the rich are getting richer, and the poor are getting poorer...

Δεν θα πάψει ποτέ να με εκπλήσσει, η "αφέλεια", προσποιητή η πραγματική των όσων υποστηρίζουν με πάθος, πως μια πολυεθνική εταιρία, θέλει το καλό μας...την ανάπτυξη... και δεν πρόκειται να κάνει κακό στη φύση, έχει και οικολογικη συνείδηση!


ακόμη πως όλοι αυτοί οι "μαρκετάδες" ασκούν το επάγγελμα του glorified salesman, ως λειτούργημα.. θέλουν οι πελάτες τους να είναι καλά... να μην επιβαρύνονται...

Ναι... καλά...

Λοιπόν ξερετε κάτι? Δεν είναι έτσι...

Οι μεγάλες εταιρίες (και πολλές, οι περισσότερες, μικρότερες)  ενδιαφέρονται μόνο για το κέρδος. το μεγάλο κέρδος, το πολύ μεγάλο κέρδος... το κέρδος που είναι ανήθικα μεγάλο... και μόνο με ανήθικες πρακτικές αποκτάται...

Ανήθικο.. βαριά λέξη... πόσοι άραγε δέχονται πως ένα "κέρδος" μπορεί να είναι ανήθικο... πόσοι άραγε μπορει να το "δέχονται", αλλα αν πήγαινε στην τσέπη τους θα σφύριζαν κλέφτικα?

Τι εστί ανήθικο κέρδος όμως... γιατί εδώ έχουμε δυό έννοιες... το ανήθικα αποκτηθέν..και το "ανήθικα" μεγάλο... όπου το θέμα είναι το μέγεθος...

ανήθικα αποκτηθέν μπορεί να είναι και το μικρότερο.. αρκεί να κοροιδέψεις κάποιον για να το αποκτήσεις.. η να πατήσεις επί πτωμάτων...

αλλα το ανήθικα μεγάλο... υπάρχει περίπτωση να αποκτηθεί με ηθικό τρόπο? Μηπως η διατήρηση του και μόνο το καθιστά ανήθικο? μήπως το γεγονός πως για να το έχουμε μεις, καποιος αλλος στερείται, αρκεί?

Στο χώρο που εργάζομαι το "ανήθικα μεγάλο" κέρδος κυκλοφοράει και φοριέται πολύ..

Δειτε εδώ

Αυτό το σκαφος νοικιάζεται για διακοπές προς 1.000.000 ευρώ την εβδομάδα...

Πόσα λεφτά πρέπει να βγάζει κανείς για να περισσεύει 1.000.000 ευρω για μιας βδομάδας διακοπές? 10 επιβάτες κοιμίζει και εχει 28 πλήρωμα...

να είστε σίγουροι πως αυτοί που το νοικιάζουν έχουν (περίσσευμα) τουλάχιστον άλλο 1.000.000 για τα υπόλοιπα έξοδα της βδομάδας...γιατι το πρώτο εκατοmillion...δεν συμπεριλαμβανει και πετρέλαια..

για να μαζέψουμε τέτοια λεφτά εγω κι εσείς..θα πρεπε να βάζουμε στην άκρη 30.000 το χρόνο για 35 χρόνια.. μια ζωη δηλαδη. και θα τινάζαμε τις αιματηρές οικονομίες μιας ζωής σε μιας βδομαδας βαρκάδα... μετα, μπατίρηδες... (και χωρίς λεφτα για πετρέλαια..θα τη βγαζαμε στο λιμανι μια βδομαδα...)

κι ενταξει αυτός που το νοικιάζει, παει στο διάολο (μονο που δεν πάει..εμείς πάμε...)

Αυτός όμως στον οποίο του ανήκει? Ενα τέτοιο σκάφος κοστίζει το λιγότερο 500.000.000 ευρω...

(και μπορεί να λέω και πολύ λίγα...)

Δηλαδή αν αυτός που το αγόρασε/παρήγγειλε δούλεψε πχ 20 χρονια για να το παρει με δεκαωρο σας λεω και Σάββατα, θα έπρεπε να πληρωνόταν με 8000 ευρώ την ώρα και ναι ζούσε στο γραφείο του χωρις φαι... μονο που αυτος δουλεψε ισως 2-3 χρονια και ζουσε μια χαρα.. αρα πόσα λεφτά βγάζει?

Ουτε να το σκέφτομαι δεν τολμώ...

Τι δουλειά κάνει? τι σπουδές εκανε που αξιζαν τετοιο εισόδημα?
πόσες γαμημενες ωρες παραπάνω δουλεύει απο μένα κι από σένα και σε τι ανθυγιεινές συνθήκες?

η μήπως κανω λαθος ερωτήσεις?

Πόσους ανθρώπους εκμεταλλεύεται... σε τι βαθμό αισχοκερδει? ποιους πολιτικος εχει στην τσέπη του... (α αυτο ειναι ευκολο...όλους!)

Το ανηθικα μεγαλο κέρδος γραφει νόμους για τον εαυτό του, γιατί μπορεί. Γιατί δεν έχει αναγκη να παρακαλάει κανέναν... όλοι το θέλουν.. όλοι θέλουν παρε-δωσε μαζί του..μηπως γλύψουν λιγο απο τις σταγόνες που ενιοτε πέφτουν απο το βάζο με το μέλι...

Τι σημασία έχουν οι βίδρες, οι χελώνες, και οι υπέρ της αποανάπτυξης που θα επιθυμούσαν την ησυχία τους και τη διατηρηση της ομορφιας του τόπου τους...

Το τραίνο της ανάπτυξης σφυράει... ετοιμάζεται να φυγει απο το σταθμό... όλοι πάνω, όσοι εχετε ειστηριο, η θέλετε.. οι υπόλοιποι τον πούλο... γιατι βεβαια δε μιλάμε για τη δικη μας ανάπτυξη..τη δικη τους μόνο!

το τραίνο της ανάπτυξης δεν έχει χώρο για ρομανντικούς... για αφελεις ίσως.. αυτους που θα πιστέψουν τον εργοδηγό και τη διαφημιση... παρε το τραίνο για να πας καπου καλύτερα.

Η εταιρία, το κόμμα, η οργάνωση θα σε φροντίσει... παντα θα υπάρχει το όνειρο... του κέρδους..σαν καρότο.

που να ξερες ότι το καρότο μόλις γυρίσεις από την άλλη, θα στο βάλουν στον κώλο...

κόμματα, τράπεζες, εταιρίες... κέρδος, δύναμη και συμφέρον. Αίσχος... να με συμπαθάτε αλλά αίσχος.

το κεφάλαιο και το ανήθικο κέρδος απαιτεί κατανάλωση αλλιώς καταρρέει. το ξέρει... τώρα που βρίσκει ολοενα και πιο μπαστούνια την διατήρηση του στατους κβο, τωρα που αυτα τα 8000 την ωρα εγινα λιγο πιο δυσκολα προσπαθει να βαλει χερι παντού.. υγεία, παιδεία, καθαριότητα, σωφρονισμός... όλα στην ιδιωτικη πρωτοβουλία.

Η κοινωνια οφείλει να φροντίζει καποια πραγματα μονη της.. συλλογικα.. αν επιτραπει να μπει η ιδιωτικη πρωτοβουλια παντου..τελος.

To forbes λεει πως από τις δέκα καλύτερα πληρωμένες δουλειές στην Αμερική οι 7 ειναι στον ιατρικό τομεα.. παιρνει λεει ενα χειρουργος 233000 δολαρια. (187000 ευρω δηλαδη) Πα να πει με 8ωρο πενθήμερο, παιρνει 93 ευρω την ωρα... Μα... αυτος που υπολογισαμε οτι παιρνει τα 8000 την ωρα τι δουλεια κάνει και γιατι δεν μιλαει κανεις για αυτον?

Μαλλον θα ειναι εισοδηματίας. η τραπεζίτης...

Αυριο μεθαύριο θα κληθεις να ψηφίσεις.. σκεψου λιγο ποιόν...

Μη ρίξεις αυτη τη γαμημενη ψήφο βάσει του παπού σου που πολεμούσε δεν ξερω κι εγω ποιον (μαλλον ουτε αυτος ηξερε) η βασει του ποιος θα σου ριξει μερικα ευρω παραπανω στην τσέπη...

μην ψηφίσεις απερίσκεπτα. Ρίχτην ηθικά. θυμίσου ποιος βγάζει τα πολλα λεφτα.. αυτος που εχει συμφερον να μεινουν τα πραγματα ως έχουν.
Δεν υπάρχουν βεβαια εχεγγυα και για την αλλη "πλευρα" αλλα δε βρωμαει ρε παιδια κι απο το κεφάλι όπως όλα τα άλλα... (σταυρώστε με ελευθερα.. ομολογω αφελεια κι εγω για τη δήλωση μου αυτή)

Οι εταίροι μας, λέει, και η τρ'οικα... θελουν το καλο μας. κι αμα πεθανουμε εεε τωρα ενταξει. καλο κι αυτο..θα ησυχάσουμε...

Θα τους κανουμε τη χάρη?

ΥΓ μην ειστε αφελείς... εδω προκειται για μαχη επιβιωσης... φτωχοί εναντιον πλουσίων. η μεγαλη τους μαγκια ως τώρα ειναι πως έχουν πεισει ενα ικανο μερος της κοινωνίας πως ειτε θα ηθελαν κι αυτοι να ειναι πλούσιοι, πως μπορει να γίνουν, η πως ειναι ήδη...

ΥΓ2 Η υπερανάπτυξη των ακτών μας, εκτός απο το βάρος στο οικοσύστημα, καταστρέφει εναν τόπο για κάθε επόμενη γενιά... οι εταιρίες θα χτίσουν, κάποιοι ίσως δουλέψουν για λιγο (και για πολυ λιγα λεφτα...) θα ξεζουμίσουν τον τόπο και ια αποχωρήσουν αφηνοντας πίσω τους τι? Η γη δεν μας ανήκει..δανεική την έχουμε με μονο "χρεος" να την παραδώσουμε όσο γίνεται σώα στα παιδιά μας... πόσο γελοια η ιδεα της ιδιοκτησίας στο βάθος του χρόνου..

Και οι "πλούσιοι" μπορουν και χωρις τον τοπο μας... εμεις όμως? τι θα αφήσουμε στα παιδιά μας? μερικές κακοπληρωμενες δουλειές, μπετά και κατεστραμμενη φύση?

kissουμπες

Πάει καιρός που έγραψα κάτι.

Δεν ξέρω. Λείψαν οι αφορμές? Χάθηκε το mojo?
Μπήκα στο blog μπας και μου θυμίσει τίποτα και μου δώσει κάποια αφορμή να άρω αυτο το "blogger's block" που έχω πάθει...

Ρίχνω μια ματια στα στατιστικά τα οποία περίμενα "αδρανή", μια και λεω "ποιός θα διαβάσει ένα blog που δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο?" Και βλέπω καμια 30αρια επισκέψεις χτες (17/11)... σχεδον ολες σε ενα συγκεκριμενο άρθρο, Το Ταπεινό maalox . Προφανώς κάποιοι ετοιμάζονται χε-χε-χε...

Γιατί άραγε? Τι ήταν προχτες? τι είναι σήμερα? α ναι, η επέτειος του Πολυτεχνείου...

Μη μου χρεώσετε έλλειψη σεβασμού... όλοι οι αγώνες με συγκινούν... κι αυτός. Όμως θα με συγκινούσε ακόμη περισσότερο ένας δικός μας αγώνας..

Μπορεί να μην έγραφα, αλλα σκεφτόμουν, διάβαζα... και ζούσα. ετσι θέλω να πιστεύω...

Τι έπαρση θεε μου... το ανθρώπινο είδος. Η παρουσία μας χρονικά στον πλανήτη, έχει το συνολικό αντίκτυπο στο σύμπαν, ίσως μιας μύγας που γίνεται λιώμα στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου που κινείται στον αυτοκινητόδρομο, κι όμως εμεις πεισματικά επιμένουμε να ζούμε σα να είμαστε το κέντρο του κόσμου...

ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν κι άλλες οπτικές... γιατι απο μια άλλη οπτική είμαστε το κέντρο του κόσμου... ο καθένας το κέντρο του δικού του...
Ατέρμονες, συνεχόμενοι και διακοπτόμενοι, και αν πιστέψουμε στην μετεμψύχωση, επανεκκινούμενοι κύκλοι ζωής...
Κι όμως μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια ευλογία.. κατι που μας ξεχωρίζει... η ικανότητα να δούμε ίσως τον εαυτό μας, η την πραγματικότητα μας, όταν βέβαια το καταφέρουμε... η ικανότητα να εκτιμήσουμε την ομορφιά, να νιώσουμε την αγάπη, να βιώσουμε τη δημιουργία και την έκσταση της μεσω της τέχνης, και της τεκ(χ)νοποίησης...της μουσικής και  του έρωτα...
Κι από την άλλη? εδω τα ελληνικά δεν με βοηθούν... στα Αγγλικα οι λέξεις ability και capacity μεταφράζονται ως "ικανότητα" κι οι δυο.. Εγω όμως αισθάνομαι την ικανότητα μας για ολα τα καλά ως ability και...ως capacity την ικανότητα μας για το κακό... γιατί δεν θέλω να προσδώσω σε αυτήν κανένα "θετικό" πρόσημο...
Μας χαρακτηρίζει ως είδος, δυστυχώς ένα capacity για ασχήμια... άνθρωποι διαπράττουν τα στυγερότερα εγκλήματα, εκμεταλλεύονται, αφαιρούν ζωές, βασανίζουν...εφευρίσκοντας ολοένα και "καλύτερους" τρόπους για να το κάνουν...

Ολοένα καταλήγω σε αυτό που χιλιάδες λιγότερο η περισσότερο "σοφοί" έχουν καταλήξει πριν  από μας... Η σύγκρουση δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ...
Μπορεί κανείς να φανταστει ενα κόσμο "καλό"? και μόνο? μπορεί κάποιος από μας να πει με βεβαιότητα πως θα μπορούσε να ζήσει μια ζωή χωρίς μια αρνητική σκέψη? μια εγωιστική συμπεριφορά?
Το μόνο που μένει ειναι να διαλέξουμε πλευρά... με τον εκμεταλλευόμενο η τον εκμεταλλευτή?

Μέσα στον  πληροφοριακό κυκεώνα που ζούμε είναι όμως από δύσκολο έως αδύνατον να αποκτήσει κανείς μια εικόνα του τι συμβαίνει... δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο...αυτό που είναι καλό για μενα μπορει να είναι κακό για σένα... ποιός ορίζει το καλο και το κακό?  


Οι ίδιες οι σχέσεις μας, ερωτικές, συντροφικές, φιλικές και συγγενικές αντικατοπτρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε... αν δεν μπορουμε να ισορροπήσουμε αυτές, πως να ισορροπήσουμε σε "τοπικό", "εθνικό" η "παγκόσμιο επίπεδο"?

Σκόρπιες σκέψεις...

Με μια ολόδικη μου έπαρση, κατατάσσω τον εαυτό μου στην πλευρά των "καλών".. μπορώ όμως να πω ότι δεν υπήρξα κι εγω εγωιστής και συμφεροντολόγος? Η ακόμα χειρότερα πως δεν θα υπάρξω στο μέλλον? Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν? (κλασσική αυτοδικαιολόγηση εδω...χαχαχαχα)

δεν ξέρω...

κουλτουροφιλοσοφικές παπαρολογίες η εσωτερικές αναζητήσεις?

Με ποιους εχουμε να τα βαλουμε? Αυτοί που σήμερα βρίσκονται απεναντι μας, ασκούν εξουσία και εξυπηρετουν συμφεροντα, δικά τους και άλλων... θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς... δεν ειναι ετσι?

Το θηρίο είναι μέσα μας.. αυτό πρέπει να βάλουμε κατω... να τιθασέψουμε...

ΥΓ Μην ανησυχείτε, δεν τα εχω παίξει...ακόμα! :-)

Πάρτε κι ενα προιόν σχεδόν "αυτόματης γραφής" στο κινητο την ωρα που περπατουσα παρακαλώ!

Εξ ορισμου η λεξη οριζω,πως λέμε "τι μας οριζει" ενέχει την ύπαρξη ορίων. Τα όρια τα δικα μας είναι οι σχέσεις μας. Αρα οι σχεσεις μας ορίζουν... Αν δεχτουμε πως για ανθισει ενας ερωτας σε μια ωριμη σχεση πρεπει να χαθουν τα ορια μεσω του ερωτα για να επαναπροσδιοριστούν μεσω της αγάπης τοτε σε αντιστοιχια στον κοσμο τι χρειαζεται? μια επαναστατική διάλυση των ορίων? Μπορουν οι κακοι να αγαπησουν? Μπορουν να αναγεννηθουν μεσω του ερωτα? Μηπως ο έρωτας ειναι επανασταση? Και μεσω αυτου του ερωτα/επανασταση χρειαζεται να αναγεννηθουμε στην αγάπη/κοινωνια? Την κοινωνια που ονειρευομαστε? Ομως ας κρατησουμε τον παραλληλισμο...υπαρχει τελεια σχεση? Υπαρχει σχεση η οποια να μην ταλανιζεται ποτε απο  εγωισμους και μικρα εστω η και μεγαλυτερα εμποδια που συνηθως θετουμε οι ιδιοι? Η καθημερινη σχεδον μαχη για ισορροπια καταληγω και παλι πως ειναι μαχη με τον εαυτο μας. . μια μαχη να δειξουμε κατανοηση αλλα και μια μαχη να μην χαθουν τα ορια... Γιατι αν χαθουν τα ορια κινδυνευουμε να αφανιστουμε... Οπως ακριβως κινδυνευουμε τωρα... Κι αν το παμε ενα βημα παραπερα... Στον παραλληλισμο... Εγω μολις πηρα το δευτερο διαζυγιο μου..  Αν δεχτουμε οτι θετω εαυτον στην μερια των "καλων" τα πρώην έτερα μου ήμισυ ειναι οι κακιές? Χαχαχα σόρρυ κοριτσια...  Οχι βεβαια...ολο και κατι θα κανα κι εγω..αρα ξαναγυρναμε στο οτι δεν υπαρχει ασπρο μαυρο...

σας φιλώ...

Εκλογολογικά...κι ανομολόγητα...

Τον τελευταίο καιρό, κυρίαρχο θέμα στα σοβαρά αλλά και "στα αστεία" συχνά, είναι το θέμα των υποψήφιων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Όπως λέει ένα από τα πιο "καλά" που είδα...

Και οκ ναι γελάσαμε.. και ειμαι σίγουρος πως και οι πιο "άξιοι" εκ των υποψηφίων θα γέλασαν και αυτόί... γιατί πιστεύω πως ένα από τα πρώτα προσόντα που χρειάζεται ένας υποψήφιος είναι το χιούμορ...

Οι περισσότεροι φίλοι μου ξέρουν ότι δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στο θεσμό των εκλογών, έχοντας ασπαστεί απότην εφηβεία αρκετές αναρχοαυτονόμες ιδεες και λογικές.

Παρόλα αυτά στη διάρκεια της ενήλικης ζωής μου, όχι μόνο ψήφισα αλλά κατέβηκα ακόμα και υποψήφιος στις εκλογές.. Ακόμα και τώρα το λέω και δεν το πιστεύω...

Και βέβαια κατηγορήθηκα από κάποιους ότι ειτε "πουλήθηκα" ειτε δεν κράτησα "χαρακτήρα"...

Τι να πω? η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, η ζωή είναι ρευστή και οι απόψεις πολλές... αναλογα με το που "στέκεσαι".

Ένα πράγμα που πιστεύω ακράδαντα είναι ότι η όποια "αλλαγή" που χρειάζομαστε απεγνωσμενα μπορεί να έρθει μόνο ξεκινώντας τοπικά. και να απλωθεί.

Και ότι μέχρι τώρα ένα μεγάλο πρόβλημα που είχαμε με τις εκλογές είναι ότι δεν είχαμε επιλογές. Έπρεπε απλα να ψηφίσουμε το μη χείρον βέλτιστον (ελπίζω να το έγραψα σωστά)

Οι άνθρωποι που θαυμάζω περισσότερο στη ζωή μου είναι αυτοί που καταφέρνουν και ζουν πιο κοντά στα ιδανικά τους. Θα μου πείτε και οι κυβερνώντες κοντά στα ιδανικά τους ζουν, είναι λαμόγια και το ζούν...

Ε όχι, ξερετε τι εννοώ..στα ιδανικά που είναι σωστά. Στην ελευθερία, την ισότητα,  την τιμιότητα, την προστασία του περιβάλλοντος, τον ανθρωπισμό...
Δεν γνωρίζω πολλούς τέτοιους ανθρώπους

Ένας όμως που ξέρω, είναι ο Θόδωρος ο Μπούκας. Ο οποίος κατεβαίνει υποψήφιος με την ΑΝΑΣΑ. Εγώ λοιπόν επειδή τον ξέρω και τον εμπιστευομαι θα τον ψηφίσω. Όπως θα ψήφιζα και μερικούς άλλους από αυτούς που κατεβαίνουν γιατί είναι αξιοι άνθρωποι.

Και θα πρότεινα σε όσους σκέφτονται να μην ψηφίσουν, να μην το κάνουν, να πανε και να ρίξουν μια ψήφο, κάπου που να αξίζει... υπάρχουν επιτέλους επιλογές... δεν έχουμε να χάσουμε κάτι.

Αρχικά όταν ήθελα να γράψω το κειμενακι αυτό, έλεγα να πλέξω ένα εγκώμιο στον φίλο μου...αλλα πιστεύω ότι δεν χρειάζεται, οι πράξεις του μιλάνε από μόνες τους.

Καλή του επιτυχία!!!

ΥΓ και για την ιστορία, βγάζω το καπέλο σε όσους τολμούν γιατί θέλει κότσια να ανακατευτείς με τα σκατά... οκ?

χωρίς τίτλο

Στην προηγούμενη ανάρτηση μου, αναφέρθηκα στο facebook και τα κακά του. Και μετά προκειμένου να προωθήσω την ανάρτηση μου στους αναγνώστες μου, έκανα μια έτσι και την ανάρτησα στο facebook...

δεν ηταν λιγο υποκριτικό από πλευράς μου?

Πριν χρόνια είχα γράψει κάπου πως οι αναρτήσεις στα blog είναι κάτι σαν βοτσαλάκια που πετά κανείς στη θάλασσα του www... ελπίζοντας ότι κάποιος θα τα βρει εκεί στο βυθό και θα τα διαβάσει...

Βάζοντας τα όμως στο facebook τι κάνω? Μήπως αφαιρώ κάτι από τη μαγεία τους? Μήπως τα κάνω λίγο ανούσια όπως και το μέσο που χρησιμοποιώ για να τα προωθήσω? Μήπως είναι σα να πετώ το ίδιο βοτσαλάκι ξανα και ξανα προκειμενου να δημιουργήσει κύματα και να πάρει "like"?

μάλλον ναι...

Στην προηγούμενη ανάρτηση μου επίσης άφησα άθελα μου το υποννοούμενο ότι είμαι "ελεύθερος". (είπα εργένης, το ίδιο κάνει)

Δεν είμαι. Είμαι ερωτευμένος, αγαπώ μια γυναίκα υπέροχη, όσο καμία. Μια ψυχή μεγάλη, μια χρυσή καρδιά, με υπέροχο χαμόγελο και ξανθά μαλλιά... για τα υπόλοιπα να μη σας ενδιαφέρει...

Δεν είναι εύκολη περίπτωση, το ξερει κι η ίδια, αλλά το είχα καταλάβει κι εγώ...

όπως είναι γνωστό όμως οι δύσκολες περιπτώσεις είναι που αξίζουν...

Οι δύσκολοι δρόμοι βγάζουν στα πιο όμορφα μέρη...

Αρκεί να κρατάς το μυαλό σου εκεί, και να μην παρεκτρέπεσαι της πορείας...

Καλο δρόμο φίλοι μου...

The revolution will not be televised...

Σκέφτομαι τη χρονιά που πέρασε... πως άλλαξε η ζωή μου αρκετά.

Όσοι με ξέρουν καλύτερα μπορούν να το καταλάβουν... ο Πέτρος ο οικογενειάρχης, που καλούσε φίλους στο σπίτι, χαιρόταν την παρουσία των παιδιών του κι ήταν "ευτυχισμένα" παντρεμένος, πάει.

Αντικαταστάθηκε από έναν άλλο τύπο, με μούσια και  στρογγυλά γυαλιά, που ζει μόνος του τις μισές μέρες του μήνα και τις αλλες μισές με παιδιά...κυρίως με το γιό του, αλλά και με την κόρη του, της οποίας είναι ο φιλικός ταξιτζής...

Πάει κι ο Πέτρος που έγραφε εξυπνάδες στο facebook αλλά και στο blog του.. είχα μέσο όρο 40 αναρτήσεις το χρόνο και πέρσι εγραψα 6...

Οδεύοντας στα 47 χρόνια μου, ζω την εργένικη ζωή που δεν έζησα ποτέ.

Υπήρξα δεσμευμένος από τα 19 μου, παντρεμένος από τα 24, και με τρια παιδιά στα 21, 14 και 6, η φάση της πάνας και της έλλειψης ύπνου κράτησε αρκετό καιρό...

είναι περίεργα. 

Την μοναξιά την έχω συνηθίσει, αλλά βαριέμαι.

Εκοψα και το κωλο facebook.

Και σκεφτόμουν σήμερα, καθισμένος στην τουαλέτα (επιτέλους μπορω να καθομαι όσο γουστάρω... άλλωστε οι καλύτερες σκέψεις εκεί γίνονται...) πως το facebook είναι τρομερό υποκατάστατο της παρέας... αλλά όχι και ότι καλύτερο...

χαίρομαι που το έκοψα, όσο κι αν ακόμα με δυσκολεύει..

ειναι εθιστικό...

ακόμη κατά τη διάρκεια της μέρας βλέπω, ακούω και σκέφτομαι πράγματα που αυτόματα θέλω να μοιραστώ στον τοίχο μου.

είναι γελοίο.

αλλά από  το 2008 που είμαι μέσα... συνήθισα να μοιράζομαι τις σκέψεις μου μέ όλους τους "φίλους" μου (και καλά)...

απογυμνώθηκα.

φορές πολύ παραπάνω από όσο έπρεπε.

ελπίζω, λιγότερο από άλλους...

I cannot put my finger on it now, που λένε κι οι Floyd, αλλά είμαι σίγουρος πως επηρρέασε σχέσεις μου, λιγότερο η περισσότερο σημαντικές με όχι και τόσο καλό τρόπο...

Στα περασμένα χρόνια με απασχόλησε κάποιες φορές το πως το κινητό, επηρρέασε άσχημα τις ανθρώπινες σχέσεις. Ίσως γιατί είδα και αρκετές φορές σχέσεις και χωρισμούς σημαδεμένες και από απιστίες "κινητές" και διάφορες "κινητές" περίεργες καταστάσεις...

Σειρά έχει τώρα το φατσοβιβλίο... όπου ο καθένας καταθέτει συχνά και παραπανω απο μια φορα τη μερα, το πως "νιώθει", τι σκέφτεται... τι τον χάλασε, τι τον έφτιαξε...

τι τον έτσουξε, τι φχαριστήθηκε...τι του αρέσει, τι διάβασε, τι άκουσε...

Ο Χάξλευ έλεγε ότι  στο μέλλον η όποια επιθυμία για επανάσταση θα πνιγόταν σε ένανα ωκεανό άχρηστης πληροφορίας...

Εμείς το πήγαμε ένα βήμα παραπέρα...

Πνίγουμε τις επαναστάσεις μας οι ίδιοι, μέσα σε ωκεανούς άχρηστης (επαναστατικής η μη) πληροφορίας την οποία παρέχουμε εμεις οι ίδιοι...

Αν υπάρχουν καποιοι "εκεί έξω" που ήθελαν να πετύχουν αυτό, θα τρίβουν τα χέρια τους...

Η επανάσταση δεν θα προβληθεί από την τηλεόραση... προβάλλεται στις άλλες οθόνες μας...

.

Μόνο εκεί.

ΥΓ  Αληθινές επαναστάσεις οργανώνονται κατ ιδίαν πιστεύω. Σε ένα μέσο το οποίο προφανώς ελέγχεται από καποιους, εμείς φακελωθήκαμε από μόνοι μας και πάμε... το όνειρο του ΕΥΠατζή.. το facebook...

μια φορά κι ένα καιρό, σε ένα παράλληλο σύμπαν...

...ήταν δυό φίλοι. Ο ένας ήταν γήινος και τον έλεγαν Άρθουρ και ο άλλος ήταν από το "ηλιακό" σύστημα του Ορίονα η Betelgeuse. Το όνομα του ήταν βέβαιο αδύνατο να το προφέρει άνθρωπος αλλά επειδή είχε ζήσει αρκετά χρόνια στη γη, είχε διαλέξει ένα κοινό γήινο όνομα που βρήκε αφού έκανε μια μικρή έρευνα. Τον έλεγαν Φόρντ Έσκορτ. Οι δυο φίλοι μας είχαν μπλεχτεί σε ένα κάρο περιπέτειες από τότε που την κοπανισαν από τη γη. Εγώ θα σας μιλήσω για μια από αυτές.

Σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ξεφύγουν από ένα διαστημόπλοιο που έπεφτε μέσα σε ένα αστέρι, είχαν ενεργοποιήσει ένα σύστημα τηλεμεταφοράς το οποίο ήταν χαλασμένο και δεν ήξεραν που θα τους πάει. Κατέληξαν σε ένα άλλο διαστημόπλοιο . Αφού έψαξαν λίγο, έμαθαν ότι το διαστημόπλοιο αυτό είχε έρθει από τον πλανήτη Golgafrincham. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Καπετάνιου του διαστημόπλοιου, ο οποίος παρεμπιπτόντως πέρναγε όλη τη μέρα του σε μια μπανιέρα, ο πλανήτης Golgafrincham επρόκειτο να καταστραφεί και έτσι κανόνισαν κι έφτιαξαν 3 τεράστια διαστημόπλοια, χώρισαν τον πλυθησμό σε τρεις ομάδες και κανόνισαν να τους στείλουν  να εποικήσουν έναν άλλο πλανήτη για να σωθούν.



Το σκάφος "Α" θα είχε μέσα τους λαμπρούς ηγέτες, τους επιστήμονες, τους μεγάλους καλλιτέχνες, με λίγα λόγια όλους αυτούς που είχαν καταφέρει κάτι. Στο σκάφος "C" θα ήταν μέσα όλοι αυτοί που έκαναν τη δουλειά, αυτοί που κατασκευαζαν κι επισκεύαζαν. Και στο σκάφος "Β" ήταν μέσα όλοι οι υπόλοιποι. Πιο συγκεκριμένα το σκάφος "Β" ήταν γεμάτο με κομμώτριες, κουρασμένους τηλεοπτικούς παραγωγούς, ασφαλιστές, υπεύθυνους προσωπικού, σεκιουριτάδες, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, σύμβουλους επιχειρήσεων και ότι άλλο σχετικό. (Σημείωση δική μου και πολιτικούς πρέπει να είχε...)

Το σκάφος "Β" για κάποιο περίεργο λόγο είχε αναχωρήσει πρώτο και δεν είχαν ακούσει τίποτα από το "Α" και το "C" έκτοτε..

Ο Φόρντ ζήτησε από τον Καπετάνιο να τουςκατεβάσει στον κοντινότερο πλανήτη. Ο Καπετάνιος του είπε ότι δυστυχώς η πορεία του ήταν προκαθορισμένη και δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής η στάσης...

"Θες να πεις ότι είμαστε παγιδευμένοι εδώ?!" φώναξε ο Φορντ, χάνοντας την υπομονή του. "Και πότε θα φτάσετε σε αυτό τον πλανήτη που θα εποικήσετε?"

"Ααααα.... νομίζω ότι έχουμε σχεδόν φτάσει. Όπου να'ναι δηλαδή..Μάλλον είναι ώρα να βγω από το μπάνιο μου...αλλά γιατί να σταματήσω τώρα, που το διασκεδάζω?"

 "Δηλαδή θα προσγειωθούμε σε ένα λεπτό?" ρώτησε ο Άρθουρ.

"Μμμμ... ό χ ι ακριβώς προσ..γ..ε..ι..ω..θούμε, δεν θα το έλεγα έτσι..." απάντησε ο καπετάνιος.

"Τι ακριβώς εννοείς?" είπε απότομα ο Φορντ.

"λοιπόν..." είπε ο καπετάνιος προσπαθώντας να διαλέξει τον σωστό τρόπο να το πει "το σκάφος είναι προγραμματισμένο να προσκρούσει στον πλανήτη..."

"Να προσκρούσει????" ούρλιαξε ο Φορντ. " Μα γιατί να προγραματίσει κάποιος το σκάφος να προσκρούσει?"

"Μμμμ... υπήρχε κάποιος πολύ λογικός λόγος, αλλά δεν μπορώ να τον θυμηθώ" είπε ο καπετάνιος...

"Θα σου πω εγώ γιατί" είπε ο Φορντ."Γιατί είσαστε όλοι ένα μάτσο τρελοί!!"

"Α βέβαια, έχεις δίκιο, αυτό είναι" αναφώνησε ο καπετάνιος...

Ακολούθησε ένας σχετικός πανικός. Το σκάφος προσέκρουσε στον πλανήτη, ευτυχώς όμως έπεσε σε ένα βάλτο με αποτέλεσμα να γλυτώσουν αρκετοί, ανάμεσα τους και οι ήρωες μας. Οι δυό φίλοι μας την κοπάνησαν γρήγορα και εξερεύνησαν τον πλανήτη. Γύρισαν μετά από μήνες πίσω να δουν τι είχαν καταφέρει οι επιβαίνοντες του σκάφους "Β"...

Τους βρήκαν μαζεμένους κοντά στο σκάφος να ετοιμάζονται για συνέλευση. Είχε περάσει μια βδομάδα που γύρισαν από την εξερεύνηση τους, και ο Φορντ είχε αποφασίσει πως είχε έρθει η ώρα να τους μιλήσει για τις ανακαλύψεις τους. Ανέβηκε σε ένα δέντρο και παρακολούθησε τα τεκταινόμενα. Ο Φορντ  πρόσεξε ότι πολύς κόσμος φόραγε ακόμη τα ίδια ρούχα, κυρίως σκισμένες φόρμες γυμναστικής. Αρκετοί από αυτούς είχαν τις φόρμες τους παραγεμισμένες με φύλλα. Σκέφτηκε πως ίσως κρύωναν και τα χρησιμοποιούσαν για μόνωση. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία.
Ένας τύπος έπαιζε γκάιντα κι είχε αρχίσει να σπάει τα νέυρα όλων. Κάποιοι του πετούσαν φύλλα. Δεν έδωσε περισσότερη σημασία.

Ο καπετάνιος σηκώθηκε και φωναξε πως αρχίζει η συνέλευση. Κάποιος φάνηκε να ετοιμάζεται να μιλήσει και ο Φόρντ σκέφτηκε πως η παύση ήταν η  κατάλληλη στιγμή να κάνει την εμφάνιση του. Πήδηξε από το δέντρο.

"Καλώς τον φίλο μας" είπε ο καπετάνιος. "Μήπως σου βρίσκονται σπίρτα, η αναπτήρας, οτιδήποτε τέτοιο?"

"'Οχι " απάντησε ο Φορντ. "Κρίμα" είπε ο καπετάνιος "έχουμε ξεμείνει όλοι. Έχουμε να κάνουμε ζεστό μπάνιο, βδομάδες τώρα..." (Η ομάδα υπεύθυνη για την ανακάλυψη της φωτιάς ακόμη προσπαθούσε να αποφασίσει πως θα οργανωθεί...)

Ο Φορντ δεν πτοήθηκε. "Έχω σημαντικά νέα να σας πω" είπε στην ομήγυρη.

"Είναι στην ημερήσια διάταξη? " ρώτησε ο άνθρωπος που ετοιμαζόταν να μιλήσει.

Ο Φορντ χαμογέλασε ένα φωτεινό country-rock χαμόγελο. "Έλα τώρα" είπε...

(Το ανω κείμενο είναι από το Hitch hiker's guide to the Galaxy του Douglas Adams. Σε δική μου μετάφραση.. αποτελει μια ακόμη ανάρτηση μου που έμεινε στη μέση)

Η συνέχεια της ιστορίας αλλα και το "κλου" σε λόγια δικά μου...

Ο Φορντ και ο Άρθουρ ανακαλύπτουν καταρχήν ότι ο λόγος που όλοι κυκλοφοράνε με φύλλα στα ρούχα τους είναι γιατί , όσο έλειπαν, αποφασίστηκε σε κάποια συνέλευση ότι τα φύλλα θα είναι λεφτά... Εξ ου και τα γυμνά πια δέντρα στην περιοχή. Αφήστε πια το επίπεδο του πληθωρισμού...

(Τα σημαντικά νέα που έχουν βέβαια να τους πουν είναι οτι ο πλανήτης στον οποίο προσέκρουσαν είναι η Γη. Τα άσχημα νέα που δεν ξέρουν ακόμα είναι πως οι οριτζιναλ γήινοι σύντομα θα πεθάνουν όλοι απο αρρώστιες που έφεραν οι έποικοι... Η Γη θα επικοιστεί από ένα μάτσο κομμώτριες, κουρασμένους τηλεοπτικούς παραγωγούς, ασφαλιστές, υπεύθυνους προσωπικού, σεκιουριτάδες, υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, σύμβουλους επιχειρήσεων , πράγμα που εξηγεί και την μετέπειτα πορεία του πλανήτη.)

Όλα μας τα προβλήματα είναι κατασκευασμένα από μας τους ίδιους.

Έχουμε δεχτεί να δώσουμε τεράστια αξία σε ένα μάτσο παλιόχαρτα και σε κάποια ορυκτά, τα οποία είναι άψυχα και δεν ξέρουν την αξία τους τα ίδια... (χαχαχα)

Επίσης έχουμε δεχτεί να είμαστε αναγκασμένοι να πληρώνουμε για να ζούμε σε έναν πλανήτη, όπου όλα τα άλλα είδη ζουν δωρεάν...

Αλλά τι περιμένεις από ένα μάτσο απογόνους κομμώτριων, κουρασμένων τηλεοπτικών παραγωγών, ασφαλιστών, υπεύθυνων προσωπικού, σεκιουριτάδων, υπεύθυνων δημοσίων σχέσεων και σύμβουλων επιχειρήσεων που κάποτε αποφάσισαν να δώσουν αξία σε φύλλα?

I'm only human...

Όπως οι περισσότεροι blogger φαντάζομαι. έχω κι εγώ ένα μάτσο "πρόχειρα", αναρτήσεις οι οποίες ξεκίνησαν και δεν τέλειωσαν ποτέ. (αυτό τον πρόλογο τον έχω ξεφτιλίσει...χαχαχα) Αυτή είναι μια από αυτές, μονο ο τίτλος υπήρχε, ίσως να ειχα και κατι αλλο τοτε στο νου μου...αλλά τωρα κόλλησε το παρακάτω...

(εδώ που τα λέμε έχω και άλλα τέτοια "πρόχειρα" στη ζωή μου... πράγματα, αλλά και καταστάσεις τα οποία για τον ένα η τον άλλο λόγο, έμειναν πίσω, έμειναν ημιτελή η ανεκπλήρωτα.

Κάποια από αυτά έχουν γίνει μικρότερα η μεγαλύτερα προβλήματα… μια από τις κλασσικές δικαιολογίες του οποιουδήποτε θα ήταν «υπάρχουν και χειρότεροι από μένα»… «δεν είμαι ο μόνος» κι άλλα τέτοια ανάλογα…

Πόσο δύσκολο είναι συχνά να ακολουθήσουμε οι ίδιοι τις συμβουλές που τόσο απλόχερα και αβίαστα, μοιράζουμε στους άλλους…)

Πρόσφατα ανακοίνωσα, για δεύτερη η μάλλον τρίτη φορά στη ζωή μου, την «αποχώρηση» μου από το Facebook. Είμαι μέσα στο αναθεματισμένο φατσοβιβλίο από τις αρχές του 2008…

Αυτοί που με ξέρουν αρκετά καλά, ξέρουν ότι έχω μια τάση να ξεκινάω να λέω κάτι και λόγω μιας «αίσθησης» μου ότι θα γίνω περισσότερο κατανοητός αν ξεκινήσω από πιο παλιά δίνοντας ένα σχετικό background στα λεγόμενα μου, να πηγαίνω ολοένα και πιο πίσω στην ιστορία… μια κοπέλα που ξέρω (η μαλλον που με ξέρει) θα έλεγε τώρα: “Ωχ πάμε, θα μιλήσει για τους δεινόσαυρους τώρα…”

Και δεν θα είχε άδικο…

Κατάφερα να αποφύγω στη ζωή μου εθισμούς με αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο… έναν εθισμό όμως με την τεχνολογία και κυρίως με το χάσιμο χρόνου μέσω υπολογιστών, δεν τον απέφυγα.

Το 1997 απέκτησα τον πρώτο μου προσωπικό υπολογιστή και σύνδεση στο ίντερνετ. Είχε προηγηθεί ένας «έρωτας» στο σπίτι ενός φίλου που με φιλοξένησε στην Αθήνα, ενός πραγματικού geek, (με Amiga 500 για όσους γνωρίζουν…)

Τις 31 Αυγούστου του 1997, νωρίς το πρωί, σε ένα σπίτι στην Καλλιθέα, όλοι κοιμούνταν… αργότερα την ίδια μέρα θα παντρευόταν δυο φίλοι μας «γκαρδιακοί»… είμασταν εκεί για το γάμο, όλη η παλιά τρελοπαρέα…

Είπα όλοι κοιμούνταν? Ψέμαααα… όλοι εκτός από μένα… με τραβούσε σα μαγνήτης αυτό το μηχάνημα… αυτό το παράθυρο σε έναν κόσμο απείρως μεγαλύτερο από αυτόν που ήξερα, διαφορετικό, και αν και ίσως δεν το καταλάβαινα ακόμη, τόσο μα τόσο εικονικό…  

Εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες σερφάριζα στο ιντενετ..πρωτάρης.. πέφτω σε μια είδηση…

PRINCESS DIANA DEAD IN CAR CRASH!!!

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν πως είναι κάποια κακόγουστη φάρσα… δεν μπορούσα να το πιστέψω…η Πριγκίπισσα μας..νεκρή…

(Δεν υπήρξα ποτέ οπαδός της Βασιλικής οικογένειας… αλλα η Νταιάνα ήταν κάτι άλλο… μια ελπίδα πως μέσα και στα πιο σάπια υπάρχουν και καλά…)

Μερικούς μήνες αργότερα θα ξεκινούσε η σχέση μου με τους υπολογιστές… και το ιντερνετ και ότι ακολούθησε…

Πέρασα μια φάση με παιχνίδια. Μερικούς μήνες… ευτυχώς ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλός σε αυτά και κάποια στιγμή τα παρατούσα. Παρόλα αυτά υπήρξαν μέρες, ειδικά το χειμώνα βέβαια, που σχόλαγα από τη δουλεια και 5-6 ώρες αργότερα ακόμη έπαιζα…

Μετά το κατέβασμα τραγουδιών… άλλη μανία… άλλο παιχνίδι.

Και τα φόρουμ… βρέθηκα κατά καιρούς σε διάφορα από δαύτα, μάλλον από κάποια ανάγκη επικοινωνίας εικάζω, περισσότερο…

Βαδίζοντας προς το 2006, ο γάμος μου ήδη βρισκόταν on the rocks που λένε… Σε ένα φόρουμ μάλιστα κατεγράφη όλη η ιστορία του τέλους του… εν είδη συζήτησης μεταξύ συμπασχόντων…

Και λίγο αργότερα θα γνώριζα τη δεύτερη γυναίκα μου μέσω του ιδίου μέσου, του ίντερνετ…

Κάπου εκεί ήρθε και το facebook…

Αλλά και το blogging…

Μπορεί να μην είμαι από αυτούς που αναρτούν κάθε τους σκέψη, παρόλα αυτά κοιτώντας πίσω και με μια δόση περισσότερης καχυποψίας και θέλω να πιστεύω ωριμότητας, θεωρώ πως και εγώ όπως και άλλοι, υπερέβαλλα στο πόσο «εκτέθηκα»…

Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε. Σε ένα μέσο το οποίο δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε ούτε τους εαυτούς μας να διαχειριστούμε…

Τα τελευταία δυο χρόνια μείωσα αρκετά την έκθεση μου για διάφορους λόγους. Ναι είναι υπέροχο που μπορώ να γράψω μια εξυπνάδα, η μια ας πούμε μικρή «σοφία» (γεια σου καλάμι!! Να σε καβαλήσω?) και όλοι σας να πλακωθείτε στα like…

Έχει όμως νόημα?

Έχω ακούσει ότι με κάθε like εκκρίνεται μια μικρή δόση σεροτονίνης… με φτιάχνετε λοιπόν… και σας φτιάχνω κι εγώ με  τα δικά μου… τι ωραία…

Ναι είναι κι εργαλείο. Καταρχήν για επαγγελματικούς λόγους ενδείκνυται… και ναι σίγουρα υπάρχουν κι αυτοί που το χρησιμοποιούν με μέτρο… η μειοψηφία είμαι σίγουρος..

(και μεταξυ μας αν ακόμη δεν έχω κλείσει το λογαριασμό μου αυτός ειναι ο κύριος λόγος, ο επαγγελματικός)

Τι ανάγκες καλύπτει? Επικοινωνίας? Επιβεβαίωσης? Μείωσης του αισθήματος της μοναξιάς?

Υποκατάστατο είναι.

Υποκατάστατο για πολλά... διέξοδο επίσης... από κάποια πραγματικότητα που δε μας αρέσει...

Letting off steam... αν ο θυμός, η απογοήτευση, οι καταστάσεις που ζούμε και βλέπουμε, ανεβάζουν την "πίεση" στη χύτρα της ζωής, το facebook αποτελεί μια ακόμα δικλείδα ασφαλείας... επαναστατούμε στα λόγια, και την πράξη άστην για αύριο...

Αλλά και σε ένα άλλο επίπεδο, αντί να μας φέρνει πιο κοντά, μας κρατάει μακριά...

Δεν θέlω like. Δεν θέλω σκούντηματα κι αιτήματα φιλίας. Δεν μπορώ να έχω 648 φίλους, είναι ψέμα.

Θέλω αυτούς τους λίγους και καλούς. Να σας βλέπω, να πίνουμε κάνα κρασί, να μπορώ να σας αγκαλιάζω και να σας φιλάω. Να σας τσιμπάω και λιγο όντας αξύριστος. Κι αμα ζείτε μακριά, να γραφουμε κανα γράμμα και να ερχομαι να σας βλέπω ποτε-ποτε...

Να μιλάμε και να κοιταζόμαστε στα μάτια.

Ανθρώπινα.

ΥΓ Επειδή δεν θέλω να φανώ άδικος, οφείλω να πω πως στο παρελθόν είχα εξαιρετικές επαφές μέσω του ιντερνετ με απίστευτους, όμορφους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ περισσότερο η λιγότερο γνωστούς μου, και σε δύσκολες στιγμές ένιωσα ένα πολύ "ανθρώπινο" χέρι, κι ας ήταν ψηφιακό, να απλώνεται μέσα από τα σύρματα για να αγγίξει το δικό μου... η να ακουμπήσει στον ώμο μου...

Παρόλα αυτά θεωρώ το φατσοβιβλίο ένα "ναρκωτικό"... ελαφρύ ειναι, αν το προσέξεις και το πας με μέτρο παλεύεται...δεν παύει όμως να είναι ναρκωτικό...