Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Μουδιασμένοι οι Έλληνες παρακολουθούμε καθημερινά την διάλυση από ότι ξέραμε, ότι θεωρούσαμε ως δεδομένο ως σήμερα. Κι όμως δυσκολευόμαστε να διαλύσουμε οι ίδιοι μέσα μας, τα κολλήματα που μας δένουν και μας με τα δεδομένα του χτες.

Πρέπει πια όλοι να καταλάβουν ότι αν δεν άλλάξουμε μυαλά, ιδέες και αντιλήψεις, καταδικάζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και, το χειρότερο, τα παιδιά μας, σε μια μια ζωή μαύρη, γεμάτη ανεργία κι απελπισία, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαρά.

Το παραμύθι τελείωσε. Κι εμείς από ότι φαίνεται αποκοιμηθήκαμε, γιατί το παραμύθι ήταν γλυκό...

Για κάποιες δεκαετίες φάγαμε και μεις την ευρωπαική βερζιόν του αμερικάνικου όνειρου.



Μετρήσαμε, και κάποιοι από μας ακόμη το κανουν, τη ζωή βάσει μάρκας αυτοκινήτου, ίντσων τηλεόρασης και τετραγωνικά σπιτιών. Κρίναμε τους φίλους βάσει εισοδήματος και όχι για το πόσο καλά αισθανόμαστε μαζί τους. Και ψηφίσαμε προδοτικές κυβερνήσεις βάσει προσωπικών υποσχέσεων και συμφερόντων...



Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να απορρίψεις την προηγούμενη ζωή σου για χάρη ενός όνειρου. Και όμως αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Να απορρίψουμε τα θέλω του χτες, επιθυμίες που μας έψησαν μια ζωή ότι δικαιούμαστε για να μπορέσουμε φρέσκιοι, ξαλαφρωμένοι, να ξεκινήσουμε την δουλεια που χρειάζεται για το καλύτερο (πραγματικά) αύριο. Προς το παρόν βρισκόμαστε εδώ.



Ονειρεύμαι ένα καλύτερο αύριο. Ονειρεύομαι μια ζωή πιο απλή, όπου μια τίμια εργασία θα μου δίνει αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω εγώ κι η οικογένεια μου. Ονειρεύομαι ελεύθερο χρόνο που θα τον περνώ με τα παιδιά μου, τη σύντροφο μου και τους φίλους μου. Ευχάριστη παρέα, ευχάριστες στιγμές. Ονειρεύομαι να μην έχω πράγματα καθόλου. Να είμαι ελεύθερος. Τα μόνα μου μπαγκάζια να είναι ένα κεφάλι γεμάτο ευχάριστες αναμνήσεις.

Είμαι 44 χρονών. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. (Νομίζω...) Από όλα όσα έζησα και ζήσαμε, από όλα όσα ζω και ζούμε, είναι δυνατόν να μην μείνει μια άσχημη ανάμνηση? Ο χρόνος όμως θα την γλυκάνει κι αυτήν.

Ονειρεύομαι μια στιγμή στο μέλλον όπου θα είμαι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο και θα λέω παραμύθια στα εγγόνια μου. Και θα θυμάμαι πως κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, πολύ άσχημα. Αλλά θα ξέρω πως χωρίς αυτά τα άσχημα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα καλά που θα φέρει η επανάσταση μας.

Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή. Πάμε!