Εν' όψει δημοτικών εκλογών...

Πάνε κάποια χρόνια τώρα που ένα πρωί, όπως κάθε χειμωνιάτικη μέρα της εβδομάδας κατέβαζα τα παιδιά μου στο σχολείο, με το αυτοκίνητο. Φτάνοντας στο φανάρι, δίπλα στο καινούριο μας νοσοκομείο( τότε ήταν μόνο το κτήμα με μια μεγάλη τρύπα στη μέση...) το φανάρι γίνεται πορτοκαλί και κρίνοντας πως είμαι μακριά, και δεν προλαβαίνω, πάτησα φρένο και σταμάτησα. Εκείνη τη στιγμή έγινε και κόκκινο, δικαιώνοντας την απόφαση μου.
Από πίσω μου άκουσα ένα δυνατό κορνάρισμα, και αμέσως μετά μια σκουρόχρωμη Mercedes με προσπερνά με τα λάστιχα να στριγγλίζουν, περνάει με κόκκινο, βγαίνοντας στον κεντρικό και εξαφανίζεται σε ένα σύννεφο σκόνης και βροχή χαλικιών... Στο τιμόνι ο γνωστός, κ. Σπύρος Σπύρου, πρώην βουλευτής. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ακόμη κι αν κάτι γινόταν, και τρελαινόμουν και ψήφιζα δεξιό, αυτόν πάντως δεν θα τον ψήφιζα...

Πιο πρόσφατα είχα την "ευχαρίστηση" να συναντηθώ μια δυό φορές με τον δήμαρχο μας, κ. Μικάλεφ λόγω της ιδιότητας μου ως γραμματέα του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου Κοντοκαλίου. Ο κ. Μικάλεφ μπήκε φουριόζος στην συνάντηση μας και άρχισε να μας μιλά... για κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας ενδιέφερε. Αλλά δεν ήταν αυτό που μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση. Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν σε κοιτά στα μάτια. Παίζει το μάτι από δω, παίζει από κει και σκέφτεσαι από μέσα σου, μπα ψέματα μου λέει...

Και το άλλο βέβαια είναι πως, ότι κουβέντα και να γίνεται το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η αυτοπροβολή του. Μην του πεις ότι δεν έχει κάνει κάτι! Από δω το πάει, από κει το φέρνει, άρκεί να πούμε ότι η πρόοδος σε όποιο ζήτημα, οφείλεται σε αυτόν...

Αυτοί οι δύο άντρες της δημόσιας ζωής της Κέρκυρας, είναι χαρακτηριστικά δείγματα. Και τώρα στις επερχόμενες εκλογές αυτοί και άλλοι σαν κι αυτούς θα ζητήσουν από μένα κι από σας να τους ψηφίσουμε...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Κανένας από αυτούς, τους παλιούς, γνωστούς, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ψεύτες, που πληρώθηκαν και θησαύρισαν με τα λεφτά των φόρων πού πληρώσαμε εμείς, και που θα πληρώνουμε μέχρι να πεθάνουμε, κανένας να μην πάρει όχι καρέκλα, ούτε σκαμνάκι...

Άντε μπας και καταφέρουμε να αλλάξει τίποτα...

Σας φιλώ
Papapete

Είμαι Γ(ι)ατί ζηλεύω

Μία ειλικρινής προσπάθεια στην αυτοψυχανιαούλυση και αυτοχουρχουριτική...
Του Γάτου Ζηλιαρόπουλου

Όλα ξεκίνησαν κάπως έτσι. Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας γάτος και μια ψιψίνα. Ο γάτος ήταν ένας πολύ σοβαρός γάτος, όλη μέρα κυνηγούσε ποντίκια και άλλα τέτοια. Η ψιψίνα τον βοηθούσε και αυτή, αλλά κάποια στιγμή ο γάτος μας, θεώρησε πως μπορούσε να τα καταφέρει καλύτερα στο κυνήγι μόνος του και είπε στην ψιψίνα να κάτσει σπίτι με τα γατάκια τους... Αυτή δεν ήθελε να τον στεναχωρήσει και μια και είχε ήδη ψιλοβαρεθεί να κυνηγάει ποντίκια, έκανε όπως της είπε. Οι μέρες περνούσαν και η ζωή της ψιψίνας γινόταν ολοένα και πιο βαρετή. Ο γάτος τα δικά του. Η ψιψίνα προσπαθώντας να διασκεδάσει την ανία της το είχε ρίξει στις βόλτες. Ήταν κι ένας γάτος, άλλος, φίλος του δικού μας, ο οποίος ήταν και αυτός ψιλοαργόσχολος και η ψιψίνα μας, τον έπαιρνε μαζί της για παρέα και πήγαιναν για κεραμιδοτσάρκες.. Σύντομα ο γάτος μας, ένιωθε πως άκουγε συνέχεια το όνομα του άλλου γάτου, και πως η ψιψίνα του περνούσε περισσότερες ώρες με τον άλλον γάτο, παρά με αυτόν. Άσε που τελικά δεν τα κατάφερνε μόνος στο κυνήγι των ποντικιών, αλλά έτσι όπως τα κατάφερε είχε διώξει μόνος του, την μόνη πραγματική βοηθό του. Εκείνο το καλοκαίρι φυτεύτηκε στο μυαλό του γάτου μας το πρώτο σποράκι της ζήλειας. Ένας άλλος γάτος χαιρόνταν την παρέα της ψιψίνας του!
Μια μέρα, εκεί που έξυνε τα νύχια του, άκουσε κάτι στα κεραμίδια. Πήγε να δει τι ήταν, αλλά την τελευταία στιγμή άκουσε την ψιψίνα του να χουρχουρίζει ήδη εκεί και σκέφτηκε πως θα κοίταζε αυτή. Η γατίσια περιέργεια του δεν τον σταμάτησε όμως να κρυφακούσει και να καταλάβει πως η ψιψίνα του, χουρχούριζε με παρέα... Όταν κατέβηκε κάτω, την ρώτησε, ποιός ήταν στα κεραμίδια. Κανείς του είπε αυτή. Ένα κρύο σουβλερό νύχι του έξυσε την καρδιά. Η ψιψίνα του, του έλεγε ψέματα!
Από κει και πέρα τα πράγματα, πήραν την κάτω βόλτα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Ο γάτος μας έβγαινε συχνά στα κεραμίδια και καλούσε την ψιψίνα του, αλλά αυτή δεν τον άκουγε. Αυτός το έπαιρνε κατάκαρδα. Δεν καταλάβαινε πως σε μια τόσο μεγάλη πόλη, με τόσο πολύ θόρυβο, η ψιψίνα του δύσκολα θα τον ξεχώριζε ανάμεσα στους άλλους ήχους. Άρχισαν βέβαια να βγαίνουν κεραμιδοτσάρκες μαζί, αλλά τα πράγματα δεν ήταν όπως παλιά που ήταν νέοι γάτοι. Αυτουνού δεν του άρεσε η πολύ φασαρία, και στις μεγάλες γατοπαρέες που έβρισκαν, ο ένας του μύριζε και ο άλλος του βρώμαγε. Η ψιψίνα του από την άλλη που ήθελε να ξεσκάσει, γινόταν άμεσως το κέντρο της παρέας και της προσοχής. Ειδικά των άλλων γάτων...
Στην αρχή του γάτου μας, του άρεσε που η ψιψίνα του τραβούσε την προσοχή των άλλων γάτων. Ήταν ένα είδος προσοχής και σε αυτόν. Είχε δική του την ψιψίνα που λαχταρούσαν όλοι οι άλλοι. Το πρόβλημα ήταν πως τον είχαν πάρει και λίγο τα χρόνια, τον είχε πάρει και λίγο από κάτω, (τι λίγο δηλαδή, πάντα από κάτω ήταν, έπασχε από σύμπλεγμα μειωμένου νιάου!) και άρχισε να ανησυχεί. Η ψιψίνα του εν τω μεταξύ, έμοιαζε να μεθάει από το αίσθημα της ακαταμάχητης έλξης που ανέδιδε. Οι άλλοι γάτοι την τριγύριζαν ολοένα και ο γάτος μας φοβόταν την σύγκριση.
Άρχισε να δείχνει στην ψιψίνα του πως ζήλευε, αλλά δεν του έβγαινε καλά. Η ζήλεια ήταν ένα πρωτόγνωρο αίσθημα για αυτόν και δεν ήξερε ούτε πως να το χειριστεί, ούτε πως να το εκφράσει. Ανησυχούσε διαρκώς.
Κάποιο πρωί πήγε σπίτι τους και βρήκε τα γατάκια μόνα. Την ρώτησε αργότερα που πήγε και αυτή του είπε «βόλτα στα κεραμίδια!». Τα μάτια της είχαν γίνει σαν δύο μικρές γραμμές και κατάλαβε πως δεν τον έπαιρνε για περισσότερη κουβέντα. Εκείνο το βράδυ είχαν ραντεβού στην λέσχη των «βετεράνων ποντικοκυνηγών». Η ψιψίνα άργησε ομως πολύ να έρθει ενώ είχε φύγει νωρίς από το σπίτι τους. Την είχε δει ένας άλλος γάτος και του το είπε. Δεν του προσέφερε καμία εξήγηση για την αργοπορία της και αυτό ήταν άλλη μια κρύα νυχιά στην καρδιά του...
Περνούσε λοιπόν έτσι ο καιρός και τα πράγματα ολοένα χειροτέρευαν. Ο γάτος μας άρχισε να την κοπανάει και αυτός γιατί ένιωθε πως δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στην κατάσταση, και προτιμούσε την φυγή. Λάθος μεγάλο...
Μια μέρα προσπάθησε να μιλήσει στην ψιψίνα του να της ξηγήσει πως αισθάνεται, μα αυτη ούτε που ήθελε να ακούσει. Είχαν φτάσει στο στάδιο που κάθε του ναζιάρικο χουρχούρισμα, ακουγόταν σαν απειλητικό γρύλισμα στην ψιψίνα. Τα νύχια ήταν έτοιμα να βγούν!
Με πολλή επιμονή κατάφεραν κάποια στιγμή να έρθουν σε μια συνεννόηση. Μα ο γάτος μας ακόμη ζηλεύει... Θα του περάσει?


Η συνέχεια στο επόμενο

Αυτή η κάπως χιουμοριστική ιστορία, βασίζεται σαφώς σε μια αληθινή από το παρελθόν. Η μάλλον θα έπρεπε να πω βασίζεται σε πολλές γιατί τέτοιες ιστορίες διαδραματίζονται καθημερινά. Όσο για το ζηλιάρη γάτο? Του πέρασε. Του πέρασαν όλα για την ακρίβεια. Έμειναν τα γατάκια για ενθύμιο. Γνώρισε και μιαν άλλη... γάτα, δυό φορές πιο γάτα από την προηγούμενη και σκαρώσανε κι άλλα γατάκια...

Τους βλέπω τώρα από δω που κάθομαι. Είναι στην διπλανή στέγη, χαζεύουν το φεγγάρι μαζί και περιμένουν να σκάσει μύτη κάνα ποντίκι... Κεραμιδότσαρκα είχαν πάει χτες και πολύ την ευχαριστήθηκαν. Και ο γάτος ξεπέρασε και το σύνδρομο του μειωμένου νιάου... Πήρε τα πάνω του γενικώς...
τα χουρχουρητά τους ακούγονται ως εδώ...





Έβαλα τον τούρκο στο παρίσι για ευνόητους λόγους αλλά μετά είδα και το "είναι το γέλιο σου" και δεν μπορούσα να αντισταθώ...

Αν ήμουν τραγουδοποιός ένα ίδιο τραγούδι θα έγραφα για τα παιδιά μου. Μπράβο στον Λαυρέντη που το έγραψε για μας... Είναι και συμπαθέστατος τον είχα πετύχει στη συναυλία των Doors το 2004. Χρόνια του πολλά έστω και λίγο καθυστερημένα...

Scripta Manent...

Υποψιάζομαι πως οι περισσότεροι blogger πρέπει να είχαν από ανεκάθεν μια καλή σχέση με το γράψιμο. Εκθέσεις, πεζογραφήματα, ποιήματα η γράμματα σε αγαπημένα πρόσωπα θα ήταν η μορφές που θα έπαιρνε στο παρελθόν αυτή η επιθυμία για αποτύπωση ,γραπτή, των σκέψεων και αισθημάτων. Και λογικά θα διάβαζαν κιόλας. Μετά ηρθε η εποχή που διαδόθηκαν οι υπολογιστές, και η δυνατότητα που είχε κανείς, να γράψει, και να σβήσει, με τόση ευκολία, και πάντα με ωραία γράμματα (σημαντικό για μένα που κάνω ορνιθοσκαλίσματα...) έκανε τα πληκτρολόγια να πάρουν φωτιά.

Η ευκολία αυτή, της γραφής, της αποτύπωσης και αποθήκευσης, των μύριων εφήμερων η όχι, σκέψεων και αισθημάτων, με έχει κάνει αρκετά πιο "παραγωγικό" από ότι παλιότερα. Αποτέλεσμα αυτού βέβαια είναι να υπάρχουν παντού, σε διάφορα "ηλεκτρονικά" μέρη αφημένα, μικρά κομμάτια του εαυτού μου!

Τις προάλλες καθαρίζαμε έναν παλιό υπολογιστή προκειμένου να τον κάνουμε στην άκρη. Βλέπετε δεν είναι πια αρκετά "σύγχρονος" ώστε να τρέξει όλα τα προγράμματα... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Και που λέτε, βρίσκω μέσα κάτι κειμενάκια που δεν θυμόμουν καν να τα έγραψα. Τα διάβασα και στην αρχή δυσκολευόμουν να καταλάβω ποιός μπορεί να τα έγραψε... Μετά άρχισα να θυμάμαι πως μάλλον τα έγραψα εγώ. Ήταν από μια φάση της ζωής μου πολύ διαφορετική από αυτήν που ζω τώρα. Μου φάνηκαν κάπως αφελή, και μου θύμισαν πόσο πολύ είχα πονέσει κάποτε πριν μερικά χρόνια όταν χώρισα. Σκέφτηκα πως αυτά το κειμενάκια ήταν σαν τα κομματάκια ενός σπασμένου μπουκαλιού στην παραλία. Στην αρχή μπορείς να τα πατήσεις και να κοπείς, αλλά δεδομένου του Χρόνου, η άμμος και τα κύματα θα φθείρουν τις κοφτερές γωνίες, καθιστώντας τα άκακα χρωματιστά πετραδάκια, μικρά χρωματιστά στολίδια που δεν μπορούν να κάνουν πια κακό...





Την καλημέρα μου σε όλους!!!!

Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα , είναι ικανότητα...

Δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει, ευχάριστα, το γεγονός πως σε πολλές ταινίες, ακόμη και εμπορικές αμερικανιές, συχνά υπάρχει κάποιο μήνυμα η δίδαγμα. Θα έλεγα μάλιστα, πως ειδικά σ'αυτές, τις εμπορικές, είναι που εκπλήσσει, μια και σε κάτι πιο "κουλτουριάρικο" περιμένεις να βρεις κάτι τέτοιο...κι ας μην το βρίσκεις ποτέ!

Κάτι τέτοιο συνέβη σε μια σκηνή, της έξοχης ταινίας "Ο Νταν έφαγε κόλλημα" (Dan in Real life, 2007). Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο Dan, πατέρας τριών κοριτσιών, διώχνει τον νεαρό γκόμενο της μεσαίας κόρης του, κάνοντας του παράλληλα ένα μικρό κήρυγμα περί έρωτα, αγάπης και συναισθημάτων στην εφηβική ηλικία. Ο νεαρός τον στέλνει αδιάβαστο με την εξής φράση: "Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, κύριε Burns, είναι ικανότητα".

Θέλω να πω wowww! πόσο βαθύ είναι αυτό? Γιατί αν το καλοσκεφτείτε είναι τόσο αληθινό. Γιατί όλα αυτά δεν μας τα μαθαίνουν στο σχολείο? Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, πριν το ανθρώπινο είδος περιπλέξει την ζωή του τόσο μα τόσο πολύ, στο όνομα κάποιας υποτιθέμενης προόδου, η σοφία που είχαμε, ως είδος, μαζέψει, είχε κάποιους δίαυλους, μέσα από τους οποίους διοχετεύονταν στις νεότερες γενιές. Τα παραμύθια, τα τραγούδια, οι παραδόσεις, η ποίηση, το θέατρο, σκοπό είχαν, μεταξύ άλλων, την μετάδοση της γνώσης, της σοφίας, από τους μεγαλύτερους στους νεότερους...

Τώρα όλα αυτά που κάποτε αποτελούσαν μέσο πνευματικής αναψυχής και μετάδοσης της γνώσης, έχουν εμπορικοποιηθεί. Ακόμη κι αυτός ο έρωτας, ο ίδιος, εμπορευματοποιήθηκε από τους επιτήδειους, όποιοι κι αν είναι αυτοί... Βλέπε ημέρα Αγίου Βαλεντίνου, και όλη τη συναφή φιλοσοφία ότι όποιος αγαπά πρέπει να το δείχνει βάζοντας το χέρι στην τσέπη...

Η αγάπη λοιπόν δεν είναι συναίσθημα, είναι ικανότητα. Μια ικανότητα που κάποτε είχαμε μήπως, και τώρα τείνουμε να χάσουμε? Μήπως έτσι εξηγείτε η αύξηση των διαζυγίων, η μείωση των γεννήσεων, κι ένα σωρό άλλα?

Έχουμε γίνει όλοι παρτάκηδες, τα θέλουμε όλα δικά μας. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που τελικά επιδεικνύουν αυτήν την ικανότητα της αγάπης. Ως γνωστόν οι ικανότητες αποκτούνται, δεν γεννιέσαι με αυτές. Ο Λούις Άρμστρονγκ δεν γεννήθηκε μεγάλος νέγρος τζαζίστας. Ούτε ο Πικάσσο βγήκε από την κοιλιά της μάνας του μουτζουρωμένος με χρώματα και κρατώντας πινέλα...
Όπως αυτοί έμαθαν κι έγιναν ένας μεγάλος μουσικός κι ένας τρανός ζωγράφος, έτσι και η αγάπη μαθαίνεται. Την μαθαίνεις με το καλό παράδειγμα, από τη μάνα σου, τον πατέρα σου, και όλους γύρω σου. Και όταν με τη σειρά σου έρθει η ώρα να αγαπήσεις, ξέρεις.

Ξέρεις, μεταξύ άλλων, πως ο έρωτας, που είναι όντως συναίσθημα, που δίνει φτερά στην καρδιά σου, που σου κόβει την όρεξη για φαγητό, αλλά σε κάνει να νιώθεις τόσο γεμάτος, που γεμίζει ποίηση ακόμη και την πιο πεζή ζωή, είναι καταδικασμένος μια μέρα να "ξεφουσκώσει" Πολλοί λένε η ρουτίνα, ο γάμος ,τα παιδιά σκοτώνουν τον έρωτα. Δεν πιστεύω όμως πως είναι έτσι. Γιατί αν μέναμε μια ζωή ερωτευμένοι όπως στην αρχή, δεν θα αντέχαμε! Κάποια στιγμή πρέπει και να ηρεμήσουμε, να ασχοληθούμε και με τις πιο πεζές , αλλά πολύ αναγκαίες πλευρές της ζωής, που απαιτούνται για την επιβίωση μας. Στην κατάσταση αλλοφροσύνης που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, θα ήταν δύσκολο αυτό.

Εκεί λοιπόν σε αυτό το σημείο, που ο έρωτας "ξεφουσκώνει" είναι που χρειαζόμαστε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης. Γιατί αν όλα είναι σωστά, κι αν η καρδιά μας λέει πως αυτός είναι άνθρωπος μας, αυτός με τον οποίον θέλουμε να ξυπνάμε δίπλα κάθε πρωί, είναι η ικανότητα της αγάπης που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε παρακάτω. Μια ικανότητα που πρέπει να έχουμε και οι δυό. Γιατί ακόμη κι αν την έχει μόνο ο ένας δεν φτάνει. Όσο ικανός κι αν είναι κάποιος στην αγάπη πόσο θα αντέξει να αγαπά μόνος του? Πόσο θα αντέξει να βλέπει όλη του την προσπάθεια να πηγαίνει στράφι, να μην την σέβεται ο σύντροφος του και να μην βλέπει το αντάλλαγμα? Η αγάπη μόνο ένα αντάλλαγμα θέλει, κι αυτό είναι αγάπη από την άλλη. Μπορεί να υπάρξει αγάπη μονόπλευρη, αλλά δεν αντέχει για πολύ. Κι αν αντέχει κακό του κεφαλιού αυτού που την έχει !!

Τα ανωτέρω βέβαια, είναι και λίγο σχετικά με το τι εννοεί αγάπη ο καθένας, αλλά και με το ποιά αγάπη εννοώ εγώ που σας γράφω. Και για να το διευκρινίσω, αναφέρομαι σε αυτήν την αγάπη που δένει δυο ανθρώπους μαζί, ένα ζευγάρι που αποφασίζει να ζήσει μαζί, να κάνει οικογένεια κλπ.

Δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα που να μην καρποφόρησε ένα παιδί. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω , από την εμπειρία, αν, και πως, επιβιώνει ένας έρωτας και γίνεται αγάπη αν δεν υπάρχει κάτι σαν την "κόλλα" που λέγεται παιδιά. όχι βέβαια ότι αυτή η "κόλλα" είναι και καμιά logo στιγμής... χαχα! Αλλά κάποτε ήταν! Κάποτε οι γυναίκες δεν χώριζαν τους μπερμπάντηδες άντρες τους για το καλό των παιδιών τους. Και κάποιοι άντρες δεν υπέκυπταν στα θέλγητρα ενός νέου έρωτα για τα παιδιά τους επίσης. Και τώρα που οι ρόλοι έχουν αλλάξει, όλα αυτά συμβαίνουν και ανάποδα...

Τώρα υπερέχει το εγώ, ο εαυτός μας και το να περνάμε εμείς καλά. Λυπάμαι για αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άντρας να νιώθει πιο περήφανος για τις "κατακτήσεις" παρά για το γεγονός ότι έμεινε κοντά στα παιδιά του και τα μεγάλωσε ΜΑΖΙ με τη μάνα τους όπως χρειάζονται. Όπως επίσης λυπάμαι για τις γυναίκες που στο όνομα όποιας απελευθέρωσης και όποιου φεμινιστικού οίστρου παράτησαν τα παιδιά τους. Δεν είναι πιο "άντρας" ένας άντρας που κρατάει την υπόσχεση του, αυτήν που έδωσε όταν είπε "I do!" παρά αυτός που ξενοχοροπηδάει σε κάθε ευκαιρία? Δεν είναι πιο άξια σεβασμού η γυναίκα/μάνα που "τιμά το στεφάνι της"? Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ παλιομοδίτικα, την σήμερον ημέρα. Και μπορεί να δίνω την εντύπωση ότι είμαι κάνας βαρεμένος...

Αλλά δεν είναι έτσι. μέσα από την εφηβεία μου και φτάνοντας εδώ που είμαι τώρα έζησα καταστάσεις είτε ο ίδιος είτε μέσω φίλων και καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό. Υπάρχει ακόμη αξία στις παλιές αξίες. Και η αγάπη είναι μια πολύ δημιουργική ικανότητα...

Σίγουρα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα όπως ίσως φαίνεται ότι τα βλέπω εγώ. Γυναίκες και παιδιά κακοποιούνται, άντρες δέχονται συναισθηματικούς εκβιασμούς και παγιδεύονται σε μίζερες ζωές και τα ανάποδα. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι αν προσπαθούμε όλοι λίγο περισσότερο να αποκτήσουμε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης, τα πράγματα θα ήταν τόσο καλύτερα.
Θα κλείσω εδώ με ένα τραγουδάκι, πέρασε κι η ώρα, αλλά το θέμα ελπίζω να το συνεχίσω, θα περιμένω και κανένα σχόλιο σας...

Περί αγάπης λοιπόν...

Στιγμές Εγνατίας...

Στην αρχή ήταν μια φήμη. Μετά μεγάλες σκονισμένες πληγές άνοιξαν στα βουνά. Από μακριά έβλεπες τα μηχανήματα και τουw ανθρώπους γύρω σαν μυρμήγκια να πηγαινοέρχονται...

Σιγά-σιγά μεγάλα κομμάτια σαν τις παύλες ενός γιγαντιαίου κώδικα Μορς απλώθηκαν πάνω στα βουνά και ανάμεσα στα δέντρα.

Κάποια στιγμή, αν και ημιτελής παραδόθηκαν κάποια μέρη στη κυκλοφορία.

Η παρέα με τις μοτοσυκλέτες μεγάλου κυβισμού, αφού εξερεύνησε όλη μέρα τους μικρούς, ορεινούς, δρόμους των Τζουμέρκων, ξεχύθηκε στην τελευταία παύλα του κώδικα. Ένας-ένας άνοιξαν το γκάζι, δοκιμάζοντας για μια ακόμα φορά τα όρια μηχανών και αναβατών. Αργότερα στο φέρρυ της επιστροφής θα σύγκριναν τις επιδόσεις τους, όπως τόσες φορές πριν και τόσες ξανά...

Ο σκύλος παραπατούσε ζαλισμένος στη μέση δρόμου. Πως βρέθηκε εκεί? Αφού υπάρχει περίφραξη (υποτίθεται...) Πλησιάζοντας τον κατάλαβα γιατί. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο αίματα, τα μάτια του έπαιζαν τρελά. Η γλώσσα του κρεμόταν, φαινόταν διψασμένος και ζαλισμένος. Όλα τα σημάδια του σοκ...

Μια λίμνη, τρεις παύλες του κώδικα, και μια θάλασσα. Αυτά τους χώριζαν. Δεν ήξεραν ο ένας τoν άλλον. Αλλά σε μια άλλη θάλασσα , κι έναν άλλον κώδικα, HTML αυτή τη φορά, γνωρίστηκαν. Και έτσι ήρθαν πολλές στιγμές Εγνατίας, για μήνες, μέχρι που την έσμπρωξαν από τη μέση κι ένωσαν τη λίμνη με τη θάλασσα. Και κάνανε μια λιμνοθάλασσα, δικιά τους μονάχα. Να κάνουν ιστιοπλοία και kite.

Μετά από τα διόδια, στην άκρη του δρόμου, είναι σταματημένα τρια αυτοκίνητα. Επιβάτες και οδηγοί όλοι έξω. Χρυσές αλυσίδες, πουκάμισα ανοιχτά, μάτια που γυαλίζουν. Τα αυτοκίνητα είναι όλα σκούροχρωμα. Audi, BMW και Mercedes. Αυτά τα αυτοκίνητα είναι το status symbol εδώ. Είναι φίλοι του πατέρα της νύφης, και περιμένουν την πομπή. Θα κάνουν τα δικά τους... οι περισσότεροι θα αποφύγουν να τους κοιτάξουν στα μάτια...

Ο δρόμος έχει δική του βούληση. Πότε χώνεται σαν τυφλοπόντικας, μέσα στο χώμα, εξαφανίζεται, και κει που βγαίνει δεν βρέχει πια, έχει ήλιο. Αλλού πάλι βγάζει φτερά, πετάει, πάνω, ψηλά. Ο κάμπος φαίνεται μικρός, σαν από αεροπλάνο. Τώρα χαμηλώνει πάλι , ξύνει τις κορφές των δέντρων και ξαφνικά το βλέπω! Είναι ένα σπιτί, χωμένο μες τα δέντρα, ορεινό στυλ, με ξύλο και πέτρα, όμορφο! Μεγάλα κόκκινα γράμματα πάνω σε άπρο πανί, "ΠΩΛΕΙΤΑΙ" γιατί τώρα πια η απομακρυσμένη ορεινή βίλλα δεν είναι πάρά αλλο ένα σπίτι δίπλα στο δρόμο, δίπλα στη φασαρία, στη βουή που δεν σταματά ποτέ, νύχτα - μέρα...

Φτάνοντας για μια ακόμη φορά στο τέλος του δρόμου, εκεί που οι θαλάσσιοι δρόμοι συνεχίζουν το έργο του, εκτυλίσσεται ξαφνικά μια σκηνή. Τόσο γρήγορα που θες λίγο χρόνο να καταλάβεις τι συνέβη... Είδες έναν μαυριδερό τύπο να περνά γρήγορα το δρόμο, αμέσως μετά το προπορευόμενο όχημα? Κι άλλο έναν κρυμμένο στους θάμνους? Και αυτός που πετάχτηκε τι ψάχνει στο μεγάλο βυτιοφόρο? Και που εξαφανίστηκε ξαφνικά? Ο φίλος του ετοιμάζεται κι αυτός. Σκέφτεσαι να πας το πεις στο Λιμεναρχείο. Για μια στιγμή. Μετά δεν το σκέφτεσαι άλλο. Τι δουλειά έχεις να ανακατεύεσαι με την μιζέρια των άλλων... Πρόσφυγες, λαθρεπιβάτες, απελπισία, ελπίδα.

Η παρέα στο κόκκινο αυτοκίνητο είναι κουρασμένη. Οι επιβάτες πίσω, έχουν για μαξιλάρι, ο ένας τον άλλον. Η μουσική παίζει, με κρατά ξύπνιο. Το κεφάλι μου είναι γεμάτο με τη δικιά του μουσική, μουσική από τη συναυλία. Θα μείνει έτσι, ευχάριστα γεμάτο,χορτάτο, για μερικές μέρες.

Στιγμές Εγνατίας. Καλοκαιρινές, χειμερινές, μοναχικές η με παρέα. Ηλιόλουστες η βροχερές. Χαρούμενες η λυπημένες. Του πηγαιμού η του γυρισμού. Αληθινές η μέσα στο μυαλό μας. Δικές μας όμως.