Το Νοέμβρη του 1973 ήμουν 6,5 χρονών. Ζούσα στην Κέρκυρα και πήγαινα 1η δημοτικού στο 6ο Δημοτικό στη Γαρίτσα. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι στο σχολείο να λέμε αντιαμερικανικά συνθήματα στα διαλείμματα. ΝΑΤΟ-ΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ είναι αυτό που μου'χει μείνει... Η ηλικία αυτή είναι που αρχίζουν κάποιες αναμνήσεις πιο καθαρές, τουλάχιστον για μένα. Θυμάμαι κάποια τανκς. Πέρασαν από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αλλά δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι που οι ερπύστριες τους χάλασαν την άσφαλτο... Πολλά χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να δω και να ακούσω μια επιλαρχία αρμάτων σε άσκηση ως μαυροσκούφης. Είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα...
Η επόμενη πιο καθαρή ανάμνηση μου είναι τα γεγονότα της Κύπρου. Κι αυτό επειδή τότε είχε επιστρατευθεί κι ο πατέρας μου. Για μέρες ανησυχούσαμε, περιμέναμε νέα του, να μάθουμε που βρίσκεται, μέχρι που μας πήρε από κάποιο στρατόπεδο που τους είχαν μαζέψει κοντά στη θήβα... στην Κύπρο δεν έφτασε ποτέ.
Πέρασαν πολλά χρόνια που το Πολυτεχνείο ήταν απλά μια επέτειος. Τα έχω ξαναπεί για τη ζωή στην επαρχία. Τα ΜΜΕ της εποχής ήταν χειρότερα κι από τα σημερινά και κυρίως λίγα. ΕΡΤ, ΥΕΝΕΔ, κρατικά ραδιόφωνα, εφημερίδες (που δεν διάβαζα) Αν δεν είχες γνωστό από Αθήνα να σου πει τι γίνεται, δεν μάθαινες τίποτα. Έτσι η ζωή στο νησί κυλούσε ανέμελα. Το 1981, 13 χρονών γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άνοιξε τα μάτια σχετικά με άλλες εξεγέρσεις κι ιδέες. Woodstock, Φράουλες και αίμα, Βιετνάμ. Με καθυστέρηση αρκετών χρονών άρχισα να μαθαίνω για την φρίκη που υπήρχε στον κόσμο.
Τα βιβλία της Ιστορίας δεν κάλυπταν αυτές τις περιόδους. Κι αν κάποια είχαν στοιχεία η αναφορές, πότε δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος τους, οπου ίσως τις βρίσκαμε. Εναπόκειτο σε κάποιους καθηγητές μας να μας ανοίξουν τα μάτια αν είμασταν τυχεροί και μας τύχαινε κάνας ψιλοαριστερός η "εναλλακτικός".
Από την οικογένεια μου έμαθα κάποια πράγματα. Αν και δεν ήταν τίποτε επαναστάτες, η Αγγλίδα μητέρα μου δεν γούσταρε τη χούντα και με ενημέρωσε για το τι γινόταν στο εξωτερικό τα χρόνια της χούντας. Ο πατέρας μου ήταν φαντάρος μέχρι το φθινόπωρο του '67. Μετά πήγαμε στην Αγγλία για μερικά χρόνια. Στο σπίτι μας μετά την μεταπολίτευση κυκλοφορούσαν βιβλία με γελοιογραφίες του ΚΥΡ. Τα διάβαζα ξανά και ξανά αν και δεν καταλάβαινα τα πιο πολιτικοποιημένα. Πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα, ακούω ονόματα πολιτικών και προσώπων της εποχής και λέω κάπου τα ξέρω-κάπου τα ξέρω. Από τα βιβλία του ΚΥΡ τα ξέρω...
Πέρασε λίγος καιρός ακόμα για να μάθω περισσότερα για το τι έγινε με τη χούντα κλπ. Χρειάστηκε να διαβάσω ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι. Λέγεται "Eνας άντρας" και είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Αλέκου Παναγούλη. Όταν το διάβασα έμαθα και συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Η Οριάνα Φαλάτσι ήταν σύντροφος του Παναγούλη και ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα.
Η χούντα είχε καταλάβει ότι δεν την έπαιρνε πια να συνεχίσει με στρατιωτικό-δικτατορικό πρόσωπο. Οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική έπεφταν, ο κόσμος δεν έβλεπε φιλικά τους δικτάτορες. Κατάλαβαν λοιπόν (και με την προτροπή των Αμερικανών) ότι έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική κυβέρνηση. Αυτό δεν σήμαινε ότι θα τα παρατούσαν. Άλλαξε λοιπόν ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Τα μεγάλα κεφάλια της Δεξιάς, Αβέρωφ και Μητσοτάκης, ήταν, παρασκηνιακά, συνεργάτες της χούντας. Κανόνισαν κι έφεραν τον Καραμανλή, σαν πρόσωπο κοινής αποδοχής, και βάζοντας τον Αβέρωφ στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ο Μητσοτάκης λόγω αποστασίας μάλλον έμεινε απέξω, προσωρινά. Βγήκαν λοιπόν όλοι οι Έλληνες και πανηγύριζαν την λευτεριά τους, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαζε. Πέταξαν στη δικαιοσύνη τους πιο hardcore, Παπαδόπουλο και σία, και τους πιο γνωστούς βασανιστές για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα δικαίου, και συνέχισαν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Οι μπάτσοι παρέμειναν οι ίδιοι, με τα ίδια μυαλά, η αντίληψη δεν άλλαξε. Ξύλο, βασανιστηρια, αντικομμουνισμός. Μην ξεχνάμε ότι κι ο γνωστός σε όλους Μάκαρος (Μάκης Ψωμιάδης) ήταν κι αυτός βασανιστής στη χούντα...
Το 1984, στη Β' Λυκείου έπιασα φιλίες με έναν αναρχικό από την Αθήνα. Έμαθα ότι η φάλαγγα (βασανιστήριο με συνεχη κτυπήματα στα πόδια χωρίς να βγάζουν τα παπούτσια-σου πρήζονται τα πόδια μες στο παπούτσι κι ο πόνος είναι αφόρητος) έδινε κι έπαιρνε. Δεν πίστευα τότε στα αυτιά μου...
Η χούντα δεν τελείωσε λοιπόν το '73. Κάποιοι που το ήξεραν, έλπισαν ότι θα τέλειωνε το '81, με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Για λίγο καιρό τα πράγματα ίσως ήταν κάπως καλύτερα, αν και οι μπάτσοι , πως τα καταφέρνουν, παραμένουν πάντα ίδιοι, ακροδεξιοί, η γουρούνια... ίσως τελικά αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο μπλογκ...
Το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι λένε ότι χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς. Είχαν πάρει χαμπάρι, λέει ότι η Αριστερά στην Ελλάδα , "έπαιρνε κεφάλι" και φρόντισαν να δημιουργήοσυν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, δικό τους, υπό τον έλεγχο τους προκειμένου να διασπάσουν το αριστερό μέτωπο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν αλήθεια. Και να μην είναι όμως πολύ σύντομα το σοσιαλιστικό αυτό κίνημα, πνίγηκε μέσα στο χρήμα. Τσοβόλα δώς τα όλα... έτσι έλεγε ο Αντρέας. Και αυτός τα έδωσε! Τα όποια ιδανικά πουλήθηκαν. Οι εταιρίες μπήκαν παντού. Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ τέρμα κι ο ψυχρός πολεμος, ώρα για πάρτυ...
Η χούντα, αυτός ο ύπουλος εχθρός, που τον ήξερες όμως, τον αναγνώριζες από τα πηλίκια και τις επωμίδες του, μεταλλάχτηκε σε μια παρωδία δημοκρατίας, κατόπιν σε μια παρωδία σοσιαλισμού και τέλος σε ένα ατελείωτο πάρτυ όπου οι εντός έτρωγαν και πέταγαν και κάνα ψίχουλο στους παρατρεχάμενους. Το λογαριασμό αργότερα... Και αυτό πιστεύω, κρυφά πως είναι ένας λόγος που δεν έχουμε επανστατήσει ακόμα εδώ. Αυτοί που έφαγνα, έστω και ψίχουλα, ήταν αρκετοί...
Τα τελευταία χρόνια το λέγαμε αλλά δεν το πιστεύαμε πραγματικά. Οι κυβερνήσεις μας μπορεί να εναλάσσονταν μεταξύ των δυο "μεγάλων" κομμάτων (Σημ. "μεγάλα" τα θεωρώ μόνο στο μέγεθος της προδοσίας τους) αλλά ουσιαστικά η πολιτική ήταν μια. Fuck Greece and the Greeks. Τα πρόσωπα είναι γνωστά πια.
Παρακολουθούσα τα ντοκυμαντέρ για το Πολυτεχνείο κι έκλαιγα. Έκλαιγα μόνος μου μπροστά στην τηλεόραση η το pc. Έκλαιγα για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Έκλαιγα από συγκίνηση για αυτό που έκαναν. Ήμουν όμως θεατής. Ήταν πάντα μια επέτειος.
Η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι διαφορετικό ήταν με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο θυμός τότε ξεχείλισε.
Στην φετινή επέτειο, κατέβηκα για πρώτη φορά σε πορεία για το Πολυτεχνείο. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά δεν νιώθω πια θεατής. Δεν συγκινήθηκα για το χαμό των παιδιών. Συγκινήθηκα γιατί νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω πως αισθάνονταν όταν έκαναν αυτό που έκαναν. Κατάλαβα για πρώτη φορά πως πραγματικά αυτό που ξεκίνησε τότε, δεν τελείωσε. Πάνε 38 χρόνια. Είναι πολύς καιρός. Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου