Λοιπόν μόλις είδα την ανσκόπηση του 2008 όσον αφορά την οικονομική κρίση. Το ένστικτο μου λέει ότι πολλοί αισθάνονται όπως κι εγώ, φόβο, ανησυχία, αλλά και μια περίεργη αίσθηση ανακούφισης. Μήπως τα ψέμματα τελειώνουν? Μήπως τώρα είμαστε ΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να αντικρύσουμε κατάματα αυτό που τόσο καιρό μέσα μας ξέραμε, αλλά δεν παραδεχόμασταν? Ότι ο υπέρμετρα καταναλωτικός τρόπος ζωής μας είχε ημερομηνία λήξης. Ότι τόσον καιρό ασχολούμασταν περισσότερο με τα άνευ σημασίας και λιγότερο με αυτά που μετράνε πραγματικά? Ότι το βάζο της ζωής μας είχε και βότσαλα και όχι μόνο άμμο...?
Ανοίγω τα χέρια μου πλατιά και υποδέχομαι την κρίση! Καλώς ήρθες!!
Κυριακή, Δεκεμβρίου 28, 2008
Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει...
Ξεκίνησα κι έγραψα ένα κατεβατό, και μετά το έσβησα. Ένα ήθελα να πω. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, που δεν νιώθουν ότι κάτι πάει στραβά με τη χώρα μας. Που δεν πιστεύουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Που είτε από άγνοια, είτε από συμφέρον, δεν θέλουν να αλλάξει κάτι. Που βολεύτηκαν με τη ρουσφετοθεσούλα τους η την επιδότηση που πήραν για να φτιάξουν την επιχείρηση τους και τα βλέπουν όλα μέλι-γάλα...
Και τους μιλάς και τα μάτια τους γίνονται κάπως απλανή, γιατί δεν σε ακούν. Δεν θέλουν να ακούσουν.
ώρες-ώρες με πιάνει μια κατάθλιψη γιατί φοβάμαι πως αυτοί είναι πολλοί. περισσότεροι από μας...
Και τους μιλάς και τα μάτια τους γίνονται κάπως απλανή, γιατί δεν σε ακούν. Δεν θέλουν να ακούσουν.
ώρες-ώρες με πιάνει μια κατάθλιψη γιατί φοβάμαι πως αυτοί είναι πολλοί. περισσότεροι από μας...
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2008
Πες μου που πουλάν' xmas spirit να σου πάρω δυό...
Αγάπη μου συγγνώμη. Συγγνώμη που παρέλειψα να σε προειδοποιήσω πως σαν φτάσεις σε αυτή την τρυφερή ηλικία, συχνά το πνεύμα των Χριστουγέννων σε εγκαταλείπει. Χάνεται μαζί με την αθωότητα σου... Και όσο κι αν λέω πως φταίνε οι ορμόνες, αυτή είναι μια δικαιολογία περισσότερο για τα άλλα που σε βασανίζουν, τα ερωτοαισθηματικά... Κι ακόμη κι αν φταίνε, ξέρω πως δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι να ακούσεις.
Καμιά φορά η ζωή φαίνεται άδεια, χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία, χωρίς αυτό το κάτι...
Θα σε ανακούφιζε τουλάχιστον να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη? Είμαστε κι άλλοι που τα περάσαμε η τα περνάμε αυτά... Γνωστοί και άγνωστοι σου... Αρκετά hints νομίζω, χαχα...
Ακαδημαικά, να ξέρεις εσύ αλλά όποιος άλλος ενδιαφέρεται, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, έχει πιθανώς άλλες ρίζες πολύ πιο αρχαίες και σε άλλες θρησκείες. Αν θες να μάθεις κάτι περισσότερο ενημερώσου εδώ:
http://www.antidogma.gr/Christmas.htm
Να πάω όμοως πίσω στο θέμα μας, την απώλεια του Xmas spirit. Πολλά χρόνια τώρα, και κακώς μπήκα στη συνήθεια κι εγώ, να πιστεύω πως το Xmas spirit ήταν κάτι που μπορούσα να αγοράσω στα μαγαζιά. Και πήγαινα και το έβρισκα! Κάπου μου φαίνεται στραβώθηκα κι εγώ από όλα αυτά τα καταναλωτικά...
τα ακριβά δώρα, όμως αγάπη μου, δεν κάνουν τα Χριστούγεννα, ούτε τα γενέθλια, ούτε δείχνουν την αγάπη... δείχνουν μάλλον την έλλειψη χρόνου, και της κατανόησης προς αυτά που έχουν πραγματικά σημασία...
Για αυτό το λόγο καλώ τους δικούς μου προσωπικούς μικρούς θεούς να φωτίσουν το μυαλό μου και των οικείων μου, να χαρούμε κι εμείς αυτές τις άγιες μέρες, με μια μικρή άτυπη προσευχή...
Ω θεε του γραπτού λόγου Tom Robbins, φώτισε μας με λίγη από την τρέλα σου που φαντάζει συχνά πιο λογική κι από την πιο στεγνή πραγματικότητα.
Ω θεε των μελαγχολικών ερωτικών τραγουδιών Nick Cave φώτισε μας κι εσύ με ένα τραγούδι σου λυπητερό που να μιλάει για αρχαίους μύθους και πονεμένο έρωτα.
Ω θεέ των λυπητερών αστικών ύμνων και του gay έρωτα morrissey στείλε μας για μια ακόμη φορά με έναν ύμνο γεμάτο suburban ποίηση και πόνο γραμμένο σε ένα κλειστό δωμάτιο...
ω θεοί των μοντέρνων ροκ υμνων ,James, δώστε μας για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να τραγουδήσουμε μαζί σας...
Κι εσείς θεοί και ποιητές του rock, του blues, του alternative, δεν σας ξεχνώ. Η ύπαρξη σας κάνει την κάθε μας μέρα κατιτις καλύτερη...
Μετά από αυτό, σε σένα μικρή κουράγιο, και μια μέρα θα το βρεις ξανά αυτό το πνεύμα, γιατί είναι μέσα σου, και δεν το ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ!!! Απλώς θάβεται κάτω από τις βλακείες που συσσωρεύονται στη ζωή μας... Και σε όλους τους φίλους, εύχομαι να περάσατε όλοι καλά να ήπιατε λίγο παραπάνω, να μην φάγατε πολύ και βογγάτε, να είπατε κάτι όμορφο σε κάποιον που να το άξιζε... Και όσοι μαγειρεύετε να το κάνετε με αγάπη, Δίνει νοστιμιά...
Καμιά φορά η ζωή φαίνεται άδεια, χωρίς σκοπό, χωρίς ουσία, χωρίς αυτό το κάτι...
Θα σε ανακούφιζε τουλάχιστον να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη? Είμαστε κι άλλοι που τα περάσαμε η τα περνάμε αυτά... Γνωστοί και άγνωστοι σου... Αρκετά hints νομίζω, χαχα...
Ακαδημαικά, να ξέρεις εσύ αλλά όποιος άλλος ενδιαφέρεται, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, έχει πιθανώς άλλες ρίζες πολύ πιο αρχαίες και σε άλλες θρησκείες. Αν θες να μάθεις κάτι περισσότερο ενημερώσου εδώ:
http://www.antidogma.gr/Christmas.htm
Να πάω όμοως πίσω στο θέμα μας, την απώλεια του Xmas spirit. Πολλά χρόνια τώρα, και κακώς μπήκα στη συνήθεια κι εγώ, να πιστεύω πως το Xmas spirit ήταν κάτι που μπορούσα να αγοράσω στα μαγαζιά. Και πήγαινα και το έβρισκα! Κάπου μου φαίνεται στραβώθηκα κι εγώ από όλα αυτά τα καταναλωτικά...
τα ακριβά δώρα, όμως αγάπη μου, δεν κάνουν τα Χριστούγεννα, ούτε τα γενέθλια, ούτε δείχνουν την αγάπη... δείχνουν μάλλον την έλλειψη χρόνου, και της κατανόησης προς αυτά που έχουν πραγματικά σημασία...
Για αυτό το λόγο καλώ τους δικούς μου προσωπικούς μικρούς θεούς να φωτίσουν το μυαλό μου και των οικείων μου, να χαρούμε κι εμείς αυτές τις άγιες μέρες, με μια μικρή άτυπη προσευχή...
Ω θεε του γραπτού λόγου Tom Robbins, φώτισε μας με λίγη από την τρέλα σου που φαντάζει συχνά πιο λογική κι από την πιο στεγνή πραγματικότητα.
Ω θεε των μελαγχολικών ερωτικών τραγουδιών Nick Cave φώτισε μας κι εσύ με ένα τραγούδι σου λυπητερό που να μιλάει για αρχαίους μύθους και πονεμένο έρωτα.
Ω θεέ των λυπητερών αστικών ύμνων και του gay έρωτα morrissey στείλε μας για μια ακόμη φορά με έναν ύμνο γεμάτο suburban ποίηση και πόνο γραμμένο σε ένα κλειστό δωμάτιο...
ω θεοί των μοντέρνων ροκ υμνων ,James, δώστε μας για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να τραγουδήσουμε μαζί σας...
Κι εσείς θεοί και ποιητές του rock, του blues, του alternative, δεν σας ξεχνώ. Η ύπαρξη σας κάνει την κάθε μας μέρα κατιτις καλύτερη...
Μετά από αυτό, σε σένα μικρή κουράγιο, και μια μέρα θα το βρεις ξανά αυτό το πνεύμα, γιατί είναι μέσα σου, και δεν το ΧΑΝΕΙΣ ΠΟΤΕ!!! Απλώς θάβεται κάτω από τις βλακείες που συσσωρεύονται στη ζωή μας... Και σε όλους τους φίλους, εύχομαι να περάσατε όλοι καλά να ήπιατε λίγο παραπάνω, να μην φάγατε πολύ και βογγάτε, να είπατε κάτι όμορφο σε κάποιον που να το άξιζε... Και όσοι μαγειρεύετε να το κάνετε με αγάπη, Δίνει νοστιμιά...
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008
Δηλώσεις...
Σ'αγαπώ πολύ. Όταν σκέφτομαι το πόσο σ'αγαπώ, δακρύζω...
Κι εσένα μικρούλη , που ξεφύτρωσες από το πουθενά? Και σένα σε αγαπώ. Καμιά φορά ανησυχώ μήπως σε φιλώ και σε αγκαλιάζω περισσότερο από ότι πρέπει, αλλά έχω τουλάχιστον μια δικαιολογία. Αργότερα δεν θα με αφήνεις... Δες και τη theorema τι έπαθε με τον μικρούλη της που τώρα τραβιέται μακρυά...χαχα. Μου αρέσει να μυρίζω το κεφαλάκι σου. Αυτή η μυρουδιά, που δεν είναι πια μόνο μωρουδίλα, έχει κάτι. κάτι που νιώθω πως μας ενώνει. Ταιριάζει...
Μικρή που έγινες πια μεγάλη, και είσαι μεσαία. Κι εσένα σε αγαπώ. Κι ας μιλάς πολύ. Οι βαθμοί σου μπορεί να με έκαναν περήφανο, αλλά δεν είναι το μόνο. Μου αρέσει που εκφράζεις την αγάπη σου χωρίς να φοβάσαι. θέλω να πιστεύω πως είναι κάτι που έμαθες από μένα...
Μεγάλη που όλο μεγαλώνεις και σε λίγο δεν θα σε φτάνω? Σ'αγαπώ και είμαι περήφανος για τα περισσότερα(!!!) σχετικά με σένα! Κι ας νιώθω ήδη πως δημιουργείται μια απόσταση. Ξέρω μέσα μου πως δεν είναι η απόσταση του γενεαλογικού χάσματος. Είναι η απόσταση που δημιουργείται όταν μεγαλώνουμε , και ξεφεύγουμε. Κάποτε ήσουν μόνο εσύ και αισθανόμουν πως η ιδιότητα μου του πατέρα θα σταματούσε να υφίσταται πολύ σύντομα. Όχι τελείως αλλά σχεδόν. Να όμως που σας την φόρεσα όλων και συνεχίζω ακάθεκτος να είμαι μπαμπάς... Μου αρέσει.
Βλέπω στο καθένα από σας, παιδιά μου, κάτι από μένα και δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευχαρίστηση. Έχω δημιουργήσει! Τρία όμορφα παιδάκια!
Αγαπημένη, επιστρέφω σε σένα. έλεγα στην αρχή θα ήταν μια δήλωση,μόνο για σένα. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω απέξω τις άλλες 3 μεγάλες μου αγάπες. Σε ευχαριστώ που κάνεις τη ζωή μου τόσο καλύτερη ώστε να μπορώ να χαρώ εσάς, τις αγάπες μου, αυτό το κατιτίς παραπάνω...
Αυτά. Α, και Καλά Χριστούγεννα!
Κι εσένα μικρούλη , που ξεφύτρωσες από το πουθενά? Και σένα σε αγαπώ. Καμιά φορά ανησυχώ μήπως σε φιλώ και σε αγκαλιάζω περισσότερο από ότι πρέπει, αλλά έχω τουλάχιστον μια δικαιολογία. Αργότερα δεν θα με αφήνεις... Δες και τη theorema τι έπαθε με τον μικρούλη της που τώρα τραβιέται μακρυά...χαχα. Μου αρέσει να μυρίζω το κεφαλάκι σου. Αυτή η μυρουδιά, που δεν είναι πια μόνο μωρουδίλα, έχει κάτι. κάτι που νιώθω πως μας ενώνει. Ταιριάζει...
Μικρή που έγινες πια μεγάλη, και είσαι μεσαία. Κι εσένα σε αγαπώ. Κι ας μιλάς πολύ. Οι βαθμοί σου μπορεί να με έκαναν περήφανο, αλλά δεν είναι το μόνο. Μου αρέσει που εκφράζεις την αγάπη σου χωρίς να φοβάσαι. θέλω να πιστεύω πως είναι κάτι που έμαθες από μένα...
Μεγάλη που όλο μεγαλώνεις και σε λίγο δεν θα σε φτάνω? Σ'αγαπώ και είμαι περήφανος για τα περισσότερα(!!!) σχετικά με σένα! Κι ας νιώθω ήδη πως δημιουργείται μια απόσταση. Ξέρω μέσα μου πως δεν είναι η απόσταση του γενεαλογικού χάσματος. Είναι η απόσταση που δημιουργείται όταν μεγαλώνουμε , και ξεφεύγουμε. Κάποτε ήσουν μόνο εσύ και αισθανόμουν πως η ιδιότητα μου του πατέρα θα σταματούσε να υφίσταται πολύ σύντομα. Όχι τελείως αλλά σχεδόν. Να όμως που σας την φόρεσα όλων και συνεχίζω ακάθεκτος να είμαι μπαμπάς... Μου αρέσει.
Βλέπω στο καθένα από σας, παιδιά μου, κάτι από μένα και δεν υπάρχει πιο μεγάλη ευχαρίστηση. Έχω δημιουργήσει! Τρία όμορφα παιδάκια!
Αγαπημένη, επιστρέφω σε σένα. έλεγα στην αρχή θα ήταν μια δήλωση,μόνο για σένα. Αλλά δεν μπορούσα να αφήσω απέξω τις άλλες 3 μεγάλες μου αγάπες. Σε ευχαριστώ που κάνεις τη ζωή μου τόσο καλύτερη ώστε να μπορώ να χαρώ εσάς, τις αγάπες μου, αυτό το κατιτίς παραπάνω...
Αυτά. Α, και Καλά Χριστούγεννα!
Πέμπτη, Δεκεμβρίου 11, 2008
2000 χειμωνιάτικα χλμ με λίγο violent femmes στην μέση...Νο2
Που είχα μείνει?
Αχα. Μάλλον έχουμε βγεί από το Low profile και ίσως πάμε μετά στο Jazz & jazz (νομίζω έτσι λέγεται...) Γνωστό πάντως jazz στέκι, ανήκει σε έναν παλιό ναυτικό ,που είχε καημό με το είδος και άνοιξε μπαράκι όταν τελείωσε με τα ταξίδια. Κι έπιασε τα ξίδια... Καταπληκτική μουσική, ωραίο ντεκόρ, φωτογραφίες, ενθύμια προωσωπικά από όλο τον κόσμο, παλιά όργανα... Και καλά ποτά!
Η Αθήνα όμως αυτή τη φορά δεν με κρατούσε με τίποτα. Ήθελα να φύγω, ήθελα να πατάω φρέσκα χιλιόμετρα, καινούρια... Υπήρχε και μια συναυλία που ήθελα να δω... αλλά όχι Αθήνα, όχι. Θεσσαλονίκη! Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Μπαγκάζια, κράνος και φύγαμε. Φεύγοντας προς Αθηνών-Λαμίας, η κυκλοφορία σιγά-σιγά λασκάριζε και οι ταχύτητες ανέβαιναν. Κάπου στα όρια της Αττικής σταμάτησα για καφέ. Η καφετέρια , κλασσική στάση λεωφορείων, πολλά τραπέζια, μόνο 2-3 κατειλλημένα... Ήπια τον καφέ μου, χαζεύοντας φάτσες ελληνικές, προσπαθώντας να μαντέψω τις προσωπικές τους ιστορίες. Σύντομα έφτασαν και δύο πούλμαν με τουρίστες, Κύπριους, διάφορες ηλικίες, γριούλες, γέροι, μεσήλικες, και μερικά μωρά για να 'χει κι ενδιαφέρον. Γυάλισε το μάτι μου για μια στιγμή, έτσι όπως ήμουν και μπακούρι...
Πλήρωσα και την κοπάνησα. Πέρασα το πέταλο του Μαλλιακού, και ανέβαινα βόρεια... έκανα αρκετά χιλιόμετρα και άρχισα να ψάχνω για βενζινάδικο. Το πρώτο που είδα , ήταν εκτός της Εθνικής και δεν πρόλαβα να βγω στο σχετικό exit. Το δεύτερο το πήρε το μάτι μου τη στιγμή που προπερνούσα ένα λεωφορείο...πολύ αργά. Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η στάθμη έπεφτε. Είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ. Ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα, βενζίνη στα 1500 μέτρα, και νιώθω μια ανακούφιση. Βγάζω φλας, βρίσκω την έξοδο, και βρίσκομαι σε ένα παράδρομο. βλέπω το βενζινάδικο. Μάρκα άγνωστη, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε εδώ είμαι έξω από τις συνηθισμένες μου διαδρομές, οπότε δεν παραξενεύομαι. Άλλος πελάτης δεν υπήρχε , ούτε και εμφανής υπάλληλος. Σταματάω δίπλα στην αντλία και βλέπω νούμερα στις οθονίτσες. Καλό σημάδι. Φυσαέι πολύ δυνατά και περνάει από μπροστά μου ένας από εκείνος τους θάμνους που βλέπαμε στην έρημο να κυλάνε, όπως στα παλιά γουέστερν έργα. Κακό σημάδι...
Βλέπω πως η πόρτα του κτιρίου είναι ανοιχτή και κατεβαίνω από το V-strom να πάω να ρωτήσω. Μπαινόντας στο μεγαλούτσικο χώρο, βλέπω ένα ψυγείο, ευθεία μπροστά μου, με μερικές μοναχικές τουλούμπες στο κάτω ράφι. Αριστερά μου ακούγεται μια τηλεόραση, και όπως γυρνάω να κοιτάξω, βλέπω ένα γέρο μισοκοιμισμένο σε μια καρέκλα, με το κεφάλι του να ταλαντεύεται μπρος πίσω σαν τα σκυλάκια που βλέπαμε παλιά στις εταζέρες. Αναρτιέμαι αν θα έπρεπε να μιλήσω η να βήξω η κάτι τέτοιο, φοβούμενος μήπως τον τρομάξω. Με βγάζει από το δίλλημα όταν το κεφάλι του σε μια βαθύτερη ταλάντωση, βρίσκει με ένα δυνατό κρότο στον τοίχο που ήταν ακριβώς πίσω του. Ανασηκώνεται αλαφιασμένος και με κοιτά. "Βενζίνη?" του λέω. "Δεν δουλεύουν οι αντλίες" μου λέει. "Τουαλέτα?" ρωτάω. "Δεν έχει νερό" μου απαντάει...
Προχωράω λίγα μέτρα παρακάτω και κατουράω πίσω από ένα θάμνο. (του είδους που ΔΕΝ κυλάει...) το πρόβλημα της βενζίνης παραμένει. Είναι πια φανερό ότι πρόκειται να πάρω το πρώτο μου μάθημα σχετικά με το να βάζεις βενζίνη όπου βρίσκεις και συχνά, αντί να το αφήνεις τελευταία στιγμή. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω, μένω. Ο δρόμος εδώ είναι σαν μια ταχεία λωρίδα. Με το που χάνω ταχύτητα, αρχίζουν όλοι να με προπερνούν κάπως τρομακτικά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά. Νιώθω εκτεθειμένος.
είναι κατηφόρα και τσουλάω. Βλέπω μια έξοδο. Μπαίνω. ακόμη κατηφόρα. Περνώ κάτω από το δρόμο σε μια γέφυρα. Βλέπω απενάντι ένα βενζινάδικο. βάζω τη μηχανή στο ποδαράκι και περπατάω 500 μέτρα ως το βενζινάδικο. γεμίζω ένα μουκαλάκι, ίσα να φτάσω εκεί να γεμίσω... ουφ. όλα καλά.
Η συνέχεια του ταξιδιού, κάπως βαρετή, το χέρι στο γκάζι σταθερό, ως τη θεσσαλονίκη.Φτάνοντας ανακαλύπτω πως στα διόδια της Θεσσαλονίκης οι μοτοσυκλετες δεν πληρώνουν. Το βράδυ θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του Λευτέρη, πρόεδρου του ΜΟΘ και γραματέα της ΜΟΤΟΕ αν θυμάμαι καλά, όπου θα γνωριστούμε, και θα κοιμηθώ στον καναπέ τους. Αυτό αφού πήγα βέβαια στην συναυλία των Violent femmes! Οι οποίοι ήταν καταπληκτικοί...
(κάπου εδώ παιδάκια σας αφήνω διότ είναι αργά. η συνέχεια στο νο3...)
Αχα. Μάλλον έχουμε βγεί από το Low profile και ίσως πάμε μετά στο Jazz & jazz (νομίζω έτσι λέγεται...) Γνωστό πάντως jazz στέκι, ανήκει σε έναν παλιό ναυτικό ,που είχε καημό με το είδος και άνοιξε μπαράκι όταν τελείωσε με τα ταξίδια. Κι έπιασε τα ξίδια... Καταπληκτική μουσική, ωραίο ντεκόρ, φωτογραφίες, ενθύμια προωσωπικά από όλο τον κόσμο, παλιά όργανα... Και καλά ποτά!
Η Αθήνα όμως αυτή τη φορά δεν με κρατούσε με τίποτα. Ήθελα να φύγω, ήθελα να πατάω φρέσκα χιλιόμετρα, καινούρια... Υπήρχε και μια συναυλία που ήθελα να δω... αλλά όχι Αθήνα, όχι. Θεσσαλονίκη! Η απόφαση πάρθηκε γρήγορα. Μπαγκάζια, κράνος και φύγαμε. Φεύγοντας προς Αθηνών-Λαμίας, η κυκλοφορία σιγά-σιγά λασκάριζε και οι ταχύτητες ανέβαιναν. Κάπου στα όρια της Αττικής σταμάτησα για καφέ. Η καφετέρια , κλασσική στάση λεωφορείων, πολλά τραπέζια, μόνο 2-3 κατειλλημένα... Ήπια τον καφέ μου, χαζεύοντας φάτσες ελληνικές, προσπαθώντας να μαντέψω τις προσωπικές τους ιστορίες. Σύντομα έφτασαν και δύο πούλμαν με τουρίστες, Κύπριους, διάφορες ηλικίες, γριούλες, γέροι, μεσήλικες, και μερικά μωρά για να 'χει κι ενδιαφέρον. Γυάλισε το μάτι μου για μια στιγμή, έτσι όπως ήμουν και μπακούρι...
Πλήρωσα και την κοπάνησα. Πέρασα το πέταλο του Μαλλιακού, και ανέβαινα βόρεια... έκανα αρκετά χιλιόμετρα και άρχισα να ψάχνω για βενζινάδικο. Το πρώτο που είδα , ήταν εκτός της Εθνικής και δεν πρόλαβα να βγω στο σχετικό exit. Το δεύτερο το πήρε το μάτι μου τη στιγμή που προπερνούσα ένα λεωφορείο...πολύ αργά. Τα χιλιόμετρα περνούσαν και η στάθμη έπεφτε. Είχα αρχίσει πραγματικά να ανησυχώ. Ξαφνικά βλέπω μια πινακίδα, βενζίνη στα 1500 μέτρα, και νιώθω μια ανακούφιση. Βγάζω φλας, βρίσκω την έξοδο, και βρίσκομαι σε ένα παράδρομο. βλέπω το βενζινάδικο. Μάρκα άγνωστη, αλλά δεν πειράζει. Άλλωστε εδώ είμαι έξω από τις συνηθισμένες μου διαδρομές, οπότε δεν παραξενεύομαι. Άλλος πελάτης δεν υπήρχε , ούτε και εμφανής υπάλληλος. Σταματάω δίπλα στην αντλία και βλέπω νούμερα στις οθονίτσες. Καλό σημάδι. Φυσαέι πολύ δυνατά και περνάει από μπροστά μου ένας από εκείνος τους θάμνους που βλέπαμε στην έρημο να κυλάνε, όπως στα παλιά γουέστερν έργα. Κακό σημάδι...
Βλέπω πως η πόρτα του κτιρίου είναι ανοιχτή και κατεβαίνω από το V-strom να πάω να ρωτήσω. Μπαινόντας στο μεγαλούτσικο χώρο, βλέπω ένα ψυγείο, ευθεία μπροστά μου, με μερικές μοναχικές τουλούμπες στο κάτω ράφι. Αριστερά μου ακούγεται μια τηλεόραση, και όπως γυρνάω να κοιτάξω, βλέπω ένα γέρο μισοκοιμισμένο σε μια καρέκλα, με το κεφάλι του να ταλαντεύεται μπρος πίσω σαν τα σκυλάκια που βλέπαμε παλιά στις εταζέρες. Αναρτιέμαι αν θα έπρεπε να μιλήσω η να βήξω η κάτι τέτοιο, φοβούμενος μήπως τον τρομάξω. Με βγάζει από το δίλλημα όταν το κεφάλι του σε μια βαθύτερη ταλάντωση, βρίσκει με ένα δυνατό κρότο στον τοίχο που ήταν ακριβώς πίσω του. Ανασηκώνεται αλαφιασμένος και με κοιτά. "Βενζίνη?" του λέω. "Δεν δουλεύουν οι αντλίες" μου λέει. "Τουαλέτα?" ρωτάω. "Δεν έχει νερό" μου απαντάει...
Προχωράω λίγα μέτρα παρακάτω και κατουράω πίσω από ένα θάμνο. (του είδους που ΔΕΝ κυλάει...) το πρόβλημα της βενζίνης παραμένει. Είναι πια φανερό ότι πρόκειται να πάρω το πρώτο μου μάθημα σχετικά με το να βάζεις βενζίνη όπου βρίσκεις και συχνά, αντί να το αφήνεις τελευταία στιγμή. Καμιά δεκαριά χιλιόμετρα παρακάτω, μένω. Ο δρόμος εδώ είναι σαν μια ταχεία λωρίδα. Με το που χάνω ταχύτητα, αρχίζουν όλοι να με προπερνούν κάπως τρομακτικά. Αυτοκίνητα, λεωφορεία, φορτηγά. Νιώθω εκτεθειμένος.
είναι κατηφόρα και τσουλάω. Βλέπω μια έξοδο. Μπαίνω. ακόμη κατηφόρα. Περνώ κάτω από το δρόμο σε μια γέφυρα. Βλέπω απενάντι ένα βενζινάδικο. βάζω τη μηχανή στο ποδαράκι και περπατάω 500 μέτρα ως το βενζινάδικο. γεμίζω ένα μουκαλάκι, ίσα να φτάσω εκεί να γεμίσω... ουφ. όλα καλά.
Η συνέχεια του ταξιδιού, κάπως βαρετή, το χέρι στο γκάζι σταθερό, ως τη θεσσαλονίκη.Φτάνοντας ανακαλύπτω πως στα διόδια της Θεσσαλονίκης οι μοτοσυκλετες δεν πληρώνουν. Το βράδυ θα φιλοξενηθώ στο σπίτι του Λευτέρη, πρόεδρου του ΜΟΘ και γραματέα της ΜΟΤΟΕ αν θυμάμαι καλά, όπου θα γνωριστούμε, και θα κοιμηθώ στον καναπέ τους. Αυτό αφού πήγα βέβαια στην συναυλία των Violent femmes! Οι οποίοι ήταν καταπληκτικοί...
(κάπου εδώ παιδάκια σας αφήνω διότ είναι αργά. η συνέχεια στο νο3...)
Θα κάνω εμετό...!!!
Λοιπόν καμιά φορά με εκπλήσσει η αφέλεια μου. Το έχω ξαναπεί, εμείς εδώ στο νησί δεν έχουμε πείρα από ακραίες καταστάσεις. Αν εξαιρέσουμε τα πρόσφτα γεγονότα και τα γεγονότα στη Λευκίμμη... Ψάχνοντας στο νετ πέφτω σε site υποστηρικτών του αστυνομικού που δολοφόνησε το παιδί. Χωρίς να πολυκοιτάξω, ρίχνω μια γρήγορη απάντηση. Μίλαγαν για βρασμό ψυχής... Ας γελάσω (για να μην ξεράσω...) ποια ψυχή, είχε και ψυχή... Βέβαια έλαβα μια απάντηση απίστευτου κάλλους, όπου αφού με είπαν αναρχομπολσεβίκο (τιμή μου) και καθαρμα, μου λένε να πάω να πηδ... την μαλλιαρή μου αρκουδογκόμενα!!
Απίστευτο. Βέβαι δεν ήταν κaι τόσο. Απλά είχα πέσει σε site της Χρυσής Αυγής... Δεν ήξερα κι εγώ, δεν ρώταγα? από περιέργεια διάβασα κάποια ποστ...
Δεν αστειεύομαι όταν σας λέω ότι ήθελα να κάνω εμετό. Είμαι ο πρώτος που θα πει ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην γνώμη του. Και βέβαια όχι στην επιβολή της στους άλλους. Αλλά αυτοί είναι άρρωστοι... ο τύπος που μου απάντησε είχε nick Waffen-SS νομίζω τα λέει όλα...
Και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Λάτρεις του παπαδόπουλου, του Μεταξά, εθνικιστές στο κόκκαλο... sick,sick bastards.
What the f... is this world coming to?
Απίστευτο. Βέβαι δεν ήταν κaι τόσο. Απλά είχα πέσει σε site της Χρυσής Αυγής... Δεν ήξερα κι εγώ, δεν ρώταγα? από περιέργεια διάβασα κάποια ποστ...
Δεν αστειεύομαι όταν σας λέω ότι ήθελα να κάνω εμετό. Είμαι ο πρώτος που θα πει ότι ο καθένας έχει δικαίωμα στην γνώμη του. Και βέβαια όχι στην επιβολή της στους άλλους. Αλλά αυτοί είναι άρρωστοι... ο τύπος που μου απάντησε είχε nick Waffen-SS νομίζω τα λέει όλα...
Και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Λάτρεις του παπαδόπουλου, του Μεταξά, εθνικιστές στο κόκκαλο... sick,sick bastards.
What the f... is this world coming to?
Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2008
Φωνές βοόντων εν τη ερήμω?
Είναι εύκολο τελικά. Ανοίγεις ένα λογαριασμό, επιλέγεις, και γίνεσαι blogger. Πιάνεις ένα θέμα που σε πονά, η σε νοιάζει η που τέλος πάντων θες να πιάσεις, και γράφεις. Κοτσάρεις κι ένα σχετικό video από το youtube η μια ανάλογη φωτό. Αυτό κι αν είναι εύκολο. Μια γρήγορη αναζήτηση και είσαι έτοιμος. Συγγραφέας/δημοσιογράφος από τον καναπέ σου. Κι εγώ τέτοιος είμαι. Να πω ότι ντρέπομαι και λίγο? Θέλω να κατέβω στις πορείες να φωνάξω κι εγώ. Κοιμάται όμως το μωρό κι είμαι μόνος μου. Η μόνη μου παρέα είστε εσείς οι εν δυνάμει εκατομμύρια αναγνώστες μου. Η εσυ ο ένας/μία... δεν ξέρω...
Αυτό που ξέρω είναι πως βαρέθηκα να ζω συμβιβασμένος. Θέλω να ζήσω σύμφωνα με αυτά που πιστεύω. Και η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων φαντάζει ολοένα και πιο μεγάλη. Κρυβόμαστε, οι περισσότεροι, πίσω από τις καθημερινές ανάγκες, πίσω από το playstation που ζητάει ο μικρός, και κρυφά λαχταράμε κι εμείς.Πίσω από μια μεγάλη TFT οθόνη (η μάλλον μπροστά...) Πίσω από ένα δερμάτινο τιμόνι. Πίσω από το δάχτυλο μας... Όλα αυτά όμως είναι μάταια. Νόμιμα ναρκωτικά σε μια "προχωρημένη" κοινωνία που δεν βολεύεται πια μόνο με ποδόσφαιρο και τσόντα, και θέλει αυτό το "Κάτι" παραπάνω. Κινητό, laptop, playstation, xbox, lifestyle, οι νέοι αστέρες που αντικαθιστούν τους παλιούς. Ως πότε?
Θέλω να γίνει ο χαμός, θέλω επανάσταση, θέλω να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν να μας κοροιδεύουν άλλο. Θέλω να κατέβω, χωρίς κουκούλα, να κάνω και γω κάτι.
Δεν πάει άλλο. Σκοτώνουν παιδιά. Τα παιδιά μας... με περισσότερους τρόπους από όσους νομίζουμε...
Αυτό που ξέρω είναι πως βαρέθηκα να ζω συμβιβασμένος. Θέλω να ζήσω σύμφωνα με αυτά που πιστεύω. Και η απόσταση μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων φαντάζει ολοένα και πιο μεγάλη. Κρυβόμαστε, οι περισσότεροι, πίσω από τις καθημερινές ανάγκες, πίσω από το playstation που ζητάει ο μικρός, και κρυφά λαχταράμε κι εμείς.Πίσω από μια μεγάλη TFT οθόνη (η μάλλον μπροστά...) Πίσω από ένα δερμάτινο τιμόνι. Πίσω από το δάχτυλο μας... Όλα αυτά όμως είναι μάταια. Νόμιμα ναρκωτικά σε μια "προχωρημένη" κοινωνία που δεν βολεύεται πια μόνο με ποδόσφαιρο και τσόντα, και θέλει αυτό το "Κάτι" παραπάνω. Κινητό, laptop, playstation, xbox, lifestyle, οι νέοι αστέρες που αντικαθιστούν τους παλιούς. Ως πότε?
Θέλω να γίνει ο χαμός, θέλω επανάσταση, θέλω να καταλάβουν όλοι ότι δεν μπορούν να μας κοροιδεύουν άλλο. Θέλω να κατέβω, χωρίς κουκούλα, να κάνω και γω κάτι.
Δεν πάει άλλο. Σκοτώνουν παιδιά. Τα παιδιά μας... με περισσότερους τρόπους από όσους νομίζουμε...
Δακρυγόνα...
Δεν μας έφταναν 3 θανάτοι, φίλων και συγγενών την περασμένη εβδομάδα, προστέθηκε και ο θάνατος (δολοφονία) του Αλέξη. Τον Αλέξη δεν τον ήξερα, είμαι σίγουρος, όμως ότι όπου βρίσκεται θα έχει πάθει πλάκα με τα επακόλουθα του χαμού του. Μετα θανατον ήρωας, μετα θάνατον αναρχικός, μετα θάνατον σύμβολο ενός μακροχρόνιου αγώνα.
Κάθε ανάξιο ανθρωπάκι/σκουπίδι/πολιτικός ήδη εκμεταλεύεται τον θάνατο του για την δική του ατζέντα. Τα ίδια συλλυπητήρια, τα ίδια ανούσια λόγια. Πράξεις μηδέν. Στην Ελλάδα του 2008, την Ελλάδα του 21ου αιώνα συνεχίζει να κυβερνά η κακομοιριά. Συνεχίζει να προστατεύεται η δημοκρατία από ανεγκέφαλους, επί το πλείστον άχρηστους, χαμένα κορμιά, που μην έχοντας άλλο διέξοδο για τον αποπροσανατολισμένο τσαμπουκά τους γίνονται αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Και να τα αποτελέσματα.
Σήμερα η κόρη μου αντιμετώπισε το πρώτο της δακρυγόνο. Στη πορεία στη λεωφόρο Αλεξάνδρας (της Κέρκυρας) Κάπως αρρωστημένα, την ζηλεύω. όταν ήμουν έφηβος, γνώρισα ένα παιδί σοτ σχολείο που είχε έρθει για ένα χρόνο από Πειραιά. Ήταν αναρχικός. Εγώ ήμουν άσχετος. Ενημερώθηκα, διάβασα, έμαθα για καταλήψεις, για τη Βαλτετσίου, για πολιτικούς κρατουμένους (στην ελλάδα του 1984-χρονιάς του big brother) για βασανιστήρια, συλλήψεις, εξακριβώσεις στοιχείων. Όμως ζούσα στην επαρχία.Όλα αυτά ήταν για μας μακρινά. Ειδικά με την τότε ενημέρωση από τα ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος δεν ήξερε τίποτε. Σάμπως όμως σήμερα που ξέρουν καταλαβαίνουν όμως και τίποτε παραπάνω? Έτσι εγώ δεν έφαγα ξύλοδεν πήγα ποτέ σε διαδήλωση, δεν είδα ΜΑΤ παρά μόνο στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Εκεί ήταν άκακοι, δεν βαράγανε. Και μου 'μεινε το παράπονο...
Το απόγευμα πήγα να πάρω τα κορίτσια από τα καλλιτεχνικά τους. Περιμένοντας να περάσει η ώρα, παρκάρω σε μια γωνία. Πίσω μου περνούσαν αυτοκίνητα. έρχεται όμως κι ένα vanάκι και σταματάει, μπλοκάροντας το δρόμο. κοιτάζω από τον καθρέφτη, δεν διακρίνω τίποτε ιδιαίτερο. Σβήνουν τα φώτα τους και παραξενεύομαι. Ξανακοιτάω και βλέπω μέσα άντρες να βάζουν κράνη. (Ήταν ΜΑΤ) Σοκαρίστηκα. Φεύγω και πάω να πάρω τα κορίτσια. Περνώντας μέσα από την πόλη, η ένταση ήταν φανερή παντού . Στην πλατεία Σαρόκου γινόταν ένας ψιλοχαμός. Με δύο 8χρονα και ένα μωρό στο αυτοκίνητο δεν το διακινδύνευα. Αυτές τις παράπλευρες απώλειες δεν θα τις άντεχα.
Αύριο το πρωί θα γίνει κι άλλη πορεία. Μαζί με την 16χρονη κόρη μου, αυτήν με το δακρυγόνο, θα βάλουμε μαύρα, θα πάρουμε τα κράνη μας, και θα πάμε. Δεν είναι περιέργεια, ούτε νιοραντιά που λένε οι Κερκυραίοι. είναι γιατί η κατάσταση μας χτυπάει την πόρτα και μεις δεν πάει άλλο να κρυφτούμε πίσω από τον καναπέ. Θα πάμε να ανοίξουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
Άκουσα κι ένα ωραίο σύνθημα. "Λαέ φάε σκατά, κερνάει το κράτος!"
Κάπως έτσι είναι δυστυχώς. Εδώ και καιρό το κράτος μας κερνάει σκατά. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για αυτό?
Κάθε ανάξιο ανθρωπάκι/σκουπίδι/πολιτικός ήδη εκμεταλεύεται τον θάνατο του για την δική του ατζέντα. Τα ίδια συλλυπητήρια, τα ίδια ανούσια λόγια. Πράξεις μηδέν. Στην Ελλάδα του 2008, την Ελλάδα του 21ου αιώνα συνεχίζει να κυβερνά η κακομοιριά. Συνεχίζει να προστατεύεται η δημοκρατία από ανεγκέφαλους, επί το πλείστον άχρηστους, χαμένα κορμιά, που μην έχοντας άλλο διέξοδο για τον αποπροσανατολισμένο τσαμπουκά τους γίνονται αστυνομικοί και στρατιωτικοί. Και να τα αποτελέσματα.
Σήμερα η κόρη μου αντιμετώπισε το πρώτο της δακρυγόνο. Στη πορεία στη λεωφόρο Αλεξάνδρας (της Κέρκυρας) Κάπως αρρωστημένα, την ζηλεύω. όταν ήμουν έφηβος, γνώρισα ένα παιδί σοτ σχολείο που είχε έρθει για ένα χρόνο από Πειραιά. Ήταν αναρχικός. Εγώ ήμουν άσχετος. Ενημερώθηκα, διάβασα, έμαθα για καταλήψεις, για τη Βαλτετσίου, για πολιτικούς κρατουμένους (στην ελλάδα του 1984-χρονιάς του big brother) για βασανιστήρια, συλλήψεις, εξακριβώσεις στοιχείων. Όμως ζούσα στην επαρχία.Όλα αυτά ήταν για μας μακρινά. Ειδικά με την τότε ενημέρωση από τα ΜΜΕ, ο περισσότερος κόσμος δεν ήξερε τίποτε. Σάμπως όμως σήμερα που ξέρουν καταλαβαίνουν όμως και τίποτε παραπάνω? Έτσι εγώ δεν έφαγα ξύλοδεν πήγα ποτέ σε διαδήλωση, δεν είδα ΜΑΤ παρά μόνο στην τηλεόραση και τις εφημερίδες. Εκεί ήταν άκακοι, δεν βαράγανε. Και μου 'μεινε το παράπονο...
Το απόγευμα πήγα να πάρω τα κορίτσια από τα καλλιτεχνικά τους. Περιμένοντας να περάσει η ώρα, παρκάρω σε μια γωνία. Πίσω μου περνούσαν αυτοκίνητα. έρχεται όμως κι ένα vanάκι και σταματάει, μπλοκάροντας το δρόμο. κοιτάζω από τον καθρέφτη, δεν διακρίνω τίποτε ιδιαίτερο. Σβήνουν τα φώτα τους και παραξενεύομαι. Ξανακοιτάω και βλέπω μέσα άντρες να βάζουν κράνη. (Ήταν ΜΑΤ) Σοκαρίστηκα. Φεύγω και πάω να πάρω τα κορίτσια. Περνώντας μέσα από την πόλη, η ένταση ήταν φανερή παντού . Στην πλατεία Σαρόκου γινόταν ένας ψιλοχαμός. Με δύο 8χρονα και ένα μωρό στο αυτοκίνητο δεν το διακινδύνευα. Αυτές τις παράπλευρες απώλειες δεν θα τις άντεχα.
Αύριο το πρωί θα γίνει κι άλλη πορεία. Μαζί με την 16χρονη κόρη μου, αυτήν με το δακρυγόνο, θα βάλουμε μαύρα, θα πάρουμε τα κράνη μας, και θα πάμε. Δεν είναι περιέργεια, ούτε νιοραντιά που λένε οι Κερκυραίοι. είναι γιατί η κατάσταση μας χτυπάει την πόρτα και μεις δεν πάει άλλο να κρυφτούμε πίσω από τον καναπέ. Θα πάμε να ανοίξουμε και να την αντιμετωπίσουμε.
Άκουσα κι ένα ωραίο σύνθημα. "Λαέ φάε σκατά, κερνάει το κράτος!"
Κάπως έτσι είναι δυστυχώς. Εδώ και καιρό το κράτος μας κερνάει σκατά. Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για αυτό?
Σάββατο, Δεκεμβρίου 06, 2008
Έφυγε η Kate...
Το όνομα της ήταν Kate Roberts. Τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Πρέβεζα, μαζί με τον Pat και την σκυλίτσα τους, την Lilly. Παλιά ζούσαν σε ένα σκάφος που το έλεγαν Three Bears. Και κάποτε εδώ στο νησί. Την ήξερα χρόνια και την συμπαθούσα πολύ. Είχε πολύ όμορφα γαλανά μάτια και ευγενική ψυχή. Τους τελευταίους μήνες της ζωής της έλειπε από την αγαπημένη της Ελλάδα. Αυτό που νοσταλγούσε περισσότερο ήταν ο καλός καιρός και η μπύρα Amstel. Τα απογευματάκια, μετά τη δουλειά, μαζεύονταν με τον Pat, πάντα στην ταβέρνα λίγο πιο πανω από το μαγαζί, που ήταν για αυτούς κάτι σαν το local pub πια, και έπιναν κανα δυο μπυρίτσες έτσι για να κουλάρουν... Εκεί τους έβρισκα κι εγώ συχνά, όταν, στις περιπλανήσεις μου περνούσα από Πρέβεζα και καθόμουν μαζί τους.
Η Kate θα ήταν για πολλούς το dream girlfriend. Παρακολοθούσε MotoGP ανελλιπώς και ήξερε τα πάντα γύρω από αυτό.
Όλοι όσοι την ήξεραν θα τη θυμούντε για αυτό που ήταν. Ένα γλυκό κορίτσι με μεγάλη καρδιά.
Η Kate δυστυχώς έφυγε από κοντά μας την Πέμπτη. Ο θεός να αναπαύσει την ψυχούλα της...
Τρίτη, Δεκεμβρίου 02, 2008
Περπατούσαμε όλοι κατά μήκος της παραλιακής,στο πεζοδρόμιο, βγαίνοντας από την πόλη. Ήταν πολύς κόσμος, όλες οι ηλικίες εκτός από παιδιά. Το πεζοδρόμιο ήταν φαρδύ και όσο προχωρούσαμε, τόσο χειροτέρευε η κατάσταση του. Σε κάποιο σημείο ο κόσμος είχε σταματήσει, σχηματίζοντας ένα χαλαρό ορθογώνιο σχήμα, πάντα στο πεζοδρόμιο. Όσοι βρίσκονταν στις άκρες, χτυπούσαν τα πόδια τους ρυθμικά και δυνατά, θέλοντας να εντυπώσουν αυτό το σχήμα στις πλάκες, να τις σπάσουν. Όσοι ήταν στη μέση, τους εμψύχωναν... Με αυτό τον τρόπο ήθελαν κάτι να φέρουν πίσω, αλλά δεν ξέρω τι. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και η όλη κατάσταση θύμιζε χορό της βροχής.
Την προηγούμενη μέρα πήγα σε μια συναυλία και ο κιθαρίστας ήταν γνωστός μου. Ξεκίνησαν να παίζουν το Minnie the Moocher (Cab Calloway) και με φώναξαν επάνω να τραγουδήσω. Το φχαριστιόμουν πολύ... και μετά με ξύπνησε ένα alienaki.
Το σ/κ επισκέφτηκε ο θάνατος την ζωή μας. Πέθανε ο παππούς. Ήταν ο πρώτος κοντινός θανατος για τα παιδιά, κι έτσι είχαμε να δώσουμε εξηγήσεις. Πρόσφατα διάβασα σε ένα βιβλίο του Oliver Sacks (Musicophilia) μια αναφορά σε μια near death experience που είχε ένας χειρούργος. Ήταν πολύ πειστικός, και η εμπειρία του ήταν κατά βάση ευχάριστη, με μόνο δυσάρεστο για αυτόν ότι τελικά έζησε. Έτσι, οπλισμένος με επειχειρήματα και πιστεύοντας στο προιόν, σαν καλός πωλητής ξεκίνησα να πουλήσω την ιδέα του θανάτου στα παιδιά μου...
Πολλές ερωτήσεις, δάκρυα, αδυναμία κατανόησης, αποδοχής.Επέμεινα στην άποψη ότι ο παππούς είναι κάπου καλύτερα κι έτσι πέρασε η πρώτη μέρα...
Σας χαιρετώ προς το παρόν,
Papapete67 over and out!
Δευτέρα, Νοεμβρίου 10, 2008
Η Μαιρούλα και η Ελενίτσα...
Όταν ήταν μαζί ο κόσμος γύρω τους μαγικά εξαφανιζόταν, η γινόταν όπως τον ήθελαν αυτές. Ήταν φίλες από μωρά. Η Ελενίτσα ήταν λίγο μεγαλύτερη, μερικούς μήνες, και αυτή η διαφορά ήταν η πηγή του πρώτου τους καημού, που δεν ήταν στην ίδια τάξη... Εν τω μεταξύ οι γονείς τους είχαν προ πολλού παραδεχτεί ότι είχαν να κάνουν με δύο μικρές τσαούσες... Όπου κέφι και χορός, η Μαιρούλα και η Ελενίτσα, πρώτες.
Το περασμένο καλοκαίρι είχαν πάει στην ίδια κατασκήνωση, αλλά σε διαφορετικές περιόδους όμως. Άλλος καημός κι αυτός. Είχαν σκοπό βέβαια, να μην το αφήσουν να ξανασυμβεί. Καθισμένες στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, κατάστρωναν σχέδια για το επόμενο καλοκαίρι, πως θα κατάφερναν να πάνε σε όλες (!) τις περιόδους. Εν τω μεταξύ τι μαζί τι χώρια, σαν γνήσιες τσαούσες, θυμόταν απέξω όλα τα τραγουδάκια που τους έμαθαν, μαζί με τις αντίστοιχες χορευτικές κινήσεις. Μόνο και μόνο για αυτό, δεν αισθάνονταν σαν να είχαν πάει χωριστά, μια και είχαν κοινές μνήμες από τις μέρες που πέρασαν εκεί...
Σαν χαρακτήρες, είχαν ομοιότητες και διαφορές. Η Ελενίτσα είχε ένα μόνιμα ονειρικό βλέμμα και η Μαιρούλα ότι έλεγε το τελείωνε με χαμόγελο.Μιλούσαν και οι δύο πολύ και συνεχώς. Όταν ήταν μαζί ήταν σαν πολυβόλο. Μια φορά που έμεινε στο σπίτι της Μαιρούλας η Ελενίτσα, είχαν ξυπνήσει από τις 6 το πρωί και μιλούσαν. Ήταν ναζιάρες και οι δύο από μωρά. Το μόνιμο παράπονο τους ήταν που δεν ήταν αδερφούλες... κι όμως στον φανταστικό τους κόσμο, συχνά ήταν. Προσπαθούσαν συνεχώς να βρουν τρόπους να είναι μαζί. Μια φορά η Ελενίτσα σκέφτηκε πως θα ήταν καλή ιδέα να μείνει στην ίδια τάξη για να μπορούν να είναι παρέα, αλλα έλα που στο δημοτικό δεν σε αφήνουν να μείνεις! Υποσχέθηκε λοιπόν στη Μαιρούλα να μείνει στην ίδια τάξη όταν πάει γυμνάσιο, για να την περιμένει...
Οι γονείς της Ελενίτσας ήταν χωρισμένοι, και η μαμά εξαφανισμένη. Ζούσαν λοιπόν, αυτή και ο αδερφός της με τον μπαμπά τους. Ήταν καλός άνθρωπος, προσπαθούσε να κάνει το καλύτερο για τα παιδιά του. Μόνο που ένιωθε βαριά την μοναξιά και προσπαθούσε συχνά να την απαλύνει, μπλέκοντας όμως συνήθως με τις λάθος γυναίκες... Όταν η Μαιρούλα πήγαινε πρώτη δημοτικού, χώρισαν και οι δικοί της γονείς. Η Μαιρούλα έμενε με τη μαμά της, ενώ η μεγάλη της αδερφή με τον μπαμπά τους. Οι δυό φίλες τα έλεγαν συχνά στο σχολείο και παρηγορούσαν η μία την άλλη. Παράλληλα ο μπαμπάς της Ελενίτσας, έκανε παρέα με τη μαμά της Μαιρούλας, που ήταν και αυτή καλή, και την βοηθούσε να "ξεπεράσει" τα πρώτα στάδια του χωρισμού... Και εκεί ήταν που μέσα στις δύο μικρές φούντωσε η ελπίδα πως ίσως το όνειρο τους να γινόταν πραγματικότητα... Αν ο μπαμπάς της Ελενίτσας και η μαμά της Μαιρούλας τα "βρίσκανε" θα μπορούσαν να γίνουν μια οικογένεια! Θα μπορούσαν να λέγονται αδερφούλες, να ζουν στο ίδιο σπίτι! Θα ήταν καταπληκτικά! Έβαλαν λοιπόν εμπρός, να σπρώξουν την κατάσταση όσο μπορούσαν.
Όταν πήγαιναν όλοι μαζί για μπάνιο αν κάποιος ρωτούσε, έλεγαν πως είναι αδερφές. Η Ελενίτσα δασκάλεψε τον μικρό της αδερφό να λέει πότε-πότε την μαμά της Μαιρούλας "μαμά"! Έκανε κι αυτή το ίδιο. Αντίστοιχα το ίδιο έκανε και η Μαιρούλα με τον επίδοξο "μπαμπά" της. Επίσης δεν έχανε ευκαιρία να πει στη μαμά της πόσο καλά περνάνε όταν είναι όλοι μαζί και πόσο ωραία μαγειρεύει ο μπαμπάς της Ελενίτσας, η τι ωραίο αυτοκίνητο που έχει. Για ένα διάστημα κόντευαν και οι ίδιοι οι γονείς να το πιστέψουν, κάτι η μοναξιά, κάτι ο πόνος των χωρισμών, ταίριαζαν κιόλας σε αρκετά πράγματα. Δεν ήταν όμως γραφτό. Η χημεία, όσο κι αν το θες, δεν φτιάχνεται, η υπάρχει η δεν υπάρχει. Και έτσι μετά από κάνα δυό μήνες αραίωσε η παρέα...
Η Μαιρούλα και η Ελενίτσα συνεχίζουν κάνουν παρέα, και τώρα πια όταν αναπολούν εκείνους τους δύο μήνες, κάτι που κάνουν συχνά, λένε "Θυμάσαι? Ήταν τότε... τότε που ήμασταν κοντά!"...
Και συνεχίζουν βέβαια να λένε, κυρίως σε ανθρώπους που μόλις γνώρισαν, πως είναι αδερφούλες...
Σάββατο, Νοεμβρίου 08, 2008
World without tears
If we lived in a world withought tears
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
If we lived in a world without tears
How would heartbeats
Know when to stop
How owuld blood know
Which body to flow outside of
How would bullets find the guns
If we lived in a wold without tears
How would misery know
Which back door to walk through
How would trouble know
Which mind to live inside of
How would sorrow find a home
If we lived in a world without tears
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
If we lived in a world without tears
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
How would broken find the bones
How would broken find the bones
Η Lucinda Williams γεννήθηκε το 1953 και ξεκίνησε να παίζει μουσική από μικρή (12). Ηχογράφησε 2 άλμπουμ στη δεκαετία του 80 χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η αναγνώριση ήρθε το 1998 με το αλμπουμ Car wheels on a gravel road. Με μια φωνή που μαρτυρά, ξενύχτι, τσιγάρο και ποτό, όπως λίγες, και ένα ρεπερτόριο μελαγχολικό, μάγεψε πολύ κόσμο αν και ποτέ δεν έγινε mainstream. Πρόσφατα ,στα 55 της, βρήκε τον έρωτα και την ευτυχία σε έναν συνεργάτη της, με αποτέλεσμα το πρώτο "χαρούμενο" άλμπουμ της το Little Honey. Πολλοι την θεωρούν country, αλλά σίγουρα δεν είναι η country που ξέρουμε. Ένα μίγμα country, rock, americana, alternative. Μια καταπληκτική παρουσία, μια ξανθιά ροκ ποιήτρια μιας "κάποιας" ηλικίας...
Εγώ την λατρεύω. Φαίνεται πολύ?
Ακούστε την. αξίζει...
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
If we lived in a world without tears
How would heartbeats
Know when to stop
How owuld blood know
Which body to flow outside of
How would bullets find the guns
If we lived in a wold without tears
How would misery know
Which back door to walk through
How would trouble know
Which mind to live inside of
How would sorrow find a home
If we lived in a world without tears
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
If we lived in a world without tears
How would bruises find
The face to lie upon
How would scars find skin
To etch themselves into
How would broken find the bones
How would broken find the bones
How would broken find the bones
Η Lucinda Williams γεννήθηκε το 1953 και ξεκίνησε να παίζει μουσική από μικρή (12). Ηχογράφησε 2 άλμπουμ στη δεκαετία του 80 χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η αναγνώριση ήρθε το 1998 με το αλμπουμ Car wheels on a gravel road. Με μια φωνή που μαρτυρά, ξενύχτι, τσιγάρο και ποτό, όπως λίγες, και ένα ρεπερτόριο μελαγχολικό, μάγεψε πολύ κόσμο αν και ποτέ δεν έγινε mainstream. Πρόσφατα ,στα 55 της, βρήκε τον έρωτα και την ευτυχία σε έναν συνεργάτη της, με αποτέλεσμα το πρώτο "χαρούμενο" άλμπουμ της το Little Honey. Πολλοι την θεωρούν country, αλλά σίγουρα δεν είναι η country που ξέρουμε. Ένα μίγμα country, rock, americana, alternative. Μια καταπληκτική παρουσία, μια ξανθιά ροκ ποιήτρια μιας "κάποιας" ηλικίας...
Εγώ την λατρεύω. Φαίνεται πολύ?
Ακούστε την. αξίζει...
Πέμπτη, Νοεμβρίου 06, 2008
Blues, PC και ξερό ψωμί...
Υπάρχει έρωτας από το πρώτο κλικ?
Μπορεί να διαισθανθείς την προσωπικότητα κάποιου μέσα από τα καλώδια? Να καταλάβεις αν το usb σου ταιριάζει με το δικό του/της και αν η σύνδεση θα γίνει firewire?
Κάποτε έγραψα ένα τραγούδι (κάπως) σχετικό με η/υ, ένα blues. Σας το παραθέτω:
Screensaver Blues
Sitting here watching my screen
Don’t know where I’m going
And forgotten where I’ve been
I got the screensaver blues
Things just ain’t bootin’ up the same
Watching all these icons flashing by
Wondering which one of them
To click and change my life
I’ve got them screensaver blues
Can’t find my way out of this game.
(refrain)
Tryin’ to remember your sweet smile
Don’t know where I’ve saved it
In which folder or which file
Memories I access randomly
To find that hidden download
You cut and pasted into me
Come back baby now I beg of you
My hard disk ain’t so hard no more
I’ve changed my CPU
I’ve got those screensaver blues
Install me back into your life.
Come back babe and we’ll plug and play
Don’t want to see you exit now
I’d rather have you save
I got them screensaver blues
Since you found out about my wife…
Ακολυθεί στην επόεμνη ανάρτηση μια όμορφη ιστορία σχετική με τα άνω.
Μπορεί να διαισθανθείς την προσωπικότητα κάποιου μέσα από τα καλώδια? Να καταλάβεις αν το usb σου ταιριάζει με το δικό του/της και αν η σύνδεση θα γίνει firewire?
Κάποτε έγραψα ένα τραγούδι (κάπως) σχετικό με η/υ, ένα blues. Σας το παραθέτω:
Screensaver Blues
Sitting here watching my screen
Don’t know where I’m going
And forgotten where I’ve been
I got the screensaver blues
Things just ain’t bootin’ up the same
Watching all these icons flashing by
Wondering which one of them
To click and change my life
I’ve got them screensaver blues
Can’t find my way out of this game.
(refrain)
Tryin’ to remember your sweet smile
Don’t know where I’ve saved it
In which folder or which file
Memories I access randomly
To find that hidden download
You cut and pasted into me
Come back baby now I beg of you
My hard disk ain’t so hard no more
I’ve changed my CPU
I’ve got those screensaver blues
Install me back into your life.
Come back babe and we’ll plug and play
Don’t want to see you exit now
I’d rather have you save
I got them screensaver blues
Since you found out about my wife…
Ακολυθεί στην επόεμνη ανάρτηση μια όμορφη ιστορία σχετική με τα άνω.
Το Δώρο
Πέρασε το δρόμο γρήγορα, κρατώντας το κεφάλι του σκυμμένο, για να αποφύγει το ψιλόβροχο. Κοντοστάθηκε στο πεζοδρόμιο, κοιτώντας μέσα από το τζάμι του μικρού μαγαζιού και προσπαθώντας να καταλάβει αν ήταν ανοιχτό η κλειστό. Διέκρινε μια κίνηση και έσπρωξε με ανακούφιση την πόρτα. Μπαίνοντας μέσα στον μικρό χώρο, χαιρέτησε την κυρία με τα όμορφα μάτια και ρώτησε αν είχαν ένα βιβλίο που έψαχνε. Υπήρχε και κάποιος πήγε στο πατάρι να το φέρει. Βρήκε λοιπόν την ευκαιρία και άφησε τις αισθήσεις του ελεύθερες στην επικείμενη επίθεση της «πραμάτειας» της.
Χρώματα, γράμματα, τίτλοι, όνειρα. Η γνώριμη μυρουδιά του χαρτιού, του καινούριου μολυβιού, της γόμας. Παλιοί γνωστοί και πρωτόγνωροι strangers.
Γυρνούσε το κεφάλι του μια από δώ και μια από κεί διαβάζοντας τους τίτλους.
Συνωστίζονταν στα ράφια, έσπρωχναν το ένα το άλλο για να τραβήξουν την προσοχή του. Του φώναζαν τι έχουν να προσφέρουν, για να διαλέξει εκείνα.
Το ένα του έταζε ταξίδια μακρινά σε μέρη άγνωστα, το άλλο γνώση βαθιά. Βρέθηκαν και πολλά να του υπόσχονται πως θα τον κάνουν ξανά νέο, παιδί σχεδόν. Ακόμη και μωρό αν ήθελε!
Αυτός δεν έδινε σημασία, έψαχνε, έψαχνε. Δεν ήξερε πραγματικά τι έψαχνε. Δεν ήταν γνώση, ούτε και εικόνα μαγική που θα τον έκανε να σταθεί σε ένα από τα βιβλία. Δεν ήταν τα φανταχτερά εξώφυλλα, ούτε και οι έξυπνα γραμμένες περιλήψεις στα οπισθόφυλλα. Και συνέχισε να ψάχνει.
Και να την ώρα που το παράτησε το ψάξιμο, που πήγε να πληρώσει το βιβλίο που ζήτησε και να φύγει, ακούστηκε μια φράση ψιθυριστή. Κοίταξε μπροστά του στον πάγκο μα δεν μπορούσε να καταλάβει από πού ακούστηκε. Σήκωσε μια κοινωνιολογική διατριβή και βρήκε από κάτω μια βαριά πολτική ιστορία. Από κάτω και από αυτήν ένα λεπτό βιβλίο με άσπρο εξώφυλλο του έκλεισε το μάτι. Ο τίτλος μίλησε στην καρδιά του, το όνομα από κάτω του θύμισε έναν όμορφο άνθρωπο που γνώρισε πρόσφατα. Δεν πείστηκε αμέσως και έτσι ξεφύλλισε τις πρώτες σελίδες. Στην πρώτη κιόλας βρήκε κάτω-κάτω το όνομα του. Ήταν κάτι σαν την υπογραφή στο συμβόλαιο. Έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε μαζί με το άλλο που είχε πάρει.
Το βιβλίο τυλίχτηκε για δώρο, προορισμός του να διαβαστεί από μια άλλη ψυχή, αγαπημένη. Για να ανακαλύψει αυτή αν η υπόσχεση της μαγείας ήταν αληθινή.
Κι εμείς? Ίσως δε μάθουμε ποτέ ,αλλά τι πειράζει?
Χρώματα, γράμματα, τίτλοι, όνειρα. Η γνώριμη μυρουδιά του χαρτιού, του καινούριου μολυβιού, της γόμας. Παλιοί γνωστοί και πρωτόγνωροι strangers.
Γυρνούσε το κεφάλι του μια από δώ και μια από κεί διαβάζοντας τους τίτλους.
Συνωστίζονταν στα ράφια, έσπρωχναν το ένα το άλλο για να τραβήξουν την προσοχή του. Του φώναζαν τι έχουν να προσφέρουν, για να διαλέξει εκείνα.
Το ένα του έταζε ταξίδια μακρινά σε μέρη άγνωστα, το άλλο γνώση βαθιά. Βρέθηκαν και πολλά να του υπόσχονται πως θα τον κάνουν ξανά νέο, παιδί σχεδόν. Ακόμη και μωρό αν ήθελε!
Αυτός δεν έδινε σημασία, έψαχνε, έψαχνε. Δεν ήξερε πραγματικά τι έψαχνε. Δεν ήταν γνώση, ούτε και εικόνα μαγική που θα τον έκανε να σταθεί σε ένα από τα βιβλία. Δεν ήταν τα φανταχτερά εξώφυλλα, ούτε και οι έξυπνα γραμμένες περιλήψεις στα οπισθόφυλλα. Και συνέχισε να ψάχνει.
Και να την ώρα που το παράτησε το ψάξιμο, που πήγε να πληρώσει το βιβλίο που ζήτησε και να φύγει, ακούστηκε μια φράση ψιθυριστή. Κοίταξε μπροστά του στον πάγκο μα δεν μπορούσε να καταλάβει από πού ακούστηκε. Σήκωσε μια κοινωνιολογική διατριβή και βρήκε από κάτω μια βαριά πολτική ιστορία. Από κάτω και από αυτήν ένα λεπτό βιβλίο με άσπρο εξώφυλλο του έκλεισε το μάτι. Ο τίτλος μίλησε στην καρδιά του, το όνομα από κάτω του θύμισε έναν όμορφο άνθρωπο που γνώρισε πρόσφατα. Δεν πείστηκε αμέσως και έτσι ξεφύλλισε τις πρώτες σελίδες. Στην πρώτη κιόλας βρήκε κάτω-κάτω το όνομα του. Ήταν κάτι σαν την υπογραφή στο συμβόλαιο. Έκλεισε το βιβλίο και το έβαλε μαζί με το άλλο που είχε πάρει.
Το βιβλίο τυλίχτηκε για δώρο, προορισμός του να διαβαστεί από μια άλλη ψυχή, αγαπημένη. Για να ανακαλύψει αυτή αν η υπόσχεση της μαγείας ήταν αληθινή.
Κι εμείς? Ίσως δε μάθουμε ποτέ ,αλλά τι πειράζει?
Δευτέρα, Νοεμβρίου 03, 2008
Μια νύχτα στην πόλη...νο(δεν έχει σημασία) και the end...
Κανείς δεν θα αμφισβητήσει ότι οι μεγάλοι έρωτες και η λογοτεχνία πάνε συχνά χέρι-χέρι. Όταν αγαπάς και πονάς, το μυαλό πετάει... Μερικές φορές όμως μένουν μόνο εκεί, στη λογοτεχνία, η μόνο στο κεφάλι μας, σίγουρα, πάντως όχι στην πραγματικότητα... Αυτοί οι έρωτες της φαντασίας, είναι δυνατοί σαν μπουρίνι... και μπορεί να αφήσουν κάποιες ζημιές στο πέρασμα τους, αλλά όλα διορθώνονται...
Και κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται ένας άλλος έρωτας πραγματικός, χειροπιαστός, γεμάτος, ώριμος και ισιώνεις!
Δεν έχει σημασία λοιπόν πως ήταν οι υπόλοιπες νύχτες στην πόλη του φανταστικού μου έρωτα. Ας αρκεστούμε να πούμε πως ήταν αρκούντως σκοτεινές, καπνισμένες, μεθυσμένες και μουσικές ώστε να μένουν μια ανάμνηση καλή.
την τελευταία νύχτα είχα κανονίσει να πάμε σε μια συναυλία. Duran-duran... (μόνο καλά σχόλια, παρακαλώ) Δεν προέκυψε κι έμεινα με ένα εισιτήριο περισσευούμενο. Πήγα στη συναυλία και στήθηκα απέξω περιμένοντας. Κάποια στιγμή είδα μια κοπελίτσα , ίδια η Scarlett Johansson, και της το έδωσα να μπει. Παρακολούθησα τη συναυλία μαζί της και με την παρέα της. Μια ακόμη καλή, έστω και λίγο πικρή ανάμνηση είχε δημουργηθεί...
και
ελπίζω να δουλέψει πρώτη φορά κάνω embed...
Και κάποια στιγμή λοιπόν έρχεται ένας άλλος έρωτας πραγματικός, χειροπιαστός, γεμάτος, ώριμος και ισιώνεις!
Δεν έχει σημασία λοιπόν πως ήταν οι υπόλοιπες νύχτες στην πόλη του φανταστικού μου έρωτα. Ας αρκεστούμε να πούμε πως ήταν αρκούντως σκοτεινές, καπνισμένες, μεθυσμένες και μουσικές ώστε να μένουν μια ανάμνηση καλή.
την τελευταία νύχτα είχα κανονίσει να πάμε σε μια συναυλία. Duran-duran... (μόνο καλά σχόλια, παρακαλώ) Δεν προέκυψε κι έμεινα με ένα εισιτήριο περισσευούμενο. Πήγα στη συναυλία και στήθηκα απέξω περιμένοντας. Κάποια στιγμή είδα μια κοπελίτσα , ίδια η Scarlett Johansson, και της το έδωσα να μπει. Παρακολούθησα τη συναυλία μαζί της και με την παρέα της. Μια ακόμη καλή, έστω και λίγο πικρή ανάμνηση είχε δημουργηθεί...
και
ελπίζω να δουλέψει πρώτη φορά κάνω embed...
Μια βραδιά στην πόλη σου....νο2
Η πόλη σου με μάσησε για μερικές μέρες, και με έφτυσε σαν κουκούτσι.
Πρέπει να ομολογήσω πως η διαδικασία του μασήματος δεν ήταν και τόσο επίπονη. Αν μη τι άλλο πήρα και τη χαρά να ζήσω του στίχους ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το θυμάσαι εκείνου του Βαγγέλη Γερμανού?
«Παίρνω σβάρνα τα στενά τα στενά,
μόνος με τη μηχανή,
μα δεν βρίσκω πουθενά,
κάτι να με συγκινεί.
Θα’θελα να’χα φτερά,
Σαν του δαίδαλου γερά,
Να πετάξω σαν πουλί,
Μόνος με τη μηχανή.
Κλπ.κλπ βέβαια. Πόσο καλά τα έλεγε. Γιατί είναι πάντα κάποιος άλλος που γράφει το τραγούδι που σε εκφράζει καλύτερα? (Καημός…)
Ένα μόνο πράγμα ήθελα. Να γίνω ο ιππότης σου πάνω στο άσπρο (μαύρο…) άλογο μου, να σε σώσω. Δεν το κατάφερα. Αρκούμαι να ξέρω ότι οι στιγμές που περάσαμε μαζί ήταν μια ανάσα για σένα. Ανάσα. Αυτή η λέξη ξεφυτρώνει συνεχώς όταν βρίσκομαι κοντά σου. Μια ανάσα από τα μαλλιά σου .Μια ανάσα μουσικής στο μπαρ. Μια ανάσα ζωής για σένα, και μια για μένα. Μια ανάσα που βάστηξα όταν έφυγες από κοντά μου και που τώρα νιώθω πως μπορώ να αφήσω. Για να πάρω μιαν ακόμα εννοείται.
Θα χαρείς αν σου πω πως μου έδωσες πίσω κάτι που νόμιζα ότι είχα χάσει?
Φανάρι το φανάρι, προχωράω μέσα στην πόλη σου. Βάζω στόχο τα κόκκινα φώτα και χώνομαι ανάμεσα τους. Ενίοτε ανοίγω ανοίγω κι λίγο παραπάνω το γκάζι γιατί ξέρω πως σου αρέσει. Τώρα ξέρω πως σε έχω ξανασυναντήσει κι άλλες φορές μα είχες άλλα ονόματα τότε. Την πρώτη φορά σε λέγαν Ειρήνη και τη δεύτερη Μαρία. Την τρίτη Ελένη…
Την πόλη σου θα την αφήσω αύριο. Θα τριγυρίσω λίγο στο λαβύρινθο της για τελευταία φορά όπως κάνω πάντα. Μπορεί να την αφήσω να με φιλέψει και ένα τελευταίο καφέ. Μα αργά η γρήγορα οι δρόμοι θα πλατύνουν, και τα σπίτια θα αραιώσουν. Οι ταχύτητες θα ανεβούν και τα τοπία θα θολώσουν. Εγώ και η μηχανή για λίγο θα γίνουμε ένα και θα με πάρει μακριά σου…
Θα ξανάρθω
Ραντεβού στη μαγική σου τη γωνιά. Θα είμαι εκεί με το άσπρο μου άλογο. Να ταξιδέψουμε και πάλι μαζί. Όπου θες εσύ.
Γειά.
ΥΓ. Στο βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω ο ήρωας συζεί με δύο γυναίκες. Τη μία τη λένε Χαρά και την άλλη Ευτυχία… Μόνο που δεν μπορώ να καταλήξω στο όνομα αυτού. (Το Έρωτας θα ήταν χαζό, μα το άλλο που σκέφτηκα ήταν το Θάνατος. Εσύ τι λές??)
Πρέπει να ομολογήσω πως η διαδικασία του μασήματος δεν ήταν και τόσο επίπονη. Αν μη τι άλλο πήρα και τη χαρά να ζήσω του στίχους ενός από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Το θυμάσαι εκείνου του Βαγγέλη Γερμανού?
«Παίρνω σβάρνα τα στενά τα στενά,
μόνος με τη μηχανή,
μα δεν βρίσκω πουθενά,
κάτι να με συγκινεί.
Θα’θελα να’χα φτερά,
Σαν του δαίδαλου γερά,
Να πετάξω σαν πουλί,
Μόνος με τη μηχανή.
Κλπ.κλπ βέβαια. Πόσο καλά τα έλεγε. Γιατί είναι πάντα κάποιος άλλος που γράφει το τραγούδι που σε εκφράζει καλύτερα? (Καημός…)
Ένα μόνο πράγμα ήθελα. Να γίνω ο ιππότης σου πάνω στο άσπρο (μαύρο…) άλογο μου, να σε σώσω. Δεν το κατάφερα. Αρκούμαι να ξέρω ότι οι στιγμές που περάσαμε μαζί ήταν μια ανάσα για σένα. Ανάσα. Αυτή η λέξη ξεφυτρώνει συνεχώς όταν βρίσκομαι κοντά σου. Μια ανάσα από τα μαλλιά σου .Μια ανάσα μουσικής στο μπαρ. Μια ανάσα ζωής για σένα, και μια για μένα. Μια ανάσα που βάστηξα όταν έφυγες από κοντά μου και που τώρα νιώθω πως μπορώ να αφήσω. Για να πάρω μιαν ακόμα εννοείται.
Θα χαρείς αν σου πω πως μου έδωσες πίσω κάτι που νόμιζα ότι είχα χάσει?
Φανάρι το φανάρι, προχωράω μέσα στην πόλη σου. Βάζω στόχο τα κόκκινα φώτα και χώνομαι ανάμεσα τους. Ενίοτε ανοίγω ανοίγω κι λίγο παραπάνω το γκάζι γιατί ξέρω πως σου αρέσει. Τώρα ξέρω πως σε έχω ξανασυναντήσει κι άλλες φορές μα είχες άλλα ονόματα τότε. Την πρώτη φορά σε λέγαν Ειρήνη και τη δεύτερη Μαρία. Την τρίτη Ελένη…
Την πόλη σου θα την αφήσω αύριο. Θα τριγυρίσω λίγο στο λαβύρινθο της για τελευταία φορά όπως κάνω πάντα. Μπορεί να την αφήσω να με φιλέψει και ένα τελευταίο καφέ. Μα αργά η γρήγορα οι δρόμοι θα πλατύνουν, και τα σπίτια θα αραιώσουν. Οι ταχύτητες θα ανεβούν και τα τοπία θα θολώσουν. Εγώ και η μηχανή για λίγο θα γίνουμε ένα και θα με πάρει μακριά σου…
Θα ξανάρθω
Ραντεβού στη μαγική σου τη γωνιά. Θα είμαι εκεί με το άσπρο μου άλογο. Να ταξιδέψουμε και πάλι μαζί. Όπου θες εσύ.
Γειά.
ΥΓ. Στο βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω ο ήρωας συζεί με δύο γυναίκες. Τη μία τη λένε Χαρά και την άλλη Ευτυχία… Μόνο που δεν μπορώ να καταλήξω στο όνομα αυτού. (Το Έρωτας θα ήταν χαζό, μα το άλλο που σκέφτηκα ήταν το Θάνατος. Εσύ τι λές??)
Σάββατο, Νοεμβρίου 01, 2008
2000 χειμωνιάτικα χλμ με λίγο violent femmes στην μέση...
Έξω ένας εντυπωσιακά μεγάλος και γαλανός ουρανός, προσπαθεί να με εντυπωσιάσει. Μέσα στο καράβι, καθισμένος, νιώθω εκείνο το σφίξιμο της προσμονής λίγο πριν I hit the road. Τα σύννεφα, που τόσο μου αρέσει να φωτογραφίζω, κάνουν την απουσία τους αισθητή. Βαστιούνται στις άκρες του ορίζοντα, κάνοντας θαρρείς στην άκρη για να περάσουμε. Γυρνώ και κοιτάζω από το παράθυρο και εκεί που υπήρχε ανοιχτή θάλασσα, είναι τώρα ένα νησί. Καλυμμένο από πράσινο χορτάρι και καφετιούς ξερούς θάμνους, και στολισμένο με μια κορδέλα άσπρου βράχου γύρω-γύρω. Πάει καιρός που έγραψα. Αναρωτιέμαι τελικά αν οι μικρές εξορμήσεις - βλέπε δραπετεύσεις - είναι αυτές που δίνουν καύσιμο στην ώθηση για γράψιμο που ένιωσα τον τελευταίο καιρό. Το ταξίδι ξεκινά ξανά.
Πίσω στο νησάκι, που παρεμπιπτόντως δεν φαίνεται πια, πετούν φαντάζομαι ακόμα γλάροι. Αναρωτιέμαι αν νιώθουν και αυτοί αγουροξυπνημένοι όπως ο μπάρμαν που μου έδωσε τον πρώτο μου, για σήμερα, καφέ.. Είχε εκείνο το σοβαρό ύφος που έχουν συχνά οι άνθρωποι νωρίς το πρωί. Όταν αισθάνονται πως το πρόσωπο τους κρέμεται απλώς πάνω στο κεφάλι τους, βαρύ, κοιμισμένο. Μπαίνοντας στο καράβι, με την πλήρη μου εξάρτιση και τη μηχανή φορτωμένη τα του ταξιδιού, αισθάνθηκα ξανά εκείνο το κάπως ηρωικό feeling. Θαρρείς τα μαύρα προστατευτικά ρούχα που φορώ για να κοροϊδέψω τον κρύο με μεταμορφώνουν σε κάποιον από τους σούπερ-ήρωες για τους οποίους με τόση μανία διάβαζα μικρός. Κάτι μεταξύ του Silver Surfer και του Batman φαντάζομαι...
Το καράβι είναι σχετικά άδειο, και κοντά μου κάθεται μια παρέα νεαρά παιδιά, οι οποίοι ήσυχα κουβεντιάζουν για το επικείμενο ταξίδι τους. κάποιος από αυτούς μάλλον πάει φαντάρος γιατί ένας από τους άλλους του δίνει συμβουλές και τον προετοιμάζει. Δίπλα ένας κύριος κάθεται και χαζεύει ένα σημείο στο πάτωμα ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια του. Κι άλλος που προσπαθεί να ξυπνήσει. Αντίθετα εγώ σχεδόν δεν κατάφερα να κοιμηθώ όλη νύχτα. Η προσμονή του ταξιδιού με κρατούσε σε εγρήγορση.
Ο ήλιος μόλις διάλεξε να κάνει την εμφάνιση του. Αν και δεν φαντάζομαι πως είχε και άλλη επιλογή. Κάνω έν διάλειμμα να σκουπίσω τα γυαλιά μου, κλασσική δικαιολογία, για όταν αρχίζεις να μένεις από πράγματα να γράψεις. Από το παράθυρο (φιλιστρίνι είναι το ξέρω αλλά δεν έχει το σωστό σχήμα ούτε μέγεθος) φάνηκε η πρώτη σημαδούρα του διαύλου. Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι , τώρα πέρασε και η δεύτερη. Το καράβι πάει αργά τώρα κι οι κραδασμοί του μου κουνάνε την οθόνη.
Θα τα ξαναπούμε σε λίγο....
Το λίγο τελικά, δεν ήταν και τόσο λίγο...
Η διαδρομή προς Αθήνα καλή, και αρκετά γνώριμη πια. Αυτό που δεν ήταν και τόσο γνώριμο ήταν το κρύο. Εντός μισής ώρας, τα χέρια νιώθουν σαν να καίγονται από το κρύο. Έψαχνα με μανία να βρώ ένα καφενείο ανοιχτό μπας και ζεσταθώ αλλά τίποτα. Τελικά έκανα υπομονή μέχρι την Πρέβεζα όπου και μια στάση για να δω φίλους μου έσωσε τα δάχτυλα. Κάπου εκεί πήρα και την απόφαση να βάλω τα θερμαινόμενα σκριπ. Σύντομα...
Συνεχίζοντας μετά από καφέ, βγήκα ξανά στην Εθνική. Όλα μια χαρά, κάποια στιγμή σταμάτησα για βενζίνη και ανακάλυψα το βενζινάδικο με το πιο loud καζανάκι στην Αιτολωακαρνανία. Βγαίνοντας από την τουαλέτα ένιωθα τα μάτια όλων επάνω μου! Το καζανάκι είχε βροντοφωνάξει το υγρό και δυνατό του μήνυμα: «Αυτός που βγαίνει τώρα μόλις ΚΑΤΟΥΡΗΣΕΕΕΕ!!!!! Και μορεί και να ΕΧΕΣΕΕΕΕΕΕ!!!!!!
Περνώντας το Ευηνοχώρι, θυμάμαι πως εκεί κοντά είναι και το μαγαζί που σταματάω πάντα για μια μπουκιά και ένα καφέ. Σταμάτησα και αυτή τη φορά για φαί και καφέ. Πιάσαμε την κουβέντα και προέκυψε ότι έχει και συγγενείς στην Κέρκυρα. Μικρός που είναι ο κόσμος. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, βρίσκομαι πίσω από ένα αυτοκίνητο, όταν ξαφνικά βλέπω να πετάει κάποιος από το παράθυρο ένα άδειο μπουκάλι. Το έχω δει τόσες φορές μα ακόμη δεν μπορώ να το συνηθίσω. Γιατί ρε γαμώτο? Δεν μπορούν να έχουν μια σακούλα να βάζουν τα σκουπίδια? Η να περιμένουν να βρουν ένα κάδο? Το ξέρω πως μάλλον θα πάω μακριά την κουβέντα, αλλά θεωρώ πως είναι ένδειξη της έλλειψης στοιχειώδους παιδείας αλλά και της αδιαφορίας που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Ζαμανφουτισμός. Και οι άκρες των εθνικών δρόμων μοιάζουν με χωματερές. Ωχ αδερφέ, αν δεν το ρίξω εγώ θα το ρίξει κάποιος άλλος…
Τελικά βρήκα και ένα κόλπο για να ζεσταίνω τα χέρια μου. Σταματάω κάθε φορά που δεν αντέχω άλλο το κρύο και τα ζεσταίνω πάνω στην εξάτμιση. Κάποια στιγμή έφτασα στον Πειραιά. Εκεί τρόμαξα για μια στιγμή ότι έχω πάθει κρυοπάγημα μια και δεν μπορούσα να λυγίσω τον αντίχειρα μου. Κατέβηκα Καστέλλα, βρήκα τους φίλους μου, πήγαμε για φαγητό και πέρασαν όλα…
Την επόμενη μέρα είχα να πάω σε ένα επαγγελματικό σεμινάριο. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Κεφαλάρι, μια περιοχή κάτω από το όρος Πεντελικόν. Στα στενά του σοκάκια, σπίτια από άλλη εποχή, μου θύμιζαν τα προσφυγικά όπως το πατρικό μου. Μερικοί δρόμοι παρακάτω η κατάσταση αλλάζει και παίρνει έναν αέρα αριστοκρατικό. Αποκορύφωμα, το ξενοδοχείο όπου πήγαινα για το σεμινάριο, χλιδάτο μιας άλλης εποχής…
Το ίδιο βράδυ επισκέφτηκα το καινούριο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που έχει και café στον όροφο. (ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟ ΣΧΟΛΙΟ…) Εκεί λοιπόν γνώρισα ένα μάτσο κούκλες, σερβιτόρες και μπαργουίμεν, και έμαθα πως ξεχωρίζουν τους φανατικούς άντρες από τους μη φανατικούς που συχνάζουν εκεί. Το μυστικό παίδες είναι ο ΦΡΑΠΕΣ! (το τελικό ς έχει σημασία και αυτό…) Έτσι λοιπόν αν σας βγάλει ο δρόμος στον Ιανό (Σταδίου 24) σας συνιστώ να πάτε στο καφέ και να παραγγείλετε φραπέ! Έτσι εγγυημένα θα έχετε την προσοχή από τουλάχιστον 5-6 κούκλες ξανθιές, μελαχρινές και καστανές… Η φίλη μου που δουλεύει εκεί λέει πως μόλις πέσει παραγγελία φραπέ, τρέχει μέσα στην κουζίνα και λέει «Κορίτσια, σύρμα, ήρθε άντρας!!»
Το ίδιο βράδυ, πήγαμε σε ένα ωραίο bar στο Κολωνάκι, το Low Profile. Ξέρεις πως μπαίνεις κάπου καλά, όταν το τραγούδι που παίζει εκείνη τη στιγμή, σου είναι γνωστό και σου αρέσει…
Το κείμενο θα συνεχιστεί σύντομα...
Πίσω στο νησάκι, που παρεμπιπτόντως δεν φαίνεται πια, πετούν φαντάζομαι ακόμα γλάροι. Αναρωτιέμαι αν νιώθουν και αυτοί αγουροξυπνημένοι όπως ο μπάρμαν που μου έδωσε τον πρώτο μου, για σήμερα, καφέ.. Είχε εκείνο το σοβαρό ύφος που έχουν συχνά οι άνθρωποι νωρίς το πρωί. Όταν αισθάνονται πως το πρόσωπο τους κρέμεται απλώς πάνω στο κεφάλι τους, βαρύ, κοιμισμένο. Μπαίνοντας στο καράβι, με την πλήρη μου εξάρτιση και τη μηχανή φορτωμένη τα του ταξιδιού, αισθάνθηκα ξανά εκείνο το κάπως ηρωικό feeling. Θαρρείς τα μαύρα προστατευτικά ρούχα που φορώ για να κοροϊδέψω τον κρύο με μεταμορφώνουν σε κάποιον από τους σούπερ-ήρωες για τους οποίους με τόση μανία διάβαζα μικρός. Κάτι μεταξύ του Silver Surfer και του Batman φαντάζομαι...
Το καράβι είναι σχετικά άδειο, και κοντά μου κάθεται μια παρέα νεαρά παιδιά, οι οποίοι ήσυχα κουβεντιάζουν για το επικείμενο ταξίδι τους. κάποιος από αυτούς μάλλον πάει φαντάρος γιατί ένας από τους άλλους του δίνει συμβουλές και τον προετοιμάζει. Δίπλα ένας κύριος κάθεται και χαζεύει ένα σημείο στο πάτωμα ανοιγοκλείνοντας γρήγορα τα μάτια του. Κι άλλος που προσπαθεί να ξυπνήσει. Αντίθετα εγώ σχεδόν δεν κατάφερα να κοιμηθώ όλη νύχτα. Η προσμονή του ταξιδιού με κρατούσε σε εγρήγορση.
Ο ήλιος μόλις διάλεξε να κάνει την εμφάνιση του. Αν και δεν φαντάζομαι πως είχε και άλλη επιλογή. Κάνω έν διάλειμμα να σκουπίσω τα γυαλιά μου, κλασσική δικαιολογία, για όταν αρχίζεις να μένεις από πράγματα να γράψεις. Από το παράθυρο (φιλιστρίνι είναι το ξέρω αλλά δεν έχει το σωστό σχήμα ούτε μέγεθος) φάνηκε η πρώτη σημαδούρα του διαύλου. Πρέπει να αρχίσω να ετοιμάζομαι , τώρα πέρασε και η δεύτερη. Το καράβι πάει αργά τώρα κι οι κραδασμοί του μου κουνάνε την οθόνη.
Θα τα ξαναπούμε σε λίγο....
Το λίγο τελικά, δεν ήταν και τόσο λίγο...
Η διαδρομή προς Αθήνα καλή, και αρκετά γνώριμη πια. Αυτό που δεν ήταν και τόσο γνώριμο ήταν το κρύο. Εντός μισής ώρας, τα χέρια νιώθουν σαν να καίγονται από το κρύο. Έψαχνα με μανία να βρώ ένα καφενείο ανοιχτό μπας και ζεσταθώ αλλά τίποτα. Τελικά έκανα υπομονή μέχρι την Πρέβεζα όπου και μια στάση για να δω φίλους μου έσωσε τα δάχτυλα. Κάπου εκεί πήρα και την απόφαση να βάλω τα θερμαινόμενα σκριπ. Σύντομα...
Συνεχίζοντας μετά από καφέ, βγήκα ξανά στην Εθνική. Όλα μια χαρά, κάποια στιγμή σταμάτησα για βενζίνη και ανακάλυψα το βενζινάδικο με το πιο loud καζανάκι στην Αιτολωακαρνανία. Βγαίνοντας από την τουαλέτα ένιωθα τα μάτια όλων επάνω μου! Το καζανάκι είχε βροντοφωνάξει το υγρό και δυνατό του μήνυμα: «Αυτός που βγαίνει τώρα μόλις ΚΑΤΟΥΡΗΣΕΕΕΕ!!!!! Και μορεί και να ΕΧΕΣΕΕΕΕΕΕ!!!!!!
Περνώντας το Ευηνοχώρι, θυμάμαι πως εκεί κοντά είναι και το μαγαζί που σταματάω πάντα για μια μπουκιά και ένα καφέ. Σταμάτησα και αυτή τη φορά για φαί και καφέ. Πιάσαμε την κουβέντα και προέκυψε ότι έχει και συγγενείς στην Κέρκυρα. Μικρός που είναι ο κόσμος. Μερικά χιλιόμετρα παρακάτω, βρίσκομαι πίσω από ένα αυτοκίνητο, όταν ξαφνικά βλέπω να πετάει κάποιος από το παράθυρο ένα άδειο μπουκάλι. Το έχω δει τόσες φορές μα ακόμη δεν μπορώ να το συνηθίσω. Γιατί ρε γαμώτο? Δεν μπορούν να έχουν μια σακούλα να βάζουν τα σκουπίδια? Η να περιμένουν να βρουν ένα κάδο? Το ξέρω πως μάλλον θα πάω μακριά την κουβέντα, αλλά θεωρώ πως είναι ένδειξη της έλλειψης στοιχειώδους παιδείας αλλά και της αδιαφορίας που μας χαρακτηρίζει ως λαό. Ζαμανφουτισμός. Και οι άκρες των εθνικών δρόμων μοιάζουν με χωματερές. Ωχ αδερφέ, αν δεν το ρίξω εγώ θα το ρίξει κάποιος άλλος…
Τελικά βρήκα και ένα κόλπο για να ζεσταίνω τα χέρια μου. Σταματάω κάθε φορά που δεν αντέχω άλλο το κρύο και τα ζεσταίνω πάνω στην εξάτμιση. Κάποια στιγμή έφτασα στον Πειραιά. Εκεί τρόμαξα για μια στιγμή ότι έχω πάθει κρυοπάγημα μια και δεν μπορούσα να λυγίσω τον αντίχειρα μου. Κατέβηκα Καστέλλα, βρήκα τους φίλους μου, πήγαμε για φαγητό και πέρασαν όλα…
Την επόμενη μέρα είχα να πάω σε ένα επαγγελματικό σεμινάριο. Έτσι είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το Κεφαλάρι, μια περιοχή κάτω από το όρος Πεντελικόν. Στα στενά του σοκάκια, σπίτια από άλλη εποχή, μου θύμιζαν τα προσφυγικά όπως το πατρικό μου. Μερικοί δρόμοι παρακάτω η κατάσταση αλλάζει και παίρνει έναν αέρα αριστοκρατικό. Αποκορύφωμα, το ξενοδοχείο όπου πήγαινα για το σεμινάριο, χλιδάτο μιας άλλης εποχής…
Το ίδιο βράδυ επισκέφτηκα το καινούριο βιβλιοπωλείο ΙΑΝΟΣ που έχει και café στον όροφο. (ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟ ΣΧΟΛΙΟ…) Εκεί λοιπόν γνώρισα ένα μάτσο κούκλες, σερβιτόρες και μπαργουίμεν, και έμαθα πως ξεχωρίζουν τους φανατικούς άντρες από τους μη φανατικούς που συχνάζουν εκεί. Το μυστικό παίδες είναι ο ΦΡΑΠΕΣ! (το τελικό ς έχει σημασία και αυτό…) Έτσι λοιπόν αν σας βγάλει ο δρόμος στον Ιανό (Σταδίου 24) σας συνιστώ να πάτε στο καφέ και να παραγγείλετε φραπέ! Έτσι εγγυημένα θα έχετε την προσοχή από τουλάχιστον 5-6 κούκλες ξανθιές, μελαχρινές και καστανές… Η φίλη μου που δουλεύει εκεί λέει πως μόλις πέσει παραγγελία φραπέ, τρέχει μέσα στην κουζίνα και λέει «Κορίτσια, σύρμα, ήρθε άντρας!!»
Το ίδιο βράδυ, πήγαμε σε ένα ωραίο bar στο Κολωνάκι, το Low Profile. Ξέρεις πως μπαίνεις κάπου καλά, όταν το τραγούδι που παίζει εκείνη τη στιγμή, σου είναι γνωστό και σου αρέσει…
Το κείμενο θα συνεχιστεί σύντομα...
Παρασκευή, Οκτωβρίου 31, 2008
μια βραδιά στην πόλη σου...
Περπατούσα. Κρατούσα το κεφάλι μου ψηλά και κοίταζα δεξιά και αριστερά. Γύρω μου και μπροστά μου ορθώνονταν ψηλά γερασμένα κτίρια, ακίνητοι παρατηρητές μιας ασυνήθιστα σκληρής για μένα πραγματικότητας. Διέσχισα μια πλατεία σχεδόν άδεια, γεμάτη μόνο πουλιά που παραμέριζαν για να περάσω. Στο βάθος ένας νεαρός πατέρας φωτογράφιζε την μικρή του κόρη, μια μικρή τρελή νεράιδα που χόρευε με τα περιστέρια. Ένας τρελός που έδιωχνε ανύπαρκτες μύγες συμπλήρωνε την εικόνα…
Πέρασα απέναντι, μήπως τα πράγματα φαίνονταν καλύτερα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Άδικος κόπος. Κατηφόρισα την οδό της πόλης σου και στάθηκα στη γωνία περιμένοντας την λύτρωση. Εμφανίστηκε με την μορφή ενός αγγέλου, με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Στα χέρια του κρατούσε μια ψυχή βγαλμένη. Ματωμένη.
Οδηγούσα. Ένιωθα τον αέρα στο πρόσωπο μου να προσπαθεί να με καθαρίσει. Τον βοήθησα ανοίγοντας κι άλλο το γκάζι. Το μουγκρητό της μηχανής γέμισε πρόσκαιρα το κενό μέσα μου. Βρήκα το δρόμο εύκολα. Μήπως όμως προτιμούσα να είχα χαθεί? Στην πόλη σου μέσα, βαθιά. Μερικές γωνιές της με τρομάζουν, μα τις προτιμώ από τον τρόμο που νιώθω όταν κοιτώ μέσα στα άδεια σου μάτια. Τον τρόμο που νιώθω όταν βλέπω τα παιδιά της να ζητιανεύουν στα καφενεία, και στους πεζόδρομους. Διαπιστώνεις πως μ’ αρέσει η πόλη σου. Το καταλαβαίνεις από την ανέμελη διάθεση μου για περιπλάνηση μέσα της. Δεν ξέρεις πως η ανεμελιά μου οφείλεται στα χέρια σου γύρω από την μέση μου, στην μυρωδιά των μαλλιών σου, στην πίεση που ασκεί το σώμα σου πάνω στο δικό μου σε κάθε απότομο φρενάρισμα…
Καθόμουν. Στην οθόνη φάκελοι πετούσαν από τη μια μεριά στην άλλη μεταφέροντας κομμάτια ζωής, ψυχής, προσωπικής ιστορίας με καλή διάθεση. Τα μπλουζ αγκάλιαζαν τον χτύπο της καρδιάς μου και τον ηρεμούσαν. Έξω η νύχτα ήδη σκέπαζε την πόλη με εκείνο το αίσθημα αιώνιου ξημερώματος που μόνο εδώ έχω ζήσει. Έστριψα ένα τσιγάρο ακόμα και θυμήθηκα την αθώα χαρά στα μάτια σου, την πρώτη φορά που με είδες να χρησιμοποιώ το μικρό μηχάνημα που τα στρίβει ωραία και ίσια. Ήθελες να το δοκιμάσεις και σε πήγα βήμα-βήμα μέχρι που το πρόσωπο σου φώτισε περισσότερο ακόμα. Τώρα, ένα πράγμα ακόμα από τη ζωή μου , που άγγιξες με την παρουσία σου, θα γεμίσει με μια άλλη σημασία. Νιώθω άβολα, κάτι σαν μετανιωμένο βαμπίρ. Βλέπω να αδειάζει το χρώμα από τη ζωή σου στάλα με τη στάλα. Μόνο που το στάζεις, το χρώμα, πάνω στη δική μου, στα πράγματα μου, στα χέρια μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου…
Κοιμόμουν. Μέσα στο όνειρο μου ξύπνησα. Και ήμουν μέσα στον εφιάλτη σου. Θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί ήθελα να σε ξυπνήσω αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η μορφή σου διαγράφονταν κάτω από τα σεντόνια, και μου θύμιζε πράγματα που προτιμούσα να ξεχάσω. Γι’ αυτό ήθελα να σε ξυπνήσω , να σηκωθείς, να σταματήσεις να μου τα θυμίζεις. Σκέφτηκα να σου τραγουδήσω μα δεν μπορούσα να θυμηθώ τα λόγια. Σκέφτηκα να σου γράψω ένα σημείωμα μα δεν έβρισκα στυλό. Πήγα να σου στείλω ένα mail μα δεν άνοιγε ο υπολογιστής. Σκέφτηκα να πάω να βάλω μπροστά τη μηχανή και να μαρσάρω τρελά να ξυπνήσεις, μα δεν έβρισκα τα κλειδιά. Όταν τελικά τα βρήκα, είχε σφραγίσει η κλειδαριά και δεν μπορούσα να τα βάλω μέσα. Θυμήθηκα το τηλέφωνο σου που χτυπούσε δυνατά, μα όλα τα τηλέφωνα που έβρισκα δεν είχαν πλήκτρα. Άνοιξα το στόμα μου να ουρλιάξω μα από το στόμα μου έβγαινα μαύρα πουλιά τόσο συνεχώς που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα…
Ξύπνησα. Στο σπίτι βασίλευε σιωπή. Αισθάνθηκα πως, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μου, κοιμόσουν ακόμα. Έλπιζα ο πρωινός σου ύπνος να ήταν πιο ελαφρύς από τον δικό μου βραδινό. Βγήκα στο μπαλκόνι και άφησα τον ήλιο να με ζεστάνει γιατί κρύωνα αρκετά. Ήπια και δυο γουλιές καυτό καφέ για να ξυπνήσω. Στάθηκα στα κάγκελα και κοίταξα κάτω. Πήρα μια βαθιά ανάσα από την πόλη σου να την θυμάμαι. Μάταια. Σε λίγες μέρες θα έφευγα και η ανάσα θα είχε αντικατασταθεί από χιλιάδες άλλες. Πήγα στο μπάνιο να πλυθώ και βρήκα μια ρυτίδα. Στην αφιέρωσα σιωπηλά και προετοιμάστηκα για την αποχώρηση μου. Η πόλη σου μπορεί να μου κλέβει το άρωμα σου, μα για να επανορθώσει απλώνει τα πλοκάμια της επάνω μου και με τραβάει σαν λάστιχο. Της αρέσει μάλλον η σκέψη να προσθέσει ένα θύμα ακόμα στα τόσα, πόσο μάλλον με μια τόσο καλή δικαιολογία.
Η πόλη σου με θέλει εδώ. Να περιπλανιέμαι στους δρόμους της, να χάνομαι σε αέναους ομόκεντρους κύκλους, σε ένα λαβύρινθο με χίλιους ξενόγλωσσους Μινώταυρους να κυνηγούν την σκιά μου. Να ψάχνω να βρω το σπίτι σου με μόνη βοήθεια ένα βιβλίο με χάρτες από το οποίο λείπει μια σελίδα. Η δική σου. Με μόνο φως τις πινακίδες των μπαρ που αναβοσβήνουν την ώρα που προσπαθώ να δω πως λέγανε τον δρόμο που δεν έστριψα. Να ακολουθώ τα λεωφορεία με την ελπίδα πως κάνουν στάση έξω από το σπίτι σου. Να ρωτάω τους οδηγούς για πληροφορίες και να με κοιτάνε σαν χαζοί. Να περνώ μπροστά από τα μαγαζιά και να χαζεύω την αντανάκλαση μου στην βιτρίνα, αναρωτώντας αν με ξέρω. Να γίνω μάρτυρας της καθημερινής, μικρής , πικρής τρέλας της. Να προσπαθώ να φύγω.
Καληνύχτα.
Πέρασα απέναντι, μήπως τα πράγματα φαίνονταν καλύτερα από την άλλη πλευρά του δρόμου. Άδικος κόπος. Κατηφόρισα την οδό της πόλης σου και στάθηκα στη γωνία περιμένοντας την λύτρωση. Εμφανίστηκε με την μορφή ενός αγγέλου, με μάτια πρησμένα από το κλάμα. Στα χέρια του κρατούσε μια ψυχή βγαλμένη. Ματωμένη.
Οδηγούσα. Ένιωθα τον αέρα στο πρόσωπο μου να προσπαθεί να με καθαρίσει. Τον βοήθησα ανοίγοντας κι άλλο το γκάζι. Το μουγκρητό της μηχανής γέμισε πρόσκαιρα το κενό μέσα μου. Βρήκα το δρόμο εύκολα. Μήπως όμως προτιμούσα να είχα χαθεί? Στην πόλη σου μέσα, βαθιά. Μερικές γωνιές της με τρομάζουν, μα τις προτιμώ από τον τρόμο που νιώθω όταν κοιτώ μέσα στα άδεια σου μάτια. Τον τρόμο που νιώθω όταν βλέπω τα παιδιά της να ζητιανεύουν στα καφενεία, και στους πεζόδρομους. Διαπιστώνεις πως μ’ αρέσει η πόλη σου. Το καταλαβαίνεις από την ανέμελη διάθεση μου για περιπλάνηση μέσα της. Δεν ξέρεις πως η ανεμελιά μου οφείλεται στα χέρια σου γύρω από την μέση μου, στην μυρωδιά των μαλλιών σου, στην πίεση που ασκεί το σώμα σου πάνω στο δικό μου σε κάθε απότομο φρενάρισμα…
Καθόμουν. Στην οθόνη φάκελοι πετούσαν από τη μια μεριά στην άλλη μεταφέροντας κομμάτια ζωής, ψυχής, προσωπικής ιστορίας με καλή διάθεση. Τα μπλουζ αγκάλιαζαν τον χτύπο της καρδιάς μου και τον ηρεμούσαν. Έξω η νύχτα ήδη σκέπαζε την πόλη με εκείνο το αίσθημα αιώνιου ξημερώματος που μόνο εδώ έχω ζήσει. Έστριψα ένα τσιγάρο ακόμα και θυμήθηκα την αθώα χαρά στα μάτια σου, την πρώτη φορά που με είδες να χρησιμοποιώ το μικρό μηχάνημα που τα στρίβει ωραία και ίσια. Ήθελες να το δοκιμάσεις και σε πήγα βήμα-βήμα μέχρι που το πρόσωπο σου φώτισε περισσότερο ακόμα. Τώρα, ένα πράγμα ακόμα από τη ζωή μου , που άγγιξες με την παρουσία σου, θα γεμίσει με μια άλλη σημασία. Νιώθω άβολα, κάτι σαν μετανιωμένο βαμπίρ. Βλέπω να αδειάζει το χρώμα από τη ζωή σου στάλα με τη στάλα. Μόνο που το στάζεις, το χρώμα, πάνω στη δική μου, στα πράγματα μου, στα χέρια μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου…
Κοιμόμουν. Μέσα στο όνειρο μου ξύπνησα. Και ήμουν μέσα στον εφιάλτη σου. Θύμωσα με τον εαυτό μου γιατί ήθελα να σε ξυπνήσω αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Η μορφή σου διαγράφονταν κάτω από τα σεντόνια, και μου θύμιζε πράγματα που προτιμούσα να ξεχάσω. Γι’ αυτό ήθελα να σε ξυπνήσω , να σηκωθείς, να σταματήσεις να μου τα θυμίζεις. Σκέφτηκα να σου τραγουδήσω μα δεν μπορούσα να θυμηθώ τα λόγια. Σκέφτηκα να σου γράψω ένα σημείωμα μα δεν έβρισκα στυλό. Πήγα να σου στείλω ένα mail μα δεν άνοιγε ο υπολογιστής. Σκέφτηκα να πάω να βάλω μπροστά τη μηχανή και να μαρσάρω τρελά να ξυπνήσεις, μα δεν έβρισκα τα κλειδιά. Όταν τελικά τα βρήκα, είχε σφραγίσει η κλειδαριά και δεν μπορούσα να τα βάλω μέσα. Θυμήθηκα το τηλέφωνο σου που χτυπούσε δυνατά, μα όλα τα τηλέφωνα που έβρισκα δεν είχαν πλήκτρα. Άνοιξα το στόμα μου να ουρλιάξω μα από το στόμα μου έβγαινα μαύρα πουλιά τόσο συνεχώς που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα…
Ξύπνησα. Στο σπίτι βασίλευε σιωπή. Αισθάνθηκα πως, μερικές εκατοντάδες μέτρα μακριά μου, κοιμόσουν ακόμα. Έλπιζα ο πρωινός σου ύπνος να ήταν πιο ελαφρύς από τον δικό μου βραδινό. Βγήκα στο μπαλκόνι και άφησα τον ήλιο να με ζεστάνει γιατί κρύωνα αρκετά. Ήπια και δυο γουλιές καυτό καφέ για να ξυπνήσω. Στάθηκα στα κάγκελα και κοίταξα κάτω. Πήρα μια βαθιά ανάσα από την πόλη σου να την θυμάμαι. Μάταια. Σε λίγες μέρες θα έφευγα και η ανάσα θα είχε αντικατασταθεί από χιλιάδες άλλες. Πήγα στο μπάνιο να πλυθώ και βρήκα μια ρυτίδα. Στην αφιέρωσα σιωπηλά και προετοιμάστηκα για την αποχώρηση μου. Η πόλη σου μπορεί να μου κλέβει το άρωμα σου, μα για να επανορθώσει απλώνει τα πλοκάμια της επάνω μου και με τραβάει σαν λάστιχο. Της αρέσει μάλλον η σκέψη να προσθέσει ένα θύμα ακόμα στα τόσα, πόσο μάλλον με μια τόσο καλή δικαιολογία.
Η πόλη σου με θέλει εδώ. Να περιπλανιέμαι στους δρόμους της, να χάνομαι σε αέναους ομόκεντρους κύκλους, σε ένα λαβύρινθο με χίλιους ξενόγλωσσους Μινώταυρους να κυνηγούν την σκιά μου. Να ψάχνω να βρω το σπίτι σου με μόνη βοήθεια ένα βιβλίο με χάρτες από το οποίο λείπει μια σελίδα. Η δική σου. Με μόνο φως τις πινακίδες των μπαρ που αναβοσβήνουν την ώρα που προσπαθώ να δω πως λέγανε τον δρόμο που δεν έστριψα. Να ακολουθώ τα λεωφορεία με την ελπίδα πως κάνουν στάση έξω από το σπίτι σου. Να ρωτάω τους οδηγούς για πληροφορίες και να με κοιτάνε σαν χαζοί. Να περνώ μπροστά από τα μαγαζιά και να χαζεύω την αντανάκλαση μου στην βιτρίνα, αναρωτώντας αν με ξέρω. Να γίνω μάρτυρας της καθημερινής, μικρής , πικρής τρέλας της. Να προσπαθώ να φύγω.
Καληνύχτα.
Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 15, 2008
Copyright infringement and green horses...
Με κίνδυνο να θεωρηθώ ένας psycho, γκρινιάρης, conspiracy theory addict, σας ενημερώνω ότι σήμερα έλαβα από το fakebook (pun intended) ειδοποίηση ότι λόγω copyright infringement μου κατέβασαν ένα βιντεάκι που είχα φτιάξει με φωτό που είχε βγάλει η μικρή μου κόρη. Μια και οι φωτό είναι σίγουρα δικές μας, φαντάζομαι το κόλλημα τους είναι η μουσική. Booker T and the MGs είναι... Οι μισοί μπορεί και να μην ζουν... αλλά έτσι κι αλλιώς στα balls μου... εγώ την κάνω από το fatebook... τα πήρα τελείως... απλώς τώρα είχα την αφορμή... γιατί εδώ που τα λέμε είναι απίστευτα time consuming όλη αυτη η ιστορία με το flakebook... και κοροιδία κατά τη γνώμη μου... δεν λέω στην αρχή κάπως πλάκα είχε που μοιραζόμασταν όλοι φωτό και βρίσκαμε παλιούς φίλους, αλλά μετά πολύ γρήγορα έγινε απίστευτα βαρετό με όλα αυτά τα requests. Λες και δεν είχαμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Ευτυχώς που είχα πολύ δουλειά το καλοκαίρι και ξεκόλλησα. Αμαν πια!!! Σε μερικές μέρες αποχωρώ και έχω 617 requests που εκκρεμούν!!! Αρκετά!! Λαμβάνοντας υπόψην και τις "εκπληκτικές" ταχύτητες λειτουργίας του web εδώ θα ήθελα περίπου 5-10 λεπτά να ασχοληθώ με το καθένα. Δηλαδή 3085-6170 λεπτά. Δηλαδή περίπου 50-100 ώρες της ζωής μου για να πω στην γυναίκα μου μεταξύ άλλων, να μου φέρει ένα δονητή από το sex shop η αν θέλει να της πάρω ένα elven bloody ring? Η να κεράσω τους φίλους μου virtual μπύρες?? Αν υπολογίσουμε ότι μπορώ να βγάλω στο μεροκάματο γύρω στα 30 ευρά την ώρα σε αυτές τις ώρες βγάζω 1500 με 3000 ευρώ και πετάγομαι και με το αεροπλάνο να κεράσω...
ααααχχχχ το έβγαλα από μέσα μου.... λοιπόν τέρμα το φάτσαμπουκ!
Σας φιλω σας χαιρετώ , την αγάπη σας....
Π.
ααααχχχχ το έβγαλα από μέσα μου.... λοιπόν τέρμα το φάτσαμπουκ!
Σας φιλω σας χαιρετώ , την αγάπη σας....
Π.
Δευτέρα, Ιουνίου 09, 2008
Χμμμ...
Ο πιο τακτικός blogger επιστρέφει...χαχα. Από 1η Μάρτη λέει είχα να κάνω ανάρτηση. Πέρασε καιρός. εδώ έχει καλοκαιρέψει αλλά μετ'εμποδίων. Τις τελευταίες μέρες ο ήλιος εναλλάσεται τακτικά με δυνατές μπόρες, καταιγίδες, κομπλέ με κεραυνούς και βροντές. Ως συνήθως για κάποιον περίεργο λόγο αυτό σημαίνει ότι δεν έχουμε νερό!
Τώρα πως γίνεται και μετά από τόσο νερό ,δεν περισσεύει και λίγο να ρίξουμε στα μούτρα μας η να ξυριστούμε, it sure as hell, beats me!!!
σήμερα, Κυριακή, πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο σπίτι κοντά σους Λιαπάδες. είναι και γνωστό μια και έχουν γραφτεί βιβλία για αυτό... (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...) Το σπίτι έχει πουληθεί σε νέους ιδιοκτήτες και κάποιος φίλος τους έχει κάνει δώρο ένα σκάφος. Δώρο έκπληξη, στημένο στο driveway τους, ένα Hobie Pacific αξίας κάπου γύρω στα 22 χιλιάρικα... Και μάλιστα δώρο σε κάποιον ο οποίος δεν ξέρει ιστιοπλοία... Είναι να κλαις... κάτι σαν να χαρίζεις Lamborghini σε κάποιον που δεν έχει δίπλωμα. ???!!! τι να πει κανείς? τσπ, ο λόγος που πήγα ήταν για να το ξαρματώσω , προκειμένου να μετακινηθεί, πράγμα και το οποίο έκανα... Μετά πήγαμε για φαγητό σε μία από τις αμέτρητες οικογενειακές ταβερνούλες-ψησταριές με απόλυτα τίμιο και λογικό φαγητό. Νορμάλ τιμές και νόστιμο. Καθισμένος εκεί, σκεφτόμουν πόσες φορές, στα διάφορα μέρη που έχουμε κάτσει η πάει τα τελευταία χρόνια, πάντα στο νησί μας βέβαια, μας παίρνουν για τουρίστες... Και είχα τη σκέψη πως, εφόσον μας παίρνουν για τουρίστες, πρέπει όχι μόνο να φαινόμαστε λίγο σαν τουρίστες, αλλά ίσως και να έχουμε λίγο από αυτό το κάτι το τουριστικό... Τώρα βέβαια έχω χάσει τον πλήρη ειρμό, γιατί είναι αργά και θα έπρεπε να πάω για ύπνο, αλλά η τελική σκέψη ήταν να είμαστε ευχαριστημένοι που ζούμε εδώ που ζούμε... Από το πρωί, κάναμε δουλειές, πήγαμε εκκλησία (Πρώτη κοινωνία της μικρής σήμερα) Πήγαμε πάλι για δουλειά, αλλά σε ωραίο περιβάλλον, και μετά για μπάνιο σε νερά κρύσταλλα που λαμπύριζαν σαν από διαμάντια! Το τοπίο δραματικό, καταπράσινο, παντού δέντρα και μυριάδες αποχρώσεις του πράσινου. Μισή ωρίτσα μετά, είμαστε σπίτι και τρώμε παγωτό... Η ζωή είναι ωραία! ειδικά όταν αγαπάς και σε αγαπάνε! Άρα να μην στεναχωριόμαστε! Και να μην έχουμε άγχος.....
Αυτά για σήμερα!
Σάββατο, Μαρτίου 01, 2008
Ο τέλειος γονιός...
Πριν από μερικές μέρες μου έστειλε η μητέρα μου ένα ποίημα του Philip Larkin.
Σας το παραθέτω σε δική μου μετάφραση:
Σε γαμάνε, η μαμά και ο μπαμπάς σου.
Ίσως δεν το εννούν, αλλά έτσι κάνουν.
σε γεμίζουν με τα ελαττώματα που είχαν,
και μερικά ακόμα μπας και δε φτάνουν.
Μα κι αυτοί, γαμήθηκαν με τη σειρά τους.
Από ηλίθιους με παλιομοδίτικα καπέλα και πανωφόρια.
Που πότε το παίζαν ψευτο-αυστηροί
και πότε τρωγόταν σαν τα κοκκόρια.
Ο άνθρωπος μοιράζει στον άνθρωπο, μιζέρια
μιζερια σαν τη θάλασσα βαθιά,
βγες από αυτό το κύκλο όσο μπορείς
και μη κάνεις κι εσύ παιδιά...
Και το πρωτότυπο εδώ.
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Λοιπόν ο Philip Larkin, ποιητής που έζησε από το 1922 ως το 1985 ,γνωστός ως και ο ποιητής των βρωμόλογων, είναι πολύ αγαπητός στην Αγγλία. Στα ποιήματα έκανε κυρίως κοινωνική κριτική. (Σοβαρή, όχι κουτσομπολιό...)
Δεν συμμερίζομαι τα αισθήματα του σε αυτό το βαθμό. Δεν θα έλεγα ποτέ και σε κανέναν να μην κάνει παιδιά. Και for the record, ούτε και η μάνα μου που μου το έστειλε...
Όμως σκέφτομαι συχνά για τους γονείς, για τους δικούς μας αλλά και για μας ως γονείς, για τους φίλους και γνωστούς...
Βλέπω γονείς που πιστεύουν τόσο ακράδαντα ότι ξέρουν τι είναι αυτό που πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους και δεν δέχονται άλλη άποψη. Γονείς που χάριν αυτού του "σωστού" που νιώθουν μέσα τους, μοιράζουν τόσο απλόχερα την μιζέρια στην οποία αναφέρθηκε ο ποιητής. Εις βάρος της αγάπης. Και από την άλλη, γονείς που αγαπούν τόσο τα παιδιά τους, η κάποια εικόνα παρανοημένης παιδικής ηλικίας που βλέπουν σε αυτά, ώστε να μην τους αρνούνται τίποτα. Με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και να γίνοται κακομαθημένα κωλόπαιδα συνήθως...
Ποιό είναι άραγε το μυστικό? Τι είναι προτιμότερο? Αγάπη, πειθαρχία, αγαθά, συμβουλές. Πως μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι ότι ξέρουμε που θα βρίσκεται η ευτυχία των παιδιών μας μελλοντικά σε έναν κόσμο που τόσο γρήγορα αλλάζει? Όταν ακόμη και αυτές οι σταθερές ηθικές αξίες, κάθε άλλο παρά σταθερές αποδεικνύονται. Μην με παρεξηγείτε τα βασικά, θεωρώ, παραμένουν , αλλά κάποια άλλα όχι. Και απόδειξη αυτού βλέπουμε κάθε μέρα, σε αντιπαλότητες παιδιών-γονέων του μοντέρνου με το παλιό. Το χάσμα των γενεών... πότε θα το ξεφορτωθούμε επιτέλους...
Δυστυχώς ο χρόνος πιέζει και θα πρέπει να επανέλθω αύριο...
τα λέμε...
Σας το παραθέτω σε δική μου μετάφραση:
Σε γαμάνε, η μαμά και ο μπαμπάς σου.
Ίσως δεν το εννούν, αλλά έτσι κάνουν.
σε γεμίζουν με τα ελαττώματα που είχαν,
και μερικά ακόμα μπας και δε φτάνουν.
Μα κι αυτοί, γαμήθηκαν με τη σειρά τους.
Από ηλίθιους με παλιομοδίτικα καπέλα και πανωφόρια.
Που πότε το παίζαν ψευτο-αυστηροί
και πότε τρωγόταν σαν τα κοκκόρια.
Ο άνθρωπος μοιράζει στον άνθρωπο, μιζέρια
μιζερια σαν τη θάλασσα βαθιά,
βγες από αυτό το κύκλο όσο μπορείς
και μη κάνεις κι εσύ παιδιά...
Και το πρωτότυπο εδώ.
They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.
But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.
Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.
Λοιπόν ο Philip Larkin, ποιητής που έζησε από το 1922 ως το 1985 ,γνωστός ως και ο ποιητής των βρωμόλογων, είναι πολύ αγαπητός στην Αγγλία. Στα ποιήματα έκανε κυρίως κοινωνική κριτική. (Σοβαρή, όχι κουτσομπολιό...)
Δεν συμμερίζομαι τα αισθήματα του σε αυτό το βαθμό. Δεν θα έλεγα ποτέ και σε κανέναν να μην κάνει παιδιά. Και for the record, ούτε και η μάνα μου που μου το έστειλε...
Όμως σκέφτομαι συχνά για τους γονείς, για τους δικούς μας αλλά και για μας ως γονείς, για τους φίλους και γνωστούς...
Βλέπω γονείς που πιστεύουν τόσο ακράδαντα ότι ξέρουν τι είναι αυτό που πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους και δεν δέχονται άλλη άποψη. Γονείς που χάριν αυτού του "σωστού" που νιώθουν μέσα τους, μοιράζουν τόσο απλόχερα την μιζέρια στην οποία αναφέρθηκε ο ποιητής. Εις βάρος της αγάπης. Και από την άλλη, γονείς που αγαπούν τόσο τα παιδιά τους, η κάποια εικόνα παρανοημένης παιδικής ηλικίας που βλέπουν σε αυτά, ώστε να μην τους αρνούνται τίποτα. Με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και να γίνοται κακομαθημένα κωλόπαιδα συνήθως...
Ποιό είναι άραγε το μυστικό? Τι είναι προτιμότερο? Αγάπη, πειθαρχία, αγαθά, συμβουλές. Πως μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι ότι ξέρουμε που θα βρίσκεται η ευτυχία των παιδιών μας μελλοντικά σε έναν κόσμο που τόσο γρήγορα αλλάζει? Όταν ακόμη και αυτές οι σταθερές ηθικές αξίες, κάθε άλλο παρά σταθερές αποδεικνύονται. Μην με παρεξηγείτε τα βασικά, θεωρώ, παραμένουν , αλλά κάποια άλλα όχι. Και απόδειξη αυτού βλέπουμε κάθε μέρα, σε αντιπαλότητες παιδιών-γονέων του μοντέρνου με το παλιό. Το χάσμα των γενεών... πότε θα το ξεφορτωθούμε επιτέλους...
Δυστυχώς ο χρόνος πιέζει και θα πρέπει να επανέλθω αύριο...
τα λέμε...
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 28, 2008
Γονείς και κηδεμόνες...
Λοιπόν πριν μπω στο σημερινό θέμα, να σχολιάσω κάτι που άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο. Θα δοθούν λέει θέσεις στο δημόσιο στους συγγενείς όσον χάθηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου πέρσι. Από μια πλευρά δε λέω καλό να βοηθηθούν οι άνθρωποι, αλλά από την άλλη φωνάζουν όλοι όχι πια άλλους δημόσιους υπαλλήλους και πως πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ένα έθνος επίδοξων δημόσιων υπαλλήλων (που μεταφράζεται ουσιαστικά σε επίδοξους time και money wasters) Και έχουμε το κράτος το οποίο λανσάρει σαν λύση η και επιβράβευση σε κάθε είδους καλό η κακό μια θέση στο δημόσιο. Πως θα αλλάξουν έτσι τα πράγματα? Δεν θα αλλάξουν...
Κερδίζεις μετάλλιο, θέση στο δημόσιο. Χάνεις τον άνθρωπο σου σε φωτιά, θέση στο δημόσιο. Εδώ ξέρω κάποιον ο οποίος από συμμετοχή σε εθνική ομάδα κέρδισε θέση στο συγκοινωνιών και δουλεύει 3 ωρες την ημέρα.... Τι είναι αυτά τα πράγματα?
α και να καταργηθεί η μονιμότητα παρακαλώ, έχει καταντήσει κοροιδία...
Λοιπόν στο θέμα μου. Πήγα χρες στη συνάντηση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 1ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας. Αν δεν κάνω λάθος στο σχολείο φοιτούν περί τα 700 παιδιά. Πόσοι γονείς λέτε ήρθαν?
Αν είμασταν δέκα ήταν ζήτημα... Ενημερωθήκαμε για κάποια ζητήματα του σχολείου και μας ζητήθηκε από τον συμπαθέστατο λυκειάρχη να ορίσουμε κάποιο διοικητικό συμβούλιο. Χωρίς εκλογές! Όχι ότι έχει άδικο άνθρωπος αφού είμαστε τόσο λίγοι θα ήταν σχετικά εύκολο...
Κρίμα δεν είναι? Πρόσφατα έγινα και γραμματέας του συλλόγου του δημοτικού που πάει η μικρότερη κόρη μου. Και κει μπήκα γιατί δεν υπήρχαν αρκετά άτομα... Από 140 παιδιά 7 γονείς εμφανίστηκαν. Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ πως για πολύ καιρό (βλέπε χρόνια) ήμουν και εγώ ένας από αυτούς τους αφανείς γονείς. Γιατί συμβαίνει αυτό?
Γιατί δεν νοιαζόμαστε αρκετά?
Λόγω ωχαδερφισμού? (βλέπε ζαμανφουτισμός...χαχαχα)
λόγω του ότι έχουμε ένα σωρό άλλα προβλήματα και δεν προλαβαίνουμε?
Υπάρχουν σίγουρα και άλλοι λόγοι. Στο δημοτικό ας πούμε μεγάλο μέρος των παιδιών είναι Αλβανοί η Βορειοηπειρώτες. Μήπως οι γονείς τους νιώθουν λίγο απέξω και δυσκολεύονται?
Ίσως.
Κάθε φορά που αναρωτιέμαι για όλα αυτά, ο νους μου πάει σε ένα τραγούδι. Σας παραθέτω τους στίχους έτσι για να το θυμηθείτε...
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.
Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.
Το copy paste από το πολύ ωραίο site stixoi.info
Αυτό το τραγούδι λέει πολλά για την νεοελληνική πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά το ζω ακριβώς έτσι στο πετσί μου εδώ και χρόνια. Άνθρωποι ικανοί, ορεξάτοι για δουλειά και ζωή, σπρωγμένοι από άδικους μισθούς και αφεντικά χωρίς παιδεία η ανθρωπιά στο να ξεκινήσουν δικές τους δουλειές μπας και δουν μια άσπρη μέρα. Και τι καταλαβαίνουμε? Μας ξεζουμίζει το κράτος, η εφορία, το ΣΔΟΕ με άδικα πρόστιμα και φορολογία που μας πάει πίσω στον καιρό των τσιφλικάδων... Πως να βρούμε το κουράγιο η το ψυχικό σθένος να ασχοληθούμε με τα κοινά? Ακόμη και αυτό το λίγο που είναι ένας σύλλογος γονέων?
Ακόμη και γω που γράφω λίγα λόγια εδώ, πρέπει να σταματήσω γιατί το "μαγγανοπήγαδο" περιμένει...
Θα τα πούμε σύντομα φίλοι μου.
Ελπίζω να δω και κάνα σχόλιο...
Κερδίζεις μετάλλιο, θέση στο δημόσιο. Χάνεις τον άνθρωπο σου σε φωτιά, θέση στο δημόσιο. Εδώ ξέρω κάποιον ο οποίος από συμμετοχή σε εθνική ομάδα κέρδισε θέση στο συγκοινωνιών και δουλεύει 3 ωρες την ημέρα.... Τι είναι αυτά τα πράγματα?
α και να καταργηθεί η μονιμότητα παρακαλώ, έχει καταντήσει κοροιδία...
Λοιπόν στο θέμα μου. Πήγα χρες στη συνάντηση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 1ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας. Αν δεν κάνω λάθος στο σχολείο φοιτούν περί τα 700 παιδιά. Πόσοι γονείς λέτε ήρθαν?
Αν είμασταν δέκα ήταν ζήτημα... Ενημερωθήκαμε για κάποια ζητήματα του σχολείου και μας ζητήθηκε από τον συμπαθέστατο λυκειάρχη να ορίσουμε κάποιο διοικητικό συμβούλιο. Χωρίς εκλογές! Όχι ότι έχει άδικο άνθρωπος αφού είμαστε τόσο λίγοι θα ήταν σχετικά εύκολο...
Κρίμα δεν είναι? Πρόσφατα έγινα και γραμματέας του συλλόγου του δημοτικού που πάει η μικρότερη κόρη μου. Και κει μπήκα γιατί δεν υπήρχαν αρκετά άτομα... Από 140 παιδιά 7 γονείς εμφανίστηκαν. Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ πως για πολύ καιρό (βλέπε χρόνια) ήμουν και εγώ ένας από αυτούς τους αφανείς γονείς. Γιατί συμβαίνει αυτό?
Γιατί δεν νοιαζόμαστε αρκετά?
Λόγω ωχαδερφισμού? (βλέπε ζαμανφουτισμός...χαχαχα)
λόγω του ότι έχουμε ένα σωρό άλλα προβλήματα και δεν προλαβαίνουμε?
Υπάρχουν σίγουρα και άλλοι λόγοι. Στο δημοτικό ας πούμε μεγάλο μέρος των παιδιών είναι Αλβανοί η Βορειοηπειρώτες. Μήπως οι γονείς τους νιώθουν λίγο απέξω και δυσκολεύονται?
Ίσως.
Κάθε φορά που αναρωτιέμαι για όλα αυτά, ο νους μου πάει σε ένα τραγούδι. Σας παραθέτω τους στίχους έτσι για να το θυμηθείτε...
Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας
Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.
Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.
Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.
Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.
Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.
Το copy paste από το πολύ ωραίο site stixoi.info
Αυτό το τραγούδι λέει πολλά για την νεοελληνική πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά το ζω ακριβώς έτσι στο πετσί μου εδώ και χρόνια. Άνθρωποι ικανοί, ορεξάτοι για δουλειά και ζωή, σπρωγμένοι από άδικους μισθούς και αφεντικά χωρίς παιδεία η ανθρωπιά στο να ξεκινήσουν δικές τους δουλειές μπας και δουν μια άσπρη μέρα. Και τι καταλαβαίνουμε? Μας ξεζουμίζει το κράτος, η εφορία, το ΣΔΟΕ με άδικα πρόστιμα και φορολογία που μας πάει πίσω στον καιρό των τσιφλικάδων... Πως να βρούμε το κουράγιο η το ψυχικό σθένος να ασχοληθούμε με τα κοινά? Ακόμη και αυτό το λίγο που είναι ένας σύλλογος γονέων?
Ακόμη και γω που γράφω λίγα λόγια εδώ, πρέπει να σταματήσω γιατί το "μαγγανοπήγαδο" περιμένει...
Θα τα πούμε σύντομα φίλοι μου.
Ελπίζω να δω και κάνα σχόλιο...
Now I am a blogger too...
Λοιπόν είχα 4-5 μέρες που σκεφτόμουν να ξεκινήσω και γω ένα blog... Πριν από καιρό μόλις είχαν πρωτοεμφανιστεί είχα φτιάξει άλλο ένα ,αλλά δεν το συνέχισα και τώρα πια ούτε ξέρω που βρίσκεται...
Και βέβαια τώρα με όλες αυτές τις ιστορίες με τα blog και τους εκβιασμούς... I just had to have one!!
Όχι ότι έχω σκοπό να εκβιάσω η δυσφημήσω κανέναν αλλά θα ήθελα να σχολιάζω κάποιες καταστάσεις που αντιμετωπίζω... ποτέ δεν ξέρεις...
Λοιπόν αφού πάρθηκε η απόφαση το επόμενο ζήτημα ήταν σε ποια γλώσσα. Βλέπετε (όσοι δεν με ξέρετε προσωπικά) έχω διπλή υπηκοότητα και μιλάω 2 γλώσσες. Όπως βλέπετε βέβαια, υπερίσχυσαν τα ελληνικά. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά ένιωθα πιο άνετα. Στο διαβατήριο μου γράφει για τις 2 υπηκόοτητες πως θα πρέπει να είμαι Έλληνας όταν είμαι στην Ελλάδα και Άγγλος στην Αγγλία. Ε λοιπόν αφού γράφω από Ελλάδα ας γράφω και στα ελληνικά....
Το άλλο θέμα βέβαια είναι το τι θα γράψω!
Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Αλλά τέτοια ώρα δεν πρόκειται να ξεκινήσω θέμα. Είναι περασμένες δώδεκα, μλεσα κοιμάται ο Χριστοφόρος, το τρίτο μου παιδί, και η γυναίκα μου που είναι κουρασμένη. Και μένα μου κλείνουν τα μάτια...
Θα κλείσω λοιπόν με μια μικρή παρουσίαση. Είναι πάντα μια πρόκληση να παρουσιάσεις τον εαυτό σου με λίγα λόγια και θα το προσπαθήσω. Είμαι ο Πέτρος, μένω Κέρκυρα, πατέρας δυο κοριτσιών από ένα γάμο και ενός αγοριού από τον δεύτερο, ασχολούμαι με σκάφη γενικώς και μου αρέσει να γράφω...
Είχα σκοπό να αναφερθώ στην συγκέντρωση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων που πήγα σήμερα. Το αφήνω για αύριο. Στο επανιδείν.
Και βέβαια τώρα με όλες αυτές τις ιστορίες με τα blog και τους εκβιασμούς... I just had to have one!!
Όχι ότι έχω σκοπό να εκβιάσω η δυσφημήσω κανέναν αλλά θα ήθελα να σχολιάζω κάποιες καταστάσεις που αντιμετωπίζω... ποτέ δεν ξέρεις...
Λοιπόν αφού πάρθηκε η απόφαση το επόμενο ζήτημα ήταν σε ποια γλώσσα. Βλέπετε (όσοι δεν με ξέρετε προσωπικά) έχω διπλή υπηκοότητα και μιλάω 2 γλώσσες. Όπως βλέπετε βέβαια, υπερίσχυσαν τα ελληνικά. Δεν είμαι σίγουρος γιατί, αλλά ένιωθα πιο άνετα. Στο διαβατήριο μου γράφει για τις 2 υπηκόοτητες πως θα πρέπει να είμαι Έλληνας όταν είμαι στην Ελλάδα και Άγγλος στην Αγγλία. Ε λοιπόν αφού γράφω από Ελλάδα ας γράφω και στα ελληνικά....
Το άλλο θέμα βέβαια είναι το τι θα γράψω!
Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Αλλά τέτοια ώρα δεν πρόκειται να ξεκινήσω θέμα. Είναι περασμένες δώδεκα, μλεσα κοιμάται ο Χριστοφόρος, το τρίτο μου παιδί, και η γυναίκα μου που είναι κουρασμένη. Και μένα μου κλείνουν τα μάτια...
Θα κλείσω λοιπόν με μια μικρή παρουσίαση. Είναι πάντα μια πρόκληση να παρουσιάσεις τον εαυτό σου με λίγα λόγια και θα το προσπαθήσω. Είμαι ο Πέτρος, μένω Κέρκυρα, πατέρας δυο κοριτσιών από ένα γάμο και ενός αγοριού από τον δεύτερο, ασχολούμαι με σκάφη γενικώς και μου αρέσει να γράφω...
Είχα σκοπό να αναφερθώ στην συγκέντρωση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων που πήγα σήμερα. Το αφήνω για αύριο. Στο επανιδείν.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)