Ήταν μια χρονιά καταλυτική.
΄Ηταν η χρονιά που πολλoί περίμεναν κάποιο τέλος, η έστω κάποια μεγάλη αλλαγή.
Ήταν η χρονιά που αποχαιρετήσαμε πολύ κόσμο, ανάμεσα τους, τους Gore Vidal, Etta James, Whitney Houston, Levon Helm, Dave Brubeck, Ravi Shankar, Earl Scruggs... Η λίστα σαφώς είναι πολύ μεγάλη για να μπει ολόκληρη...
Αυτοί είναι οι ας πούμε "διάσημοι" οι άνθρωποι που με τον έναν η τον άλλο τρόπο σημάδεψαν τη ζωή πολλών στον κόσμο...
Ποιός αλήθεια δεν έχει ακούσει ποτέ αυτό?
Dave Brubeck-"Take Five"
η αυτό?
The Band - "The Weight"" (τραγουδάει ο Levon Helm και παίζει τύμπανα)
η ακόμη αυτό?
Etta James - "Rather be blind"(συμμετέχει και ο Dr John)
Κάποιοι άλλοι πάλι, παντελώς άγνωστοι μας, πέρασαν στην αντίπερα "όχθη" χωρίς να έχουν αφήσει ίσως κάποιο "διάσημο έργο" πίσω τους, αλλά σίγουρα αγαπήθηκαν και κάποιοι τους θυμούνται...
Ένα ακόμη θύμα του 2012, για πολύ κόσμο, ήταν και η τυφλή εμπιστοσύνη σε ένα ανήθικο πολιτικό αλλά και κοινωνικό σύστημα...ψυχορραγεί. Δεν έχει πεθάνει ακόμα. Αλλά πραγματικά πιστεύω ότι πεθαίνει.
Τον τελευταίο καιρό διαβάζω φιλοσοφία. Ποτέ δεν είναι αργά... Σωκράτης, Επίκουρος, Πλάτωνας, Σενέκας και πάρα πολλοί άλλοι... Αυτοί οι άνθρωποι ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ βαθιά γύρω από τα ανθρώπινα θέματα, από τα μεγαλύτερα ως τα μικρότερα. Και άφησαν πίσω τους ένα μεγάλο έργο, έναν οδηγό επιβίωσης στον κόσμο τον υλικό αλλά και αυτόν των συναισθημάτων...Σκέφτομαι πως στο σχολείο διδάχτηκα σίγουρα κάποιο μέρος από την σκέψη τους, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα.
Πόσο καλύτερα θα είχα διάγει τον βίο μου αν είχα ασχοληθεί νωρίτερα? Πόσα προβλήματα καθημερινά, πόση δυστυχία θα μπορούσε να αποφευχθεί αν κάναμε όλοι κάποια από αυτά τα οποία μας διδάσκουν οι φιλόσοφοι?
Φιλόσοφοι δεν είναι μόνο οι μεγάλοι. Υπάρχουν πολλοί σοφοί ανάμεσα μας. Συχνά είναι οι μεγαλύτεροι, αυτοί που πέρασαν μια ζωή ολόκληρη, μαθαίνοντας για τη ζωή, the hard way, ζώντας την.
Βρείτε κάποιον και καθήστε κοντά του. Μιλήστε. Όλο και κάτι θα μάθετε. Το λιγότερο θα τους προσφέρετε και λίγη παρέα.
Κι αν δεν έχετε κάποιον πρόχειρο, ανοίξτε ένα βιβλίο. Θα βρείτε πολλές αλήθειες. Αλήθειες που ίσως πονάνε αλλά όπως είπε κάποιος:
“But better to be hurt by the truth than comforted with a lie.”
(Khaled Hosseini )
ΥΓ Ατούτ αλλέρ 2012...καλώς να έρθεις 2013! Βγείτε έξω, ερωτευτείτε, αγαπηθείτε, εμπιστευθείτε, προσπαθήστε, ηττηθείτε, ξανασηκωθείτε...με λίγα λόγια ζήστε!
Τις καλύτερες ευχές μου σε όλους, φίλους και μη...
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 31, 2012
Παρασκευή, Δεκεμβρίου 28, 2012
Wisdom and love
Wisdom surrounds us.
It can be found in the written and the spoken word, in happiness and in pain, in nature, in the hearts of the young and the old.
We move through life often trying to accumulate it. We collect wisdom just like we would collect food or the materials to build a house.
We sometimes overburden our hearts and minds with this collected wisdom we feel that we need in order to justify our actions and needs. Trying to find more meaning than there is.
Wisdom is like water or sand. It is impossible to hold onto it. Yet we can lie or bathe in it as we would on sand or in water.
imagine if the goal of life were to to build a house and we had to collect the materials as we moved through life, always carrying it with us... would we ever reach the goal? Or would we die of exhaustion on the way...?
the house we need to build is inside us already. It has no need of expensive building materials, it has no need to be collected and amassed.
It is a house of love. And inside it is all the wisdom in the world.
It can be found in the written and the spoken word, in happiness and in pain, in nature, in the hearts of the young and the old.
We move through life often trying to accumulate it. We collect wisdom just like we would collect food or the materials to build a house.
We sometimes overburden our hearts and minds with this collected wisdom we feel that we need in order to justify our actions and needs. Trying to find more meaning than there is.
Wisdom is like water or sand. It is impossible to hold onto it. Yet we can lie or bathe in it as we would on sand or in water.
imagine if the goal of life were to to build a house and we had to collect the materials as we moved through life, always carrying it with us... would we ever reach the goal? Or would we die of exhaustion on the way...?
the house we need to build is inside us already. It has no need of expensive building materials, it has no need to be collected and amassed.
It is a house of love. And inside it is all the wisdom in the world.
Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2012
...I swear to sing the blues, the whole blues, and nothing but the blues...
Πριν από πολύ καιρό, σε ένα άλλο κομμάτι της ζωής μου, τραγουδούσα σε μια μπάντα. Ήταν κάπως τυχαίο, αποτέλεσμα ένός μεθυσμένου βραδιού και ενός live που είχα πάει, όπου μες στη σούρα μου προσφέρθηκα να αντιαταστήσω τον τραγουδιστή που, δυστυχώς, έφευγε...
Η μπάντα ήταν μια blues μπάντα, αποτελούμενη από Άγγλους κυρίως που έμεναν εδώ τα καλοκαίρια.
Εγώ ροκάς ήμουν βασικά, αλλά το rock χωρίς το blues δεν θα υπήρχε οπότε είχα ακούσματα...
Τότε όμως με την μπάντα, εντρύφησα στο είδος...και αγάπησα κομμάτια όπως αυτό...
και αυτό...
τρία χρόνια μετά τις πρώτες, γεμάτες τρακ πρόβες και, πόσο μάλλον, εμφανίσεις (15 live το πρώτο καλοκαίρι, βάπτισμα του πυρός για μένα...) βρεθήκαμε να παίζουμε το πρώτο μας gig εκτός Κέρκυρας. Tour στη Λευκάδα όπου θα παίζαμε σε ένα πάρτυ-απονομή μετά από ιστιοπλοικό αγώνα.
Είχα ένα φορτηγάκι τότε, του είχα γράψει πάνω με σπρέυ "The Savage Blues Banned Van" το είχα φορτώσει με ντραμς κι ενισχυτές και φύγαμε!
Η μέρα ήταν υπέροχη, η τοποθεσία επίσης, ήρθε το βράδυ κι η ώρα της συναυλίας, όλα πήγαν καλά. Encore και ξανά encore, ενθουσιώδες κοινό, μέχρι κι ένας γέρος χίπης, εξηντάρης και βάλε, ο οποίος τα είχε δώσει όλα με την εκτέλεση μας του Red House Blues...και το ζήταγε ξανά και ξανά!!
Μετά τη συναυλία σαν κάθε blues μπάντα που σέβεται τον εαυτό της κάναμε μια καλή μπαρότσαρκα με κεράσματα κλπ...
Κατέληξα αργά το βράδυ στο τελευταίο μπαρ της σειράς, κοντά στη θάλασσα για ένα τελευταίο ποτό.
Με πλησίασε ένας νεαρός και προσφέρθηκε να με κεράσει σε σπαστά Αγγλικά. Κατάλαβα πως ήταν Έλληνας και του απάντησα Ελληνικά. Πιάσαμε την κουβέντα.
Έκανε διακοπές. Ήταν εργάτης στην ΕΥΔΑΠ. Σκαφτιάς. Ανύπαντρος, χωρίς οικογένεια, ούτε πολλούς φίλους. Διαβασμένος, έγραφε και στίχους, μου έδειξε μερικούς. Πολύ μαυρίλα. Με ρώτησε για τη ζωή μου.
Του είπα πως ήμουν παντρεμένος, με την sweetheart μου από το σχολείο, είχα μια κόρη 6 χρονών, μόλις είχα ξεκινήσει δική μου δουλειά, πήγαινα καλά... "Πωπωωωω" έλεγε.."και τραγουδάς και σε μια μπάντα, κάνεις το κέφι σου, τα γούστα σου,την ιστιοπλοία σου, μιλάς δυο γλώσσες άπταιστα..."
"Τα έχεις όλα"
"Εχεις μια υπέροχη ζωή"
Ήταν αποκαλυπτικό να βλέπω μια οπτική της ζωής μου από τα μάτια ενός άλλου...
Ίσως σας φανεί λίγο χαζό, αλλά από πιο πριν, σαν επίδοξος bluesman ένιωθα λίγο "ψεύτικος" λίγο "phony". Για να τραγουδάς blues πρέπει να έχεις πονέσει. Εντάξει δεν λέω να έχεις μαστιγωθεί κουβαλώντας μπαμπάκι στις φυτείες της Carolina...αλλά να έχεις πονέσει...
Όχι πως δεν είχα κι εγώ ένα μερίδιο από ερωτικές απογοητεύσεις κλπ, αλλά ήταν εφηβικά και δεν "μετράνε"...
Ήθελα να είχα το blues μέσα μου. Ήθελα να είχα κάτι τέτοιο να βγάλω:
Τα πιο πάνω ήταν το 1998.
Η ζωή θα φρόντιζε να πάρω μια γερή δόση blues το 2006 όταν χώρισα με την sweetheart μου, και βρέθηκα μόνος με δύο παιδιά. Και μετά ένας άλλος έρωτας που δεν ευόδωσε..
Το πρόβλημα ήταν πως από την μπάντα είχα αποχωρήσει και οι άλλες δύο που ήμουν, είχαν "κλασσικά" διαλυθεί...
Τα blues δεν είναι ποτέ μακριά...
Κι έτσι τώρα που έχω πολύ blues μέσα μου, πολύ "ντέρτι" που λένε εδώ, δεν έχω μπάντα... κι είναι ένα άλλο "ντέρτι" αυτό από μόνο του...
Μου λείπει....
ΥΓ όσοι "ευαισθητοποιηθείτε" και έχετε όρεξη να πούμε κάνα τραγουδάκι, μέσα...
δεν χρειαζόμαστε και πολλά όργανα...όπως θα δείτε παρακάτω!
Η μπάντα ήταν μια blues μπάντα, αποτελούμενη από Άγγλους κυρίως που έμεναν εδώ τα καλοκαίρια.
Εγώ ροκάς ήμουν βασικά, αλλά το rock χωρίς το blues δεν θα υπήρχε οπότε είχα ακούσματα...
Τότε όμως με την μπάντα, εντρύφησα στο είδος...και αγάπησα κομμάτια όπως αυτό...
και αυτό...
τρία χρόνια μετά τις πρώτες, γεμάτες τρακ πρόβες και, πόσο μάλλον, εμφανίσεις (15 live το πρώτο καλοκαίρι, βάπτισμα του πυρός για μένα...) βρεθήκαμε να παίζουμε το πρώτο μας gig εκτός Κέρκυρας. Tour στη Λευκάδα όπου θα παίζαμε σε ένα πάρτυ-απονομή μετά από ιστιοπλοικό αγώνα.
Είχα ένα φορτηγάκι τότε, του είχα γράψει πάνω με σπρέυ "The Savage Blues Banned Van" το είχα φορτώσει με ντραμς κι ενισχυτές και φύγαμε!
Η μέρα ήταν υπέροχη, η τοποθεσία επίσης, ήρθε το βράδυ κι η ώρα της συναυλίας, όλα πήγαν καλά. Encore και ξανά encore, ενθουσιώδες κοινό, μέχρι κι ένας γέρος χίπης, εξηντάρης και βάλε, ο οποίος τα είχε δώσει όλα με την εκτέλεση μας του Red House Blues...και το ζήταγε ξανά και ξανά!!
Μετά τη συναυλία σαν κάθε blues μπάντα που σέβεται τον εαυτό της κάναμε μια καλή μπαρότσαρκα με κεράσματα κλπ...
Κατέληξα αργά το βράδυ στο τελευταίο μπαρ της σειράς, κοντά στη θάλασσα για ένα τελευταίο ποτό.
Με πλησίασε ένας νεαρός και προσφέρθηκε να με κεράσει σε σπαστά Αγγλικά. Κατάλαβα πως ήταν Έλληνας και του απάντησα Ελληνικά. Πιάσαμε την κουβέντα.
Έκανε διακοπές. Ήταν εργάτης στην ΕΥΔΑΠ. Σκαφτιάς. Ανύπαντρος, χωρίς οικογένεια, ούτε πολλούς φίλους. Διαβασμένος, έγραφε και στίχους, μου έδειξε μερικούς. Πολύ μαυρίλα. Με ρώτησε για τη ζωή μου.
Του είπα πως ήμουν παντρεμένος, με την sweetheart μου από το σχολείο, είχα μια κόρη 6 χρονών, μόλις είχα ξεκινήσει δική μου δουλειά, πήγαινα καλά... "Πωπωωωω" έλεγε.."και τραγουδάς και σε μια μπάντα, κάνεις το κέφι σου, τα γούστα σου,την ιστιοπλοία σου, μιλάς δυο γλώσσες άπταιστα..."
"Τα έχεις όλα"
"Εχεις μια υπέροχη ζωή"
Ήταν αποκαλυπτικό να βλέπω μια οπτική της ζωής μου από τα μάτια ενός άλλου...
Ίσως σας φανεί λίγο χαζό, αλλά από πιο πριν, σαν επίδοξος bluesman ένιωθα λίγο "ψεύτικος" λίγο "phony". Για να τραγουδάς blues πρέπει να έχεις πονέσει. Εντάξει δεν λέω να έχεις μαστιγωθεί κουβαλώντας μπαμπάκι στις φυτείες της Carolina...αλλά να έχεις πονέσει...
Όχι πως δεν είχα κι εγώ ένα μερίδιο από ερωτικές απογοητεύσεις κλπ, αλλά ήταν εφηβικά και δεν "μετράνε"...
Ήθελα να είχα το blues μέσα μου. Ήθελα να είχα κάτι τέτοιο να βγάλω:
Τα πιο πάνω ήταν το 1998.
Η ζωή θα φρόντιζε να πάρω μια γερή δόση blues το 2006 όταν χώρισα με την sweetheart μου, και βρέθηκα μόνος με δύο παιδιά. Και μετά ένας άλλος έρωτας που δεν ευόδωσε..
Το πρόβλημα ήταν πως από την μπάντα είχα αποχωρήσει και οι άλλες δύο που ήμουν, είχαν "κλασσικά" διαλυθεί...
Τα blues δεν είναι ποτέ μακριά...
Κι έτσι τώρα που έχω πολύ blues μέσα μου, πολύ "ντέρτι" που λένε εδώ, δεν έχω μπάντα... κι είναι ένα άλλο "ντέρτι" αυτό από μόνο του...
Μου λείπει....
ΥΓ όσοι "ευαισθητοποιηθείτε" και έχετε όρεξη να πούμε κάνα τραγουδάκι, μέσα...
δεν χρειαζόμαστε και πολλά όργανα...όπως θα δείτε παρακάτω!
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 06, 2012
Τα 300 δαιμόνια...
Όλοι ξέρουμε για τους Καλλικάντζαρους. Είναι γνωστοί επίσης και με άλλα ονόματα όπως «Καρκάτζια», «Καλκατζόνια» ή «Καλκατζάνια», «Καλκάνια», «Καλιτσάντεροι», «Καρκάντζαροι», «Σκαλικαντζέρια», «Σκαντζάρια», «Σκαλαπούνταροι», «Τζόγιες», «Λυκοκάντζαροι» και «Κωλοβελόνηδες», καθώς και τα θηλυκού γένους: «Καλικαντζαρού», «Καλικαντζαρίνες», «Καλοκυράδες», «Βερβελούδες» κ.ά. Ακούστε τους εδώ σε backing vocals...
«Όλοι οι παραπάνω δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «Βουρκόλακες» (=Βρυκόλακες), «Βουρβούλακες», «Παγανοί», «Αερικά», «Ξωτικά», «Παρωρίτες» σε αντίθεση με τους «Τσιλικρωτά» (Καρδαμύλη Μάνης), «Καλιοντζήδες» (Ήπειρος), «Πλανήταροι» και «Πλανηταρούδια» (Κύπρος), «Κατσι-άδες» (Χίος), «Κάηδες» και «Καλισπούδηδες» (Σάμος), «Κάηδες» αλλά και «Καημπίλιδες» (Κάρπαθος), «Σιβότες» και «Σιφώτες» (Καππαδοκία), και ακόμη «Χρυσαφεντάδες» [Χρυσαφεντάδες Ας εμάς καλοί] (Οινόη-Πόντος) που γενικά αυτοί εμφανίζονται και συμπεριφέρονται και ως καλικάντζαροι.
Υπάρχουν όμως και δαιμόνια στις πόλεις, κι αυτά φίλοι μου είναι τα χειρότερα. Στις πόλεις μας τις γκρίζες, τις τσιμεντωμένες και απογυμνωμένες από πράσινο αλλά και ανθρωπιά, συνωστίζονται μερικά από τα χειρότερα "δαιμόνια". Και μακράν το χειρότερο είναι το γνωστό ως "βουλευτής".
Ο "βουλευτής" απαντάται σε όλες τις μεγάλες πόλεις αλλά έχει την μεγαλύτερη συγκέντρωση του στην Adina.
Πάμε στο γνωστό μας Wikipedia για περισσότερες πληροφορίες
Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), σπάνια γυμνοί και ποτέ ρακένδυτοι αλλά με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία. Τελευταία όμως απαντώνται και κουστουμαρισμένοι, εν είδη μεταμφίεσης για να μην τους παίρνουμε χαμπάρι...όπως επίσης και με γυναικεία μορφή επιμελώς επιμελημένη..
Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου. Και πάλι τον τελευταίο καιρό το έχουν ρίξει και στα κάθε λογής νεοπλουτίστικα εδέσματα, όπως αστακομακαρονάδες, γαριδομακαρονάδες, ψητά γουρουνόπουλα κλπ. Αυτά βέβαια όταν δεν τους παίρνει χαμπάρι ο κόσμος και αρχίσει το κυνηγητό, οπότε τρώνε ότι γιαούρτια τους πετάξουν και την κάνουν με ελαφρά..
Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα, πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα. Αυτά όταν πρόκειται να σώσουν το τομάρι τους γιατί για άλλου τομάρι δεν κόπτονται. Υποστηρίζονται μεταξύ τους, μέχρι να κινδυνέψει η θεσούλα τους.
Σε μερικά μέρη τους βουλευτές τους συνοδεύει η μάνα τους η «Βουλευταρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι βουλευτές έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «βουλευτίνες»(πως λέμε προβατίνες)! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Στη Νάξο τις γυναίκες των βουλευτών τις αποκαλούν «Καλοκυράδες» για να τις καλοπιάσουν (εξευμενίσουν), ενώ στη Κωνσταντινούπολη «Βερβελούδες». Ο αρχηγός των βουλευτών στη παλιά Αθήνα λεγόταν «κωλοβελόνης» ενώ στη Θεσσαλία «αρχι-τζόγιας» (και «τζόγιες» οι βουλευτές) στη δε Κωνσταντινούπολη «Μαντρακούκος». Στη δε Νάξο οι βουλευτές φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των βουλευτάδων.
Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τους ψηφοφόρους (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά οι ετοιμόρροποι ψηφοφόροι πέσουν και τους πλακώσουν (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των ψηφοφόρων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία της ψήφου και της Δημοκρατίας. Την οποία βέβαια οι βουλευτές είναι ταγμένοι να κατατροπώσουν...
Επίσης μπαίνοντας στις οικίες απ΄ όπου μπορέσουν μαγαρίζουν τη κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, «βασανίζουν τις ακαμάτρες... γι΄ αυτό τα κορίτσια το 40ήμερο προσπαθούν να φτιάξουν όσο γίνεται πιο πολύ γνέμα» (Σάμος) ή σκορπούν το αλεύρι, τη τέφρα από το τζάκι τη «δωδεκαμερίτικη» ή «βουλευτήσια» ή «τη στάχτη που δεν άκουσε το εν Ιορδάνη» και που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση.
Το μεγάλο πρόβλημα με τους βουλευτές είναι ότι σούρνουν πίσω τους συνήθως ένα μικρό στρατό από χαμένες ψυχές. Κάτι σαν τα lost boys του Peter pan, ουσιαστικά μπορεί να είναι και καλές ψυχές (σπάνια) αλλά ευκολόπιστες, οπότε με την υποστήριξη τους οι βουλευτές ταλαιπωρούν τους νοικοκυραίους συχνά για πολύ περισσότερο από όσο αντέχουν.
«Φεύγετε να φεύγωμε
τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»
Από τη παραμονή και ανήμερα των Φώτων πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών των οικιών και της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες.
«Όλοι οι παραπάνω δεν θα πρέπει να συγχέονται με άλλα «δαιμόνια» της Ελληνικής υπαίθρου, που έχουν μεν τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά που εμφανίζονται μέσα σ΄ όλο το χρόνο όπως οι «Βουρκόλακες» (=Βρυκόλακες), «Βουρβούλακες», «Παγανοί», «Αερικά», «Ξωτικά», «Παρωρίτες» σε αντίθεση με τους «Τσιλικρωτά» (Καρδαμύλη Μάνης), «Καλιοντζήδες» (Ήπειρος), «Πλανήταροι» και «Πλανηταρούδια» (Κύπρος), «Κατσι-άδες» (Χίος), «Κάηδες» και «Καλισπούδηδες» (Σάμος), «Κάηδες» αλλά και «Καημπίλιδες» (Κάρπαθος), «Σιβότες» και «Σιφώτες» (Καππαδοκία), και ακόμη «Χρυσαφεντάδες» [Χρυσαφεντάδες Ας εμάς καλοί] (Οινόη-Πόντος) που γενικά αυτοί εμφανίζονται και συμπεριφέρονται και ως καλικάντζαροι.
Υπάρχουν όμως και δαιμόνια στις πόλεις, κι αυτά φίλοι μου είναι τα χειρότερα. Στις πόλεις μας τις γκρίζες, τις τσιμεντωμένες και απογυμνωμένες από πράσινο αλλά και ανθρωπιά, συνωστίζονται μερικά από τα χειρότερα "δαιμόνια". Και μακράν το χειρότερο είναι το γνωστό ως "βουλευτής".
Ο "βουλευτής" απαντάται σε όλες τις μεγάλες πόλεις αλλά έχει την μεγαλύτερη συγκέντρωση του στην Adina.
 |
| χαρακτηριστικός βουλευτής-δαιμόνιο, δώστε βάση στην έλλειψη λαιμού |
 |
| Καρεκλοκένταυρος |
Πάμε στο γνωστό μας Wikipedia για περισσότερες πληροφορίες
Μορφή Χαρακτηριστικά
Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους».Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, ("μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» - (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), σπάνια γυμνοί και ποτέ ρακένδυτοι αλλά με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία. Τελευταία όμως απαντώνται και κουστουμαρισμένοι, εν είδη μεταμφίεσης για να μην τους παίρνουμε χαμπάρι...όπως επίσης και με γυναικεία μορφή επιμελώς επιμελημένη..
Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου. Και πάλι τον τελευταίο καιρό το έχουν ρίξει και στα κάθε λογής νεοπλουτίστικα εδέσματα, όπως αστακομακαρονάδες, γαριδομακαρονάδες, ψητά γουρουνόπουλα κλπ. Αυτά βέβαια όταν δεν τους παίρνει χαμπάρι ο κόσμος και αρχίσει το κυνηγητό, οπότε τρώνε ότι γιαούρτια τους πετάξουν και την κάνουν με ελαφρά..
Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα, πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα. Αυτά όταν πρόκειται να σώσουν το τομάρι τους γιατί για άλλου τομάρι δεν κόπτονται. Υποστηρίζονται μεταξύ τους, μέχρι να κινδυνέψει η θεσούλα τους.
Σε μερικά μέρη τους βουλευτές τους συνοδεύει η μάνα τους η «Βουλευταρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι βουλευτές έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «βουλευτίνες»(πως λέμε προβατίνες)! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Στη Νάξο τις γυναίκες των βουλευτών τις αποκαλούν «Καλοκυράδες» για να τις καλοπιάσουν (εξευμενίσουν), ενώ στη Κωνσταντινούπολη «Βερβελούδες». Ο αρχηγός των βουλευτών στη παλιά Αθήνα λεγόταν «κωλοβελόνης» ενώ στη Θεσσαλία «αρχι-τζόγιας» (και «τζόγιες» οι βουλευτές) στη δε Κωνσταντινούπολη «Μαντρακούκος». Στη δε Νάξο οι βουλευτές φαντάζουν και χορευταράδες, αρπάζουν όποιον βρουν τη νύκτα και τον στροβιλίζουν στο χορό μέχρι να πέσει λιπόθυμος, ο γνωστός χορός των βουλευτάδων.
Προέλευση
Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι βουλευτές ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε βουλευτές αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά.Διαμονή
Οι βουλευτές έρχονται (βγαίνουν) τη παραμονή των εκλογών, (στη Σκιάθο: με πλοιάριο, στην Οινόη: με χρυσή βάρκα, στην Ικαρία: επί των φλοιών των καρυδιών) από «το κάτω κόσμο» τον Άδη. Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού. Όταν έχουν καταφέρει να κοροιδέψουν πολύ κόσμο μένουν και σε ξενοδοχεία πολλών αστέρων, όπου παριστάνουν τους σπουδαίους, τρώγοντας και πίνοτας εις βάρος των νοικοκυραίων.Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τους ψηφοφόρους (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά οι ετοιμόρροποι ψηφοφόροι πέσουν και τους πλακώσουν (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των ψηφοφόρων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία της ψήφου και της Δημοκρατίας. Την οποία βέβαια οι βουλευτές είναι ταγμένοι να κατατροπώσουν...
Βλάβες
Γενικά πιστεύεται ότι οι βουλευτές αδυνατούν να βλάψουν τους ανθρώπους αλλά μόνο να τους πειράξουν, ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν αφού θεωρούνται (στη Μακεδονία) μωροί και ευκολόπιστοι. Λέγεται ότι ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν τη νύκτα και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι ερωτηθούν ή κατ΄ άλλους τους παρασύρουν σε χορό που όμως τους καλούς χορευτές τους ανταμείβουν με ρουσφέτια και προσλήψεις ή κατ΄ άλλους παίρνουν τη μιλιά σε όποιον μιλήσει κατά τη συνάντηση μαζί τους. (omerta)Επίσης μπαίνοντας στις οικίες απ΄ όπου μπορέσουν μαγαρίζουν τη κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, «βασανίζουν τις ακαμάτρες... γι΄ αυτό τα κορίτσια το 40ήμερο προσπαθούν να φτιάξουν όσο γίνεται πιο πολύ γνέμα» (Σάμος) ή σκορπούν το αλεύρι, τη τέφρα από το τζάκι τη «δωδεκαμερίτικη» ή «βουλευτήσια» ή «τη στάχτη που δεν άκουσε το εν Ιορδάνη» και που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση.
Το μεγάλο πρόβλημα με τους βουλευτές είναι ότι σούρνουν πίσω τους συνήθως ένα μικρό στρατό από χαμένες ψυχές. Κάτι σαν τα lost boys του Peter pan, ουσιαστικά μπορεί να είναι και καλές ψυχές (σπάνια) αλλά ευκολόπιστες, οπότε με την υποστήριξη τους οι βουλευτές ταλαιπωρούν τους νοικοκυραίους συχνά για πολύ περισσότερο από όσο αντέχουν.
Αποτρεπτικά μέσα
Τα αποτρεπτικά μέσα που λαμβάνονται κατά των βουλευτών διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες:- Πράξεις αμφισβήτησης της λατρείας: α) Το σημείο του ερωτηματικού στη πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού. β) Ο καθαρισμός των σπιτιών από ψηφοδέλτια και μάλιστα τη παραμονή των εκλογών.
- Επωδές: όπως «ξύλα, κούτσουρα, δαυλιά καημένα» (Καλαμάτα) που όταν ακούσουν οι βουλευτές φεύγουν ή η απαγγελία του «Πάτερ ημών….» (τρις).
- Μαγικές πράξεις: Κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες (παλιοτσάρουχου), εμφανή επίδειξη χοιρινού οστού, περίαπτα (χαϊμαλιά) πίσω από τη πόρτα, το μαυρομάνικο μαχαίρι, το αναμμένο δαυλί ("τρεχάτε γειτόνοι με τα δένδρινα δαυλιά" Τριφυλία).
- Οποιαδήποτε αναφορά στην "Άμεση δημοκρατία" λέγεται πως έχει τη δυνατότητα να κάνει ένα βουλευτή να μετατραπέι σε στήλη άλατος!
- Γιαούρτια!
Φυγή
Πασίγνωστη είναι η δοξασία που όταν οι βουλευτές φεύγουν (κατέρχονται στη γη) κατά τον αγιασμό των οικιών, φωνάζουν σε τροχαίο ρυθμό:«Φεύγετε να φεύγωμε
τι έρχεται ο τρελόπαπας
με την αγιαστούρα του
και με τη βρεχτούρα του.
Μας άγιασε μας έβρεξε
και μας, μας εκατέκαψε!» ή «και θα μας μαγαρίσει»
Από τη παραμονή και ανήμερα των Φώτων πραγματοποιείται καθαρμός των χωριών των οικιών και της υπαίθρου με φωτιές υπαίθριες.
Ιστορικό δοξασίας
Για τη προέλευση αυτών των δαιμόνων υπάρχουν οι ακόλουθες απόψεις:- Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Σατύρων και του Πάνα (Schmidi).
- Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των ΚαρεκλοΚενταύρων (Mayer, Lawson).
- Από τη νεώτερη φαντασία των Ελλήνων εξ αφορμής αρχαίων προμύθων (Ν. Πολίτης).
- Εκ των αιγυπτιακών κανθάρων (Boll, που συμφωνεί και ο Κουκουλές).
- Εκ του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα (Σβορώνος).
- Ως δαιμόνια της εστίας του πυρός (Δεινάκης).
- Ως κοινά δαιμόνια
Ετυμολογία
Επίσης διαφορετικές είναι και οι απόψεις περί της ετυμολογίας της κοινής ονομασίας τους «βουλευτές». Κύριες εκ των οποίων είναι:- Ως παράγωγο από την Τουρκική γλώσσα (κατά Schmidt και Wachsmuth).
- Εκ του «βουλε και του πτύω» [βουλεφτης=αυτός που θέλεις να φτύσεις] Κοραής (Άπαντα Δ΄) που συμφωνούν αργότερα ο Boll, ο Κουκουλές και ο Μπούντουρας.
- Εκ του «βολεύω» (βολεφτής- αυτός που βολεύει αλλά και βολεύεται) παρήγαγε επίσης και ο Πολίτης (Πανδώρα).
- Εκ του «βου + λεφτά » [= βόδι με λεφτά, βόδι που μας τρώει τα λεφτά] παρήγαγε ο Λουκάς (Φιλολογικές επισκέψεις).
- Επίσης εκ του «κυνο+βολεύω αντι + προσωπείο» δηλαδή κυνοβουλευτικός αντιπρόσωπος κάποιος που παριστάνει κάτι που δεν είναι σε ένα συνέδριο βολεμένων σκύλων, όπως παρήγαγε ο Πολίτης.
- Εκ των ξένων ο Lawson παρήγαγε ετυμολογία εκ του «καρέκλα + κένταυρος» το οποίο μετά από φθορά έγινε καλικάντζαρος!
 |
| προφανώς δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα! |
Τετάρτη, Δεκεμβρίου 05, 2012
Το μεγάλο ποτήρι και η βροχή.
Σε μια προηγούμενη μου ανάρτηση έγραφα για κάποια πράγματα που συμβαίνουν, αν όχι σε όλους, ελπίζω στους περισσότερους από μας, καθημερινά, κάποιες στιγμές, γεγονότα, συνειδητοποιήσεις, επιφοιτήσεις Αγίου πνεύματος, πείτε το όπως σκατά θέλετε, κάποιες στιγμές που μέσα μας κάτι κραυγάζει για αλλαγή, κάτι ζητάει να τελειώνουμε με το παλιό και καλώς να έρθει το καινούριο.
Ναι ξέρω φίλε Γελωτοποιέ, είμαι μάλλον αισιόδοξος να λέω ότι συμβαίνουν στους περισσότερους, αλλά ποιές είναι οι άλλες μου επιλογές? σε ποιούς να πω ότι συμβαίνουν? Στους λιγότερους? μπα πολύ απαισιόδοξο. Στους πιο ψυλλιασμένους? μήπως έχουμε λίγο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας? Δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως έχω κάτι που να με ξεχωρίζει απ΄τους λιγότερο ψυλλιασμένους...ίσως είναι θέμα τύχης η συγκυριών...
Αλλά να γυρίσω στο θέμα μου...αν το καταφέρω...
Αυτές οι στιγμές συνειδητοποίησης, ας τις πούμε έτσι, που συνήθως χάνονται για τους περισσότερους από μας, σε ένα κυκεώνα μικροπραγμάτων που μας σερβίρει καθημερινά η καθημερινότητα (υπερβολή δεν λέγεται αυτό η πλεονασμός? όπως και να χει μου αρέσει...) έχω την αίσθηση πως έχουν γίνει περισσότερες και πιο συχνές. Τουλάχιστον για μένα σίγουρα, αλλά αν κρίνω και από τα σχόλια που διαβάζω και το γενικότερο αίσθημα που αφουγκράζομαι στο φατσοβιβλίο και αλλού, συμβαίνει και σε άλλους...
Παλιότερα (εεε..όχι και τόσο παλιά, πριν ένα δύο χρόνια) αναρωτιόμουν γιατί δεν ξεσηκώνεται περισσότερος κόσμος. Η περισσότερο ο κόσμος. είχα καταλήξει τότε σε μια κουλτουροφιλοσοφία την οποία δεν είχα καταφέρει να εκφράσω, και θα κάνω το λάθος να προσπαθήσω να το κάνω εδώ.
Σκεφτόμουν λοιπόν πως ο καθένας μας λειτουργεί στα πλαίσια μιας "σφαίρας αντίληψης και αποδοχής" η οποία σαφώς είναι προσωπική αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχει και κάποια (η και αρκετά) κοινά με τις "σφαίρες αντίληψης και αποδοχής" των άλλων.
Αυτή η "σφαίρα' είναι που ορίζει τι μπορούμε να αποδεχτούμε από αυτά που μας πασάρουν οι άλλοι, αλλά και η ζωή η ίδια.
Πχ ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μια ζωή με τη "γνώση" πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς πχ ξένες επενδύσεις , η πως το κέρδος τα ορίζει όλα, η πως το χρήμα κινεί τον κόσμο, πως μπορεί ο άνθρωπος αυτός να καταλάβει πως κάποιος άλλος, που έχει μάθει να ζει με λίγα, που ζει σε μια καλύβα ίσως, αλλά χαίρεται τη φύση και συνυπάρχει μαζί της, αντί να την "οργώνει" με το SUV του, δεν χρεάζεται ούτε ξένες επενδύσεις ούτε τίποτα, και πως θα ήταν μια χαρά ακόμη κι αν αύριο ξημέρωνε μια μέρα που δεν υπήρχε κανένα χρηματιστήριο σε όλο τον κόσμο και όλες οι τράπεζες είχαν κλείσει για να μην ξανανοίξουν?
Προσωπικά νιώθω πως δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την "σφαίρα αντίληψης και αποδοχής" μέσα στην οποία κινείται. Ναι μπορώ να προσπαθήσω να τον βοηθήσω να την διευρύνει, αν το θέλει, αλλά δεν μπορώ να του επιβάλλω σίγουρα τη δική μου ως σωστή. Μπορώ άλλωστε να είμαι σίγουρος πως η δική μου είναι η σωστή? (με τιποτα...)
Εκεί όμως πιστεύω ότι οφείλεται το πρόβλημα της έλλειψης αντίδρασης σε αυτά που μας συμβαίνουν. Γιατί η "σφαίρα" του καθενός μας, μας βάζει όρια.
Ας πούμε ότι ξεκινάω μια φράση τώρα. Και την ξεκινάω με τις λέξεις "Το ημερολόγιο των Μάγιας"...
Σίγουρα κάποιοι από σας αγαπητοί αναγνώστες, θα πείτε από μέσα σας "ωω θεέ μου, κι εσύ Βρούτε?" και μπορεί και να σταματήσετε να διαβάζετε παρακάτω. όπως κάποιοι άλλοι θα το έκαναν αυτό αν ξεκινούσα με τις λέξεις "τα chemtrails..." η άλλοι πάλι αν ξεκινούσα λέγοντας "Η Αριστερά..."
Αυτά ορίζουν οι σφαίρες αντίληψης μας. Αν είχα εδώ δίπλα μου τον Τσε Γκέβαρα και του έλεγα "λοιπόν σύντροφε Τσε, το Κεφάλαιο τα έχει ρημάξει όλα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τους δρόμους και να στηθούμε στα οδοφράγματα" αυτός θα μάσαγε το πούρο του και θα μου έλεγε "φύγαμε..." Αν πω το ίδιο στην αδερφή μου όμως? Θα μου πει "τρελλάθηκες μου φαίνεται..."
Και την αγαπάω την αδερφή μου...όπως νομίζω θα αγαπούσα και τον Τσε, αν ήταν φίλος μου και είχαμε βρεθεί μαζί αντάρτες στο βουνό...
Ξαναγυρίζω στο θέμα μου...μετά κόπων και βασάνων...
Θυμάμαι στιγμές συνειδητοποίησης από τη ζωή μου. Δεν μιλάω για κείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η ζωή μου όλη είναι ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία, σε ένα πλανήτη που είναι ο ίδιος ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία ενός άλλου πλανήτη... α μπα.
Μιλάω για τις στιγμές που συνειδητοποίησα πως υπάρχει πολλή αδικία στον κόσμο και είναι η δική μας φύση αλλά και αδιαφορία που της επιτρέπει την ύπαρξη...
Όταν έμαθα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν έμαθα για το κίνημα της ειρήνης, όταν βυθίστηκε το Rainbow warrior, όταν δολοφόνησαν τον Lennon, όταν βυθίστηκε το Exxon Valdez (με τη συνακόλουθη οικολογική καταστροφή), όταν έπεσε ο τοίχος του Βερολίνου, όταν ο νεαρός Κινέζος στάθηκε μπροστά στο άρμα στην πλατεία Τιεν-αν-μεν, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, όταν άνοιξαν τα σύνορα της Αλβανίας και άρχισαν να έρχονται όλοι αυτοί οι ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ άνθρωποι, όταν οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν τη Σερβία, όταν είδα τα πρώτα ντοκυμαντέρ του Michael Moore, όταν έμαθα για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Σέρβοι, όταν έμαθα πως ένα από τα μεγάλα "έργα" του Στάλιν ήταν και ο "δρόμος των κόκκαλων", (βλέπε σημείωση 1) όταν έμαθα λεπτομέρειες για τα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των μεταλλείων στις Σκουριές, του ξεπουλήματος του Ερημίτη, του ποιοί βρίσκονται πίσω από κάθε Κεντρική τράπεζα, όταν διάβασα ένα άρθρο σχετικά με το πως οι τραπεζίτες ορίζουν τις τύχες μας, όταν έμαθα τι λεφτά βγάζουν οι CEOs όταν για να περικόψουν έξοδα απολύουν κόσμο, όταν έμαθα για το πως οι Βολιβιανοί διεκδίκησαν το δικαίωμα στο νερό τους, όταν έμαθα για τους νεκρούς στις γενοκτονίες και τους πολέμους.(βλέπε σημείωση 2)
Όταν είδα το The Green Beautiful, όταν διάβασα το The Collapse of Complex Societies, η κάποια άρθρα του Μπαξεβάνη, όταν είδα κάποια ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου, όταν διάβασα αρκετά κείμενα από αυτά που καθημερινά βλέπουμε σε fb και bloggers..
Κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούρια σκάνδαλα, όχι μόνο γιατί αποκαλύπτονται τα παλιά, αλλά γιατί συντελούνται συνεχώς και καινούρια. Πάνω στην πλάτη μας, η οποία βέβαια δεν αντέχει πια, συνεχίζουν να πλουτίζουν κάποιοι...
Πως όμως να αλλάξει κάτι αν δεν διευρυνθούν οι σφαίρες αντίληψης μας? Αν δεν καταλάβουμε όλοι το έγκλημα που συντελείται?
Θα ήθελα να είχα ένα τρόπο, κάτι να πω, να εμπνεύσω μιαν αλλαγή. Δεν έχω. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Αλλά άκουσα αυτό σήμερα και το θεωρώ μια καλή αρχή...
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος και την ποσότητα των μικρών η μεγαλύτερων αδικιών που συμβαίνουν, που αφήνουμε να συμβούν και να ορθώσουμε το ανάστημα μας απέναντι σε αυτούς που τις διαπράττουν. Πως θα το κάνουμε?
Πρέπει να πιστέψουμε ο ενας στον άλλον και όλοι μαζί στον εαυτο μας.
Το ποτήρι είναι μεγάλο. Οι αδικίες βροχή. Και οι μόνοι που μπορούν ανοίξουν μια ομπρέλα είμαστε εμείς, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για μας...
Σημείωση 1
Ο "Δρόμος των Κόκκαλων" ήταν ένας δρόμος που διέσχιζε την Σιβηρία. Ένας απλό σχετικά φαρδύς χωματοδρόμος με κάποιες γέφυρες αλλά ακόμη και σήμερα διαλυμένος σε πολλά σημεία από ποτάμια και χιόνια. Με την κατασκευή του, επί Στάλιν, "ασχολήθηκαν", περί τα δύο εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι από τα τριγύρω gulag (στρατόπεδα συγκέντρωσης) οι οποίοι άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί. Σε πολλές περιπτώσεις τους έθαβαν μέσα στον ίδιο το δρόμο για αν αποφεύγουν τα πολλά σκαψίματα. Ένας από τους διοικητές του "έργου" είχε πει ότι ο μέσος όρος αντοχής των "εργατών" ήταν 3 μήνες...
Σημείωση 2.
1ος Παγκόσμιος Πόλεμος 15.000.000 νεκροί
Γενοκτονία των αρμενίων 1.500.000 νεκροί
Γενοκτονία Μικράς ασίας 900.000 νεκροί
Τυραννία του Στάλιν 25.000.000 νεκροί
Μακελειό της Nanjing 300.000 νεκροί
Ολοκαύτωμα 10.000.000 νεκροί
2ος Παγκόσμιος πόλεμος 73.000.000 νεκροί
Χιροσίμα-Ναγκασάκι 220.000 νεκροί
γενοκτονία Παλαιστινίων 2.000.000 νεκροί (προς το παρόν)
"Πολιτισμική επανάσταση" του Μάο 30.000.000 νεκροί
Πόλεμος Βιετνάμ 7.000.000 νεκροί
Εμφύλιος στο Λίβανο 300.000 νεκροί
Εισβολή Ισραήλ στο Λίβανο 25.000 νεκροί
Κατοχή Αφγανιστάν από Ρώσους 1.000.000 νεκροί
Πόλεμος Ναγκόρνο-καραμπάχ 50.000 νεκροί
Γενοκτονία Βόσνιων-Κροατών 400.000 νεκροί
Γενοκτονία στη Ρουάντα 1.000.000 νεκροί
Πόλεμος στην Τσετσενία 300.000 νεκροί
Γενοκτονία Darfur 400.000 νεκροί
έκανα και τη σούμα πάνω από 168.000.000 άνθρωποι είναι αυτοί, 168.000.000 ψυχές...
Ναι ξέρω φίλε Γελωτοποιέ, είμαι μάλλον αισιόδοξος να λέω ότι συμβαίνουν στους περισσότερους, αλλά ποιές είναι οι άλλες μου επιλογές? σε ποιούς να πω ότι συμβαίνουν? Στους λιγότερους? μπα πολύ απαισιόδοξο. Στους πιο ψυλλιασμένους? μήπως έχουμε λίγο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας? Δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως έχω κάτι που να με ξεχωρίζει απ΄τους λιγότερο ψυλλιασμένους...ίσως είναι θέμα τύχης η συγκυριών...
Αλλά να γυρίσω στο θέμα μου...αν το καταφέρω...
Αυτές οι στιγμές συνειδητοποίησης, ας τις πούμε έτσι, που συνήθως χάνονται για τους περισσότερους από μας, σε ένα κυκεώνα μικροπραγμάτων που μας σερβίρει καθημερινά η καθημερινότητα (υπερβολή δεν λέγεται αυτό η πλεονασμός? όπως και να χει μου αρέσει...) έχω την αίσθηση πως έχουν γίνει περισσότερες και πιο συχνές. Τουλάχιστον για μένα σίγουρα, αλλά αν κρίνω και από τα σχόλια που διαβάζω και το γενικότερο αίσθημα που αφουγκράζομαι στο φατσοβιβλίο και αλλού, συμβαίνει και σε άλλους...
Παλιότερα (εεε..όχι και τόσο παλιά, πριν ένα δύο χρόνια) αναρωτιόμουν γιατί δεν ξεσηκώνεται περισσότερος κόσμος. Η περισσότερο ο κόσμος. είχα καταλήξει τότε σε μια κουλτουροφιλοσοφία την οποία δεν είχα καταφέρει να εκφράσω, και θα κάνω το λάθος να προσπαθήσω να το κάνω εδώ.
Σκεφτόμουν λοιπόν πως ο καθένας μας λειτουργεί στα πλαίσια μιας "σφαίρας αντίληψης και αποδοχής" η οποία σαφώς είναι προσωπική αλλά κάποιες φορές μπορεί να έχει και κάποια (η και αρκετά) κοινά με τις "σφαίρες αντίληψης και αποδοχής" των άλλων.
Αυτή η "σφαίρα' είναι που ορίζει τι μπορούμε να αποδεχτούμε από αυτά που μας πασάρουν οι άλλοι, αλλά και η ζωή η ίδια.
Πχ ένας άνθρωπος που μεγάλωσε μια ζωή με τη "γνώση" πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς πχ ξένες επενδύσεις , η πως το κέρδος τα ορίζει όλα, η πως το χρήμα κινεί τον κόσμο, πως μπορεί ο άνθρωπος αυτός να καταλάβει πως κάποιος άλλος, που έχει μάθει να ζει με λίγα, που ζει σε μια καλύβα ίσως, αλλά χαίρεται τη φύση και συνυπάρχει μαζί της, αντί να την "οργώνει" με το SUV του, δεν χρεάζεται ούτε ξένες επενδύσεις ούτε τίποτα, και πως θα ήταν μια χαρά ακόμη κι αν αύριο ξημέρωνε μια μέρα που δεν υπήρχε κανένα χρηματιστήριο σε όλο τον κόσμο και όλες οι τράπεζες είχαν κλείσει για να μην ξανανοίξουν?
Προσωπικά νιώθω πως δεν μπορώ να κατηγορήσω κανέναν για την "σφαίρα αντίληψης και αποδοχής" μέσα στην οποία κινείται. Ναι μπορώ να προσπαθήσω να τον βοηθήσω να την διευρύνει, αν το θέλει, αλλά δεν μπορώ να του επιβάλλω σίγουρα τη δική μου ως σωστή. Μπορώ άλλωστε να είμαι σίγουρος πως η δική μου είναι η σωστή? (με τιποτα...)
Εκεί όμως πιστεύω ότι οφείλεται το πρόβλημα της έλλειψης αντίδρασης σε αυτά που μας συμβαίνουν. Γιατί η "σφαίρα" του καθενός μας, μας βάζει όρια.
Ας πούμε ότι ξεκινάω μια φράση τώρα. Και την ξεκινάω με τις λέξεις "Το ημερολόγιο των Μάγιας"...
Σίγουρα κάποιοι από σας αγαπητοί αναγνώστες, θα πείτε από μέσα σας "ωω θεέ μου, κι εσύ Βρούτε?" και μπορεί και να σταματήσετε να διαβάζετε παρακάτω. όπως κάποιοι άλλοι θα το έκαναν αυτό αν ξεκινούσα με τις λέξεις "τα chemtrails..." η άλλοι πάλι αν ξεκινούσα λέγοντας "Η Αριστερά..."
Αυτά ορίζουν οι σφαίρες αντίληψης μας. Αν είχα εδώ δίπλα μου τον Τσε Γκέβαρα και του έλεγα "λοιπόν σύντροφε Τσε, το Κεφάλαιο τα έχει ρημάξει όλα, ήρθε η ώρα να πάρουμε τους δρόμους και να στηθούμε στα οδοφράγματα" αυτός θα μάσαγε το πούρο του και θα μου έλεγε "φύγαμε..." Αν πω το ίδιο στην αδερφή μου όμως? Θα μου πει "τρελλάθηκες μου φαίνεται..."
Και την αγαπάω την αδερφή μου...όπως νομίζω θα αγαπούσα και τον Τσε, αν ήταν φίλος μου και είχαμε βρεθεί μαζί αντάρτες στο βουνό...
Ξαναγυρίζω στο θέμα μου...μετά κόπων και βασάνων...
Θυμάμαι στιγμές συνειδητοποίησης από τη ζωή μου. Δεν μιλάω για κείνη τη στιγμή που συνειδητοποίησα πως η ζωή μου όλη είναι ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία, σε ένα πλανήτη που είναι ο ίδιος ένας κόκκος άμμου σε μια παραλία ενός άλλου πλανήτη... α μπα.
Μιλάω για τις στιγμές που συνειδητοποίησα πως υπάρχει πολλή αδικία στον κόσμο και είναι η δική μας φύση αλλά και αδιαφορία που της επιτρέπει την ύπαρξη...
Όταν έμαθα για τον πόλεμο του Βιετνάμ, όταν έμαθα για το κίνημα της ειρήνης, όταν βυθίστηκε το Rainbow warrior, όταν δολοφόνησαν τον Lennon, όταν βυθίστηκε το Exxon Valdez (με τη συνακόλουθη οικολογική καταστροφή), όταν έπεσε ο τοίχος του Βερολίνου, όταν ο νεαρός Κινέζος στάθηκε μπροστά στο άρμα στην πλατεία Τιεν-αν-μεν, όταν ξεκίνησε ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία, όταν άνοιξαν τα σύνορα της Αλβανίας και άρχισαν να έρχονται όλοι αυτοί οι ΣΤΕΡΗΜΕΝΟΙ άνθρωποι, όταν οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν τη Σερβία, όταν είδα τα πρώτα ντοκυμαντέρ του Michael Moore, όταν έμαθα για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν οι Σέρβοι, όταν έμαθα πως ένα από τα μεγάλα "έργα" του Στάλιν ήταν και ο "δρόμος των κόκκαλων", (βλέπε σημείωση 1) όταν έμαθα λεπτομέρειες για τα σκάνδαλα της Siemens, του Βατοπεδίου, των μεταλλείων στις Σκουριές, του ξεπουλήματος του Ερημίτη, του ποιοί βρίσκονται πίσω από κάθε Κεντρική τράπεζα, όταν διάβασα ένα άρθρο σχετικά με το πως οι τραπεζίτες ορίζουν τις τύχες μας, όταν έμαθα τι λεφτά βγάζουν οι CEOs όταν για να περικόψουν έξοδα απολύουν κόσμο, όταν έμαθα για το πως οι Βολιβιανοί διεκδίκησαν το δικαίωμα στο νερό τους, όταν έμαθα για τους νεκρούς στις γενοκτονίες και τους πολέμους.(βλέπε σημείωση 2)
Όταν είδα το The Green Beautiful, όταν διάβασα το The Collapse of Complex Societies, η κάποια άρθρα του Μπαξεβάνη, όταν είδα κάποια ντοκυμαντέρ του Αυγερόπουλου, όταν διάβασα αρκετά κείμενα από αυτά που καθημερινά βλέπουμε σε fb και bloggers..
Κάθε μέρα μαθαίνουμε καινούρια σκάνδαλα, όχι μόνο γιατί αποκαλύπτονται τα παλιά, αλλά γιατί συντελούνται συνεχώς και καινούρια. Πάνω στην πλάτη μας, η οποία βέβαια δεν αντέχει πια, συνεχίζουν να πλουτίζουν κάποιοι...
Πως όμως να αλλάξει κάτι αν δεν διευρυνθούν οι σφαίρες αντίληψης μας? Αν δεν καταλάβουμε όλοι το έγκλημα που συντελείται?
Θα ήθελα να είχα ένα τρόπο, κάτι να πω, να εμπνεύσω μιαν αλλαγή. Δεν έχω. Τουλάχιστον όχι τώρα.
Αλλά άκουσα αυτό σήμερα και το θεωρώ μια καλή αρχή...
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος και την ποσότητα των μικρών η μεγαλύτερων αδικιών που συμβαίνουν, που αφήνουμε να συμβούν και να ορθώσουμε το ανάστημα μας απέναντι σε αυτούς που τις διαπράττουν. Πως θα το κάνουμε?
Πρέπει να πιστέψουμε ο ενας στον άλλον και όλοι μαζί στον εαυτο μας.
Το ποτήρι είναι μεγάλο. Οι αδικίες βροχή. Και οι μόνοι που μπορούν ανοίξουν μια ομπρέλα είμαστε εμείς, κανείς δεν πρόκειται να το κάνει για μας...
Σημείωση 1
Ο "Δρόμος των Κόκκαλων" ήταν ένας δρόμος που διέσχιζε την Σιβηρία. Ένας απλό σχετικά φαρδύς χωματοδρόμος με κάποιες γέφυρες αλλά ακόμη και σήμερα διαλυμένος σε πολλά σημεία από ποτάμια και χιόνια. Με την κατασκευή του, επί Στάλιν, "ασχολήθηκαν", περί τα δύο εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι από τα τριγύρω gulag (στρατόπεδα συγκέντρωσης) οι οποίοι άφησαν τα κόκκαλα τους εκεί. Σε πολλές περιπτώσεις τους έθαβαν μέσα στον ίδιο το δρόμο για αν αποφεύγουν τα πολλά σκαψίματα. Ένας από τους διοικητές του "έργου" είχε πει ότι ο μέσος όρος αντοχής των "εργατών" ήταν 3 μήνες...
Σημείωση 2.
1ος Παγκόσμιος Πόλεμος 15.000.000 νεκροί
Γενοκτονία των αρμενίων 1.500.000 νεκροί
Γενοκτονία Μικράς ασίας 900.000 νεκροί
Τυραννία του Στάλιν 25.000.000 νεκροί
Μακελειό της Nanjing 300.000 νεκροί
Ολοκαύτωμα 10.000.000 νεκροί
2ος Παγκόσμιος πόλεμος 73.000.000 νεκροί
Χιροσίμα-Ναγκασάκι 220.000 νεκροί
γενοκτονία Παλαιστινίων 2.000.000 νεκροί (προς το παρόν)
"Πολιτισμική επανάσταση" του Μάο 30.000.000 νεκροί
Πόλεμος Βιετνάμ 7.000.000 νεκροί
Εμφύλιος στο Λίβανο 300.000 νεκροί
Εισβολή Ισραήλ στο Λίβανο 25.000 νεκροί
Κατοχή Αφγανιστάν από Ρώσους 1.000.000 νεκροί
Πόλεμος Ναγκόρνο-καραμπάχ 50.000 νεκροί
Γενοκτονία Βόσνιων-Κροατών 400.000 νεκροί
Γενοκτονία στη Ρουάντα 1.000.000 νεκροί
Πόλεμος στην Τσετσενία 300.000 νεκροί
Γενοκτονία Darfur 400.000 νεκροί
έκανα και τη σούμα πάνω από 168.000.000 άνθρωποι είναι αυτοί, 168.000.000 ψυχές...
Τρίτη, Δεκεμβρίου 04, 2012
Looking back part two
Συνεχίζω αυτόν τον συνδυασμό "καθαριότητας" και "ολοκλήρωσης" του blog μου...
Κάπου τον Οκτώβριο του 2011, είχα στο μυαλό μου να γράψω για το πως ένιωθα σχετικά με τους φόρους.
Βέβαια τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται λίγο αστείο, γιατί αν είχα παράπονο τότε για τους φόρους τι θα έπρεπε να πω τώρα? LOL...
τέλος πάντων to get it off my chest που λένε, εγώ για χρόνια πλήρωνα φόρους. έκοβα αποδείξεις, πλήρωνα ΦΠΑ, τα πέρναγα όλα, δεν πούλαγα μαύρα...με το σταυρό στο χέρι!!
τότεπ ου με έπιασε το παράπονο έκανα ένα πρόχειρο υπολογισμό τι φόρους έχω πληρώσει...πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο ευρώ.
Δεν αισθάνομαι κορόιδο. Εμπιστεύτηκα, όπως με μάθανε, όπως με ψήσανε, όπως κάθε καλός και άξιος πολίτης πρέπει να κάνει το κράτος να μου φερθεί τίμια. Να του δώσω για να μου δώσει. Ανταποδοτικότητα το λένε. Να δώσω ας πούμε 20.000 ευρώ όπως έδωσα φορο εισοδήματος το 2000. Τότε που το εισόδημα μου φορολογήθηκε με 45% σα να μουν κάποιος Λάτσης, και έδωσα και προκαταβολή 50% για την επόμενη χρονιά. (ήταν μές τα 20000, κάντε την πράξη, απλή μεθοδο των τριών για να δείτε τα τρελά κέρδη...)
Και τι πήρα πίσω?
Δεν ζήταγα πολλά. Ένα νοσοκομείο να γεννηθούν τα παιδιά μου, ένα αξιοπρεπές σχολείο να τα μορφώσουμε, μερικούς δρόμους της προκοπής για να πηγαίνουμε στο σχολείο με ασφάλεια, και μερικές ακόμα συνθήκες που κάνουν ανθρώπινη τη ζωή, αξιοπρεπή.
Δεν πήρα τίποτα.
Γιαυτό δεν αισθάνομαι κορόιδο. Μαλάκας αισθάνομαι.
Στις 18/10/2011 έγραφα:
"Κατέβηκες στην πλατεία 25η Μαίου μαζί με πολλούς άλλους. Κάποιος στάθηκε σε ένα πεζούλι πάνω για να ακουστεί κι είπε τον πόνο του. Μάζεψες κι εσύ το κουράγιο σου την επόμενη μέρα και σηκώθηκες κι εσύ, κι είπες και συ τον δικό σου. Μετά από σένα σηκώθηκε μια 19χρονη κοπελίτσα κι είπε τη δική της ιστορία. Πως η γιαγιά της τη μεγάλωσε με τα κλασσικά παραμύθια, "ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα" και πως τώρα πια τελειώνοντας το σχολείο και μπάινοντας απευθείας στις τάξεις των ανέργων, κατάλαβε πως τα παραμύθια είναι ακριβώς αυτό , μόνο παραμύθια...Τις επόμενες μέρες έφερες και τα παιδιά σου. Είναι μικρά, δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα αλλά έκανα πολλούς καινούριους φίλους.
Έψησες μερικούς φίλους να έρθουν κι αυτοί αλλά δεν έκατσαν και πολύ. Ήταν απαισιόδοξοι. "Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει" σου έλεγαν, "η κατάσταση δεν σώζεται", "ο Έλληνας δεν αλλάζει" σου πιπ΄λιζαν το μυαλό και το σθένος. Αλλά εσύ εκεί. Είχες τις μέρες σου. Ήθελες να είσαι συνέχεια εκεί αλλά είχες κι υποχρεώσεις. Κάποιες μέρες τα βάρη της καθημερινής ζωής σε καθήλωναν, δίνοντας σου όμως και μια περίεργη ώθηση να ξαναπάς. Μπήκες και στα σχετικά φόρα και στο facebook, αντάλλαξες πληροφορίες και προσωπικές εμπειρίες, μοιράστηκες σκέψεις, πάτησες χιλιάδες like σε κάθε αντικρατικό σχόλιο, επαναστατικό blog η κείμενο που σου άρεσε, βρήκες ότι πολλοί άνθρωποι τελικά σκέφτονται σαν κι εσένα. Περισσότεροι από όσοι νομίζεις. Κάποιους(κενό)
Κάποια στιγμή μπορεί και να έφυγες γιατί η πολλή ψυχανάλυση στην έσπασε. Η γιατί άρχισαν να σκάνε μύτη κάποιοι περίεργοι που δεν γούσταρες. Η γιατί άρχισαν να γίνοται πολλές συζητήσεις για δημιουργία κόμματος και σου ρχόταν να ξεράσεις... Αλλά ξαναγύρισες. Η πλατεία σε μαγνήτιζε.
Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά. Έχανες μπάνια για να είσαι εκεί. Σκεφτόσουν συζητούσες,
κάπου κει έμεινα. Τι ήθελα να πω? Δεν ξέρω. Φαντάζομαι τα παραπάνω θα εκφράζουν διάφορους, εκφράζουν κι εμένα...
Η πλατεία μας άφησε χρόνους? Δεν ξέρω. Ελπίζω ότι μια μέρα θα ξανακατέβω εκεί.
Βλέπω ανθρώπους από αυτούς που θυμάμαι εκεί στην αρχή και μου λένε, είχαμε ελπίδα, πιστέψαμε ότι κατι θα άλλαζε, ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι. Σίγουρα δημιουργήθηκαν δεσμοί. Πιστέψαμε σε κάτι. Γίναμε φίλοι. Μας δένει ακόμα κάτι. Εκτιμήσαμε ανθρώπους και καταστάσεις. δεν είμαστε τέλειοι. Άνθρωποι είμαστε. Αγαπάμε, κλαίμε, προσπαθούμε, παλεύουμε, χάνουμε. Αλλά χάνουμε στα χαρτιά...
Να σας παροτρύνω να διαβάσετε και την προηγούμενη ανάρτηση...
Κάπου τον Οκτώβριο του 2011, είχα στο μυαλό μου να γράψω για το πως ένιωθα σχετικά με τους φόρους.
Βέβαια τώρα που το διαβάζω μου φαίνεται λίγο αστείο, γιατί αν είχα παράπονο τότε για τους φόρους τι θα έπρεπε να πω τώρα? LOL...
τέλος πάντων to get it off my chest που λένε, εγώ για χρόνια πλήρωνα φόρους. έκοβα αποδείξεις, πλήρωνα ΦΠΑ, τα πέρναγα όλα, δεν πούλαγα μαύρα...με το σταυρό στο χέρι!!
τότεπ ου με έπιασε το παράπονο έκανα ένα πρόχειρο υπολογισμό τι φόρους έχω πληρώσει...πλησιάζουν το μισό εκατομμύριο ευρώ.
Δεν αισθάνομαι κορόιδο. Εμπιστεύτηκα, όπως με μάθανε, όπως με ψήσανε, όπως κάθε καλός και άξιος πολίτης πρέπει να κάνει το κράτος να μου φερθεί τίμια. Να του δώσω για να μου δώσει. Ανταποδοτικότητα το λένε. Να δώσω ας πούμε 20.000 ευρώ όπως έδωσα φορο εισοδήματος το 2000. Τότε που το εισόδημα μου φορολογήθηκε με 45% σα να μουν κάποιος Λάτσης, και έδωσα και προκαταβολή 50% για την επόμενη χρονιά. (ήταν μές τα 20000, κάντε την πράξη, απλή μεθοδο των τριών για να δείτε τα τρελά κέρδη...)
Και τι πήρα πίσω?
Δεν ζήταγα πολλά. Ένα νοσοκομείο να γεννηθούν τα παιδιά μου, ένα αξιοπρεπές σχολείο να τα μορφώσουμε, μερικούς δρόμους της προκοπής για να πηγαίνουμε στο σχολείο με ασφάλεια, και μερικές ακόμα συνθήκες που κάνουν ανθρώπινη τη ζωή, αξιοπρεπή.
Δεν πήρα τίποτα.
Γιαυτό δεν αισθάνομαι κορόιδο. Μαλάκας αισθάνομαι.
Στις 18/10/2011 έγραφα:
"Κατέβηκες στην πλατεία 25η Μαίου μαζί με πολλούς άλλους. Κάποιος στάθηκε σε ένα πεζούλι πάνω για να ακουστεί κι είπε τον πόνο του. Μάζεψες κι εσύ το κουράγιο σου την επόμενη μέρα και σηκώθηκες κι εσύ, κι είπες και συ τον δικό σου. Μετά από σένα σηκώθηκε μια 19χρονη κοπελίτσα κι είπε τη δική της ιστορία. Πως η γιαγιά της τη μεγάλωσε με τα κλασσικά παραμύθια, "ζήσαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα" και πως τώρα πια τελειώνοντας το σχολείο και μπάινοντας απευθείας στις τάξεις των ανέργων, κατάλαβε πως τα παραμύθια είναι ακριβώς αυτό , μόνο παραμύθια...Τις επόμενες μέρες έφερες και τα παιδιά σου. Είναι μικρά, δεν κατάλαβαν και πολλά πράγματα αλλά έκανα πολλούς καινούριους φίλους.
Έψησες μερικούς φίλους να έρθουν κι αυτοί αλλά δεν έκατσαν και πολύ. Ήταν απαισιόδοξοι. "Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει" σου έλεγαν, "η κατάσταση δεν σώζεται", "ο Έλληνας δεν αλλάζει" σου πιπ΄λιζαν το μυαλό και το σθένος. Αλλά εσύ εκεί. Είχες τις μέρες σου. Ήθελες να είσαι συνέχεια εκεί αλλά είχες κι υποχρεώσεις. Κάποιες μέρες τα βάρη της καθημερινής ζωής σε καθήλωναν, δίνοντας σου όμως και μια περίεργη ώθηση να ξαναπάς. Μπήκες και στα σχετικά φόρα και στο facebook, αντάλλαξες πληροφορίες και προσωπικές εμπειρίες, μοιράστηκες σκέψεις, πάτησες χιλιάδες like σε κάθε αντικρατικό σχόλιο, επαναστατικό blog η κείμενο που σου άρεσε, βρήκες ότι πολλοί άνθρωποι τελικά σκέφτονται σαν κι εσένα. Περισσότεροι από όσοι νομίζεις. Κάποιους(κενό)
Κάποια στιγμή μπορεί και να έφυγες γιατί η πολλή ψυχανάλυση στην έσπασε. Η γιατί άρχισαν να σκάνε μύτη κάποιοι περίεργοι που δεν γούσταρες. Η γιατί άρχισαν να γίνοται πολλές συζητήσεις για δημιουργία κόμματος και σου ρχόταν να ξεράσεις... Αλλά ξαναγύρισες. Η πλατεία σε μαγνήτιζε.
Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά. Έχανες μπάνια για να είσαι εκεί. Σκεφτόσουν συζητούσες,
κάπου κει έμεινα. Τι ήθελα να πω? Δεν ξέρω. Φαντάζομαι τα παραπάνω θα εκφράζουν διάφορους, εκφράζουν κι εμένα...
Η πλατεία μας άφησε χρόνους? Δεν ξέρω. Ελπίζω ότι μια μέρα θα ξανακατέβω εκεί.
Βλέπω ανθρώπους από αυτούς που θυμάμαι εκεί στην αρχή και μου λένε, είχαμε ελπίδα, πιστέψαμε ότι κατι θα άλλαζε, ότι μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι. Σίγουρα δημιουργήθηκαν δεσμοί. Πιστέψαμε σε κάτι. Γίναμε φίλοι. Μας δένει ακόμα κάτι. Εκτιμήσαμε ανθρώπους και καταστάσεις. δεν είμαστε τέλειοι. Άνθρωποι είμαστε. Αγαπάμε, κλαίμε, προσπαθούμε, παλεύουμε, χάνουμε. Αλλά χάνουμε στα χαρτιά...
Να σας παροτρύνω να διαβάσετε και την προηγούμενη ανάρτηση...
Κοιτώντας πίσω part one
Ξεκίνησα αυτό το blog το 2008. Ένα καημό να γράφω, τον είχα, ήταν κάτι καινούριο, ήταν και λίγο μόδα, να τολμήσω να πω? Ομολογουμένως κιόλας το "κουμπιούτερ" (ξέρετε..αυτό με τα...κουμπιά!) ήταν κάτι που "έπαιξε" στη ζωή μου...στη δουλειά, στα e-mail, στην αναψυχή (βλέπε παιχνίδια) ακόμη και σε χωρισμό και σε νέα σχέση...
194 Αναρτήσεις.
από τις οποίες 24 στα πρόχειρα, αδημοσίευτες...
εδώ δεν πρόκειται για writer's block. πρόκειται για writer's give up and start something else...
Οι περισσότερες δεν είναι πια επίκαιρες, άλλες είναι πολύ μεγάλες κι έχω χάσει τον ειρμό τους, άλλες ε΄χω ξεχάσει και τι πήγαινα να πω!
πχ έχω μια από 15/5/2011, δηλαδή πριν από το κίνημα της πλατείας! όπου πήγαινα να κάνω κάποιο παραλληλισμό μεταξύ του χώρου του γιώτιγκ, στον οποίο δραστηροποιούμαι και κάποιου άλλου χώρου όπου βασίλευε η απατεωνιά...αλλά δεν ξέρω ποιόν!
η επόμενη από 1/7/2011, γράφτηκε δυο μέρες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου κατά τη διάρκεια του οποίου ήμουν στο Σύνταγμα...σχολείο...
Ας αναπολήσουμε... και συγχωρέστε μου την αφέλεια...
"Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011,
20:30
Έχουμε επιβιβαστεί στο Αγ. Θεοδώρα για Ηγουμενίτσα και τελικό προορισμό την Πλατεία Συντάγματος. Η δεκαμελής παρέα μας αποτελείται από συμμετέχοντες στις συγκεντρώσεις της Πλατείας Δημαρχείου και σκοπός μας η συμμετοχή στις διήμερες κινητοποιήσεις κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Γέλια, αναμνηστικές φωτωγραφίες με το ωραίο μας πανώ, γνωριμίες με συνεπιβάτες, ακόμη και γνωριμίες ανάμεσα μας.
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011,
04:40
Άφιξη στο σπίτι ενός από την ομάδα, μετά από σερί οδήγησης με μικρή στάση για καφέ. Πρησμένα ματάκια, στρωματσάδα στο ένα δωμάτιο, κούραση και απορία για το τι θα βρούμε αργότερα στην πλατεία...
09:20
Ξυπνάμε κι ετοιμαζόμαστε. Δεν ξέρω πως, μου έχει μπει η ιδέα ότι θα πάμε απλά να δούμε τι παίζει και θα γυρίσουμε μετά στο σπίτι για να "εξοπλιστούμε" καλύτερα... Αποτέλεσμα? φτάνουμε στην πλατεία και βέβαια δεν έχω ούτε μάσκα ούτε τίποτα, ντυμένος με σανδάλια και βερμούδα σαν να πάω στην παραλία... Τουρίστας διαδηλωτής δηλαδή!
12:00
Άφιξη στην πλατεία μετά από αρκετό περπάτημα, λόγω έλλειψης ΜΜΜ. Πηγαίνουμε στην υποδοχή, όπου μας εξοπλίζουν άμεσα με μικρά φακελάκια αλοιφής κατά των δακρυγόνων, μας ψεκάζουν με διάλυμα Maalox, και μας ενημερώνουν για το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που συλληφθούμε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε που ήρθαμε... Μας εντυπωσιάζει όμωςη πολύ καλή οργάνωση και το φιλικό πνεύμα
12:30
Αναρτούμε πάνω από την αριστερή είσοδο του Μετρό το πανώ που φέραμε από το νησί. Έτσι για μερικές ώρες (μέχρι να διαλυθεί από τα επεισόδια) βάζουμε και την Κέρκυρα στο χάρτη από πανώ που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία. Κρήτη, Καλαμάτα, Κέρκυρα ακόμη και μια σημαία της Κύπρου που γράφει πάνω MAMMA ΜΑΖΙ ΣΟΥ... Ανεβαίνουμε στην πάνω πλατεία και συμμετέχουμε στα συνθήματα. Πάμε μπροστά και κοιτάμε τα ΜΑΤ στα μάτια. Το απόλυτο κενό...
12:45
Αριστερά από το κέντρο της πλατείας υπάρχει ομάδα θερμοκέφαλων που φωνάζουν ιδιαίτερα εμπρηστικά συνθήματα, και σπρώχνονται πάνω στα κιγκλιδώματα. Γύρω μας παντού, απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, με αυτοσχέδια πανώ και πλακάτ, αλλά και πι οργανωμένοι από διάφορα κόμματα διαδηλώνουν την οργή τους προς την κατεύθυνση του μονολιθικού κτίριου που είναι η βουλή μας. Το κτίριο σιωπά. Σχεδόν όλα τα παράθυρα είναι κλειστά, κάποια στόρια μόνο μισοκατεβασμένα... Αντίδραση καμιά. Κανείς δεν βγαίνει να μας μιλήσει, να ρωτήσει τι θέλουμε, γιατί είμαστε εκεί.... Γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει εκεί μέσα.
Και απέξω έχουν τα μαντρόσκυλα...
Επειδή κάπου εδώ χάνω τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, αλλά επίσης και δεν μπορούσα να είμαι παντού να παρακολουθώ τα γεγονότα, σας παραπέμπω σε ένα καλό γραμμένο χρονικό.
Κάπου εκεί στις πρώτες φασαρίες έφαγα το πρώτο μου δακρυγόνο... Με μια απλή μάσκα και μπαμπάκι με maalox, έτσουξαν τα μάτια βέβαια, και κατάλαβα τι εστί βερύκοκο...
Μην έχοντας μάσκα της προκοπής και παρέα με κάποιους από την ομάδα που δεν άντεχαν ούτε αυτοί, αποχωρήσαμε από την πλατεία για να επανέρθουμε αργότερα και πιο καλά οργανωμένοι.
Επιστρέψαμε κατά τις 21:30 πάνω στην ώρα για να ακούσουμε τους φοβερούς Tiger Lillies. Η πλατεία είναι γεμάτη ασφυκτικά κι ελλείψη σκηνής είναι αδύνατον να δεις τη μπάντα καλά. Καταφέρνω και τρυπώνω πίσω από τη μπάντα όπου βρίσκω παλιους φίλους που συμμετέχουν στην οργάνωση της πλατείας. Οι Τiger Lillies τελιώνουν αποθεώνονται κι αντικαθιστώντε από μια σειρά ελλήνων καλιτεχνών. Το λέει η καρδούλα τους. Αναγνώρισα τον Γιοκαρίνη και άλλους. Στην περίμετρο της πλατείας αρχιζουν επεισόδια. Οι κρότου λάμψης με έχουν εντυπωσιάσει με τον ήχο τους. Την πρώτη που άκουσα το πρωί νόμισα ότι είχε σκάσει βόμβα, αλαφιάστηκα! Τώρα είναι σκοτάδι, αλλά ένα φωτεινό σύννεφο δακρυγόνων φαίνεται να έρχεται προς το μέρος μας... ΄Οταν έλεγα για τους μουσικούς ότι το λέει η καρδούλα τους το εννοούσα. Τα δακρυγόνα μειώνουν σταθερά το κοινό αλλά αυτοί εκεί. Παίζουν και τραγουδούν χωρίς μάσκες χωρίς τίποτα. Κάποια στιγμή όμως δεν αντέχουν κι αυτοί... Ένα μεγάλο μέρος της πλατείας είναι γεμάτο ΜΑΤ. Κράνη, γκλομπ και τσαμπουκάς. Υπό την συνεχιζόμενη επίθεση των δακρυγόνων, απομακρυνόμαστε και κατευθυνόμαστε στους γύρω δρόμους. Βρίσκουμε την χαμένη παρέα, παρακολουθούμε σαν επαρχιωτάκια πρωτάρηδες που είμαστε την κατάσταση, με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ανέφερα πιο πριν πως υπήρχε μια ατμόσφαιρα πολεμική? Πως αισθάνεσαι καμιά φορά που ξέρεις ότι γίνεται κάτι άσχημο, ας πούμε όταν είσαι κοντά σε ένα ατύχημα και δεν ξέρεις ακόμα τι θα δεις, είσαι λαχανιασμένος κι ας μην έτρεχες... Κάπως έτσι αισθάνομαι. Αφήνουμε πίσω μας τις εχθροπραξίες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο και το σπίτι...
Κάποιοι πεινάμε αλλά δεν υπάρχει ουσιαστική όρεξη για φαγητό. Θα φάμε για να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη επιβίωσης η λιγούρα κι όχι σαν παρέα να κάτσουμε να χαρούμε την παρέα ο ένας του άλλου και μαζί και το φαγητό. Η κατάσταση δεν προδιαθέτει για κοινωνικές σχέσεις πέρα από την όποια ψυχολογική υποστήριξη και το μοίρασμα των εμπειριών της ημέρας. Κάποιοι έβγαλαν και φωτογραφίες...
Στο σπίτι ψάχνουμε να ακούσουμε νέα. μετά κοιμόμαστε βαριά.
Ξημερώνει 29 Ιουνίου. Είναι η γιορτή μου."
Μέχρι εκεί είχα γράψει.
εκείνη την μέρα, της γιορτής μου, θα ζήσω μιαν άλλη φρίκη. Εθελοντής στην "Ομάδα Ψυχραιμίας" έχω πόστο μαζί με μια κοπέλα στην είσοδο του Μετρό. Στα ντου των ΜΑΤ συχνά βρισκόμαστε να κοντεύουμε να τσαλαπατηθούμε. Συνεχώς ψεκάζουμε κόσμο με maalox. Κάποια στιγμή κατεβαίνουν άνθρωποι που μετά βίας στέκονται. Γριούλες, κορίτσια, μεγάλοι άνθρωποι (σαν κι εμένα δηλαδή κι ας μην το παραδέχομαι...) γέροι. Χειαζονται βοήθεια, τους κρατάμε να μην πέσουν και τους βοηθάμε να φτάσουν στο Ιατρείο που βρίσκεται μέσα στο χώρο του Μετρό. Η κατάσταση είναι Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ. έτσι απλά.
Κάποια στιγμή χάνω την συνάδελφο από την ομάδα μέσα στον πανικό. ανησυχώ μήπως έπαθε κάτι, την ψάχνω στο σημείο που είμασταν το πρωί και δεν την έχουν δει. Κατεβαίνω να δω μήπως βρίσκεται στο ιατρείο, Ζητάω άδεια να ψάξω.
Μπαίνοντας στο Ιατρείο, βλέπω ότι πρόκειται για κάτι σαν αίθουσα αναμονής. Στα καθίσματα διάφοροι άνθρωποι προσπαθούν να ανακτήσουν την ανάσα τους, οξυγόνα, μάσκες παντού. Άνθρωποι με άσπρα μούτρα, κόκκινα μάτια, μύξες να τρέχουν. ένα πλήθος κλαμμένο.
Ακούω μια φωνή δυνατή. Σηκώνω το κεφάλι, και προλαβαίνω να δω τον γιατρό με τους απινιδωτές στο χέρι, να τους ακουμπά στο στήθος ενός ανθρώπου, και το στιγμιαία άψυχο σώμα να αποκτά ξανά ζωή.
Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ σας λέω...π-ό-λ-ε-μ-ο-ς... πόλεμος...
ΥΓ το "ταίρι" μου ήταν μια χαρά. Βρήκε καταφύγιο στα βάθη του Μετρό, μαζί με πολύ άλλο κόσμο...Που ακούστηκε?...εδώ στην Ελλάδα, τη χώρα του γαλανού ουρανού και του καθαρού αέρα, να ψάχνεις να ανασάνεις κάτω απ τη γης...
194 Αναρτήσεις.
από τις οποίες 24 στα πρόχειρα, αδημοσίευτες...
εδώ δεν πρόκειται για writer's block. πρόκειται για writer's give up and start something else...
Οι περισσότερες δεν είναι πια επίκαιρες, άλλες είναι πολύ μεγάλες κι έχω χάσει τον ειρμό τους, άλλες ε΄χω ξεχάσει και τι πήγαινα να πω!
πχ έχω μια από 15/5/2011, δηλαδή πριν από το κίνημα της πλατείας! όπου πήγαινα να κάνω κάποιο παραλληλισμό μεταξύ του χώρου του γιώτιγκ, στον οποίο δραστηροποιούμαι και κάποιου άλλου χώρου όπου βασίλευε η απατεωνιά...αλλά δεν ξέρω ποιόν!
η επόμενη από 1/7/2011, γράφτηκε δυο μέρες μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου κατά τη διάρκεια του οποίου ήμουν στο Σύνταγμα...σχολείο...
Ας αναπολήσουμε... και συγχωρέστε μου την αφέλεια...
"Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011,
20:30
Έχουμε επιβιβαστεί στο Αγ. Θεοδώρα για Ηγουμενίτσα και τελικό προορισμό την Πλατεία Συντάγματος. Η δεκαμελής παρέα μας αποτελείται από συμμετέχοντες στις συγκεντρώσεις της Πλατείας Δημαρχείου και σκοπός μας η συμμετοχή στις διήμερες κινητοποιήσεις κατά της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου. Γέλια, αναμνηστικές φωτωγραφίες με το ωραίο μας πανώ, γνωριμίες με συνεπιβάτες, ακόμη και γνωριμίες ανάμεσα μας.
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011,
04:40
Άφιξη στο σπίτι ενός από την ομάδα, μετά από σερί οδήγησης με μικρή στάση για καφέ. Πρησμένα ματάκια, στρωματσάδα στο ένα δωμάτιο, κούραση και απορία για το τι θα βρούμε αργότερα στην πλατεία...
09:20
Ξυπνάμε κι ετοιμαζόμαστε. Δεν ξέρω πως, μου έχει μπει η ιδέα ότι θα πάμε απλά να δούμε τι παίζει και θα γυρίσουμε μετά στο σπίτι για να "εξοπλιστούμε" καλύτερα... Αποτέλεσμα? φτάνουμε στην πλατεία και βέβαια δεν έχω ούτε μάσκα ούτε τίποτα, ντυμένος με σανδάλια και βερμούδα σαν να πάω στην παραλία... Τουρίστας διαδηλωτής δηλαδή!
12:00
Άφιξη στην πλατεία μετά από αρκετό περπάτημα, λόγω έλλειψης ΜΜΜ. Πηγαίνουμε στην υποδοχή, όπου μας εξοπλίζουν άμεσα με μικρά φακελάκια αλοιφής κατά των δακρυγόνων, μας ψεκάζουν με διάλυμα Maalox, και μας ενημερώνουν για το τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση που συλληφθούμε. Αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε που ήρθαμε... Μας εντυπωσιάζει όμωςη πολύ καλή οργάνωση και το φιλικό πνεύμα
12:30
Αναρτούμε πάνω από την αριστερή είσοδο του Μετρό το πανώ που φέραμε από το νησί. Έτσι για μερικές ώρες (μέχρι να διαλυθεί από τα επεισόδια) βάζουμε και την Κέρκυρα στο χάρτη από πανώ που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία. Κρήτη, Καλαμάτα, Κέρκυρα ακόμη και μια σημαία της Κύπρου που γράφει πάνω MAMMA ΜΑΖΙ ΣΟΥ... Ανεβαίνουμε στην πάνω πλατεία και συμμετέχουμε στα συνθήματα. Πάμε μπροστά και κοιτάμε τα ΜΑΤ στα μάτια. Το απόλυτο κενό...
12:45
Αριστερά από το κέντρο της πλατείας υπάρχει ομάδα θερμοκέφαλων που φωνάζουν ιδιαίτερα εμπρηστικά συνθήματα, και σπρώχνονται πάνω στα κιγκλιδώματα. Γύρω μας παντού, απλοί άνθρωποι, καθημερινοί, με αυτοσχέδια πανώ και πλακάτ, αλλά και πι οργανωμένοι από διάφορα κόμματα διαδηλώνουν την οργή τους προς την κατεύθυνση του μονολιθικού κτίριου που είναι η βουλή μας. Το κτίριο σιωπά. Σχεδόν όλα τα παράθυρα είναι κλειστά, κάποια στόρια μόνο μισοκατεβασμένα... Αντίδραση καμιά. Κανείς δεν βγαίνει να μας μιλήσει, να ρωτήσει τι θέλουμε, γιατί είμαστε εκεί.... Γιατί απλούστατα δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που είναι να γίνει, θα γίνει εκεί μέσα.
Και απέξω έχουν τα μαντρόσκυλα...
Επειδή κάπου εδώ χάνω τη χρονολογική σειρά των γεγονότων, αλλά επίσης και δεν μπορούσα να είμαι παντού να παρακολουθώ τα γεγονότα, σας παραπέμπω σε ένα καλό γραμμένο χρονικό.
Κάπου εκεί στις πρώτες φασαρίες έφαγα το πρώτο μου δακρυγόνο... Με μια απλή μάσκα και μπαμπάκι με maalox, έτσουξαν τα μάτια βέβαια, και κατάλαβα τι εστί βερύκοκο...
Μην έχοντας μάσκα της προκοπής και παρέα με κάποιους από την ομάδα που δεν άντεχαν ούτε αυτοί, αποχωρήσαμε από την πλατεία για να επανέρθουμε αργότερα και πιο καλά οργανωμένοι.
Επιστρέψαμε κατά τις 21:30 πάνω στην ώρα για να ακούσουμε τους φοβερούς Tiger Lillies. Η πλατεία είναι γεμάτη ασφυκτικά κι ελλείψη σκηνής είναι αδύνατον να δεις τη μπάντα καλά. Καταφέρνω και τρυπώνω πίσω από τη μπάντα όπου βρίσκω παλιους φίλους που συμμετέχουν στην οργάνωση της πλατείας. Οι Τiger Lillies τελιώνουν αποθεώνονται κι αντικαθιστώντε από μια σειρά ελλήνων καλιτεχνών. Το λέει η καρδούλα τους. Αναγνώρισα τον Γιοκαρίνη και άλλους. Στην περίμετρο της πλατείας αρχιζουν επεισόδια. Οι κρότου λάμψης με έχουν εντυπωσιάσει με τον ήχο τους. Την πρώτη που άκουσα το πρωί νόμισα ότι είχε σκάσει βόμβα, αλαφιάστηκα! Τώρα είναι σκοτάδι, αλλά ένα φωτεινό σύννεφο δακρυγόνων φαίνεται να έρχεται προς το μέρος μας... ΄Οταν έλεγα για τους μουσικούς ότι το λέει η καρδούλα τους το εννοούσα. Τα δακρυγόνα μειώνουν σταθερά το κοινό αλλά αυτοί εκεί. Παίζουν και τραγουδούν χωρίς μάσκες χωρίς τίποτα. Κάποια στιγμή όμως δεν αντέχουν κι αυτοί... Ένα μεγάλο μέρος της πλατείας είναι γεμάτο ΜΑΤ. Κράνη, γκλομπ και τσαμπουκάς. Υπό την συνεχιζόμενη επίθεση των δακρυγόνων, απομακρυνόμαστε και κατευθυνόμαστε στους γύρω δρόμους. Βρίσκουμε την χαμένη παρέα, παρακολουθούμε σαν επαρχιωτάκια πρωτάρηδες που είμαστε την κατάσταση, με ένα σφίξιμο στην καρδιά. Ανέφερα πιο πριν πως υπήρχε μια ατμόσφαιρα πολεμική? Πως αισθάνεσαι καμιά φορά που ξέρεις ότι γίνεται κάτι άσχημο, ας πούμε όταν είσαι κοντά σε ένα ατύχημα και δεν ξέρεις ακόμα τι θα δεις, είσαι λαχανιασμένος κι ας μην έτρεχες... Κάπως έτσι αισθάνομαι. Αφήνουμε πίσω μας τις εχθροπραξίες και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο και το σπίτι...
Κάποιοι πεινάμε αλλά δεν υπάρχει ουσιαστική όρεξη για φαγητό. Θα φάμε για να ικανοποιήσουμε μια ανάγκη επιβίωσης η λιγούρα κι όχι σαν παρέα να κάτσουμε να χαρούμε την παρέα ο ένας του άλλου και μαζί και το φαγητό. Η κατάσταση δεν προδιαθέτει για κοινωνικές σχέσεις πέρα από την όποια ψυχολογική υποστήριξη και το μοίρασμα των εμπειριών της ημέρας. Κάποιοι έβγαλαν και φωτογραφίες...
Στο σπίτι ψάχνουμε να ακούσουμε νέα. μετά κοιμόμαστε βαριά.
Ξημερώνει 29 Ιουνίου. Είναι η γιορτή μου."
Μέχρι εκεί είχα γράψει.
εκείνη την μέρα, της γιορτής μου, θα ζήσω μιαν άλλη φρίκη. Εθελοντής στην "Ομάδα Ψυχραιμίας" έχω πόστο μαζί με μια κοπέλα στην είσοδο του Μετρό. Στα ντου των ΜΑΤ συχνά βρισκόμαστε να κοντεύουμε να τσαλαπατηθούμε. Συνεχώς ψεκάζουμε κόσμο με maalox. Κάποια στιγμή κατεβαίνουν άνθρωποι που μετά βίας στέκονται. Γριούλες, κορίτσια, μεγάλοι άνθρωποι (σαν κι εμένα δηλαδή κι ας μην το παραδέχομαι...) γέροι. Χειαζονται βοήθεια, τους κρατάμε να μην πέσουν και τους βοηθάμε να φτάσουν στο Ιατρείο που βρίσκεται μέσα στο χώρο του Μετρό. Η κατάσταση είναι Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ. έτσι απλά.
Κάποια στιγμή χάνω την συνάδελφο από την ομάδα μέσα στον πανικό. ανησυχώ μήπως έπαθε κάτι, την ψάχνω στο σημείο που είμασταν το πρωί και δεν την έχουν δει. Κατεβαίνω να δω μήπως βρίσκεται στο ιατρείο, Ζητάω άδεια να ψάξω.
Μπαίνοντας στο Ιατρείο, βλέπω ότι πρόκειται για κάτι σαν αίθουσα αναμονής. Στα καθίσματα διάφοροι άνθρωποι προσπαθούν να ανακτήσουν την ανάσα τους, οξυγόνα, μάσκες παντού. Άνθρωποι με άσπρα μούτρα, κόκκινα μάτια, μύξες να τρέχουν. ένα πλήθος κλαμμένο.
Ακούω μια φωνή δυνατή. Σηκώνω το κεφάλι, και προλαβαίνω να δω τον γιατρό με τους απινιδωτές στο χέρι, να τους ακουμπά στο στήθος ενός ανθρώπου, και το στιγμιαία άψυχο σώμα να αποκτά ξανά ζωή.
Π-Ο-Λ-Ε-Μ-Ο-Σ σας λέω...π-ό-λ-ε-μ-ο-ς... πόλεμος...
ΥΓ το "ταίρι" μου ήταν μια χαρά. Βρήκε καταφύγιο στα βάθη του Μετρό, μαζί με πολύ άλλο κόσμο...Που ακούστηκε?...εδώ στην Ελλάδα, τη χώρα του γαλανού ουρανού και του καθαρού αέρα, να ψάχνεις να ανασάνεις κάτω απ τη γης...
Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2012
Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.(κλεμμένος τίτλος)
"Ξεσκονίζοντας" κάτι παλιά mail, έπεσα πάνω σε ένα από αυτά που σου στέλνουν οι φίλοι με τις παρουσιάσεις το οποίο είχα λάβει πριν κανα δυο χρόνια. Ένα Powerpoint που παρουσίαζε και αντιπαρέβαλλε σε μορφή κόμιξ, τις ιδέες που είχαν για το τότε, "μέλλον" ο George Orwell και ο Aldous Huxley. Έψαξα και το βρήκα σε εικόνα και σας το παραθέτω εδώ:
Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Huxley είχε περισσότερο δίκιο. Παρόλα αυτά, τώρα που το "οικοδόμημα" των media, της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης δείχνει κάποια σημάδια ρωγμών, η "επιβολή" κάνeι κι αυτή την παρουσία της πιο αισθητή, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες...
Αναρωτιόμαστε, πολλοί από μας, γιατί δεν έχει γίνει κάτι, γιατί δεν είμαστε στους δρόμους, γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι...
Μα γιατί η επιβολή και η "βολή" μεταξύ τους έχουν κάνει καλή δουλειά... κι ο Huxley και ο Orwell μεταξύ τους αφουγκράστηκαν πολύ καλά, με ποιόν τρόπο το σύστημα θα κάνει τη δουλειά του...
Μας πασάρουν κάθε λογής "ευχαρίστηση" προκειμένου να κρατάμε το κεφάλι κάτω, και τα χέρια σταθερά στη μανιβέλα του μαγγανοπήγαδου... κι αν για κάποιο λόγο σηκώσεις κεφάλι, το "γκλομπ" είναι έτοιμο για να στο κατεβάσει πάλι.
Το "γκλομπ" όμως δεν είναι μόνο εκείνο το σκληρό λαστιχένιο που κρατούν οι μπάτσοι. Το "γκλομπ" είναι ο κάθε λογής φόβος που έχουν καταφέρει να ενσταλάξουν στο μυαλό σου, σε κάθε σου κύτταρο και σύναψη, από τότε που ήσουν μικρός, από τότε που γεννήθηκες.
Να μην ξεχωρίσεις, να πας με την αγέλη, να είσαι καλό παιδί, να δείχνεις σεβασμό, να παίξεις το παιχνίδι, να ακολουθείς τους κανόνες, να ρισκάρεις για το χρήμα, όχι για τον άνθρωπο, να θέλεις αυτό που θέλουν όλοι (άντε το πολύ στη δική σου παραλλαγή, αλλά να μην ξεφεύγεις...) Χρήμα, δόξα, σπίτι, αυτοκίνητο, καλύτερο, μεγαλύτερο, περισσότερο...
Πάει καιρός που θέλω να βρω ένα τρόπο να ξεσηκωθώ. Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα, έψαχνα και κάθε τόσο ανακάλυπτα κάτι που με συγκινούσε κι έλεγα: "Ναι! Αυτό είναι! Το σημάδι που περίμενα!" μόνο και μόνο για να το ξεχάσω λίγο αργότερα, να το αφήσω να παρασυρθεί στον χείμαρρο της άχρηστης πληροφορίας και των γεγονότων της καθημερινότητας...
Δουλεύω, βγάζω λεφτά, πληρώνω και πάντα χρωστάω, παγιδευμένος σε μια δίνη ενός ατέρμονου πάρε-δώσε, το οποίο μόνο σκοπό έχει την υποστήριξη ενός σάπιου συστήματος και την ισα-ισα επιβίωση μερικών ανθρώπων γύρω μου, όπως της οικογένειας μου και κάποιων άλλων οι οποίοι σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό εξαρτώνται και αυτοί από το αν εγώ θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι, να είμαι το καλολαδωμένο γρανάζι...
Περισσότερο από ποτέ, νιώθω την αδικία. Καλούμαι να πληρώσω κι εγώ το μερίδιο μου σε φόρους και τέλη τα οποία θα πάνε που? Σίγουρα ανταποδοτικότητα δεν υπάρχει... Το να ρωτήσω αν οι φόροι που θα πληρώσω θα βελτιώσουν τη ζωή μου είναι γελοίο. Μήπως των παιδιών μου τουλάχιστον? εξίσου γελοίο. Το θέμα είναι όλοι οι φόροι που έχω πληρώσει ως τώρα βελτίωσαν κάτι στη ζωή μου? Επίσης γελοίο...
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω πια να πληρώνω. Ούτε από φόβο. Σε ένα πρόχειρο υπολογισμό που έκανα έχω πληρώσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ σε φόρους και ΦΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια. Για ποιό λόγο? Σύνταξη δεν πρόκειται να πάρω ποτέ. Τα παιδιά μου δεν θα σπουδάσουν, γιατί μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν σχολές πια. Και από υγεία? Πάλι καλά που μου σηκώνετε. Είναι το μονο τσεκ-απ που έχω την οικονομικη δυνατότητα να κάνω....
Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω. Να πάω σε μια άλλη χώρα, έχω και αγγλική υπηκοότητα, θα ήταν ίσως πιο εύκολο. Αλλά δεν θέλω. Εδώ μεγάλωσα, αδώ αγάπησα, εδώ απέκτησα παιδιά. Εδώ είναι ο τόπος μου. Όχι το έθνος μου, ούτε η πατρίδα μου, ο τόπος μου. Με το συμπάθιο αλλά σημαίες και πατρίδες τα έχω χεσμένα, ειδικά όσο αυτά χρησιμοποιούνται για να μας χωρίζουν και όχι να μας ενώνουν. Εδώ είναι η θάλασσα που με έμαθε μπανιο κι η ιστιοπλοία, εδώ είναι οι παραλίες στις οποίες ξάπλωσα, τα δέντρα κάτω από τα οποία φίλησα και φιλήθηκα, ο ουρανός που με σκέπασε κάποαι καλοκαιρινά βράδια...οι άνθρωποι μου, οι φίλοι μου..
Μας πλάσαραν ένα σωρό τύψεις κι ενοχές, μας έβγαλαν άχρηστους και τεμπέληδες...εμάς που δουλεύαμε μια ζωή, 12-ωρα και 14-ωρα προκειμένου να γίνουμε πετυχημένοι επαγγελματίες, να αποκτήσουμε αυτά που μας έπεισαν ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, να δώσουμε στα παιδιά μας αυτά που μας έψησαν ότι τους χρειάζονται...
Όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ακόμη κι όλα αυτά που αναμασάμε και προτείνουμε στους φίλους μας να ασχοληθούν, φοβάμαι μας αποσπούν την προσοχή από την ουσία.
Κι αν περιμένετε από μένα τώρα την ουσία, την πατήσατε...ένας χαμένος είμαι κι εγώ... μαζί με σας...
Απλά δεν αντέχω άλλο.
Αρνούμαι να συνεχίσω έτσι. Αρνούμαι να πληρώνω για να ζουν άχρηστοι εις βάρος μου, πόσο μάλλον για να πλουτίζουν. Αρνούμαι να συνεχίσω να υποστηρίζω ένα σύστημα που προφανώς έχει σκοπό του την εξόντωση μου.
Αρνούμαι να συνεχίσω να αποδέχομαι όλη αυτήν την αδικία. Την φτώχια, την ανεργία, την ανέχεια που επιβάλλουν οι έχοντες στους μη έχοντες, προκειμένου να διατηρηθεί ένα status quo.
Κάποτε λέγαμε υποτιμητικά πως κάποιος δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.
Το ψωμί... το αγαπάω. Μακάρι να δούλευα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα αισθανόμουν πιο τίμιος...
Κάπου διάβασα πρόσφατα μια κουβέντα που μου άρεσε πολύ.
Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.
Κάποτε μας έλεγαν οι γονείς μας, μας προέτρεπαν να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να ενταχθούμε προκειμένου να έχουμε σιγουριά και βεβαιότητα στη ζωή μας. Κι εμείς νέοι τότε σκεφτόμασταν, ενίοτε έβραζε και το αίμα μας κάπως και λέγαμε ναι...την μιζέρια της σιγουριάς και της βεβαιότητας...
Ε λοιπόν τώρα πια αυτό γύρισε ανάποδα κι έγινε η σιγουριά και η βεβαιότητα της μιζέριας...
Μπορεί να περνάω μια ακόμα κρίση μέσης ηλικίας και να θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα...λέτε?
Η μήπως ο κόσμος περνάει κρίση κι εγώ δεν τον αντέχω άλλο?
Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά τελικά?
Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.
Μ' αρέσει.
 |
| Χμμμ...μάλλον δεν διαβάζεται...αν θέλετε να το δείτε, δοκιμάστε μεγέθυνση(Ctrl+) η να το βρείτε στο web... |
Υπάρχει μια γενική αίσθηση ότι ο Huxley είχε περισσότερο δίκιο. Παρόλα αυτά, τώρα που το "οικοδόμημα" των media, της υπερπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης δείχνει κάποια σημάδια ρωγμών, η "επιβολή" κάνeι κι αυτή την παρουσία της πιο αισθητή, προκειμένου να μπαλώσει τις τρύπες...
Αναρωτιόμαστε, πολλοί από μας, γιατί δεν έχει γίνει κάτι, γιατί δεν είμαστε στους δρόμους, γιατί δεν αντιδρούν οι άνθρωποι...
Μα γιατί η επιβολή και η "βολή" μεταξύ τους έχουν κάνει καλή δουλειά... κι ο Huxley και ο Orwell μεταξύ τους αφουγκράστηκαν πολύ καλά, με ποιόν τρόπο το σύστημα θα κάνει τη δουλειά του...
Μας πασάρουν κάθε λογής "ευχαρίστηση" προκειμένου να κρατάμε το κεφάλι κάτω, και τα χέρια σταθερά στη μανιβέλα του μαγγανοπήγαδου... κι αν για κάποιο λόγο σηκώσεις κεφάλι, το "γκλομπ" είναι έτοιμο για να στο κατεβάσει πάλι.
Το "γκλομπ" όμως δεν είναι μόνο εκείνο το σκληρό λαστιχένιο που κρατούν οι μπάτσοι. Το "γκλομπ" είναι ο κάθε λογής φόβος που έχουν καταφέρει να ενσταλάξουν στο μυαλό σου, σε κάθε σου κύτταρο και σύναψη, από τότε που ήσουν μικρός, από τότε που γεννήθηκες.
Να μην ξεχωρίσεις, να πας με την αγέλη, να είσαι καλό παιδί, να δείχνεις σεβασμό, να παίξεις το παιχνίδι, να ακολουθείς τους κανόνες, να ρισκάρεις για το χρήμα, όχι για τον άνθρωπο, να θέλεις αυτό που θέλουν όλοι (άντε το πολύ στη δική σου παραλλαγή, αλλά να μην ξεφεύγεις...) Χρήμα, δόξα, σπίτι, αυτοκίνητο, καλύτερο, μεγαλύτερο, περισσότερο...
Πάει καιρός που θέλω να βρω ένα τρόπο να ξεσηκωθώ. Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα, έψαχνα και κάθε τόσο ανακάλυπτα κάτι που με συγκινούσε κι έλεγα: "Ναι! Αυτό είναι! Το σημάδι που περίμενα!" μόνο και μόνο για να το ξεχάσω λίγο αργότερα, να το αφήσω να παρασυρθεί στον χείμαρρο της άχρηστης πληροφορίας και των γεγονότων της καθημερινότητας...
Δουλεύω, βγάζω λεφτά, πληρώνω και πάντα χρωστάω, παγιδευμένος σε μια δίνη ενός ατέρμονου πάρε-δώσε, το οποίο μόνο σκοπό έχει την υποστήριξη ενός σάπιου συστήματος και την ισα-ισα επιβίωση μερικών ανθρώπων γύρω μου, όπως της οικογένειας μου και κάποιων άλλων οι οποίοι σε μικρότερο η μεγαλύτερο βαθμό εξαρτώνται και αυτοί από το αν εγώ θα συνεχίσω να παίζω το παιχνίδι, να είμαι το καλολαδωμένο γρανάζι...
Περισσότερο από ποτέ, νιώθω την αδικία. Καλούμαι να πληρώσω κι εγώ το μερίδιο μου σε φόρους και τέλη τα οποία θα πάνε που? Σίγουρα ανταποδοτικότητα δεν υπάρχει... Το να ρωτήσω αν οι φόροι που θα πληρώσω θα βελτιώσουν τη ζωή μου είναι γελοίο. Μήπως των παιδιών μου τουλάχιστον? εξίσου γελοίο. Το θέμα είναι όλοι οι φόροι που έχω πληρώσει ως τώρα βελτίωσαν κάτι στη ζωή μου? Επίσης γελοίο...
Δεν μπορώ να δικαιολογήσω πια να πληρώνω. Ούτε από φόβο. Σε ένα πρόχειρο υπολογισμό που έκανα έχω πληρώσει σχεδόν μισό εκατομμύριο ευρώ σε φόρους και ΦΠΑ τα τελευταία 20 χρόνια. Για ποιό λόγο? Σύνταξη δεν πρόκειται να πάρω ποτέ. Τα παιδιά μου δεν θα σπουδάσουν, γιατί μέχρι τότε δεν θα υπάρχουν σχολές πια. Και από υγεία? Πάλι καλά που μου σηκώνετε. Είναι το μονο τσεκ-απ που έχω την οικονομικη δυνατότητα να κάνω....
Σκέφτηκα πολλές φορές να φύγω. Να πάω σε μια άλλη χώρα, έχω και αγγλική υπηκοότητα, θα ήταν ίσως πιο εύκολο. Αλλά δεν θέλω. Εδώ μεγάλωσα, αδώ αγάπησα, εδώ απέκτησα παιδιά. Εδώ είναι ο τόπος μου. Όχι το έθνος μου, ούτε η πατρίδα μου, ο τόπος μου. Με το συμπάθιο αλλά σημαίες και πατρίδες τα έχω χεσμένα, ειδικά όσο αυτά χρησιμοποιούνται για να μας χωρίζουν και όχι να μας ενώνουν. Εδώ είναι η θάλασσα που με έμαθε μπανιο κι η ιστιοπλοία, εδώ είναι οι παραλίες στις οποίες ξάπλωσα, τα δέντρα κάτω από τα οποία φίλησα και φιλήθηκα, ο ουρανός που με σκέπασε κάποαι καλοκαιρινά βράδια...οι άνθρωποι μου, οι φίλοι μου..
Μας πλάσαραν ένα σωρό τύψεις κι ενοχές, μας έβγαλαν άχρηστους και τεμπέληδες...εμάς που δουλεύαμε μια ζωή, 12-ωρα και 14-ωρα προκειμένου να γίνουμε πετυχημένοι επαγγελματίες, να αποκτήσουμε αυτά που μας έπεισαν ότι χρειαζόμαστε για να είμαστε ευτυχισμένοι, να δώσουμε στα παιδιά μας αυτά που μας έψησαν ότι τους χρειάζονται...
Όλα αυτά που ακούμε και διαβάζουμε, ακόμη κι όλα αυτά που αναμασάμε και προτείνουμε στους φίλους μας να ασχοληθούν, φοβάμαι μας αποσπούν την προσοχή από την ουσία.
Κι αν περιμένετε από μένα τώρα την ουσία, την πατήσατε...ένας χαμένος είμαι κι εγώ... μαζί με σας...
Απλά δεν αντέχω άλλο.
Αρνούμαι να συνεχίσω έτσι. Αρνούμαι να πληρώνω για να ζουν άχρηστοι εις βάρος μου, πόσο μάλλον για να πλουτίζουν. Αρνούμαι να συνεχίσω να υποστηρίζω ένα σύστημα που προφανώς έχει σκοπό του την εξόντωση μου.
Αρνούμαι να συνεχίσω να αποδέχομαι όλη αυτήν την αδικία. Την φτώχια, την ανεργία, την ανέχεια που επιβάλλουν οι έχοντες στους μη έχοντες, προκειμένου να διατηρηθεί ένα status quo.
Κάποτε λέγαμε υποτιμητικά πως κάποιος δουλεύει για ένα κομμάτι ψωμί.
Το ψωμί... το αγαπάω. Μακάρι να δούλευα για ένα κομμάτι ψωμί. Θα αισθανόμουν πιο τίμιος...
Κάπου διάβασα πρόσφατα μια κουβέντα που μου άρεσε πολύ.
Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.
Κάποτε μας έλεγαν οι γονείς μας, μας προέτρεπαν να βρούμε μια σταθερή δουλειά, να ενταχθούμε προκειμένου να έχουμε σιγουριά και βεβαιότητα στη ζωή μας. Κι εμείς νέοι τότε σκεφτόμασταν, ενίοτε έβραζε και το αίμα μας κάπως και λέγαμε ναι...την μιζέρια της σιγουριάς και της βεβαιότητας...
Ε λοιπόν τώρα πια αυτό γύρισε ανάποδα κι έγινε η σιγουριά και η βεβαιότητα της μιζέριας...
Μπορεί να περνάω μια ακόμα κρίση μέσης ηλικίας και να θέλω να τα τινάξω όλα στον αέρα...λέτε?
Η μήπως ο κόσμος περνάει κρίση κι εγώ δεν τον αντέχω άλλο?
Όλα εξαρτώνται από τη σκοπιά τελικά?
Ας γίνουμε η γενιά που δεν περίμενε κανείς.
Μ' αρέσει.
Σάββατο, Νοεμβρίου 10, 2012
Ο μικρός μου φασιστάκος...
Ο μικρός μου φασιστάκος ξυπνά κάθε πρωί κι έρχεται στο δωμάτιο. Παλιά απλά έμπαινε ανάμεσα μας, με το έτσι θέλω. Τώρα με επιμονή και υπομονή έχουμε καταφέρει να του μάθουμε λίγο τρόπους... Έρχεται πάλι, κατά τις 6:00-6:30 και λέει: "Υπάλχει χώλος?"
Ο μικρός μου φασιστάκος παίζει με τον ξαδέρφο του και κάθε δεύτερη κουβέντα που ακούς είναι: "Είναι δικό μου" η "Εγώ πλώτος" η "θα το πω στη μαμά μου"...
Εγώ, εγώ, εγώ...
Ο μικρός μου φασιστάκος δυσκολεύεται με έννοιες όπως "μοιράζομαι", "ισότητα", "καλοσύνη".
Την κακία, την ιδιοκτησία και την επιθυμία να είναι αυτός το επίκεντρο της προσοχής, όμως, την έχει στο αίμα του...
Έχω μεγαλώσει άλλα δύο μικρά φασιστάκια. Ευτυχώς θηλυκά. Εκεί τα πράγματα, ελλείψει τεστοστερόνης, είναι κάπως πιο εύκολα...
Οι περισσότεροι από μας έχουμε έναν η δύο φασιστάκους σπίτι μας. Οι πιο άτυχοι μπορεί να έχουν και παραπάνω, η μπορεί να μεγάλωσαν τα φασιστάκια αλλά να μην "ωρίμασαν" ώστε να "καλμάρει" το "εγώ" τους...
Παρακολουθείστε μια οποιαδήποτε αγοροπαρεούλα... ο ρατσισμός, το φασιστιλίκι, ο τραμπουκισμός, το χαφιεδιλίκι, την χαρακτηρίζουν συχνά...
Αλλά αν κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι σε επαφή με παιδιά, μπορούν όλα αυτά τα μικρά φασιστάκια να μεγαλώσουν μια μέρα και να γίνουν ώριμοι άνθρωποι, που πιστεύουν στα δικαιώματα και την ισότητα των ανθρώπων, που δεν ξεχωρίζουν τον άλλον για το φύλο η την εθνότητα του, που θα κάνουν το καλό πάντα γιατί αυτό σημαίνει να είσαι ένας ώριμος Άνθρωπος.
Άνθρωπος που Αγαπά.
Και μόνο τότε έχεις ελπίδες να εκπληρώσεις την "αποστολή" σου, όποια κι αν είναι αυτή..
Ο μικρός μου φασιστάκος παίζει με τον ξαδέρφο του και κάθε δεύτερη κουβέντα που ακούς είναι: "Είναι δικό μου" η "Εγώ πλώτος" η "θα το πω στη μαμά μου"...
Εγώ, εγώ, εγώ...
Ο μικρός μου φασιστάκος δυσκολεύεται με έννοιες όπως "μοιράζομαι", "ισότητα", "καλοσύνη".
Την κακία, την ιδιοκτησία και την επιθυμία να είναι αυτός το επίκεντρο της προσοχής, όμως, την έχει στο αίμα του...
Έχω μεγαλώσει άλλα δύο μικρά φασιστάκια. Ευτυχώς θηλυκά. Εκεί τα πράγματα, ελλείψει τεστοστερόνης, είναι κάπως πιο εύκολα...
Οι περισσότεροι από μας έχουμε έναν η δύο φασιστάκους σπίτι μας. Οι πιο άτυχοι μπορεί να έχουν και παραπάνω, η μπορεί να μεγάλωσαν τα φασιστάκια αλλά να μην "ωρίμασαν" ώστε να "καλμάρει" το "εγώ" τους...
Παρακολουθείστε μια οποιαδήποτε αγοροπαρεούλα... ο ρατσισμός, το φασιστιλίκι, ο τραμπουκισμός, το χαφιεδιλίκι, την χαρακτηρίζουν συχνά...
Αλλά αν κάνουμε τη δουλειά μας σωστά, ως γονείς, ως εκπαιδευτικοί, ως άνθρωποι σε επαφή με παιδιά, μπορούν όλα αυτά τα μικρά φασιστάκια να μεγαλώσουν μια μέρα και να γίνουν ώριμοι άνθρωποι, που πιστεύουν στα δικαιώματα και την ισότητα των ανθρώπων, που δεν ξεχωρίζουν τον άλλον για το φύλο η την εθνότητα του, που θα κάνουν το καλό πάντα γιατί αυτό σημαίνει να είσαι ένας ώριμος Άνθρωπος.
Άνθρωπος που Αγαπά.
Και μόνο τότε έχεις ελπίδες να εκπληρώσεις την "αποστολή" σου, όποια κι αν είναι αυτή..
Παρασκευή, Νοεμβρίου 02, 2012
Ελλάδα-Γιουγκοσλαβία 0-1
Την άνοιξη του 1992 είχα μόλις πιάσει δουλειά σε μια εταιρία φύλαξης, συντήρησης κι επισκευών σκαφών. Μετά από 4 χρόνια στο μαγαζί του πατέρα μου, ήταν μια καλή εποχή, έκανα κάτι καινούριο, ήμουν κάθε μέρα πάνω σε σκάφη, τα οποία λάτρευα, έξω στον ήλιο (αλλά και τη βροχή) κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπώ...
Μια μέρα με ειδοποίησε το αφεντικό πως είχε μόλις φτάσει ένα σκάφος στο λιμάνι με ζημιές και ήθελε να πάω να το δω για να του φτιάξουμε μια προσφορά. Το σκάφος ήταν ένα ιστιοφόρο, Jeanneau Sun Fizz 40 αν θυμάμαι καλά.
Σε πρώτη όψη όπως το είδα δεν διέκρινα άμεσα τις ζημιές. Μετά πρόσεξα πως στο πλαι είχε τρύπες. Στη σειρά.
Το σκάφος είχε μόλις έρθει από το Dubrovnik, όπου ο skipper του, με κίνδυνο της ζωής του είχε καταφέρει να το πάρει και να φύγει, σώζοντας το από βέβαιη καταστροφή, στo ρημαγμένo ήδη τότε από τον πόλεμο Dubrovnik.
Μέχρι που κάθε τόσο ερχόταν διάφοροι ιδιοκτήτες και μας ρώταγαν..."μηπως είδατε ένα beneteau 51?" η κάτι αντίστοιχο.
Το γιώτιγκ, ιδιωτικό και επαγγελματικό, ήταν αρκετά αναπτυγμένο στη Γιουγκοσλαβία. Υπήρχε ακόμη κι ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε σκι και σκάφη! (Elan, υπάρχει ακόμα) Και αν και πολλοί από μας μπορεί να νομίζαμε πως ήταν άλλη μια χώρα του "Ανατολικού μπλόκ" η κατάσταση εκεί ήταν "σχετικά" καλή. Υπήρχε επαφή με τη "Δύση", δεν ήταν όλα δα και τόσο ολοκληρωτικά φιμωμένα... Ο Τίτο ήταν αρκετά "ολοκληρωτικός" αλλά επέλεξε να μην συμπλεύσει ούτε με τις ΗΠΑ, ούτε με τη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια οτυ Ψυχρού Πολέμου...
Το Dubrovnik ήταν μια πόλη σαν τη δική μας. Unesco World Heritage Heritage Site κλπ... Και ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για κρουαζιερόπλοια, λόγω της μεγάλης αρχιτεκτονικής ομορφιάς της...
Μια πόλη ζωντανή, με τα καφέ της, τον τουρισμό της. Σας θυμίζει κάτι?
To Dubrovnik βομβαρδίστηκε, και δέχτηκε σημαντικές καταστροφές. Ακόμη χειρότερα βέβαια συνέβησαν σε άλλες πόλεις όπως το Vukovar, όπου τα θύματα ήταν πολλά.
Δείτε κι εδώ, ένα ενδιαφέρον blog με φωτό από τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις στο Σαραγεβο (Ολυμπιακή πόλη το 1984...)
Και η Γιουγκοσλαβία? Μια ολόκληρη χώρα επίσης ζωντανή, με τον αθλητισμό της (θυμηθείτε το Eurobasket 1987) με την παγκόσμιας εμβέλειας τεχνη της (Κουστουρίτσα), μουσείο σύγρονης τέχνης με έργα μέχρι και Andy Warhol και David Hockney...και άλλα πολλά.
Και ξαφνικά το 1990, σε μια χώρα μέχρι πρότινος ειρηνική, όπου εθνότητες με διαφορετικά εθνικά και θρησκευτικά υπόβαθρα, συμβίωναν ειρηνικά για δεκαετίες, ξέσπασε ένας πικρός πόλεμος. Προηγήθηκε μια απότομη άνοδος του εθνικισμού. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι?
Δεν θέλω ούτε να σκεφτόμαι, πως σε ένα αύριο, όχι και τόσο μακρινό, υπάρχει ΄εστω η πιθανότητα να κατρακυλήσουμε σε μια τέτοια κατάσταση...Το σκεφτόμουν σήμερα, οδηγώντας μέσα στην πόλη. Κόσμος πάει κι έρχεται, ψώνια, καθημερινότητα, άνθρωποι, στις δουλειές τους, για καφέ, μόνοι η αγκαζέ με το αμόρε... μπορεί να είναι αυτό το σκηνικό πάνω στο οποίο σ΄τηνεται ένας πιθανός εμφύλιος?
Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά σίγουρα πιστεύω ότι αυτό δεν φτάνει για να μην γίνει.
Είμαι βαθιά αντιφασίστας, το δηλώνω. Για μένα δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα λογικής. Και όχι κάποιας ψυχρής λογικής, αλλά μιας "ζεστής" λογικής της καρδιάς. Βλέπω τον εαυτό μου σαν Άνθρωπο, κομμάτι της φύσης, κάτοικο του πλανήτη.
Από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια τα πρώτα δύο τα έχω χεσμένα. Δεν δέχομαι να υποταχτώ σε ιδεολογίες και φανατισμούς. Αγαπώ τον συνάνθρωπο μου και πιστεύω πως όλοι μπορούμε να επιβιώσουμε αν συνεργαστούμε. Και χωρίς να "πηδήξουμε" τον πλανήτη στη διαδικασία...
Την άνοδο του εθνικισμού στην Ελλάδα την βρίσκω ανησυχητική. Κατά τη γνώμη μου για να γίνει κανείς εθνικιστής, πρέπει να είναι η ψυχασθενής η κουτός. Άνθρωπος με ψυχή και νιονιό, και φασίστας δεν συμβαδίζει...
Πολλοί άνθρωποι γύρω μου, μου λένε, μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να ανέβουν άλλο, οι καλοί άνθρωποι είναι περισσότεροι, γρήγορα θα πάνε από κει που ήρθαν...
Αλλά συνεχίζω να ανησυχώ. και δεν είναι πως έχουν κάποιον ηγέτη φοβερό, δεν έχουν κάποιο Χίτλερ που αν και ψυχοπαθής επίσης, ήταν και χαρισματικός...
Ανησυχώ για αυτούς που προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους θα διαλέξουν να συμπορευτούν με κάτι καταφανώς αισχρό, κακό και μοχθηρό. Για αυτούς που στο όνομα της επιβίωσης θα πουλήσουν στη στιγμή όσα ιδανικά μπορεί να είχαν... Για να γίνουν υποστηρικτές ενός τσούρμου μαφιόζων και τραμπούκων που δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω από το να επιβάλλουν το δίκαιο το ισχυρότερου...
Και θα υπάρξουν και τέτοιοι...
Το νου σας...
 |
| Η κιθάρα του Woody Guthrie |
Τετάρτη, Οκτωβρίου 31, 2012
just a little bit of history repeating...
...και ξαφνικά ο χρυσαυγίτης είναι ο διπλανός σου...
μέχρι προχτές τους είχες ακουστά, δεν τους έπαιρνες στα σοβαρά, ήξερες πως υπήρχαν αλλά θεωρούσες πως αυτό που εκπροσωπούν , είχε πεθάνει ουσιαστικά και πως είναι απλά μια χούφτα γραφικοί τύποι που καβλώνουν με στολές κι εθνόσημα...
Έλεγες πάει , πέρασε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, αλλα μερικοί βαρεμένοι πάντα θα υπάρχουν.
Τώρα όμως η ιστορία ενδύθηκε τη μορφή του διπλανού σου, και σου χτυπάει βίαια την πόρτα.
Κι αν δεν είναι ο διπλανός σου, είναι ο νεαρός άνεργος με το ξυρισμένο κεφάλι που σε κοίταζε στραβά επειδή φοράς σκουλαρίκι, που σιγοψιθύρισε "αδερφή" όταν πέρασες από δίπλα του, γιατί δεν έχει τα κότσια ακόμη να το κάνει στα μούτρα σου, δεν ήταν με την παρέα του βλέπεις...
Κι αν δεν είναι αυτός, είναι εκείνος που έρχεται κάθε 15 Σεπτέμβρη και τέλος Φλεβάρη και βαράει τα άμοιρα πουλάκια έξω από το σπίτι σου. Παρκάρει τη Μερσεντές κάτω από το δέντρο, φοράει το καμουφλάζ κι από χοντρός μαλάκας γίνεται predator μαλάκας. Τον έχεις βρίσει δυό-τρεις φορές αλλά δε μασάει και κρατάει κι όπλο...
Κι αν δεν είναι αυτός πάλι, είναι εκείνος ο άχρηστος ο γιός της σπιτονοικοκυράς σου, φαινόταν περίεργος από μικρός, κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο του συνέχεια, μια ζωή μαύρα κολλητά ρούχα, και κάργα ενασχόληση με πολεμικές τέχνες. Μικρός ήταν αδύνατος κι έτρωγε ξύλο, μετά τους έδειξε αυτός...ήταν άνεργος πολύ καιρό, αλλά τώρα δουλεύει σεκιουριτάς...
Κι αν δεν είναι ούτε εκείνος πάλι, είναι ίσως ο κολλητός σου. Στα νιάτα σας καπνίζατε περίεργα τσιγάρα και ακούγατε Doors παρέα. Ονειρευόσασταν ταξίδια στο Amsterdam και ότι το rock δεν θα πεθάνει ποτέ. Χαθήκατε μετά από το Λύκειο, εσύ πήγες στο Άμστερνταμ και τον σκεφτόσουν αλλά τα coffee shops από μακριά, είχες γυναίκα και παιδί... αυτός όμως που ήταν?
Τον βόλεψε ένας γνωστός του πατέρα του σε μια θέση στο Δημόσιο, ψήφιζε και χρόνια δεξιά από υποχρέωση στο ρουσφέτι. Ο Οργανισμός όμως πουλήθηκε στις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις και βρέθηκε άνεργος. Τώρα δεν μιλάει στον πατέρα του και για όλα του φταίνει οι άλλοι. Σου φάνηκε πως τον είδες να κρατάει ένα κοντόξυλο με μια ελληνική σημαία, αλλά μετά είπες "μπα απλα θα του μοιάζει".
Από την άλλη μπορεί να είναι κι όλοι οι "ανωτέρω". Μαζί κι αυτός που διπλοπάρκαρε και σε έκλεισε με θράσος, αυτός που έβριζε πως όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες και χάλια οδηγοί, αυτός που βγήκε από το άμαξι και έκανε τσαμπουκά όταν ο μετανάστης δεν κατάλαβε και πήγε να του καθαρίσει το τζάμι, αυτός που στεκόταν μπροστά σου στην ουρά και με δυνατή φωνή εξηγούσε πως όλοι στην κυβέρνηση είναι αλήτες, και πως ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό γιατί αν τους χτυπήσει θα πάει φυλακή (αυτό βλέπει ως μόνη λύση) Όμως τώρα που υπάρχει η Χρυσή γαμημένη Αυγή, δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια γιατί αυτούς τους ΦΟΒΑΤΑΙ η κυβέρνηση, αυτοί θα κανουν την βρώμικη δουλειά για σένα, και κανείς δεν θα τους κάνει τίποτα! Όταν κάποιος του μίλησε για φασισμό και Μουσσολίνι, για ναζί και Χίτλερ, γύρισε την κουβέντα στον εαυτό του και είπε πως "εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος, με ξέρετε, δεν είμαι δίκαιος?" Και οι περισσότεροι φοβήθηκαν να του πουν πως όχι δεν τον ξέρουν... η δεν τους ένοιαζε... Κι εσύ έβραζες από μέσα σου ,αλλά δεν ήθελες να ανοίξεις κουβέντα, ήθελες να ακούσεις κι άλλα, ήθελες να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις...
Γιατί χτες πήραν μέσα έναν γνωστό σου που "εξέθεσε" το "κύρος" της χώρας που ζεις, κι αύριο μπορεί να έρθει κι η σειρά σου και καλύτερα να αρχίσεις να αναγνωρίζεις, να μαθαίνεις, ποιοί είναι οι φίλοι σου και ποιοί είναι οι εχθροί....
μέχρι προχτές τους είχες ακουστά, δεν τους έπαιρνες στα σοβαρά, ήξερες πως υπήρχαν αλλά θεωρούσες πως αυτό που εκπροσωπούν , είχε πεθάνει ουσιαστικά και πως είναι απλά μια χούφτα γραφικοί τύποι που καβλώνουν με στολές κι εθνόσημα...
Έλεγες πάει , πέρασε αυτό το κομμάτι της ιστορίας, αλλα μερικοί βαρεμένοι πάντα θα υπάρχουν.
Τώρα όμως η ιστορία ενδύθηκε τη μορφή του διπλανού σου, και σου χτυπάει βίαια την πόρτα.
Κι αν δεν είναι ο διπλανός σου, είναι ο νεαρός άνεργος με το ξυρισμένο κεφάλι που σε κοίταζε στραβά επειδή φοράς σκουλαρίκι, που σιγοψιθύρισε "αδερφή" όταν πέρασες από δίπλα του, γιατί δεν έχει τα κότσια ακόμη να το κάνει στα μούτρα σου, δεν ήταν με την παρέα του βλέπεις...
Κι αν δεν είναι αυτός, είναι εκείνος που έρχεται κάθε 15 Σεπτέμβρη και τέλος Φλεβάρη και βαράει τα άμοιρα πουλάκια έξω από το σπίτι σου. Παρκάρει τη Μερσεντές κάτω από το δέντρο, φοράει το καμουφλάζ κι από χοντρός μαλάκας γίνεται predator μαλάκας. Τον έχεις βρίσει δυό-τρεις φορές αλλά δε μασάει και κρατάει κι όπλο...
Κι αν δεν είναι αυτός πάλι, είναι εκείνος ο άχρηστος ο γιός της σπιτονοικοκυράς σου, φαινόταν περίεργος από μικρός, κλεισμένος μέσα στο δωμάτιο του συνέχεια, μια ζωή μαύρα κολλητά ρούχα, και κάργα ενασχόληση με πολεμικές τέχνες. Μικρός ήταν αδύνατος κι έτρωγε ξύλο, μετά τους έδειξε αυτός...ήταν άνεργος πολύ καιρό, αλλά τώρα δουλεύει σεκιουριτάς...
Κι αν δεν είναι ούτε εκείνος πάλι, είναι ίσως ο κολλητός σου. Στα νιάτα σας καπνίζατε περίεργα τσιγάρα και ακούγατε Doors παρέα. Ονειρευόσασταν ταξίδια στο Amsterdam και ότι το rock δεν θα πεθάνει ποτέ. Χαθήκατε μετά από το Λύκειο, εσύ πήγες στο Άμστερνταμ και τον σκεφτόσουν αλλά τα coffee shops από μακριά, είχες γυναίκα και παιδί... αυτός όμως που ήταν?
Τον βόλεψε ένας γνωστός του πατέρα του σε μια θέση στο Δημόσιο, ψήφιζε και χρόνια δεξιά από υποχρέωση στο ρουσφέτι. Ο Οργανισμός όμως πουλήθηκε στις πρώτες ιδιωτικοποιήσεις και βρέθηκε άνεργος. Τώρα δεν μιλάει στον πατέρα του και για όλα του φταίνει οι άλλοι. Σου φάνηκε πως τον είδες να κρατάει ένα κοντόξυλο με μια ελληνική σημαία, αλλά μετά είπες "μπα απλα θα του μοιάζει".
Από την άλλη μπορεί να είναι κι όλοι οι "ανωτέρω". Μαζί κι αυτός που διπλοπάρκαρε και σε έκλεισε με θράσος, αυτός που έβριζε πως όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες και χάλια οδηγοί, αυτός που βγήκε από το άμαξι και έκανε τσαμπουκά όταν ο μετανάστης δεν κατάλαβε και πήγε να του καθαρίσει το τζάμι, αυτός που στεκόταν μπροστά σου στην ουρά και με δυνατή φωνή εξηγούσε πως όλοι στην κυβέρνηση είναι αλήτες, και πως ο μέσος πολίτης δεν μπορεί να κάνει κάτι για αυτό γιατί αν τους χτυπήσει θα πάει φυλακή (αυτό βλέπει ως μόνη λύση) Όμως τώρα που υπάρχει η Χρυσή γαμημένη Αυγή, δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια γιατί αυτούς τους ΦΟΒΑΤΑΙ η κυβέρνηση, αυτοί θα κανουν την βρώμικη δουλειά για σένα, και κανείς δεν θα τους κάνει τίποτα! Όταν κάποιος του μίλησε για φασισμό και Μουσσολίνι, για ναζί και Χίτλερ, γύρισε την κουβέντα στον εαυτό του και είπε πως "εγώ είμαι δίκαιος άνθρωπος, με ξέρετε, δεν είμαι δίκαιος?" Και οι περισσότεροι φοβήθηκαν να του πουν πως όχι δεν τον ξέρουν... η δεν τους ένοιαζε... Κι εσύ έβραζες από μέσα σου ,αλλά δεν ήθελες να ανοίξεις κουβέντα, ήθελες να ακούσεις κι άλλα, ήθελες να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις...
Γιατί χτες πήραν μέσα έναν γνωστό σου που "εξέθεσε" το "κύρος" της χώρας που ζεις, κι αύριο μπορεί να έρθει κι η σειρά σου και καλύτερα να αρχίσεις να αναγνωρίζεις, να μαθαίνεις, ποιοί είναι οι φίλοι σου και ποιοί είναι οι εχθροί....
Δευτέρα, Οκτωβρίου 08, 2012
Γερμανίδες τουρίστριες, που διψάνε για αίμα
Αναδημοσίευση από τον φίλο Γελωτοποιό
Όχι κάποιον σταθερό δεσμό, προς θεού! Παντρεμένη γυναίκα είναι και έχει
περάσει την εμμηνόπαυση εδώ και καιρό.
Ο Έλληνας είναι η κατσαρίδα της Ευρώπης. Προσαρμόζεται άψογα και
αδιαμαρτύρητα σε κάθε νέα κατάσταση.
Αλλά σας προειδοποιώ: Δεν πρέπει να αφήσουμε την ερωτική ικανοποίηση της
φράου Μέρκελ στο Σαμαρά, γιατί τότε θα γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως.
Ξεχάστε όλες τις κακοήθειες και τις συνωμοσιολογικές θεωρίες σχετικά με
την επίσκεψη της φράου Μέρκελ στην Ελλάδα.
Ότι, δηλαδή, έρχεται για να επιθεωρήσει την αποικία της ή ότι με αυτόν
τον τρόπο θέλει να αποδείξει ότι η Γερμανία θα κρατήσει πάση θυσία (του
ελληνικού λαού) την Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό συνεταιρισμό.
Ευτυχώς που έχετε το Γελωτοποιό, τον μοναδικό αδέσμευτο και
ανεξάρτητο πολιτικό αναλυτή, για να σας
φανερώνει την αλήθεια.
Και η αλήθεια είναι πάντα πιο απλή απ’ όσο φανταζόμαστε:
Η Μέρκελ έρχεται στην Ελλάδα για να βρει γκόμενο.
Όχι κάποιον σταθερό δεσμό, προς θεού! Παντρεμένη γυναίκα είναι και έχει
περάσει την εμμηνόπαυση εδώ και καιρό.
Απλά θέλει να πηδηχτεί.
Με τον άντρα της έχει βαρεθεί, αφού –ως γνήσιος Γερμανός και σύζυγος-
βλέπει το σεξ ως υποχρέωση και η Μέρκελ δεν τον αφήνει να το φανταστεί αλλιώς.
Κάθε τρίτη πανσέληνο η Αντζελίνα λέει στο σύζυγο της: «Σήμερα κάνουμε
σεξ».
«Είναι διαταγή αυτό;» ρωτάει εκείνος κάθε φορά.
Η Μέρκελ απλώς νεύει καταφατικά, πηγαίνουν στην κρεβατοκάμαρα, και με
ανοικτά τα φώτα εκτελούν μια υπηρεσιακή συνουσία.
Πόσο καιρό μπορεί να αντέξει μια γυναίκα έτσι; Κάποιες στιγμές χρειάζεται
αυτό το κάτι παραπάνω που θα την εξιτάρει, που θα την απογειώσει, που θα την στείλει
στα αστέρια, που θα την κάνει να νιώσει γυναίκα ξανά.
Ξέρω ότι οι πιο σκεπτικιστές από εσάς θα σκεφτούν: «Και γιατί έρχεται
στην Ελλάδα για να πηδηχτεί; Γιατί δεν πηγαίνει κάπου αλλού; Στην Αφρική ή στην
Ινδονησία;»
Γιατί η Μέρκελ -όπως και όλες οι γυναίκες- γνωρίζει καλά ότι οι Έλληνες
είναι οι καλύτεροι εραστές του κόσμου.
Που οφείλεται αυτό;
Σίγουρα όχι στο μέγεθος του πέους τους, αφού οι στατιστικές έρευνες
δείχνουν ότι (κατά μέσο όρο) η μαύρη φυλή έχει το μεγαλύτερο πέος –και η
κίτρινη το μικρότερο.
Οι Έλληνες είναι κάπου στο μέσο. Μέτρον άριστον;
Όχι, δεν είναι το πέος που κάνει τους Έλληνες να παίρνουν βραβεία
αριστείας (αίεν αριστεύειν) στο σεξ.
Ούτε ο ρομαντισμός, γιατί τότε η Μέρκελ θα πήγαινε να πηδηχτεί στη
Γαλλία, υπό τους ήχους του ακκορντεόν και του σεληνόφωτος στο Σηκουάνα, ενώ ο
εραστής της θα της ψιθύριζε γαλλικά στο αυτί.
Οι Έλληνες έχουν τα τρία γράμματα που τους κάνουν ακαταμάχητους στο σεξ:
Φ.Φ.Π.
1ον) Φιλότιμο.
Ας μη ξεχνάμε ότι αυτή η έννοια υπάρχει μόνο στην ελληνική γλώσσα και
νοοτροπία. Στο σεξ, ειδικά, έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Όταν ο Έλληνας κάνει σεξ (ειδικά με τουρίστρια) νιώθει να βαστάει στους
ώμους του, ή στο πέος του, όλη την ιστορία του έθνους του.
Όχι μόνο τον πατέρα του που βασανίστηκε στη δικτατορία, υποδέχτηκε μετά
βαΐων τον Καραμανλή και δεν έχασε ούτε μια προεκλογική συγκέντρωση του Αντρέα.
Όχι μόνο τον παππού του που ξεβράκωσε τον Ντούτσε.
Όχι μόνο τον προπάππου του που πολέμησε στους Βαλκανικούς και κόντεψε να
φτάσει ως την Κόκκινη Μηλιά.
Όχι, όταν ο Έλληνας κάνει σεξ έχει στο μυαλό του το Μακρυγιάννη, τον
Παλαιολόγο, το Βουλγαροκτόνο, το Μέγα Αλέξανδρο, τη ναυμαχία της Σαλαμίνας,
τους 300 του Λεωνίδα... Ακόμα και τον Αχιλλέα...
Όταν ο Έλληνας κάνει σεξ σκέφτεται: «Δε θα σας προδώσω. Θα φανώ αντάξιος
των αγώνων σας.»
2ον) Φαντασία
Ο Έλληνας εραστής είναι φανταστικός σ’ αυτό που κάνει, γιατί έχει πλεόνασμα φαντασίας.
Για να καταφέρεις να επιβιώσεις σε αυτόν τον τόπο, όπου τίποτα δε
λειτουργεί και τίποτα δε δουλεύει, πρέπει να εφευρίσκεις λύσεις.
Δουλεύεις πάντα με έλλειμμα υλικών –σε ό,τι κι αν κάνεις- και απροσδόκητα
προβλήματα παρουσιάζονται κάθε τρεις και λίγο. Αν δεν είσαι εφευρετικός,
πεθαίνεις.
Ο Έλληνας, ο νεοέλληνας, δεν είναι επιστήμονας. Είναι μάστορας. Με ένα
κομματάκι σύρμα μπορεί να επιδιορθώσει τα πάντα.
Έτσι κάνει και με τις γυναίκες. Δεν λειτουργεί “by the book”, ακολουθώντας κανόνες
και οδηγίες χρήσης.
Σαν σεξουαλικός Μαγκάιβερ μπορεί να φτιάξει με ένα μεσαίου μεγέθους πέος,
ένα αγύμναστο σώμα (συν ένα πακέτο τσιγάρα) και ένα συνηθισμένο πρόσωπο μια
ερωτική ατομική βόμβα, που θα στείλει την παρτενέρ του στην ανυπαρξία πολλές
φορές την ίδια νύχτα.
3ον) Προσαρμοστικότητα
Ο Έλληνας είναι η κατσαρίδα της Ευρώπης. Προσαρμόζεται άψογα και
αδιαμαρτύρητα σε κάθε νέα κατάσταση.
Τι να πάθει ο Έλληνας από λίγη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας; Αφού η πρώτη
βουλή που έφτιαξε ήταν ήδη εκχωρημένη (Άγγλοι, Γάλλοι, Ρώσοι).
Δεν τον πειράζει τον Έλληνα η πείνα, οι φόροι, η δήμευση περιουσίας.
Μπορεί να ζήσει τρώγοντας κι απ’ τους κάδους. Εδώ ολόκληρη Κατοχή άντεξε –και
ας μην πούμε για τα 400 χρόνια.
Έτσι προσαρμοστικός είναι ο Έλληνας και στο σεξ. Δεν το πηγαίνει
τυφλοσούρτη. Εξετάζει την κάθε ερωμένη και χρησιμοποιεί πάντα το κατάλληλο
εργαλείο.
Τι είναι η παρτενέρ; Κλειτοριδική, κολπική, ανοργασμικιά, της αρέσουν τα
σαδομαζοχιστικά, της αρέσουν τα ρομαντικά, ντρέπεται για τα παχάκια της, θέλει
να δείχνει το τέλειο σώμα της, θέλει βρομόλογα, θέλει γλύκες...
Ο Έλληνας ξέρει πως να ικανοποιήσει την κάθε γυναίκα.
Αλλά σας προειδοποιώ: Δεν πρέπει να αφήσουμε την ερωτική ικανοποίηση της
φράου Μέρκελ στο Σαμαρά, γιατί τότε θα γίνουμε ρεζίλι παγκοσμίως.
Ας βρεθεί ένα παλικάρι, ένας Έλληνας, ένας χριστιανός, να της χαρίσει
μερικούς πολλαπλούς οργασμούς και να αποδείξει για μία ακόμα φορά ότι το κύριο
εξαγώγιμο προϊόν της Ελλάδας είναι το σεξ.
Ας υποδεχτούμε λοιπόν όλοι την κυρία Μέρκελ έτσι όπως της αξίζει:
Αριστοφανικά. Με το πέος στο χέρι (οι κυρίες μπορείτε να κρατάτε έναν δονητή).
(Αλλά προσοχή! Όπως θα κρατάτε το πουλί σας στο χέρι μην αρχίσετε να
αυνανίζεστε. Φτάνει πια με τη μαλακία σ’ αυτή τη χώρα, κοντεύουμε να τυφλωθούμε
όλοι.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)