Ασυναρτησίες...

Αν και με τον έναν τρόπο η τον άλλο μέχρι τώρα υπηρετούσα το "κεφάλαιο", όντας πρώτα εργαζόμενος και μετά επιχειρηματίας σε ένα τομέα που εξυπηρετεί κατά κύριο λόγο την πλουτοκρατία, είχα πάντα μια βαθιά απέχθεια για το χρηματιστήριο. Ομολογώ πως ο κύριος λόγος αρχικά, και για πολύ καιρό, ήταν ότι αδυνατούσα να καταλάβω πως λειτουργεί. Και με αυτή την, κλασσικά ανθρώπινη, αντίδραση στο άγνωστο, και τρομακτικό, δεν το ήθελα, το φοβόμουν...
Τώρα αρκετά χρόνια και αρκετά άρθρα και βιβλία αργότερα, έχω καταλάβει, πιστεύω, σε έναν καλό βαθμό τι εστί χρηματιστήριο και πως λειτουργεί. Και η απέχθεια μου έχει ριζώσει ακόμη πιο βαθιά...

Με απασχολεί η ασυνεννοησία. Λυπάμαι όταν βλέπω ανθρώπους γύρω μου που είναι κατά βάθος "καλοί", έχουν δηλαδή τίμια συναισθήματα και διάθεση, αλλά αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους ούτως ώστε να προχωρήσουν μπροστα, είτε σε κάποια συνεργασία είτε στην αντιμετώπιση του μέλλοντος. Βέβαια υπάρχουν βαθμοί και είδη ασυνεννοησίας. Είναι παντού γύρω μας. Λέτε αυτό να εννοούσε η ιστορία με τον Πύργο της Βαβέλ? Γιατί δεν είναι μόνο όταν μιλάμε άλλη γλώσσα που δεν συνεννοούμαστε, αλλά και την ίδια...


Ασυνεννοησία μεταξύ συνεργατών, συντρόφων, γονιών και παιδιών, συναγωνιστών, πολιτών και πολιτικών... Οκ, ίσως στο τελευταίο ίσως κάνω λάθος, νομίζω έχουμε συνεννοηθεί πια με τους πολιτικούς. Αυτοί θέλουν να μας γαμήσουν και το ίδιο θέλουμε κι εμείς...

Προσπαθώ πάντα να έχω το μυαλό μου ανοιχτό. Το προσπαθώ από μικρός. Νομίζω ότι το πήρα από την οικογένεια μου. Προσπαθώ να έχω πάντα στο μυαλό μου, ότι κάθε άποψη, κάθε γνώμη, έχει κάποιους λόγους που υπάρχει, κάποιο τρόπο που αποκτήθηκε. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες απόψεις που μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να δεχτώ. Τέτοιες είναι και οι ακροδεξιές, εθνικιστικές και φασιστικές. Δεν έχουν όμως κι αυτές το λόγο που υπάρχουν η τον τρόπο που αποκτήθηκαν? Μπορεί να κατηγορηθεί ένας άνθρωπος ο οποίος μεγάλωσε με εθνικιστικές αξίες, μέσα σε ένα φασιστικό περιβάλλον, επηρρεασμένος από γεγονότα τα οποία φούντωσαν το μίσος μέσα του, όταν βγαίνει και υποστηρίζει πχ την Χρυσή Αυγή, η οποία εκφράζει το μίσος που νιώθει μέσα του? Αν αυτός ο ίδιος άνθρωπος είχε μεγαλώσει σε ένα άλλο περιβάλλον, πιο διαλλακτικό, πιο δεκτικό της διαφορετικότητας και των διαφόρων φυλών, θα είχε τις ίδιες απόψεις?

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, τις 22 Ιουλίου του 2011, ο Anders Breivik, σκότωσε 77 άτομα και τραυμάτισε άλλους 151, σε ένα συνδυασμό βομβιστικής ενέργειας και  επίθεσης με όπλα. Οι άνθρωποι που σκότωσε ήταν κυρίως παιδιά, έφηβοι. Ο Breivik είναι ακροδεξιός. Είναι και τρελός. Και όμως στα λίγα ακροδεξιά και εθνικιστικά blogs και sites που έχω δεί η τρέλα δεν είναι μακριά. Πάντα για τα δικά μου δεδομένα. Μίσος, μίσος, μίσος... μίσος για αλλόθρησκους, για αλλόφυλους, μίσος για καθετί διαφορετικό από αυτό που εκπροσωπούν. Είναι πέρα από τις δυνατότητες μου να το κατανοήσω. Μόνο σε παθολογικά πλαίσια...

Να γυρίσω όμως στο θέμα της ασυνεννοησίας. Γιατί υπάρχει? Γιατί δεν έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις για όλα, ναι, οκ, δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα, θα ήταν βαρετό αν μη τι άλλο.

Ας πάρουμε την κατάσταση που βρισκόμαστε. μόνο και μόνo για να προπαθήσω να την περιγράψω είναι δύσκολο, γιατί αυτό θα είναι το πως την βλέπω εγώ. Μπορώ να την εκφράσω με έναν τρόπο ουδέτερο, αντικειμενικό και πραγματικό? Η ότι και να κάνω η περιγραφή μου θα απεικονίζει μόνο τη δική μου πραγματικότητα? (άντε και 5-6 φίλων)

βασικά δεν θεωρώ ότι έχω ελπίδες αλλά θα προσπαθήσω.

Η Ελλάδα μετά από χρόνια διαφθοράς και κακοδιαχείρισης που συντελέστηκαν εν γνώσει και με την ανοχή, αν όχι και με την συνεργασία των Ευρωπαίων εταίρων, τραπεζιτών και λοιπών δανειστών μας βρίσκεται υπερχρεωμένη και στριμωγμένη στη γωνία. Έχει μόλις ολοκληρωθεί μια διαδικασία "κουρέματος" η οποία  μας έχει πλασαριστεί ως το σωτήριο γεγονός, μπας και ψηθούμε να ψηφίσουμε κάποιον από αυτούς που μας έφεραν εδώ, ξανά. Και αυτό γιατί πλησιάζουν εκλογές στις οποίες οι Έλληνες περισσότερο από ποτέ δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν. Και όχι μόνο αυτό, δεν ξέρουν και πως να αντιδράσουν γενικότερα. Περισσότερο από ποτέ , είναι διάχυτη η αίσθηση πως δεν πάμε καλά, κάτι πρέπει να αλλάξει, εμείς πρέπει να αλλάξουμε.

Ο καθένας από σας που θα διαβάσει την παραπάνω παράγραφο, αν κατάφερα να είμαι αντικειμενικός, θα συμφωνήσει. (πίστεψτε με, προσπάθησα, έσβησα αρκετά...) Εκεί που σίγουρα θα διαφωνήσουμε είναι στο τι πρεπει να γίνει! Και ειδικότερα στο τι διατίθεται ο καθένας από μας να κάνει...

Και βέβαια είναι και το τι πιστεύει ο καθένας από μας ότι θα γίνει. Πόσο μακριά επιτρέπουμε στην φαντασία μας να πάει όταν σκεφτόμαστε το τέλος της ζωής όπως την ξέραμε αλλά και τις πιθανές αλλαγές που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε αργά η γρήγορα.

Δεν είναι μακριά το 1991 όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία. 140.000 χιλιάδες ζωές κόστισε. Βέβαια εδώ δεν θεωρώ ότι έχουμε μειωνοτικά θέατα, τόσο μεγάλα, αλλά τι ξέρω εγώ? Σάμπως έχω πάει ποτέ στη Θράκη για να ξέρω τι παίζει?

Ελπίζω οτι ο κόσμος θα καταλάβει ότι εδώ δεν υπάρχει καμία τέτοια κατάσταση, δεν υπάρχει καμιά αντιπαλότητα μεταξύ περιοχών, ούτε καν πέρα από τα σύνορα μας. Ο Τούρκος, ο Σκοπιανός (η Μακεδόνας αν του αρέσει να λέγεται έτσι, λίγο με απασχολεί, μάλλον καθόλου) δεν έχουν πραγματικά κάτι εναντίον μας. Οι κυβερνήσεις τους και οι δικές μας, μας "παίζουν" τον έναν εναντίον του άλλου... Κι ο Τούρκος μανούλα έχει, κι ο Έλληνας, κι όλοι. Και κανενός η μανούλα δεν θελει να τον χάσει...


Το να πει κανείς ότι η Ελλάδα και οι Έλληνες αντιμετωπίζουν αυτή τη στιγμή ένα έλλειμμα εμπιστοσύνης θα ήταν μια τεράστια υποτίμηση της κατάστασης. Γιατί το έλλειμμα εμπιστοσύνης που αντιμετωπίζουμε επηρρεάζει σχεδόν κάθε πλευρά της ζωής μας.

Τα κόμματα μας ζητούν να τα εμπιστευτούμε.
Ο Βενιζέλος ζητά από τα μέλη του κόμματος (όσα έμειναν) να τον εμπιστευτούν.
Η Τρόικα θέλει να μας εμπιστευτεί αλλά δεν μπορεί.
Αλλά υπάρχουν και θέματα εμπιστοσύνης σε πιο μικρή κλίμακα. Πχ ο συναγωνιστής στην πλατεία. θέλει να εμπιστευτεί, αλλά δυσκολεύεται. Ο επιχειρηματίας πάλι? Του έμαθαν μια ζωή να εμπιστεύεται τις προβλέψεις για μια συνεχή ανάπτυξη και άνοδο, ούτως ώστε να πάρει δάνεια να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη του. Και τώρα? Τώρα αφαίρεσαν την εμπιστοσύνη στο μέλλον και λένε ότι δεν τον εμπιστεύονται να ξεχρεώσει τα χρέη του...  Και έχουν δίκιο. Αλλά είναι οι ίδιοι αυτοί που του έμαθαν την εμπιστοσύνη στο μέλλον, που τώρα αφαίρεσαν αυτή την εμπιστοσύνη...

(Τα ανωτέρω γράφτηκαν πριν λίγο καιρό, γιαυτό και ίσως κάποια είναι "εκτός φάσης". Οι εκλογές δεν πλησιάζουν απλά, είναι στη γωνία...

Θα ψηφίσω. Για πολλά χρόνια απείχα από τις εκλογές και στήριζα αυτή την επιλογή μου. Πιστέψτε με δημοκρατία έχει να δει αυτή η χώρα εδώ και χιλιάδες χρόνια, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Οι εκλογές, όλες μέχρι τώρα ήταν ένα κακόγουστο αστείο. Ποτέ δεν είχαμε επιλογή.

Ουσιαστικά σε αυτές τις εκλογές δεν αλλάζει κάτι. Το εκλογικό σύστημα, μετά από χρόνια, ακομεταχείρισης, έχει καταντήσει να είναι το πιο stacked against the odds που υπήρξε ποτέ. Το σύστημα έχει μοιράσει τα χαρτιά όπως γουστάρει, βρίσκεται πίσω από κάθε παίκτη σχεδόν, έχει και τη μπάνκα στο χέρι.

Αλλά, αλλά... υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα το εκλογικό αποτέλεσμα να βγάλει ένα λιθαράκι από αυτό το σαθρό οικοδόμημα και να το ρίξει κάτω? Για αυτή τη μικρή απειροελάχιστη πιθανότητα ψηφίζω. Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Υπάρχει ένα κόμμα που με εκφράζει σε μεγάλο βαθμό αλλά δεν μπορώ να το ψηφίσω, γιατί ο τοπικός υποψήφιος, κωλοτούμπας από ότι φαίνεται κι αυτός όπως τόσοι, όπως όλοι... έκανε την κωλότουμπα του και κατέληξε υποψήφιος άλλου κόμματος. Θα ψηφίσω λοιπόν άνθρωπο και όχι κόμμα.

άλλωστε οι απειροελάχιστες πιθανότητες και η πίστη σε αυτές είναι κάτι καθαρά ανθρώπινο...


ΥΓ Επειδή πρόσφατα διάβασα τον Ζορμπά ήθελα να βάλω ένα απόσπασμα που μου άρεσε, σχετικό με κάτι που έγραφα πιο πάνω για πατρίδες, σύνορα κλπ. Ψάχνοντας στο google βρήκα τις κλασσικές αναφορές στην "Ελλάδα του Ζορμπά" και άρες μάρες κουκουνάρες... Ο Ζορμπάς κατα την ταπεινή μου άποψη δεν είναι κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο για το πόσο φιλοσοφημένοι είναι οι Έλληνες. Είναι ένας οδηγός ζωής και φιλοσοφίας, δοσμένος μέσα από μια αφήγηση για έναν Ελεύθερο άνθρωπο. Ο Ζορμπάς δεν ήταν Έλληνας, ήταν Άνθρωπος. Με τα σφάλματα του, τα ελαττώματα του, τους καημούς και τα σεκλέτια του, τα ντέρτια του, τους έρωτες του. Ένας άνθρωπος που χαιρόταν τη ζωή, κι έδινε...

Το απόσπασμα θα το βάλω, με τον πατροπαράδοτο τρόπο, αντιγραφούλα και άγιος ο θεός...

"Μια φορά έλεγα: Ετούτος είναι Τούρκος και Βούλγαρος, ετούτος Έλληνας. Έχω εγώ κάμει πράματα για την πατρίδα αφεντικό, που να σηκώνεται η τρίχα σου. έσφαξα, έκλεψα, έκαψα χωριά, ατ΄μασα γυναίκες, ξεκλήρισα σπίτια... Γιατί; γιατί ήταν λέει Βούλγαροι, Τούρκοι. Ου να χαθείς παλιάνθρωπε, λέω συχνά  στον εαυτό μου και τον μουντζώνω.ου να χαθείς κουτεντέ. έβαλα μαθές γνώση, κοιτάζω τώρα τους ανθρώπους και λέω: Ετούοτς είναι καλός άνθρωπος, εκείνος κακός. Δεν πάει να είναι Βούλγαρος η Ρωμιός; Το ίδιο μου κάνει, είναι καλός, είναι κακός αυτό μονάχα τώρα ρωτώ. Κι όσο γερνώ, ναι, μα το ψωμί που τρώγω, μου φαίνεται πως θ'αρχίσω κι αυτό να μην το ρω΄τω. Μωρέ δεν πάει να είναι καλός η κακός! Όλους τους λυπούμαι , το σπλάχνο ου σκίζεται, όταν δω έναν άνθρωπο, κι ας καμώνουμαι πως δεν μου καίγεται καρφί. Να , λέω, κι ο φουκαράς ετούτος τρώει, πίνει, αγαπάει, φοβάται, έχει κι αυτός το θεό του και τον αντίθεο του, θα τα κακαρώσει κι αυτός και θα ξαπλωθεί τέζα στο χώμα, θα τον φαν τα σκουλήκια... Ε τον κακομοίρη! αδερφια είμαστε όλοι... Κρέας για τα σκουλήκια!
Κι αν είναι γυναίκα, ε τότε πια μου 'ρχονται μα το θεό τα κλάματα. Με πειράζεις κάθε τόσο η αφεντιά σου πως αγαπώ τις γυναίκες. πως μωρέ να μην τις αγαπώ; Που'ναι αδύναμα πλάσματα, που δεν ξέρουν τι τους γίνετια, που αν τις πιάσεις από το βυζί, μεμιάς ανοίγουν όλα τα πορτέλα και παραδίνουνται;"

Υπάρχουν γέροι κάγκουρες?

Θα ήμουν 16-17 χρονών όταν η κινηματογραφική λέσχη Κέρκυρας σε μια από τις προβολές της έπαιξε την ταινία "Christine" βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen King, του οποίου ήμουν (και είμαι) μεγάλος θαυμαστής και δεινός αναγνώστης...



Το βιβλίο το είχα διαβάσει και γούσταρα πολύ να δω και την ταινία. Η Κινηματογραφική Λέσχη τύπωνε πάντα ένα μικρό φυλλαδιάκι σχετικό με την εκάστοτε ταινία που έβαζε, γεμάτο με πληροφορίες αλλά και απόψεις και κριτικές σχετικές με την ταινία.

Στη συγκεκριμένη ταινία, το "Christine", το φυλλάδιο μας ενημέρωνε για το πως το τιμόνι του αυτοκινήτου γίνεται συμβολικά προέκταση του πέους του οδηγού, αυξάνοντας την αίσθηση του ανδρισμού κι ένα σωρό άλλα...alpha maleικά.

Γιατί όμως τόσοι άντρες έχουν κόλλημα με τα γρήγορα αυτοκίνητα, μηχανές, με τον θόρυβο της εξάτμισης, με τις σούζες και τα burn out?

Ας πάμε στη φύση για να δούμε τι κάνουν τα σερνικά για να προσελκύσουν τα θηλυκά...





Τα αρσενικά, κακά τα ψέματα, μια τάση να "δειχτούν" την έχουν προκειμένου να προσελκύσουν την προσοχή των θηλυκών...

Κάποτε τα παληκάρια, χόρευαν, έκαναν άθλους, κηνυγούσαν , αθλούνταν, επεδείκνυαν υπεροχή με όποιο τρόπο μπορούσαν.

Οι Ινδιάνοι είχαν κάτι ωραίες ιδέες...

Ει μικρή κοίτα πως κρέμομαι!

Σήμερα όμως, στην, παρανοικά πολύπλοκη και αποπροσανατολισμένη κοινωνία που ζούμε τι γίνεται?

Τα ένστικτα παραμένουν, οι εκφράσεις των άλλαξαν...

Δεν είναι μόνο οι κάγκουρες βέβαια... η κάθε ¨ομάδα", η κάθε φυλή, έχει τον τρόπο της... μηχανόβιοι, κάγκουρες, μπόντυμπίλντερ, καμάκια, πλούσιοι με κόττερα, φτωχοί κοκκορόμυαλοι, άντρες, απλοί άνθρωποι που με τον ένα τρόπο η τον άλλον, ψάχνουν να ενυπωσιάσουν το αντίθετο φύλο.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν "μένει" εκεί...

Αρκετοί χάνονται μέσα στην δίνη της προσπάθειας του εντυπωσιασμού. Δεν βοηθά κι η κοινωνία μας, το Lifestyle που προωθείται, είσα ότι έχεις, ότι αγοράσεις, ότι μπορείς να κάνεις καλύτερα από τον άλλον.

Είσαι μια εξάτμιση, ένας βρυχηθμός μιας μηχανής, εισαι άλογα, είσαι κυβικά, είσαι μια επίδειξη δύναμης...

Είσαι ένα όριο πιστωτικής κάρτας, είσαι ένας λογαριασμός τράπεζας, είσαι ένα εισόδημα...

Στο φινάλε είσαι ένα νούμερο...

Για να ξαναγυρίσω στην ερώτηση του τίτλου, υπάρχουν γέροι κάγκουρες? Φαντάζομαι πως κάπου υπάρχουν, αν μη τι άλλο για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά σε γενικές γραμμές, υποτίθεται, πως με την ηλικία έρχεται και η σοφία. Και με τη σοφία, φεύγει η καγκουριά....

The woman in me...

Το ξέρω πως θα ακουστεί απίστευτα gay (στα straight αρχ...α μου!) αλλά πιτσιρικάς στο γυμνάσιο, έβλεπα τα άλλα αγόρια να βαζουν "χέρι" στα κορίτσια την ώρα που μπαίναμε στην τάξη και αναρωτιόμουν πρώτον τι σκέφτονται τα "χαιβάνια" αλλά και γιατί οι κοπέλες το ανέχονται..?

Φαντάζομαι έχει κάτι να κάνει με τις παιδικές μου εμπειρίες αλλά πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες άξιζαν σεβασμού και σωστής ευγενικής συμπεριφοράς... το γεγονός ότι αυτό κατέστησε εξαιρετικά δύσκολο το να σταυρώσω γκόμενα, δεν μου χτύπησε ποτέ αρκετά καμπανάκια, ούτε και με έκανε να γίνω κάποιος κυνικός μισογύνης όπως κάποιοι φίλοι μου...

Πέρασα ένα καλό κομμάτι της εφηβείας μου να παλεύω με την ετικέτα του gay την οποία διάφοροι "καλοπροαίρετοι" macho men και future κάγκουρες της γειτονιάς  μου , φρόντισαν να μου φορέσουν. Στήριξαν την υποψία αυτή μάλλον στο ότι είχα φίλους με τους οποίους συζητούσα, αντί να κάνουμε σούζες και να μιλάμε για πίπες (πίπες μπουζί από παπιά, να εξηγούμαστε...) Υπάρχει βέβαια και μια μικρή περίπτωση να είχε και κάτι να κάνει με τις ανταύγειες στο μαλλί μου και τα κοτσιδάκια, η την τάση που είχα να φορώ βραχιόλια και φουλάρια...Αλλά ήταν τα eighties ρε γαμώτο!! Αφήστε που εγώ ήθελα να ήταν τα sixties...Δεν ενοχλήθηκα ιδιαίτερα γιατί ήξερα πολύ καλά τι κατεύθυνση είχαν οι ορέξεις μου...


Το επόμενο μαρτύριο ήταν ο στρατός, όπου βέβαια βρέθηκα να κάνω παρέα με άτομα, όχι της επιλογής μου, και άκουσα να μιλούν για τις γυναίκες με τον χειρότερο και πιο απαξιωτικό τρόπο. Το άντεξα κι αυτό χωρίς να αλλαξοπιστήσω... Αν και υπήρξαν στιγμές που αναγκάστηκα να μουγκρίσω έστω, εν είδη συμφωνίας κι ένιωσα σαν τον συνονόματο μου, όταν πριν λαλήσει ο πετεινός αρνήθηκε οποιαδήποτε γνωριμία και σχέση...


Ρισκάροντας τώρα να δώσω κάποια λάθος εντύπωση η να παρεξηγηθώ, θα ήθελα να δηλώσω ότι πάντα ήμουν σε επαφή με τη γυναίκα μέσα μου...
Είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μέσα στον κάθε άνθρωπο υπάρχουν και τα δύο στοιχεία, αντρικό και θηλυκό, αν μη τι άλλο γιατί είναι ένας αρκετά καλός τρόπος να εξηγήσεις πολλά περίεργα πράγματα που βλέπουμε γύρω μας.

Πρακτικά όμως τι σημαίνει αυτό?

Σημαίνει ότι μου αρέσει να μαγειρεύω, αλλά και γενικότερα να φροντίζω τους ανθρώπους, τους φίλους μου, τα παιδιά μου.
Σημαίνει ότι δεν βλέπω το σεξ σαν αναφαίρετο δικαίωμα μου, αλλά σαν μια ανώτερη έκφραση έρωτα και αγάπης.
Σημαίνει πως είμαι αθεράπευτα ρομαντικός.
Επίσης σημαίνει πως δεν έχω ελπίδες να γίνω ποτέ μου κάγκουρας, δεν θα κάτσω να δω ποτέ μου ποδόσφαιρο, εκτός κι αν είναι πολύ καλή η παρέα (ξέρετε ποιοί είσαστε…)
Δεν θα κυνηγήσω, δεν με συγκινούν τα όπλα, κλαίω με τις συγκινητικές σκηνές στις  ταινίες, και δεν πρόκειται ποτέ να βάλω φωτιά στις κλανιές μου…
Σήμανε πως στα 12 μου θα κρατούσα ένα μωρό αγκαλιά και έλεγα στον εαυτό μου: "Μια μέρα θέλω να γίνω κι εγώ πατέρας, να έχω ένα δικό μου μωρό"
Σήμανε πως στα 25 μου όταν το κατάφερα,. ήταν η μεγαλύτερη χαρά μου, να ταίζω με το μπιμπερό το μωρό μου, και να το ξεσκατίζω προκειμένου να κάνουμε bonding από νωρίς...

Σημαίνει πως νιώθω τελείως άνετα να ρωτήσω μια γυναίκα αν θηλάζει, χωρίς να φοβάμαι ότι θα παρεξηγηθώ, και μάλιστα να της προσφέρω και συμβουλές για θέματα σχετικά, που έμαθα από τη γυναίκα μου...

Θέλω να πιστεύω ότι η επαφή με την γυναικεία μου πλευρά, με κάνει έναν καλύτερο άντρα, αλλά δεν θελω να πάω πολυ μακριά τη βαλίτσα με την περιαυτολόγηση, ας σχολιάσουν οι γυναίκες της ζωής μου καλύτερα...

Πάντως τις γυναίκες τις λατρεύω. Δεν υπάρχει τίποτα σαν την αγκαλιά μιας γυναίκας για να πάρει μακριά όλα σου τα βάσανα....Τίποτα σαν τον έρωτα μιας γυναίκας για να γιατρέψει κάθε πληγή (και τίποτα σαν την γκρίνια της για να ανοίξει δεκάδες άλλες..αλλά αυτό είναι για άλλο ποστ...)
Τίποτα σαν τον τρόπο που ανθίζει και ομορφαίνει μια γυναίκα όταν πρόκειται να γίνει μητέρα...

Το είπε κι ο Muddy Waters:
"...a big black mama is gonna carry me to my grave..."




Woman is the nigger of the world είπε κάποτε ο Λέννον.
και δεν είχε κι ιδιαίτερο άδικο.



Ο Tom Robbins λέει πως κάποτε, πριν από χιλιάδες χρόνια ήταν οι γυναίκες που έκαναν κουμάντο
Ύστερα πήραν οι άντρες την εξουσία κι ο κόσμος πήγε κατά διαόλου...

 ξέρω - ξέρω θα πείτε Margaret Thatcher, Imelda Marcos, και κάποιες άλλες. Επιτρέψτε μου να πιστεύω πως ήταν υπερβολικά σε επαφή με τον άντρα μέσα τους...

Χριστός Ανέστη! (άσχετο...)

Διάβαζα από μικρός. Δεν έχω διαβάσει πολλά από τα βιβλία που ίσως πολλοί θεωρούν συγκλονιστικά, και αρκετά από αυτά πιθανώς να μην τα διαβάσω ποτέ… Συνεχίζω όμως να διαβάζω με όρεξη.

Μόλις τελείωσα όμως ένα συγκλονιστικό βιβλίο, κι αυτό είναι το «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη. Είναι και το πρώτο βιβλίο του που διαβάζω. Δεν ντρέπομαι, έχω ακόμη χρόνο να διαβάσω κι άλλα, ευτυχώς…

Μέσα στις τελευταίες του σελίδες, γέλασα με την καρδιά μου κι έκλαψα σιωπηλά.

Βρήκα πολλά συγκλονιστικά πράγματα μέσα σε αυτό το βιβλίο. Ήρθα αντιμέτωπος, μέσα στις σελίδες του, με τη ζωή μου την ίδια. Σε κάποια σημεία με έβαλε σε σκέψεις, σε άλλα είδα κάποια γεγονότα της ζωής μου κάτω από ένα άλλο φως, ενώ σε άλλα ακόμα, με δυό φράσεις, μου ξεκαθάρισε ερωτήματα που με έχουν βασανίσει πολλάκις…

Γυναίκα, άντρας, έρωτας, ζωή, θάνατος, πατρίδα, θρησκεία, δουλειά επιτυχία. Ο Ζορμπάς, οι εμπειρίες του, οι ιστορίες του κι οι κουβέντες του, καταπιάνονται με όλα αυτά τα μεγάλα θέματα της ζωής.

Στην τόσο, μα τόσο, ανθρώπινη φιγούρα του Ζορμπά είδα τον πατέρα μου, είδα κομμάτια του εαυτού μου. Ζήλεψα την απολυτοσύνη του, την λευτεριά του. Θαύμασα την ανοιχτή καρδιά του. Ο Ζορμπάς τα εκτιμά όλα μόνο όπως κάποιος που τα είχε όλα και τα έχασε, μπορεί. Αντιμετωπίζει την αμαρτία όπως μόνο ένας πραγματικά αμαρτωλός μπορεί. Και ζει την κάθε στιγμή γιατί ξέρει πως μια μέρα όλα θα τελειώσουν. Είναι παλικάρι ως την τελευταία στιγμή…

Θυμήθηκα εν τω μεταξύ μια σκέψη μου παλιά, πως, συχνά, μπορεί δυό άνθρωποι να διαβάσουν το ίδιο βιβλίο και ο ένας να βρεί μέσα σε αυτό τη δύναμη η την ορμή να κάνει ένα πράγμα και από το ίδιο βιβλίο ένας άλλος να βρει το σθένος να κάνει το αντίθετο…

Η πρώτη φορά που το ένιωσα αυτό, ήταν όταν, φρεσκοχωρισμένος, διάβασα ένα από τα βιβλία που άφησε πίσω της η σύντροφος μου φεύγοντας. Ήταν ένα βιβλίο φιλοσοφίας, μέσα στο οποίο βρήκα πολλά, ανάμεσα τους μια επιβεβαίωση των επιλογών μου και μπόλικη ηρεμία.

Διαβάζοντας το, σε τακτά διαστήματα, έβρισκα η έπεφταν από μέσα μικρά τετράγωνα χαρτάκια με σημειώσεις που κρατούσε η πρώην καλή μου. Σαφώς ήταν τα σημεία που την συγκλόνισαν και αυτά που «πήρε» από την ανάγνωση. Και αυτά που ίσως της έδωσαν την ορμή να «φύγει».

Είναι λοιπόν τα βιβλία που περιέχουν συγκλονιστικές αλήθειες η μήπως οι αλήθειες βρίσκονται μέσα μας και τα βιβλία μας τις αποκαλύπτουν η μας δίνουν την ορμή και το σθένος να κάνουμε το βήμα?

Και κατ’επέκταση δεν είναι κάθε γεγονός, κάθε κατάσταση που ζούμε, μια εμπειρία από την οποία ο καθένας θα αποκομίσει αυτό που τα δικά του εσωτερικά δεδομένα θα του επιτρέψουν?

Κάποτε συνέβη ένα γεγονός που με ώθησε να γράψω το εξής:

Κόψανε το δέντρο σήμερα.
Εκείνο τον ακούραστο φρουρό
του παραθύρου μου
Εκείνο τον φίλο κάποιας δύσκολης στιγμής

Κι η μηχανή βουίζει μες τα αυτιά μου
και κάποιες παιδικές ιστορίες έρχονται στο νού μου…

Για μάγισσες και θάνατο κρυφό
για τάφους και φαντάσματα χαμένων
Κι ο θόρυβος δεν σταματάει
κι η ακονισμένη λεπίδα κόβει
το κορμί του γέρου που στάθηκε ολόρθος τόσα χρόνια,
μόνο για να πέσει άδοξα
κάποια συννεφιασμένη μέρα του χειμώνα

Δεν νόμιζα ότι θα έφτανε ως εδώ φίλε μου,
Νόμιζα πως θα ζούσες πιο πολύ από μένα
Μα η πικρή πραγματικότητα τα τσάκισ’όλα.

Και δεν θ’ακούω το θρόισμα των φύλλων σου στον αέρα,
ούτε θα βλέπω τα πουλιά μες τα κλαδιά σου,
και σαν θελήσω από το ήλιο να κρυφτώ,
δεν θα βρω καν μια φευγαλέα σκιά σου.

Κι η μηχανή βουίζει μες τα αυτιά μου
γνώριμος ήχος,
θάνατος ψεύτικος, πικρά αληθινός,
θάνατος άσχημος κι ολότελα φτηνός.

4/1/86

Αυτό που τόσο με στεναχώρησε ώστε να αποτυπώσω τα αισθήματα μου με στίχο εκείνο το γεναριάτικο πρωινό, ήταν ένα καθημερινό γεγονός. Το δέντρο κόπηκε και άνοιξε το δρόμο για να περνούν κάποιοι πιο εύκολα, πρόσφερε ίσως κάποια εφήμερη ζεστασιά με τα ξύλα του, και γρήγορα ξεχάστηκε. Μια αναμνηση του έμεινε μόνο αποτυπωμένη σε ένα εφηβικό ημερολόγιο…


Όπως με τα βιβλία, έτσι και με ταινίες και τραγούδια, βρίσκουμε λόγια, σκηνές και φράσεις να μας εμπνέουν, να μας χαρίζουν μιαν αίσθηση «αλήθεια» στη ζωή μας. Αληθινή η όχι δεν έχει σημασία, άλλωστε μόνο εμείς μπορούμε να το κρίνουμε. Ο καθένας μας ζει την δική του αλήθεια. Βοηθάει βέβαια να το κατανοούμε αυτό και για τυος άλλους...

Ως τώρα ο αγαπημένος μου συγγραφέας βιβλίων που είχαν μιλήσει στην ψυχή μου ήταν ο Τομ Ρόμπινς. Προσθέτω τώρα και τον Καζαντζάκη…

Και το ταξίδι συνεχίζεται…

Ψηφοφόροι...

Εκείνο το πρωί, η Άννα ξεκίνησε για τη σχολή χωρίς πολλή όρεξη... είχε κι αυτόν τον ηλίθιο σάκκο να κουβαλήσει. Μόλις θα σχόλαγε, έπρεπε να πάει κατευθείαν στο σταθμό του ΚΤΕλ για να προλάβει το λεωφορείο.'Αλλη όρεξη δεν είχε! Αλλά η μάνα της, το είχε ξεκαθαρίσει, έπρεπε να πάει να ψηφίσει. Ο κύριος Αδάμου, ο γεροξεκούτης που τόσα χρόνια ήταν δήμαρχος της μικρής πόλης όπου μεγάλωσε, χρειαζόταν κάθε ψήφο! Ούτε μια δεν έπρεπε να πάει χαμένη. Και ήταν γνωστό βέβαια πόσα πράγματα είχε κάνει ο πρώην δήμαρχος για την οικογένεια της. Δεν πολυανακατευόταν αλλά είχε ακούσει τους γονείς της να μιλούν συχνά τα βράδια όταν νόμιζαν ότι αυτή κοιμόταν... Δεν είχε καταλάβει τι παιζόταν ακριβώς αλλά είχε ακούσει κάτι για άδειες, μίζες, στραβά μάτια και Πολεοδομία...
Τους σιχαινόταν πραγματικά. Με τα κουστούμια, τις γραβάτες και τα ψεύτικα χαμόγελα τους, όλους τους σιχαινόταν...

Αλλά έλα που τη είχαν στο χέρι! Πηγαίνοντας για να ψηφίσει θα τσίμπαγε και κάνα φράγκο, που είχε ξεμείνει... δεν υπήρχε εναλλακτική λύση.

Εναλλακτική λύση δεν είχε και ο Γιάννης. Έπρεπε να πάει στο χωριό να ψηφίσει κι αυτός. Ο πατέρας του κατέβαινε υποψήφιος για τοπικός σύμβουλος και δεν μπορούσε να του το αρνηθεί. Στα πενήντα πέντε του παρέμενε δραστήριος και με ένα πολύ σοβαρό ενδιαφέρον για τα κοινά. Πίστευε ακόμα στην δημοκρατία, στις εκλογές και στην δύναμη της ψήφου... Άδικα του έλεγε ο Γιάννης πως οι εκλογές είναι κοροιδία. Πως δεν νοείται δημοκρατία και πραγματικά ελεύθερη επιλογή όταν η επιλογή που σου δίνουν είναι ανάμεσα σε πέντε γραβατωμένους διεφθαρμένους χαραμοφάηδες κι έναν βαρεμένο οικολόγο, πρώην τρόφιμο ψυχιατρείου... δεν άκουγε κανέναν.

Κανέναν δεν άκουγε κι ο Λάμπρος. Όχι πως δεν ήθελε, απλά είχε πολύ φασαρία! Το μηχάνημα που οδηγούσε αγκομαχούσε, έτριζε και σειόταν σαν μυθικό τέρας. Ατμοί έβγαιναν από παντού. Κάτω από τη πίσσα με την οποία το μεγαλύτερο μέρος του ήταν καλυμμένο, ήταν κίτρινο σαν τις μπουλντόζες με τις οποίες έπαιζε ο γιός του στον κήπο. Κάθε άλλη ομοιότητα σταματούσε εκεί. Κάθε τόσο φορτηγά έρχοταν και άδειαζαν το μαύρο τους φορτίο μέσα στο μηχάνημα και έστρωνε ένα κομμάτι δρόμο ακόμα. σαν να μην έφταναν όλα ψιλόβρεχε κιόλας. Είχε μαλλιάσει η γλώσσα του να εξηγεί στον εργολάβο, πως άσφαλτος και δρόμος σωστός υπο συνθήκες βροχής δεν φτιάχνεται. Το νερό δεν αφήνει την άσφαλτο να "κολλήσει" στο υπόστρωμα όσο κι αν το είχαν ξύσει με τις αλυσίδες. Τα αφεντικά όμως δεν ήξεραν τίποτα εκτός του ότι σε 2 μέρες ήταν εκλογές και ο δρόμος έπρεπε να είναι ασφαλτοστρωμένος. Λες και θα πέρναγαν οι ψηφοφόροι, θα έβλεπαν τον όμορφο στρωμένο δρόμο και θα ξεχνούσαν 4 χρόνια σκανδάλων και ασταμάτητης μίζας!

Μίζα είχε στο μυαλό του και ο Αλέκος. Όχι τέτοια μίζα όμως. Μια μίζα Βosch που "φορούσε" ο κινητήρας του λεωφορείου του. Αντίθετα με την προηγούμενη, ετούτη είχε σταματήσει και δεν έλεγε να ξαναδουλέψει. Είχε βγει λοιπόν στη γύρα να βρει ανταλλακτικά η μια άλλη έστω και μεταχειρισμένη γιατί το μεσημέρι είχε ταξίδι και δεν έπρεπε να το χάσει. Στο ένα μετά το άλλο από τα μαγαζιά που πήγε, δεν έβρισκε αυτό που ήθελε. Μα δεν είχε κάποιος μια μίζα σε στοκ? Πρόσεξε πως στα περισσότερα μαγαζιά τα ράφια ήταν άδεια, και σε δύο περιπτώσεις μάλιστα τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Τελικά κατά τη μια κατάφερε και βρήκε αυτό που ήθελε και γύρισε γρήγορα στο σταθμό του ΚΤΕλ να τοποθετήσει τη μίζα του και να ετοιμάσει το λεωφορείο για το ταξίδι...

Το ταξίδι προβλεπόταν βαρετό. Η τουλάχιστον έτσι νόμιζε η Άννα. Τρία χρόνια τωρα στη σχολή το είχε κάνει αρκετές φορές. Από τότε που είχε ανοίξει ο καινούριος μεγάλος δρόμος ο χρόνος είχε μειωθεί σημαντικά αλλά η βαριόμαρα είχε ενταθεί αντιστρόφως ανάλογα... Ατελείωτη μαύρη άσφαλτος, μεγάλες ευθείες και λίγες στροφές συνδυασμένες με τον ψηλό τσιμεντένιο τοίχο στο πλάι του δρόμου και το χειμερινό πια σκοτάδι συνομωτούσαν ώστε να καταστεί πολύ βαρετό το ταξίδι. Πάνε τα ενδιαφέροντα χωριουδάκια και οι απότομες στροφές (φουρκέτες τις έλεγε ο αδερφός της) που σου έκοβαν την ανάσα. Φτάνοντας στον σταθμό είδε το πίσω μέρος του λεωφορείου ανοιχτό και κάποιον με τα χέρια χωμένα βαθιά μέσα στη μηχανή να σφίγγεται βλαστημώντας χαμηλόφωνα. "Ωχ!" σκέφτηκε, "ελπίζω να μην είναι χαλασμένο το λεωφορείο, δεν θα αντέξω να αργήσουμε και να φύγουμε..." Πήγε στο γκισέ και έβγαλε εισιτήριο. Ο υπάλληλος την διαβεβαίωσε πως το λεωφορείο θα έφευγε στην ώρα του.

Στην ωρα του έφυγε κι ο Γιάννης από τη δουλειά. Όπως κάθε φορά άλλωστε. Συμβασιούχος των 650 ευρώ, είχε ήδη ξεχάσει τι ακριβώς ήταν αυτό που υποτίθεται ότι έκανε εκεί που εργαζόταν. Μια τουρίστρια που είχε γνωρίσει το καλοκαίρι,μετά το σεξ τον είχε ρωτήσει τι δουλειά κάνει και όταν προσπάθησε να της εξηγήσει εκείνη γέλασε και του είπε "Aha!! You are a paperpusher! " Του είχε μείνει αυτό γιατί του άρεσε... Όντως αυτό ήταν, ένας σμπρώχτης χαρτιών...

Σμπρώχτες χαρτιών είναι και οι ψηφοφόροι. Σμπρώχνουν τα χαρτάκια μέσα στα φάκελα άλλοι ελπίζοντας να αλλάξει κάτι, άλλοι ελπίζοντας να μην αλλάξει τίποτα, άλλοι χωρίς ελπίδα καμιά... όλοι σίγουροι για αυτό που νομίζουν πως ξέρουν...


12/4/2012
την ανάρτηση αυτή την είχα ξεκινήσει το 2010. Ήρθαν έτσι τα πράγματα για να μείνει στο ράφι, αρκετό καιρό ώστε ένας κύκλος να κλείσει και να βγει "στον αέρα" μερικές βδομάδες πριν από τις επόενες εκλογές...
Ελπίζω ότι οι συμπολίτες μου θα κάνουν την υπέρβαση και θα ξεφύγουν από τον τρόπο λειτουργίας που περιγράφω παραπάνω. Θα μείνω με την ελπίδα μάλλον. Αλλά δεν θα πάψω ποτέ να ελπίζω , πως κάπου, κάποτε μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο.

Μιλούν οι εμπλεκόμενοι για "αντίπαλους", αντίπαλα κόμματα, αντίπαλοι πολιτικοί, αντίπαλοι βουλευτές.

Αυτό που θα ήθελα να έχει κάθε ψηφοφόρος στο μυαλό του μπαίνοντας στο εκλογικό τμήμα είναι πως ο μόνος πραγματικος αντίπαλος του, είναι ο εαυτός του.

Κι αν καταφέρει να τον νικήσει, η ζωή μπορεί να γίνει κατιτις καλύτερη για πολύ κόσμο...

Καλό σμπρώξιμο!

Γιούκες

Ο κήπος του σπιτιού μου ήταν ένας κήπος «διακοσμητικός». Είχε «άγριο» γκαζόν. Στις καλές του μέρες έχωνες τα χέρια σου μέσα και χώμα δεν έβρισκες, τόσο πυκνό ήταν. Ξάπλωνες πάνω και ήταν μαλακό σαν στρώμα κρεβατιού… Μετά από λίγο άρχιζαν να περπατούν πάνω σου τα μαμούνια και σηκωνόσουν βέβαια…

 Ήταν γεμάτος με διακοσμητικά φυτά και κάτι τεράστια δέντρα, τα οποία τα έκοβες κι αυτά έβγαζαν δυό τρια καινούρια «κεφάλια» πιο κάτω από κει που τα έκοψες. Ένα πράμα σαν την Λερναία Ύδρα δηλαδή… Σαν δέντρα ήταν άχρηστα αν εξαιρέσεις τη σκιά που έκαναν… ούτε καρπό έβγαζαν αλλά ούτε και καίγονταν στο τζάκι!

Κάποια στιγμή αποφάσισα να μετατρέψω τον «διακοσμητικό» μου κήπο σε λαχανόκηπο και περιβόλι… Και το πρώτο και κύριο ήταν να ξεφορτωθώ τα δέντρα. Ήταν πραγματικά τεράστια. Όταν έπεφταν κάτω σειόταν η γη. Είχαν εκατοντάδες μεγάλα, ινώδη, φύλλα. Κάποια ξερά και κάποια χλωρά. Τα ξερά φύλλα καίγονταν καλά. Οι κορμοί ήταν άλλη ιστορία. Τους έκοψα σε κομμάτια και  τους άφησα να ξεραθούν για μήνες. Μετά άναψα μια μεγάλη φωτιά με άλλα ξύλα και παλέτες. Τους έβαλα κι αυτούς μαζί να καούν. Δεν καίγονται.

Τσουρουφλίζονται, καψαλίζονται, μαυρίζουν. Αλλά εκεί. Παραμένουν κούτσουρα και αρνούνται πεισματικά να γίνουν στάχτη.

Μου τη σπάνε. Γιατί έχουν αρχίσει και μου θυμίζουν τις μαλακίες που έχω κάνει στη ζωή μου.

Θα βρω μια γωνιά και θα τους βάλω εκεί. Θα τους στιβάξω όμορφα και τακτοποιημένα. Θα φροντίσω να είναι κάπου που δεν ενοχλούν, και ειδικά κάπου που δεν θα χρειαστεί να τους ξαναβγάλω…

Και το ίδιο θα πρέπει να κάνω με τις μαλακίες…