώρα που ο ήλιος πέφτει... Πολλές μαγικές στιγμές στο σκάφος...
Γιαυτό λοιπόν σκέφτηκα και αποφάσισα πως η τέλεια δουλειά για μένα θα ήταν μάλλον η εξής:
Μάγειρας στο σκάφος του Eric Clapton!
είμαι σίγουρα τυχερός, γιατί έχω τη χαρά να έχω τρια παιδιά, σε ευρεία κλίμακα ηλικιών με όλες τις συνεπακόλουθες χαρές τους. Πέρα όμως από την οικογένεια και τα παιδιά, κατά καιρούς έχω ανακαλύψει τρία πράγματα που πραγματικά με κάνουν να αισθανόμαι "καλά!"
Το πρώτο το ανακάλυψα από μικρός, αλλά μόνο τώρα τελευταία με έχει πραγματικά συνεπάρει. Και αυτό είναι το μαγείρεμα! Πήρα μάλιστα πρόσφατα κι μια μηχανή που βγάζει μακαρόνια και το'χω ρίξει στα φρέσκα ζυμαρικά. Φτιάχνω επίσης και μπισκότα, ζυμώνω ψωμί κάθε μέρα (σχεδόν) και πότε-πότε και κανένα κινέζικο η ινδικό. Το μαγείρεμα είναι μεγάλη ιστορία... Πέρα από καθημερινή ανάγκη, είναι μια τελετουργία της οποίας κατάληξη είναι να μαζευτούν όλοι γύρω από το τραπέζι και να share the love!
Το δεύτερο ήταν το blues. Εκεί γύρω στα 25 έγινα τραγουδιστής σε μια τοπική Blues band με κάτι φίλους Άγγλους και ανακάλυψα τα blues... Μ'αρέσουν πολλών ειδών μουσικές, αλλά όταν ακούω τις γνώριμες πενιές ενός twelve bar η κάποιον να βγάζει τα blue σεκλέτια του πάνω στα πλήκτρα του πιάνου, είναι για μένα το κάτι άλλο...
Το τρίτο είναι η ιστιοπλοία και τα σκάφη. Εκεί γύρω στα 17, έκανα τις πρώτες μου ιστιοπλοϊες με ένα Carter 30. I was hooked! Δεν είμαι και κανένας βαρεμένος αγωνιστικός ιστιοπλόος αλλά μου αρέσει να αισθάνομαι ένα ιστιοφόρο να "ζωντανεύει" στα χέρια μου ... εκείνη η στιγμή που τα πανιά γεμίζουν και το σκάφος πλαγιάζει σαν να παίρνει δύναμη για να ξεχυθεί μπροστά! Και δεν είναι μόνο το ταξίδεμα αλλά ότι έχει σχέση με το σκάφος, ακόμη και η συντήρηση. Η μυρουδιά του ξύλου... Το απαλό κούνημα στο αγκυροβόλιο... Η επιστροφή στο λιμάνι την ώρα που ο ήλιος πέφτει... Πολλές μαγικές στιγμές στο σκάφος...
Γιαυτό λοιπόν σκέφτηκα και αποφάσισα πως η τέλεια δουλειά για μένα θα ήταν μάλλον η εξής:
Μάγειρας στο σκάφος του Eric Clapton!
Κυριακή, Μαρτίου 21, 2010
Το γονίδιο του διαζύγιου...
Το 1987 τον Αύγουστο, πήρα μετάθεση από την αυλώνα, όπου είχα περάσει τους πρώτους 6 μήνες της θητείς μου και πήγα στην 26η ΕΜΑ στο Λιτόχωρο. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω για κούρεμα και έτσι επισκέφτηκα τον κουρέα του χωριού...
Με έβαλε κάτω, τσικ από δω , τσικ από κει, και άρχισε την ανάκριση. Πως με λένε από που είμαι, αν έχω σπουδάσει και τι, αν έχω περιουσία(!). Κάπου εκεί μου εξήγησε ότι εκτός από κουρέας είναι και ο προξενητής του χωριού και πάντα ψάχνει για κάνα καλό γαμπρό, εξ ου και οι ερωτήσεις. Στην κουβέντα προέκυψε ότι οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, οπότε εκεί μου λέει: "Άστο , δεν μας κάνεις" και κόβεται η κουβέντα. Ρωτάω κι εγώ να μάθω το γιατί, οπότε ακούω την εξής λαική σοφία. Τα παιδιά χωρισμένων, χωρίζουν και αυτά! Άρα λοιπόν δεν "κάνουν" για γάμο...
Μπορεί να μην εδωσα ιδιαίτερη σημασία τότε, αλλά θα ήταν ψέμα να πω ότι το θέμα δεν με απασχόλησε. Ο χωρισμός των γονιών μου ήταν σχετικά πρόσφατος, 2-3 χρόνια πιο πριν. Ήμουν 17 όταν έγινε, και σε μια εποχή αμφισβήτησης τόσων, προστέθηκε απλά μια αμφισβήτηση ακόμα... του θεσμού του γάμου. Το ενδιαφέρον ήταν ότι και η γιαγιά μου είχε χωρίσει και ξαναπαντρευτεί, πράγμα σχετικά ασυνήθιστο για την εποχή (το '40...)
Μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε και η δική μου σειρά να παντρευτώ... Δεδομένης της αμφιβολίας μου για τον θεσμό, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Επίσης δεν υπήρχε εγκυμοσύνη στην μέση, πράγμα που ώθησε πολλούς φίλους μου να πουν "μα, γιατί παντρεύεσαι τότε?"
Την απάντηση τότε την είχα έτοιμη. Απλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν. Στα 24 που ήμουν τότε αυτό αρκούσε. Δεν είχα αμφιβολία, ήμουν σίγουρος.
Μετά από 1,5 χρόνο ήρθε και το πρώτο μας παιδί, επισφράγισμα της ευτυχίας μας...
Παράλληλα ο πατέρας μου ήταν στον 2ο γάμο του. Η μάνα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί και ούτε ξαναπαντρεύτηκε ποτέ.
Ο γάμος μας άντεξε τυπικά σχεδόν 15 χρόνια, και 5 που είμασταν μαζί πριν σχεδόν 20 χρόνια σύνολο. Αποκτήσαμε και δεύτερο παιδί, κι έτσι βρέθηκα το 2006 χωρισμένος με 2 παιδιά... Όπως πολλοί από μας μπήκαμε από νωρίς σε μια σχέση, αν όχι χωρίς ωριμότητα, τουλάχιστον χωρίς εμείς οι ίδιοι να έχουμε ωριμάσει. Εκεί προσδιορίζω κι ένα από τα κεντρικά προβλήματα στις σχέσεις/γάμους σήμερα, την ωριμότητα των μελών.
Όταν λέω άντεξε τυπικά, το λέω γιατί ουσιαστικά έληξε πολύ πριν το επίσημο τέλος του. Αλλά εγώ διάλεξα να εθελοτυφλώ.
Υπήρξαν προβλήματα, πάντα διάλεγα όμως να τα εξομαλύνω, προσπαθώντας να κρατήσω τον γάμο μου σταθερό, δυνατό. Έφτιαξα ένα παραμύθι το οποίο έλεγα στους άλλους για το πόσο καλά είμαστε και το οποίο βέβαια πίστευα κι εγώ. Κάπως εγωιστικά δεν ήθελα να χωρίσω και δεν είχα σκοπό να το επιτρέψω να συμβεί ποτέ! Δεν ήθελα βέβαια να περάσουν και τα παιδιά το τραύμα του χωρισμού. Ευτυχώς ο ένας από τους δυό μας ήταν πιο στα καλά του κι έκανε το πρώτο βήμα.
Με την κατάρρευση του γάμου μου, παρολίγο να καταρρεύσω κι εγώ, αλλά το γεγονός πως είχα τα παιδιά μου κοντά μου δεν μου επέτρεπε να το κάνω.
Να λοιπόν που ο κουρέας/προξενητής/γενετιστής είχε δίκιο! Είχα το γονίδιο του διαζύγιου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. όταν έγιναν όλα αυτά ο πατέρας μου ειχε χωρίσει και με την 3η του γυναίκα...
Τώρα, στο δεύτερο γάμο μου, έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με αυτό τον "ρατσισμό" κατά των διαζευγμένων αφού θεωρούμαι "ανάξιος" ως γαμπρός. Κάπως σαν μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, δεν έχω "εγγύηση"... Αλλά δεν πειράζει! Έτσι κι αλλιώς "άμα θέλει η νύφη κι ο γαμπρός..."
Μετά από όλη αυτή την εμπειρία πρέπει να πω ότι βρίσκω ενδιαφέρον το πως τελικά λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε τις ίδιες η έστω παρόμοιες, αντιδράσεις σε τετοια ζητήματα. Υπάρχει ένας κύκλος συναισθημάτων που περνά κανείς. Σε ένα βαθμό εξαρτάται από το αν είναι αυτός που "φεύγει" η αυτός που "μένει". Κλασσικά αυτός που φεύγει, δεν λέει και πολλά, ενώ αυτός που μένει "διαφημίζει" το πάθημα του! Ο πονεμένος περνά κάποια στιγμή σε ένα μίσος προς τον άλλον, σαν αντίδραση στον πόνο. Ο άλλος συνήθως τραβάει μια γρήγορη αλλαγή προς το καλύτερο, χάνει βάρος, αλλάζει κόμμωση...
Μετά περνά λίγος καιρός και συνήθως γλυκαίνει η πίκρα, η τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.
Σε κάθε χωρισμό, ευθύνη φέρουν και οι δύο. Πρέπει λοιπόν αργά η γρήγορα να έρχεται η κατανόηση. Και βέβαια όλα αυτά ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν παιδιά τα οποία δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους σε κόντρα.
Σαν παιδί χωρισμένων μπορώ να πω πως και τα παιδιά καταλβαίνουν τι γίνεται αλλά δεν υπάρχει λόγος για μίσος, τίποτε δεν γίνεται καλύτερο με το μίσος...
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά?
Έτσι προς ενημέρωση...
Δείτε το σχετικό τραγούδι
Και πως το διασκευασε ο εκπληκτικός κύριος Billy Connolly!
Με έβαλε κάτω, τσικ από δω , τσικ από κει, και άρχισε την ανάκριση. Πως με λένε από που είμαι, αν έχω σπουδάσει και τι, αν έχω περιουσία(!). Κάπου εκεί μου εξήγησε ότι εκτός από κουρέας είναι και ο προξενητής του χωριού και πάντα ψάχνει για κάνα καλό γαμπρό, εξ ου και οι ερωτήσεις. Στην κουβέντα προέκυψε ότι οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι, οπότε εκεί μου λέει: "Άστο , δεν μας κάνεις" και κόβεται η κουβέντα. Ρωτάω κι εγώ να μάθω το γιατί, οπότε ακούω την εξής λαική σοφία. Τα παιδιά χωρισμένων, χωρίζουν και αυτά! Άρα λοιπόν δεν "κάνουν" για γάμο...
Μπορεί να μην εδωσα ιδιαίτερη σημασία τότε, αλλά θα ήταν ψέμα να πω ότι το θέμα δεν με απασχόλησε. Ο χωρισμός των γονιών μου ήταν σχετικά πρόσφατος, 2-3 χρόνια πιο πριν. Ήμουν 17 όταν έγινε, και σε μια εποχή αμφισβήτησης τόσων, προστέθηκε απλά μια αμφισβήτηση ακόμα... του θεσμού του γάμου. Το ενδιαφέρον ήταν ότι και η γιαγιά μου είχε χωρίσει και ξαναπαντρευτεί, πράγμα σχετικά ασυνήθιστο για την εποχή (το '40...)
Μερικά χρόνια αργότερα, ήρθε και η δική μου σειρά να παντρευτώ... Δεδομένης της αμφιβολίας μου για τον θεσμό, δεν ήταν μια εύκολη απόφαση. Επίσης δεν υπήρχε εγκυμοσύνη στην μέση, πράγμα που ώθησε πολλούς φίλους μου να πουν "μα, γιατί παντρεύεσαι τότε?"
Την απάντηση τότε την είχα έτοιμη. Απλά δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτήν. Στα 24 που ήμουν τότε αυτό αρκούσε. Δεν είχα αμφιβολία, ήμουν σίγουρος.
Μετά από 1,5 χρόνο ήρθε και το πρώτο μας παιδί, επισφράγισμα της ευτυχίας μας...
Παράλληλα ο πατέρας μου ήταν στον 2ο γάμο του. Η μάνα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί και ούτε ξαναπαντρεύτηκε ποτέ.
Ο γάμος μας άντεξε τυπικά σχεδόν 15 χρόνια, και 5 που είμασταν μαζί πριν σχεδόν 20 χρόνια σύνολο. Αποκτήσαμε και δεύτερο παιδί, κι έτσι βρέθηκα το 2006 χωρισμένος με 2 παιδιά... Όπως πολλοί από μας μπήκαμε από νωρίς σε μια σχέση, αν όχι χωρίς ωριμότητα, τουλάχιστον χωρίς εμείς οι ίδιοι να έχουμε ωριμάσει. Εκεί προσδιορίζω κι ένα από τα κεντρικά προβλήματα στις σχέσεις/γάμους σήμερα, την ωριμότητα των μελών.
Όταν λέω άντεξε τυπικά, το λέω γιατί ουσιαστικά έληξε πολύ πριν το επίσημο τέλος του. Αλλά εγώ διάλεξα να εθελοτυφλώ.
Υπήρξαν προβλήματα, πάντα διάλεγα όμως να τα εξομαλύνω, προσπαθώντας να κρατήσω τον γάμο μου σταθερό, δυνατό. Έφτιαξα ένα παραμύθι το οποίο έλεγα στους άλλους για το πόσο καλά είμαστε και το οποίο βέβαια πίστευα κι εγώ. Κάπως εγωιστικά δεν ήθελα να χωρίσω και δεν είχα σκοπό να το επιτρέψω να συμβεί ποτέ! Δεν ήθελα βέβαια να περάσουν και τα παιδιά το τραύμα του χωρισμού. Ευτυχώς ο ένας από τους δυό μας ήταν πιο στα καλά του κι έκανε το πρώτο βήμα.
Με την κατάρρευση του γάμου μου, παρολίγο να καταρρεύσω κι εγώ, αλλά το γεγονός πως είχα τα παιδιά μου κοντά μου δεν μου επέτρεπε να το κάνω.
Να λοιπόν που ο κουρέας/προξενητής/γενετιστής είχε δίκιο! Είχα το γονίδιο του διαζύγιου. Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο. όταν έγιναν όλα αυτά ο πατέρας μου ειχε χωρίσει και με την 3η του γυναίκα...
Τώρα, στο δεύτερο γάμο μου, έρχομαι ξανά αντιμέτωπος με αυτό τον "ρατσισμό" κατά των διαζευγμένων αφού θεωρούμαι "ανάξιος" ως γαμπρός. Κάπως σαν μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, δεν έχω "εγγύηση"... Αλλά δεν πειράζει! Έτσι κι αλλιώς "άμα θέλει η νύφη κι ο γαμπρός..."
Μετά από όλη αυτή την εμπειρία πρέπει να πω ότι βρίσκω ενδιαφέρον το πως τελικά λίγο πολύ, όλοι μας έχουμε τις ίδιες η έστω παρόμοιες, αντιδράσεις σε τετοια ζητήματα. Υπάρχει ένας κύκλος συναισθημάτων που περνά κανείς. Σε ένα βαθμό εξαρτάται από το αν είναι αυτός που "φεύγει" η αυτός που "μένει". Κλασσικά αυτός που φεύγει, δεν λέει και πολλά, ενώ αυτός που μένει "διαφημίζει" το πάθημα του! Ο πονεμένος περνά κάποια στιγμή σε ένα μίσος προς τον άλλον, σαν αντίδραση στον πόνο. Ο άλλος συνήθως τραβάει μια γρήγορη αλλαγή προς το καλύτερο, χάνει βάρος, αλλάζει κόμμωση...
Μετά περνά λίγος καιρός και συνήθως γλυκαίνει η πίκρα, η τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.
Σε κάθε χωρισμό, ευθύνη φέρουν και οι δύο. Πρέπει λοιπόν αργά η γρήγορα να έρχεται η κατανόηση. Και βέβαια όλα αυτά ακόμη περισσότερο όταν υπάρχουν παιδιά τα οποία δεν θέλουν να βλέπουν τους γονείς τους σε κόντρα.
Σαν παιδί χωρισμένων μπορώ να πω πως και τα παιδιά καταλβαίνουν τι γίνεται αλλά δεν υπάρχει λόγος για μίσος, τίποτε δεν γίνεται καλύτερο με το μίσος...
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά?
Έτσι προς ενημέρωση...
Δείτε το σχετικό τραγούδι
Και πως το διασκευασε ο εκπληκτικός κύριος Billy Connolly!
Κυριακή, Μαρτίου 14, 2010
Εφηβικές Αναμνήσεις...
Καμιά φορά δεν χρειάζεται παρα μόνο ένα τραγούδι για να σε στείλει κατευθείαν στο memory lane, την οδό των αναμνήσεων που λένε...
Στην δική μου περίπτωση, για σήμερα, αρκεί και μόνο η χροιά μιας φωνής. Αυτής του κυρίου Leonard Cohen. Κάπου εκεί στα 15-16 έπεσαν στα χέρια μου δύο αλμπουμ, βινύλιο εννοείται. Songs of Love and hate και New Skin for the Ceremony... Από κει ήταν τα πρώτα τραγούδια του που άκουσα. Συν ένα από άλλο άλμπουμ το περίφημο Partisan. Avalanche! Ένα από τα πιο σκοτεινά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και μόνο που τα ακούω σήμερα μπορώ να ξανανιώσω κάτι από την ένταση με την οποία τα συναισθήματα τάραζαν τις εφηβικές καρδιές μας...
Και θυμάμαι κι άλλους που με επηρρέαζαν έτσι. Τα ονόματα που έρχονται άμεσα στο νου μου, τα τραγούδια των οποίων ξυπνάνε αναμνήσεις?
Neil Young - My.my, hey,hey, Like a hurricane και Sugar Mountain.
Leonard Cohen - Avalanche, Partisan, Who by fire.
Syd Barrett - Long gone, She took a long cold look, Terrapin
Al Stewart - Year of the cat, on the border
Cat Stevens - My lady DÁrbanville
Τώρα που τους βλέπω στη σειρά βλέπω κάτι κοινό... κιθάρα και φωνή!
Σε μια λίγο σκοτεινή νότα αλλά και ίσως επειδή ήταν από τα αγαπημένα μου σας αφιερώνω αυτό...
αλλα και αυτό
Στην δική μου περίπτωση, για σήμερα, αρκεί και μόνο η χροιά μιας φωνής. Αυτής του κυρίου Leonard Cohen. Κάπου εκεί στα 15-16 έπεσαν στα χέρια μου δύο αλμπουμ, βινύλιο εννοείται. Songs of Love and hate και New Skin for the Ceremony... Από κει ήταν τα πρώτα τραγούδια του που άκουσα. Συν ένα από άλλο άλμπουμ το περίφημο Partisan. Avalanche! Ένα από τα πιο σκοτεινά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Και μόνο που τα ακούω σήμερα μπορώ να ξανανιώσω κάτι από την ένταση με την οποία τα συναισθήματα τάραζαν τις εφηβικές καρδιές μας...
Και θυμάμαι κι άλλους που με επηρρέαζαν έτσι. Τα ονόματα που έρχονται άμεσα στο νου μου, τα τραγούδια των οποίων ξυπνάνε αναμνήσεις?
Neil Young - My.my, hey,hey, Like a hurricane και Sugar Mountain.
Leonard Cohen - Avalanche, Partisan, Who by fire.
Syd Barrett - Long gone, She took a long cold look, Terrapin
Al Stewart - Year of the cat, on the border
Cat Stevens - My lady DÁrbanville
Τώρα που τους βλέπω στη σειρά βλέπω κάτι κοινό... κιθάρα και φωνή!
Σε μια λίγο σκοτεινή νότα αλλά και ίσως επειδή ήταν από τα αγαπημένα μου σας αφιερώνω αυτό...
αλλα και αυτό
Σάββατο, Μαρτίου 06, 2010
Η του ύψους, η του βάθους...
έτσι είμαι εγώ...η θα κάνω μέρες να γράψω (για να μην πω μήνες!) η θα γράφω δυο φορές την μέρα!
Όπως κάποιοι από σας ξέρουν, γεννήθηκα Αγγλία και μεγάλωσα Ελλάδα από mix γονείς. Έτσι ένιωθα πάντα μια δόση παραπάνω "Ευρωπαίος" από τους συνομήλικους και φίλους μου. Θυμάμαι από όταν μπήκαμε στη ΕΟΚ (όπως λεγόταν τότε) γινόταν πολλές κουβέντες σχετικά με το αν οι Έλληνες μπορούν ποτέ να γίνουν "Ευρωπαίοι". Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, δεν το θεωρούσαν δυνατόν. Υπήρχε πάντα μια προκατάληψη, μια ιδέα ότι το να γίνει κανείς "Ευρωπαίος" ισοδυναμούσε με το να μην είναι χαρούμενος, να μην περνάει καλά, να γίνει ένας μουντός κακομοίρης που δουλεύει μια ζωή με φόντο το γκρίζο...
Τα επιχειρήματα πολλά. "Δεν τους βλέπεις, όλοι εδώ έρχονται για διακοπές, όλοι μας ζηλεύουν που περνάμε καλά, κλπ." ΄Ο έλληνας δεν σηκώνει ζυγό, δεν αντέχει να τον βάλεις σε κουτί και άλλα πολλά.
Δεν συμφωνούσα τότε και ούτε τώρα συμφωνώ. Καταρχήν σίγουρα θα γενικολογούσαμε πολύ να πούμε ότι όλοι όσοι ζουν στην εύρωπη είναι δυστυχισμενα ρομπότ χωρίς fun η έστω μυρμήγκια. Όπως και δεν είναι όλοι οι έλληνες τζιτζίκια...
Από την άλλη έχω μιλήσει και με πολλούς ξένους που έφυγαν από κει για να έρθουν εδώ να ζήσουν. Και έχω καταλήξει στο εξής:
Αν ο Έλληνας σταματήσει να είναι τόσο ζαμανφού με όλα, ο ήλιος δεν θα σταματήσει να λάμπει πάνω στην Ελλάδα. Μπορούμε να είμαστε αυτοί οι ευχάριστοι, γελαστοί και φιλόξενοι "μπαγαπόντηδες" της Ευρώπης, αλλά και να πληρώνουμε τους φόρους μας, να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τους άλλους. Το ενα δεν αποκλείει το άλλο...
Κάπου εδώ θα κλείσω... Είναι σάββατο βράδυ. Δίπλα μου στον καναπέ είναι η γυναίκα που αγαπώ. Έχει τα μαλλιά της λυμένα. Γύρω μας αλωνίζει ο μικρός πρίγκηπας που θα έπρεπε να κοιμάται τέτοια ώρα αλλά είναι πολύ έλληνας για να το κάνει. Ακούμε μουσική. Μόλις έψησα και ψωμί για άυριο και 3 ντουζίνες gingerbread men. Το τζάκι καίει. Έξω κάνει κρύο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Θα ζήσουμε να χαμογελάσουμε για μια ακόμη μέρα.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Papapete
Όπως κάποιοι από σας ξέρουν, γεννήθηκα Αγγλία και μεγάλωσα Ελλάδα από mix γονείς. Έτσι ένιωθα πάντα μια δόση παραπάνω "Ευρωπαίος" από τους συνομήλικους και φίλους μου. Θυμάμαι από όταν μπήκαμε στη ΕΟΚ (όπως λεγόταν τότε) γινόταν πολλές κουβέντες σχετικά με το αν οι Έλληνες μπορούν ποτέ να γίνουν "Ευρωπαίοι". Οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, δεν το θεωρούσαν δυνατόν. Υπήρχε πάντα μια προκατάληψη, μια ιδέα ότι το να γίνει κανείς "Ευρωπαίος" ισοδυναμούσε με το να μην είναι χαρούμενος, να μην περνάει καλά, να γίνει ένας μουντός κακομοίρης που δουλεύει μια ζωή με φόντο το γκρίζο...
Τα επιχειρήματα πολλά. "Δεν τους βλέπεις, όλοι εδώ έρχονται για διακοπές, όλοι μας ζηλεύουν που περνάμε καλά, κλπ." ΄Ο έλληνας δεν σηκώνει ζυγό, δεν αντέχει να τον βάλεις σε κουτί και άλλα πολλά.
Δεν συμφωνούσα τότε και ούτε τώρα συμφωνώ. Καταρχήν σίγουρα θα γενικολογούσαμε πολύ να πούμε ότι όλοι όσοι ζουν στην εύρωπη είναι δυστυχισμενα ρομπότ χωρίς fun η έστω μυρμήγκια. Όπως και δεν είναι όλοι οι έλληνες τζιτζίκια...
Από την άλλη έχω μιλήσει και με πολλούς ξένους που έφυγαν από κει για να έρθουν εδώ να ζήσουν. Και έχω καταλήξει στο εξής:
Αν ο Έλληνας σταματήσει να είναι τόσο ζαμανφού με όλα, ο ήλιος δεν θα σταματήσει να λάμπει πάνω στην Ελλάδα. Μπορούμε να είμαστε αυτοί οι ευχάριστοι, γελαστοί και φιλόξενοι "μπαγαπόντηδες" της Ευρώπης, αλλά και να πληρώνουμε τους φόρους μας, να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, να είμαστε ευγενικοί, να σεβόμαστε τους άλλους. Το ενα δεν αποκλείει το άλλο...
Κάπου εδώ θα κλείσω... Είναι σάββατο βράδυ. Δίπλα μου στον καναπέ είναι η γυναίκα που αγαπώ. Έχει τα μαλλιά της λυμένα. Γύρω μας αλωνίζει ο μικρός πρίγκηπας που θα έπρεπε να κοιμάται τέτοια ώρα αλλά είναι πολύ έλληνας για να το κάνει. Ακούμε μουσική. Μόλις έψησα και ψωμί για άυριο και 3 ντουζίνες gingerbread men. Το τζάκι καίει. Έξω κάνει κρύο. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα. Θα ζήσουμε να χαμογελάσουμε για μια ακόμη μέρα.
Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς
Papapete
Ντου γιου λαικ μαμαζέλ δη γκρης?
Ούτε επί διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, δεν βρέθηκε η Ελλαδίτσα μας τόσο πολύ στο στοχάστρο δημοσιογράφων, πρακτορείων και λοιπών ειδημόνων... Ο κάθε ένας έχει και μια απόψη!
βάλτε αναζήτηση στο google για τις λέξεις:
greece, default(στάση πληρωμών) bankruptcy (χρεωκοπία) looming (όπου να'ναι έρχεται...) και θα πάθετε. Κοντά 60000 αποτελέσματα. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες λέξεις σχετικές αλλά αυτές ήταν οι πρώτες που μου έρχοταν στο μυαλό.
Όσοι από σας τυχόν έχετε διαβάσει και παλιότερα ποστ μου θα ξέρετε ότι έβλεπα τα πράγματα αρκετά "μαύρα" από πέρσι. Τι πέρσι δηλαδή, από μικρός είχα τα παράπονα μου για την χώρα που μεγάλωσα και ζω. Και συχνά έχω αναρωτηθεί τι είναι αυτό που φταίει και είμαστε τόσο χάλια ως χώρα...
κάποτε μάλιστα είχα διαβάσει για τους "Οξυρρύγχιους Πάπυρους" , ένα κείμενο γράμμενο στα χρόνια της Ρωμαικής κατοχής της ελλάδας από Ρωμαίο Ύπαρχο και ο οποίος περιέγραφε τους Έλληνες ακριβώς όπως είναι και σήμερα! Αξίζει να το διαβάσετε, αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι τελικά δεν ήταν αληθινό το κείμενο αλλά κατασκεύασμα του κ. Τσάτσου ο οποίος το έγραψε κάπως σαν κοινωνική κριτική της Ελλάδας γύρω στο 1980...
Θα ήθελα να επιχειρήσω μια προσέγγιση του θέματος. Η παρούσα κατάσταση , του να είμαστε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, πως περιήλθε? Μπορεί να βάλει κανείς το δάχτυλο πάνω στον ένα παράγοντα από όπου ξεκινάνε όλα? Εγώ λέω φταίει η κακή ανατροφή. Στον έλληνα (τα μικρά επίτηδες γιατί δεν μας αξίζουν τα κεφαλαία...) λείπουν βασικά στοιχεία μιας σωστής ανατροφής.
- Ευγένεια
- Εντιμότητα
- Καλωσύνη
- Σεβασμός
(Προσθέστε ελεύθερα και τα δικά σας...)
Όλα εδώ γίνονται με το "μέσο", αξιοκρατία κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει... Μέχρι και αυτοί οι άξιοι που βρίσκονται σε λιγοστές θέσεις (και υπάρχουν...) με μέσο μπήκαν γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ!
Οι μόνοι σωστοί πολιτικοί που πέρασαν από αυτή τη χώρα είναι αυτοί που δεν συμμετέχουν και 2-3 πεθαμένοι...
Υπάρχει μια υπέροχη λέξη που την έχουμε ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό. Άλλοι γιατί δεν τους συμφέρει και άλλοι γιατί, απλά, δεν την έχουν συναντήσει πουθενά. Η λέξη αυτή είναι η λέξη "μπέσα". Η "μπέσα" είναι λέξη αλβανικής καταγωγής! (Καλά να πάθουμε...) Ελληνικά λέγεται και φιλότιμο. Αλλά εμένα μου αρέσει η μπέσα.
Αν είχαμε μπέσα θα άλλαζαν όλα. Ένας εργολάβος με μπέσα δεν θα υπερχρέωνε το ελληνικό λαό για ένα δρόμο και ούτε θα έφτιαχνε ένα δρόμο που θα κοβόταν στα δυό με τη πρώτη βροχούλα. Ένας δημόσιος υπάλληλος με μπέσα θα εξυπηρετούσε τον κόσμο γρήγορα, σωστά και με ΧΑΜΟΓΕΛΟ! ΄Ενας γιατρός με μπέσα δεν θα έπαιρνε φακελάκι, ούτε θα κάπνιζε την ώρα που εξετάζει μια έγκυο (true life experience!!I was there) Ένας πολιτικός με μπέσα δεν θα δεχόταν δωράκια με αντάλλαγμα ευνοικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Ένας υποψήφιος δημόσιος υπάλληλος δεν θα δεχόταν να πάρει την θέση κάποιου άλλου, με καλύτερα προσόντα... ένας επιχειρηματίας δεν θα απέκρυπτε έσοδα... ένας εφοριακός δεν θα δωροδοκούνταν... και τόσα μα τόσα ακόμη!
Όλα αυτά αν είχαμε μπέσα. Μέχρι καλύτεροι οδηγοί θα γινόμασταν...
Αλλά ακόμη και εμείς οι "ψηφοφόροι" (τρομάρα μας...) αν είχαμε μπέσα δεν θα τους ψηφίζαμε... θα τους κρεμάγαμε στο σύνταγμα από το ποδάρι και θα τους πετάγαμε ντομάτες. Τα θέλαμε και τα πάθαμε...
Την δικαιολογία την έχουμε έτοιμη. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, έχουμε τα δικά μας προβλήματα, επιβίωση, οικονομικά, παιδιά, οικογένεια...
Λυπάμαι. Γιατί η ελλάδα μας έχει κουράσει. Λυπάμαι που χάσαμε την μπέσα κι ας ήταν αλβανική. Λυπάμαι που έφτασα στο σημείο να συμβουλεύω τα παιδιά μου να φύγουν να πάνε στα ξένα.
Ξέρετε γιατί νομίζω ότι προκόβουν περισσότερο οι Έλληνες έξω? Γιατί αυτό το πνεύμα το ελληνικό, το πολυμήχανο, αυτό που μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι, το παίρνουμε και το κάνουμε ένα με τους τρόπους και την ηθική που έχουν να μας διδάξουν έξω και αυτά όλα μαζί γίνονται κάτι δυνατό. Είναι ωραίο να είσαι μέρος ενός συνόλου που λειτουργεί. Το πρόβλημα μας εδώ είναι ότι δεν μπορέσαμε να το καταλάβουμε ποτέ...
βάλτε αναζήτηση στο google για τις λέξεις:
greece, default(στάση πληρωμών) bankruptcy (χρεωκοπία) looming (όπου να'ναι έρχεται...) και θα πάθετε. Κοντά 60000 αποτελέσματα. Βέβαια υπάρχουν κι άλλες λέξεις σχετικές αλλά αυτές ήταν οι πρώτες που μου έρχοταν στο μυαλό.
Όσοι από σας τυχόν έχετε διαβάσει και παλιότερα ποστ μου θα ξέρετε ότι έβλεπα τα πράγματα αρκετά "μαύρα" από πέρσι. Τι πέρσι δηλαδή, από μικρός είχα τα παράπονα μου για την χώρα που μεγάλωσα και ζω. Και συχνά έχω αναρωτηθεί τι είναι αυτό που φταίει και είμαστε τόσο χάλια ως χώρα...
κάποτε μάλιστα είχα διαβάσει για τους "Οξυρρύγχιους Πάπυρους" , ένα κείμενο γράμμενο στα χρόνια της Ρωμαικής κατοχής της ελλάδας από Ρωμαίο Ύπαρχο και ο οποίος περιέγραφε τους Έλληνες ακριβώς όπως είναι και σήμερα! Αξίζει να το διαβάσετε, αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι τελικά δεν ήταν αληθινό το κείμενο αλλά κατασκεύασμα του κ. Τσάτσου ο οποίος το έγραψε κάπως σαν κοινωνική κριτική της Ελλάδας γύρω στο 1980...
Θα ήθελα να επιχειρήσω μια προσέγγιση του θέματος. Η παρούσα κατάσταση , του να είμαστε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, πως περιήλθε? Μπορεί να βάλει κανείς το δάχτυλο πάνω στον ένα παράγοντα από όπου ξεκινάνε όλα? Εγώ λέω φταίει η κακή ανατροφή. Στον έλληνα (τα μικρά επίτηδες γιατί δεν μας αξίζουν τα κεφαλαία...) λείπουν βασικά στοιχεία μιας σωστής ανατροφής.
- Ευγένεια
- Εντιμότητα
- Καλωσύνη
- Σεβασμός
(Προσθέστε ελεύθερα και τα δικά σας...)
Όλα εδώ γίνονται με το "μέσο", αξιοκρατία κοντεύουμε να ξεχάσουμε τι σημαίνει... Μέχρι και αυτοί οι άξιοι που βρίσκονται σε λιγοστές θέσεις (και υπάρχουν...) με μέσο μπήκαν γιατί ΔΕΝ ΓΙΝΟΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ!
Οι μόνοι σωστοί πολιτικοί που πέρασαν από αυτή τη χώρα είναι αυτοί που δεν συμμετέχουν και 2-3 πεθαμένοι...
Υπάρχει μια υπέροχη λέξη που την έχουμε ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό. Άλλοι γιατί δεν τους συμφέρει και άλλοι γιατί, απλά, δεν την έχουν συναντήσει πουθενά. Η λέξη αυτή είναι η λέξη "μπέσα". Η "μπέσα" είναι λέξη αλβανικής καταγωγής! (Καλά να πάθουμε...) Ελληνικά λέγεται και φιλότιμο. Αλλά εμένα μου αρέσει η μπέσα.
Αν είχαμε μπέσα θα άλλαζαν όλα. Ένας εργολάβος με μπέσα δεν θα υπερχρέωνε το ελληνικό λαό για ένα δρόμο και ούτε θα έφτιαχνε ένα δρόμο που θα κοβόταν στα δυό με τη πρώτη βροχούλα. Ένας δημόσιος υπάλληλος με μπέσα θα εξυπηρετούσε τον κόσμο γρήγορα, σωστά και με ΧΑΜΟΓΕΛΟ! ΄Ενας γιατρός με μπέσα δεν θα έπαιρνε φακελάκι, ούτε θα κάπνιζε την ώρα που εξετάζει μια έγκυο (true life experience!!I was there) Ένας πολιτικός με μπέσα δεν θα δεχόταν δωράκια με αντάλλαγμα ευνοικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Ένας υποψήφιος δημόσιος υπάλληλος δεν θα δεχόταν να πάρει την θέση κάποιου άλλου, με καλύτερα προσόντα... ένας επιχειρηματίας δεν θα απέκρυπτε έσοδα... ένας εφοριακός δεν θα δωροδοκούνταν... και τόσα μα τόσα ακόμη!
Όλα αυτά αν είχαμε μπέσα. Μέχρι καλύτεροι οδηγοί θα γινόμασταν...
Αλλά ακόμη και εμείς οι "ψηφοφόροι" (τρομάρα μας...) αν είχαμε μπέσα δεν θα τους ψηφίζαμε... θα τους κρεμάγαμε στο σύνταγμα από το ποδάρι και θα τους πετάγαμε ντομάτες. Τα θέλαμε και τα πάθαμε...
Την δικαιολογία την έχουμε έτοιμη. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, έχουμε τα δικά μας προβλήματα, επιβίωση, οικονομικά, παιδιά, οικογένεια...
Λυπάμαι. Γιατί η ελλάδα μας έχει κουράσει. Λυπάμαι που χάσαμε την μπέσα κι ας ήταν αλβανική. Λυπάμαι που έφτασα στο σημείο να συμβουλεύω τα παιδιά μου να φύγουν να πάνε στα ξένα.
Ξέρετε γιατί νομίζω ότι προκόβουν περισσότερο οι Έλληνες έξω? Γιατί αυτό το πνεύμα το ελληνικό, το πολυμήχανο, αυτό που μας κληροδότησαν οι Αρχαίοι, το παίρνουμε και το κάνουμε ένα με τους τρόπους και την ηθική που έχουν να μας διδάξουν έξω και αυτά όλα μαζί γίνονται κάτι δυνατό. Είναι ωραίο να είσαι μέρος ενός συνόλου που λειτουργεί. Το πρόβλημα μας εδώ είναι ότι δεν μπορέσαμε να το καταλάβουμε ποτέ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)