Μικρόκοσμος και πάλι στο ClipartRadio

Ελπίζω όχι κάθε Σάββατο, αλλά προς το παρόν...Σάββατο!!

Πέρσι τέτοια εποχή ήταν που έγινε μια μακρόχρονη επιθυμία μου, αληθινή κι έγινα και πάλι ραδιοφωνικός παραγωγός!! Πάντα η περιγραφή αυτή με έκανε από μέσα μου να γελώ, μια και με τίποτα δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τέτοιο... Για μένα ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι οι "γίγαντες" που άκουγα στην εφηβεία μου, ο Γιάννης Πετρίδης κι ο  Γιώργος Πήττας... και μερικοί άλλοι...εμείς, είμαστε απλές οδοντόκρεμες μπροστά σε αυτούς...

Θα παίζω ότι μου γουστάρει!

Τον Γιάννη δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά, τον Γιώργο όμως ναι, μέσω του διαδικτύου και αυτόν, και πέρσι στην πρώτη μου εκπομπή ήταν ακροατής και παρασκηνιακός σύμβουλος...
Είχα όμως τη χαρά πρόσφατα λόγω συνθηκών στη νέα μου δουλειά να ακούσω λίγο το Γιάννη και να μου μεταδώσει λίγο από τον άκρατο ενθουσιασμό του... ο άνθρωπος δεν παίζεται ειναι 78 χρονών και μιλάει και ασχολείται με την ίδια αγάπη, την ιδια χαρά για τη μουσική όπως πάντα... Μεγάλο πράγμα να αγαπας αυτο που κάνεις... και ειδικά αυτός που αγαπά όλες τις μουσικές!!

Αρκετά έχουν αλλάξει στη ζωή μου από πέρσι, και για να είμαι ειλικρινείς δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα πάλι εκπομπή, αλλά να που το "μικρόβιο" είναι ακόμη ζωντανό, το "αντιβιοτικό" που ήταν η περσινή σειρά εκπομπών απλά λειτούργησε σαν ενίσχυση και κάθε άλλο παρά το έβγαλε από το σύστημα μου...

Πριν χρόνια, είχα συναντήσει κάπου τυχαία, μια παλιά μου γνωστή, Γερμανίδα, και σε μια από αυτές τις χαρακτηριστικά κουλές συζητήσεις που κάνουν κάποιες φορές οι άνθρωποι που έχουν να βρεθούν καιρό, η γνωστή μου, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως με θεωρούσε πάντα ένα παιδί, ακόμη κι ενήλικας που ήμουν της θύμιζα ένα μεγάλο παιδί...

Ε λοιπόν οι ραδιοφωνικές εκπομπές κάτι έχουν να κάνουν με αυτό, γιατί κι εγώ όταν τις ετοιμάζω και τις κάνω, συνήθως, όχι πάντα, σαν παιδί, ενθουσιασμένος νιώθω. Προφανώς και είναι ακόμη καλύτερα όταν ξέρω πως με ακούτε...

Σήμερα (χτες) ήμουν με μια φίλη στο αμάξι της και συζητούσαμε για κάποια ταινία σχετική με μουσική. Ο 10χρονος γιός της από το πίσω κάθισμα ξαφνικά ρωτάει: "Γιατί μιλάτε σαν εφηβάκια? Και του απάντησα γιατί μιλούσαμε για αυτά και ενθουσιαζόμασταν όταν είμασταν εφηβάκια και τώρα ακόμη έτσι νιώθει κάτι μέσα μας όταν έχουμε τέτοιες κουβέντες...

Ραδιοφωνική παραγωγός και αυτή βέβαια, έτσι εξηγείται...

Έτσι είναι, Σε κάποιους από μας, η μουσική και η σχετική ενασχόληση, ξυπνάει μέσα μας κάτι που συνήθως η καθημερινότητα καταφέρνει να κρατά θαμμένο... έναν ενθουσιασμό για τη μουσική, για τα τραγούδια, είτε είναι χαρούμενα, είτε λυπημένα, είτε καινούρια η παλιά, από αυτά που το άκουσμα τους σχεδόν μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στα αισθήματα που νιώθαμε, τα λούκια που τραβάγαμε, που μας θυμίζουν τους χορούς που ρίχναμε η και κάποια δάκρυα που έτρεξαν...το soundtrack της ζωής μας...

Εμείς (και συγκαταλέγω κι εσάς σε αυτό το εμείς) που θα ακούσουμε με χαρά το καινούριο και με χαρά το παλιό, που θα χαρούμε αυτό το μοίρασμα των ακουσμάτων...

Όλο αυτό τον καιρό διάβασα και μερικά βιβλία ακόμα, έχω διάφορα ενδιαφέροντα να σας πω, σιγα, σιγα, ολα θα τα πούμε, τις βροχερες η και ξαστερες νυχτες του χειμώνα, παρεούλα...

σας περιμένω λοιπόν, σήμερα Σάββατο, 10 με 12 σε μια πρώτη εκπομπή του Μικρόκοσμου για το φετινό χειμώνα. Θα επισκεφτούμε τραγούδια που έουν ιστορίες να μας πουν , όπως αντίστοιχα κι αυτά έχουν ντύσει τη δική μας ιστορία...

Frère Jacques...

Αδερφέ Ζακ, πέρασε κιόλας μια βδομάδα και μια μέρα από την ώρα που άφησες τον (πραγματικά) μάταιο τούτο κόσμο...

Με το πέρασμα σου, έδωσες το έναυσμα για έναν ακόμη διαδικτυακό και μηντιακό πόλεμο, μεταξύ... αυτών, κι... εμάς...

Παρόλο αδερφέ, που τα τελευταία χρόνια κάνω μια προσπάθεια συνειδητά να μην ανακατεύομαι σε τέτοιου είδους διενέξεις, γιατί τις βρίσκω ψιλοάσκοπες, δεν το απέφυγα, ούτε διαδικτυακά ούτε διαπροσωπικά.

Άκουσα κι εγώ τα γνωστά "καλά να πάθει" και άλλα του στυλ "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων οι κότες..."

Δεν σε ήξερα αδερφέ, μα τώρα η ζωή σου, έχει γίνει ένα είδος πρωτοσέλιδο, έστω και παροδικά, και το διαδίκτυο γέμισε φωτογραφίες σου. Έγινε κι εσύ ένα household name που λένε κι οι Άγγλοι, κέρδισες τα "15 λεπτά φήμης" που σου υποσχέθηκε ο Andy Warhol...

Τι να το κάνεις όμως? έτσι κι άλλιώς μια παρουσία την είχες στους χώρους σου, ήσουν γνωστός κι αγαπητός... Ε κι αν ήσουν και λίγο ταλαιπωράκι και προβληματισμένος, συμβαίνουν αυτά, και δη στον lgbtq και "αναρχοκαλλιτεχνικό" χώρο...

Πάω στοίχημα ότι σου άρεσε η τανία από την οποία βγήκε το πιο κάτω κλιπάκι, και συνιστώ σε όσους αναγνώστες μου δεν την έχουν να την δούν (Ζωή σε ανάποδη τροχιά)



Δε σε ήξερα που λες, και δεν με ήξερες κι εσυ μάλλον. Γράφω έδώ και κάτι χρόνια (δέκα για την ακρίβεια) σε κάτι μπλογκ. Κάπου είδα ότι έγραφες κι εσύ. Θα σε διαβάσω. (Σε διάβασα και τα λες μια χαρά...)

Ψάχνω για το μπλογκ σου, πέφτω σε ανάρτηση του Old Boy για σένα, για το θάνατο σου. Είναι καλός ο Old Boy, γερή πένα.

Δεν γράφω πολύ τακτικά τον τελευταίο καιρό αν και θα έπρεπε γιατί λειτουργεί πολύ ψυχοθεραπευτικά για μένα το γράψιμο. Το βρίσκω κάποιες φορές σαν μια ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη....

Τις μέρες πριν τον τόσο άδικο χαμό σου, είχα γράψει κάτι για ένα από τα αγαπημένα μου θέματα, τα σκάφη και την θάλασσα. Φίλη αναγνώστρια μου ζήτησε να γράψω για τα τρεχαντήρια, και παράλληλα ήθελα να γράψω και για μια μαλακία, ένα κότερο ένος Ρώσου που μας είχε κατσικωθεί εδώ όλο το καλοκαίρι.

Μα ήρθε ο θάνατος σου αδερφέ Ζακ, και τα κανε όλα αυτά να φαίνονται τόσο ανόητα και άνευ ουσίας.

Δε σε ήξερα αδερφέ Ζακ, αλλά δεν έχει σημασία, στεναχωρήθηκα για το θάνατο σου.

Δε σε ήξερα αδερφέ, μά όπως υποψιαζόμουν από την αρχή έπεσες θύμα των χειρότερων στοιχείων της κοινωνίας μας... "ανθρώπων" που τρέφονται με τον πόνο του άλλου, με το αίμα του στο πεζοδρόμιο...Αυτοί που σε σκότωσαν το θέλουν για καθως πρέπει, μα είναι ρεμάλια και λωποδύτες του χειρότερου είδους... ανάξια μέλη του ανθρώπινου είδους... και λυπάμαι γιατί καθημερινά συντελούνται και περισσοτερα εγκλήματα στο όνομα της συγκάλυψης αυτών και των ομοίων τους...

Ο θάνατος σου ανέδειξε, για μένα τουλάχιστον, αλλά πιστεύω και για πολλούς άλλους το πόσο us and them είναι η κατάσταση... αλτρουισμός εναντίον ατομικισμού...

Δεν ήθελα να δω τα βίντεο αδερφέ Ζακ, αλλά δεν μπόρεσα να το αποφύγω... όπως και με δυσκολία αποφεύγω κάθε έξτρα νέο που αποκαλύπτεται γύρω από το θάνατο σου, κάνοντας τον με κάθε πληροφορία και χειρότερο, πιο απαίσιο, πιο διαπλεκόμενο, πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της ασχήμιας που χαρακτηρίζει την γαμημένη κοινωνία μας...

Δε σε ήξερα αδερφέ Ζακ, αλλά ένα ξέρω στα σίγουρα.

Δεν θέλω να αφησω στα παιδιά μου έναν κόσμο σαν κι αυτό που σε κατασπάραξε.






The summer dying
September lives in flames
My youth lies bruised and broken
No happy ending to the game
Don't bother to tell me
I'll live on here just the same

Spirit of Gaia

Την περασμένη βδομάδα, ανάμεσα στα δεκάδες μικρότερα και μεγαλύτερα σκάφη αγκυροβολημένα στον όρμο της Γαρίτσας, το μεγαλύτερο των οποίων έχει μονοπωλήσει το ενδιαφέρον για αρκετό καιρό, ξεχώριζε ένα σκάφος, με πολύ διαφορετικό "σουλούπι". Αυτό.

Το Spirit of Gaia

Ήταν μια χειμωνιάτικη μέρα του 2006 νομίζω , περπατούσα κατά μήκος της προβλήτας L, εδώ στη Μαρίνα μας (Γουβιά) και είδα πλαγιοδετημένο αυτό το τεράστιο και "παράξενο" καταμαράν. Μερικές μέρες αργότερα, ο ιδιοκτήτης του θα επισκεπτόταν το κατάστημα μου και έτσι θα ξεκινούσε η γνωριμία μου με τον James Wharram.

Πως να περιγράψει κανείς τον James? Πανύψηλος, διοπτροφόρος, ενθουσιώδης. Ένα από τα πρώτα του σχόλια για το τότε κατάστημα μου, ήταν πως είναι το καλύτερο κατάστημα ναυτιλιακών που είδε ποτέ!! (Με έφτιαξε...)

Αλλά ας αφήσω να τον περιγράψει καλύτερα η ιστορία του....

To 1953 ο James Wharram, έχοντας μελετήσει εκτενώς σχέδια των παραδοσιακών Πολυνησιακών σκαφών, τύπου καταμαράν, ξεκίνησε να κατασκευάζει στην Αγγλία το δικό του παρόμοιο σκάφος, χρησιμοποιώντας μάλιστα όσο το δυνατόν παρόμοιες μεθόδους κατασκευής. Σκοπός του ήταν να περάσει με αυτό τον ατλαντικό, αποδεικνύοντας έτσι πως σκάφη αυτού του τύπου μπορούσαν να κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια. Το Tangaroa όπως το ονόμασε ήταν 23 πόδια και κάτι (περίπου 7,5 μέτρα)

 Ο James ήταν τότε 25 ετών και παιδί της γενιάς του "beat", της λογοτεχνικής γενιάς που θα επηρέαζε μεταγενέστερα και το κίνημα των χίπις. Στην κατασκευή του σκάφους του τον βοηθούσε η σύντροφος του η Ruth, αλλά κάποια στιγμή ήρθε και τους βρήκε μια άλλη νεαρή Γερμανίδα η Jutta, η οποία ήθελε και αυτή να λάβει μέρος στο ταξίδι. Το 1955 ξεκίνησαν να περάσουν τον Ατλαντικό, όχι χωρίς προβλήματα, μια και οι μέθοδοι κατασκευής του ήταν ακόμη στο στάδιο της μάθησης. Κάποια στιγμή το σκάφος είχε αρχίσει σχεδόν να διαλύεται κάτω από τα πόδια τους και έφτασαν στην Καραϊβική οριακά... Παράλληλα ο James είχε αναπτύξει ερωτικές σχέσεις και με τις δύο γυναίκες συνταξιδιώτισσες του, κάτι που θα χαρακτήριζε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. (Αργότερα, το 1973, θα συναντούσε την Hanneke Boon, η οποία παραμένει σύντροφος του μέχρι και σήμερα, αλλά για ένα διάστημα τουλάχιστον συνέχιζε να είναι και με την Ruth, η οποία πέθανε πριν 5 χρόνια)

Ruth

Jutta, James και Ruth

Μπορώ να φανταστώ πως θα αντιμετώπιζαν οι βαθιά συντηρητικοί ιστιοπλοϊκοί κύκλοι της Αγγλίας τότε τον νεαρό ταξιδευτή.. Με πολλή σνομπαρία μια και τα καταμαράν του ήταν κάτι τελείως διαφορετικό αλλά και άγνωστο όπως βέβαια και για τις κάπως beatnik επιλογές του... 

James και Hanneke στο Spirit of Gaia

Το ταξίδι αυτό, το πρώτο του, αποτέλεσε το αντικείμενο του βιβλίου του Two Girls and Two catamarans. Το δεύτερο catamaran ήταν αυτό που έφτιαξε στο Trinidad όπου και είχαν φτάσει με το πρώτο... Οι λόγοι που έφτιαξαν δεύτερο σκάφος ήταν κυρίως γιατί τώρα ένιωθε πως ήξερε πολύ καλύτερα τι έπρεπε να βελτιώσει, αλλά κι επειδή το πρώτο κυριολεκτικά διαλύθηκε στην παραλία που ξώκειλε...οπότε χρειαζόταν σκάφος για να ξαναφύγουν. Στην κατασκευή αυτού του σκάφους τους βοήθησε ο Bernard Moitessier, ένας Γάλλος γίγαντας του ιστιοπλοϊκού κόσμου των μακρινών ταξιδιών... (περισσότερα για αυτόν, μάλλον σε άλλο άρθρο)

Ο James έφτιαξε λοιπόν το δεύτερο του σκάφος, το Rongo, αυτή τη φορά αρκετά μεγαλύτερο, στα 40 πόδια, και με αυτό πέρασε τον Ατλαντικό "ανάποδα" φτάνοντας στην Ιρλανδία. Για ένα διάστημα έζησε στο σκάφος, με τις γυναίκες του, και ξεκίνησε μια μακρά καριέρα στο σχεδιασμό σκαφών.

Τα σκάφη που σχεδίαζε ο James ήταν πάντα καταμαράν του ίδιου τύπου, αλλά με μια ιδιαίτερη φιλοσοφία. Είχε, και έχει ακόμα, τώρα πια στα 90 του, πολύ ξεκάθαρες απόψεις για το τι συνιστά ένα σκάφος τύπου καταμαράν, αξιόπλοο, γρήγορο και ασφαλές. 

Μεταφράζω από το site του, τα δικά του λόγια:

Η τέχνη της κατασκευής σκαφών χαρακτηρίζεται από τα πιο αρχαία ευρήματα. Ο πρώιμος Άνθρωπος μετανάστευσε στις άκρες του κόσμου, μέσω ακτών και ποταμών. Ο Άνθρωπος έφτασε στην Αυστραλία πριν 50.000 χρόνια. Πρέπει να το έκανε κατασκευάζοντας σκάφη, γιατί υπήραχν τεράστιες αποστάσεις να καλυφτούν μεταξύ της Ινδονησίας και της Αυστραλίας, αποστάσεις που κανένα άλλο θηλαστικό δεν κατάφερε να καλύψει. 

Η τέχνη λοιπόν του σκάφους είναι κομμάτι του γενετικού μας σχεδιασμού, η όπως αναφέρεται στην ψυχολογία του Jung, ένα από τα αρχέτυπα του υποσυνείδητου μας. Αυ΄το εξηγεί και την έλξη που νιώθουμε για τη θάλασσα, το κολύμπι και την ιστιοπλοΐα.

Σχεδιάζουμε σκάφη για να ικανοποιήσουμε αυτήν ακριβώς την υποσυνείδητη ανάγκη, προσφέροντας όχι απλά ένα σχέδιο, αλλά ενθαρρύνοντας μέσω του σχεδιασμού, έναν τρόπο ζωής για τη ζωή στην θάλασσα, που να χρησιμοποιεί ως βάση της την απλότητα. Αυτό επιτρέπει στους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με τον αρχαϊκό Νομάδα της Θάλασσας μέσα στο υποσυνείδητο τους.
Αυτού του είδους ο σχεδιασμός απαιτεί μια δυνατή σχεδιαστική πειθαρχία. Ο στόχος της απλότητας μας οδηγεί στην αναζήτηση για τα πιο οικονομικά και καλά υλικά. Από την δεκαετία του '80 έχουμε αναπτύξει την χρήση ξύλου/εποξικών/υαλονήματος σε ένα απλό σύστημα, το οποίο συνεχώς βελτιώναμε.
Χρησιμοποιώντας αυτό το σύστημα έχουμε σχεδιάσει μια γκάμα καταμαράν από 17 έως 65 πόδια     (5 ως 20 μέτρα περίπου) όλα κοντά στον αυστηρό κανόνα της απλότητας που μας επιτρέπει να κρατηθεί το κόστος χαμηλά, παράλληλα καταφέρνοντας να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες ενός γρήγορου, όμορφου, ασφαλές, ΣΤΑΘΕΡΟΥ και αξιόπλοου σχεδίου."

Tiki 46

Ο James και η Hanneke, με το σχεδιαστικό τους έργο, έχουν πουλήσει πανω από 10.000 σχέδια και από αυτά χιλιάδες έχουν κατασκευαστεί έτσι ώστε σε κάθε λιμάνι σχεδόν, θα δει κανείς κι από ένα από αυτά τα τόσο αναγνωρίσιμα  ethnic καταμαράν...

Την περασμένη Παρασκευή μετά από πρόσκληση του James και της Hanneke, επισκέφτηκα το Spirit of Gaia για να του δω. Είχαμε να ειδωθούμε 11 χρόνια... Ηταν κι ο γιός του ο Jamie τον οποίο θυμόμουν ώς ένα κάπως άγαρμπο νέο αλλά έχει μεγαλώσει κι αυτός και είναι πια κι αυτός ένας θαλασσοπόρος...

Το σκάφος χαρακτηρίζεται από ανοιχτούς χώρους στη μέση, οι καμπίνες είναι απλές με πολύ χώρο, με εντυπωσίασε ο χώρος της κουζίνας όπου είναι ουσιαστικά ένα μεγάλο επίπεδο με μια τρύπα στη μέση όπου κινείται ο μάγειρας κι όλα είναι γύρω του.

Spirit of Gaia 2006 Corfu 

 Υπάρχει μια καμπινούλα με ένα μονό κρεβάτι και εκεί μέσα είναι και το τιμόνι. Έτσι, όπως μου εξήγησε ο James, όταν έχουν μαθητευόμενους τιμονιέρους στη βάρδια, αυτός κοιμάται εκεί κι ότι χρειαστεί τον ξυπνάνε.

Στο σκάφος υπάρχουν τα βασικά. Ψυγείο, μηχανή, κρεβάτια, κουζίνα, βασικά όργανα. Τι άλλο χρειάζεται κανείς άλλωστε? Τα υπόλοιπα συστατικά είναι δύο. Η θάλασσα και η καλή παρέα.
Κι από αυτά δεν τους λείπει τίποτα.

Πόσο μεγάλη διαφορά από τα άλλα σκάφη γύρω τους ειδικά τα μεγαλύτερα... κι όμως όλοι την ίδια θάλασσα χαιρόμαστε, τις ίδιες παραλίες, τα ίδια ηλιοβασιλέματα...

Spirit of Gaia Garitsa 2018

Οι άνθρωποι που μπορούν να χαρούν την θάλασσα με αυτόν τον τρόπο, γυμνοί, ολιγαρκείς, χαρούμενοι, ζωντανοί, και όχι δέσμιοι πλασματικών αναγκών και της ανάγκης για κατανάλωση, γίνονται ολοένα και λιγότεροι. Ο Wharram στα 90 του ζει ακόμα αυτό του το όνειρο, και σίγουρα έχει αφήσει πίσω του μια κληρονομιά που θα ζήσει για πολύ ακόμα, εμπνέοντας τους, λίγους έστω, εραστές κι ονειρευτές της Αρχαικής Νομαδικής Θαλάσσιας Ζωής...

Είμαι κι εγώ ένας από αυτούς...τους δεύτερους...

Halcyon summer 2018

'Αγγελοι και δαίμονες

Την περασμένη εβδομάδα, έκανα μια εκπομπή αφιέρωμα στην Dolores O Riordan, τους cranberries και την δεκαετία του '90, την οποία η μουσική τους τόσο χαρακτήρισε...

Είχα σκοπό να διαβάσω διάφορα σχετικά, να πω κάτι για το θάνατο, για τους καλλιτέχνες που είναι ευαίσθητες και παράξενες ψυχές, για το πως καμιά φορά περνάνε από τη ζωή μας, αφήνοντας σημάδια εκεί που η τέχνη τους χάιδεψε την ψυχή μας, για το πως καμιά φορά φεύγουν με ένα μπαμ κι άλλες φορές ανεπαίσθητα σαν ανάσα από πρωινό αεράκι καλοκαιρινό...

μάζεψα το λοιπόν ένα μάτσο τραγούδια, ένα μπουκέτο τραγούδια που ομοιοκαταληκτούν με τα λουλούδια, να τα ακουμπήσω κι εγώ σε ένα διαδικτυακό μνημείο...να θυμηθούμε, να ακούσουμε...

Τα λόγια δε μου βγήκαν , αισθάνθηκα μαγκωμένος, δεν το είχα...σαν κάπως στο δέος μπροστά στη στιγμή δεν ήμουν προετοιμασμένος...

Ακόμη και που υποτίθεται είχα προετοιμαστεί...δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτή την  "αδειοσύνη" για το πόσο λίγα τελικά φαίνονται τα λόγια μπροστά στην όποια απώλεια...

Αυτή τη βδομάδα η εκπομπή θα έχει θέμα της "Άγγελους και δαίμονες"... Έβαλα μια αναζήτηση στο iTunes τραγουδια με το Angel στον τίτλο, μπορείτε να φανταστείτε πως βγήκε ένα κατεβατό.. κι άρχισα να τα ακούω ένα - ένα...

Και να σου κάπου 20-25 τραγούδια μέσα στη λίστα το Angel Fire της Dolores O'Riordan... Αυτή η φωνή ξαφνικά γεμίζει τα ηχεία, το δωμάτιο... η φωνή που έφυγε και ξαφνικά με πλημμυρίζει αυτή η αίσθηση της απώλειας... του "ποτέ ξανά δεν θα σε ακούσω και να είσαι ζωντανή"...

Το  διαδίκτυο, τα ψηφιακά μέσα, το φατσοβιβλίο έχουν κάνει αυτές τις στιγμές πολλαπλάσιες... και δεν εννοώ μόνο σε σχέση με την Dolores... αλλά με πολλές απώλειες που βιώνουμε...

Πριν μερικά χρόνια, χάσαμε ένα φίλο, έναν απίθανο, πανέμορφο και πανέξυπνο άνθρωπο, τον Raul Scacchi. Ο Raul ηταν μουσικός και παίζαμε μουσική μαζί. Ειχε μια αγάπη στο progressive και avante garde rock και έγραψε πολλά τραγούδια τα οποία έχω σε cd αλλα και mp3. Μάλιστα κάποτε με τον φίλο του τον Jim μου έγραψαν ένα τραγούδι... ήταν τότε που κατέβαινα υποψήφιος στις εκλογές με το κόμμα Πειρατών... 

Τις προάλλες ξεκαθάριζα τα cd μου κι έβαλα ένα μέσα το οποίο είχε τραγούδια του,... ξαφνικά αυτή η χαρακτηριστική φωνή, βγαίνει από τα ηχεία μου... μια ψηφιακή ανάμνηση του φίλου μου... αποθηκευμένη σε bits and bytes στο σκληρό μου δίσκο...

Και το φατσοβιβλίο γεμάτο προφίλ ανθρώπων που έχουν φύγει προ πολλού και να μπαίνουν κάθε χρόνο όσοι δεν το πήραν χαμπάρι να τους εύχονται χρόνια πολλά...

Τον τελευταίο καιρό το έχω ρίξει στην τηλεόραση, προς θεού όχι κανάλια αλλά ταινίες και σειρές...

Κόλλησα με το Black Mirror... ψάξτε να δείτε το Be Right Back... απίστευτο σενάριο, φανταστικό κι όμως τόσο κοντά στην πραγματικότητα, όλα τα επεισόδια είναι αυτοτελή... ριξτε μια ματιά...

Όπως πέφτει ένα φύλλο...

Για να μην κλαίς που χουν οι φίλες σου και συ δεν έχεις...

Σαρκαστικός, εριστικός, μελωδικός, συχνά κιτς, αλλά αυτο το κιτς το "πάρε να'χεις", ευαίσθητος και συνάμα τραχύς, ακραίος που δοκίμαζε μόνιμα τα όρια, και τα ξεπερνούσε, πολλοί τον αγάπησαν και πολλοί δεν τον άντεχαν...

Αν ήταν αρχαίος Έλληνας σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε σε κωμωδίες του Αριστοφάνη, αν δεν έγραφε ο ίδιος και καλύτερες... και πιθανώς σαν άλλος Σωκράτης θα αναγκαζόταν να πιει το Κώνειο η στην καλύτερη να εξοστρακιστεί, όταν για πολλοστή φορά θα πατούσε τον "κάλο" κάποιου Αρχαίου "Νταλάρα"...

Τώρα που το σκέφτομαι την συχνή έκφραση "άσε μας ρε Νταλάρα" την χρωστάμε μάλλον σε αυτόν...

Ο Τζίμυς, ο Τζιμάκος, Ο Πανούσης, ειδικά το δεύτερο δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσεις και να μην ξέρεις σε ποιον αναφέρεται..

Τον καθένα μας σίγουρα θα τον άγγιξε με διαφορετικό τρόπο, εμένα που ήμουν στην εφηβεία μου τότε παντως το πρώτο μου άκουσμα του ήταν αυτό




Εξόχως ευαίσθητο και αληθινό, μελωδικά "μινόρε" κι αληθινά λυπητερό, εξέφραζε πλήρως κι από κάθε άπoψη την απελπισία μιας γενιάς... μιας γενιάς που ονειρευόταν άλλα και παράλληλα ένιωθε να σπρώχνεται χωρίς οίκτο σε μια πορεία, όμοια με όλων, σε μια μηχανή του κιμά, που λέγεται "καθώς πρέπει κοινωνία"... μια γενιά που μάλλον όπως και οι προηγούμενες αντιμετώπιζε τις επιταγές των "μανάδων" και των "πατεράδων" της, ως ένα μάτσο συντηρητικές μαλακίες.

Νομίζω μόνο άλλο ένα τραγούδι ξέρω το οποίο να εκφράζει έτσι τον πόνο και την απελπισία αυτής της γενιάς που ήθελε να αντισταθεί αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο να το κάνει αποτελεσματικά κι αυτό θα ήταν του Μηλιώκα το "Για το καλό μου"...




Χρόνια αργότερα θα κυκλοφορούσε στο Ιντερνετ εκείνο το γράμμα παραίτησης του Τζιμάκου από την Εθνική Τράπεζα. Προφανώς λοιπόν τα είχε ζήσει όλα αυτά στο πετσί του...σε κάποιο βαθμό.

Το επόμενο μου σταθερό άκουσμα του θα ήταν σε κασσέτα βέβαια το Live στο Κύτταρο η αλλιώς και Hard Core.

Η Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή, το σεξ-φαί -σκατά και ύπνος ήταν σκληρές αλήθειες κι ο Τζιμάκος τα λόγια του δεν τα μάσαγε... έλεγε πιστεύω όλα αυτά που οι περισσότεροι μας σκεφτόμασταν, αλλά λίγοι θα τολμούσαν να εκφράσουν... τουλάχιστον έτσι!



Και μετά? "Κάγκελα παντού..." Ενας δίσκος (ακόμη ήταν δίσκοι τότε) που και πάλι θα έπιανε διάφορα θέματα της ελληνικής "πραγματικότητας" και θα τα ξεφτίλιζε όπως, για μένα, τους άξιζε...

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Όλο εμένανε σηκώνει
να πω μάθημα η δασκάλα
θα τη σφάξω σαν κουνέλι
και θα βγω να παίξω μπάλα

Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού
και τα μυαλά στα κάγκελα
του αόρατου εχθρού

Βούλγαροι, Βούλγαροι, 
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες

Είμαστε η αδικημένη
γενιά του εξήντα
δίχως κατοχή και πείνα
χωρίς ρετσίνα

Τα μπούτια σου Μαρία
σκοπιά καψιμί αγγαρεία

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Μια ζωή παρουσιάστε
σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος

Η ελληνική πραγματικότητα σε  5 στροφες ενα κουπλε κι ενα ρεφραιν...

Δεν θα τον λιβανήσω άλλο... να 'ναι καλά εκεί που πήγε, μαζί με τις άλλες μορφές του ελληνικού ροκ...στη μεργάλη συναυλία στομ ουρανό...

Χέντριξ και Καζαντζίδης 10000 watt να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ...

  

Ραδιοφωνικές περιπέτειες...

Πάνε τρεις  μήνες και κάτι που ο Μικρόκοσμος απλώθηκε από το χώρο του γραπτού λόγου και στο χώρο του ραδιοφώνου... δίνοντας μου τη χαρά να επιστρέψω μετά από μια μακρά, ομολογουμένως, απουσία στις αγαπημένες μου μουσικές.

Σε μια από τις πρώτες εκπομπές, άκουγε ένας φίλος και έτυχε να ακούσει κάποια "καινούρια" για αυτόν κομμάτια.  Λέγαμε μετά πόση μουσική είναι εκεί έξω... Δεν ξέρω αν θα μπορουσα να την πω "άπειρη" αν και δεδομενου το γεγονότος ότι οσο να την μετρήσουμε θα έχει δημιουργηθεί και καινούρια ίσως θα είναι πρακτικά άπειρη?  Ενας φίλος μαθηματικός θα μπορουσε να μας επιβεβαιώσει αν η θεωρία μου είναι "σωστή"...

Αλλα ξεφεύγω...ως συνήθως.

Πόση μουσική είναι εκεί έξω? Τόση ώστε αρκετά συχνά να ακούω κάτι καινούριο... όπως κι  ο φίλος ακροατής μου.

Θυμάμαι στην εφηβεία τον φίλο μου το γιάννη ο οποίος είχε δει περισσότερες ταινίες του μουσικού είδους από ότι εγώ... Ταινίες όπως το "Φράουλες και αίμα" , Pink Floyd The Wall, Tommy των Who και άλλες πολλές. Με ρώταγε: "'Εχεις δει αυτο?" "Οχι" εγώ... Α έχεις χάσει 2-3-4-5 χρόνια από τη ζωή σου!! (το ποσό πήγαινε  ανάλογα τη "βαρύτητα" της ταινίας...) Πολύ σύντομα και με ενα πρόχειρο υπολογισμό, φαινόταν πως αν δεν έπρεπε να έχω ήδη πεθάνει, τότε ήταν ζήτημα..ημερών!

Οπότε ξεκίνησα να βλέπω μουσικές ταινίες...

Είχα βέβαια μια φιλική σχέση με το είδος από τα πρώτα μου ακούσματα. Στο σπίτι μας υπήρχε πικάπ, σε όμορφο βερνικωμένο ξύλινο κουτί, και καμιά 100αρια δίσκοι... Ανάμεσα στους οποίους το Sound of Music, γνωστό στην ελλάδα ως "Η Μελωδία της Ευτυχίας..."

Μαζί με αυτό ήταν και ενα αλλο βινύλιο το Soundtrack του The King and I (Ο Βασιλιάς κι εγώ) με την Deborah Kerr και τον Yul Brynner...

Αλλα κι ενα άλλο διαμάντι την συνομοταξίας των musical, και της rock opera...το Jesus Christ Superstar!!

Την ιδια εποχή ο Bob Dylan, έγραφε τη μουσική για την ταινία western Pat Garret and Billy the Kid στην οποία μάλιστα έπαιζε ως πλανόδιος μουσικός...

Ακολουθώ μια χαλαρή χρονολογική σειρά και πάμε στο tommy! Η ιστορία ενός τυφλού, κουφού και μουγκού παιδιού, του Tommy  ο οποίος όμως παίζει pinball, και ειναι και ο καλύτερος... Pinball wizard! Στο ρόλο του Tommy o Rofer Daltrey η μουσική των Who και στις εκτελέσεις των τραγουδιών στην ταινία πολλοί guests όπως ο elton John στο Pinball Wizard και η Tina Turner στο Acid Queen... (καπως τρομακτική, όπως έπρεπε...)

The Acid Queen!

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και μια ήπειρο μακρύτερα, ο Peter Fonda, ο Dennis Hopper και ο Jack Nicholson πρωταγωνιστούν σε ενα απο τα εικονικά road trip movies ολων των εποχών..αλλη μια ταινια που σημάδεψε τα νιάτα μας (τα δικά μου με καθυστέρηση...χαχαχα!!) Easy rider!! Και ξαφνικά όλοι θέλαμε μια chopper...

Και φτάνουμε στο musical που ίσως μπορει να θεωρηθεί ως αυτό που πραγματικά σημαδεψε την γενιά μας... Pink floyd The Wall! Για μενα ήταν ουσιαστικα η πρώτη ροκ μουσική άκουσα... Hey teacher leave them kids alone!!

Κάτι διαφορετικό τώρα... μια ταινία οχι και τόσο mainstream το Bagdad Cafe, για μια γερμανίδα που καταλήγει να πιασει δουλεια σε μια  απομακρυσμενη καφετέρια στην ερημο Mojave... και αλλαζει τη ζωή όλως όσων συναντά... κι εμενα η μουσικη αυτής της ταινίας έμεινε μαζί μου μια ζωή...

Εχουμε μπει στα 80s και ο Spike Lee εμφανίζεται με ταινίες που αναδεικνύουν την μαύρη κουλτούρα.. όπως το Mo' Better Blues...

Εκεί στα 80s αλλη μια ταινία που σημάδεψε τα νιάτα μας... Blues Brothers...θυμαμαι σαν σημερα τα club της εποχής να παιζουν το Peter Gunn Theme...

Έκαναν μόδα τα rayban Wayfarer γυαλια ηλίου και επανεφεραν στο προσκήνιο το Blues και την soul. O Gim Belushi όμως, ροκ σταρ κωμικός της εποχής που μεσουρανούσε το Saturday Night Live δεν θα αντέξει τις καταχρήσεις και θα μας αφήσει...

Προχωράμε σε μια ταινία που για μενα αφησε εποχή τόσο όσο και οι Blues Brothers...ειναι το The Commitments του Alan Parker...

Το 2000 θα ακολουθήσει  το Blues Brothers 2000, το οποίο κατά τη γνώμη μου δεν θα φτάσει σε ποιότητα και γέλιο το πρώτο αλλά μουσικά είχε ένα απίστευτο καστ... BB king, Eric Clapton και δεκάδες άλλοι, ολοι ενας κι ενας...

Η λίστα είναι ατέλειωτη... η έτσι φαίνεται... Μουσικές ταινίες η ταινίες όπου η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο, υπάρχουν πολλές...

The Legend of 1900, ο θρύλος του 1900 η ο Πιανίστας των Ωκεανών!

Το Moulin Rouge! Ομολογώ πως μεχρι τότε είχα αναπτύξει μια άρνηση ως προς το musical αλλα το είδα και ήταν βέβαια καταπληκτικό... και πολλες άλλες.. περισσοτερα για αυτές και πολύ μουσική απόψε στον Μικρόκοσμο!!

Τελικά όλες αυτές οι ταινίες έχουν κάτι να δώσουν...δεν ξέρω αν θα ζήσω περισσότερο τώρα που τις είδα, αλλά σίγουρα οι μοσικές τους και οι ιστορίες τους έχουν εμπνεύσει και διευρύνει το μυαλό μας...

Κι εχω να πω και σαν γνήσιος κουκουβάγιος και χαζομπαμπάς πως χαίρομαι πολύ που και τα παιδια μου αγάπησαν το είδος, ειδικα η μικρή μου που ασχολείται χορεύοντας, παίζοντας και τραγουδώντας σε μιούζικαλ εδώ στο νησί μας...

Η Ισαβέλλα,  με το μπουκάλι...