Έλεγα τις προάλλες για το 99% (us) και το 1%(them).
Μετά είδα ένα γράφημα σχετικό με τις εισοδηματικές ομάδες στην Αμερική (που φαντάζομαι μπορεί λίγο πολύ να αντιστοιχεί το ίδιο κι εδώ). Ήταν χωρισμένες σε 5 ομάδες από τις οποίες η καθεμία μοιράζεται περίπου 2 τρις δολλάρια.
Το 1,3% (1,6 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει τυπικά πάνω από 400.000$ το χρόνο.
Το 8% (9 εκατομ. νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 150.000 και 400.000$ το χρόνο.
Το 16% (18 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 90.000 και 150.000$ το χρόνο.
Το 23% (27 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 55.000 και 90.000$ το χρόνο.
Το 51,7% (63 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει κάτω από 55.000$ το χρόνο.
Αν το ετήσιο εισόδημα μοιράζονταν ίσα σε όλους, θα έπαιρναν περίπου 80.000$ το χρόνο. Δηλαδή ΟΛΟΙ θα είχαν περίπου 3,5 φορές περισσότερο εισόδημα από ότι είναι το λεγόμενο όριο της φτώχιας (22.350$)
Το όριο αυτό της φτώχιας που λένε είναι 1862$ το μήνα (περίπου 1400€ με τη σημερινή ισοτιμία). Κι εδώ πια μιλάμε για τη γενιά των 500 ευρώ...
Τι άλλο βλέπω? Βλέπω ότι εκτός από το προφανές, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι το 1% αλλά και κάποια άλλα ποσοστά που λειτουργούν ως "ανάχωμα" και υποστήριξη αυτού του 1%. Οι άλλες 3 εισοδηματικές ομάδες μπορεί να βγάζουν πολύ λιγότερα από το top, αλλά δεν παύουν να είναι μέρος της "ανώτερης" εισοδηματικά τάξης. Γιαυτό δεν συμμετέχουν στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Δεν αισθάνονται μέρος του 99%. Αισθάνονται μέρος του 8% η του 16% η του 23%. Το 50% λοιπόν μάλλον θα πρέπει ότι κάνει να το κάνει μόνο του... δυστυχώς το ποσοστό των ανώτερων εισοδηματικά στρωμάτων που θα νιώσει κάποια "αλληλεγγύη" η "αδελφοσύνη" με το χαμηλότερο 50% είναι μικρό, εκτός κι αν τα πράγματα πάνε πραγματικά κατά διαόλου...
Περιμένω σχόλια...
Πέμπτη, Νοεμβρίου 24, 2011
Παρασκευή, Νοεμβρίου 18, 2011
Τι μας χωρίζει?
Όλοι αναρωτιούνται γιατί όλες αυτές οι ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, στο facebook αλλά και στην "σκληρή πραγματικότητα" δεν ενώνονται σε μια μεγάλη (και ακολούθως και πιο αποτελεσματική...)
Βέβαια δεν είναι παράλογο να υπάρχουν πολλές ομάδες όσον αφορά τον τόπο. Αγανακτισμένοι, ανένταχτοι, ανεξάρτητοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε πόλη, σε κάθε συνοικία και κάθε γειτονιά.
Το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι ακόμα δεν έχουμε ξεφορτωθεί τα "μπαγκάζια" του παρελθόντος. Γιατί αν και όλοι δεχόμαστε καθημερινά πλήγματα από τις κυβερνήσεις-μαριονέτες που μας φόρεσαν και τους νόμους που εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα, δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε τον απλό διαχωρισμό που έκαναν οι Αμερικάνοι ομοίοι μας στη Wall Street. Εμείς είμαστε το 99% και αυτοί το 1%. Μέσα σε αυτό το 99% υπάρχουν αριστεροί, ακροαριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, άσχετοι, σχετικοί, ανεξάρτητοι, ψυλλιασμένοι, ανυποψίαστοι κ.ο.κ. Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί ήταν πριν.
Τα όρια του παρελθόντος έχουν θολώσει. Ο καπιταλισμός σήμερα δρα καθαρά κομμουνιστικά, προστατεύοντας τα συμφέροντα αυτών που είναι μέλη του κλαμπ των πλουσίων. μεταξύ τους είναι ίσοι. Εμείς είμαστε απέξω.
Και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται αμέτοχο, είναι αυτό που μάλλον δεν έχει καταλάβει η δεν έχει πειστεί ακόμα ότι βρίσκεται μέσα στο 99%. Αλλά θα έρθει κι η ώρα τους...
Ξαναγυρνώ στο γιατί δεν ενωνόμαστε σε μια μεγαλύτερη ομάδα. Ας μην πάμε μακριά. Στην χτεσινή πορεία εδώ στο νησί μας, συμμετείχαν φοιτητές, αντιεξουσιαστές, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Λαική Συνέλευση Κέρκυρας-Πλατείας Δημαρχείου.
Αυτές οι ομάδες όλες θέλουν το ίδιο πράγμα. Καποια μέλη των ομάδων αυτών συμμετέχουν σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό και στις άλλες συλλογικότητες. Δεν υπάρχει όμως πλατειά αποδοχή και σεβασμός των άλλων ομάδων.
Εξηγούμαι. Οι "παλιοί" αγωνιστές/συνδικαλιστές θεωρούν εμάς τους νεότερους ως "νιοράντηδες" η αφελείς. Εμείς οι νεότεροι (σε εμπειρία) βλέπουμε τους παλιούς ως "καμμένους" η υπερβολικά δογματικούς. Όσοι δεν συμμετείχαν η έχουν απαρνηθεί τα κόμματα δεν εμπιστεύονται αυτούς που παραμένουν οργανωμένοι σε αυτά. Ο κατάλογος της "μη εμπιστοσύνης" είναι μακρύς.
Κατά τη γνώμη μου όλα καταλήγουν σε μια απλή ερώτηση.
Πόσο μακρυά είσαι πρόθυμος/η να φτάσεις?
Πόσα από αυτά που ήξερες είσαι πρόθυμος να αφήσεις πίσω? Πόση αλλαγή είσαι έτοιμος/η να δεχτείς.
(οκ, αυτές ήταν 3 ερωτήσεις... έτσι μου βγήκαν αλλά η πρώτη είναι η καίρια.)
Για να αλλάξουμε τον κόσμο, το κίνημα μας (και το εννοώ με την πλατύτερη έννοια που μπορείτε να φανταστείτε) πρέπει να φτάσει στο σημείο που να είναι έτοιμο να "εκκολαφθεί" σε κάτι πολύ διαφορετικό. Είμαστε το 99% ρε γαμώτο! Είμαστε ο κόσμος όλος!
Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Η αλήθεια για το καλύτερο αύριο δεν βρίσκετε μέσα στις διδασκαλίες κανενός πολιτικου ηγέτη η οικονομολόγου. Διαβάστε ιστορία. Που σκοντάφτουν όλα τα πολιτεύματα? Στην ανθρώπινη φύση. Ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και τα δυό αν δεν υπήρχε η απληστία και η δίψα για εξουσία. Στάλιν, Χίτλερ, Μπους, Σαντάμ, Μαο. Για μένα όλοι αυτοί ήταν ίδιοι και ήταν τέρατα. Πρέπει να τελειώνουμε με τα προσωποκεντρικά πολιτεύματα. Δίνεις σε έναν άνθρωπο εξουσία, θα την καταχραστεί. Πρέπει να υπάρξει κάτι ολοκληρωτικά καινούριο. Τρομάζετε στη σκέψη του τι χρειάζεται για να το δημιουργήσουμε?
Κι εγώ. Και τι θα κάνουμε? Θα προτιμήσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι όπως τώρα? Κάτω από την τρομοκρατία των λίγων? Κάτω από την τρομοκρατία του τρίπτυχο αγορές,ΜΑΤ και μήντια?
Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου.
Αν, για να προχωρήσουμε σε κάτι νέο, πρέπει να κατέβω στους δρόμους μαζί με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους αναρχικούς, και τη κυρά Ευτέρπη από το μπακάλικο της γωνίας, ας είναι. Ας κάνουμε μια αρχή και θα τη βρούμε την άκρη. Κάθε μέρα ξυπνά και περισσότερος κόσμος. Καλή διάθεση, καλή θέληση και πάμε.
iΣιχτίρ!
Βέβαια δεν είναι παράλογο να υπάρχουν πολλές ομάδες όσον αφορά τον τόπο. Αγανακτισμένοι, ανένταχτοι, ανεξάρτητοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε πόλη, σε κάθε συνοικία και κάθε γειτονιά.
Το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι ακόμα δεν έχουμε ξεφορτωθεί τα "μπαγκάζια" του παρελθόντος. Γιατί αν και όλοι δεχόμαστε καθημερινά πλήγματα από τις κυβερνήσεις-μαριονέτες που μας φόρεσαν και τους νόμους που εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα, δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε τον απλό διαχωρισμό που έκαναν οι Αμερικάνοι ομοίοι μας στη Wall Street. Εμείς είμαστε το 99% και αυτοί το 1%. Μέσα σε αυτό το 99% υπάρχουν αριστεροί, ακροαριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, άσχετοι, σχετικοί, ανεξάρτητοι, ψυλλιασμένοι, ανυποψίαστοι κ.ο.κ. Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί ήταν πριν.
Τα όρια του παρελθόντος έχουν θολώσει. Ο καπιταλισμός σήμερα δρα καθαρά κομμουνιστικά, προστατεύοντας τα συμφέροντα αυτών που είναι μέλη του κλαμπ των πλουσίων. μεταξύ τους είναι ίσοι. Εμείς είμαστε απέξω.
Και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται αμέτοχο, είναι αυτό που μάλλον δεν έχει καταλάβει η δεν έχει πειστεί ακόμα ότι βρίσκεται μέσα στο 99%. Αλλά θα έρθει κι η ώρα τους...
Ξαναγυρνώ στο γιατί δεν ενωνόμαστε σε μια μεγαλύτερη ομάδα. Ας μην πάμε μακριά. Στην χτεσινή πορεία εδώ στο νησί μας, συμμετείχαν φοιτητές, αντιεξουσιαστές, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Λαική Συνέλευση Κέρκυρας-Πλατείας Δημαρχείου.
Αυτές οι ομάδες όλες θέλουν το ίδιο πράγμα. Καποια μέλη των ομάδων αυτών συμμετέχουν σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό και στις άλλες συλλογικότητες. Δεν υπάρχει όμως πλατειά αποδοχή και σεβασμός των άλλων ομάδων.
Εξηγούμαι. Οι "παλιοί" αγωνιστές/συνδικαλιστές θεωρούν εμάς τους νεότερους ως "νιοράντηδες" η αφελείς. Εμείς οι νεότεροι (σε εμπειρία) βλέπουμε τους παλιούς ως "καμμένους" η υπερβολικά δογματικούς. Όσοι δεν συμμετείχαν η έχουν απαρνηθεί τα κόμματα δεν εμπιστεύονται αυτούς που παραμένουν οργανωμένοι σε αυτά. Ο κατάλογος της "μη εμπιστοσύνης" είναι μακρύς.
Κατά τη γνώμη μου όλα καταλήγουν σε μια απλή ερώτηση.
Πόσο μακρυά είσαι πρόθυμος/η να φτάσεις?
Πόσα από αυτά που ήξερες είσαι πρόθυμος να αφήσεις πίσω? Πόση αλλαγή είσαι έτοιμος/η να δεχτείς.
(οκ, αυτές ήταν 3 ερωτήσεις... έτσι μου βγήκαν αλλά η πρώτη είναι η καίρια.)
Για να αλλάξουμε τον κόσμο, το κίνημα μας (και το εννοώ με την πλατύτερη έννοια που μπορείτε να φανταστείτε) πρέπει να φτάσει στο σημείο που να είναι έτοιμο να "εκκολαφθεί" σε κάτι πολύ διαφορετικό. Είμαστε το 99% ρε γαμώτο! Είμαστε ο κόσμος όλος!
Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Η αλήθεια για το καλύτερο αύριο δεν βρίσκετε μέσα στις διδασκαλίες κανενός πολιτικου ηγέτη η οικονομολόγου. Διαβάστε ιστορία. Που σκοντάφτουν όλα τα πολιτεύματα? Στην ανθρώπινη φύση. Ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και τα δυό αν δεν υπήρχε η απληστία και η δίψα για εξουσία. Στάλιν, Χίτλερ, Μπους, Σαντάμ, Μαο. Για μένα όλοι αυτοί ήταν ίδιοι και ήταν τέρατα. Πρέπει να τελειώνουμε με τα προσωποκεντρικά πολιτεύματα. Δίνεις σε έναν άνθρωπο εξουσία, θα την καταχραστεί. Πρέπει να υπάρξει κάτι ολοκληρωτικά καινούριο. Τρομάζετε στη σκέψη του τι χρειάζεται για να το δημιουργήσουμε?
Κι εγώ. Και τι θα κάνουμε? Θα προτιμήσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι όπως τώρα? Κάτω από την τρομοκρατία των λίγων? Κάτω από την τρομοκρατία του τρίπτυχο αγορές,ΜΑΤ και μήντια?
Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου.
Αν, για να προχωρήσουμε σε κάτι νέο, πρέπει να κατέβω στους δρόμους μαζί με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους αναρχικούς, και τη κυρά Ευτέρπη από το μπακάλικο της γωνίας, ας είναι. Ας κάνουμε μια αρχή και θα τη βρούμε την άκρη. Κάθε μέρα ξυπνά και περισσότερος κόσμος. Καλή διάθεση, καλή θέληση και πάμε.
iΣιχτίρ!
Το δικό μου Πολυτεχνείο...
Το Νοέμβρη του 1973 ήμουν 6,5 χρονών. Ζούσα στην Κέρκυρα και πήγαινα 1η δημοτικού στο 6ο Δημοτικό στη Γαρίτσα. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι στο σχολείο να λέμε αντιαμερικανικά συνθήματα στα διαλείμματα. ΝΑΤΟ-ΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ είναι αυτό που μου'χει μείνει... Η ηλικία αυτή είναι που αρχίζουν κάποιες αναμνήσεις πιο καθαρές, τουλάχιστον για μένα. Θυμάμαι κάποια τανκς. Πέρασαν από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αλλά δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι που οι ερπύστριες τους χάλασαν την άσφαλτο... Πολλά χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να δω και να ακούσω μια επιλαρχία αρμάτων σε άσκηση ως μαυροσκούφης. Είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα...
Η επόμενη πιο καθαρή ανάμνηση μου είναι τα γεγονότα της Κύπρου. Κι αυτό επειδή τότε είχε επιστρατευθεί κι ο πατέρας μου. Για μέρες ανησυχούσαμε, περιμέναμε νέα του, να μάθουμε που βρίσκεται, μέχρι που μας πήρε από κάποιο στρατόπεδο που τους είχαν μαζέψει κοντά στη θήβα... στην Κύπρο δεν έφτασε ποτέ.
Πέρασαν πολλά χρόνια που το Πολυτεχνείο ήταν απλά μια επέτειος. Τα έχω ξαναπεί για τη ζωή στην επαρχία. Τα ΜΜΕ της εποχής ήταν χειρότερα κι από τα σημερινά και κυρίως λίγα. ΕΡΤ, ΥΕΝΕΔ, κρατικά ραδιόφωνα, εφημερίδες (που δεν διάβαζα) Αν δεν είχες γνωστό από Αθήνα να σου πει τι γίνεται, δεν μάθαινες τίποτα. Έτσι η ζωή στο νησί κυλούσε ανέμελα. Το 1981, 13 χρονών γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άνοιξε τα μάτια σχετικά με άλλες εξεγέρσεις κι ιδέες. Woodstock, Φράουλες και αίμα, Βιετνάμ. Με καθυστέρηση αρκετών χρονών άρχισα να μαθαίνω για την φρίκη που υπήρχε στον κόσμο.
Τα βιβλία της Ιστορίας δεν κάλυπταν αυτές τις περιόδους. Κι αν κάποια είχαν στοιχεία η αναφορές, πότε δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος τους, οπου ίσως τις βρίσκαμε. Εναπόκειτο σε κάποιους καθηγητές μας να μας ανοίξουν τα μάτια αν είμασταν τυχεροί και μας τύχαινε κάνας ψιλοαριστερός η "εναλλακτικός".
Από την οικογένεια μου έμαθα κάποια πράγματα. Αν και δεν ήταν τίποτε επαναστάτες, η Αγγλίδα μητέρα μου δεν γούσταρε τη χούντα και με ενημέρωσε για το τι γινόταν στο εξωτερικό τα χρόνια της χούντας. Ο πατέρας μου ήταν φαντάρος μέχρι το φθινόπωρο του '67. Μετά πήγαμε στην Αγγλία για μερικά χρόνια. Στο σπίτι μας μετά την μεταπολίτευση κυκλοφορούσαν βιβλία με γελοιογραφίες του ΚΥΡ. Τα διάβαζα ξανά και ξανά αν και δεν καταλάβαινα τα πιο πολιτικοποιημένα. Πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα, ακούω ονόματα πολιτικών και προσώπων της εποχής και λέω κάπου τα ξέρω-κάπου τα ξέρω. Από τα βιβλία του ΚΥΡ τα ξέρω...
Πέρασε λίγος καιρός ακόμα για να μάθω περισσότερα για το τι έγινε με τη χούντα κλπ. Χρειάστηκε να διαβάσω ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι. Λέγεται "Eνας άντρας" και είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Αλέκου Παναγούλη. Όταν το διάβασα έμαθα και συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Η Οριάνα Φαλάτσι ήταν σύντροφος του Παναγούλη και ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα.
Η χούντα είχε καταλάβει ότι δεν την έπαιρνε πια να συνεχίσει με στρατιωτικό-δικτατορικό πρόσωπο. Οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική έπεφταν, ο κόσμος δεν έβλεπε φιλικά τους δικτάτορες. Κατάλαβαν λοιπόν (και με την προτροπή των Αμερικανών) ότι έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική κυβέρνηση. Αυτό δεν σήμαινε ότι θα τα παρατούσαν. Άλλαξε λοιπόν ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Τα μεγάλα κεφάλια της Δεξιάς, Αβέρωφ και Μητσοτάκης, ήταν, παρασκηνιακά, συνεργάτες της χούντας. Κανόνισαν κι έφεραν τον Καραμανλή, σαν πρόσωπο κοινής αποδοχής, και βάζοντας τον Αβέρωφ στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ο Μητσοτάκης λόγω αποστασίας μάλλον έμεινε απέξω, προσωρινά. Βγήκαν λοιπόν όλοι οι Έλληνες και πανηγύριζαν την λευτεριά τους, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαζε. Πέταξαν στη δικαιοσύνη τους πιο hardcore, Παπαδόπουλο και σία, και τους πιο γνωστούς βασανιστές για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα δικαίου, και συνέχισαν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Οι μπάτσοι παρέμειναν οι ίδιοι, με τα ίδια μυαλά, η αντίληψη δεν άλλαξε. Ξύλο, βασανιστηρια, αντικομμουνισμός. Μην ξεχνάμε ότι κι ο γνωστός σε όλους Μάκαρος (Μάκης Ψωμιάδης) ήταν κι αυτός βασανιστής στη χούντα...
Το 1984, στη Β' Λυκείου έπιασα φιλίες με έναν αναρχικό από την Αθήνα. Έμαθα ότι η φάλαγγα (βασανιστήριο με συνεχη κτυπήματα στα πόδια χωρίς να βγάζουν τα παπούτσια-σου πρήζονται τα πόδια μες στο παπούτσι κι ο πόνος είναι αφόρητος) έδινε κι έπαιρνε. Δεν πίστευα τότε στα αυτιά μου...
Η χούντα δεν τελείωσε λοιπόν το '73. Κάποιοι που το ήξεραν, έλπισαν ότι θα τέλειωνε το '81, με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Για λίγο καιρό τα πράγματα ίσως ήταν κάπως καλύτερα, αν και οι μπάτσοι , πως τα καταφέρνουν, παραμένουν πάντα ίδιοι, ακροδεξιοί, η γουρούνια... ίσως τελικά αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο μπλογκ...
Το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι λένε ότι χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς. Είχαν πάρει χαμπάρι, λέει ότι η Αριστερά στην Ελλάδα , "έπαιρνε κεφάλι" και φρόντισαν να δημιουργήοσυν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, δικό τους, υπό τον έλεγχο τους προκειμένου να διασπάσουν το αριστερό μέτωπο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν αλήθεια. Και να μην είναι όμως πολύ σύντομα το σοσιαλιστικό αυτό κίνημα, πνίγηκε μέσα στο χρήμα. Τσοβόλα δώς τα όλα... έτσι έλεγε ο Αντρέας. Και αυτός τα έδωσε! Τα όποια ιδανικά πουλήθηκαν. Οι εταιρίες μπήκαν παντού. Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ τέρμα κι ο ψυχρός πολεμος, ώρα για πάρτυ...
Η χούντα, αυτός ο ύπουλος εχθρός, που τον ήξερες όμως, τον αναγνώριζες από τα πηλίκια και τις επωμίδες του, μεταλλάχτηκε σε μια παρωδία δημοκρατίας, κατόπιν σε μια παρωδία σοσιαλισμού και τέλος σε ένα ατελείωτο πάρτυ όπου οι εντός έτρωγαν και πέταγαν και κάνα ψίχουλο στους παρατρεχάμενους. Το λογαριασμό αργότερα... Και αυτό πιστεύω, κρυφά πως είναι ένας λόγος που δεν έχουμε επανστατήσει ακόμα εδώ. Αυτοί που έφαγνα, έστω και ψίχουλα, ήταν αρκετοί...
Τα τελευταία χρόνια το λέγαμε αλλά δεν το πιστεύαμε πραγματικά. Οι κυβερνήσεις μας μπορεί να εναλάσσονταν μεταξύ των δυο "μεγάλων" κομμάτων (Σημ. "μεγάλα" τα θεωρώ μόνο στο μέγεθος της προδοσίας τους) αλλά ουσιαστικά η πολιτική ήταν μια. Fuck Greece and the Greeks. Τα πρόσωπα είναι γνωστά πια.
Παρακολουθούσα τα ντοκυμαντέρ για το Πολυτεχνείο κι έκλαιγα. Έκλαιγα μόνος μου μπροστά στην τηλεόραση η το pc. Έκλαιγα για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Έκλαιγα από συγκίνηση για αυτό που έκαναν. Ήμουν όμως θεατής. Ήταν πάντα μια επέτειος.
Η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι διαφορετικό ήταν με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο θυμός τότε ξεχείλισε.
Στην φετινή επέτειο, κατέβηκα για πρώτη φορά σε πορεία για το Πολυτεχνείο. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά δεν νιώθω πια θεατής. Δεν συγκινήθηκα για το χαμό των παιδιών. Συγκινήθηκα γιατί νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω πως αισθάνονταν όταν έκαναν αυτό που έκαναν. Κατάλαβα για πρώτη φορά πως πραγματικά αυτό που ξεκίνησε τότε, δεν τελείωσε. Πάνε 38 χρόνια. Είναι πολύς καιρός. Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία...
Η επόμενη πιο καθαρή ανάμνηση μου είναι τα γεγονότα της Κύπρου. Κι αυτό επειδή τότε είχε επιστρατευθεί κι ο πατέρας μου. Για μέρες ανησυχούσαμε, περιμέναμε νέα του, να μάθουμε που βρίσκεται, μέχρι που μας πήρε από κάποιο στρατόπεδο που τους είχαν μαζέψει κοντά στη θήβα... στην Κύπρο δεν έφτασε ποτέ.
Πέρασαν πολλά χρόνια που το Πολυτεχνείο ήταν απλά μια επέτειος. Τα έχω ξαναπεί για τη ζωή στην επαρχία. Τα ΜΜΕ της εποχής ήταν χειρότερα κι από τα σημερινά και κυρίως λίγα. ΕΡΤ, ΥΕΝΕΔ, κρατικά ραδιόφωνα, εφημερίδες (που δεν διάβαζα) Αν δεν είχες γνωστό από Αθήνα να σου πει τι γίνεται, δεν μάθαινες τίποτα. Έτσι η ζωή στο νησί κυλούσε ανέμελα. Το 1981, 13 χρονών γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άνοιξε τα μάτια σχετικά με άλλες εξεγέρσεις κι ιδέες. Woodstock, Φράουλες και αίμα, Βιετνάμ. Με καθυστέρηση αρκετών χρονών άρχισα να μαθαίνω για την φρίκη που υπήρχε στον κόσμο.
Τα βιβλία της Ιστορίας δεν κάλυπταν αυτές τις περιόδους. Κι αν κάποια είχαν στοιχεία η αναφορές, πότε δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος τους, οπου ίσως τις βρίσκαμε. Εναπόκειτο σε κάποιους καθηγητές μας να μας ανοίξουν τα μάτια αν είμασταν τυχεροί και μας τύχαινε κάνας ψιλοαριστερός η "εναλλακτικός".
Από την οικογένεια μου έμαθα κάποια πράγματα. Αν και δεν ήταν τίποτε επαναστάτες, η Αγγλίδα μητέρα μου δεν γούσταρε τη χούντα και με ενημέρωσε για το τι γινόταν στο εξωτερικό τα χρόνια της χούντας. Ο πατέρας μου ήταν φαντάρος μέχρι το φθινόπωρο του '67. Μετά πήγαμε στην Αγγλία για μερικά χρόνια. Στο σπίτι μας μετά την μεταπολίτευση κυκλοφορούσαν βιβλία με γελοιογραφίες του ΚΥΡ. Τα διάβαζα ξανά και ξανά αν και δεν καταλάβαινα τα πιο πολιτικοποιημένα. Πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα, ακούω ονόματα πολιτικών και προσώπων της εποχής και λέω κάπου τα ξέρω-κάπου τα ξέρω. Από τα βιβλία του ΚΥΡ τα ξέρω...
Πέρασε λίγος καιρός ακόμα για να μάθω περισσότερα για το τι έγινε με τη χούντα κλπ. Χρειάστηκε να διαβάσω ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι. Λέγεται "Eνας άντρας" και είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Αλέκου Παναγούλη. Όταν το διάβασα έμαθα και συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Η Οριάνα Φαλάτσι ήταν σύντροφος του Παναγούλη και ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα.
Η χούντα είχε καταλάβει ότι δεν την έπαιρνε πια να συνεχίσει με στρατιωτικό-δικτατορικό πρόσωπο. Οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική έπεφταν, ο κόσμος δεν έβλεπε φιλικά τους δικτάτορες. Κατάλαβαν λοιπόν (και με την προτροπή των Αμερικανών) ότι έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική κυβέρνηση. Αυτό δεν σήμαινε ότι θα τα παρατούσαν. Άλλαξε λοιπόν ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Τα μεγάλα κεφάλια της Δεξιάς, Αβέρωφ και Μητσοτάκης, ήταν, παρασκηνιακά, συνεργάτες της χούντας. Κανόνισαν κι έφεραν τον Καραμανλή, σαν πρόσωπο κοινής αποδοχής, και βάζοντας τον Αβέρωφ στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ο Μητσοτάκης λόγω αποστασίας μάλλον έμεινε απέξω, προσωρινά. Βγήκαν λοιπόν όλοι οι Έλληνες και πανηγύριζαν την λευτεριά τους, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαζε. Πέταξαν στη δικαιοσύνη τους πιο hardcore, Παπαδόπουλο και σία, και τους πιο γνωστούς βασανιστές για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα δικαίου, και συνέχισαν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Οι μπάτσοι παρέμειναν οι ίδιοι, με τα ίδια μυαλά, η αντίληψη δεν άλλαξε. Ξύλο, βασανιστηρια, αντικομμουνισμός. Μην ξεχνάμε ότι κι ο γνωστός σε όλους Μάκαρος (Μάκης Ψωμιάδης) ήταν κι αυτός βασανιστής στη χούντα...
Το 1984, στη Β' Λυκείου έπιασα φιλίες με έναν αναρχικό από την Αθήνα. Έμαθα ότι η φάλαγγα (βασανιστήριο με συνεχη κτυπήματα στα πόδια χωρίς να βγάζουν τα παπούτσια-σου πρήζονται τα πόδια μες στο παπούτσι κι ο πόνος είναι αφόρητος) έδινε κι έπαιρνε. Δεν πίστευα τότε στα αυτιά μου...
Η χούντα δεν τελείωσε λοιπόν το '73. Κάποιοι που το ήξεραν, έλπισαν ότι θα τέλειωνε το '81, με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Για λίγο καιρό τα πράγματα ίσως ήταν κάπως καλύτερα, αν και οι μπάτσοι , πως τα καταφέρνουν, παραμένουν πάντα ίδιοι, ακροδεξιοί, η γουρούνια... ίσως τελικά αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο μπλογκ...
Το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι λένε ότι χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς. Είχαν πάρει χαμπάρι, λέει ότι η Αριστερά στην Ελλάδα , "έπαιρνε κεφάλι" και φρόντισαν να δημιουργήοσυν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, δικό τους, υπό τον έλεγχο τους προκειμένου να διασπάσουν το αριστερό μέτωπο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν αλήθεια. Και να μην είναι όμως πολύ σύντομα το σοσιαλιστικό αυτό κίνημα, πνίγηκε μέσα στο χρήμα. Τσοβόλα δώς τα όλα... έτσι έλεγε ο Αντρέας. Και αυτός τα έδωσε! Τα όποια ιδανικά πουλήθηκαν. Οι εταιρίες μπήκαν παντού. Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ τέρμα κι ο ψυχρός πολεμος, ώρα για πάρτυ...
Η χούντα, αυτός ο ύπουλος εχθρός, που τον ήξερες όμως, τον αναγνώριζες από τα πηλίκια και τις επωμίδες του, μεταλλάχτηκε σε μια παρωδία δημοκρατίας, κατόπιν σε μια παρωδία σοσιαλισμού και τέλος σε ένα ατελείωτο πάρτυ όπου οι εντός έτρωγαν και πέταγαν και κάνα ψίχουλο στους παρατρεχάμενους. Το λογαριασμό αργότερα... Και αυτό πιστεύω, κρυφά πως είναι ένας λόγος που δεν έχουμε επανστατήσει ακόμα εδώ. Αυτοί που έφαγνα, έστω και ψίχουλα, ήταν αρκετοί...
Τα τελευταία χρόνια το λέγαμε αλλά δεν το πιστεύαμε πραγματικά. Οι κυβερνήσεις μας μπορεί να εναλάσσονταν μεταξύ των δυο "μεγάλων" κομμάτων (Σημ. "μεγάλα" τα θεωρώ μόνο στο μέγεθος της προδοσίας τους) αλλά ουσιαστικά η πολιτική ήταν μια. Fuck Greece and the Greeks. Τα πρόσωπα είναι γνωστά πια.
Παρακολουθούσα τα ντοκυμαντέρ για το Πολυτεχνείο κι έκλαιγα. Έκλαιγα μόνος μου μπροστά στην τηλεόραση η το pc. Έκλαιγα για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Έκλαιγα από συγκίνηση για αυτό που έκαναν. Ήμουν όμως θεατής. Ήταν πάντα μια επέτειος.
Η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι διαφορετικό ήταν με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο θυμός τότε ξεχείλισε.
Στην φετινή επέτειο, κατέβηκα για πρώτη φορά σε πορεία για το Πολυτεχνείο. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά δεν νιώθω πια θεατής. Δεν συγκινήθηκα για το χαμό των παιδιών. Συγκινήθηκα γιατί νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω πως αισθάνονταν όταν έκαναν αυτό που έκαναν. Κατάλαβα για πρώτη φορά πως πραγματικά αυτό που ξεκίνησε τότε, δεν τελείωσε. Πάνε 38 χρόνια. Είναι πολύς καιρός. Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία...
Πέμπτη, Νοεμβρίου 17, 2011
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...
Μουδιασμένοι οι Έλληνες παρακολουθούμε καθημερινά την διάλυση από ότι ξέραμε, ότι θεωρούσαμε ως δεδομένο ως σήμερα. Κι όμως δυσκολευόμαστε να διαλύσουμε οι ίδιοι μέσα μας, τα κολλήματα που μας δένουν και μας με τα δεδομένα του χτες.
Πρέπει πια όλοι να καταλάβουν ότι αν δεν άλλάξουμε μυαλά, ιδέες και αντιλήψεις, καταδικάζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και, το χειρότερο, τα παιδιά μας, σε μια μια ζωή μαύρη, γεμάτη ανεργία κι απελπισία, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαρά.
Το παραμύθι τελείωσε. Κι εμείς από ότι φαίνεται αποκοιμηθήκαμε, γιατί το παραμύθι ήταν γλυκό...
Για κάποιες δεκαετίες φάγαμε και μεις την ευρωπαική βερζιόν του αμερικάνικου όνειρου.
Μετρήσαμε, και κάποιοι από μας ακόμη το κανουν, τη ζωή βάσει μάρκας αυτοκινήτου, ίντσων τηλεόρασης και τετραγωνικά σπιτιών. Κρίναμε τους φίλους βάσει εισοδήματος και όχι για το πόσο καλά αισθανόμαστε μαζί τους. Και ψηφίσαμε προδοτικές κυβερνήσεις βάσει προσωπικών υποσχέσεων και συμφερόντων...
Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να απορρίψεις την προηγούμενη ζωή σου για χάρη ενός όνειρου. Και όμως αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Να απορρίψουμε τα θέλω του χτες, επιθυμίες που μας έψησαν μια ζωή ότι δικαιούμαστε για να μπορέσουμε φρέσκιοι, ξαλαφρωμένοι, να ξεκινήσουμε την δουλεια που χρειάζεται για το καλύτερο (πραγματικά) αύριο. Προς το παρόν βρισκόμαστε εδώ.
Ονειρεύμαι ένα καλύτερο αύριο. Ονειρεύομαι μια ζωή πιο απλή, όπου μια τίμια εργασία θα μου δίνει αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω εγώ κι η οικογένεια μου. Ονειρεύομαι ελεύθερο χρόνο που θα τον περνώ με τα παιδιά μου, τη σύντροφο μου και τους φίλους μου. Ευχάριστη παρέα, ευχάριστες στιγμές. Ονειρεύομαι να μην έχω πράγματα καθόλου. Να είμαι ελεύθερος. Τα μόνα μου μπαγκάζια να είναι ένα κεφάλι γεμάτο ευχάριστες αναμνήσεις.
Είμαι 44 χρονών. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. (Νομίζω...) Από όλα όσα έζησα και ζήσαμε, από όλα όσα ζω και ζούμε, είναι δυνατόν να μην μείνει μια άσχημη ανάμνηση? Ο χρόνος όμως θα την γλυκάνει κι αυτήν.
Ονειρεύομαι μια στιγμή στο μέλλον όπου θα είμαι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο και θα λέω παραμύθια στα εγγόνια μου. Και θα θυμάμαι πως κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, πολύ άσχημα. Αλλά θα ξέρω πως χωρίς αυτά τα άσχημα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα καλά που θα φέρει η επανάσταση μας.
Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή. Πάμε!
Πρέπει πια όλοι να καταλάβουν ότι αν δεν άλλάξουμε μυαλά, ιδέες και αντιλήψεις, καταδικάζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και, το χειρότερο, τα παιδιά μας, σε μια μια ζωή μαύρη, γεμάτη ανεργία κι απελπισία, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαρά.
Το παραμύθι τελείωσε. Κι εμείς από ότι φαίνεται αποκοιμηθήκαμε, γιατί το παραμύθι ήταν γλυκό...
Για κάποιες δεκαετίες φάγαμε και μεις την ευρωπαική βερζιόν του αμερικάνικου όνειρου.
Μετρήσαμε, και κάποιοι από μας ακόμη το κανουν, τη ζωή βάσει μάρκας αυτοκινήτου, ίντσων τηλεόρασης και τετραγωνικά σπιτιών. Κρίναμε τους φίλους βάσει εισοδήματος και όχι για το πόσο καλά αισθανόμαστε μαζί τους. Και ψηφίσαμε προδοτικές κυβερνήσεις βάσει προσωπικών υποσχέσεων και συμφερόντων...
Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να απορρίψεις την προηγούμενη ζωή σου για χάρη ενός όνειρου. Και όμως αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Να απορρίψουμε τα θέλω του χτες, επιθυμίες που μας έψησαν μια ζωή ότι δικαιούμαστε για να μπορέσουμε φρέσκιοι, ξαλαφρωμένοι, να ξεκινήσουμε την δουλεια που χρειάζεται για το καλύτερο (πραγματικά) αύριο. Προς το παρόν βρισκόμαστε εδώ.
Ονειρεύμαι ένα καλύτερο αύριο. Ονειρεύομαι μια ζωή πιο απλή, όπου μια τίμια εργασία θα μου δίνει αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω εγώ κι η οικογένεια μου. Ονειρεύομαι ελεύθερο χρόνο που θα τον περνώ με τα παιδιά μου, τη σύντροφο μου και τους φίλους μου. Ευχάριστη παρέα, ευχάριστες στιγμές. Ονειρεύομαι να μην έχω πράγματα καθόλου. Να είμαι ελεύθερος. Τα μόνα μου μπαγκάζια να είναι ένα κεφάλι γεμάτο ευχάριστες αναμνήσεις.
Είμαι 44 χρονών. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. (Νομίζω...) Από όλα όσα έζησα και ζήσαμε, από όλα όσα ζω και ζούμε, είναι δυνατόν να μην μείνει μια άσχημη ανάμνηση? Ο χρόνος όμως θα την γλυκάνει κι αυτήν.
Ονειρεύομαι μια στιγμή στο μέλλον όπου θα είμαι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο και θα λέω παραμύθια στα εγγόνια μου. Και θα θυμάμαι πως κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, πολύ άσχημα. Αλλά θα ξέρω πως χωρίς αυτά τα άσχημα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα καλά που θα φέρει η επανάσταση μας.
Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή. Πάμε!
Τετάρτη, Νοεμβρίου 16, 2011
For old times sake...(για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τα παλιά-ελεύθερη μεταφραση.)
Ήταν όταν είμασταν 16-17 χρονών. Κάναμε κοπάνες, πηγαίναμε Επτάνησα η στο φρούριο βόλτες και καπνίζαμε αρειμaνίως... Ακούγαμε το woodstock, διαβάζαμε για τους hippies η την βιογραφία της Janis. Eγώ τραγουδούσα (χαμηλόφωνα) κι ο Γιάννης έπαιζε κιθάρα, my my hey hey rock n roll is here to stay, blowing in the wind, it's better to burn out than to fade away... Αλλά και τη Συννεφούλα η Δημοσθένους λέξεις...
Στα κρυφά διαβάζαμε και Κροπότκιν, Μπακούνιν, Καστοριάδη και άλλα σχετικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα έλεγαν , νομίζω το μυαλό μου δεν έχει τις απαραίτητες δομές για να καταχωρήσει "δομημένη" πολιτική σκέψη. Ήξερα όμως ότι αυτά που έλεγαν τα "αισθανόμουν" σωστά.
Ήμουν, και είμαι, αθεράπευτα ρομαντικός. Διάβαζα για τον Αλέκο Παναγούλη, για το Πολυτεχνείο, μάθαινα για καταλήψεις και πορείες, διαδηλώσεις. Βαλτετσίου, Χημείο, μπάτσοι και φουλάρια γύρω από το πρόσωπο. Το σκηνικό μιας ρομαντικής κι ονειρικής περιπέτειας που δεν έμελλε να ζήσω, παραμένοντας στην φιλήσυχη και ήρεμη ζωή της μικροαστικής Κέρκυρας. Δεν είμαι αφελής, ξέρω ότι έπεφτε ξύλο, ότι κάποιοι έχασαν τη ζωή τους. Παρόλα αυτά ο καημός υπήρχε. Όταν στην ψυχή σου έχουν μιλήσει η Baez, ο Dylan, o Woody Guthrie, η ο Παναγούλης μέσω του εκπληκτικού A Man της Fallaci, την θες τη σύγκρουση. Θες να σταθείς μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία και να πεις ΟΧΙ!
Τα χρόνια πέρασαν. Οι ήρωες του Πολυτεχνείου, έκαναν κάποια όχι και τόσο ηρωικά πράγματα, ο Παναγούλης ξεχάστηκε από το νεοέλληνα (από κάποιους όμως ποτέ), η Fallaci έγραψε και κάποια βιβλία αμφιλεγόμενου και πικρόχολου περιεχομένου πριν πεθάνει μόνη στη Φλωρεντία το 2006... το αδηφάγο τραπεζο-οικονομικό σύστημα φάνηκε για μια στιγμή να μας έχει καταπιεί όλους...
Και να που μερικούς μήνες τώρα ακούγεται και πάλι το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... με πρόσθετο Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73... Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που το πίστευα όλη μου τη ζωή.
Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εδώ στο νησί μας, το κοιμισμένο μικροαστικό τοπίο που ξέραμε, έχει αλλάξει. Ανεπαίσθητα ίσως αλλά έχει αλλάξει. Στους σχεδόν 6 μήνες που πέρασαν αρκετοί συμπολίτες μας, δεδομένης της ευκαιρίας αντίνα γλύφουν προτίμησαν να φτύσουν. Υπήρξε ένα καϊκι, κάποια πανώ , κάποιες πορείες. Υπήρξαν ατελείωτες συζητήσεις κι αναλύσεις στην πλατεία. Υπήρξε αγανάκτηση. Υπήρξε ζύμωση. Υπήρξαν και προβλήματα... Δημιουργήθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν κύκλοι και παρέες, δημιουργήθηκαν ιδέες. Αναβίωσαν αρχαίες συνήθειες. Και πολλοί από μας που κάποτε ονειρευτήκαμε αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε έστω ένα βήμα προς τιμήν των ονείρων μας, έχουμε τώρα την ευκαιρία να το κάνουμε.
Προσκαλώ όλους τους φίλους μου να έρθουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο στις 6 η ώρα έξω από το τμήμα ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου.(Ιωάννου Θεοτόκη λίγο πριν από του Γραμματικού με τις μπαταρίες...) Αντί για μολότωφ σας προτείνω να φέρεται τα παιδιά σας. Κόντρα στη θύελλα που έρχεται από πλευράς κυβερνήσεως είναι το καλύτερο όπλο. Μας δίνουν κουράγιο και ένα σκοπό. Γιατί αν δεν το κάνουμε γι τα παιδιά μας, για ποιόν...?
see you on the streets...
Στα κρυφά διαβάζαμε και Κροπότκιν, Μπακούνιν, Καστοριάδη και άλλα σχετικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα έλεγαν , νομίζω το μυαλό μου δεν έχει τις απαραίτητες δομές για να καταχωρήσει "δομημένη" πολιτική σκέψη. Ήξερα όμως ότι αυτά που έλεγαν τα "αισθανόμουν" σωστά.
Ήμουν, και είμαι, αθεράπευτα ρομαντικός. Διάβαζα για τον Αλέκο Παναγούλη, για το Πολυτεχνείο, μάθαινα για καταλήψεις και πορείες, διαδηλώσεις. Βαλτετσίου, Χημείο, μπάτσοι και φουλάρια γύρω από το πρόσωπο. Το σκηνικό μιας ρομαντικής κι ονειρικής περιπέτειας που δεν έμελλε να ζήσω, παραμένοντας στην φιλήσυχη και ήρεμη ζωή της μικροαστικής Κέρκυρας. Δεν είμαι αφελής, ξέρω ότι έπεφτε ξύλο, ότι κάποιοι έχασαν τη ζωή τους. Παρόλα αυτά ο καημός υπήρχε. Όταν στην ψυχή σου έχουν μιλήσει η Baez, ο Dylan, o Woody Guthrie, η ο Παναγούλης μέσω του εκπληκτικού A Man της Fallaci, την θες τη σύγκρουση. Θες να σταθείς μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία και να πεις ΟΧΙ!
Τα χρόνια πέρασαν. Οι ήρωες του Πολυτεχνείου, έκαναν κάποια όχι και τόσο ηρωικά πράγματα, ο Παναγούλης ξεχάστηκε από το νεοέλληνα (από κάποιους όμως ποτέ), η Fallaci έγραψε και κάποια βιβλία αμφιλεγόμενου και πικρόχολου περιεχομένου πριν πεθάνει μόνη στη Φλωρεντία το 2006... το αδηφάγο τραπεζο-οικονομικό σύστημα φάνηκε για μια στιγμή να μας έχει καταπιεί όλους...
Και να που μερικούς μήνες τώρα ακούγεται και πάλι το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... με πρόσθετο Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73... Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που το πίστευα όλη μου τη ζωή.
Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου. Εδώ στο νησί μας, το κοιμισμένο μικροαστικό τοπίο που ξέραμε, έχει αλλάξει. Ανεπαίσθητα ίσως αλλά έχει αλλάξει. Στους σχεδόν 6 μήνες που πέρασαν αρκετοί συμπολίτες μας, δεδομένης της ευκαιρίας αντίνα γλύφουν προτίμησαν να φτύσουν. Υπήρξε ένα καϊκι, κάποια πανώ , κάποιες πορείες. Υπήρξαν ατελείωτες συζητήσεις κι αναλύσεις στην πλατεία. Υπήρξε αγανάκτηση. Υπήρξε ζύμωση. Υπήρξαν και προβλήματα... Δημιουργήθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν κύκλοι και παρέες, δημιουργήθηκαν ιδέες. Αναβίωσαν αρχαίες συνήθειες. Και πολλοί από μας που κάποτε ονειρευτήκαμε αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε έστω ένα βήμα προς τιμήν των ονείρων μας, έχουμε τώρα την ευκαιρία να το κάνουμε.
Προσκαλώ όλους τους φίλους μου να έρθουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο στις 6 η ώρα έξω από το τμήμα ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου.(Ιωάννου Θεοτόκη λίγο πριν από του Γραμματικού με τις μπαταρίες...) Αντί για μολότωφ σας προτείνω να φέρεται τα παιδιά σας. Κόντρα στη θύελλα που έρχεται από πλευράς κυβερνήσεως είναι το καλύτερο όπλο. Μας δίνουν κουράγιο και ένα σκοπό. Γιατί αν δεν το κάνουμε γι τα παιδιά μας, για ποιόν...?
see you on the streets...
Δευτέρα, Νοεμβρίου 14, 2011
Γυρίζοντας τη μπλογκόσφαιρα με ωτοστόπ...
Φτιάξτε ένα καφεδάκι, ένα τσαγάκι η ότι άλλο σας συγκινεί. Και μια βότκα δεν θα πήγαινε χαμένη το ταξίδι ίσως βγεί για "γερά νεύρα".
Αν το έχετε βάλτε το Hurricane του Dylan (αυτό ακούω τώρα)
Η τελευταία μου ανάρτηση είχε ακολουθήσει μετά από από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Γεγονότα που σήμερα, 2 βδομαδες μετά, αισθάνομαι λες κι έχουν περάσει μήνες αν όχι χρόνια.
Τώρα βάλτε το Pretender των Foo Fighters.
Από το Μάιο που πέρασε, στις πλατείες όλης της ελλάδας οι Αγανακτισμένοι να ρίξουμε την κυβέρνηση. Ερωτηθέντες συχνά και τι θα γίνει μετά, έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν ειχαμε μια απάντηση. Ίσως είχαμε εκατοντάδες η χιλιάδες απαντήσεις. Μια κοινή απάντηση όμως , μια απάντηση που να συμφωνούμε όλοι? Δύσκολο....
Paper in fire - John Cougar Mellencamp.
Αν υπήρχε μια απάντηση μπορεί και να ήταν απλά ότι οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε.
Back in the game - The Full time dreamers. Η βραδιά έχει "γκάζια". Κάθομαι στο pc μου, μέσα στο σπίτι μου, ασφαλής, ζεστός, με τη μουσικούλα μου, με το στομάχι μου γεμάτο. Κι όμως νιώθω ένα σφίξιμο, ένα άγχος , μια ιδέα αδρεναλίνης. Εξ ου και τα "γκάζια".
Αλλά αρκετά με τον πρόλογο. Let's hitch-hike...
Από την Στήλη Άλατος του φίλου μου Γιώργου Πήττα:
"Νιώθω αηδιασμένος που καταντήσαμε να βλέπουμε τους κους Βορίδη, Γεωργιάδη και Ροντούλη να ορκίζονται υπουργοί σε μια Ελληνική Κυβέρνηση και αδυνατώ να στρογγυλέψω την άποψή μου επ’ αυτού.
Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ."
Συγκριτικά η συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι κυβερνιώμαστε από ένα τραπεζίτη. Και μάλιστα έναν ο οποίος είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής η οποία αναφέρει σε μια από τις εκδόσεις της το εξής φοβερό: “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων” Παρόλα αυτά η συμμετοχή των Γεωργιάδη, Ροντούλη και Βορίδη (ειδικά αυτόν τον αχώνευτο, οι άλλοι έχουν κάποιο comedy value τουλάχιστον) για κάποιον λόγο με προσβάλει. Και με ανησυχεί...
Στα ιστολόγια του φίλου Γιώργου βρίσκω κι αυτό του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου: "Για να αρνηθεί τις υποχρεώσεις της, όπως θα αναγκαστεί κάποια στιγμή και σύντομα να κάνει, η Ελλάδα κινδυνεύει να πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής ή της Οκτωβριανής Επανάστασης ή της Κούβας, με τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται."
Αρκετοί από μας το λένε εδώ και καιρό. Ο μόνος τρόπος είναι κάποιας μορφής σύγκρουση. Με τι θα συγκρουστούμε όμως. Η μάλλον με ποιούς? Στους μήνες που πέρασαν συγκρουστήκαμε με τα ΜΑΤ (it ended in tears...) συγκρουστήκαμε με τον εαυτό μας (Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει είπε ο Γκάντι) συγκρουστήκαμε με τους φίλους μας (γιατί είναι περισσότερο η λιγότερο βολεμένοι από μας) συγκρουστήκαμε με τα ΚΝΑΤ! (ειλικρινά, δεν είχα ιδέα...) Και αυτό το φτερούγισμα που νιώθω στο στομάχι? για την επερχόμενη σύγκρουση είναι. Δεν ξέρω που , δεν ξέρω πως, δεν ξέρω με ποιούς αλλά θα έρθει. Η πρώτη σύγκρουση πιθανώς θα είναι με τον εαυτό μου πάντως. Θα του ρίξω δυό κλωτσιές στον πισινό και θα του πω "Φτάνει ρε φίλε, σήκω πάνω και μην ξανακάτσεις αν δεν αλλάξεις κάτι. Κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο..." (Η γυναίκα μου θα εύχεται να είναι οι καμμένες λάμπες στο διάδρομο η το σπαμένο καπάκι της τουλαέτας αλλά δεεενν.. . το βλέπω)
Κάπου εδώ μου προέκυψε ένα πρόβλημα (καθαρά διαδικαστικό) Η κρυφή σύμβαση του ωτοστόπ μου ήταν να πηγαίνω από ιστολόγιο σε ιστολόγιο διαλέγοντας φράσεις κλπ σχετικές με τα των ημερών. Ο Κ. Κωνσταντακόπουλος μας την "φόρεσε" όμως και δεν έχει φιλικά η προτεινόμενα ιστολόγια (damn!) Γιαυτό κάνουμε ένα βήμα πίσω στον Γιώργο Πήττα και βρίσκουμε κάποιο άλλο...
Βρήκα λοιπόν τον πολύ ωραίο Svenegrekken: "Έτσι βρίσκω απίστευτα αφελείς αυτούς που φωνάζουν «Εκλογές!!!» περιμένοντας ότι με την πτώση του Γεωργάκι και την άνοδο συμμαθητή Ανδωνάκη, θα επανακτήσουν τα χαμένα τους επιδόματα, ή δεν θα βγουν στην εφεδρεία, ή θα βρουν δουλειά, ή θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ κλπ. (Το τελευταίο θα γίνει όταν έρθουν οι ΕΛ από τον Σείριο).
Η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα για τα επόμενα 10 – 20 χρόνια, χοροπηδούντων και χορoστατούντων των παρατάξεων και των δύο συμμαθητών και ευτυχώς που ο Γεωργάκις έκανε το μπραφ με το ψευτοδημοψήφισμα, μπας και πάρει κανείς χαμπάρι ότι η ρότα της χώρας έχει κλειδώσει και δε πα να γίνει πρωθυπουργός και ο Βούδας. (Ή ο Κούδας).
Άλλωστε μην λησμονούμε, ότι εάν οι εκλογές ήταν πραγματικά επικίνδυνες για τις υπερεθνικές ελίτ θα ήταν παράνομες."
Στην πλατεία, από την αρχή υπάρχει ένα τεράστιο θέμα σχετικά με τις εκλογές, και το αν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμετέχουν οι αγανακτισμένοι σε αυτές. Ομολογουμένως με προβλημάτιζε κι εμένα το θέμα στην αρχή. Αν προκηρυχτούν εκλογές τι κάνουμε? Πρέπει να πω ότι συμφωνώ πολύ με το svennegrekken. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Το σύστημα των εκλογών είναι υπέρ των δυό μεγάλων (ας γελάσω...) κομμάτων. Το πρόβλημα με τις εκλογές ήταν πάντα το ίδιο. Αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος, με ιδανικά και μυαλό, δεν υπάρχει περίπτωση να βουτήξει μέσα σε αυτό τον βόθρο που λέγεται "πολιτική σκηνή" είναι προφανές ότι οι μόνοι υποψήφιοι που μένει να σχοληθούν θα είναι λαμόγια, απατεώνες κλπ. Δέχομαι, με παροιμιώδη αφέλεια από μέρους μου, ότι κάποιοι πολιτικοί ξεκινούν με αγνές προθέσεις. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ!!!! Όταν η διαπλοκή είναι παντού γύρω σου, είναι αδύνατον να μείνεις απέξω. Γιαυτό οι εκλογές δν έχουν καμιά ουσία. Εμείς που πιστεύουμε στην Άμεση Δημοκρατία, τι δουλειά έχουμε στις εκλογές για κοινοβουλευτική δημοκρατία? Καμμία!
Καλή μας διασκέδαση, λοιπόν!"
Έτσι αισιόδοξος θέλω να είμαι κι εγώ. Βλέπω όμως τριγύρω μου και πολύ κόσμο που πληρώνει, κόσμο που πιστεύει ότι κάπως κάτι θα γίνει και θα σωθούμε, κόσμο που πιστεύει στον Λουκά Παπαδήμο... (η τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πείσουν τα μήντια...λέτε να λένε ψέματα?)
Η γυναίκα μου υποστηρίζει ότι σε μερικά χρόνια θα μιλάνε για το πείραμα της Ελλάδας. Και ομολογώ ότι συμφωνώ. Για πρώτη φορά μια ευρωπαική χώρα, υπόκειται σε τέτοιες καταστροφικές και απότομες αλλαγές. Μην με παρεξηγήσετε, έπρεπε να αλλάξουμε. Έπρεπε να είμαστε πιο σωστοί , λιγότερο ως και καθόλου διεφθαρμένοι, λιγότερο γραφειοκράτες και λιγότερο δημόσιοι υπάλληλοι.
Όταν όμως θες να κάνεις αλλαγές αρχίζεις από αυτούς που τρώνε τα πολλά, όχι αυτούς με τα λίγα. Και δίνεις πρώτος το καλό παράδειγμα...
Άρχιζα να νύσταζω, και δεν βρίσκω άλλο ωτοστόπ... γιαυτό θα σας καληνυχτίσω. Αυτή η εβδομάδα θα είναι καταλυτική. Τι μπορούμε να κάνουμε? Ότι μπορεί ο καθένας. Μην πληρώνετε τίποτα. Βγείτε στους δρόμους. Διαβάστε. Συζητείστε. Κάντε καινούριους φίλους. Σταματείστε να ανησυχείτε για μια αλλαγή την οποία δεν μπορείτε να σταματήσετε. Βρείτε την ελπίδα. Για ένα καλύτερο κόσμο. Διαφορετικό.
Αν το έχετε βάλτε το Hurricane του Dylan (αυτό ακούω τώρα)
Η τελευταία μου ανάρτηση είχε ακολουθήσει μετά από από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Γεγονότα που σήμερα, 2 βδομαδες μετά, αισθάνομαι λες κι έχουν περάσει μήνες αν όχι χρόνια.
Τώρα βάλτε το Pretender των Foo Fighters.
Από το Μάιο που πέρασε, στις πλατείες όλης της ελλάδας οι Αγανακτισμένοι να ρίξουμε την κυβέρνηση. Ερωτηθέντες συχνά και τι θα γίνει μετά, έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν ειχαμε μια απάντηση. Ίσως είχαμε εκατοντάδες η χιλιάδες απαντήσεις. Μια κοινή απάντηση όμως , μια απάντηση που να συμφωνούμε όλοι? Δύσκολο....
Paper in fire - John Cougar Mellencamp.
Αν υπήρχε μια απάντηση μπορεί και να ήταν απλά ότι οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε.
Back in the game - The Full time dreamers. Η βραδιά έχει "γκάζια". Κάθομαι στο pc μου, μέσα στο σπίτι μου, ασφαλής, ζεστός, με τη μουσικούλα μου, με το στομάχι μου γεμάτο. Κι όμως νιώθω ένα σφίξιμο, ένα άγχος , μια ιδέα αδρεναλίνης. Εξ ου και τα "γκάζια".
Αλλά αρκετά με τον πρόλογο. Let's hitch-hike...
Από την Στήλη Άλατος του φίλου μου Γιώργου Πήττα:
"Νιώθω αηδιασμένος που καταντήσαμε να βλέπουμε τους κους Βορίδη, Γεωργιάδη και Ροντούλη να ορκίζονται υπουργοί σε μια Ελληνική Κυβέρνηση και αδυνατώ να στρογγυλέψω την άποψή μου επ’ αυτού.
Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ."
Συγκριτικά η συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι κυβερνιώμαστε από ένα τραπεζίτη. Και μάλιστα έναν ο οποίος είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής η οποία αναφέρει σε μια από τις εκδόσεις της το εξής φοβερό: “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων” Παρόλα αυτά η συμμετοχή των Γεωργιάδη, Ροντούλη και Βορίδη (ειδικά αυτόν τον αχώνευτο, οι άλλοι έχουν κάποιο comedy value τουλάχιστον) για κάποιον λόγο με προσβάλει. Και με ανησυχεί...
Στα ιστολόγια του φίλου Γιώργου βρίσκω κι αυτό του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου: "Για να αρνηθεί τις υποχρεώσεις της, όπως θα αναγκαστεί κάποια στιγμή και σύντομα να κάνει, η Ελλάδα κινδυνεύει να πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής ή της Οκτωβριανής Επανάστασης ή της Κούβας, με τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται."
Αρκετοί από μας το λένε εδώ και καιρό. Ο μόνος τρόπος είναι κάποιας μορφής σύγκρουση. Με τι θα συγκρουστούμε όμως. Η μάλλον με ποιούς? Στους μήνες που πέρασαν συγκρουστήκαμε με τα ΜΑΤ (it ended in tears...) συγκρουστήκαμε με τον εαυτό μας (Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει είπε ο Γκάντι) συγκρουστήκαμε με τους φίλους μας (γιατί είναι περισσότερο η λιγότερο βολεμένοι από μας) συγκρουστήκαμε με τα ΚΝΑΤ! (ειλικρινά, δεν είχα ιδέα...) Και αυτό το φτερούγισμα που νιώθω στο στομάχι? για την επερχόμενη σύγκρουση είναι. Δεν ξέρω που , δεν ξέρω πως, δεν ξέρω με ποιούς αλλά θα έρθει. Η πρώτη σύγκρουση πιθανώς θα είναι με τον εαυτό μου πάντως. Θα του ρίξω δυό κλωτσιές στον πισινό και θα του πω "Φτάνει ρε φίλε, σήκω πάνω και μην ξανακάτσεις αν δεν αλλάξεις κάτι. Κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο..." (Η γυναίκα μου θα εύχεται να είναι οι καμμένες λάμπες στο διάδρομο η το σπαμένο καπάκι της τουλαέτας αλλά δεεενν.. . το βλέπω)
Κάπου εδώ μου προέκυψε ένα πρόβλημα (καθαρά διαδικαστικό) Η κρυφή σύμβαση του ωτοστόπ μου ήταν να πηγαίνω από ιστολόγιο σε ιστολόγιο διαλέγοντας φράσεις κλπ σχετικές με τα των ημερών. Ο Κ. Κωνσταντακόπουλος μας την "φόρεσε" όμως και δεν έχει φιλικά η προτεινόμενα ιστολόγια (damn!) Γιαυτό κάνουμε ένα βήμα πίσω στον Γιώργο Πήττα και βρίσκουμε κάποιο άλλο...
Βρήκα λοιπόν τον πολύ ωραίο Svenegrekken: "Έτσι βρίσκω απίστευτα αφελείς αυτούς που φωνάζουν «Εκλογές!!!» περιμένοντας ότι με την πτώση του Γεωργάκι και την άνοδο συμμαθητή Ανδωνάκη, θα επανακτήσουν τα χαμένα τους επιδόματα, ή δεν θα βγουν στην εφεδρεία, ή θα βρουν δουλειά, ή θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ κλπ. (Το τελευταίο θα γίνει όταν έρθουν οι ΕΛ από τον Σείριο).
Η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα για τα επόμενα 10 – 20 χρόνια, χοροπηδούντων και χορoστατούντων των παρατάξεων και των δύο συμμαθητών και ευτυχώς που ο Γεωργάκις έκανε το μπραφ με το ψευτοδημοψήφισμα, μπας και πάρει κανείς χαμπάρι ότι η ρότα της χώρας έχει κλειδώσει και δε πα να γίνει πρωθυπουργός και ο Βούδας. (Ή ο Κούδας).
Άλλωστε μην λησμονούμε, ότι εάν οι εκλογές ήταν πραγματικά επικίνδυνες για τις υπερεθνικές ελίτ θα ήταν παράνομες."
Στην πλατεία, από την αρχή υπάρχει ένα τεράστιο θέμα σχετικά με τις εκλογές, και το αν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμετέχουν οι αγανακτισμένοι σε αυτές. Ομολογουμένως με προβλημάτιζε κι εμένα το θέμα στην αρχή. Αν προκηρυχτούν εκλογές τι κάνουμε? Πρέπει να πω ότι συμφωνώ πολύ με το svennegrekken. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Το σύστημα των εκλογών είναι υπέρ των δυό μεγάλων (ας γελάσω...) κομμάτων. Το πρόβλημα με τις εκλογές ήταν πάντα το ίδιο. Αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος, με ιδανικά και μυαλό, δεν υπάρχει περίπτωση να βουτήξει μέσα σε αυτό τον βόθρο που λέγεται "πολιτική σκηνή" είναι προφανές ότι οι μόνοι υποψήφιοι που μένει να σχοληθούν θα είναι λαμόγια, απατεώνες κλπ. Δέχομαι, με παροιμιώδη αφέλεια από μέρους μου, ότι κάποιοι πολιτικοί ξεκινούν με αγνές προθέσεις. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ!!!! Όταν η διαπλοκή είναι παντού γύρω σου, είναι αδύνατον να μείνεις απέξω. Γιαυτό οι εκλογές δν έχουν καμιά ουσία. Εμείς που πιστεύουμε στην Άμεση Δημοκρατία, τι δουλειά έχουμε στις εκλογές για κοινοβουλευτική δημοκρατία? Καμμία!
Βρήκα ένα ιστολόγιο που μου αρέσει πολύ! Ο Cynical λέει τα εξής: "Ας μην απογοητευόμαστε. Η νέα κυβέρνηση είναι ένας τέτοιος συρφετός, τόσο αταίριαστος κι αδύναμος, και με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των συνεταίρων, που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο και θεαματικό για να τη διαλύσουμε. Αλλά για όσο καιρό θα υφίσταται ακόμα, μην αμφιβάλετε καθόλου! Θα την τρελάνουμε κι αυτή!
Χαρείτε όσο είναι καιρός. Ο Παπαδήμος θα είναι το καινούργιο μας παιχνιδάκι! Ρε είμαστε τόσοι πολλοί, και το κυριότερο, το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και στην πράξη, όπως με απεργίες, καταλήψεις, παρελάσεις, δεν πληρώνω, κλπ…
Έτσι αισιόδοξος θέλω να είμαι κι εγώ. Βλέπω όμως τριγύρω μου και πολύ κόσμο που πληρώνει, κόσμο που πιστεύει ότι κάπως κάτι θα γίνει και θα σωθούμε, κόσμο που πιστεύει στον Λουκά Παπαδήμο... (η τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πείσουν τα μήντια...λέτε να λένε ψέματα?)
Η γυναίκα μου υποστηρίζει ότι σε μερικά χρόνια θα μιλάνε για το πείραμα της Ελλάδας. Και ομολογώ ότι συμφωνώ. Για πρώτη φορά μια ευρωπαική χώρα, υπόκειται σε τέτοιες καταστροφικές και απότομες αλλαγές. Μην με παρεξηγήσετε, έπρεπε να αλλάξουμε. Έπρεπε να είμαστε πιο σωστοί , λιγότερο ως και καθόλου διεφθαρμένοι, λιγότερο γραφειοκράτες και λιγότερο δημόσιοι υπάλληλοι.
Όταν όμως θες να κάνεις αλλαγές αρχίζεις από αυτούς που τρώνε τα πολλά, όχι αυτούς με τα λίγα. Και δίνεις πρώτος το καλό παράδειγμα...
Άρχιζα να νύσταζω, και δεν βρίσκω άλλο ωτοστόπ... γιαυτό θα σας καληνυχτίσω. Αυτή η εβδομάδα θα είναι καταλυτική. Τι μπορούμε να κάνουμε? Ότι μπορεί ο καθένας. Μην πληρώνετε τίποτα. Βγείτε στους δρόμους. Διαβάστε. Συζητείστε. Κάντε καινούριους φίλους. Σταματείστε να ανησυχείτε για μια αλλαγή την οποία δεν μπορείτε να σταματήσετε. Βρείτε την ελπίδα. Για ένα καλύτερο κόσμο. Διαφορετικό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)