The end of the world as we know it...

Λοιπόν μόλις είδα την ανσκόπηση του 2008 όσον αφορά την οικονομική κρίση. Το ένστικτο μου λέει ότι πολλοί αισθάνονται όπως κι εγώ, φόβο, ανησυχία, αλλά και μια περίεργη αίσθηση ανακούφισης. Μήπως τα ψέμματα τελειώνουν? Μήπως τώρα είμαστε ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να αντικρύσουμε κατάματα αυτό που τόσο καιρό μέσα μας ξέραμε, αλλά δεν παραδεχόμασταν? Ότι ο υπέρμετρα καταναλωτικός τρόπος ζωής μας είχε ημερομηνία λήξης. Ότι τόσον καιρό ασχολούμασταν περισσότερο με τα άνευ σημασίας και λιγότερο με αυτά που μετράνε πραγματικά? Ότι το βάζο της ζωής μας είχε και βότσαλα και όχι μόνο άμμο...?

Ανοίγω τα χέρια μου πλατιά και υποδέχομαι την κρίση! Καλώς ήρθες!!

Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...

Ξεκίνησα κι έγραψα ένα κατεβατό, και μετά το έσβησα. Ένα ήθελα να πω. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, που δεν νιώθουν ότι κάτι πάει στραβά με τη χώρα μας. Που δεν πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Που είτε από άγνοια, είτε από συμφέρον, δεν θέλουν να αλλάξει κάτι. Που βολεύτηκαν με τη ρουσφετοθεσούλα τους η την επιδότηση που πήραν για να φτιάξουν την επιχείρηση τους και τα βλέπουν όλα μέλι-γάλα...
Και τους μιλάς και τα μάτια τους γίνονται κάπως απλανή, γιατί δεν σε ακούν. Δεν θέλουν να ακούσουν.
ώρες-ώρες με πιάνει μια κατάθλιψη γιατί φοβάμαι πως αυτοί είναι πολλοί. περισσότεροι από μας...

Πες μου που πουλάν' xmas spirit να σου πάρω δυό...

Αγάπη μου συγγνώμη. Συγγνώμη που παρέλειψα να σε προειδοποιήσω πως σαν φτάσεις σε αυτή την τρυφερή ηλικία, συχνά το πνεύμα των Χριστουγέννων σε εγκαταλείπει. Χάνεται μαζί με την αθωότητα σου... Και όσο κι αν λέω πως φταίνε οι ορμόνες, αυτή είναι μια δικαιολογία περισσότερο για τα άλλα που σε βασανίζουν, τα ερωτοαισθηματικά... Κι ακόμη κι αν φταίνε, ξέρω πως δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι να ακούσεις.

Καμιά φορά η ζωή φαίνεται άδεια, χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία, χωρίς αυτό το κάτι...

Θα σε ανακούφιζε τουλάχιστον να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη? Είμαστε κι άλλοι που τα περάσαμε η τα περνάμε αυτά... Γνωστοί και άγνωστοι σου... Αρκετά hints νομίζω, χαχα...

Ακαδημαικά, να ξέρεις εσύ αλλά όποιος άλλος ενδιαφέρεται, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, έχει πιθανώς άλλες ρίζες πολύ πιο αρχαίες και σε άλλες θρησκείες. Αν θες να μάθεις κάτι περισσότερο ενημερώσου εδώ:

http://www.antidogma.gr/Christmas.htm

Να πάω όμοως πίσω στο θέμα μας, την απώλεια του Xmas spirit. Πολλά χρόνια τώρα, και κακώς μπήκα στη συνήθεια κι εγώ, να πιστεύω πως το Xmas spirit ήταν κάτι που μπορούσα να αγοράσω στα μαγαζιά. Και πήγαινα και το έβρισκα! Κάπου μου φαίνεται στραβώθηκα κι εγώ από όλα αυτά τα καταναλωτικά...

τα ακριβά δώρα, όμως αγάπη μου, δεν κάνουν τα Χριστούγεννα, ούτε τα γενέθλια, ούτε δείχνουν την αγάπη... δείχνουν μάλλον την έλλειψη χρόνου, και της κατανόησης προς αυτά που έχουν πραγματικά σημασία...

Για αυτό το λόγο καλώ τους δικούς μου προσωπικούς μικρούς θεούς να φωτίσουν το μυαλό μου και των οικείων μου, να χαρούμε κι εμείς αυτές τις άγιες μέρες, με μια μικρή άτυπη προσευχή...


Ω θεε του γραπτού λόγου Tom Robbins, φώτισε μας με λίγη από την τρέλα σου που φαντάζει συχνά πιο λογική κι από την πιο στεγνή πραγματικότητα.
Ω θεε των μελαγχολικών ερωτικών τραγουδιών Nick Cave φώτισε μας κι εσύ με ένα τραγούδι σου λυπητερό που να μιλάει για αρχαίους μύθους και πονεμένο έρωτα.
Ω θεέ των λυπητερών αστικών ύμνων και του gay έρωτα morrissey στείλε μας για μια ακόμη φορά με έναν ύμνο γεμάτο suburban ποίηση και πόνο γραμμένο σε ένα κλειστό δωμάτιο...
ω θεοί των μοντέρνων ροκ υμνων ,James, δώστε μας για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να τραγουδήσουμε μαζί σας...

Κι εσείς θεοί και ποιητές του rock, του blues, του alternative, δεν σας ξεχνώ. Η ύπαρξη σας κάνει την κάθε μας μέρα κατιτις καλύτερη...




Μετά από αυτό, σε σένα μικρή κουράγιο, και μια μέρα θα το βρεις ξανά αυτό το πνεύμα, γιατί είναι μέσα σου, και δεν το ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ!!! Απλώς θάβεται κάτω από τις βλακείες που συσσωρεύονται στη ζωή μας... Και σε όλους τους φίλους, εύχομαι να περάσατε όλοι καλά να ήπιατε λίγο παραπάνω, να μην φάγατε πολύ και βογγάτε, να είπατε κάτι όμορφο σε κάποιον που να το άξιζε... Και όσοι μαγειρεύετε να το κάνετε με αγάπη, Δίνει νοστιμιά...

Δηλώσεις...

Σ'αγαπώ πολύ. Όταν σκέφτομαι το πόσο σ'αγαπώ, δακρύζω...

Κι εσένα μικρούλη , που ξεφύτρωσες από το πουθενά? Και σένα σε αγαπώ. Καμιά φορά ανησυχώ μήπως σε φιλώ και σε αγκαλιάζω περισσότερο από ότι πρέπει, αλλά έχω τουλάχιστον μια δικαιολογία. Αργότερα δεν θα με αφήνεις... Δες και τη theorema τι έπαθε με τον μικρούλη της που τώρα τραβιέται μακρυά...χαχα. Μου αρέσει να μυρίζω το κεφαλάκι σου. Αυτή η μυρουδιά, που δεν είναι πια μόνο μωρουδίλα, έχει κάτι. κάτι που νιώθω πως μας ενώνει. Ταιριάζει...

Μικρή που έγινες πια μεγάλη, και είσαι μεσαία. Κι εσένα σε αγαπώ. Κι ας μιλάς πολύ. Οι βαθμοί σου μπορεί να με έκαναν περήφανο, αλλά δεν είναι το μόνο. Μου αρέσει που εκφράζεις την αγάπη σου χωρίς να φοβάσαι. θέλω να πιστεύω πως είναι κάτι που έμαθες από μένα...

Μεγάλη που όλο μεγαλώνεις και σε λίγο δεν θα σε φτάνω? Σ'αγαπώ και είμαι περήφανος για τα περισσότερα(!!!) σχετικά με σένα! Κι ας νιώθω ήδη πως δημιουργείται μια απόσταση. Ξέρω μέσα μου πως δεν είναι η απόσταση του γενεαλογικού χάσματος. Είναι η απόσταση που δημιουργείται όταν μεγαλώνουμε , και ξεφεύγουμε. Κάποτε ήσουν μόνο εσύ και αισθανόμουν πως η ιδιότητα μου του πατέρα θα σταματούσε να υφίσταται πολύ σύντομα. Όχι τελείως αλλά σχεδόν. Να όμως που σας την φόρεσα όλων και συνεχίζω ακάθεκτος να είμαι μπαμπάς... Μου αρέσει.

Βλέπω στο καθένα από σας, παιδιά μου, κάτι από μένα και δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευχαρίστηση. Έχω δημιουργήσει! Τρία όμορφα παιδάκια!

Αγαπημένη, επιστρέφω σε σένα. έλεγα στην αρχή θα ήταν μια δήλωση,μόνο για σένα. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω απέξω τις άλλες 3 μεγάλες μου αγάπες. Σε ευχαριστώ που κάνεις τη ζωή μου τόσο καλύτερη ώστε να μπορώ να χαρώ εσάς, τις αγάπες μου, αυτό το κατιτίς παραπάνω...

Αυτά. Α, και Καλά Χριστούγεννα!

2000 χειμωνιάτικα χλμ με λίγο violent femmes στην μέση...Νο2

Που είχα μείνει?

Αχα. Μάλλον έχουμε βγεί από το Low profile και ίσως πάμε μετά στο Jazz & jazz (νομίζω έτσι λέγεται...) Γνωστό πάντως jazz στέκι, ανήκει σε έναν παλιό ναυτικό ,που είχε καημό με το είδος και άνοιξε μπαράκι όταν τελείωσε με τα ταξίδια. Κι έπιασε τα ξίδια... Καταπληκτική μουσική, ωραίο ντεκόρ, φωτογραφίες, ενθύμια προωσωπικά από όλο τον κόσμο, παλιά όργανα... Και καλά ποτά!

Η Αθήνα όμως αυτή τη φορά δεν με κρατούσε με τίποτα. Ήθελα να φύγω, ήθελα να πατάω φρέσκα χιλιόμετρα, καινούρια... Υπήρχε και μια συναυλία που ήθελα να δω... αλλά όχι Αθήνα, όχι. Θεσσαλονίκη! Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Μπαγκάζια, κράνος και φύγαμε. Φεύγοντας προς Αθηνών-Λαμίας, η κυκλοφορία σιγά-σιγά λασκάριζε και οι ταχύτητες ανέβαιναν. Κάπου στα όρια της Αττικής σταμάτησα για καφέ. Η καφετέρια , κλασσική στάση λεωφορείων, πολλά τραπέζια, μόνο 2-3 κατειλλημένα... Ήπια τον καφέ μου, χαζεύοντας φάτσες ελληνικές, προσπαθώντας να μαντέψω τις προσωπικές τους ιστορίες. Σύντομα έφτασαν και δύο πούλμαν με τουρίστες, Κύπριους, διάφορες ηλικίες, γριούλες, γέροι, μεσήλικες, και μερικά μωρά για να 'χει κι ενδιαφέρον. Γυάλισε το μάτι μου για μια στιγμή, έτσι όπως ήμουν και μπακούρι...

Πλήρωσα και την κοπάνησα. Πέρασα το πέταλο του Μαλλιακού, και ανέβαινα βόρεια... έκανα αρκετά χιλιόμετρα και άρχισα να ψάχνω για βενζινάδικο. Το πρώτο που είδα , ήταν εκτός της Εθνικής και δεν πρόλαβα να βγω στο σχετικό exit. Το δεύτερο το πήρε το μάτι μου τη στιγμή που προπερνούσα ένα λεωφορείο...πολύ αργά. Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η στάθμη έπεφτε. Είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ. Ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα, βενζίνη στα 1500 μέτρα, και νιώθω μια ανακούφιση. Βγάζω φλας, βρίσκω την έξοδο, και βρίσκομαι σε ένα παράδρομο. βλέπω το βενζινάδικο. Μάρκα άγνωστη, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε εδώ είμαι έξω από τις συνηθισμένες μου διαδρομές, οπότε δεν παραξενεύομαι. Άλλος πελάτης δεν υπήρχε , ούτε και εμφανής υπάλληλος. Σταματάω δίπλα στην αντλία και βλέπω νούμερα στις οθονίτσες. Καλό σημάδι. Φυσαέι πολύ δυνατά και περνάει από μπροστά μου ένας από εκείνος τους θάμνους που βλέπαμε στην έρημο να κυλάνε, όπως στα παλιά γουέστερν έργα. Κακό σημάδι...
Βλέπω πως η πόρτα του κτιρίου είναι ανοιχτή και κατεβαίνω από το V-strom να πάω να ρωτήσω. Μπαινόντας στο μεγαλούτσικο χώρο, βλέπω ένα ψυγείο, ευθεία μπροστά μου, με μερικές μοναχικές τουλούμπες στο κάτω ράφι. Αριστερά μου ακούγεται μια τηλεόραση, και όπως γυρνάω να κοιτάξω, βλέπω ένα γέρο μισοκοιμισμένο σε μια καρέκλα, με το κεφάλι του να ταλαντεύεται μπρος πίσω σαν τα σκυλάκια που βλέπαμε παλιά στις εταζέρες. Αναρτιέμαι αν θα έπρεπε να μιλήσω η να βήξω η κάτι τέτοιο, φοβούμενος μήπως τον τρομάξω. Με βγάζει από το δίλλημα όταν το κεφάλι του σε μια βαθύτερη ταλάντωση, βρίσκει με ένα δυνατό κρότο στον τοίχο που ήταν ακριβώς πίσω του. Ανασηκώνεται αλαφιασμένος και με κοιτά. "Βενζίνη?" του λέω. "Δεν δουλεύουν οι αντλίες" μου λέει. "Τουαλέτα?" ρωτάω. "Δεν έχει νερό" μου απαντάει...

Προχωράω λίγα μέτρα παρακάτω και κατουράω πίσω από ένα θάμνο. (του είδους που ΔΕΝ κυλάει...) το πρόβλημα της βενζίνης παραμένει. Είναι πια φανερό ότι πρόκειται να πάρω το πρώτο μου μάθημα σχετικά με το να βάζεις βενζίνη όπου βρίσκεις και συχνά, αντί να το αφήνεις τελευταία στιγμή. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω, μένω. Ο δρόμος εδώ είναι σαν μια ταχεία λωρίδα. Με το που χάνω ταχύτητα, αρχίζουν όλοι να με προπερνούν κάπως τρομακτικά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά. Νιώθω εκτεθειμένος.

είναι κατηφόρα και τσουλάω. Βλέπω μια έξοδο. Μπαίνω. ακόμη κατηφόρα. Περνώ κάτω από το δρόμο σε μια γέφυρα. Βλέπω απενάντι ένα βενζινάδικο. βάζω τη μηχανή στο ποδαράκι και περπατάω 500 μέτρα ως το βενζινάδικο. γεμίζω ένα μουκαλάκι, ίσα να φτάσω εκεί να γεμίσω... ουφ. όλα καλά.

Η συνέχεια του ταξιδιού, κάπως βαρετή, το χέρι στο γκάζι σταθερό, ως τη θεσσαλονίκη.Φτάνοντας ανακαλύπτω πως στα διόδια της Θεσσαλονίκης οι μοτοσυκλετες δεν πληρώνουν. Το βράδυ θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του Λευτέρη, πρόεδρου του ΜΟΘ και γραματέα της ΜΟΤΟΕ αν θυμάμαι καλά, όπου θα γνωριστούμε, και θα κοιμηθώ στον καναπέ τους. Αυτό αφού πήγα βέβαια στην συναυλία των Violent femmes! Οι οποίοι ήταν καταπληκτικοί...



(κάπου εδώ παιδάκια σας αφήνω διότ είναι αργά. η συνέχεια στο νο3...)

Θα κάνω εμετό...!!!

Λοιπόν καμιά φορά με εκπλήσσει η αφέλεια μου. Το έχω ξαναπεί, εμείς εδώ στο νησί δεν έχουμε πείρα από ακραίες καταστάσεις. Αν εξαιρέσουμε τα πρόσφτα γεγονότα και τα γεγονότα στη Λευκίμμη... Ψάχνοντας στο νετ πέφτω σε site υποστηρικτών του αστυνομικού που δολοφόνησε το παιδί. Χωρίς να πολυκοιτάξω, ρίχνω μια γρήγορη απάντηση. Μίλαγαν για βρασμό ψυχής... Ας γελάσω (για να μην ξεράσω...) ποια ψυχή, είχε και ψυχή... Βέβαια έλαβα μια απάντηση απίστευτου κάλλους, όπου αφού με είπαν αναρχομπολσεβίκο (τιμή μου) και καθαρμα, μου λένε να πάω να πηδ... την μαλλιαρή μου αρκουδογκόμενα!!

Απίστευτο. Βέβαι δεν ήταν κaι τόσο. Απλά είχα πέσει σε site της Χρυσής Αυγής... Δεν ήξερα κι εγώ, δεν ρώταγα? από περιέργεια διάβασα κάποια ποστ...

Δεν αστειεύομαι όταν σας λέω ότι ήθελα να κάνω εμετό. Είμαι ο πρώτος που θα πει ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην γνώμη του. Και βέβαια όχι στην επιβολή της στους άλλους. Αλλά αυτοί είναι άρρωστοι... ο τύπος που μου απάντησε είχε nick Waffen-SS νομίζω τα λέει όλα...

Και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Λάτρεις του παπαδόπουλου, του Μεταξά, εθνικιστές στο κόκκαλο... sick,sick bastards.

What the f... is this world coming to?

Φωνές βοόντων εν τη ερήμω?

Είναι εύκολο τελικά. Ανοίγεις ένα λογαριασμό, επιλέγεις, και γίνεσαι blogger. Πιάνεις ένα θέμα που σε πονά, η σε νοιάζει η που τέλος πάντων θες να πιάσεις, και γράφεις. Κοτσάρεις κι ένα σχετικό video από το youtube η μια ανάλογη φωτό. Αυτό κι αν είναι εύκολο. Μια γρήγορη αναζήτηση και είσαι έτοιμος. Συγγραφέας/δημοσιογράφος από τον καναπέ σου. Κι εγώ τέτοιος είμαι. Να πω ότι ντρέπομαι και λίγο? Θέλω να κατέβω στις πορείες να φωνάξω κι εγώ. Κοιμάται όμως το μωρό κι είμαι μόνος μου. Η μόνη μου παρέα είστε εσείς οι εν δυνάμει εκατομμύρια αναγνώστες μου. Η εσυ ο ένας/μία... δεν ξέρω...

Αυτό που ξέρω είναι πως βαρέθηκα να ζω συμβιβασμένος. Θέλω να ζήσω σύμφωνα με αυτά που πιστεύω. Και η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων φαντάζει ολοένα και πιο μεγάλη. Κρυβόμαστε, οι περισσότεροι, πίσω από τις καθημερινές ανάγκες, πίσω από το playstation που ζητάει ο μικρός, και κρυφά λαχταράμε κι εμείς.Πίσω από μια μεγάλη TFT οθόνη (η μάλλον μπροστά...) Πίσω από ένα δερμάτινο τιμόνι. Πίσω από το δάχτυλο μας... Όλα αυτά όμως είναι μάταια. Νόμιμα ναρκωτικά σε μια "προχωρημένη" κοινωνία που δεν βολεύεται πια μόνο με ποδόσφαιρο και τσόντα, και θέλει αυτό το "Κάτι" παραπάνω. Κινητό, laptop, playstation, xbox, lifestyle, οι νέοι αστέρες που αντικαθιστούν τους παλιούς. Ως πότε?

Θέλω να γίνει ο χαμός, θέλω επανάσταση, θέλω να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν να μας κοροιδεύουν άλλο. Θέλω να κατέβω, χωρίς κουκούλα, να κάνω και γω κάτι.

Δεν πάει άλλο. Σκοτώνουν παιδιά. Τα παιδιά μας... με περισσότερους τρόπους από όσους νομίζουμε...

Δακρυγόνα...

Δεν μας έφταναν 3 θανάτοι, φίλων και συγγενών την περασμένη εβδομάδα, προστέθηκε και ο θάνατος (δολοφονία) του Αλέξη. Τον Αλέξη δεν τον ήξερα, είμαι σίγουρος, όμως ότι όπου βρίσκεται θα έχει πάθει πλάκα με τα επακόλουθα του χαμού του. Μετα θανατον ήρωας, μετα θάνατον αναρχικός, μετα θάνατον σύμβολο ενός μακροχρόνιου αγώνα.

Κάθε ανάξιο ανθρωπάκι/σκουπίδι/πολιτικός ήδη εκμεταλεύεται τον θάνατο του για την δική του ατζέντα. Τα ίδια συλλυπητήρια, τα ίδια ανούσια λόγια. Πράξεις μηδέν. Στην Ελλάδα του 2008, την Ελλάδα του 21ου αιώνα συνεχίζει να κυβερνά η κακομοιριά. Συνεχίζει να προστατεύεται η δημοκρατία από ανεγκέφαλους, επί το πλείστον άχρηστους, χαμένα κορμιά, που μην έχοντας άλλο διέξοδο για τον αποπροσανατολισμένο τσαμπουκά τους γίνονται αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Και να τα αποτελέσματα.

Σήμερα η κόρη μου αντιμετώπισε το πρώτο της δακρυγόνο. Στη πορεία στη λεωφόρο Αλεξάνδρας (της Κέρκυρας) Κάπως αρρωστημένα, την ζηλεύω. όταν ήμουν έφηβος, γνώρισα ένα παιδί σοτ σχολείο που είχε έρθει για ένα χρόνο από Πειραιά. Ήταν αναρχικός. Εγώ ήμουν άσχετος. Ενημερώθηκα, διάβασα, έμαθα για καταλήψεις, για τη Βαλτετσίου, για πολιτικούς κρατουμένους (στην ελλάδα του 1984-χρονιάς του big brother) για βασανιστήρια, συλλήψεις, εξακριβώσεις στοιχείων. Όμως ζούσα στην επαρχία.Όλα αυτά ήταν για μας μακρινά. Ειδικά με την τότε ενημέρωση από τα ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος δεν ήξερε τίποτε. Σάμπως όμως σήμερα που ξέρουν καταλαβαίνουν όμως και τίποτε παραπάνω? Έτσι εγώ δεν έφαγα ξύλοδεν πήγα ποτέ σε διαδήλωση, δεν είδα ΜΑΤ παρά μόνο στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Εκεί ήταν άκακοι, δεν βαράγανε. Και μου 'μεινε το παράπονο...

Το απόγευμα πήγα να πάρω τα κορίτσια από τα καλλιτεχνικά τους. Περιμένοντας να περάσει η ώρα, παρκάρω σε μια γωνία. Πίσω μου περνούσαν αυτοκίνητα. έρχεται όμως κι ένα vanάκι και σταματάει, μπλοκάροντας το δρόμο. κοιτάζω από τον καθρέφτη, δεν διακρίνω τίποτε ιδιαίτερο. Σβήνουν τα φώτα τους και παραξενεύομαι. Ξανακοιτάω και βλέπω μέσα άντρες να βάζουν κράνη. (Ήταν ΜΑΤ) Σοκαρίστηκα. Φεύγω και πάω να πάρω τα κορίτσια. Περνώντας μέσα από την πόλη, η ένταση ήταν φανερή παντού . Στην πλατεία Σαρόκου γινόταν ένας ψιλοχαμός. Με δύο 8χρονα και ένα μωρό στο αυτοκίνητο δεν το διακινδύνευα. Αυτές τις παράπλευρες απώλειες δεν θα τις άντεχα.

Αύριο το πρωί θα γίνει κι άλλη πορεία. Μαζί με την 16χρονη κόρη μου, αυτήν με το δακρυγόνο, θα βάλουμε μαύρα, θα πάρουμε τα κράνη μας, και θα πάμε. Δεν είναι περιέργεια, ούτε νιοραντιά που λένε οι Κερκυραίοι. είναι γιατί η κατάσταση μας χτυπάει την πόρτα και μεις δεν πάει άλλο να κρυφτούμε πίσω από τον καναπέ. Θα πάμε να ανοίξουμε και να την αντιμετωπίσουμε.

Άκουσα κι ένα ωραίο σύνθημα. "Λαέ φάε σκατά, κερνάει το κράτος!"

Κάπως έτσι είναι δυστυχώς. Εδώ και καιρό το κράτος μας κερνάει σκατά. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για αυτό?

Έφυγε η Kate...

Το όνομα της ήταν Kate Roberts. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Πρέβεζα, μαζί με τον Pat και την σκυλίτσα τους, την Lilly. Παλιά ζούσαν σε ένα σκάφος που το έλεγαν Three Bears. Και κάποτε εδώ στο νησί. Την ήξερα χρόνια και την συμπαθούσα πολύ. Είχε πολύ όμορφα γαλανά μάτια και ευγενική ψυχή. Τους τελευταίους μήνες της ζωής της έλειπε από την αγαπημένη της Ελλάδα. Αυτό που νοσταλγούσε περισσότερο ήταν ο καλός καιρός και η μπύρα Amstel. Τα απογευματάκια, μετά τη δουλειά, μαζεύονταν με τον Pat, πάντα στην ταβέρνα λίγο πιο πανω από το μαγαζί, που ήταν για αυτούς κάτι σαν το local pub πια, και έπιναν κανα δυο μπυρίτσες έτσι για να κουλάρουν... Εκεί τους έβρισκα κι εγώ συχνά, όταν, στις περιπλανήσεις μου περνούσα από Πρέβεζα και καθόμουν μαζί τους.

Η Kate θα ήταν για πολλούς το dream girlfriend. Παρακολοθούσε MotoGP ανελλιπώς και ήξερε τα πάντα γύρω από αυτό.

Όλοι όσοι την ήξεραν θα τη θυμούντε για αυτό που ήταν. Ένα γλυκό κορίτσι με μεγάλη καρδιά.

Η Kate δυστυχώς έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη. Ο θεός να αναπαύσει την ψυχούλα της...

Περπατούσαμε όλοι κατά μήκος της παραλιακής,στο πεζοδρόμιο, βγαίνοντας από την πόλη. Ήταν πολύς κόσμος, όλες οι ηλικίες εκτός από παιδιά. Το πεζοδρόμιο ήταν φαρδύ και όσο προχωρούσαμε, τόσο χειροτέρευε η κατάσταση του. Σε κάποιο σημείο ο κόσμος είχε σταματήσει, σχηματίζοντας ένα χαλαρό ορθογώνιο σχήμα, πάντα στο πεζοδρόμιο. Όσοι βρίσκονταν στις άκρες, χτυπούσαν τα πόδια τους ρυθμικά και δυνατά, θέλοντας να εντυπώσουν αυτό το σχήμα στις πλάκες, να τις σπάσουν. Όσοι ήταν στη μέση, τους εμψύχωναν... Με αυτό τον τρόπο ήθελαν κάτι να φέρουν πίσω, αλλά δεν ξέρω τι. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η όλη κατάσταση θύμιζε χορό της βροχής.

Την προηγούμενη μέρα πήγα σε μια συναυλία και ο κιθαρίστας ήταν γνωστός μου. Ξεκίνησαν να παίζουν το Minnie the Moocher (Cab Calloway) και με φώναξαν επάνω να τραγουδήσω. Το φχαριστιόμουν πολύ... και μετά με ξύπνησε ένα alienaki.

Το σ/κ επισκέφτηκε ο θάνατος την ζωή μας. Πέθανε ο παππούς. Ήταν ο πρώτος κοντινός θανατος για τα παιδιά, κι έτσι είχαμε να δώσουμε εξηγήσεις. Πρόσφατα διάβασα σε ένα βιβλίο του Oliver Sacks (Musicophilia) μια αναφορά σε μια near death experience που είχε ένας χειρούργος. Ήταν πολύ πειστικός, και η εμπειρία του ήταν κατά βάση ευχάριστη, με μόνο δυσάρεστο για αυτόν ότι τελικά έζησε. Έτσι, οπλισμένος με επειχειρήματα και πιστεύοντας στο προιόν, σαν καλός πωλητής ξεκίνησα να πουλήσω την ιδέα του θανάτου στα παιδιά μου...

Πολλές ερωτήσεις, δάκρυα, αδυναμία κατανόησης, αποδοχής.Επέμεινα στην άποψη ότι ο παππούς είναι κάπου καλύτερα κι έτσι πέρασε η πρώτη μέρα...

Σας χαιρετώ προς το παρόν,

Papapete67 over and out!