For old times sake...(για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τα παλιά-ελεύθερη μεταφραση.)

Ήταν όταν είμασταν 16-17 χρονών. Κάναμε κοπάνες, πηγαίναμε Επτάνησα η στο φρούριο βόλτες και καπνίζαμε αρειμaνίως... Ακούγαμε το woodstock, διαβάζαμε για τους hippies η την βιογραφία της Janis. Eγώ τραγουδούσα (χαμηλόφωνα) κι ο Γιάννης έπαιζε κιθάρα, my my hey hey rock n roll is here to stay, blowing in the wind, it's better to burn out than to fade away... Αλλά και τη Συννεφούλα η Δημοσθένους λέξεις...
Στα κρυφά διαβάζαμε και Κροπότκιν, Μπακούνιν, Καστοριάδη και άλλα σχετικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα έλεγαν , νομίζω το μυαλό μου δεν έχει τις απαραίτητες δομές για να καταχωρήσει "δομημένη" πολιτική σκέψη. Ήξερα όμως ότι αυτά που έλεγαν τα "αισθανόμουν" σωστά.

Ήμουν, και είμαι, αθεράπευτα ρομαντικός. Διάβαζα για τον Αλέκο Παναγούλη, για το Πολυτεχνείο, μάθαινα για καταλήψεις και πορείες, διαδηλώσεις. Βαλτετσίου, Χημείο, μπάτσοι και φουλάρια γύρω από το πρόσωπο. Το σκηνικό μιας ρομαντικής κι ονειρικής περιπέτειας που δεν έμελλε να ζήσω, παραμένοντας στην φιλήσυχη και ήρεμη ζωή της μικροαστικής Κέρκυρας. Δεν είμαι αφελής, ξέρω ότι έπεφτε ξύλο, ότι κάποιοι έχασαν τη ζωή τους. Παρόλα αυτά ο καημός υπήρχε. Όταν στην ψυχή σου έχουν μιλήσει η Baez, ο Dylan, o Woody Guthrie, η ο Παναγούλης μέσω του εκπληκτικού A Man της Fallaci, την θες τη σύγκρουση. Θες να σταθείς μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία και να πεις ΟΧΙ!

Τα χρόνια πέρασαν. Οι ήρωες του Πολυτεχνείου, έκαναν κάποια όχι και τόσο ηρωικά πράγματα, ο Παναγούλης ξεχάστηκε από το νεοέλληνα (από κάποιους όμως ποτέ), η Fallaci έγραψε και κάποια βιβλία αμφιλεγόμενου και πικρόχολου περιεχομένου πριν πεθάνει μόνη στη Φλωρεντία το 2006... το αδηφάγο τραπεζο-οικονομικό σύστημα φάνηκε για μια στιγμή να μας έχει καταπιεί όλους...

Και να που μερικούς μήνες τώρα ακούγεται και πάλι το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... με πρόσθετο Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73... Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που το πίστευα όλη μου τη ζωή.

Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.  Εδώ στο νησί μας, το κοιμισμένο μικροαστικό τοπίο που ξέραμε, έχει αλλάξει. Ανεπαίσθητα ίσως αλλά έχει αλλάξει. Στους σχεδόν 6 μήνες που πέρασαν αρκετοί συμπολίτες μας, δεδομένης της ευκαιρίας αντίνα γλύφουν προτίμησαν να φτύσουν. Υπήρξε ένα καϊκι, κάποια πανώ , κάποιες πορείες. Υπήρξαν ατελείωτες συζητήσεις κι αναλύσεις στην πλατεία. Υπήρξε αγανάκτηση. Υπήρξε ζύμωση. Υπήρξαν και προβλήματα... Δημιουργήθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν κύκλοι και παρέες, δημιουργήθηκαν ιδέες. Αναβίωσαν αρχαίες συνήθειες. Και πολλοί από μας που κάποτε ονειρευτήκαμε αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε έστω ένα βήμα προς τιμήν των ονείρων μας, έχουμε τώρα την ευκαιρία να το κάνουμε.

Προσκαλώ όλους τους φίλους μου να έρθουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο στις 6 η ώρα έξω από το τμήμα ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου.(Ιωάννου Θεοτόκη λίγο πριν από του Γραμματικού με τις μπαταρίες...) Αντί για μολότωφ σας προτείνω να φέρεται τα παιδιά σας. Κόντρα στη θύελλα που έρχεται από πλευράς κυβερνήσεως είναι το καλύτερο όπλο. Μας δίνουν κουράγιο και ένα σκοπό. Γιατί αν δεν το κάνουμε γι τα παιδιά μας, για ποιόν...?

see you on the streets...