Αγκαλιάς εγκώμιον...

Μια αγκαλιά να σε φυλάξω από κύμα ξαφνικό,

Μια αγκαλιά μέσα στο κύμα να μας δέρνει το νερό

Μια αγκαλιά να σε ζεστάνω απ’ αέρα δροσερό,

Μια αγκαλιά για να σε κρύψω απ τον ήλιο τον καυτό

Μια αγκαλιά στα σκοτεινά, σινεμά και πασατέμπο

Μια αγκαλιά στο φως του ήλιου, να με βλέπεις να σε βλέπω,

Μια αγκαλιά ερωτική, ποιος να ξέρει που οδηγεί,

Μια αγκαλιά ανθρωπινή, σαν κοιμόμαστε μαζί,

Μια αγκαλιά τον κόσμο όλο, γιατί μέσα του είσαι εσύ,

Μια αγκαλιά παραμυθένια κι άλλη μια ερωτική,

Μια αγκαλιά πρωί πριν φύγω για να πάω στη δουλειά,

Μια αγκαλιά μόλις γυρίσω για να φύγουν τα «πολλά»

Μια αγκαλιά του φθινοπώρου, φύλλα μέσα στα μαλλιά,

Μια αγκαλιά που είναι χειμώνας κάνει κρύο, παγωνιά…

Μια αγκαλιά όλη η άνοιξη με λουλούδια και ευωδιά

Μια αγκαλιά το καλοκαίρι, με ιδρώτα και φωτιά

Μια αγκαλιά…κάθε στιγμή, που βρισκόμαστε μαζί.

Μια αγκαλιά…με χέρια, μάτια, χείλη, στόμα και κορμί.

Μια αγκαλιά…να ξεκινήσει του ερωτά μας η χαρά

Μια αγκαλιά… να είμαστε ένα, να πετάξουμε ψηλά..

Μια αγκαλιά μου...όλη δική σου… σε περιμένει…

Τι πιο όμορφο από μια αγκαλιά...

Ξέρετε κάποτε ένας φίλος μου με κορόιδευε ότι ήμουν πολύ "της αγκαλιάς" και όχι αρκετά "επιθετικός" η "διεκδικητικός" στις σχέσεις μου...

Όμως εμένα έτσι μου άρεσε και μου αρέσει... και δε ντρέπομαι να το πω...

Για χίλιους λόγους...

Γιατί μια αγκαλιά μπορεί να είναι γιατρειά...μπορεί να είναι αφετηρία αλλά και δρόμος... και προορισμός...

Μια αγκαλιά είναι ένα κομμάτι παράδεισου στη γη...

Παράδεισος για τον εναγκαλισμένο αλλα και παράδεισος για τον εναγκαλίζοντα...

Μια αγκαλιά μπορεί να είναι δική σου γύρω από τον άνθρωπο σου, η του ανθρωπού σου γύρω από σένα η ακόμα δικιά σας και γύρω από τον καθένα την ίδια στιγμή...

Μια αγκαλιά μπορεί να είναι ήρεμη και "ηρεμιστική"...

μπορεί να καταλαγιάζει πάθη και να τα ανάβει...

Μπορεί να ειναι ήρεμη και σχεδόν "κοιμισμένη" και με μια μικρή κίνηση ένα σφίξιμο, να ξυπνά, και να θυμίζει και να ζωντανεύει και να ανανεώνεται...

Να αναστενάζει και να χουρχουρίζει... να τρίβεται σαν γάτα...

Να είναι η αγκαλιά σου γεμάτη, να λες χωράει ακριβώς, κοίτα..εχω το σχήμα σου και συ ταιριάζεις μέσα του...

και με γεμίζεις και σε γεμίζω...

Γιατί σ αγαπάω... και μ αγαπάς... 

What remains... (Έρωτα καριόλη...)

Σαν έρχεσαι...
Φέρνεις γλυκό τραγούδι
Σαν φεύγεις
Θλιμμένες νότες...

Σαν έρχεσαι...
Ζωή
Σαν φεύγεις...
καημός.

Σαν έρχεσαι
Ζωντανεύουν οι αισθήσεις
Σαν φεύγεις
Μενουν μόνο ψευδαισθήσεις

Σαν έρχεσαι...παίρνεις δυο ματια, μια μύτη, μαλλιά ξανθά, κοκκινα χείλη, ενός λαιμού γλυκιά καμπύλη και πλάθεις έναν άγγελο...
και σαν φευγεις...του κόβεις τα φτερά και του λες "πέτα".

Δημιουργείς γνώριμα χαρακτηριστικά κι αφήνεις πίσω σου αγνώστους...

Παίρνεις ελαττώματα και τα κάνεις αγαπητά και μετά τα αφήνεις μισητά η το λιγότερο αδιάφορα.

Βρίσκεις ανθρώπους στα "απωλεσθέντα" και τους κάνεις να πιστεύουν πως βρεθήκαν... και τους αφήνεις ξανα χαμένους σ άγνωστη πορεία...

Από κομμάτια φτιάχνεις μια ιστορία, την αφαιρείς και μένουν πάλι κομμάτια.

Παίρνεις επιθυμίες, σβήνεις φόβους, γράφεις ποιητικά όνειρα, κι εμεις τα αφήνουμε να γίνουν πεζοί εφιάλτες.

Φερνεις μαζί σου μια παλέττα χρώματα του πιο ουράνιου τόξου και αφήνεις φεύγοντας μόνο άσπρο και μαύρο.

Φέρνεις εγγύτητα κι αφήνεις πίσω σου απόσταση...

Ερχόμενος σιγουρεύεις τα αβέβαια, φευγοντας βεβαιώνεις τα μη σίγουρα.

Αυτός είναι ο κύκλος σου αν δε σε πάρουμε χαμπάρι...

Φτιάχνεις χαρούμενα παιδια και μετά τους παίρνεις τα παιχνίδια...

Ικανοποιείς τις πιο βαθιές επιθυμίες και ζωντανεύεις τους πιο μαύρους εφιάλτες...

Ξανά και ξανά και ξανά...

Αν δε σε προλάβουμε.

Να σε βάλουμε στη θέση σου.

Αν σε φοβηθούμε.

Έρωτα σκανταλιάρη, είσαι ισως η Φιλοσοφική λίθος... το κάρβουνο κάνεις χρυσάφι και το χρυσάφι, κάρβουνο

Κι εμείς σε υμνούμε...

Τελεία.

note: Το άλμπουμ "What remains" των έξοχων Κερκυραίων progressive rockers "Sedate Illusion". Μόλις τους είδα live και το μόνο που μπορω να πω είναι "wow...!!!"

Οι σκέψεις δικές μου, κι ο έρωτας..θα θελα να πω δικος μου επίσης, αλλα ο έρωτας δεν ανήκει σε κανέναν... Force majeure, force of nature, Act of God... αναπάντεχος, ανελέητος, απροστάτευτος και συχνά "ανυπεράσπιστος", τρομακτικός και φοβερός... από τα βέλη του πέφτουν οι δυνατότεροι, ενώ κάποιοι αρνούνται πεισματικά να τον ζήσουν... ο καθένας συχνά, με τον τρόπο του...

Μα αυτός εκει, επιμένει, η φαρέτρα του δεν μένει ποτέ αδειανή... κι οι στόχοι ατελείωτοι...

Κι όλο και κατι αφήνει γλυκό. Την ανάμνηση ενός χαμόγελου, μια φωτογραφία, ένα ακούμπισμα κουρασμένο σε έναν ώμο, δυο εισιτήρια κι ενα θεατρικό πρόγραμμα, (προφητικα σε σχήμα φέρετρου) ενα ποτήρι φιλημένο...δυο κεντητές μαξιλαροθήκες, μερικές στιγμές έλλειψης κι άλλες τόσες αναμονής, μια άδεια πλευρά σε ένα κρεβάτι παντα στρωμένη. Πολλα μοναχικά πρωινά.

Και δάκρυα.

Forever changes...

Yeah, I heard a funny thing
Somebody said to me
You know that I could be in love with almost everyone
I think that people are
The greatest fun
And I will be alone again tonight my dear...

Πατήστε ένα play...και παμε ένα ταξίδι...
Ανακάλυψα τελευταια, τα "αλμπουμ" στο στο Youtube.. όπως παλιά, καπως σα να βάζεις το δίσκο (τι ειναι δίσκος, μπαμπά?) μόνο που δεν χρειάζεται να αλλάζεις πλευρά στη μέση... απλά παίζει... κι ακούς αυτό που ο καλλιτέχνης είχε στο νου του ως concept, μια συγκεκριμενη σειρά, από moods, απο μουσική...

Love. Forever changes.

Μουσικές που εμένα τουλάχιστον με κυνηγούν, μου φαίνεται, μια ζωή...

Μια ζωή κυνηγημένος από συναισθήματα, μια ζωή "κυνηγός στιγμών"... μια ζωή φαινομενικά σταθερή, μια ζωή γεμάτη απο μικρές στιγμές, γεμάτη "φεύγα" και "έλα"... μια ζωή γεματη απορίες κι ερωτήσεις..μια ζωή χωρίς μεγάλα ταξίδια αλλα με πολλές αποδράσεις...

Αραγε το να τις λέμε ΅αποδράσεις¨ προυποθέτει κάποιο αίσθηση "φυλακής" ?

Κάθομαι αυτή τη στιγμή σε μια "ηλεκτρική" καρέκλα. Είναι η καρέκλα του Γελωτοποιού. Είμαι στο γραφείο του Γελωτοποιού, πατάω τα πλήκτρα του Γελωτοποιού, βλέπω την οθόνη του Γελωτοποιού. Δεν προσπαθώ όμως να γίνω Γελωτοποιός στη θέση του Γελωτοποιού... is no good...

Όλο και κάποια έμπνευση όμως θα βγει από αυτό τον συγχρωτισμό...

Υπήρξα καποτε θιασώτης του "διαδηλωτικού τουρισμού", τωρα εγκαινιάζω τον blogoτουρισμό... blogάρω από την καρέκλα του αγπημένου μου blogger... ο ίδιος ειναι μέσα, μαγειρεύει, λίγο κομμάτια απο το χτεσινό ξενύχτι...μετά μουσικής.

Οι blogger ειναι αληθινοί άνθρωποι. Ω, μπορεί να κρύβονται λίγο πίσω από ένα λιγότερο η περισσότερο πιασάρικο nick, μπορεί να αφουγκράζονται και να εκφράζουν ώρες-ώρες τόσο εύστοχα όλα αυτά που μας προβληματίζουν, βάζοντας το πνευματικό τους "δάχτυλο" επί "των τύπων των ήλων" της ψυχής μας, αλλά παραμένουν άνθρωποι που αγαπάνε, μεθάνε, πονάνε και κουράζονται...

Και συχνότερα η αραιότερα...εκφράζονται και εκφράζουν...

Μπλογκάρω από το 2008...

Την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο γιός μου, γεννήθηκε κι αυτή μου η ανάγκη να εκφραστώ την οποία κυοφορούσα χρόνια...

Έχω τρια παιδια και καμια 300αρια αναρτήσεις τις οποίες με περισσότερη η λιγότερη ευκολία, "ξεγέννησα"...

Τελευταία ανιμετωπίζω μια δυσκολία κι οι αναρτήσεις αραίωσαν...

Ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση στην καρέκλα του φίλου μου...

Την τελειώνω στη δική μου... το γραφείο μου καθαρότερο από ποτέ...

μόνος, εξ επιλογής...





μια ζωή "φεύγα" και "έλα"...

καφέδες και τσιγάρα...

σκέψεις και λέξεις...

ου μπλέξεις...




Forever changes...forever.

Μικρόκοσμοι...

Δεν είναι λίγες οι φορές που θα δούμε, αν μάλιστα κοιτάμε και λίγο καλύτερα, παραλληλισμούς ανάμεσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα "συστήματα" , η συγκεκριμένες και πιο πλατιές καταστάσεις...

Αναμφίβολα, η βαθιά γενικευμένη κρίση των περασμένων χρόνων, είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε ηθική, καθρεφτίζεται και αυτή στους εκατομμύρια μικρόκοσμους που είναι οι ζωές μας.

Όποιος έχει έστω και λίγο "μάτια ανοιχτά" είδε και βλέπει στις ζωές των συνανθρώπων του (και στη δική του, εννοείται...) το μαύρο που έφερε όλη αυτή η κατάσταση...

Και δεν αναφέρομαι στις χειρότερες πτυχές, στα χειρότερα αποτελέσματα... αυτοκτονίες, χρεωκοπίες, αναγκαστική οικονομική μετανάστευση.

Αναφέρομαι στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων που ρωτάς "τι κάνεις" και σου απαντούν με ένα αβέβαιο και χωρίς πεποίθηση "καλά..."

Εμείς εδώ, κάπου είμαστε ευλογημένοι... νησί, ήλιος, κι άνθρωποι αγαπημένοι, μέσα στα χειρότερα μπορέσαμε πολλές φορές να βρούμε το χαμόγελο μας...

Στα αστικά κέντρα και στις μεγαλύτερες πόλεις όμως ο ήλιος δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να βρει το δρόμο του ανάμεσα στους στενούς δρόμους και τις ψηλές πολυκατοικίες..

Κι εμεις ακόμα, "οι ευλογημένοι", που ξέραμε τι συμβαίνει, ολοένα τελευταία είχαμε χάσει από αυτό που έκανε τις μέρες κάπως πιο υποφερτές.. είχαμε κουραστεί..

Γίναμε κυνικοί, ακόμη κι αυτοί από μας που θεωρούσαμε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Δεν είναι εύκολο να παραμένεις αισιόδοξος, όταν αντιμετωπίζεις κάθε, μα κάθε μέρα, μια σειρά γεγονότων και καταστάσεων , όπως αυτές που αντιμετωπίζαμε όλο αυτόν τον καιρό...

Θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν ήμουν δεκαοχτώ, πριν από τριαντα χρόνια λίγο πολύ, πόσο ήθελα να φύγω από αυτή τη χώρα. Ακόμη και τότε, υπήρχε για μενα βαθιά η αίσθηση πως είναι αδύνατον να επιτύχεις, να ευτυχήσεις αν δεν είσαι λαμόγιο, αν δεν παίξεις το συστημικό παιχνίδι.

Δεν έφυγα, παρόλο που κατά καιρούς είδα με ενδιαφέρον το ενδεχόμενο αυτό.

Ίσως απλά δεν είχα την ευκαιρία ίσως τελικά δεν το ήθελα και τόσο.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι δεν το θέλω πια.

Όχι δεν είμαι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύω πως η αλλαγή της κυβέρνησης θα μετατρέψει αυτή τη χώρα στον αξιοκρατικό και δίκαιο παράδεισο στον οποίο θα ήθελα να ζω, θα ήθελα να ζούμε όλοι...

Στα πρόσφατα χρόνια όμως, άλλη μια φορά θυμάμαι ένα αίσθημα ευφορίας να με διακατέχει όπως τώρα. Ήταν τότε που οι αφελέστεροι εξ ημών κατέβηκαν στις πλατείες και μέσω της συζήτησης, των συνελεύσεων και της ομαδικής ψυχοθεραπείας αν θέλετε, πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας..

Δεν ελπίζω σε πολλά. Ελπίζω όμως πως όσο κρατήσει, να βρούμε το δρόμο να βάλουμε μαζί την αισιοδοξία που νιώσαμε τότε, τη χαρά του "κοινωνείν" που βιώσαμε και την όρεξη για συμμετοχή στην αλλαγή και να βγούμε από αυτό καλύτεροι..να παραδώσουμε στα παιδιά μας κάτι πιο ελπιδοφόρο, κάτι πιο ηλιόλουστο και καθαρό. Κάτι διαφορετικό και πιο πολύχρωμο από αυτό το γκρίζο που "παραλάβαμε" εμείς...

Είναι πράγματι η ώρα, για μια Νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα που να ξεφεύγει από το παρελθόν. Μια Ελλάδα που θα γράψει ξανά Ιστορία και δεν θα αφήσει άλλους να γράψουν την Ιστορία της, παραμένοντας σιωπηρά αμέτοχη. Μια Ελλάδα που ίσως θα δείξει για μια ακόμη φορά το δρόμο και στους άλλους?

Είναι ώρα ο καθένας μας να κάνει τον "μικρόκοσμο" του, κομμάτι ενός ευρύτερου, καλύτερου κόσμου.  Είναι ώρα ο καθένας μας να γίνει το παράδειγμα που περίμενε τόσο καιρό από τους άλλους...

Καλημέρα!

Je Suis... παράπλευρες απώλειες...

(Σημ1 - Το παρακάτω κείμενο θα είναι μαλλον μια βόλτα στα καντούνια του μυαλού μου, παρά κάποια συγκεκριμενη και τεκμηριωμένη άποψη...οποτε αν πω και καμια μαλακία, μου τη συγχωρείτε...)

(Σημ. 2 - Το παρακάτω κείμενο το ξεκίνησα την μεθεπόμενη των επιθέσεων στο Charlie Hebdo...πριν από 7 μέρες. Στον σημερινό κόσμο που ζούμε μια βδομάδα είναι πολύς χρόνος...το διαδίκτυο, η πληροφορία και η ταχύτητα που η πληροφορία ταξιδεύει αλλα και ο όγκος των γεγονότων που συμβαίνουν έχουν ξεφύγει...και για φανταστειτε κι ολα αυτα που δεν ξέρουμε... Τρομάζω λίγο, αλλα απο την άλλη δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω... αυτη ειναι η πραγματικότητα. Η μήπως όχι? ασυναρτησίες...)

(Σημ 3 αντιγράφω από τον φίλο μου τον Παύλο που με νιώθει και τον νιώθω..
 Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε απλήρωτοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε διακανονισμένοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε εξώδικα.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε άβουλοι μηχανισμοί επιβίωσης.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε αριθμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε μυρμήγκια)

Πριν από 30 χρόνια, εγώ και μερικοί φίλοι μου, παρέα με ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων εδώ στην Ελλάδα, διαβάζαμε κάποια περιοδικά κόμικς για ενήλικες. Αυτά ήταν κυρίως (στη δικη μου περίπτωση) το Παρα Πέντε, η Βαβέλ και μερικά που δεν θυμάμαι  ακόμα...

Τα περιοδικά αυτά τα διάβαζα και στο στρατό, ρισκάροντας τιμωρίες και φυλακή. Κάποιοι ίσως θυμούνται πως τότε γράφτηκε και το φοβερό "Απολύομαι και τρελαίνομαι" του Χριστόφορου Κάσδαγλη. Βίβλος για μας τους "αντιρρησίες"... (αντιρρησίας του κώλου ήμουν, πήγα φαντάρος κανονικά, απλά είχα αντιρρήσεις... εσωτερικές! Ίσως για αυτο έπαθα και νευρικο κλονισμό...
Να δειτε και μια φωτο απο κεινη την εποχή...

Το Παρα Πέντε και η Βαβέλ, όπως και τα αντίστοιχα τους Hara-Kiri και Fluide-glacial στην Γαλλία ήταν περιθωριακά περιοδικά...

Τα περισσότερα από αυτά δεν άντεξαν στην έλευση του life-style...
Προβλήματα έγκαιρης έκδοσης υπήρχαν πάντα, και κάποια στιγμή έκλεισαν.. Το δικό  μου αγαπημένο ήταν το "Παρα Πέντε".. πρωτοεκδόθηκε το 1984 (Τευχος 0) και συνεχισε μεχρι το 1989.. εκει αρχισαν μαλλον να υπάρχουν σοβαρα προβλήματα γιατι μεχρι το 1996 έβγαιναν δυο τρια τευχη το χρόνο.. πρόβλημα για ένα μηνιαίο περιοδικό...

Ηταν κι αυτο ένα περιθωριακό περιοδικό... όπως, σε κάποιο βαθμό και οι αναγνώστες του...

Πολύ έξυπνο, πολύ καυστικό και κάποιες φορές "σκληρό" χιούμορ..τόσο σκληρό που ανατρίχιαζα...

Παραύτα θεωρώ πως βοήθησε στο να αποκτήσω ένα βαθμό "ανοιχτού μυαλού"...

Το Charlie-Hebdo ήταν ενα περιοδικό "αναβίωση-συνέχεια" του Hara-Kiri. Ξεκίνησε το 1961 ως Hara-Kiri... το 1970 το έκλεισαν γιατί έβγαλε ένα φύλλο με εξώφυλλο που σατύριζε ένα γεγονός σχετικό με τον θάνατο του Charles de Gaulle. Μετονομάστηκε σε Charlie Hebdo προκειμενου να παρακάμψει την απαγόρευση εκδοσης...

Είδαμε προχτές να μπουκάρουν οι εξτρεμιστές-μουσουλμάνοι και να καθαρίζουν τους γελοiογράφους του Charlie Hebdo. Από αυτούς, ο Wolinski μου ήταν περισσότερο γνωστός από τα παλιά...

Σοκαρίστηκα, όπως όλοι.. και είχα κι εγώ μια αυτόματη αντίδραση να κάνω κάτι..πχ να αλλαξω εικονα προφίλ και να βάλω κι εγώ "Je suis Charlie"...

Αλλα δεν το έκανα. Το έκανε όμως όλος ο κόσμος... Ξαφνικά όλοι έγιναν Charlie... δηλαδή περιθωριακοί?

Το κατεστημενο της Γαλλίας (οκ το παλιότερο, αλλα στην ουσια ενα ειναι το κατεστημενο) κάποτε απαγόρεψε αυτό το περιοδικό.. τώρα?

Τώρα όλοι ειναι Charlie... και οι πολιτικοι, και το ευρωκοινοβούλιο...
(Σχόλιο λιγο πριν αναρτησω, ειδα χτες τους πολιτικούς όλου του κόσμου, μαζεμένους "Je Suis charlie" ε οχι ρε πούστη μου αι σιχτίρ...όσο ειναι ο Netanyahu και ο Σαμαράς Charlie, δεν θα πάρω ευχαριστώ...)

Δεν ξέρω... μου φαίνονται καπως υποκριτικά όλα αυτά...

Ενα περιοδικό με στανταρ τιραζ 45000 αντιτυπα, ξαφνικά θα βγει σε 1.000.000! και θα γίνει ανάρπαστο... για σκεφτείτε 955.000 νεους αναγνώστες θα αποκτήσει! (τελικα βγήκε σε 5.000.000...)

Καταλαβαίνω πως έχει να κάνει με το σοκ.

Γιατί τώρα ο πόλεμος χτύπησε τη δική μας πόρτα...

Ο Wolinski, o Charb, o Cabu, o Honore και ο Tignous είναι νεκροί. Και ανακηρρύσονται "μαχητές της ελευθερίας"

Μαχητές της ελευθερίας είναι κι αυτοί που μάχονται να υπερασπιστουν τα σπίτια τους εναντια στους τζιχαντιστές στο Κομπάνι... αλλα το Κομπάνι δεν είναι στην πόρτα μας... δεν ακούγονται οι πυροβολισμοί..ειναι πολύ μακριά.

Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ? Τι σόι μαλάκες είναι αυτοί που σκότωσαν τον κόσμο στο Charlie-Hebdo?

Φανατικοί.

Διαβάζω πως κάποιος ιμάμης είχε προσφέρει αμοιβή για όποιον κασθάριζε τον Charb... 100,000$.

To 2012 μετά από μια ακόμη έκδοση γελοιογραφιων σχετικα με τον Μωάμεθ..ακόμη και ο υπουργός πολιτισμού τους την είπε... "Υπάρχει λόγος να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά? " ετσι είπε..

όπως ίσως κάποιοι από σας θα έχετε δει, το Charlie Hebdo, δεν τα έβαζε μόνο με τον...Αλλάχ.. αλλα και με τον "Θεό"  (ναι ντε...τον "δικό" μας... με τον υιό και το άγιο πνεύμα...)

Ειλικρινά τώρα τι πιστεύεται? Πως αν περιοδικό τολμούσε να βγει με εξωφυλλο το "θεό" να γαμιέται με τον υιό του και το άγιο πνευμα χωμένο στον κώλο του...τι θα γινόταν?

Θα χαιρετίζαμε τους "μαχητές της ελευθερίας" που το εξέδωσαν?

Οι γελοιογράφοι του Charlie-Hebdo έπαιζαν με την φωτιά... κι οποιος παιζει με τη φωτιά, ενίοτε καίγεται.

Τι άλλο? Τι άλλες σκέψεις?

Εδώ μιλάμε για συγκρουση δυο πολιτισμών.. πολυ σωστά το είπε ένας κατά τα άλλα μαλάκας στο ΣΚΑι της προάλλες..εδω πρόκειται για μια επίθεση κατά του Δυτικού Ανθρώπου.. κατά του Δυτικού Τρόπου Ζωής...

Μα και βέβαια! Αφού οι φανατικοί Μωαμεθανοί, θεωρούν τον τρόπο ζωής μας άκρως ανήθικο... τους Χριστιανούς τους έχουν σε εκτίμηση (εδω που τα λέμε ένας αυστηρός Χριστιανός ορθόδοξος δεν διαφέρει και πολύ από έναν Μωαμεθανό ε?)

Αλλά τον Δυτικό τρόπο ζωής...την ελευθερία έκφρασης, τα χαλαρά ήθη... όχι...

Τους κατηγορούμε ότι είναι πιστοί μιας σωβινιστικής και αυστηρής θρησκεία που δεν σέβεται τα δικαιώματα των γυναικών και των άνθρώπων. Δεν είναι όμως όλοι έτσι... by the way ακούσατε για αυτόν που τιμωρήθηκε με 50 μαστιγώσεις την εβδόμαδα για 19 εβδομάδες (!!!!) επειδή έγραψε στο μπλογκ του ενάντια στον Μωάμεθ?

Ο δικός μας πολιτισμός είναι καλύτερος? Αυτοί λατρεύουν τον Αλλάχ... και στο ονομα του (οι χειρότεροι, γιατι υπάρχουν και σωστοί) κάνουν απαίσια πράγματα.

Κι εμεις λατρεύουμε το χρήμα.. και στο ονομα του κάνουμε εξίσου απαίσια πράγματα...

Το κυνήγι του κέρδους ωθεί εταιρίες να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να πετύχουν το σκοπο τους.  Ανάμεσα σε αυτά τα μέσα..και ο πόλεμος.. η εκμετάλλευση των φτωχότερων (χωρών αλλα και ανθρώπων)

Ποιός θεός είναι πιό πάνω? Το χρήμα η οι εκάστοτε "θεοί"¨που επιλέγει ο άνθρωπος σε μια προσπάθεια να καλύψει τις υπαρξιακές του ανησυχίες?

Διάβασα κάποτε το "The Rage and the Pride" της Orianna Fallacci. Πολλοί την είπαν τρελή. Στο βιβλίο αυτό υποστηρίζει πως υπάρχει κάποιο σχέδιο κατάληψης του Δυτικού κόσμου από τους Μωαμεθανούς που μεταναστεύουν και γεννοβολάνε όπου πάνε...

Τις ίδιες μέρες που  έγινε το μακελειό εκδιδόταν ένα βιβλιο με θέμα την εκλογή ενός μουσουλμάνου προέδρου στην Γαλλια.. γεγονός όχι και τόσο "επιστημονικη φαντασία" σε μερικά χρόνια...

αναρωτιέμαι που θα πάει όλη αυτή η ιστορία...

Ανάκατα και αντικρουόμενα αποτελέσματα.. ο θάνατος των αριστερών και ακραίων στο χιούμορ γελοιογράφων θα δώσει το έναυσμα για τι? Για μια άνευ προηγουμένου στρατικωποίηση και έναν άνευ προηγουμένου έλεγχο στα πάντα στο όνομα της προστασίας του πολίτη?

Τελικά μήπως οι ακραίες δράσεις και αντιδράσεις βολεύουν παρα πολύ το κατεστημένο?

Σε ένα κόσμο με περισσότερο σεβασμό προς κάθε κατεύθυνση, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε...

Είμαι παράπλευρη απώλεια στον πόλεμο μεταξυ υποκρισίας και φανατισμού

Τραγουδούσε κάποτε ο Βασίλης..."Φοβάμαι όλα αυτά που θα γινουν για μένα, χωρίς εμένα..."
Στο όνομα της "ελευθερίας", θα καταργηθεί η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Να το θυμηθείτε...

ΥΓ Και ένα πρωί, θα κάθεσαι σε μια παραλία, άνθρωποι που αγαπάς τριγύρω σου, τα παιδιά σου να τρέχουν γελώντας,κι ο ήλιος να λάμπει...το κύμα θα σκάει στα πόδια σου κι όλα αυτα θα είναι μακρινα...κι εσυ θα γελας. Κι όλα θα πανε καλα. Όπως πάντα.

Απελπισία...

Ανοίγω τηλεόραση το πρωί... μεγάλο λάθος. Ζαπάρω και προσπερνάω τη ΝΕΡΙΤ (αχ πόσο πραγματικά μου λείπει η ΝΕΤ...

Δείχνει θεία λειτουργία απο  Θεσσαλονίκη.. το αυτί μου κάτι πιάνει και γυρνάω να ακούσω περισσότερα... Ο μητροπολίτης κάνει κατά μέτωπο επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ...εξορκίζοντας την προοπτική να βγει κυβέρνηση ως δεν ξέρω κι εγω, ένα βημα κατω από την έλευση του Βεελζεβούλ?

Χαζεύω λίγο και όσο περνάει η ώρα .φρίττω με αυτά που ακούω...

Το φως το αληθινόν...

Ο μουσάς δεν αποκαλύπτει πηγές και ονόματα (φοβάται προφανώς τις μηνύσεις) αλλα δεν μασάει τα λόγια του... ο "εχθρός" είναι προ των πυλών και οι διαθέσεις του πονηρές και φοβερές... η ευρωπαική προοπτική της Ελλάδας κινδυνεύει..μάλιστα λέει οι αλλες χώρες των Βαλκανίων ως και μια μικρη χώρα που δεν την ξερει κανεις, η Λιθουανία, θα ειναι στην Ευρώπη και δεν θα είμαστε εμείς? Τα λόγια του ακριβώς... "θα είναι αυτοί στην Ευρώπη και δεν θα είμαστε εμείς, η Ελλάδα που τους χάρισε τα φώτα της Δημοκρατίας?"

Αυτοί... οι βάρβαροι... κι εμεις οι ..πολιτισμένοι...

πας μη ελλην βαρβαρος...

Και το κερασάκι... ο εχθρός, επιβουλεύεται την εκκλησιαστική περιουσία... τα λόγια του και πάλι "του πατέρα σου ειναι για να τα πάρεις?"  Με ποιο διαίωμα..και άλλωστε δεν υπάρχει πια περιουσία (δεν άκουσα γιατί) τι θα μας πάρεις, τις εκκλησίες? θα μας βρεις μπροστά σου...

Τώρα να πω ότι σοκαρίστηκα?  Μα πόσο αφελής θα ήμουν πια... αλλα ναι δεν παύει να με σοκάρει ο βαθμός στον οποίον Εκκλησία, Κράτος και Δεξιά εναγκαλίζονται... σε αυτή την ατέρμονη προσπάθεια επιβολής στο λαό της δικής τους βερζιόν της Αλήθειας... σε μια προσπάθεια προστασίας των κεκτημένων... κάλυψης των εγκλημάτων και των αδικιών...

Αλλο ένα κλαμπ που προστατεύει τους δικούς του..ουσιαστικα μια μαφία... η εισαι μεσα η εξω...η δικός μας η δικός τους... δεν επιτρέπεται να εισαι εναντίον... κι ο θεός μαζί τους.. έτσι θέλουν να πιστεύεις...

Ο θεός δεν θέλει την Αριστερά λοιπόν... σε λιγο θα θυμηθούν και τις προκαταληψεις εναντίον των αριστεροχέρηδων ετσι όπως πάμε...

Και τότε την έβαψα.

Αέρας Αλλαγής η μήπως κάποιος έκλασε?

Καλή Χρονιά.

Λέω να κανω κι εγω μια υπέρβαση και να αρχίσω πάλι να γράφω...

Μου λειψε άλλωστε.

Ας το βάλω λοιπόν στα Νιου Γιαρζ ριζολούσιονς.. θα γραφω πιο συχνά, θα αδυνατίσω, θα γυμνάζομαι, θα κάνω περισσότερα μπάνια, θα βάζω τόνους, θα παω διακοπές..και θα ψηφίσω (ξανά) Αριστερά...

Χωρίς να ελπίζω σε πολλά, το διευκρινίζω...

Βγήκε λεει ο ΓΑΠ κι εφτιαξε καινουριο κόμμα. Δεν μπορώ να αποφασίσω τι σημαίνει αυτό. Οτι αυτος ειναι τελείως μαλάκας που πιστεύει πως κάποιος θα τον ψήφιζε μετά το τελευταίο φιάσκο, η πως εμείς ως "ψηφοφόροι" είμαστε τελείως μαλάκες που κάποιοι απο μας θα τον ψηφίσουμε...

Είναι πράγματι άξιοι ενός αρνητικού θαυμασμού, οι λόγοι για τους οποίους ψηφίζει ο κόσμος.. (όλο παω να γράψω "οι Ελληνες" αλλά βαστιέμαι γιατί στην πραγματικότητα, κορόιδα του πολιτικου συστήματος υπάρχουν παντού...

Όλοι φαντάζομαι έχουμε φίλους και γνωστούς που ψηφίζουν ΝΔ η ΠΑΣΟΚ (αυτο το δεύτερο πράγματι ακόμα μου φαινεται απίστευτο, αλλα συμβαίνει) επειδή... υπολογίζουν σε ρουσφέτι, τους το πε ο πατέρας τους, ο παππούς τους ειχε δει  κάτι κομμουνιστες ως παιδί και του φανηκαν κακοί, η γιατί σημερα φυσαει μαιστρος τελος παντων...

Ο Γιώργος Παπανδρέου για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση του έξοχου πολιτικού/κωμικού Nigel Farage έχει το charisma ενός βρεγμένου κουρελιού (το ειχε προσάψει στον προεδρο της ΕΕ) και υπήρξε ο πρωθυπουργός που οδήγησε τη χώρα στο ΔΝΤ. Παραύτα όπως βλέπουμε συχνά όπου εμφανίζεται κάποιοι σπεύδουν να φωτογραφηθούν μαζί του η να του σφίξουν το χέρι..του Πρόεδρου... WTF?

Συχνα, λόγω επαγγέλματος χρειάζεται να εξηγήσω σε ξενους (πελάτες και γνωστούς) τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Ένα από τα αγαπημένα μου παραδείγματα/επιχειρήματα είναι το εξής.

Το σπίτι σου πιάνει φωτια και καίγεται. Κι έρχεται μετά ο Εμπρηστής και σου λεει " ξέρεις συγγνώμη, δεν το θελα.. κι αλλωστε δεν εκανες κάτι για να με σταματήσεις, αρα το καψαμε μαζί... αλλα μην ανησυχείς θα στο φτιαξω εγώ..απλά θα πρέπει να πεινάσεις για καμια 20ρια χρόνια"


Θα τον εμπιστευόσασταν?

Εγω όχι.

Ποιός με σώας τας φρένας θα ψήφιζε τον ΓΑΠ? η οποιοδήποτε από αυτά τα καθίκια?

Αφήστε, δεν θέλω απάντηση...

Ξέρω.

Εμείς.

Αι σιχτιρ, τζοχαδιαστηκα τώρα..μονος μου κιόλας.

Αιντε καλημέρα, και παμε να κανουμε τίποτα χρήσιμο...