Το 2011 δεν επιδέχεται ανασκόπηση...

Τεμπέλιασα λίγο με το μπλογκ τελευταία και πολλές σκέψεις διέφυγαν. Πλησιάζει το τέλος της χρονιάς και θέλω να πω κάτι ακόμα, κάτι τελευταίο (έστω για λίγο...)

Έχω 4-5 αναρτήσεις στα σκαριά, αλλά όλες τους είναι μισές η λιγότερες κι έτσι όπως έχουν ξεκινήσει δύσκολα θα μπορούσα να τις τελειώσω μέσα στις λίγες ώρες που απομένουν...

Θα κλέψω όμως κάποιες ιδέες από κει και θα κάνω ένα patchwork σκέψεων για να αποχαιρετίσουμε το χρόνο που φεύγει.

Το 2011 ξεκίνησε με κάτι που ήταν ένα υπέροχο δώρο και μια ανάμνηση που θα θυμάμαι πάντα γλυκά. Ο φίλος μου ο Γιώργος Πήττας, έκανε την πρώτη του εκπομπή της "Κινούμενης Άμμου" για την χρονιά παίζοντας μουσική επιλεγμένη από μένα και διαβάζοντας τα σχετικά σχόλια που του είχα στείλει...

Το 2011 λοιπόν μπήκε καλά. Ξεκινήσαμε και τους Καντουνίστας, μια ομάδα που πιστεύαμε θα εξελίσονταν σε μια ομαδα αστικού ακτιβισμού, και σε ένα βαθμό το έκανε. Ήταν και είναι μια όμορφη προσπάθεια να πάρουμε ένα μέρος της τύχης μας στα χέρια μας, να δείξουμε σε κάποιους, αλλά και στον εαυτό μας, ότι μπορεί να είναι κι αλλιώς, μπορεί να είναι και καλύτερα...

Από τους Καντουνίστας εκτός από το μπλουζάκι και μερικές καλές εμπειρίες, κέρδισα και μερικούς καινούριους φίλους, Και νομίζω ότι αυτό αξιζε πραγματικά. Βρήκα κι έναν soul brother...

.Με τον soul brother μου αυτόν, και τη φίλη του, μαζί με τη σύντροφο μου και το γιό μου, ξεκινήσαμε ένα σαββατοκύριακο για περπάτημα σε ένα από τα φαράγγια του Αωού. Περπατώντας συναντήσαμε στο δρόμο έναν κύριο με, καπέλο και κυάλια . Κοιτούσε κάτι απέναντι.

 Αυτό που κοιτούσε ήταν κάτι γίδια σκαρφαλωμένα πάνω στο βουνό. Στην φωτογραφία από κάτω μπορείτε να τα δείτε. την πήρα με full zoom 18x!

Τον ρωτήσαμε τι κάνει εκεί και μας λέει "βόσκω τα γίδια!" Τον ρώτησα αν τα έχουν για το γάλα η το κρέας τους και είπε πως τα έχουν  για το γάλα. Αναρωτήθηκα κάθε πότε τα αρμέγουν και εξέφρασα την απορία μου ρωτώντας κάθε πότε κατεβαίνουν. Η απάντηση ήταν  "Όποτε θέλουν".

Αυτή σίγουρα ήταν μια από τις πιο "κουλές" συζητήσεις κι εμπειρίες που είχα το 2011. Θυμήθηκα τον χάρρυ Κλυν και εκείνον τον χαρακτήρα που έλεγε με αφέλεια "...εγώ δεν ξέρω τίποτα, εγώ έβοσκα τα πρόβατα εδώ πάρα πέρα..." Πάρτε μια δόση χάρρυ να θυμηθείτε...



Αν και είχε ήδη προηγηθεί το ξεκίνημα της αραβικής Άνοιξης από το Δεκέμβρη στην  Τυνησία, κάπου στα μέσα Μαίου, αρχίσαμε να ακούμε για τους Ισπανούς Indignados και πως μας "τσίγκλαγαν" να κάνουμε κάτι κι εμείς.

25 Μαίου κατεβήκαμε στις πλατείες. Και μείναμε εκεί για αρκετό καιρό. Κάποιοι από μας είναι ακόμα εκεί, με τον τρόπο τους...
Αλλά τον Μάιο και τον Ιούνιο, ο κόσμος στην πλατεία ήταν πολύς... Αισθανόμασταν μεθυσμένοι από αυτή την  αίσθηση ότι κάπως, κάπου, προσπαθούσαμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Δεν το καταφέραμε, όχι ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα γίνει. Κάπως θα γίνει η θα πεθάνουμε προσπαθώντας...

Δεν έχω καμία όρεξη να μπω στο θέμα του αν οι πλατείες λειτούργησαν σωστά η όχι. Αυτό που ήταν να γίνει, έγινε. Και ότι έγινε, έγινε.


Στο τέλος του Ιουνίου, αποφάσισα να κατέβω μαζί με φίλους στο Σύνταγμα. μαζί κι ο soul brother που λέγαμε ;-)

Εκεί στο Σύνταγμα νομίζω ότι ένιωσα ξεκάθαρα πια, ότι αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος στον οποίο ο ρόλος μας είναι του θύματος. Μέσα σε ένα τεράστιο, αυστηρό κτίριο, κεκλεισμένων των θυρών αλλά και των παραθύρων, κάποιοι έπαιρναν αποφάσεις για μας, ενώ εμείς απέξω φωνάζαμε ΟΧΙ. Δεν θέλουμε να πάρετε αποφάσεις για μας, δεν σας θέλουμε, θέλουμε να φύγετε. Αλλά αυτοί οι μέσα είχαν και μερικές χιλιάδες τσιράκια απέξω, εξοπλισμένα να μας κρατήσουν μακριά, να μας εξοντώσουν χημικά.


Η αίσθηση του πολέμου ήταν διάχυτη στον αέρα. Φτάνοντας στο Σύνταγμα η ένταση ήταν απίστευτη. Και μεις είμασταν σχεδόν τουρίστες-διαδηλωτές, άσχετοι, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Στην ομάδα υποδοχής ήταν εθελόντρια μια φίλη Κερκυραία. Ανέλαβε να μας προετοιμάσει. Έγραψε με μαρκαδόρο στο χέρι μας τηλέφωνα δικηγόρων κι εκπροσώπων. Μας ψέκασε με Maalox  μας έδωσε μάσκες, και κάπου εκεί  αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε... Μάθαμε όμως σύντομα τι εστί βερίκοκο. Μια-δυό ώρες αργότερα φάγαμε τα πρώτα μας δακρυγόνα και τα είδαμε όλα...

Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλα αυτά με άλλαξαν. Ω, σίγουρα ήμουν  ένας ψυλλιασμένος, ψιλοεπαναστάτης του κώλου εδώ κι χρόνια. Βολεύτηκα όμως. Βολεύτηκα να κάνω μια δουλειά που μου ταίριαζε, που χρησιμοποιούσα τις ικανότητες μου και τα ενδιαφέροντα για να εξυπηρετώ κόσμο και να βγάζω κι εγώ κάτι να ζήσω. Κι έπεσα κι εγώ θύμα στο τριπάκι πως αφού δουλεύω και μάλιστα πολύ, μου αξίζει κάτι να ΕΧΩ. Κάποια πράγματα να δείξω ότι ΕΧΩ που μου αξίζουν γιατί είμαι ΑΞΙΟΣ. Δεν μιλάω για βίλλες η κότερα. Άντε για καμιά μοτοσυκλέτα και διακοπές... αλλά ήμουν σπάταλος. Η ας πούμε "γενναιόδωρος"

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους σας που είσασταν η είστε σαν κι εμένα:





Η ιδέα πως η ζωή που ζούσα ήταν αν όχι κενή, σίγουρα στηριγμένη σε σάπια θεμέλια, ήταν μια ιδέα που είχα κοιτάξει να θάψω στα πιο βαθιά ντουλαπάκια του μυαλού μου. Όπως χιλιάδες η εκατομμύρια ίσως άλλοι, κι εγώ έβρισκα κάτι που ήθελα ότι κι αν ήταν αυτό, από ένα cd μέχρι μια μοτοσυκλέτα και πάσχιζα να το αποκτήσω, βέβαιος ότι θα με έκανε ευτυχισμένο. Μάταια. Σύντομα μετά από κάθε απόκτηση, δημιουργούνταν μέσα μου η ανάγκη για μια καινούρια "ανάγκη".

Ήταν όλη αυτή η αέναη και άσκοπη αναζήτηση, αποτέλεσμα ανωριμότητας η αποτέλεσμα του "ψησίματος" που τρώμε ότι μόνο άμα έχεις, είσαι κάποιος? Δεν ασπάστηκα ποτέ το δεύτερο αυτό είναι σίγουρο. Και ομολογώ πως συχνά όταν έπρεπε να παρουσιαστώ κάπου "κάπως" από θέμα εμφάνισης λόγω επαγγελματικής διάστασης η οτιδήποτε, μου την έσπαγε. Σε οποιοδήποτε περίγυρο και με οποιαδήποτε ενδυμασία, μου αρέσει να πιστεύω πως μέσα μου παραμένω ένας τύπος με τζην κι ένα απλό μπλουζάκι με το όνομα μιας μπάντας που αγαπώ, ίσως και λίγο σκισμένο. Δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα τα λούσα, αλλά παρόλα αυτά μπήκα στο τρυπάκι να "ανήκω" κι εγώ κάπου. Στην φυλή των μηχανόβιων πχ για ένα διάστημα... Με το σχετικό "κόστος"... Δεν απάντησα στην ερώτηση μου όμως. την απέφυγα επιδέξια αλλα είχα να κάνω με τον εαυτό μου. Ας δηλώσω ανώριμος λοιπόν.


45 λεπτά μένουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω μέσα σε αυτά τα 45 λεπτά να come clean να νιώσω ότι είπα ότι είχα να πω.

Μέσα στο 2011 ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι όλα αυτά που μέχρι τώρα ζούσα η αποζητούσα, απαξιώθηκαν. Η δουλειά μου δεν με ικανοποιεί πια. Η πελατεία μου είναι στο μέγιστο ποσοστό της κομμάτι του 1%. κι εγώ νιώθω περισσότερο από ποτέ πως είμαι στο 99%... θέλω να ξεφορτωθώ ότι έχω, να μην έχω τίποτα.

Αλλά. ευτυχώς υπάρχει ένα αλλά. Μεσα στο 2011 ένιωσα και κάτι άλλο. Κάτι που είμαι βέβαιος ότι το ένιωσαν πολλοί. Ότι εκεί έξω υπάρχουμε πολλοί σαν κι εμάς. Με τις διαφορές μας, και τα χούγια μας, με τις παραξενιές και τις καλοσύνες μας. Με τα κοτσίδια και τις φαλάκρες μας. Με τις χαρές μας και με τις λύπες μας. Και μοιραστήκαμε κάτι μαζί. Όσοι κι αν γύρισαν μετά στον καναπέ τους η όχι, το γεγονός παραμένει ότι υπάρχουμε και νιώθουμε κάτι μέσα μας, την ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή. Την ανάγκη για να σταθούμε κάπως, όρθιοι, αξιοπρεπείς και τίμιοι, σωστοί, απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στους διπλανούς μας και να φωνάξουμε: "Οχι άλλο, φτάνει"




Μέσα στην μιζέρια του 2011, των περικοπών, της εφεδρείας, των σκανδάλων και των γελοίων, τιποτένιων που μας κυβερνούν, έλαμψε κάτι . Νιώθω ελπίδα. Σβήνω το παρελθόν μου με αισιοδοξία. Γιατί πιστεύω ότι η γνωριμία των άνθρωπων με τους οποίους συμπορεύτηκα τους τελευταίους μήνες αξίζει πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε υλιστική αναζήτηση η φτιαχτή ανάγκη. (βλέπε μπουτσούνι)
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που γνώρισα. Είναι και η βεβαιότητα πως υπάρχουν  κι άλλοι!


Το 2012 μπορεί να φέρει ότι θέλει. έχω καλή παρέα και θα το αντιμετωπίσω!!


ΥΓ όσο για το 2011 όχι ανασκόπηση. Ανασκολόπηση θέλει!!

Το ταπεινό maalox...

Τα 101 κιλάκια μου μαρτυρούν ότι σπάνια μπόρεσα να αντισταθώ σε ένα καλό φαγοπότι. Το καλό φαί σίγουρα για μένα είναι κει πάνω με τις μεγάλες χαρές της ζωής (live blues, sex, ιστιοπλοία και μάσα. όχι απαραιτήτως με αυτή τη σειρά...)

Και όπως κάθε καλοφαγάς έμαθα από νωρίς κι εγώ τη χρήση του Maalox. Όταν βογγάς από το υπερβολικό φαί, 2 κουταλιές Maalox βοηθούν να ηρεμήσεις. Αφού υπάρχουν άνθρωποι που το κουβαλούν μαζί τους.

Φέτος ανακάλυψα ότι το Maalox έχει και μια ακόμα χρήση. Ανακουφίζει από τα συμπτώματα των δακρυγόνων. Εννοείται το δοκίμασα και όντως δουλεύει!)

Ψέκασμα Maalox από μέλος της ομάδας ψυχραιμίας. Ήμουν κι εγώ εθελοντής στο διήμερο 28-29 Ιουνίου στο Σύνταγμα κι έκανα την ίδια δουλειά!!

Ο παππούς μπορεί να μην έχει Maalox υπήρξε όμως μορφή του αγώνα και είμαι περήφανος να πω ότι ξέρω την κόρη του!!

Έτσι λοιπόν, το Maalox είναι το προιόν όνειρο για τον αντιπρόσωπο του. Όσο στην Ελλάδα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια, δώστου και το Maalox για τις καούρες. Και τώρα που υπάρχει κρίση, κι αυξάνονται οι πεινασμένοι, θα βγαίνουν στους δρόμους, θα τρώνε δακρυγόνα, πάλι maalox θα χρειάζονται. Μήπως είναι κάποια συνομωσία πίσω από αυτό?

Καλή Χρονιά σε όλους!!!!

Ο κουλτουροφιλόσοφος

25 Μαίου 2011.

Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες. Αν έπρεπε να αριθμήσω 3 πράγματα που μου άρεσαν και με κράτησαν στην πλατεία θα έλεγα ότι ήταν:
1) Η υπέροχη ανακάλυψη ότι υπάρχουν κι άλλοι. Άνθρωποι.
2) Η ελπίδα ότι μαζί μπορούμε να πετύχουμε μια αλλαγή.
3) Η υποψία που έγινε βεβαιότητα, ότι αυτό που ζούμε είναι ένα αίσχος.

Τώρα αν έπρεπε να αριθμήσω και τα 3 πράγματα που δεν μου άρεσαν από την πλατεία?

1) Η αίσθηση ότι κάποια στιγμή τα πράγματα "ξέφυγαν". Μεταλλάχτηκε σε κάτι άλλο το οποίο αισθανόμουν ότι απείχε από την αρχική ιδέα. Άρχισα να αισθάνομαι πως τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου. Την μια μέρα φωνάζαμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και ξαφνικά φωνάζαμε για Άμεση Δημοκρατία... (ίσως όμως να είναι και λάθος μου αυτό)
2) Οι άνθρωποι που επιμένουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις "εγώ" και "πρέπει" και λένε "να κάνουμε" ενώ όταν "κάνουμε" δεν είναι ποτέ εκεί...
3) Οι κουλτουροφιλόσοφοι.

Σε αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ. Κουλτουροφιλόσοφο με έλεγε ένας καθηγητής μου στο Λύκειο. Ο Κριτσέλλης για όσους τον θυμούνται... Οι λόγοι που μου βγήκε το "παρατσούκλι" είχαν μάλλον να κάνουν με το "λουκ" μου...

Γιατί μου τη σπάνε οι κουλτουροφιλόσοφοι? Γιατί έχουν μια αγάπη στις δύσκολες λέξεις... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τις χρησιμοποιούν σαν "όπλο". Άμυνας και επίθεσης...

Όπως αναρωτιέμαι και αν το κάνουν επίτηδες η όχι... Η κατάρα της πλατείας ήταν συχνά-πυκνά οι ρήτορες που χρησιμοποιώντας αυτό το λεξιλόγιο-οπλοστάσιο έδιωχναν τον απλό κόσμο από κοντά τους.

Σε αυτό τον καινούριο κόσμο που ονειρευόμαστε, είπε κανείς ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν οι αναλφάβητοι, οι απόφοιτοι δημοτικού η γυμνασίου και οι απόφοιτοι λυκείου? Ο καινούριος κόσμος αυτός θα κατοικείται μόνο από μορφωμένους με κλασσική παιδεία? Σίγουρα όχι. Ο κόσμος που ονειρευόμαστε θα έχει μέσα και την γιαγιά μας και τον παππού μας, και τον θείο μας τον καθηγητή, αλλά και το παιδί μας. Και τον γείτονα που σκάβει μια ζωή για να ζήσει...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν λέξεις όπως "λούμπεν", "μόρφωμα", "νομοτέλεια" και "σεισάχθεια". Υπάρχουμε! (LOL!)

Η άγνοια όμως αυτή δεν τους καθιστά σε τίποτα "λιγότερους" η "μη κοινωνούς" κάποιας "ιδανικής" αλήθειας.

Ο καθένας μας ζει την δική του αλήθεια. Η πορεία μας μέσα από τη ζωή θα φέρει την γνώση και τη σοφία. Κάποιοι μπορεί να την αποκτήσουν και στα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής τους, κάποιοι ίσως δεν προλάβουν ούτε αυτό. Δεν πειράζει.

Σημασία έχει αυτό που ονειρευόμαστε, αυτός ο καλύτερος και σωστότερος τρόπος ζωής, να είναι κάτι που το νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας. Κάποιοι μπορεί να το ένιωσαν στην πλατεία, ανάμεσα στους συνανθρώπους τους, άλλοι όταν ακούσαν ένα τραγούδι. Και άλλοι όταν διάβασαν ένα κείμενο η είδαν μια ταινία. Δεν έχει σημασία.

Αυτός ο "καλύτερος κόσμος" θα είναι φτιαγμένος από όλες αυτές τις μικρές, αλλά δυνατές αλήθειες που νιώθει ο καθένας μας. Όχι μόνο από κάποιο βιβλίο που έγραψε κάποιος χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά από αυτές που νιώθουμε όλοι, καθε μέρα.

Υπάρχουν τόσοι δρόμοι προς την αλήθεια, όσοι υπάρχουν και άνθρωποι. Μην το ξεχνάμε αυτό.

Τα παιδιά μου, το λάδι. το κρασί μου... (update 2013)

(Σήμερα 23/12/2013, δυο χρόνια αφού δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο, έχω κάτι να προσθέσω. Αφού το διαβάσετε θα το βρείτε στο τέλος...)

Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα η περισσότερο καιρό θα ξέρουν ότι είμαι πολύ ψημένος με την όλη φάση των παιδιών και της τεκνοποίησης. Δώδεκα χρονών κρατούσα στα χέρια μου ένα μωρό, την μικρή Helen, κόρη μιας φίλης της μαμάς μου. Θυμάμαι τόσο έντονα να κοιτώ το μουτράκι της και να σκέφτομαι "Μια μέρα θα γίνω κι εγώ πατέρας!" Και να το θέλω τόσο πολύ.

Δώδεκα χρόνια αργότερα ήρθε αυτή η στιγμή κι εγώ έκλαιγα από συγκίνηση. Ο πεθερός μου, που ήταν αυτό που λέμε macho man, (ελληνιστί... μπουνταλάς ίσως) ένας πολύ καλός άνθρωπος που πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο, από την Αλβανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του ότι έκλαιγα που δεν ήταν αγόρι...
Πόσο λάθος έκανε! Πολύ σύντομα έλεγα πως τα παιδιά είναι το νόημα της ζωής...
Ομολογώ υπήρξαν στιγμές που ήμουν λίγο απόλυτος επ' αυτού. Πίστευα δηλαδή πως τα παιδιά είναι τόσο πολύ το νόημα της ζωής, ώστε όποιος δεν κάνει, κάτι τρέχει η δεν ξέρει τι χάνει... Καταλαβαίνω τώρα πια πως υπάρχουν κάποιοι λόγοι να μην κάνει κάποιος παιδιά, όπως επίσης ότι δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Μέσα στο μυαλό μου όμως παραμένει, δυνατά, η ιδέα πως τα παιδιά είναι η μόνη ουσιαστική δημιουργία που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι. Γιατί το να δημιουργήσεις περιουσία η ένα σπίτι η οτιδήποτε υλικό δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο! Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να πλησιάσουμε στο να γίνουμε μικροί θεοί...

Πριν κάποια χρόνια, ένα χειμώνα, είχα την ευχάριστη εμπειρία να ασχοληθώ με την οινοποιία σε ένα βαθμό. Κάποιοι φίλοι είχαν φτιάξει κρασί και χρειάστηκε να φύγουν εκτάκτως για αγγλία. Ανέλαβα λοιπόν να φροντίζω το κρασί μέχρι να γυρίσουν. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε την έμπνευση να γράψω ένα ποίημα. Είδα την όλη διαδικασία σαν ένα παραλληλισμό με την διαδικασία του να μεγαλώσεις ένα παιδί. Το ποίημα ήταν το εξής:

The winemakers blues

You plant a seed, and from it comes a vine,
You watch it grow, it makes you feel fine,
It’s what you call creation.

You trim the leaves and clip a twig,
You want to make it strong and big
They call that education

You tend it, care for all it’s needs
Water the ground on which it feeds
That’s what you call commitment.

Then comes a day that fruit appears
Allaying all your secret fears
You’re closer to contentment.

You pick the fruit, and take it in
You squeeze the juice out of the skin,
This is a new beginning.

You watch it foam and froth and boil
You seal the spirit with a drop of oil
You sense that you are winning.

In darkness time will pass so slow
It’s time to wait not time to go
It’s called the age of wisdom.

The day will come, when you’ll break the seal
You realize that it was all for real
This is what they call freedom.



But comes a day, yeah comes a day
When you will drink the wine
That came from your sweet vine
It sure did make us feel fine...

Η ιδέα είναι ότι είναι κάτι μεταξύ ποίημα και τραγούδι, τότ έπαιζα και μουσική εξ ου και ο τίτλος...

Πριν μερικές μέρες έζησα για πρώτη φορά την εμπειρία του λαδιού. Εντάξει είχα ξεχερσώσει και καθαρίσει κτήματα για ελιές και μικρός για να βοηθήσω φίλους. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έφτασα μέχρι το ελαιοτριβείο...

Όταν βγήκε το λάδι, το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς. Τα μάτια ορθάνοιχτα, ρουφούσαμε την μυρωδιά, την εμπειρία, χαζεύαμε το χρώμα το χρυσοπράσινο καθώς γέμιζε το δοχείο μας. Η δοκιμή οξύτητας και το αποτέλεσμα 0,4 (!) με έκανε να αισθάνομαι όπως όταν η νοσοκόμα μου είπε πως ο γιος μου ζύγιζε 4,200! Το γεγονός αυτό με έκανε να καταλάβω πως η αίσθηση της αληθινής δημιουργίας δεν κολλά μόνο στην τεκνοποίηση αλλά και σε οτιδήποτε φυσικό. Το λάδι βγήκε από τις ελιές που εμείς μαζέψαμε με τα χέρια μας και κουβαλήσαμε στο ελαιοτριβείο. Το κρασί βγήκε από τα σταφύλια που μαζεύτηκαν με το χέρι, πατήθηκαν με τα πόδια (!) και μπήκαν σε κάποια νταμιτζάνα για να ζυμωθούν κι από μούστος να γίνουν κρασί, να αποκτήσουν πνεύμα.

Είναι λοιπόν η συμμετοχή μας που έδωσε σε αυτά τα πράγματα μια υπόσταση άλλη, πιο μαγική. Το λάδι μας είναι πιο νόστιμο γιατί το μαζέψαμε εμείς. Το κρασί μας πιο καλό γιατί του δώσαμε κάτι από τον εαυτό μας, τον χρόνο μας, την υπομονή μας. Και το παιδί μας? Αυτό κι αν έχει κάτι από μας... Τα ματια μας, το πηγούνι μας, το τούτο μας η το κείνο μας... κι έχει και κάτι από τους τρόπους μας, έχει πολλή από την αγάπη μας, και το χρόνο μας και την υπομονή μας κι αυτό. Του αξίζει. Αυτά τα δικά μας είναι που θα το κάνουν αυτό που είναι.

Όσο περισσότερο γεύομαι αυτού του είδους την δημιουργία, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Τόσο περισσότερο σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τη δημιουργία. Αυτήν που συμμέτεχω με όλο μου το είναι. Όταν κάνεις έρωτα, χάνεσαι... κι εννιά μήνες αργότερα παρουσιάζεται ένα μικρό θαύμα που σου μοιάζει... έτσι κι όταν μαζεύεις ελιές χάνεσαι...στις κινήσεις, στην προσπάθεια, στη φύση. Και μερικές μέρες αργότερα βουτάς το ψωμί σου σε ένα ακόμα μικρό θαύμα. Και πίνεις και λίγο από το κρασάκι σου κι έρχεσαι στο ίσο σου...

Στην υγειά σας!

 

έγραψα αυτό το άρθρο το δεκέμβρη του 2011, έχοντας μόλις ασχοληθεί με το λάδι, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Γράφω σήμερα για να συμπληρώσω κάτι το οποίο νιώθω ότι ήταν μια "παράλειψη" την οποία θα ήθελα να "διορθώσω". εκεί που περιγράφω την επίσκεψη στο λουτρουβιό λέω "το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς". Ποιοι το χαζεύαμε όμως? Στο λουτρούβιο ήμουν με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Τον Μανώλη τον Φιλιππίδη... 

Ο Μανώλης ήταν ήδη τότε καταβεβλήμένος από τις θεραπείες και τα φάρμακα... Κατά τη διάρκεια των εργασιών μας στις ελιές, κλαδέματα και μαδήματα, ήταν συνεχώς εκεί. κάποιες μέρες δεν μπορουσε να βγει, και μας χάζευε απο το παραθυρο, αλλες παλι ερχόταν κοντά μας και πρόσφερε συμβουλές και την χαρούμενη παρουσία του. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή, με τα πάνω του και τα κάτω του, με τις δουλειές τους τις εμπειρίες του, τους έρωτες του, τους χωρισμούς του, τα παιδιά του τα οποία υπεραγαπούσε κι ηταν όλη του η περηφάνεια να τα βλέπει να πετυχαίνουν στη ζωή. Τα καλά του και τα στραβά κι ανάποδα του... Ο Μανώλης ήταν ένας Άνθρωπος.

Ο Μανώλης δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. αντιστάθηκε σθεναρά. Κάποιοι μπορεί να πουν "έχασε τη μάχη". Εγώ θα έλεγα ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο προ πολλού...

Καλό δρόμο φίλε Μανώλη, σου εύχομαι, έστω και κάπως καθυστερημένα...

Πέτρος

Απεργία, πορεία, συλαλλητήριο....boring.....!

Πριν αρπαχτεί κανείς από τον τίτλο να πω ότι σέβομαι όλους αυτούς που έχουν περπατήσει χιλιόμετρα, φωνάζοντας συνθήματα κι έχουν απεργήσει χάνοντας συχνά από τις αποδοχές τους για τα δικαιώματα τους. Τα δικαιώματα αυτά που τώρα πια, μέρα με τη μέρα, χάνονται, διαλύονται, απαξιώνονται, μηδενίζονται...

Τον τελευταίο καιρό έχω πάει σε περισσότερες πορείες από ότι σε όλη μου τη ζωή. Αυτό βέβαια δεν ήταν και δύσκολο γιατί αν είχα πάει σε μία πορεία ήταν ζήτημα.

Πάντα ένιωθα στην καρδιά μου κάπως αριστερός, αλλά το να συνδυάζει κανείς επιχειρηματικότητα, και δη μάλιστα σε έναν αρκετά "καπιταλιστικό" κλάδο, και πορείες με συνθήματα εναντίον αυτών που περίμενα να έρθουν να ψωνίσουν από μένα, θα ήταν το λιγότερο υποκριτικό. Έτσι όλο αυτόν τον καιρό "πούλαγα" τα ιδιανικά μου στο βωμό του κέρδους ουσιαστικά...

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν πάω σε πορείες. Κι ακούω , και συχνά φωνάζω κι εγώ, συνθήματα υπέρ των εργατών ,εναντίον των αφεντικών κλπ. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως όλοι εμείς οι μικρομεσαίοι έμποροι, καταστηματάρχες κι επαγγελματίες είμαστε το ίδιο θύματα με τον μέσο εργάτη στην κοινωνία που ζούμε. Γρανάζια όλοι μας. Παρόλα αυτά συχνά η συνεχής επιμονή στα δικαιώματα του εργάτη (που ομολογουμένως δεν είμαι) μου φαίνεται λίγο κάπως. Το λιγότερο μένω με το παράπονο πως δεν υπάρχει κάποιος να φωνάξει και να υποστηρίξει τον δικό μου αγώνα. Τον αγώνα ενάντια στο άδικο κράτος το οποίο μου ρουφάει το μεδούλι με την φορολογία, φτάνοντας με σε ένα σημείο να μην βγαίνω, και χωρίς να μου δίνει τίποτα σε αντάλλαγμα. Είμαι 45 χρονών. Πέρασα τα τελευταί 25 χρόνια της ζωής μου δουλεύοντας ασταμάτητα. 12 χρόνια στο μεροκάματο, 13 ελεύθερος επαγγελματίας. Τα παιδιά μου πάνε ακόμα στο ίδιο σχολείο που πήγαιναν οι γονείς τους, ενώ ζητάμε καινούριο 25 χρόνια τώρα, γιατί το παλιό διαλύεται, δεν υπάρχει σχεδόν. Το ωραίο, μεγάλο, καινούριο νοσοκομείο που χτίστηκε εδώ, δεν έχει προσωπικό κι όταν πήγαμε να βγάλουμε τα ράμματα και το γύψο της κόρης μου για τρίτη ανεπιτυχή φορά, αναγκάστηκα να πάω σπίτι να βγάλω το γύψο μόνος και να βάλω ΜΕΣΟ μια φίλη νοσοκόμα να βγάλουμε τα ράμματα (για την ακρίβεια ήταν ένα ράμμα...) συνταξη έχω δεχτεί πια ότι δεν θα πάρω ποτέ. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα αντέξουν μέχρι τότε... τι κάνω? που πάω? (ακαδημαικές ερωτήσεις, στον εαυτό μου τις έχω απαντήσει αλλά δεν είναι του παρόντος)

ξέφυγα, κλασσικά, από το θέμα. Απεργίες, συλαλλητήρια, πορείες. Ναι πρέπει να γίνοται, αλλά έχουν καταντήσει βαρετά και ολίγον γραφικά.
Αντί για αυτά θα πρότεινα τα εξής:

Αντί για απεργία στα μεταφορικά μέσα, πάμε στη δουλειά μας και αφήνουμε τον κόσμο να ταξιδέψει δωρεάν.
Αντί για απεργία στην ΠΟΣΠΕΡΤ, δουλεύουμε και προωθούμε μόνο αντικυβερνητικά και αντικρατικά ρεπορτάζ, ενημερώονυμε τον κόσμο για αυτό που πραγματικά συμβαίνει!!
Αντί για απεργία στις δημόσιες υπηρεσίες , εξυπηρετούμε τον κόσμο χωρίς χρέωση και του δίνουμε ότι χρειαστεί πιο γρήγορα απο το κανονικό.
Αντί για απεργία στα νοσοκομεία, εξετάζουμε και νοσηλεύουμε δωρεάν (αυτό έχει ήδη γίνει)
Αντί για απεργία στην Εφορία, εκδίδουμε φορολογικές ενημεροτητες σε όλους! (οκ δεν το βλέπω αλλά τουλάχιστον προσπάθησα!)
Αντί για απεργία στη ΔΕΗ γυρνάμε και μηδενίζουμε ολονών τα ρολόγια!!

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Η ιδέα είναι μια. Ποιόν θέλουμε να πονέσουμε? Τον λαό? τον αδελφό, τον γείτονα μας? Η το κράτος? Ε ας στοχεύσουμε λίγο καλύτερα ρε γμτ!

Την ιδέα του να σκεφτούμε άλλους τρόπους "αντίστασης" την συνδέω και με το γεγονός ότι η κατάσταση που ζούμε δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Σε μένα και πιστεύω και σε πολλούς είναι προφανές ότι το σύστημα τα έχει βάλει με όλους μας. Καλό θα ήτνα λοιόν οι ενέργειες μας να είναι τέτοιες που θα παροτρύνουν και θα βοηθήσουν ούτως ώστε η συμμετοχή να είναι το δυνατόν ευρύτερη.

venceremos!!

Υπερβολικές απλουστεύσεις...

Έλεγα τις προάλλες για το 99% (us) και το 1%(them).

Μετά είδα ένα γράφημα σχετικό με τις εισοδηματικές ομάδες στην Αμερική (που φαντάζομαι μπορεί λίγο πολύ να αντιστοιχεί το ίδιο κι εδώ). Ήταν χωρισμένες σε 5 ομάδες από τις οποίες η καθεμία μοιράζεται περίπου 2 τρις δολλάρια.

Το 1,3% (1,6 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει τυπικά πάνω από 400.000$ το χρόνο.
Το 8% (9 εκατομ. νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 150.000 και 400.000$ το χρόνο.
Το 16% (18 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 90.000 και 150.000$ το χρόνο.
Το 23% (27 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει μεταξύ 55.000 και 90.000$ το χρόνο.
Το 51,7% (63 εκατομ.νοικοκυριά) βγάζει κάτω από 55.000$ το χρόνο.

Αν το ετήσιο εισόδημα μοιράζονταν ίσα σε όλους, θα έπαιρναν περίπου 80.000$ το χρόνο. Δηλαδή ΟΛΟΙ θα είχαν περίπου 3,5 φορές περισσότερο εισόδημα από ότι είναι το λεγόμενο όριο της φτώχιας (22.350$)
Το όριο αυτό της φτώχιας που λένε είναι 1862$ το μήνα (περίπου 1400€ με τη σημερινή ισοτιμία). Κι εδώ πια μιλάμε για τη γενιά των 500 ευρώ...

Τι άλλο βλέπω? Βλέπω ότι εκτός από το προφανές, αυτό που έχουμε να αντιμετωπίσουμε δεν είναι το 1% αλλά και κάποια άλλα ποσοστά που λειτουργούν ως "ανάχωμα" και υποστήριξη αυτού του 1%. Οι άλλες 3 εισοδηματικές ομάδες μπορεί να βγάζουν πολύ λιγότερα από το top, αλλά δεν παύουν να είναι μέρος της "ανώτερης" εισοδηματικά τάξης. Γιαυτό δεν συμμετέχουν στις πορείες και στις διαδηλώσεις. Δεν αισθάνονται μέρος του 99%. Αισθάνονται μέρος του 8% η του 16% η του 23%. Το 50% λοιπόν μάλλον θα πρέπει ότι κάνει να το κάνει μόνο του... δυστυχώς το ποσοστό των ανώτερων εισοδηματικά στρωμάτων που θα νιώσει κάποια "αλληλεγγύη" η "αδελφοσύνη" με το χαμηλότερο 50% είναι μικρό, εκτός κι αν τα πράγματα πάνε πραγματικά κατά διαόλου...

Περιμένω σχόλια...

Τι μας χωρίζει?

Όλοι αναρωτιούνται γιατί όλες αυτές οι ομάδες που έχουν δημιουργηθεί, στο facebook αλλά και στην "σκληρή πραγματικότητα" δεν ενώνονται σε μια μεγάλη (και ακολούθως και πιο αποτελεσματική...)

Βέβαια δεν είναι παράλογο να υπάρχουν πολλές ομάδες όσον αφορά τον τόπο. Αγανακτισμένοι, ανένταχτοι, ανεξάρτητοι υπάρχουν παντού. Σε κάθε πόλη, σε κάθε συνοικία και κάθε γειτονιά.

Το πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι ακόμα δεν έχουμε ξεφορτωθεί τα "μπαγκάζια" του παρελθόντος. Γιατί αν και όλοι δεχόμαστε καθημερινά πλήγματα από τις κυβερνήσεις-μαριονέτες που μας φόρεσαν και τους νόμους που εξυπηρετούν μόνο συμφέροντα, δεν μπορούμε ακόμα να δεχτούμε τον απλό διαχωρισμό που έκαναν οι Αμερικάνοι ομοίοι μας στη Wall Street. Εμείς είμαστε το 99% και αυτοί το 1%. Μέσα σε αυτό το 99% υπάρχουν αριστεροί, ακροαριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, άσχετοι, σχετικοί, ανεξάρτητοι, ψυλλιασμένοι, ανυποψίαστοι κ.ο.κ. Το σημαντικό είναι να καταλάβουμε ότι όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί ήταν πριν.

Τα όρια του παρελθόντος έχουν θολώσει. Ο καπιταλισμός σήμερα δρα καθαρά κομμουνιστικά, προστατεύοντας τα συμφέροντα αυτών που είναι μέλη του κλαμπ των πλουσίων. μεταξύ τους είναι ίσοι. Εμείς είμαστε απέξω.

Και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που στέκεται αμέτοχο, είναι αυτό που μάλλον δεν έχει καταλάβει η δεν έχει πειστεί ακόμα ότι βρίσκεται μέσα στο 99%. Αλλά θα έρθει κι η ώρα τους...

Ξαναγυρνώ στο γιατί δεν ενωνόμαστε σε μια μεγαλύτερη ομάδα. Ας μην πάμε μακριά. Στην χτεσινή πορεία εδώ στο νησί μας, συμμετείχαν φοιτητές, αντιεξουσιαστές, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και η Λαική Συνέλευση Κέρκυρας-Πλατείας Δημαρχείου.

Αυτές οι ομάδες όλες θέλουν το ίδιο πράγμα. Καποια μέλη των ομάδων αυτών συμμετέχουν σε μεγαλύτερο η μικρότερο βαθμό και στις άλλες συλλογικότητες. Δεν υπάρχει όμως πλατειά αποδοχή και σεβασμός των άλλων ομάδων.

Εξηγούμαι. Οι "παλιοί" αγωνιστές/συνδικαλιστές θεωρούν εμάς τους νεότερους ως "νιοράντηδες" η αφελείς. Εμείς οι νεότεροι (σε εμπειρία) βλέπουμε τους παλιούς ως "καμμένους" η υπερβολικά δογματικούς. Όσοι δεν συμμετείχαν η έχουν απαρνηθεί τα κόμματα δεν εμπιστεύονται αυτούς που παραμένουν οργανωμένοι σε αυτά. Ο κατάλογος της "μη εμπιστοσύνης" είναι μακρύς.

Κατά τη γνώμη μου όλα καταλήγουν σε μια απλή ερώτηση.

Πόσο μακρυά είσαι πρόθυμος/η να φτάσεις?

Πόσα από αυτά που ήξερες είσαι πρόθυμος να αφήσεις πίσω? Πόση αλλαγή είσαι έτοιμος/η να δεχτείς.

(οκ, αυτές ήταν 3 ερωτήσεις... έτσι μου βγήκαν αλλά η πρώτη είναι η καίρια.)

Για να αλλάξουμε τον κόσμο, το κίνημα μας (και το εννοώ με την πλατύτερη έννοια που μπορείτε να φανταστείτε) πρέπει να φτάσει στο σημείο που να είναι έτοιμο να "εκκολαφθεί" σε κάτι πολύ διαφορετικό. Είμαστε το 99% ρε γαμώτο! Είμαστε ο κόσμος όλος!

Ξεχάστε αυτά που ξέρατε. Η αλήθεια για το καλύτερο αύριο δεν βρίσκετε μέσα στις διδασκαλίες κανενός πολιτικου ηγέτη η οικονομολόγου. Διαβάστε ιστορία. Που σκοντάφτουν όλα τα πολιτεύματα? Στην ανθρώπινη φύση. Ο Μαρξισμός και ο Καπιταλισμός θα μπορούσαν να λειτουργήσουν και τα δυό αν δεν υπήρχε η απληστία και η δίψα για εξουσία. Στάλιν, Χίτλερ, Μπους, Σαντάμ, Μαο. Για μένα όλοι αυτοί ήταν ίδιοι και ήταν τέρατα. Πρέπει να τελειώνουμε με τα προσωποκεντρικά πολιτεύματα. Δίνεις σε έναν άνθρωπο εξουσία, θα την καταχραστεί. Πρέπει να υπάρξει κάτι ολοκληρωτικά καινούριο. Τρομάζετε στη σκέψη του τι χρειάζεται για να το δημιουργήσουμε?

Κι εγώ. Και τι θα κάνουμε? Θα προτιμήσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε έτσι όπως τώρα? Κάτω από την τρομοκρατία των λίγων? Κάτω από την τρομοκρατία του τρίπτυχο αγορές,ΜΑΤ και μήντια?

Εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να το δικαιολογήσω στον εαυτό μου.

Αν, για να προχωρήσουμε σε κάτι νέο, πρέπει να κατέβω στους δρόμους μαζί με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΣΥΡΙΖΑ, τους αναρχικούς, και τη κυρά Ευτέρπη από το μπακάλικο της γωνίας, ας είναι. Ας κάνουμε μια αρχή και θα τη βρούμε την άκρη. Κάθε μέρα ξυπνά και περισσότερος κόσμος. Καλή διάθεση, καλή θέληση και πάμε.

iΣιχτίρ!

Το δικό μου Πολυτεχνείο...

Το Νοέμβρη του 1973 ήμουν 6,5 χρονών. Ζούσα στην Κέρκυρα και πήγαινα 1η δημοτικού στο 6ο Δημοτικό στη Γαρίτσα. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Θυμάμαι στο σχολείο να λέμε αντιαμερικανικά συνθήματα στα διαλείμματα. ΝΑΤΟ-ΣΙΑ-ΠΡΟΔΟΣΙΑ είναι αυτό που μου'χει μείνει... Η ηλικία αυτή είναι που αρχίζουν κάποιες αναμνήσεις πιο καθαρές, τουλάχιστον για μένα. Θυμάμαι κάποια τανκς. Πέρασαν από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας αλλά δεν θυμάμαι πότε ήταν. Θυμάμαι που οι ερπύστριες τους χάλασαν την άσφαλτο... Πολλά χρόνια αργότερα είχα την ευκαιρία να δω και να ακούσω μια επιλαρχία αρμάτων σε άσκηση ως μαυροσκούφης. Είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα...
Η επόμενη πιο καθαρή ανάμνηση μου είναι τα γεγονότα της Κύπρου. Κι αυτό επειδή τότε είχε επιστρατευθεί κι ο πατέρας μου. Για μέρες ανησυχούσαμε, περιμέναμε νέα του, να μάθουμε που βρίσκεται, μέχρι που μας πήρε από κάποιο στρατόπεδο που τους είχαν μαζέψει κοντά στη θήβα... στην Κύπρο δεν έφτασε ποτέ.

Πέρασαν πολλά χρόνια που το Πολυτεχνείο ήταν απλά μια επέτειος. Τα έχω ξαναπεί για τη ζωή στην επαρχία. Τα ΜΜΕ της εποχής ήταν χειρότερα κι από τα σημερινά και κυρίως λίγα. ΕΡΤ, ΥΕΝΕΔ, κρατικά ραδιόφωνα, εφημερίδες (που δεν διάβαζα) Αν δεν είχες γνωστό από Αθήνα να σου πει τι γίνεται, δεν μάθαινες τίποτα. Έτσι η ζωή στο νησί κυλούσε ανέμελα. Το 1981, 13 χρονών γνώρισα έναν άνθρωπο που μου άνοιξε τα μάτια σχετικά με άλλες εξεγέρσεις κι ιδέες. Woodstock, Φράουλες και αίμα, Βιετνάμ. Με καθυστέρηση αρκετών χρονών άρχισα να μαθαίνω για την φρίκη που υπήρχε στον κόσμο.

Τα βιβλία της Ιστορίας δεν κάλυπταν αυτές τις περιόδους. Κι αν κάποια είχαν στοιχεία η αναφορές, πότε δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο τέλος τους, οπου ίσως τις βρίσκαμε. Εναπόκειτο σε κάποιους καθηγητές μας να μας ανοίξουν τα μάτια αν είμασταν τυχεροί και μας τύχαινε κάνας ψιλοαριστερός η "εναλλακτικός".

Από την οικογένεια μου έμαθα κάποια πράγματα. Αν και δεν ήταν τίποτε επαναστάτες, η Αγγλίδα μητέρα μου δεν γούσταρε τη χούντα και με ενημέρωσε για το τι γινόταν στο εξωτερικό τα χρόνια της χούντας. Ο πατέρας μου ήταν φαντάρος μέχρι το φθινόπωρο του '67. Μετά πήγαμε στην Αγγλία για μερικά χρόνια. Στο σπίτι μας μετά την μεταπολίτευση κυκλοφορούσαν βιβλία με γελοιογραφίες του ΚΥΡ. Τα διάβαζα ξανά και ξανά αν και δεν καταλάβαινα τα πιο πολιτικοποιημένα. Πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα, ακούω ονόματα πολιτικών και προσώπων της εποχής και λέω κάπου τα ξέρω-κάπου τα ξέρω. Από τα βιβλία του ΚΥΡ τα ξέρω...

Πέρασε λίγος καιρός ακόμα για να μάθω περισσότερα για το τι έγινε με τη χούντα κλπ. Χρειάστηκε να διαβάσω ένα βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι. Λέγεται "Eνας άντρας" και είναι ουσιαστικά η βιογραφία του Αλέκου Παναγούλη. Όταν το διάβασα έμαθα και συνειδητοποίησα τι πραγματικά είχε συμβεί στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια. Η Οριάνα Φαλάτσι ήταν σύντροφος του Παναγούλη και ήταν πολύ κοντά στα γεγονότα.

Η χούντα είχε καταλάβει ότι δεν την έπαιρνε πια να συνεχίσει με στρατιωτικό-δικτατορικό πρόσωπο. Οι δικτατορίες στην Λατινική Αμερική έπεφταν, ο κόσμος δεν έβλεπε φιλικά τους δικτάτορες. Κατάλαβαν λοιπόν (και με την προτροπή των Αμερικανών) ότι έπρεπε να υπάρξει μια πολιτική κυβέρνηση. Αυτό δεν σήμαινε ότι θα τα παρατούσαν. Άλλαξε λοιπόν ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Τα μεγάλα κεφάλια της Δεξιάς, Αβέρωφ και Μητσοτάκης, ήταν, παρασκηνιακά, συνεργάτες της χούντας. Κανόνισαν κι έφεραν τον Καραμανλή, σαν πρόσωπο κοινής αποδοχής, και βάζοντας τον Αβέρωφ στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Ο Μητσοτάκης λόγω αποστασίας μάλλον έμεινε απέξω, προσωρινά. Βγήκαν λοιπόν όλοι οι Έλληνες και πανηγύριζαν την λευτεριά τους, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τίποτα δεν άλλαζε. Πέταξαν στη δικαιοσύνη τους πιο hardcore, Παπαδόπουλο και σία, και τους πιο γνωστούς βασανιστές για να ικανοποιηθεί το κοινό αίσθημα δικαίου, και συνέχισαν τη δουλειά τους ανενόχλητοι. Οι μπάτσοι παρέμειναν οι ίδιοι, με τα ίδια μυαλά, η αντίληψη δεν άλλαξε. Ξύλο, βασανιστηρια, αντικομμουνισμός. Μην ξεχνάμε ότι κι ο γνωστός σε όλους Μάκαρος (Μάκης Ψωμιάδης) ήταν κι αυτός βασανιστής στη χούντα...

Το 1984, στη Β' Λυκείου έπιασα φιλίες με έναν αναρχικό από την Αθήνα. Έμαθα ότι η φάλαγγα (βασανιστήριο με συνεχη κτυπήματα στα πόδια χωρίς να βγάζουν τα παπούτσια-σου πρήζονται τα πόδια μες στο παπούτσι κι ο πόνος είναι αφόρητος) έδινε κι έπαιρνε. Δεν πίστευα τότε στα αυτιά μου...

Η χούντα δεν τελείωσε λοιπόν το '73. Κάποιοι που το ήξεραν, έλπισαν ότι θα τέλειωνε το '81, με την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Για λίγο καιρό τα πράγματα ίσως ήταν κάπως καλύτερα, αν και οι μπάτσοι , πως τα καταφέρνουν, παραμένουν πάντα ίδιοι, ακροδεξιοί, η γουρούνια... ίσως τελικά αυτά τα δύο να πηγαίνουν μαζί. Αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο μπλογκ...

Το ΠΑΣΟΚ, κάποιοι λένε ότι χρηματοδοτήθηκε από τους Αμερικανούς. Είχαν πάρει χαμπάρι, λέει ότι η Αριστερά στην Ελλάδα , "έπαιρνε κεφάλι" και φρόντισαν να δημιουργήοσυν ένα σοσιαλιστικό κόμμα, δικό τους, υπό τον έλεγχο τους προκειμένου να διασπάσουν το αριστερό μέτωπο. Δεν ξέρω αν αυτό ήταν αλήθεια. Και να μην είναι όμως πολύ σύντομα το σοσιαλιστικό αυτό κίνημα, πνίγηκε μέσα στο χρήμα. Τσοβόλα δώς τα όλα... έτσι έλεγε ο Αντρέας. Και αυτός τα έδωσε! Τα όποια ιδανικά πουλήθηκαν. Οι εταιρίες μπήκαν παντού. Με την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ τέρμα κι ο ψυχρός πολεμος, ώρα για πάρτυ...

Η χούντα, αυτός ο ύπουλος εχθρός, που τον ήξερες όμως, τον αναγνώριζες από τα πηλίκια και τις επωμίδες του, μεταλλάχτηκε σε μια παρωδία δημοκρατίας, κατόπιν σε μια παρωδία σοσιαλισμού και τέλος σε ένα ατελείωτο πάρτυ όπου οι εντός έτρωγαν και πέταγαν και κάνα ψίχουλο στους παρατρεχάμενους. Το λογαριασμό αργότερα... Και αυτό πιστεύω, κρυφά πως είναι ένας λόγος που δεν έχουμε επανστατήσει ακόμα εδώ. Αυτοί που έφαγνα, έστω και ψίχουλα, ήταν αρκετοί...

Τα τελευταία χρόνια το λέγαμε αλλά δεν το πιστεύαμε πραγματικά. Οι κυβερνήσεις μας μπορεί να εναλάσσονταν μεταξύ των δυο "μεγάλων" κομμάτων (Σημ. "μεγάλα" τα θεωρώ μόνο στο μέγεθος της προδοσίας τους) αλλά ουσιαστικά η πολιτική ήταν μια. Fuck Greece and the Greeks. Τα πρόσωπα είναι γνωστά πια.

Παρακολουθούσα τα ντοκυμαντέρ για το Πολυτεχνείο κι έκλαιγα. Έκλαιγα μόνος μου μπροστά στην τηλεόραση η το pc. Έκλαιγα για τα παιδιά που έχασαν τη ζωή τους. Έκλαιγα από συγκίνηση για αυτό που έκαναν. Ήμουν όμως θεατής. Ήταν πάντα μια επέτειος.

Η πρώτη φορά που ένιωσα κάτι διαφορετικό ήταν με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ο θυμός τότε ξεχείλισε.

Στην φετινή επέτειο, κατέβηκα για πρώτη φορά σε πορεία για το Πολυτεχνείο. Είναι η πρώτη φορά που πραγματικά δεν νιώθω πια θεατής. Δεν συγκινήθηκα για το χαμό των παιδιών. Συγκινήθηκα γιατί νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω πως αισθάνονταν όταν έκαναν αυτό που έκαναν. Κατάλαβα για πρώτη φορά πως πραγματικά αυτό που ξεκίνησε τότε, δεν τελείωσε. Πάνε 38 χρόνια. Είναι πολύς καιρός. Κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία...

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον...

Μουδιασμένοι οι Έλληνες παρακολουθούμε καθημερινά την διάλυση από ότι ξέραμε, ότι θεωρούσαμε ως δεδομένο ως σήμερα. Κι όμως δυσκολευόμαστε να διαλύσουμε οι ίδιοι μέσα μας, τα κολλήματα που μας δένουν και μας με τα δεδομένα του χτες.

Πρέπει πια όλοι να καταλάβουν ότι αν δεν άλλάξουμε μυαλά, ιδέες και αντιλήψεις, καταδικάζουμε τον εαυτό μας, τους συνανθρώπους μας και, το χειρότερο, τα παιδιά μας, σε μια μια ζωή μαύρη, γεμάτη ανεργία κι απελπισία, χωρίς ελπίδα, χωρίς χαρά.

Το παραμύθι τελείωσε. Κι εμείς από ότι φαίνεται αποκοιμηθήκαμε, γιατί το παραμύθι ήταν γλυκό...

Για κάποιες δεκαετίες φάγαμε και μεις την ευρωπαική βερζιόν του αμερικάνικου όνειρου.



Μετρήσαμε, και κάποιοι από μας ακόμη το κανουν, τη ζωή βάσει μάρκας αυτοκινήτου, ίντσων τηλεόρασης και τετραγωνικά σπιτιών. Κρίναμε τους φίλους βάσει εισοδήματος και όχι για το πόσο καλά αισθανόμαστε μαζί τους. Και ψηφίσαμε προδοτικές κυβερνήσεις βάσει προσωπικών υποσχέσεων και συμφερόντων...



Είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να απορρίψεις την προηγούμενη ζωή σου για χάρη ενός όνειρου. Και όμως αυτό καλούμαστε να κάνουμε. Να απορρίψουμε τα θέλω του χτες, επιθυμίες που μας έψησαν μια ζωή ότι δικαιούμαστε για να μπορέσουμε φρέσκιοι, ξαλαφρωμένοι, να ξεκινήσουμε την δουλεια που χρειάζεται για το καλύτερο (πραγματικά) αύριο. Προς το παρόν βρισκόμαστε εδώ.



Ονειρεύμαι ένα καλύτερο αύριο. Ονειρεύομαι μια ζωή πιο απλή, όπου μια τίμια εργασία θα μου δίνει αυτά που χρειάζομαι για να ζήσω εγώ κι η οικογένεια μου. Ονειρεύομαι ελεύθερο χρόνο που θα τον περνώ με τα παιδιά μου, τη σύντροφο μου και τους φίλους μου. Ευχάριστη παρέα, ευχάριστες στιγμές. Ονειρεύομαι να μην έχω πράγματα καθόλου. Να είμαι ελεύθερος. Τα μόνα μου μπαγκάζια να είναι ένα κεφάλι γεμάτο ευχάριστες αναμνήσεις.

Είμαι 44 χρονών. Δεν έχω ψευδαισθήσεις. (Νομίζω...) Από όλα όσα έζησα και ζήσαμε, από όλα όσα ζω και ζούμε, είναι δυνατόν να μην μείνει μια άσχημη ανάμνηση? Ο χρόνος όμως θα την γλυκάνει κι αυτήν.

Ονειρεύομαι μια στιγμή στο μέλλον όπου θα είμαι καθισμένος κάτω από ένα δέντρο και θα λέω παραμύθια στα εγγόνια μου. Και θα θυμάμαι πως κάποτε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, πολύ άσχημα. Αλλά θα ξέρω πως χωρίς αυτά τα άσχημα, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να εκτιμήσουμε τα καλά που θα φέρει η επανάσταση μας.

Ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή. Πάμε!

For old times sake...(για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τα παλιά-ελεύθερη μεταφραση.)

Ήταν όταν είμασταν 16-17 χρονών. Κάναμε κοπάνες, πηγαίναμε Επτάνησα η στο φρούριο βόλτες και καπνίζαμε αρειμaνίως... Ακούγαμε το woodstock, διαβάζαμε για τους hippies η την βιογραφία της Janis. Eγώ τραγουδούσα (χαμηλόφωνα) κι ο Γιάννης έπαιζε κιθάρα, my my hey hey rock n roll is here to stay, blowing in the wind, it's better to burn out than to fade away... Αλλά και τη Συννεφούλα η Δημοσθένους λέξεις...
Στα κρυφά διαβάζαμε και Κροπότκιν, Μπακούνιν, Καστοριάδη και άλλα σχετικά. Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα έλεγαν , νομίζω το μυαλό μου δεν έχει τις απαραίτητες δομές για να καταχωρήσει "δομημένη" πολιτική σκέψη. Ήξερα όμως ότι αυτά που έλεγαν τα "αισθανόμουν" σωστά.

Ήμουν, και είμαι, αθεράπευτα ρομαντικός. Διάβαζα για τον Αλέκο Παναγούλη, για το Πολυτεχνείο, μάθαινα για καταλήψεις και πορείες, διαδηλώσεις. Βαλτετσίου, Χημείο, μπάτσοι και φουλάρια γύρω από το πρόσωπο. Το σκηνικό μιας ρομαντικής κι ονειρικής περιπέτειας που δεν έμελλε να ζήσω, παραμένοντας στην φιλήσυχη και ήρεμη ζωή της μικροαστικής Κέρκυρας. Δεν είμαι αφελής, ξέρω ότι έπεφτε ξύλο, ότι κάποιοι έχασαν τη ζωή τους. Παρόλα αυτά ο καημός υπήρχε. Όταν στην ψυχή σου έχουν μιλήσει η Baez, ο Dylan, o Woody Guthrie, η ο Παναγούλης μέσω του εκπληκτικού A Man της Fallaci, την θες τη σύγκρουση. Θες να σταθείς μπροστά στη διεφθαρμένη εξουσία και να πεις ΟΧΙ!

Τα χρόνια πέρασαν. Οι ήρωες του Πολυτεχνείου, έκαναν κάποια όχι και τόσο ηρωικά πράγματα, ο Παναγούλης ξεχάστηκε από το νεοέλληνα (από κάποιους όμως ποτέ), η Fallaci έγραψε και κάποια βιβλία αμφιλεγόμενου και πικρόχολου περιεχομένου πριν πεθάνει μόνη στη Φλωρεντία το 2006... το αδηφάγο τραπεζο-οικονομικό σύστημα φάνηκε για μια στιγμή να μας έχει καταπιεί όλους...

Και να που μερικούς μήνες τώρα ακούγεται και πάλι το ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ... με πρόσθετο Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ '73... Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που το πίστευα όλη μου τη ζωή.

Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου γιορτάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου.  Εδώ στο νησί μας, το κοιμισμένο μικροαστικό τοπίο που ξέραμε, έχει αλλάξει. Ανεπαίσθητα ίσως αλλά έχει αλλάξει. Στους σχεδόν 6 μήνες που πέρασαν αρκετοί συμπολίτες μας, δεδομένης της ευκαιρίας αντίνα γλύφουν προτίμησαν να φτύσουν. Υπήρξε ένα καϊκι, κάποια πανώ , κάποιες πορείες. Υπήρξαν ατελείωτες συζητήσεις κι αναλύσεις στην πλατεία. Υπήρξε αγανάκτηση. Υπήρξε ζύμωση. Υπήρξαν και προβλήματα... Δημιουργήθηκαν φιλίες, δημιουργήθηκαν κύκλοι και παρέες, δημιουργήθηκαν ιδέες. Αναβίωσαν αρχαίες συνήθειες. Και πολλοί από μας που κάποτε ονειρευτήκαμε αλλά δεν είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε έστω ένα βήμα προς τιμήν των ονείρων μας, έχουμε τώρα την ευκαιρία να το κάνουμε.

Προσκαλώ όλους τους φίλους μου να έρθουν στην πορεία για το Πολυτεχνείο στις 6 η ώρα έξω από το τμήμα ιστορίας του Ιόνιου Πανεπιστημίου.(Ιωάννου Θεοτόκη λίγο πριν από του Γραμματικού με τις μπαταρίες...) Αντί για μολότωφ σας προτείνω να φέρεται τα παιδιά σας. Κόντρα στη θύελλα που έρχεται από πλευράς κυβερνήσεως είναι το καλύτερο όπλο. Μας δίνουν κουράγιο και ένα σκοπό. Γιατί αν δεν το κάνουμε γι τα παιδιά μας, για ποιόν...?

see you on the streets...

Γυρίζοντας τη μπλογκόσφαιρα με ωτοστόπ...

Φτιάξτε ένα καφεδάκι, ένα τσαγάκι η ότι άλλο σας συγκινεί. Και μια βότκα δεν θα πήγαινε χαμένη το ταξίδι ίσως βγεί για "γερά νεύρα".
Αν το έχετε βάλτε το Hurricane του Dylan (αυτό ακούω τώρα)
Η τελευταία μου ανάρτηση είχε ακολουθήσει μετά από από τα ομολογουμένως εντυπωσιακά γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου. Γεγονότα που σήμερα, 2 βδομαδες μετά, αισθάνομαι λες κι έχουν περάσει μήνες αν όχι χρόνια.

Τώρα βάλτε το Pretender των Foo Fighters.

Από το Μάιο που πέρασε, στις πλατείες όλης της ελλάδας οι Αγανακτισμένοι να ρίξουμε την κυβέρνηση. Ερωτηθέντες συχνά και τι θα γίνει μετά, έπρεπε να παραδεχτούμε ότι δεν ειχαμε μια απάντηση. Ίσως είχαμε εκατοντάδες η χιλιάδες απαντήσεις. Μια κοινή απάντηση όμως , μια απάντηση που να συμφωνούμε όλοι? Δύσκολο....

Paper in fire - John Cougar Mellencamp.

Αν υπήρχε μια απάντηση μπορεί και να ήταν απλά ότι οτιδήποτε θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε.


Back in the game - The Full time dreamers. Η βραδιά έχει "γκάζια". Κάθομαι στο pc μου, μέσα στο σπίτι μου, ασφαλής, ζεστός, με τη μουσικούλα μου, με το στομάχι μου γεμάτο. Κι όμως νιώθω ένα σφίξιμο, ένα άγχος , μια ιδέα αδρεναλίνης. Εξ ου και τα "γκάζια".

Αλλά αρκετά με τον πρόλογο. Let's hitch-hike...

Από την Στήλη Άλατος του φίλου μου Γιώργου Πήττα:
"Νιώθω αηδιασμένος που καταντήσαμε να βλέπουμε τους κους Βορίδη, Γεωργιάδη και Ροντούλη να ορκίζονται υπουργοί σε μια Ελληνική Κυβέρνηση και αδυνατώ να στρογγυλέψω την άποψή μου επ’ αυτού.
Δεν έχω καμία απολύτως ψευδαίσθηση ούτε για τον ρόλο της Κυβέρνησης ούτε για την αποτυχία της καθώς γρήγορα θα χαθεί στους καυγάδες των κοτζαμπάσηδων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ."

Συγκριτικά η συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ στην κυβέρνηση δεν είναι τίποτα μπροστά στο γεγονός ότι κυβερνιώμαστε από ένα τραπεζίτη. Και μάλιστα έναν ο οποίος είναι μέλος της Τριμερούς Επιτροπής η οποία αναφέρει σε μια από τις εκδόσεις της το εξής φοβερό: “η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων” Παρόλα αυτά η συμμετοχή των Γεωργιάδη, Ροντούλη και Βορίδη (ειδικά αυτόν τον αχώνευτο, οι άλλοι έχουν κάποιο comedy value τουλάχιστον) για κάποιον λόγο με προσβάλει. Και με ανησυχεί...

Στα ιστολόγια του φίλου Γιώργου βρίσκω κι αυτό του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου: "Για να αρνηθεί τις υποχρεώσεις της, όπως θα αναγκαστεί κάποια στιγμή και σύντομα να κάνει, η Ελλάδα κινδυνεύει να πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικανικής ή της Οκτωβριανής Επανάστασης ή της Κούβας, με τις συνέπειες που αυτό συνεπάγεται."

Αρκετοί από μας το λένε εδώ και καιρό. Ο μόνος τρόπος είναι κάποιας μορφής σύγκρουση. Με τι θα συγκρουστούμε όμως. Η μάλλον με ποιούς? Στους μήνες που πέρασαν συγκρουστήκαμε με τα ΜΑΤ (it ended in tears...) συγκρουστήκαμε με τον εαυτό μας (Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει είπε ο Γκάντι) συγκρουστήκαμε με τους φίλους μας (γιατί είναι περισσότερο η λιγότερο βολεμένοι από μας) συγκρουστήκαμε με τα ΚΝΑΤ! (ειλικρινά, δεν είχα ιδέα...) Και αυτό το φτερούγισμα που νιώθω στο στομάχι? για την επερχόμενη σύγκρουση είναι. Δεν ξέρω που , δεν ξέρω πως, δεν ξέρω με ποιούς αλλά θα έρθει. Η πρώτη σύγκρουση πιθανώς θα είναι με τον εαυτό μου πάντως. Θα του ρίξω δυό κλωτσιές στον πισινό και θα του πω "Φτάνει ρε φίλε, σήκω πάνω και μην ξανακάτσεις αν δεν αλλάξεις κάτι. Κάτι σοβαρό, κάτι μεγάλο..." (Η γυναίκα μου θα εύχεται να είναι οι καμμένες λάμπες στο διάδρομο η το σπαμένο καπάκι της τουλαέτας αλλά δεεενν.. . το  βλέπω)

Κάπου εδώ μου προέκυψε ένα πρόβλημα (καθαρά διαδικαστικό) Η κρυφή σύμβαση του ωτοστόπ μου ήταν να πηγαίνω από ιστολόγιο σε ιστολόγιο διαλέγοντας φράσεις κλπ σχετικές με τα των ημερών. Ο Κ. Κωνσταντακόπουλος μας την "φόρεσε" όμως και δεν έχει φιλικά η προτεινόμενα ιστολόγια (damn!) Γιαυτό κάνουμε ένα βήμα πίσω στον Γιώργο Πήττα και βρίσκουμε κάποιο άλλο...

Βρήκα λοιπόν τον πολύ ωραίο Svenegrekken: "Έτσι βρίσκω απίστευτα αφελείς αυτούς που φωνάζουν «Εκλογές!!!» περιμένοντας ότι με την πτώση του Γεωργάκι και την άνοδο συμμαθητή Ανδωνάκη, θα επανακτήσουν τα χαμένα τους επιδόματα, ή δεν θα βγουν στην εφεδρεία, ή θα βρουν δουλειά, ή θα πάρει πρωτάθλημα η ΑΕΚ κλπ. (Το τελευταίο θα γίνει όταν έρθουν οι ΕΛ από τον Σείριο).

Η χώρα έχει δεθεί χειροπόδαρα για τα επόμενα 10 – 20 χρόνια, χοροπηδούντων και χορoστατούντων των παρατάξεων και των δύο συμμαθητών και ευτυχώς που ο Γεωργάκις έκανε το μπραφ με το ψευτοδημοψήφισμα, μπας και πάρει κανείς χαμπάρι ότι η ρότα της χώρας έχει κλειδώσει και δε πα να γίνει πρωθυπουργός και ο Βούδας. (Ή ο Κούδας).

Άλλωστε μην λησμονούμε, ότι εάν οι εκλογές ήταν πραγματικά επικίνδυνες για τις υπερεθνικές ελίτ θα ήταν παράνομες."

Στην πλατεία, από την αρχή υπάρχει ένα τεράστιο θέμα σχετικά με τις εκλογές, και το αν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμετέχουν οι αγανακτισμένοι σε αυτές. Ομολογουμένως με προβλημάτιζε κι εμένα το θέμα στην αρχή. Αν προκηρυχτούν εκλογές τι κάνουμε? Πρέπει να πω ότι συμφωνώ πολύ με το svennegrekken. Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες. Το σύστημα των εκλογών είναι υπέρ των δυό μεγάλων (ας γελάσω...) κομμάτων. Το πρόβλημα με τις εκλογές ήταν πάντα το ίδιο. Αν δεχτούμε ότι οποιοσδήποτε σοβαρός άνθρωπος, με ιδανικά και μυαλό, δεν υπάρχει περίπτωση να βουτήξει μέσα σε αυτό τον βόθρο που λέγεται "πολιτική σκηνή" είναι προφανές ότι οι μόνοι υποψήφιοι που μένει να σχοληθούν θα είναι λαμόγια, απατεώνες κλπ. Δέχομαι, με παροιμιώδη αφέλεια από μέρους μου, ότι κάποιοι πολιτικοί ξεκινούν με αγνές προθέσεις. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΙΑΦΘΕΙΡΕΙ!!!! Όταν η διαπλοκή είναι παντού γύρω σου, είναι αδύνατον να μείνεις απέξω. Γιαυτό οι εκλογές δν έχουν καμιά ουσία. Εμείς που πιστεύουμε στην Άμεση Δημοκρατία, τι δουλειά έχουμε στις εκλογές για κοινοβουλευτική δημοκρατία? Καμμία!

Βρήκα ένα ιστολόγιο που μου αρέσει πολύ! Ο Cynical λέει τα εξής: "Ας μην απογοητευόμαστε. Η νέα κυβέρνηση είναι ένας τέτοιος συρφετός, τόσο αταίριαστος κι αδύναμος, και με τόσα διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ των συνεταίρων, που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα χρειαστεί να κάνουμε κάτι το ιδιαίτερο και θεαματικό για να τη διαλύσουμε. Αλλά για όσο καιρό θα υφίσταται ακόμα, μην αμφιβάλετε καθόλου! Θα την τρελάνουμε κι αυτή!

Χαρείτε όσο είναι καιρός. Ο Παπαδήμος θα είναι το καινούργιο μας παιχνιδάκι! Ρε είμαστε τόσοι πολλοί, και το κυριότερο, το διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι και στην πράξη, όπως με απεργίες, καταλήψεις, παρελάσεις, δεν πληρώνω, κλπ…

Καλή μας διασκέδαση, λοιπόν!"

Έτσι αισιόδοξος θέλω να είμαι κι εγώ. Βλέπω όμως τριγύρω μου και πολύ κόσμο που πληρώνει, κόσμο που πιστεύει ότι κάπως κάτι θα γίνει και θα σωθούμε, κόσμο που πιστεύει στον Λουκά Παπαδήμο... (η τουλάχιστον έτσι προσπαθούν να μας πείσουν τα μήντια...λέτε να λένε ψέματα?) 
Η γυναίκα μου υποστηρίζει ότι σε μερικά χρόνια θα μιλάνε για το πείραμα της Ελλάδας. Και ομολογώ ότι συμφωνώ. Για πρώτη φορά μια ευρωπαική χώρα, υπόκειται σε τέτοιες καταστροφικές και απότομες αλλαγές. Μην με παρεξηγήσετε, έπρεπε να αλλάξουμε. Έπρεπε να είμαστε πιο σωστοί , λιγότερο ως και καθόλου διεφθαρμένοι, λιγότερο γραφειοκράτες και λιγότερο δημόσιοι υπάλληλοι.
Όταν όμως θες να κάνεις αλλαγές αρχίζεις από αυτούς που τρώνε τα πολλά, όχι αυτούς με τα λίγα. Και δίνεις πρώτος το καλό παράδειγμα...

Άρχιζα να νύσταζω, και δεν βρίσκω άλλο ωτοστόπ... γιαυτό θα σας καληνυχτίσω. Αυτή η εβδομάδα θα είναι καταλυτική. Τι μπορούμε να κάνουμε? Ότι μπορεί ο καθένας. Μην πληρώνετε τίποτα. Βγείτε στους δρόμους. Διαβάστε. Συζητείστε. Κάντε καινούριους φίλους. Σταματείστε να ανησυχείτε για μια αλλαγή την οποία δεν μπορείτε να σταματήσετε. Βρείτε την ελπίδα. Για ένα καλύτερο κόσμο. Διαφορετικό.

28η Οκτωβρίου 2011

Για κάθε έναν από μας που βρεθήκαμε στους δρόμους την 28η Οκτώβρη διαδηλώνοντας την αντίθεση μας στην παρουσία των πολιτικών στις εξέδρες επισήμων (αλλά και στη ζωή μας γενικότερα...) υπάρχουν τουλάχιστον:

10 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά δεν ξύπνησαν αρκετά νωρίς
20 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλα παρασύρθηκαν από φίλους κι έπιναν καφέ στο λιστόν
100 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά βολεύονται καλύτερα να διαδηλώνουν από το Facebook.
100 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά δεν πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει κάτι
30 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά αισθάνονται πολύ γέροι για να κάνουν κάτι
15 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά φοβούνται να φάνε ξύλο.
10 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά ντρέπονται μην τους πουν αριστερούς επειδή κάποια συνθηματα έχουν μέσα τις λέξεις λαός-εξουσία-καπιταλισμός
0,1 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά είναι ακροδεξιοί και φοβούνται να κατέβουν στο δρόμο μη κακοχαρακτηριστούν.
5 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά νντρέπονται μην τους πουν αναρχικούς επιδή έχουν δει κάτι τύπους με περίεργα μούσια μαζί μας.(Και κάποιο σύνθημα έλεγε όχι στο σύστημα...)
7 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά το ξέχασαν
12 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά χρωστάνε και πιστεύουν ότι πρέπει να πληρώσουν (άρα δούλευαν)
20 άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά θέλουν να ακούσουν και το τι θα γίνει μετά για να κατέβουν.
Χιλιάδες άτομα που συμφωνούν μαζί μας αλλά στο χωριό τους δεν έχει παρέλαση, η δεν έχουν λεφτά για βενζίνη για να πάνε αλλού...

Βέβαια υπάρχει κι ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που εμπιστεύεται απόλυτα τους πολιτικούς, θέλει να τους φιλήσει (μπλιαχχχ...) να τους δει στην παρέλαση, να τους χαρεί, να τσιμπήσει τις μίζες του, να βολέψει τα παιδάκια του με μέσο σε καμιά εταιρία διαπλεκόμενη, τώρα που οι Ευρωπαίοι επιτηρούν το δημόσιο, να θαυμάσει τις λαμέ γραβάτες τους, να τους προσφωνήσει "Πρόεδρε" κ.ο.κ.

Γιαυτό κ.κ. πολιτικοί (και δημοσιογράφοι) σας παρακαλώ πολύ μην συνεχίζετε τις μαλακίες περί μικρών ομάδων, φασίζουσων και δεν ξέρω κι εγώ τι. Είδατε τι έγινε. Είδατε ποιοί είμασταν. Οι παλιοί σας ψηφοφόροι. Αυτοί που ξύπνησαν. Σας επαναλαμβάνω:

Είμαι 44 χρονών. Η τελευταία φορά που άκουσα τόσα συνθήματα στο δρόμο κι είδαι τόσο κόσμο αγανακτισμένο, ήταν επί χούντας. Ήμουν μικρός, ομολογώ. Αλλά στο 6ο Δημοτικό που πηγαίνα, θυμάμαι στα διαλείμματα να λέμε "ΝΑΤΟ, ΣΙΑ, ΠΡΟ-ΔΟ-ΣΙΑ". Ποτέ ξανα δεν είδα τόσο κόσμο, τόσο απλό κόσμο στους δρόμους, και δη στην παρέλαση! Κι ούτε σεις το έχετε δει!
Πρόσεξτε καλά! Χωρίς αμφιβολία καμιά, πολύ σύντομα ΘΑ ΣΑΣ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!!!

Αδέρφια μόνο μια προτροπή έχω. Ας μην περιμένουμε την επόμενη εθνική εορτή για να τους πάρουμε στο κυνήγι...

ΥΓ.

Προσωπική έκκληση

Χρειάστηκε μια τυχαία συζήτηση σήμερα για να θυμηθώ αυτό που μάλλον είναι η χειρότερη αλλά και πιο δυνατή μου ανάμνηση από τα γεγονότα που έζησα στο Σύνταγμα το διήμερο 28 και 29 Ιουνίου.

Την δεύτερη μέρα ήμουν εθελοντής στην ομάδα ψυχραιμίας. Το «ζευγάρι» μου μια κοπέλα Αθηναία, που ήδη μετρούσε μέρες συμμετοχής στην ομάδα, κι εγώ είχαμε αναλάβει να βοηθάμε τον κόσμο στην αριστερή είσοδο του Μετρό. Κάποια στιγμή, μέσα στον πανικό, τα συνεχή δακρυγόνα και τον κόσμο που πανικόβλητος έτρεχε να μπει στο Μετρό να προφυλαχτεί, έχασα το «ζευγάρι» μου… Ο κόσμος ήταν ήδη, ο περισσότερος μέσα στο Μετρό και το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας άδειο. Ξεκίνησα να την ψάχνω. Μπήκα κάποια στιγμή στο Ιατρείο του ΕΚΑΒ, και πάγωσα. Δεν έχω ζήσει πόλεμο. Δεν έχω ζήσει επεισόδια, έχοντας μεγαλώσει προστατευμένος και αφελής στην όμορφη (και ήσυχη) Κέρκυρα) σε όλους τους τοίχους σχεδόν ακουμπισμένοι άνθρωποι σε άθλια κατάσταση. Σε καρέκλες άνθρωποι με τα μάτια κλειστά και δακρυσμένα. Όλοι με τα πρόσωπα τους άσπρα σαν φαντάσματα από τα maalox που τους ψεκάζανε. Στην άλλη πλευρά του δωματίου σε φορεία ξαπλωμένοι δέχονταν τις πρώτες βοήθειες. Αλλά σε ένα φορείο γινόταν καρδιοπνευμονική ανάνηψη…

Από εκείνη την στιγμή δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι το κράτος μας έχει κηρύξει τον πόλεμο. Ακροαριστεροί, Αριστεροί, κεντρώοι, (λίγο ανέκδοτο αυτό αλλά…) δεξιοί, ακροδεξιοί κι ανένταχτοι δεν με ενδιαφέρει ποσώς. Το  κράτος μας έχει κηρύξει τον πόλεμο. Δεν έχει σημασία τι χρώμα είμαστε. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε γιατί πολλά από αυτά καταρρίπτονται καθημερινώς. Ποιος θα πίστευε ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει έτσι? Κανείς.

Τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέραμε. Τώρα είμαστε εμείς εναντίον αυτών. Καουμπόυδες κι Ινδιάνοι.. Κλέφτες κι αστυνόμοι. (Ατυχής παρομοίωση αλλά τι να κάνουμε…)

Θέλω να παρακαλέσω λοιπόν όλους να κάνουν στην άκρη τις προκαταλήψεις τους και να ενωθούμε. Στην περιφέρεια της Κέρκυρας, χθες Τετάρτη, πριν καταλήξει εκεί η τεράστια για τα κερκυραικά δεδομένα πορεία, έκαναν «συμβολική» κατάληψη οι μαγαζάτορες στην α’ Δ.Ο.Υ. Και μετά όταν έφτασε εκεί η πορεία το ΠΑΜΕ και οι υπόλοιποι μέσα σε μερικά λεπτά εξαφανίστηκαν. Από τον κόσμο που έμεινε μια ομάδα ανθρώπων, είχε τα κότσια να προβεί σε μια πραγματική κατάληψη της Περιφέρειας. Αυτά τα παιδιά, γιατί για παιδιά πρόκειται, αν όχι στην ηλικία σίγουρα στην καρδιά, αψήφισαν τους πιθανούς κινδύνους, ξεπέρασαν τις φοβίες τους και τις προκαταλήψεις και μπήκαν σε ένα χώρο, σε ένα δημόσιο κτίριο και το κατέλαβαν. Πέρασαν εκεί τη νύχτα, λίγοι από αυτούς, και συνέχισαν σήμερα. Μετά την σημερινή πορεία θα κάνουν σήμερα συνέλευση για να αποφασίσουν την συνέχεια.

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΜΕΡΟΣ!!! ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ!!! ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!!!

Μην κάνετε αυτό το μεγαλύτερο από όλα τα λάθη να κρίνετε τους άλλους χωρίς να τους δώσετε μια ευκαιρία. Τι κι αν κάποιοι φορούν μαύρα, η έχουν μακριά μαλλιά η περιέργες κομμώσεις. Εσείς είσαστε πια τόσο «κύριοι» η «κυρίες» όλοι σας τη ζωή?

Για να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει όλοι μας να έχουμε την διάθεση να τραβήξουμε μια γραμμή η ένα μεγάλο Χ στο παρελθόν μας και να πάμε ξανά από την αρχή. Πόσοι από σας το έχετε κάνει αυτό? Πόσοι μπορείτε?

Για κάποιους, είτε πιο ευαίσθητους είτε πιο ευάλωτους, είτε οτιδήποτε η γραμμή αυτή τραβήχτηκε εκ των περιστάσεων. Κάποιοι άλλοι τους το τράβηξαν αυτό το μεγάλο Χ.

Πεινάνε, είναι άνεργοι,  είναι άστεγοι. Είναι αναγκασμένοι να παλέψουν.

Εσείς που δεν έχετε φτάσει ακόμα εκεί, πόσο σίγουροι ότι το αύριο δεν θα τραβήξει ένα Χ σε σας η ακόμη χειρότερα στα παιδιά σας, τα παιδιά ΜΑΣ!!

Έλατε στην κατάληψη να βοηθήσετε, να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια σε αυτούς που μας καταπιέζουν…

Πεποίθηση

Βρισκόμαστε υπό επίθεση. Κυβέρνηση, μήντια ξένα κι ελληνικά, όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο μια διέξοδος υπάρχει. Να σκύψουμε το κεφάλι, (για να μην πω απλά να σκύψουμε...) και να δεχτούμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα τα ζήσουμε μίζερα, προκειμένου να σωθεί η χώρα.
Καταρχήν να σωθεί γιατί? για ποιούς? σε 20 χρόνια όλα τα παιδιά θα έχουν φύγει, οι συνταξιούχοι θα έχουν πεθάνει της πείνας και όσοι μείνουμε ένα είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνουμε. Σεξ. Και χωρίς σεξ δεν έχει καινούρια παιδιά. Οπότε για ποιόν οι αιματηρές θυσίες? ακόμη και οι φίλοι μας από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα θα την έχουν κοπανήσει, γιατι τι να κάνουν εδώ? να μου σκουπίζουν το τιμόνι από το ποδήλατο? το αυτοκίνητο το βλέπω να το κόβω λίαν συντόμως...
Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... Κι όμως υπάρχει. Μπορούν να φύγουν και να μας αφήσουν ήσυχους. Ω ναι σίγουρα θα είναι δύσκολα. Αλλά πιο μίζερα από ότι με αυτούς πάνω από το κεφάλι μας σε καμία περίπτωση!

Σαν άλλος Alessio Rastani, (δείτε όμως και αυτό) ευχαριστώ το θεό καθημερινά για αυτή την κρίση. Τον ευχαριστώ γιατί η κρίση με έκανε να δω τα πράγματα πιο καθαρά. Και να καταλάβω πως τίποτε από όλα όσα αγόρασα όλα αυτά τα χρόνια, δεν αξίζει ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που κέρδισα μέσα στους τελευταίους μήνες. Ανακάλυψα ένα θησαυρό από όμορφους, απλούς, χαμογελαστούς άνθρωπους. Aνθρώπους που ξέρω ότι θα σταθούν δίπλα μου άμα the going gets tough. ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με μυαλό , με κριτική σκέψη, και πάνω από όλα με καρδιά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκοντε στην πλατεία. Ίσως όχι κάθε μέρα, αλλά συχνά. Και όλο και συχνότερα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κάνουν την εναλλακτική λύση, αυτήν στην οποία δεν θέλουν να πιστέψουμε, τόσο ελκυστική για μένα. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο από το να παλέψω για μια κοινωνία, σωστή, δίκαιη και αυτάρκη, μαζί τους, πλάι τους.

Εκείνη την πρώτη μέρα που κατεβήκαμε, στις 25 Μαίου, μπορούσαμε να σκεφτούμε τι θα γινόταν μέσα στους επομενους μήνες? Πως θα συγκεντρωνόμασταν καθημερινά, πως πολλοί από μας που δεν είχαν ξαναμιλήσει μπροστά σε κοινό, θα σηκώνονταν, ντροπαλοί αλλά αποφασισμένοι να εκφράσουν τις ανησυχίες και την αγανάκτηση τους? Η πως μια μέρα θα αναγκάζαμε απλά με την παρουσία μας ένα μάτσο βουλευτές να την κάνουν με...καίκι? Η πως κάποιοι από μας θα κατέβαιναν παρέα στο Σύνταγμα, όπου ξεστραβωθήκαμε και καταλάβαμε ότι πρόκειται για πόλεμο? Έναν άνισο ίσως πόλεμο, αλλά σίγουρα πόλεμο. Η ακόμα τέλος πως μια Κυριακή μεσημέρι θα την περνάγαμε οργώνοντας ένα χωράφι ξεκινώντας την πρώτη μας κοινή καλλιέργεια...?
Το ευχάριστο είναι πως αυτά ήταν μόνο η αρχή. Έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε. Μεταξύ σποράς και κολατσιού, ίσως να ρίξουμε και καμιά κυβέρνηση...

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους αφανείς ήρωες της Πλατείας Αξιοπρέπειας οι οποίοι δεν το έβαλαν κάτω και κράτησαν ζωντανή τη σπίθα για να ξαναφουντώσει τώρα. Venceremos αδέρφια!!

Ένα γράμμα προς τα παιδιά μου.

Γιέ μου, κόρες μου. Σας έχω άσχημα νέα. Η κυβέρνηση και όλοι οι πολιτικοί σε συνεργασία με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν έχουν ξοδέψει ήδη όλο το μέλλον σας. Και δεν μένει πια μέλλον για σας... Το χειρότερο είναι πως εμείς οι γονείς, και οι παπούδες και γιαγιάδες σας, είμασταν παρόντες όταν έγινε αυτό. Και δεν κάναμε τίποτα. Κάποιοι λίγοι φώναζαν, μας προειδοποιούσαν, αλλά γινόταν ένα μεγάλο φαγοπότι, πέφταν και κάτι ψίχουλα από το τραπέζι και τα πιάναμε εμείς, και δεν προσέξαμε... άλλωστε τους θεωρούσαμε και λίγο γραφικούς (αν και μέσα μας ζηλεύαμε την πεποίθηση τους...) Σε αυτό το φαγοπότι ίσως είσαστε καλεσμένοι κι εσείς, αλλά όταν κάτσετε στο τραπέζι θα ανακαλύψετε πως όλοι οι άλλοι την έχουν "κάνει" και ο σερβιτόρος θα φέρει σε σας το λογαριασμό... Είδατε πως ζούσαμε μέχρι τώρα. Λοιπόν εσείς ξέχαστε το. Θα έχετε πιο μικρό σπίτι και πιο μικρό αυτοκίνητο, για να μην πω κάνα υπόγειο και εισιτήριο για λεωφορείο. Πρέπει βέβαια να σας ευχαριστήσουμε γιατί χάρη σε σας περάσαμε καλά ως τώρα! Αλλά πρέπει να προετοιμαστείτε γιατί θα σφίξουν τα πράγματα. Στον αυριανό κόσμο, τον κόσμο σας, θα υπάρχει περισσότερη κυβέρνηση, περισσότεροι κανόνες, αλλά λιγότερες ευκαιρίες και λιγότερος πλούτος. Θα έχετε δίκιο να θυμώσετε. Στην δεκαετία των 60s οι hippys έλεγαν "μην εμπιστεύεσαι οποιονδήποτε πάνω από 30"... Τώρα βέβαια όλοι αυτοί είναι 6οάρηδες και βγάλαν το σκασμό, δεν τους παίρνει, αλλά η συμβουλή παραμένει καλή για σας. Και για να την εκφράσουμε πιο σωστά: Μην εμπιστεύεστε σε κανένα πάνω από 30 να παίρνει αποφάσεις για το μέλλον σας!" Παιδιά μου αισθάνομαι πραγματικά άσχημα και υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό, για αυτό που συμβαίνει. Ήμουν εκεί. Γιατί δεν έκανα κάτι? Και τι το κάνανε το μέλλον σας? Δεν ξέρω αν θέλετε να ξέρετε... Το έκαναν επιδοτήσεις σε εταιρείες, μικρές και μεγάλες, (παρολίγο να πάρουμε κι εμείς μια κάποτε) με φουσκωμένες προσφορές σε τιμές πιο πάνω από αυτές τις αγοράς, προκειμένου να μην βάλουμε τίποτα από τη τσέπη μας. Το έκαναν μεγάλα έργα. Μόνο που αυτά τα μεγάλα έργα κόστιζαν τρεις και τέσσερις και πέντε φορές πάω από όσο έπρεπε. Ο λόγος? Οι εργολάβοι τα έκαναν πλακάκια με αυτούς που ανέθεταν το έργο. Έτσι και οι πολιτικοί έπαιρναν το μερίδιο τους, προκειμένου να στείλουν τα παδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, να αγοράσουν SUV, να πανε διακοπές στο Dubai, και να βάλουν επιτέλους και μια πισίνα στο 2ο εξοχικό που είναι στο νησί... Το έκαναν θέσεις στο δημόσιο. Μόνο που κάποια στιγμή το δημόσιο γέμισε, δεν υπήρχαν άλλες καρέκλες για κανέναν. Απτόητοι, άρχισαν να εφευρίσκουν ανάγκες και θέσεις, άνευ ουσίας παντελώς και βόλευαν τους δικούς τους... Το έκαναν επιδόματα. Επιδόματα τρελά, για κάθε κατηγορία εργαζόμενου, και με κάθε δικαιολογία. Έτσι φούσκωσαν οι ισθοί και φτάσαμε να παίρνουν κάποιοι απίστευτα λεφτά... Τα έκαναν υποβρύχια κι αεροπλάνα και τανκς. Και πάντα κάποιος έπαιρνε μια μίζα από το κάθε τι. Το έκαναν κτήματα και ακίνητα που ανταλάσανε με διάφορους, ακόμη και μοναχούς! Το έκαναν βουλευτικά προνόμια. Οι κύριοι αυτοί , τους οποίους εμείς σαν τα ζώα τόσα χρόνια ψηφίζαμε, για να μας δουλεύουν ψιλό γαζί, είχαν (κι έχουν προς το παρόν) βρει την κότα που γεννάει τα χρυσά αυγά. Το μέλλον σας παιδιά μου, είναι να δουλεύετε σαν σκλάβοι, για να πληρώνετε φόρους κι εισφορές προκειμένου να τσιμπάνε αυτοί τρελούς βουλευτικούς μισθούς και συντάξεις. Το έκαναν αέρα φρέσκο, κοπανιστό, και τώρα κοπανάμε κι εμείς τα κεφάλια μας που τα βλέπαμε και ΔΕΝ ΚΑΝΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ! Και πολλά άλλα που δεν ξέρουμε... Σήμερα μάλιστα έρχονται και εκτός από το δικό σας μέλλον, που στο κάτω-κάτω είναι σε μερικά χρόνια κι εύκολο για κάποιους να μην του δώσουν και πολύ σημασία, σήμερα έρχονται λοιπόν και θέλουν ακόμη και το δικό μας άμεσο μέλλον. Οι υποσχέσεις ότι όλα θα πήγαιναν καλά, ότι η Ελλάδα μας ήταν σε καλή πορεία και τα πράγματα θα πήγαιαν απλά από το καλό στο καλύτερο ήταν ψέμματα. Ίσως όμως εδώ φανείτε τυχεροί. Γιατί αν αποφασίσετε να παλέψετε για το μέλλον σας, θα είμαστε κι εμείς δίπλα σας... Αν μη τι άλλο σας το χρωστάμε. Κι αυτό κι αν είναι ένα ΧΡΕΟΣ σοβαρό! Όχι άλλα χαράτσια-όχι άλλοι φόροι χωρίς αντίκρυσμα-όχι άλλη τρομοκρατία με χρεωκοπίες κλπ. Οφείλουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο. Και πρέπει να τους τον δώσουμε!

Not the nine o clock news...

Αλήθεια θυμάται κανείς σας αυτή την εκπομπή? Παιζόταν στην Αγγλία από το 1979 ως το 1982. Μικρός τότε την έβλεπα πότε-πότε όταν πήγαιναν διακοπές στο σπίτι του παππού μου. Αργότερα κάποια στιγμή το είδα να παίζει και στην ελληνική τηλεόραση...
Θα μου πείτε που τη θυμήθηκα... και θα έχετε δίκιο...

Απλά σκεφτόμουν πως έχω αποκτήσει ένα κόλλημα με τις ειδήσεις κι έλεγα να σας πω για αυτό...

Αλλά ας δούμε πρώτα ένα σκετσάκι από το Not the nine o clock news.
Εεεε...  οκ αυτές ήταν οι διαφημίσεις!

τώρα για τις ειδήσεις

και


χαχαχαχα!!!

Λοιπόν σας ελεγα ότι έχω ένα κόλλημα με τις ειδήσεις... Και πως να μην έχω? Οι εξελίξεις τρεχουν ραγδαία, υπάρχουν συνεχώς θέματα που μας απασχολούν, η οικονομία, η χρεωκοπία, τι γνώμη έχουν για μας οι ξένοι, εκρήξεις ηφαιστείων, τσουνάμια, καταιγίδες, αεροπλάνα πέφτουν, η Πετρούλα δεν λέει άλλο τον καιρό (ωιμέ!), η Βίσση κι η Βανδή βγάζουν καινούριο δίσκο κλπ κλπ...

Η σχέση μου με τις ειδήσεις ήταν πάντα αγάπης και μίσους. Μου αρέσει η ενημέρωση. Αλλά απεχθάνομαι τα ρεπορτάζ τα οποία προκειμένου να βγάλουν τηλεθέαση ενοχλούν αυτούς που εμπλέκονται. Το χειρότερο που θυμάμαι είναι όταν είχε πέσει ένα λεωφορείο στο ποτάμι και οι δημοσιογράφοι έπιαναν τους συγγενείς και τους ρωτούσαν "πως αισθάνεστε?" Τα είχα πάρει τεείως πήρα τηλέφωνο και στον σταθμό και παραπονέθηκα...

Όμως τι σημασία έχουν πια οι ειδήσεις? Αν δεν μάθεις από αυτούς που εμπλέκονται άμεσα, δεν μαθαίνεις τίποτα. Νομίζαμε ότι με την έλευση των ιδιωτικών καναλιών θα υπήρχε πιο καλή ενημέρωση... Χαχαχα!! Πριν το κράτος πλήρωνε και οι ειδήσεις έλεγαν ότι ήθελε το κράτος. Τώρα τα μεγάλα συμφέροντα πληρώνουν και καονίζουν αυτά τι θα ακουστεί. Άλλαξε τίποτα?

Anyway να κλείσω γιατί νομίζω το κούρασα... κι ο λόγος που ξεκίνησα να γράφω είναι γιατί ήθελα να γελάσετε με μερικούς τίτλους ειδήσεων που βρήκα στο google ειδήσεις...

ΠΡΟΒΑΔΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΔ 4,5% Η απίστευτα γελοία είδηση... καλά δεν είμαι ουτοπιστής, ξέρω ότι υπάρχουν κάποιοι ακόμα που εμπιστεύονται το...κόμμα τους. αλλά μιλάμε για ποσοστά ΠΑΣΟΚ 15,5% και ΝΔ 20%. Τι ποσοστά είναι αυτά? (Και πολύ που είναι για μένα αλλά λέω τώρα...)

ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑΘΕΡΑ ΣΤΟ ΕΥΡΩ - ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ.
αχαχαχαχαχα!!!!!! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις?

Κι ένα ακόμη που έκλεψα από τα ΝΕΑ...

"Ο κ. Ταμβακάκης καλεί «να κάνουμε όλα αυτά που όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει να γίνουν» και σε αυτήν την περίπτωση «η αλληλεγγύη και η στήριξη από τους Ευρωπαίους εταίρους μας θα συνεχιστεί. Οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα φέρει η χώρα δεκαετίες πίσω». «Πιστεύω ότι η λογική τελικά θα επικρατήσει. Γιατί μόνο έτσι θα παραμείνει σταθερός ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας» προσθέτει."

Κι έχω να απαντήσω στον κ. Ταμβακάκη τα εξής:

Αποστόλη το ότι η χώρα θα πάει δεκαετίες πίσω το ξέρουμε. Όπως ξέρουμε ότι αυτό θα γίνει είτε παραδεχτείτε την χρεωκοπία είτε όχι. Η μόνη διαφορά είναι το αν προτιμάμε να είμαστε δεκαετίες πίσω, με σας πάνω από το κεφάλι μας, η μόνοι μας και κυρίαρχοι της τύχης μας...

Εγώ σαφώς προτιμώ το δεύτερο.

Αυτά που θέλετε ΕΣΕΙΣ να κάνουμε ΕΜΕΙΣ για να συνεχίσετε ΕΣΕΙΣ να έχετε την στήριξη των Ευρωπαίων εταίρων ΣΑΣ, λυπάμαι αλλά... δεν... μπα δεν νομίζω... σε καμία περίπτωση.

Πάρτε τους φόρους και τα μέτρα σας, και βάλτε τα στο κοστουμαρισμένο κωλαράκι σας!

Ε/Γ-Ο/Γ "Αγία Πλατεία"...

Φανταστείτε ένα φέρρυ μπωτ, στο οποίο οι επιβάτες σε κάθε διαδρομή, να μπορούσαν να ψήφιζαν σε ποιό λιμάνι θέλουν να πάνε και πως. Πολύ γρήγορα δεν θα έμεναν και πολύ επιβάτες, μια και θα υπήρχε συνεχώς η αβεβαιότητα για το τι απόφαση θα βγει στο επόμενο δρομολόγιο.

Κάπως έτσι πάσχουν και οι πλατείες μας, των αγανακτισμένων...

Καταρχήν είναι χαζό, να βγαίνουν ψηφίσματα και αποφάσεις χωρίς να υπάρχει μια σχετική σταθερότητα στους συμμετέχοντες. Κοροιδεύουμε και αρνούμαστε την αποτελεσματικότητα των εκλογών, ενώ από την άλλη βγάζουμε ψηφίσματα και αποφάσεις από έντονα διαφοροποιημένα σώματα λαικής συνέλευσης. Θα μου πείτε τι να κάνουμε, να παίρνουμε απουσίες? Ίσως ναι. Έτσι κι αλλιώς η σοβαρότητα των συμμετεχόντων φαίνεται από την συμμετοχή. (με κάποιες εξαιρέσεις πάντα...:-)  ) Εναλλακτικά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να ψηφίζουν το δυνατόν περισσότεροι, ίσως και διαδικτυακά. Το βρίσκω το λιγότερο άσκοπο να βγαίνουν ψηφίσματα, τα οποία συνήθως είναι για εσωτερική κατανάλωση, συχνά δεν φτάνουν καν στα αυτιά που υποτίθεται πρέπει να φτάσουν, και ακόμη πιο συχνά, απλά δημιουργούν θέματα μεταξύ μας. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο.

Νομίζω όλοι συμφωνούμε σε κάποια πράγματα. Γιαυτό το λόγο είμαστε και στην πλατεία. Το λέμε και το ξαναλέμε. Επικεντρωθείτε στα κοινά σημεία. Πιστεύουμε, άλλοι σε μεγαλύτερο, και άλλοι σε μικρότερο, βαθμό, ότι τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου. Η χώρα μας είναι χρεωκοπημένη, οικονομικά αλλά και ηθικά. Ακόμη και στις πρώτες μέρες της πλατείας, που τα νούμερα ήταν φουσκωμένα, ποιός μπορεί να πει ότι όλοι όσοι ήταν εκεί, υποστήριζαν και πίστευαν τα ίδια?

Κανείς.

Ήταν προφανές από την αρχή ότι στην πλατεία υπήρχαν πολλές διαφορετικές απόψεις. Μερικά παραδείγματα?
- Οι επαναστάτες. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα.
- Οι ακροδεξιοί. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα αλλά πρώτα να κρεμάσουμε τους λαθρομετανάστες.
- Οι συναισθηματικά δεμένοι με το κόμμα τους. Όλοι οι πολιτικοί φταίνε, εκτός από αυτούς του κόμματος μου (κάτι σαν το όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μου...)
- Οι επιθυμούντες να φτιάξουν νέο κόμμα. Αφού δεν είχα τι να ψηφίσω στις τελευταίες εκλογές, θα ψηφίσω τον εαυτό μου...
- Οι επιθυμούντες να φτιαχτεί από τους άλλους νέο κόμμα. Μπεεεε....!
- Οι παλαβοί. Από μωρό κι από τρελό... αλλά τέλος πάντων...
- Τα κογιότ. Πολύς κόσμος μαζεύεται...χμμμ κι ωραία γκομενάκια! Ας περιμένω να ξεμοναχιάσω κανένα...
- Ο Σπύρος ο Απέργης. Αυτός είναι σε μια κατηγορία από μόνος του.

- Τα κομματόσκυλα. Που θα μας πάει θα τους καπελώσουμε. εμείς δεν μαζεύαμε ποτέ τόσο κόσμο!!.
- οι Ξερόλες. Μα καλά γιατί δεν κάθονται να με ακούσουν μόνο μισή ώρα μιλάω!!
- Οι μπάτσοι σε εντεταλμένη υπηρεσία… Παίδες βαρέθηκα, μια από τα ίδια πάλι, δεν πάμε για κανα σουβλάκι?
- Και τέλος οι απλοί, αγανακτισμένοι, νέοι, γέροι, μεσήλικες, άντρες και γυναίκες, φοιτητές κι επιχειρηματίες, άνεργοι κι εργαζόμενοι, χρεωκοπημένοι από λεφτά αλλά όχι από ψυχή και καρδιά, που πολλοί από αυτούς σηκώθηκαν και κατέθεσαν την εμπειρία τους, και κάναν και λίγη ψυχοθεραπεία σε αυτό τον μεγάλο καναπέ που λέγεται πλατεία. Και μετά έκατσαν κι αυτοί με τη σειρά τους κι άκουσαν τον άλλον, τον διπλανό τους, τον άγνωστο, τον εν δυνάμει φίλο. Και τον ένιωσαν. Κι ένιωσαν καλύτερα γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν είναι μόνοι, πως υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι αυτούς. που θέλουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν...

Πολλοί από τους παραπάνω έφυγαν από την πλατεία. Άλλοι έμειναν. Κι άλλοι θα ξανάρθουν. Αν πάμε πίσω στην αρχή του κειμένου και δούμε την πλατεία μας σαν ένα φέρρυ μπωτ, πιστεύω πως οφείλουμε σε όλους αυτό το φέρρυ, να μην αλλάζει ρότα και προορισμό. Να είναι σταθερό, να φεύγει στην ώρα του, και όλο το πλήρωμα κι οι επιβάτες να κάνουν ότι μπορούν να φτάσει στον προορισμό του. Βλέπετε το φέρρυ μας είναι παλιό στυλ, πάει με κουπιά. Δεν είναι γαλέρα, αλλά καράβι πειρατικό.Επιλέξαμε όλοι να μπούμε σε αυτό. Και ο προορισμός μας είναι μια καλύτερη ζωή.

Land ho!

Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω, έχε γειά σε χαιρετάω...

ααααχχχχ... καλό το γκομενάκι και το τραγουδάκι παραπέμπει σε άλλες εποχές πιο ανέμελες (το 1978 ήμουν 11 χρονών με κοντά παντελονάκια που λένε. Βέβαια ακόμη με κοντά παντελονάκια είμαι, αλλά δεν περνώ πια τα καλοκαίρια μου στην παραλία, ούτε τα απογεύματα μου διαβάζοντας Μπλέκ, Αγόρι και τα υπέροχα κόμικς που μου έστελνε ο παππούς από την Αγγλία...)
Τώρα πια μεγάλωσα. Και όταν βρίσκω λίγο χρόνο να διαβάσω, συνήθως δεν είναι κόμικς... Καμιά φορά μπορεί αλλά όχι συνήθως. Αυτό τον καλοκαίρι απέκτησα ένα kindle . Το πρώτο βιβλίο που κατέβασα ήταν η πλήρης τριλογία Hitch Hikers guide to the galaxy (και τα 5 βιβλία) του εκπληκτικού Douglas Adams. Σαν φόρο τιμής ονόμασα τη συσκευή μου "Don't Panic"...
Αλλά ως συνήθως έχω ξεφύγει από το θέμα...
Ένα άλλο βιβλίο που διαβάζω ακόμα έχει τον επίκαιρο τίτλο "Debt: The first 5000 years" και πραγματεύεται την έννοια του χρέους μέσα από την ανθρώπινη ιστορία, σε σχέση με την κοινωνία κλπ. Έχω ήδη μάθει πολλά πράγματα που δεν ήξερα.
Για παράδειγμα μια κοινή ιδέα που μας πάσαραν οι οικονομολόγοι, πως πριν δημιουργηθεί το χρήμα και το εμπόριο υπήρχε η λεγόμενη barter economy (οικονομία ανταλλαγών) είναι μπαρούφα. Δεν τεκμηριώνεται πουθενά ιστορικά αυτό. Ανταλλαγές γίνονταν και γίνονται ακόμα σε ένα μικρό επίπεδο, συνήθως διαπροσωπικό και σε κλειστές, μικρές κοινωνίες. Αλλά η ανάγκη για εμπόριο, για αγορές (με την ευρύτερη έννοια) είναι πάρα πολύ παλιά... Μάλιστα το χρέος, με την έννοια της πίστωσης και των αγορών, προυπήρξε του χρήματος (ως νόμισμα) κάτα πολύ. Και ο Πλάτωνας έγρψε για το πως δύναται να υπάρχει "τίμιο" εμπόριο, που να παρέχει δηλαδή μια υπηρεσία και να μην γίνεται απλά μια μέθοδος υπερβολικού πλουτισμού.

Ενδιαφέρον μάλιστα έχει το γεγονός πως το χρέος σαν έννοια φαίνεται να διακατέχει τη ζωή μας από πολλές πλευρές. Μιλάμε για ηθική υπο-ΧΡΕΩΣΗ, κοινωνικές υπο-ΧΡΕΩΣΕΙΣ και πως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στην οικογένεια μας, αλλά και κατ επέκταση στην κοινωνία να είμαστε σωστοί, τίμιοι κλπ. Μιλάμε για καθήκοντα, πράγματα που ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ δηλαδή να κάνουμε. Ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε σε μια πληθώρα καθημερινών καταστάσεων, αντικατοπτρίζει το βαθμό στον οποίο βλέπουμε σαν συναλλαγές (με την "κακή" έννοια) πολλές από αυτές τις καταστάσεις. Πχ μιλάμε για συζυγικές υποχρεώσεις η για το πως "χρωστάμε" σε κάποιον τη ζωή μας... Ακόμη και ο ορισμός της ελευθερίας σκοντάφτει κάπου αν το καλοσκεφτείς (ατομική ελευθερία είναι η δυνατότητα κάποιου να είναι κτήμα του εαυτού του και όχι δούλος ή ιδιοκτησία κάποιου."Βίκιπαίδεια") Που σκοντάφτει? Μα στο γεγονός ότι προυποθέτει να αποδεχόμαστε την έννοια "κτήμα"! Πως είναι δυνατόν να είναι κανείς κτήμα του εαυτού του? Αν μπορεί, τότε μπορεί να είναι κτήμα και κάποιου άλλου, άρα δεχόμαστε και την σκλαβιά?

Δεν θέλω να σας κουράσω, καταρχήν το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει οπότε δεν ξέρω σε τι συμπέρασμα καταλήγει. Το σίγουρο είναι πως με έχει κάνει να σκεφτώ πολύ για όλα αυτά...

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι και εκπλήσσομαι από το πόσο πολύπλοκες έχουν γίνει οι ζωές μας. Και σκεφτείτε πως σίγουρα η δική μου προσωπική εμπειρία δεν έχει αγγίξει το ένα δισεκατομμυριοστό της πολυπλοκότητας αυτής. Χρόνια τώρα λαχταρώ μιαν "απλοποίηση" της ζωής μου, της ζωής μας! Μιαν επιστροφή σε πιο απλές, αγνές αξίες... Μαθαίνουμε πχ στα παιδιά μας (οι πιο "σωστοί" από μας τουλάχιστον) να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, να μην μαλώνουν, να δίνουν σε αυτόν που δεν έχει. Και όμως τα παραδείγματα ολόγυρα μας είναι ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχουν κοινωνίες (λίγες ομολογουμένως) όπου τα είδη βασικής ανάγκης θεωρούνται απλά όλων. Οι Εσκιμώοι κυνηγοί και ψαράδες όχι μόνο θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να μοιραστούν μια καλή ψαριά η μια καλή λεία, με αυτούς που δεν ήταν τόσο τυχεροί αλλά αρνούνται να δεχτούν και την ευχαριστία. Ο λόγος είναι ότι το να τους ευχαριστήσεις θα υποννοούσε ότι θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Οι Εσκιμώοι είναι περήφανοι άνθρωποι. Και μετρούν την ανθρωπιά με τις πράξεις τους. Επίσης σε κάποιες ινδιάνικες φυλές δεν υπήρχε η έννοια της ιδιοκτησίας , τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Ένα δοχείο, ένα εργαλείο, κάτι χρήσιμο σε όλους ανήκει σε όλους.
Αντίθετα εμείς οι "ηθικοί" δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να συσσωρεύουμε γύρω μας πλούτο και πράγματα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί...

Και βέβαια έχουμε πάρει την όλη ιδέα του χρέους, της πίστωσης κλπ. και την έχουμε ανεβάσει σε ένα βάθρο, την έχουμε φουσκώσει με την χαρακτηριστική μας πολυπλοκότητα, την έχουμε ανάγει στο "αίμα" που δίνει ζωή στην κοινωνία μας. Χτίσαμε ναούς για αυτήν, τα λεγόμενα χρηματιστήρια, και φτάσαμε όχι απλά να εμπορευόμαστε υλικά η το χρήμα το ίδιο, αλλά το ξεπεράσαμε κι αυτό ακόμα. Φτάσαμε να εμπορευόμαστε το ίδιο το χρέος. Γιατί τι άλλο νομίζετε ότι είναι τα CDS η το Debt Trading? Όταν φαλίρισε η Lehman Bros το 2008 ένα μεγάλο μέρος των λεγόμενων "τοξικών" επενδύσεων ήταν ακριβώς αυτό, δάνεια που είχε "αγοράσει" η Lehman από άλλες τράπεζες...

Πολλή βρωμιά. Κάπως πρέπει να καθαρίσει...


to be cont'd...

δανεικό και μεταφρασμένο...

Καλησπέρα σε όλους.
Πάει λίγος καιρός πάλι, καλοκαίρι είναι ,μπλα μπλα δικαιολογίες κλπ...

Σας παραθέτω ένα κείμενο του εξαιρετικού Jody McIntyre. Η μετάφραση είναι δική μου. Λόγω του προαναφερόμενου καλοκαιριού και δουλειάς κλπ δεν έχω προλ΄βει να σχοληθώ και πολύ με οτιδήποτε αλλά το κείμενο αυτό το θεώρησα πού καλό και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αν υπάρχουν κάποια λάθη, είναι σίγουρα δικά μου...

Το απόγευμα της Πέμπτης, 4 Αυγούστου, αστυνομικοί σκότωσαν τον Mark Duggan στο Totenham. Η IPCC (Independent Police Complaints Commission – Ανεξάρτητη Επιτροπή Παραπόνων Αστυνομίας) άμεσα ανακοίνωσε πως θα κάνει έρευνα. Ασυνήθιστο για μια οργάνωση γνωστή για την αναποτελεσματικότητας και την ανικανότητα της να μάθει την αλήθεια. Τα ΜΜΕ ενημερώθηκαν πως βρέθηκε όπλο μη αστυνομικό στο χώρο και πως ένας αστυνομικός είχε τραυματιστεί. Αργότερα ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε και μια σφαίρα σε ασύρματο. Τα συνήθη συμπεράσματα βγήκαν.
Τώρα βέβαια ξέρουμε ότι η σφαίρα στον ασύρματο ήταν από όπλο αστυνομικού. Μάλλον «φιλικά πυρά» Το όπλο που βρέθηκε ήταν μέσα σε μια κάλτσα. Ο Mark Duggan δεν έριξε ούτε μια φορά. Άλλος ένας εκτελεσμένος στα χέρια της αστυνομίας και περισσότερα ψέματα και κακή πληροφόρηση από την IPCC.
Το βράδυ του Σαββάτου έτρωγα σε φιλικό σπίτι, όταν έφτασαν νέα από τις συγκρούσεις στο Totenham. Το Twitter ήταν η κύρια πηγή νέων. Και με τηλεφωνήματα επιβεβαιώσαμε ότι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων είχαν αποσταλεί στην περιοχή. Νωρίτερα εκείνο το απόγευμα η οικογένεια του κ. Duggan, και μερικοί ντόπιοι κάτοικοι, είχαν διαδηλώσει έξω από το αστυνομικό τμήμα. Δύο μέρες είχαν περάσει και δεν είχαν λάβει καμία εξήγηση για τον θάνατο του. Με παρόμοιο τρόπο η αστυνομία αγνόησε την διαδήλωση τους και τις απαιτήσεις τους για απαντήσεις.
Μαζεύτηκαν περισσότεροι και η αγανάκτηση αυξήθηκε. Μερικές μέρες νωρίτερα το δημοτικό συμβούλιο του Haringey είχε ανακοινώσει το κλείσιμο 8 από τα 13 κέντρα νέων στον δήμο. Τώρα ένας ανθρωπος είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί στο δρόμο και κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται.
Μας λένε να αγνοήσουμε τις συνθήκες. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με τον θάνατο του Mark Duggan. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη ανεργία. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με τις περικοπές στην παιδεία και στα κέντρα νέων. Είναι απλά ανεγκέφαλη βία, μας λένε.
Όταν έφτασα στο Totenham, είδα μια τεράστια φωτιά στην άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου. Αστυνομικοί είχαν αποκλείσει μια μεγάλη περιοχή με κορδέλες και δεχόταν πότε-πότε βροχή από τούβλα και μπουκάλια από τους πλαινούς δρόμους. Σε γενικές γραμμές φαινόταν να μην ανησυχούν για τις φωτιές, ακόμη και όταν έφταναν ανησυχητικά κοντά σε κατοικιημένα σπίτια. Άλλωστε εδώ ήταν Totenham και όχι Westminster.(ΣτΜ το Totenham θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή) Πυροσβεστικά οχήματα έφταναν και τους δίναμε οδηγίες. Όταν ρωτήσαμε ένας αστυνομικός μας είπε ότι ήταν εκεί για να προστατεύσει άλλους αστυνομικούς και όχι κάτοικους…
Καθώς η νύχτα προχωρούσε κάποιοι έβαλαν φωτιά σε΄ένα ακόμα αστυνικό αυτοκίνητο. Η προσοχή του πλήθους στράφηκε στο πλιάτσικο και φεύγοντας είδα κόσμο να μπαινοβγαίνει στο JD Sports (ΣτΜ. Αλυσίδα αθλητικών ειδών) κουβαλώντας στίβες από ρούχα. Στεναχωρήθηκα για αυτούς που έπαθαν ζημιές στα σπίτια τους η τα μαγαζάκια τους? Ναι στεναχωρήθηκα. Αν στεναχωρήθηκα για το JD Sports? Όχι δεν στεναχωρήθηκα.

Αν υπάρχει κάποια ερώτηση ως προς το που βρίσκεται η αλληλεγγύη μου και αν οι επιλογές μου είναι το Marks & Spencer’s και το Footlocker η οι νεαροί που βρίσκονται στους δρόμους, υπάρχει μόνο μια απάντηση. Το επόμενο απόγευμα  ακολούθησαν ταραχές και στο Brixton. Το Footlocker (ΣτΜ αλυσίδα παπουτσάδικων) ήταν ένα από τα πρώτα καταστήματα που δέχτηκαν επίθεση. Βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων από το αστυνομικό τμήμα αλλά η αστυνομία για τα πρώτα 25 λεπτά πλιάτσικου επέλεξε να μην αντιδράσει.
Όταν τελικά αντέδρασαν δεν περικύκλωσαν τον κόσμο όπως στις φοιτητικές διαδηλώσεις αλλά απλά τους έδιωξαν παρακάτω στην High street, όπου συνεχίστηκε το πλιάτσικο. Έσπασαν βιτρίνες στο Marks & Spencer’s, στο Mc Donalds, το H7M και τη Vodafone. Δέχτηκα ένα χείμαρρο αποδοκιμασιών επειδή δήλωσα υποστήριξη για τις ταραχές. Τον ίδιο χείμαρρο φαντάζομαι που φαντάζομαι πως θα δέχτηκε και ο Martin Luther king ότνα είπε πως «οι ταραχές είναι η γλώσσα αυτών που δεν μπορούν να ακουστούν» Τον ίδιο χείμαρρο αποδοκιμασιών που φαντάζομαι δέχτηκε και ο Bob Marley όταν τραγουδούσε “That’s why we gonna be burning and looting tonight…” Λυπάμαι αλλά η αλληλεγύη μου δεν βρίσκεται με τις πολυεθνικές που βγάζουν εκατομμύρια και με τις πλήρως ασφαλισμένες, σπασμένες βιτρίνες τους. Βρίσκεται με του ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους και με τις οικογένειες τους. Ούτε βρίσκεται με τους πολιτικούς, που τόσο γρήγορα αποδοκίμασαν τις ταραχές αλλά έστειλαν στο παρελθόν το στρατό μας να κάψει και να πλιατσικολογήσει το Αφγανιστάν και το Ιράκ
Παρακάτω, στην οδό Effra, πλήθη άρχισαν να εισρέουν στο Curry’s (ΣτΜ. Κάτι σαν τον Κωτσόβολο). Τα αγγλικά ΜΑΤ προσπάθησαν να  απωθήσουν τον κόσμο αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κάτω από βροχή από πλάκες πεζοδρομίου. Τρια αστυνομικά φορτηγάκια έσπευσαν να φύγουν. Για πάνω από μία ώρα, μια συνεχής ροή από οθόνες πλάσματος  και άλλα ηλεκτρονικά είδη έβγαιναν από το κατάστημα. Η αστυνομία αδυνατούσε να κάνει οτιδήποτε. Αν βέβαια η αστυνομία θέλει να σταματήσει τις ταραχές από το να συμβαίνουν υπάρχει κάτι πολύ απλό που μπορεί να κάνει. Να σταματήσει να σκοτώνει κόσμο.
Ενώ πολλοί προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο στο αναπόφευκτο αποτέλεσμα δεκαετιών καταπίεσης στις υποβαθμισμένες κοινότητες, οι πραγματικές αιτίες των ταραχών σκουπίζονται κάτω από τα χαλιά που κλάπηκαν από το Carpet Right. Στο κέντρο του προβλήματος βρίσκεται η ανισότητα. Όσο η αστυνομία βλέπει τον εαυτό της ως υπεράνω του νόμου, νεαροί άνθρωποι θα παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους…
Στην οδό Effra, ένα αστυνομικό ελικόπτερο πέταξε τόσο χαμηλά που αισθάνθηκα την δόνηση στο δρόμο. Το είδα να βιντεοσκοπεί τα πλήθη που έβγαιναν από το Curry’s. Νεαρά άτομα χωρίς σκέψη να καλύψουν το πρόσωπο τους και σίγουρα θα δεχτούν τις συνέπειες. Περισσότερες συλλήψεις, περισσότερες εξακριβώσεις και σωματικές έρευνες, περισσότερη στόχευση μειονοτήτων και το πλιάτσικο θα είναι η δικαιολογία.
Για να συνεχίσει αυτή η επανάσταση και να γίνει αποτελεσματική, χρειάζεται οργάνωση. Το πλιάτσικο δεν πρόκειται να νικήσει την αστυνομική βία και έλλειψη δικαιοσύνης. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό η γλώσσα αυτών που δεν ακούγονται θα συνεχίσει να μιλιέται…"

αυτά φίλοι μου. Η ανισότητα στη ρίζα του προβλήματος. Ανισότητα που αυξάνεται συνεχώς...