Ακόμη περισσότερες κουλτουροφιλοσοφίες...

Έχω χάσει τον λογαριαμό για το πόσες φορές έχει χρειαστεί να εξηγήσω σε κάποιον πως αυτό που αγαπώ περισσότερο στην ιστιοπλοία, είναι το ευχάριστο του ταξιδιού, και όχι την ευχαρίστηση του "προορισμού".

Όταν ιστιοπλοείς, η τουλάχιστον οταν ιστιοπλοώ εγώ, η χαρά "ξεκινά" με το λύσιμο των κάβων και "τελειώνει" με την αναχώρηση από το σκάφος...εκτός βέβαια κι αν πρόκειται κανείς να επιστρέψει σύντομα και να συνεχίσει το ταξίδι...

Με το να χέρι στο τιμόνι, το άλλο στα πανιά, το σώμα να λικνίζεται και να αισθάνεται το κύμα και την κίνηση του σκάφους από κάτω του, τα μάτια στον ορίζοντα αλλα και στα πανιά, με το μυαλο συγκεντρωμένο μα και λεύτερο...

Ηχοι, χρώματα, ψάρια και πουλιά της θάλασσας, φαινόμενα...μυρουδιές...η αίσθηση του ανέμου στα αυτιά μου πανω, ανεμοδείκτης κι ανεμόμετρο.

Καλός καιρός, κακός καιρός, ανέμελο ταξίδι η με προβλήματα, όλα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αν κάτι δεν σου "αρέσει" δεν μπορείς απλά να τα παρατήσεις και να φύγεις, τουλάχιστον όχι άμεσα...

Και όσο κι αν υπάρχουν δυσκολίες, κάποια στιγμή θα "μπατάρει" ο καιρός... θα ηρεμήσει...

Όταν τα εξηγώ αυτά σε κάποιον, ειδικά σε κάνα "μηχανοκίνητο" οπαδό της άφιξης στον προορισμό και όχι του "ταξιδιού" κάποιον που δεν καταλαβαίνει, αισθάνομαι λίγο "φιλόσοφος" η έστω φιλοσοφημένος... (ω ρε καλάμι που καβάλησα...!!)

Όλο αυτό βέβαια, όλη η αντιμετώπιση αυτή ισχύει και για τη ζωή γενικότερα. Αλλά και πολλά επιμέρους της ζωής...

Όταν γεννιέσαι, ειναι η ζωή που εχει σημασια και οχι ο προορισμός... (άλλωστε αυτόν τον προορισμό, όλοι σχεδόν τον αποφεύγουν με νυχια και με δόντια..χαχαχα)

Το ίδιο και σε μια σχέση, η χαρά είναι στο ταξίδι μαζί, και όχι το που θα "καταλήξει"...η ζωή μαζί μπορεί να είναι ένα ταξίδι υπέροχο, θέλει προσοχή όμως να μην γίνει κατάληξη...να παραμείνει παντα ταξίδι..μέχρι την τελευταία στιγμή, του ύστατου αποχωρισμού...

Είπε κάποτε ο Καββαδίας:

("(Η Θύμηση αξίζει μονάχα όταν ξέρεις πως θα κινήσεις για καινούργιο ταξίδι. Η χειρότερη άρνηση, η μεγαλύτερη απελπισία, είναι να φουντάρεις στον τόπο σου και να ζεις με τις αναμνήσεις)")

Κάτι ήξερε κι αυτός, ο ταξιδιάρης...

Δεν χρειάζεται όμως να ταξιδεύει κανείς "φυσικά" για να ειναι ταξιδευτής... αν διαβάζει, αν δραπετεύει συχνά στα καλντερίμια του μυαλού, αν ταξιδεύει μέσα απο τη ζωή, αρκεί...


Η ζωή είναι ένα ταξίδι.

Οι ζωές μας όλες είναι ενα ταξίδι...

Η ζωή επάνω στον πλανήτη είναι ατέλειωτο ταξίδι πάνω σε κάτι το οποίο ατέλειωτα ταξιδεύει επίσης
.
Και για να παω μια "σφαίρα αντίληψης" παραπέρα, ακόμη και τα όνειρα μας για ένα καλύτερο κόσμο, είναι ένα ταξίδι...άνευ προορισμού.

Υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν οτι κάτι μπορει να αλλάξει? Πραγματικά?

Ναι, ήμουν κι εγώ ένας από αυτούς. Δεν μετανιώνω και δεν έχει αλλάξει κάτι, εκτός από τη συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει προορισμός. Δεν πρόκειται μια μέρα, ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου, ουτε τα παιδιά των παιδιών μου (κοκ) να ξυπνήσουν σε ένα τέλειο, δίκαιο,ίσο καλύτερο κόσμο.

Η ζωή μου, οι ζωές όλων μας θα συνεχίσουν να είναι ένα ταξίδι, με τις δυσκολίες του και τις ευκολίες του, με τις καλές και τις κακές στιγμές του...με την ξέρα που μπορεί να χτυπήσουμε και την γλυκιά άφιξη σε ενα προσωρινό απάγκιο, εκείνη την ώρα του Σεπτεμβριάτικου απογεύματος, την ώρα που το φως του Ηλιου τα κάνει όλα χρυσοκόκκινα, κι ο άνεμος ηρεμεί....

Εκείνη την ώρα που το αλάτι που ξεράθηκε στα πρόσωπα, νοστιμίζει τα φιλιά, κι ο ήλιος φωτίζει τα χαμόγελα, εκείνη την ωρα που λιμάνι κι αγκαλιά γινονται ένα..

Get on your bikes and ride!

ΥΓ.  Ναι ξέρω πως στην τελευταία μου ανάρτηση ανακοίνωσα το τέλος του Μικρόκοσμου… ε λοιπόν δικός μου είναι κι ότι θέλω τον κάνω… κι αμα γουστάρω τον ξαναπιάνω από κει που είχα μείνει…

Λοιπόν…

Αν ποτέ, φτάσω στο σημείο να πω πως τίποτα πια δεν ελπίζω να μάθω, η πως (θου φυλακή κύριε τω στόματί μου) τα ξέρω όλα έστω και γύρω από ένα θέμα απλά, ε τότε μάλλον θα είναι που καρφώνεται το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μου… γιατί θα είμαι πια νεκρός…

Σήμερα έμαθα κάτι καινούριο. Έμαθα πως οι άντρες ξεκινούν τη μέρα τους σκεφτόμενοι λογικά και την τελειώνουν κυρίως κάτω από την επήρεια του συναισθήματος.

Έτσι μάλλον εξηγείται γιατί αρκετοί τα κοπανάνε τις νύχτες μια και δεν αντέχουν τόσο συναίσθημα και πάνε να το πνίξουν στο αλκοόλ…

Έτσι εξηγείται μάλλον και γιατί κλαίω με τις συγκινητικές ταινίες τις νύχτες, ενώ αντίθετα δεν ρίχνω ούτε ένα δάκρυ με τις συγκινητικές ιστορίες των διαφόρων ζητιάνων που με ταλαιπωρούν τα πρωινά…

Ξεφεύγω όμως ήδη… Όσο ζω μαθαίνω λοιπόν. Και προχτές έμαθα κάτι καινούριο, αλλά δεν θυμάμαι τι..

Και πριν μερικές μέρες που βρέθηκα σε ταξίδι με τη μοτοσυκλέτα θυμήθηκα και κάποια άλλο πράγματα που είχα μάθει και ξέχασα…

Πριν σας πω τι έμαθα,  οφείλω να παραδεχτώ πως παρόλο που κυκλοφοράω και έχω κάνει και γύρω στα 15000 χιλιόμετρα ταξιδεύοντας με μηχανή, δεν θα αποκαλούσα τον εαυτό με τίποτα μηχανόβιο η έμπειρο μοτοσικλετιστή… όοοοχχχιι. Αυτοί είναι  τύποι όπως κάποιοι φίλοι μου που ακούνε κάτι κουδουνίσματα κάπου στην περιοχή της μηχανής και ξέρουν όχι μόνο ότι φταίνε οι αρρύθμιστες βαλβίδες αλλά και ποια συγκεκριμένα…

Πραγματικό στιγμιότυπο:

Μηχανικός: “Μην ανησυχείς για το κουδούνισμα που ακούγεται από την αλυσίδα, είναι που βρίσκει λίγο στο ψαλίδι όταν φρενάρεις”

Εγώ: (Κενό βλέμμα)

Μηχανικός: “δεν είχες ακούσει το κουδούνισμα”

Εγώ: “Όοοχιιι?”

Μηχανικός: (Υποτιμητικό βλέμμα)

Εγώ: (με χαζοχαρούμενο βλέμμα) “ γι αυτό έχω εσένα!!!”

Έτσι λοιπόν, δεν είμαι ο πιο έμπειρος μοτοσικλετιστής. Είμαι όμως ενθουσιώδης!

Την περασμένη Κυριακή ξεκίνησα να πάω ένα θέλημα στην Ελατού της Ορεινής Ναυπακτίας.  Θα παρέδιδα μια φίλη σε κάτι φίλους και μετά θα γύριζα.

Είχαμε ραντεβού στο σπίτι της 6 το πρωί προκειμένου να προετοιμαστούμε και να πάρουμε το φέρρυ των 7. Φτάνοντας ανακάλυψα ότι επρόκειτο να οδηγήσω 300 χλμ. τρικάβαλο.
Θα ήμασταν εγώ, αυτή κι ο σάκος της, ο οποίος είχε το μέγεθος ενός μικρού παιδιού, χμ μάλλον ξεχάστε το “μικρού”…

Βλέπετε ήταν το πρώτο της ταξίδι με μηχανή και δεν ήξερε η κοπέλα… τα βολέψαμε όμως…

Κινήσαμε το λοιπόν κι είχαμε μια πολύ ωραία διαδρομή με υπέροχο καιρό… χαθήκαμε και λιγάκι, πράγμα που μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε κάποια εγκαταλελειμμένα χωριά μεταξύ Λευκάδας και Πάλαιρου…

Σταματούσαμε οπότε πιανόμασταν  και φτάσαμε άνετοι, σχετικά νωρίς και ευχαριστημένοι.

Αράξαμε, ήπιαμε τα κρασάκια μας, φάγαμε το σπανακόρυζο μας… και κοιμηθήκαμε.

Την άλλη μέρα άρχισαν οι υπενθυμίσεις μαθημάτων που είχα ξεχάσει… χαχαχα!

Πρώτον, ξεκινάμε νωρίς! Ειδικά αν περιμένουμε κακοκαιρία και νυχτώνει γρήγορα…

Γιατί το τελευταίο που σου χρειάζεται ΠΕΤΡΟ (ακούς Πέτρο?) είναι να οδηγάς μούσκεμα στην εθνική, νύχτα και να βρέχει Πέτρο!

Που πας ρε Καραμήτροοοοο

Επίσης Πέτρο άλλη φορά να μετράς τα χιλιόμετρα καλύτερα… και να μην ξεχνάς ποτέ, πως άλλο 100 χιλιόμετρα στην εθνική, άλλο 100 χιλιόμετρα σε στενούς επαρχιακούς δρόμους με καθιζήσεις, υγρασία και τη μια φουρκέτα μετά την άλλη, και άλλο 27,7 χιλιόμετρα ΧΩΜΑ Πέτρο! (Ειδικά για σένα που μέχρι τώρα το χώμα ήταν κάτι που το έσκαβες στο κήπο σου, είτε για να φυτέψεις πατάτες και ντομάτες η για να θάψεις καμιά γάτα…

Κάπως ετσι αλλα με περισσότερες κοτρωνες και πιο ωραια δέντρα...

Α και που σαι Πέτρο? Μπράβο ρε παιδί μου, τα κατάφερες μια χαρά στο χώμα… άντε κι εις ανώτερα… ναι ξέρω, ένιωθες σαν τον Ewan mc Gregor στο Long Way Round…

κρίμα που έμοιαζες περισσότερο του Charley Boorman…

Αλλά σκέψου πως οι μοναχικές μοτοπορείες στην άγρια ελληνική φύση, ίσως είναι κάτι που θέλει και λίγο παρέα… έτσι βρε παιδί μ΄, μπας και τύχει μια στραβή… άντε μετά  να περπατάς τόσο δρόμο…  σκέψου λίγο θα πήγαινες ιστιοπλοΐα μόνος σου/ η ψαροντούφεκο? (αν ήσουν ψαροντουφεκάς…)

Τέλος θυμήσου να τσεκάρεις αν έχεις όντως περάσει στο gps την πόλη που θες να πας και όχι αυτήν που σκεφτόσουν πιο πριν… γιατί κι αυτό το κακόμοιρο όπου του πεις σε πάει… αλλά δεν διαβάζει και το μυαλό σου…

Αυτά με τα μοτοσυκλετιστικά…

Έχω μάθει και πολλά άλλα τελευταία… ειδικά τον τελευταίο ενάμιση χρόνο…

Πολλά..

Στα οποία δεν έχω καμιά όρεξη να εμβαθύνω αυτή τη στιγμή γιατί όση φόρα «συγγραφική» είχα την ξόδεψα για σήμερα… μου κάτσανε κι οι  πίτες εδώ που τα λέμε…

Κι άλλωστε ας αφήσουμε και κάτι για αύριο η μεθαύριο… μην τα πούμε όλα σήμερα…

ΥΓ2 Στους «φανατικούς» μου αναγνώστες εκεί έξω, αν έχει μείνει κανένας… μείνετε μαζί μου… μόνο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα…

Σας φιλώ

ομίχλη...coming your way...

Μικρόκοσμος over and out...

Πριν από μισή  ώρα αποφάσισα πως αυτή θα είναι και η τελευταία ανάρτηση του Μικρόκοσμου.
Επειδή έχουν μείνει κάτι σκόρπια πρόχειρα, και μια τελευταία σχεδόν ολοκληρωμένη ανάρτηση, ορίστε... Enjoy...

Άνοιξη του 1995.
Έχω αλλάξει για μια ακόμη φορά δουλειά, έχω πάρει μια "αποζημίωση" για τον χρόνο που έχασα στην προηγούμενη, και ξεκινώ να πάρω το πρώτο, δικό μου αυτοκίνητο. Η μάνα μου παλιά είχε ένα Σκαραβαίο, πράσινο, και εγώ όντας μεταξύ άλλων παιδί της γενιάς του Herbie είχα ένα κενό στην καρδιά μου με αυτό το σχήμα.

Οδηγημένος λοιπόν από τα συναισθήματα μου ψάχνω για μεταχειρισμενο αυτοκίνητο (τέτοιο!) και δεν αργώ να το βρω...

Σύντομα έγινα ο περήφανος και χαρούμενος ιδιοκτήτης αυτού:

ένας τετρατρόχος έρωτας και μια μεγάλη αγάπη...

αχ αυτές οι καμπύλες...

μπιπ-μπιπ!!(εδώ βαμμένος ροζ μετά απο τρακάρισμα που μας ανάγκασε σε γενική κατασκευή...)

Αυτό το αυτοκίνητο ήταν μια μεγάλη αγάπη. Χρόνια αργότερα το πούλησα, είχε αρχίσει να ζητάει περισσότερα από όσα έδινε..αλλά δυσκολεύτηκα...είχα πάρει άλλο αυτοκίνητο αλλά καθε φορά που το οδηγούσα μετάνιωνα κι έβγαζα το πωλητήριο από το τζάμι... ώσπου το πήρε ένας φίλος...

Το λέγαμε Λευτέρη, η και Λευτεράκι. Η Μαρία τον είχε βαφτίσει όπως το κάθε μας όχημα...τον έβγαλε έτσι επειδή μας χάρισε την ελευθερία μας. Η ένα μέτρο έστω αυτής...

Κάποια χρόνια αργότερα ήθελα να παρω μοτοσυκλέτα...και πάλι μέσα μου υπήρχε μια πολύ καθαρή εικόνα του τι ήθελα , η μάλλον του τι ήθελε η καρδιά μου...

Υπήρχε στην καρδιά μου μια τρύπα (κλασσικά... ) με αυτό το σχήμα...:

Την οποία τελικά γέμισα παίρνοντας αυτό:

Ural 750 Deco Sidecar

Russian Steel!

Την πήρα με καλάθι, επειδή είχα και παιδιά... Η Μαρία δεν την βάφτισε, μάλλον γιατί δεν τη γούσταρε...έτσι κι αλλιώς η σχέση μας όδευε πια προς το τέλος της... Τη μηχανή δεν την πούλησα αλλά ούτε και την κυκλοφορώ (προς το παρόν) Έμπλεξα στο όλο καταναλωτικό motoτρυπάκι, αγοράζοντας σύντομα άλλη πιο "μοντέρνα" και μετά άλλη πιο γρήγορη... προσπαθώντας να εξαγοράσω τα κενά μου που λέει κι η Πρωτοψάλτη...Βγήκα τελικά από αυτή τη φάση, όταν έγινα μπαμπας για 3η φορά. δεν ειχε και πολύ νόημα πια...

Το τελευταίο μου "απόκτημα" ήταν ένα κλασσικό σκάφος. Πρόκειται για ένα Kings Cruiser 28, ξύλινο, φτιαγμένο το 1965 στη Σουηδία. Ηταν (και παραμένει ως ένα βαθμό) παρατημένο, αλλά έχω καταφέρει να το κρατήσω "ζωντανό" και σκοπεύω να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του αυτό το καλοκαίρι...(ήδη το κάνω)

Μαόνι με δρυινα στραβόξυλα για τους γνωρίζοντες...

Νάτες πάλι οι καμπύλες...

Τα τρία αυτά αντικείμενα-οχήματα-μέσα μεταφοράς που σημάδεψαν τη ζωή μου ως τώρα, έχουν κάποια κοινά. Το Volkswagen, αμάξι του λαού. To Ural 750 με sidecar υπήρξε το "αυτοκίνητο του φτωχού"  στη Ρωσσία, όπου φτιάχτηκαν και πουλήθηκαν πανω από 4.000.000 τέτοιες. Το Kings Cruiser είναι η "οικογενειακή" βερζιόν του Folkboat ένα σκάφος που σχεδιάσθηκε με την ιδέα του Volkswagen, ένα σκάφος για τον λαό...

....αυτή ανάρτηση ξεκίνησε να γράφεται εδώ και καιρό...πριν μήνες... με αποτέλεσμα να μην ξέρω ακριβώς που "πήγαινε" τότε... όπως κάπου κι εγώ είχα χάσει το δρόμο μου... τους τελευταίους μήνες, χρόνια...?

Υπήρχαν πάnτα τρύπες στην καρδιά μου...άλλες με σχήμα κι άλλες χωρίς...άλλες έκλεισαν κι άλλες ματώνουν ακόμα... μα έτσι είναι η ζωή...

Ο Ντύλαν λέει πίσω από καθε όμορφο υπάρχει κάποιος πόνος...καλως να ρθει λοιπόν αν είναι να ομορφύνω...πάτησα τα σαραντα εξι συντομα, μου χρειάζεται όλη η ομορφια που μπορω να έχω... LOL!

Αυτή τη στιγμή που ολοκληρώνω την ανάρτηση αυτή, οι συνθήκες μου έχουν αλλάξει πολύ...το μεγάλο σπίτι που στέγαζε όνειρα για οικογένεια δεν υπάρχει πια, μετακόμισα, μόνος σε ένα μικρότερο (αλλά κουκλίστικο) τα όνειρα για μια δεμένη οικογένεια έκαναν φτερά η μάλλον μπήκαν για μια ακόμη φορά on hold...

Μπήκα ξανα στο τρυπάκι του single dad... ασχολούμαι με το σκάφος και τη δουλειά...και τα παιδιά όταν μένουν μαζί μου...

Απείχα από το γράψιμο κατά κάποιο τρόπο, τουλάχιστον στο blog...θα δανειστώ μια φράση από μια φίλη για να καταλάβετε λίγο το γιατί...

 "λές και ο έρωτας εμπνέει οίστρο αλλά στην ανάπτυξή του ακινητοποιεί τα παντα...
ξαφνικά ή σιγά σιγά οι λέξεις δε φτάνουνε , δεν ειναι αρκετές να πουν, να εξηγήσουν, να μεταφέρουν...
σαν πεζοπόρος διψασμένος και στεγνός βουτάς στο ποτάμι του έρωτα αρχικά, δροσίζεσαι, ξεδιψάς, ξεχνιέσαι, και μετά το ποτάμι γίνεται χείμαρος και χάνεσαι...."

Σε αυτό θα προσθέσω πως όταν περνάς μια φάση που συνδυάζει την αγαλλίαση ενός έρωτα με τον πόνο ενός χωρισμού, είναι δύσκολο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, πόσο μάλλον να συγκντρωθείς στο να γράψεις για αυτό...

Και τέλος, έχω την εντύπωση πως το μπλογκ μου είχε κάποιες φορές μια "ιδιαιτερότητα" που άρεσε στυος εκλεκτούς μου αναγνώστες και φίλους... την έμφυτη τάση αλλά και ανάγκη να εκφράζει πάντα αλήθειες, αληθινά αισθήματα, ανοιχτά...

Όταν όμως εμπλέκονται  αισθήματα και άλλων, και δη ανθρώπων που δεν επιθυμώ να πληγώσω η να στεναχωρήσω, (η να στεναχωρήσω άλλο) τότε κάπου το γράψιμο και η ειλικρινης έκφραση πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα...

Σαν τελευταία ανάρτηση που είναι η παρούσα  όμως θα πρέπει να έχει λίγο από αυτό μέσα... και ότι γίνει...

Φαντάζομαι όλοι σας θα έχετε κάποια τραγούδια οι και ταινίες που έχετε συνδέσει με συγκεκριμένα πρόσωπα στη ζωή σας...το αγαπημένο σας τραγούδι πχ με το ταίρι σας...η μια σκηνή μιας ταινίας που σας θυμίζει κάτι από κάποιο σύντροφο...

Η αγαπημένη μου ίσως "αισθηματική" ταινία είναι το "Lost in translation" Το ενδιαφέρον είναι πως αν και αρχικά την συνέδεα με μια συγκεκριμένη γλυκιά παρουσία στη ζωή μου, η ταινία αυτή έγινε κάτι αντίστοιχο με τα προαναφερόμενα "οχήματα-τρύπες" στην καρδιά μου...

Ο δίχως μέλλον υποβόσκων έρωτας μεταξύ του Bob και της Charlotte έφτασε κάποτε να συμβολίζει αυτό που ίσως ήθελα να ζήσω...έναν έρωτα ανέλπιστο, απελπιστικό, δίχως τέλος, δίχως αρχή... ένα έρωτα ξανθό, έναν έρωτα με πολλά φιλιά, με τρέμουλο, με κομμένα γόνατα... Έναν έρωτα σαρωτικό... έναν τελευταίο...

Από το "Lost in translation"

Charlotte

I just don't know what I'm supposed to be.

You know?

I tried being a writer, but... I hate what I write.

And... I tried taking pictures, but they're so mediocre, you know.

Every girl goes through a photography phase.

You know, like horses?

You know? Take, uh, dumb pictures of your feet.

Bob Harris

You'll figure that out.

I'm not worried about you.

Keep writing.

My comment..

Ι kinda need to do this one in English.

It's one of those times...

She woke up one day in Tokio and realised she didn't know who it was she had married.

I spent the last couple of evenings cleaning out our house of its memories. They're not all gone yet. But they will be. Soon.

Two in one. like the shampoo and conditioner. Clean and condition.

Make room. Make everything white. Then change the colour once more.

We spent the last couple of months refusing to bury the corpse. For what reason I do not know...excuses only.

Now finally it has been laid to rest. But the house needs to be cleared of the corpse's memory....

Everything white...

I sleep alone. But I can't get away from having a "side" on the bed. 

Ι can't bring myself to partake of the middle...

Nowadays I wake up early.

There is no warm body to keep me in bed.

                    

Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία ανάρτηση του Μικρόκοσμου. Δεν είναι ότι δεν θα ξαναγράψω. απλά ο Μικρόκοσμος είναι άρρηκτα συνεδεμένος με αυτό που έχω αρχίσει να βλέπω πια σαν μια προηγούμενη ζωή...σκέφτομαι πράγματα που έκανα πέρσι και μου φαίνονται μακρινά, ονειρικά...και λίγο ξένα.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει.

Και κάπου, δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα του να μην μπορώ να μιλήσω για ότι θέλω... να μην μπορώ να βροντοφωνάξω όλα αυτά που νιώθω προς αποφυγή παρεξηγήσεων...και πόνου...γιαυτό στοπ. Εδώ.
Θα υπάρξει συνέχεια, κάπου κάποτε...με άλλη μορφή, άλλο όνομα, ο ίδιος "συγγραφέας"

Σας ευχαριστώ όους που με διαβάσατε, που δώσατε λίγο από το χρόνο σας για να μοιραστείτε μια ανάγνωση και ακόμη καλύτερα κάποιο σχόλιο μαζί μου...
Ήταν πραγματικά όμορφα. Επικοινωνήσαμε, ναι? Επικοινωνήσαμε...

Ανοιξα ένα παράθυρο στο νου μου και ρίξατε μια ματιά μέσα...

Σας ευχαριστώ...

Αφιερωμένο...

ΥΓ άρχισα να γράφω το 2008. Τα θέματα ποικίλλα....κάτι σαν τις "εικόνες" και το "ταχυδρόμο"...χαχα... κάποιες αναρτήσεις ξεχώρισαν...ειτε ήταν αστείες η συγκινητικές, κάτι έκαναν..

ΥΓ2 Ο Λέοναρντ Κοέν είπε πως η ποίηση είναι η απόδειξη της ζωής... Όταν καίγεσαι η ποίηση είναι απλά η στάχτη...

Τον τελευταίο καιρό λοπόν γράφω ποιήματα...

Ο Αρτοπαρασκευαστής

Είχαμε κάποτε έναν καμβά άδειο...κι είπαμε να τον γεμίσουμε μαζί...

Χρώματα, ακουαρέλες, scrap, φωτογραφίες, παιδιά, στιγμές, διακοπές, φαί, ταξίδια, πράγματα, σαμπουάν, σαπούνια, ρούχα, μούτρα, χαμόγελα, συνήθειες, επιθυμίες, όνειρα, gadget, μαλλιά, μουσική, χαρτιά, βιβλία (πολλά βιβλία...) χόμπυ, συνταγες, γλυκά, κινέζικα, ανθρωπιά, ιδέες, έλλειψη, πληρότητα, καθημερινότητα, λάθη, σωστά... και ένας αρτοπαρασκευαστης.

Ο αρτοπαρασκευαστής υπήρξε για μένα ένα σύμβολο της οικογένειας. Έμαθα κι έβαζα αλεύρι, νερό, λάδι, μέλι, αλάτι και μαγιά κι έφτιαχνα ένα φρέσκο μυρωδάτο και γευστικό ψωμί...μοσχοβολούσε το σπίτι...

Αν το αλεύρι ήταν οι ζωές μας, το νερό ο χρόνος, το λάδι θα έπρεπε να ήταν η κατανόηση και ο σεβασμός, το μέλι η αγάπη και η επιθυμία... το αλάτι? τα μικρά πράγματα που νοστιμίζουν τη ζωή..

και η μαγιά? Η μαγιά θα ήταν αυτό το je ne sais quoi...

κάτι μας έλειψε. κάτι ξεχάσαμε και το "ψωμί" σταμάτησε να είναι καλό...το ψωμί που έφτιαχνα και τρωγαμε καλό ήταν... αυτό που φτιαξαμε μαζί δεν...

Και μια μέρα καταλάβαμε πως δεν έχουμε πια την όρεξη να γεμίσουμε άλλο αυτό τον καμβά μαζί... Παίρνουμε λοιπόν τις συνήθειες μας, τα ρούχα μας, τα σαμπουάν και τα σαπούνια μας. Παίρνουμε τις ελλείψεις μας, τις επιθυμίες μας για πληρότητα, μεταξύ άλλων, τα ρούχα και τα μούτρα...και τραβάμε ο καθενας το δρόμο του...

Παίρνουμε τη μουσική μας, τα βιβλία μας.
Ο καμβάς αδειάζει...κάτι θα μείνει, δεν γίνεται αλλιώς...

Φωτογραφίες, στιγμές, παιδιά , αναμνήσεις...ανθρωπια και χαμόγελα, ας μείνουν κι αυτά.

Τα χρώματα θα ξεθωριάσουν. Ο καμβάς θα μείνει. Άλλος ένας από χιλιάδες, εκατομμύρια καμβάδες...

Σήμερα πήρα τον αρτοπαρασκευαστή. Τον έχω στο μπροστινό καθισμα του αυτοκινήτου... ψάχνει ένα σπίτι άλλο, να νιώσει δικό του...

Είναι λίγο σα να εχω την καρδια μου εκεί, στο μπροστινό κάθισμα...


και την παω βολτες...

Wild is the wind...

"Εμεινε στο ράφι" η Αγγελική.
"Δεν της άξιζε" της Μαίρης αυτός ο άνθρωπος.
"Τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα" όταν έμαθε πως την "απατούσε".
"Δεν είχα τίποτα να κερδίσω από αυτή τη σχέση".
"Ο Βασίλης έχει Μερσεντές και άλλα τέτοια προσόντα".
"Η Ελένη όλο ζητάει, ζητάει και δεν θέλει ποτέ να δώσει τίποτα..."
"Δεν αντέχω άλλο να ζητιανεύω λίγο στοργή, λίγο τρυφερότητα, λίγο σεξ..."

Οι ζωές μας έχουν ποτιστεί, διαβρωθεί από έννοιες της "αγοράς", από τις έννοιες του κέρδους και του προσωπικού όφελους.

Γενικά θα μιλήσω, λέγοντας πως τίποτα σχεδόν από αυτά που ζούμε σε καθημερινή βάση, δεν έχει ξεφύγει από αυτή την αντιμετώπιση.

Το βρίσκουμε δύσκολο να δούμε μια σχέση ακόμη και την πιο αγνή πχ, αυτή με τα ίδια τα παιδιά μας, χωρίς να εμπλέξουμε κάπως το "κέρδος". Πόσοι γονείς δεν κάνουν ότι κάνουν για τα παιδιά τους για να γυρίσουν κάποτε να πουν "εγώ που έκανα τόσα για σένα...τώρα κάνε αυτό που θέλω εγώ..."

Στον έρωτα και στην αγάπη, αυτή τη σχέση που αποτελεί βάση ουσιαστικά της ύπαρξης μας, που χωρίς αυτήν το ανθρώπινο είδος θα σταματούσε να υπάρχει σε μια δυο γενιές, δεν χωρά τέτοια αντίληψη. Και όμως εμείς το επιτρέπουμε.

Πολλές σχέσεις (πχ αυτή της κοπέλας πιο πάνω που αναφέρθηκε στα "μηχανοκίνητα" προσόντα του Βασίλη της) ξεκινούν από την αρχή σε μια τέτοια βάση. Δεν ειναι αυτές που με απασχολούν όμως.

Σκέφτομαι αυτούς που ξεκινούν με όλα τα "φόντα" για μια υγιή, ανθρώπινη σχέση, γεμάτη αγάπη. Αυτούς που κάπου εκεί στην αρχή τα "δίνουν όλα" γιατί απλά έτσι αισθάνονται πως είναι το σωστό. Οι άμυνες πέφτουν, στέκονται κυριολεκτικά, και μεταφορικά, μπροστά το σύντροφο τους και λένε νοερά:

"Αυτός/αυτή είμαι. Με τα ελαττώματα μου, με  τα προτερήματα μου, με τα λάθη που κουβαλώ από το παρελθόν μου, με τις εμπειρίες μου. Με τις παλιές μου αγάπες, με τα ψυχολογικά μου "μπαγκάζια"
Αυτός/αυτή είμαι και σε αγαπώ. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά, το μόνο που θέλω είναι να σου δίνω, γιατί περιέργως όσο περισσότερα σου δίνω τόσο περισσότερο γεμάτος/η νιώθω..."

Περνάει ο καιρός όμως κι αυτό το "δόσιμο" το άνευ οποιασδήποτε προσμονής για αντάλλαγμα, φθείρεται, χάνεται...χάνεται η επικοινωνία...κάτι σα να κάνει παράσιτα ο ασύρματος και να μην ακούμε καλά....

Εκεί που ακούγαμε το "Σ' αγαπώ'' και έμενε έτσι ως έχει, μια προσφορά που ούτε καν το "κι εγώ..."  δεν χρειάζεται γιατί είναι αυτονόητο και δεν έχει και σημασία, μια μέρα ακούμε το "σ'αγαπώ" και λέμε από μέσα μας "τι θέλει τώρα?". "Τι πρέπει να κάνω?"

Μπαίνει στη μέση ο εγωισμός, δημιουργούνται δυσκολίες στην επικοινωνία, μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε πια, κάποια στιγμή σταματάμε και να μιλάμε... χάνουμε και χανόμαστε μέσα στους εαυτούς μας. Πως να βρει ο χαμένος τον χαμένο?

Μια μέρα αρχίζουμε και δεν καταλαβαίνουμε πια πως οι σιωπηλές κραυγές των συντρόφων μας για λίγο σημασία, ίσως δεν είναι κάτι που ζητάνε αλλά κάτι που προσφέρουν κι εμείς αρνούμαστε. Αρνούμαστε  αυτήν ακριβώς την προσφορά. Και από το να μην σου δίνει κάνεις αυτό που ζητάς, πόσο χειρότερο να μην θέλει αυτό που έχεις να του δώσεις...

Κι έτσι τελειώνουν σχέσεις, η μια μετά την άλλη. Θύματα της αδυναμίας μας να κρατήσουμε τις έννοιες της "αγοράς" έξω από αυτό το οποίο θα έπρεπε να μένει πιο καθαρό από όλα.

Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε. Αιώνια αισιόδοξοι πως μια μέρα θα βρεθεί κάποιος η κάποια να δεχτεί αυτό που έχουμε  να δώσουμε, για αυτό ακριβώς που είναι.


Αγάπη.

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Αυτό είναι το θαύμα που συμβαίνει πάντα σε όσους αγαπούν: όσο πιο πολλά δίνουν, τόσο πιο πολλά έχουν.

Το «ευχαριστώ» είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δυο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου, δεν χωράει πληρωμή.

Νίκος Καββαδίας, 1910-1975, Ποιητής

Δάκρυα αφιερωμένα

Θυμάμαι πριν καποια χρόνια που έζησα την εμπειρία ενός πολύ κοντινού μου άνθρωπου, να είναι "μάλλον" σε κατάθλιψη. Τότε έψαχνα στο ίντερνετ λίστες με τα συμπτώματα και πρσπαθούσα να διασταυρώσω και να διαγνώσω, στην προσπάθεια να βρω μια λύση. Θυμάμαι πως ένα από τα συμπτώματα ήταν η ευκολία να συγκινήται κανείς, να κλαις εύκολα, να στεναχωριέσαι...
δεν πέρασε καιρός και το έζησα κι εγώ για ένα διάστημα. 
Αλλά έτσι κι αλλιώς από μικρός ήμουν ευσυγκίνητος. Δεν ντρέπομαι να πω πως έχω κλάψει στη ζωή μου αρκετές φορές. Για σοβαρότερους η όχι λόγους...

Πχ με συγκινούσαν οι σχετικές ταινίες, ομολογώ έχω δακρύσει και με Βουγιουκλάκη...
Επίσης έκλαψα στο ΕΤ.....(phone home...)

Έκλαψα θυμάμαι ακούγοντας το Strange kind of woman των Deep Purple. εκείνο τον καιρό ζούσα τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα, δράμα...



Έχω κλάψει για γυναίκες. Έχω κλάψει ακούγοντας Deep Purple (λόγω γυναίκας όμως...)
Έκλαψα όταν γεννήθηκε το κάθε μου παιδί. μάλιστα έχω και μια αστεία ιστορία για αυτό...


Στο πρώτο μου παιδί, την Φραντζέσκα, ήταν στο νοσοκομείο κι ο σχωρεμένος ο πεθερός μου. Ο κυρ Σπύρος ήταν ένας από κείνους τους κλασσικούς, σκληρούς, άντρες. και χρυσός άνθρωπος...ας ήταν λίγο πεισματάρης...
Βλέπει λοιπόν εμένα να κλαίω, συγκινημένος από τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, αλλά δεν λέει τίποτα... Αργότερα πάει στην κόρη του και της λέει: "Ο Πέτρος έκλαιγε πριν, ήθελε αγόρι ε?" "Τι λες ρε πατέρα" του λέει. "Απλά συγκινήθηκε που είδε το πρώτο του παιδί... Αλλά που αυτός! Ήταν σίγουρος πως στεναχωρήθηκα επειδή ήτνα κορίτσι κι όχι αγόρι. Επέμενε κι έλεγε της Μαρίας "Αφού σου λέω, ΕΚΛΑΙΓΕ!"

Έκλαψα επίσης όταν είδα σκηνές από το Σαράγεβο και τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών στη Σερβία. Ειδικά τα παιδάκια... δεν μπόρεσα να το δεχτώ. Εκείνη την εποχή έκανα παρέα με έναν Άγγλο, φίλο και βουδιστή. Του εξηγούσα πως ένιωθα, γράφαμε και κάτι τραγούδια παρέα. Προσπάθησε να με πείσει πως υπήρχε κάποιο "κάρμα" στη μέση και γιαυτό συνέβαιναν αυτά.... Δεν μπορούσα όμως να το δεχτώ...

Έκλαψα όταν πέθανε ο John Lennon.
Έκλαψα όταν σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Έκλαψα όταν πέθαναν φίλοι.
Έκλαψα για την αγάπη από κάθε πλευρά,κερδίζοντας, χάνοντας, φεύγοντας, μένοντας πίσω...

Έκλαψα πολύ με τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, ήμουν εκεί, άλλο κλάμα όμως αυτό...

Μετά τις εκλογές δεν έκλαψα. Είπαμε να κλαίμε για κάτι που αξίζει, όχι όμως και για τους ηλίθιους...

Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται ακόμη πιο εύκολα. Παιδικά, animation, οποιαδήποτε "μινόρε" μουσική, θρίαμβοι των καλών, έρωτας, οποιαδήποτε λυπητερή σκηνή σε οποιαδήποτε ταινία, ειναι όλα ικανά να με φέρουν σε κατάσταση δακρύων. Βουγιουκλάκη, μάρθα Βουρτση κλπ τα αποφεύγω...




Δεν με πειράζει που κλαίω. Το "οι άντρες δεν κλαίνε" το ξεπέρασα προ πολλού. Με νοιάζει που υπάρχουν όμως τόσοι λόγοι να κλαίω. Με νοιάζει που υπάρχει περισσότερος πόνος στον κόσμο από ότι πιστεύω δίκαιο.

Και με νοιάζει που ακόμη υπάρχει πολλή αδιαφορία...

Δάκρυα αφιερωμένα λοιπόν... σε ενα κόσμο με λιγότερο πόνο και λιγότερη αδιαφορία. Σε ένα κόσμο που θα έχει περισσότερα δάκρυα χαράς...

(Από βιασύνη το πρωί ανέβασα την ανάρτηση άνευ μουσικής και με κάποια typos, επανορθώνω λοιπόν)